Faktem jest, że częściej zastanawiamy się nad sensem pracy niż nad znaczeniem odpoczynku. W świecie, w którym wszystko jest skalkulowane, gdy chcemy być wydajni i sprawczy, odpoczywanie wydaje się marnowaniem czasu. Josef Pieper przywraca znaczenie odpoczynkowi jako chwilom, w których mamy możliwość świętowania, a „najuroczystszym, jaki w ogóle istnieje, sposobem obchodzenia święta, jest kult”. Uważa, że praca nie powinna być wyłączną miarą naszego życia. Przestrzega przed dyktaturą pożytku i użyteczności jako jedynych wyznaczników sensownego działania, ale także przed czczym organizowaniem czasu wolnego, co może być tak naprawdę kolejną formą pracy.
Książka pt. Z dziejów współczesnej filozofii polskiej. Przypadek Władysława Tatarkiewicza wraca do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Autor opisuje w niej wydarzenia związane z „atakiem kuracyjnym”, którego dokonał Adam Schaff i jego „pryszczaci” adiutanci na osobie Profesora Tatarkiewicza. Dokładnie 27 marca 1950 roku za jego zgodą Leszek Kołakowski odczytał na Seminarium Filozoficznym u Tatarkiewicza „list ośmiu” młodych stalinowców, w którym oskarżył Profesora o krytykę zasad filozofii marksistowskiej. Ich zdaniem, Tatarkiewicz sprzyjał na swoich zajęciach rozwojowi „filozofii burżuazyjnej” a marksizm traktował jako ideologię wrogą i niesprzyjającą swobodnej wymianie myśli. Protest ten doprowadził w dalszej kolejności do usunięcia Tatarkiewicza z zajmowanej Katedry Filozofii. Objęto też w tym samym czasie cenzurą i zakazem rozpowszechniania III tomu Historii filozofii Tatarkiewicza. Usunięto go również z redakcji „Przeglądu Filozoficznego”. Na Uniwersytet Profesor powrócił do wykładów i ćwiczeń dopiero w 1957 roku. Ataki Schaffa nie skończyły się li tylko na wspomnianych wydarzeniach. Później wielokrotnie atakował jeszcze zacnego Profesora.
Wspomnieć tu należy o roli jaką odegrał w nie przyznaniu Tatarkiewiczowi doktoratu honoris causa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wszystkie te wydarzenia zostały opisane przez Autora książki. Ciekawostką jest, że mimo ujawnienia przez „Przegląd Filozoficzny” w latach 90-tych tych okoliczności, żaden z agresorów nie przeprosił Tatarkiewicza. Nie doszło również do Jego rehabilitacji, a opisana sprawa została przedstawiona w sposób tendencyjny, gloryfikujący oprawców, a nie oddanego całym sercem polskiej filozofii Profesora. Po latach Autor pracy powraca do tamtych wydarzeń, mając nadzieję, że jego rozważania, oparte na faktach, przedstawią czytelnikowi całą prawdę o tych niechlubnych dla polskiej filozofii wydarzeniach.
Tom obecny dotyczy okresu między połową XVI w. a połową XVII wieku. W ciągu wcześniejszych dziesięcioleci Europę Zachodnią rozdarły religijnie ruchy reformacyjne, a do 1555 r. kontynent podzielono na trwałe sfery wpływów. Wtedy zabrano się za porządki: kodyfikację doktryn poszczególnych kościołów, dokładne ustalanie tekstów Biblii, a wreszcie za te, które skutkowały ponadwyznaniową falą polowań na czarownice.Około 1600 r. skończyła się epoka renesansu, a zaczął barok. Muzykę polifoniczną szybko wyparła muzyka homofoniczna, zapanowały nowe style w malarstwie, rzeźbie i architekturze. Zaczęły w czym bardzo pomogła reformacja powstawać ważne dzieła pisane już nie po łacinie, ale w ojczystych językach autorów. Renesans filozoficznie był niemal całkowicie bezpłodny. () Natomiast barok dał początek filozofii, którą dziś określamy mianem nowożytnej.Dzięki pracom Kopernika, Vesaliusa, Serveta, Ferrariego, Tartaglii, Cardana, Agricoli i innych () uczeni europejscy zaczęli myśleć o czymś, o czym nie mogli jeszcze myśleć uczeni Helleńscy i hellenistyczni. Dotyczyło to zrazu geografii, geologii, astronomii, anatomii i algebry, ale dało początek kolejnym przemianom, o których opowiemy w tej książce. Jej ostatnie rozdziały pokazują, że jeszcze w 1650 r. nikt nie mógł przewidzieć tego, co nastąpiło w II połowie XVII w. i później, a co my określamy mianem Rewolucji Naukowej. Ale zbudowano mechanikę klasyczną na wyselekcjonowanych dokonaniach Brahego, Keplera, Galileusza, Pascala, Kartezjusza i innych i tym uważnie się przyjrzymy, zanim w kolejnym tomie omówimy powstanie nowożytnej fizyki. (fragment Wstępu)
Każdy, kto ma do czynienia z filozofią, wie jak szybko wyparowuje jej potężny niegdyś autorytet. Od wielu lat wykłada się filozofię głównie jako naukę historyczną poświęconą swego rodzaju zabytkom kultury, jakimi są dzieła wielkich filozofów. Mało kto zaś wierzy, że filozofowie wciąż zdolni są naprawdę powiększyć naszą wiedzę zadanie to niemal w całej rozciągłości powierzamy naukowcom. Nie spodziewamy się już również od filozofów, aby pouczali nas, jak mamy żyć bądź jak powinniśmy się rządzić. Dobrych rad oczekujemy raczej od psychologów, a nauk moralnych od kapłanów (jeśli jesteśmy wierzący). Książka Jana Hartmana, profesora filozofii z UJ, autora wielu filozoficznych rozpraw i traktatów, objaśnia procesy kulturowe i społeczne, które doprowadziły wielki projekt Filozofia do kresu jego możliwości. Przede wszystkim jednakże uwaga autora skupia się na wyjątkowych i charakterystycznych dla filozoficznego sposobu myślenia koncepcjach i pojęciach, które albo wyczerpały już swój potencjał oddziaływania na naukę i kulturę, albo są zbyt ezoteryczne i dziwne, by zostać przez kulturę zaadaptowane i wykorzystane. Tym samym Zmierzch filozofii jest nie tylko opowieścią o pewnej pięknej katastrofie, lecz również wycieczką z przewodnikiem po rzadko odwiedzanych przez postronnych arkanach filozoficznego teatru myśli.
Być może jednym z najpoważniejszych zadań, jakich może podjąć się literatura, jest uruchomienie gry, w której zdoła ona zasugerować, że chodzi w niej o coś więcej niż ona sama. Nie da się chyba więcej osiągnąć w tej dziedzinie, niż przekonać czytających, choćby na chwilę, że stawka pisarstwa jest większa niż samo pisanie, że tekst może dotykać Sprawy, która każe mu wykroczyć poza własne ograniczenia. Oczywiście literatura spełnia się wtedy, gdy wygrywa tę grę dzięki własnym środkom, pisarstwu i jego technikom. Czy jednak oprócz tego nie trzeba czegoś jeszcze, czego w ramach poetyki nie sposób precyzyjnie nazwać, a co wypełniałoby machinę literacką odpowiednim żarem? Czegoś, co sprawi, że środki literackie będą więcej niż techniką. Wydaje się, że literatura nie ma szans na inne zwycięstwo, niż roztoczyć wokół siebie aurę takiej wątpliwości. Pisanie o niej musi nieustannie lokalizować miejsce styku między nią samą i czymś innym, co pozwala jej przebierać się za coś, czym nie jest. (ze wstępu autora)
Książka zawiera epicko-liryczne rozważania na temat:
Co robić, a czego unikać, by osiągnąć w życiu szczęście.
Co przynosi obfitość i spełnienie.
Jakie postawy ludzkie pozwolą nam rozkwitać.
Jak żyć w świecie pełnym sprzeczności.
Pozwala także odnaleźć spójną koncepcję rzeczywistości.
Ukazuje relacje człowieka ze Źródłem.
„Ścieżki spełnionego życia. Współczesność a starożytna mądrość duchowa”, to czwarta książka z cyklu „Droga Ciszy”.
Staram się iść przez życie pewnym krokiem,
zachowując jednocześnie rozwagę,
codziennie utrzymywać świadomy oddech i Ciszę,
bo nic nie jest od tego ważniejsze –
oprócz Radości.
Ciągle powtarzam Bogu:
Dziękuje,
a On odpowiada:
Bądź dla siebie wyrozumiały.
Ryszard Klein
Ten traktat należy do klasyki filozofii politycznej i do pierwszych nowożytnych wypowiedzi w dyskusji o umowie społecznej. Powstał w latach czterdziestych XVII wieku, a więc w czasach dla angielskiego autora Thomasa Hobbesa (1588-1679) burzliwych politycznie. Jako rojalista, pisał on go na emigracji w Paryżu, ponieważ w Anglii toczyła się wówczas wojna domowa, monarchia upadła, na dwie dekady nastała republika, a król został stracony w 1649 roku, dwa lata przed ukazaniem się "Lewiatana" (1651). To polityczne tło jest pewnym memento dla książki, może nieco ironicznym, ponieważ optuje ona za dokładnie przeciwnym porządkiem rzeczy: za władzą suwerena, najlepiej monarchy, powołanego drogą umowy ludzi zagrożonych "wojną wszystkich ze wszystkimi", czyli walką o byt jednego człowieka-wilka z innym. Wojną, dodajmy, permanentnie pozycyjną, ponieważ każdy człowiek jest zdaniem Hobbesa na tyle silny, by pokonać innego samodzielnie lub w zawieranych sojuszach. Samoograniczenie indywidualnej wolności na rzecz suwerena kończy tę wojnę - najskuteczniej w monarchii, najmniej skutecznie w demokracji i przy jakimkolwiek podziale władz. Do tych rozważań pod prąd późniejszej, dominującej narracji Hobbes dołącza w swoim dziele krytykę instytucji Kościoła (zarówno katolickiego, jak i innych) oraz klasycznej filozofii, co zaowocowało nie tylko zakazem publikacji "Lewiatana" w Anglii (1668), lecz także potępieniem, już pośmiertnym (1683) przez Uniwersytet Oksfordzki.
ultura toltecka pogłębiła mądrości przodków oparte na sposobie życia i komunikacji, które umożliwiały osiągnięcie harmonijnej równowagi między samym sobą a innymi ludźmi. Życzliwość, poczucie własnej wartości, szacunek, komunikacja bez przemocy, wytrwałość to zasady stanowiące podstawy tej filozofii. Przynosi ona korzyść zarówno rodzicom, jak i dzieciom. Dzięki tej książce będziesz mógł samodzielnie przekazać te wartości swojemu dziecku, wykorzystując: przedstawienie podstaw mądrości tolteckiej, ilustrowane opowieści wstępne dla całej rodziny, omówienie sytuacji, które mogą przydarzyć się każdemu dziecku, różnorodne ćwiczenia i zabawy w odgrywanie ról.
Śmierć tragedii Georgea Steinera to próba przyjrzenia się nie tylko sytuacji tragedii jako gatunku literackiego, ale również pośrednio sytuacji całej kultury europejskiej. Przyczyn tej śmierci (gdyż przyjmuje ją za aksjomat) autor dopatruje się w, rzec by można, dewertykalizacji spojrzenia na kondycję ludzką, utracie perspektywy przekraczającej horyzonty rozumu. Zdaniem autora, ?upadek tragedii jest nierozerwalnie związany z załamaniem się jednolitego poglądu na świat i towarzyszących mu kontekstów mitologicznych, symbolicznych i rytualnych?. Zabójczy dla tragedii jest wszelki optymizm, jak również przekonanie, że racjonalność może stanowić remedium na cokolwiek i zapobiec niepojętemu cierpieniu: ?Tragedia, co trzeba niezmordowanie podkreślać, wyklucza istnienie doczesnych środków zaradczych. Tragedia nie traktuje o świeckich dylematach, dających się rozwiązać na drodze racjonalnych innowacji, lecz o tym, że świat w swoim biegu skłania się nieustająco ku okrucieństwie i zniszczeniu?. Steiner, analizując teksty od starożytności do XX wieku, pokazuje próby nowożytnej reanimacji tragedii w zmienionym pejzażu duchowym i kulturowym.
Naucz się, jak być naprawdę obecnym: widzieć, słyszeć, dotykać, smakować, upajać się ciągle nowym zapachem chwili! Chrześcijanin jutra będzie albo mistykiem, albo nie będzie go wcale twierdzi Karl Rahner. Podobnie uważa kard. Jos Tolentino Mendona, zapraszając w zmysłową podróż, której celem jest doświadczenie Boga. Autor udowadnia, że wiara kształtuje się nie tylko przez to, co słyszymy, widzimy i czujemy, ale także przez zapach i smak. Każdy ze zmysłów otwiera nowe przestrzenie poznania i urealnia kontakt człowieka z otaczającym go światem. Kard. Mendona z niebywałą erudycją uczy, jak czerpać radość z każdej chwili przeżywanej w Bożej obecności. Książka jest kontynuacją serii Mistyka codzienności. Do tej pory w serii ukazały się: Lubię jak na mnie patrzysz. Światło, piękno, spotkanie. Książka, którą można porównać jedynie do Twierdzy Antoine'a de Saint-Exupry'ego. Lektura tych stron jest niczym spokojne kroczenie do źródła, aby zakosztować smaku wody, kiedy świat proponuje nam pastylki, które gaszą pragnienie i pozwalają nam zaoszczędzić 53 minuty czasu w tygodniu. Słowa wdzięczności dla portugalskiego kardynała za ten jakże zaskakujący podarunek! Kasper Mariusz Kaproń OFM, Katolicki Uniwersytet św. Pawła w Cochabamba (Boliwia) Jos Tolentino Mendona (ur. 1965) portugalski kardynał, poeta, doktor teologii, konsultor Papieskiej Rady ds. Kultury, Archiwista i Bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego. Autor licznych książek, esejów i artykułów. Badacz relacji między literaturą, kulturą i teologią. Jego książki odniosły wielki sukces w Portugalii. Coraz częściej są tłumaczone i publikowane za granicą.
Książka Krzysztofa Tyszki-Drozdowskiego to rzecz wartościowa zarówno jeśli chodzi o rzetelność i wnikliwość zawartych w niej analiz, opartych na uważnej lekturze źródeł i istniejących opracowań, jak i formę, która powinna przyciągać czytelników z rozmaitych środowisk. Maurras jawi się w niej jako interesujący myśliciel, mierzący się z wieloma problemami, które są wciąż aktualne, jak na przykład problem centralizmu i lokalnych różnic albo problem stabilności porządku politycznego. Autor nie stara się na siłę go aktualizować. Po prostu skrupulatnie i z wyczuciem niuansu zgodnie z najlepszymi wzorcami historii idei rekonstruuje jego stanowisko, pozwalając czytelnikom wyciągnąć wnioski.
Książka Co wybieram? Rozmyślania w drodze wpisuje się cykl rozważań księdza Jana Twardowskiego o życiu wewnętrznym współczesnego człowieka. Człowieka, któremu nie jest obojętne, jaką idzie drogą. Choć stale upada, potyka się, błądzi, to wytrwale szuka oparcia, wzorca i punktu odniesienia. Szuka odpowiedzi, jak żyć - w zgodzie z samym sobą, z najbliższymi, ze światem, a przede wszystkim z Bogiem. Zmagania ludzkie zostały tu przedstawione w wymiarze uniwersalnym: na naszej drodze codziennie musimy wybierać między dobrem i złem. Autor ukazuje kilka etapów drogi oczyszczenia - od grzechu (zerwania przyjaźni z Bogiem), przez spowiedź (spotkanie z miłością) do wyboru drogi (uzdrowienia).
Książka Mikołaja Kuzańczyka (1401-1464) składa się z trzech, jak dotąd nieprzetłumaczonych, traktatów - Synostwo Boże (1445), Łów mądrości (1463) i Szczyt kontemplacji (1464), w tłumaczeniu Antoniego Śmista. Zestawienie tych trzech tekstów pozwala przedstawić najważniejsze problemy, które przenikały myśl Mikołaja Kuzańczyka, a także strategię prowadzonych przez niego rozważań, zorientowanych na poszukiwanie niepojętego Boga. W traktacie Synostwo Boże autor ukazuje chrystologiczny wymiar swoich rozważań filozoficznych, w traktacie Łów mądrości przedstawia swój stosunek do tradycji filozoficznej, z kolei tekst Szczyt kontemplacji stanowi nowatorską próbę poszukiwań Boga jako Posse ipsum, czystej możliwości, której istnienie zdaniem filozofa powinno być oczywiste dla umysłu ludzkiego. W tym krótkim wprowadzeniu nie staram się objąć myśli Kuzańczyka w całej jej złożoności, a tylko wskazać kilka moim zdaniem ważnych elementów, których zrozumienie powinno ułatwić lekturę Synostwa Bożego, Łowu mądrości i Szczytu kontemplacji, gdzie głównym problemem jest zagadnienie możliwości poznania nieskończonego Boga przez skończony, ludzki intelekt. Najważniejsze jest zaś zrozumienie tego, że Kuzańczyk konsekwentnie poszukuje Boga jako primum cognitum, absolutnego przedzałożenia, które można i należy na różne sposoby odsłaniać. Prawda o Bogu została objawiona w Piśmie i tradycji, ale Bóg tak samo jak stale stwarza nasz świat, utrzymując go w istnieniu i powołując do istnienia coraz to nowe byty tak też według Kuzańczyka stale oświeca nasze umysły w każdym bez wyjątku akcie poznawczym i umożliwia umysłom samo poznawanie, pozostając przy tym czymś tak oczywistym, że wręcz do poznania niemożliwym. Kuzańczyk zaś stale usiłuje odsłonić Boga jako pierwszą zasadę nie tylko istnienia i życia, ale też pojmowania, abyśmy w naszych umysłach jako żywych zwierciadłach sami potrafili dostrzec odbicie wiecznego światła Boga. (fragment Wstępu tłumacza)
Błyskotliwa książka o relacji faszyzmu z nowoczesnością, mieszczaństwem, historią i kapitalizmem jednego z najciekawszych współczesnych polskich filozofów.Herer w zwięzły i erudycyjny sposób proponuje czytelnikowi nie tylko definicję faszyzmu badając historyczne i współczesne formy tego zjawiska, ale i odczytanie go w relacji do najważniejszych zjawisk XXI historii, takich jak na przykład kapitalizm. Nie poprzestaje jednak na tym, bo w obliczu widma faszyzmu krążącego dziś nad Europą, stawia pytanie o jego nowe formy, a także współczesne polityczne i społeczne przejawy.
Cywilizacja pierwotna Edwarda Burnetta Tylora Jest pierwszym polskim wydaniem tej pracy po stu dwudziestu sześciu latach przerwy. Jest podstawą współczesnej antropologii i wciąż jest cytowana w polskich pracach naukowych i zadawana jako lektura studentom na polskich uniwersytetach. Wiele wskazuje na to, że Lovecraft czerpał inspiracje z niniejszego dzieła Edwarda Burnetta Tylora. I najprawdopodobniej czytał je wielokrotnie i był pod wpływem zawartych w niej treści. Lektura Cywilizacji pierwotnej Tylora to niezwykłe doświadczenie. I wraca się do tej książki wielokrotnie. Nawet jeśli główne tezy Cywilizacji pierwotnej się zdezaktualizowały, nawet jeśli pewne informacje podane przez Tylora wymagają aktualizacji, to i tak, ogrom zebranej tu wiedzy poraża. Mimo, że upłynęło ponad półtora wieku od pierwszego wydania niniejszego dzieła, wciąż pozostaje ono nieocenioną skarbnicą wiedzy. Podręcznik do współczesnej antropologii.
Możesz sprawić, że wszystkie twoje kłopoty znikną. Pomoże ci w tym guru rozwoju duchowego i osobistego, Ajahn Brahm. Ten ceniony autor i buddyjski mnich nauczy cię buddyjskiej sztuki znikania. W tej książce w humorystyczny i niezwykle interesujący sposób opisał założenia filozofii buddyjskiej. Wyjaśnia skąd biorą się twoje kłopoty i cierpienie oraz co zrobić, by się od nich uwolnić. Nauczy cię wyłączać świadomość i zmysły przez co inaczej spojrzysz na swoje problemy . Ćwiczenia uważności uwolnią ciało i umysł od stresu. A dzięki medytacjom przestawisz swoją świadomość, wzbogacisz duchowość, wyzwolisz motywację i pozytywną energię, naprawisz też relacje. Wznieś się ponad trudności.
Zebrane w tym tomie teksty stanowią swoistą tybetańską poezję filozoficzną (trzy z nich po raz pierwszy przełożono na europejski język). Od wieków były używane przez praktykujących, którzy medytowali na długich odosobnieniach. Stanowiły dla nich wsparcie i pomoc w trudnych chwilach bardzo zaawansowanych, wieloletnich praktyk medytacyjnych, wymagających nie tylko hartu ducha, ale i hartu ciała, albowiem wykonywane były w skrajnych warunkach himalajskich jaskiń i ośrodków odosobnieniowych. Ukazują zarówno rozterki przyszłych mistrzów buddyjskich towarzyszące walce o rozpoznanie natury umysłu, jak i sposoby ich przezwyciężania poprzez pogłębioną refleksję nad sobą i nad znaczeniem buddyjskiej praktyki. Ich autorów zalicza się do największych mistrzów buddyjskich Tybetu: V Szamar Könczog Jänlag (1525–1583), Karma Czagme (1613–1678), XIII Karmapa Düdül Dordźe (1700–1797), Dźamgön Kongtrül Lodrö Thaje (1813–1899) i XVI Karmapa Rangdźung Rigpi Dordźe (1924–1981). Ich teksty pozwalają zajrzeć do jaskini tybetańskiego jogina, a może nawet do jego umysłu…
Przebudzenie jest zbiorem rekolekcji wygłoszonych przez Anthony’ego de Mello, indyjskiego jezuitę, mistyka i psychoterapeutę, które zredagował po jego śmierci współpracownik i spadkobierca, J. Francis Stroud. „Niczego się nie wyrzekać, do niczego się nie przywiązywać”. Anthony de Mello
Problematyka istniejącego w kręgach niemieckich narodowych socjalistów zjawiska formowania się nowych, parareligijnych wierzeń to zagadnienie, które do dziś budzi wiele emocji. Pomimo powstania na jego temat niezliczonej wręcz liczby publikacji, nie można uznać tej kwestii za opracowaną lub całkowicie omówioną. Faktem jest, że wiele poruszających ten problem książek czy artykułów przedstawia go najczęściej w okrojonych, a sięgających początku XX wieku ramach czasowych. Takie podejście nie przykłada należytej uwagi do związanych z nim kwestii, które w rzeczywistości nie są ściśle związane z okresem poprzedzającym dojście Hitlera do władzy. Największą bolączką współczesnych opisów tego zjawiska jest fakt, że poprzez łączenie go z mocami piekielnymi, demonami czy czarną magią rysuje się mało rzetelny i nieakceptowalny przez wielu odbiorców obraz. Przy całym złu, jakienwyrządzone zostało przez ówczesnych Niemców, powiązania te zdawać by się mogły oczywiste i nasuwają się wręcz naturalnie, ale w tym przypadku stanowią duże uproszczenie. W zamyśle formujących go przed laty ideologów a co warto podkreślić, wbrew popełnianym przez nich czynom to właśnie naród niemiecki był daleki od takich powiązań. Ponadto przedstawiany był jako ten jedyny dobry, niosący Europie czy nawet światu współczesne, choć osadzone w zamierzchłych czasach wartości. Te natomiast nie były związane z moralnością wywodzącą się z kręgu kultury chrześcijańskiej. W swych podstawach zakładały jednak nie tylko wprowadzenie zakrojonych na szeroką skalę zmian w sferze społecznej i religijnej, ale też pozyskanie tzw. przestrzeni życiowej oraz likwidację Słowian, Żydów i wszystkich, którzy uznani zostali za podludzi. Pierwsza, wprowadzająca w zagadnienie część niniejszej książki podejmie próbę obalenia narosłych i zakrzywiających rzeczywisty obraz mitów poprzez krytyczne przedstawienie, jak na przestrzeni wieków kształtowała się niemiecka duchowość, filozofia czy myśl polityczna. Znajdzie się tam również sporo miejsca na zapoznanie czytelnika z wybranymi i najważniejszymi według autora książki postaciami, głównie sprzed 1933 roku. Przeanalizowany zostanie także okres po objęciu władzy przez narodowych socjalistów. Druga, o wiele bardziej obszerna część skupi się zaś tylko na obrządku związanym z upamiętnianiem zmarłych, który w niespotykanej dotąd skali zaistniał w Niemczech już po wprowadzeniu NSDAP do Reichstagu. W oparciu o dostępne materiały źródłowe ukazane zostaną także kwestie jego formowania, gdyż związane z nim trendy nie były stałe ani w gruncie rzeczy całkowicie ujednolicone. Ponadto sporo miejsca w publikacji poświęcono na przedstawienie zachowanych na terenie obecnej Polski śladów odwołujących się do tej specyficznej, niemieckiej formy upamiętnienia o charakterze neopogańskim. Co ważne, wybrane do tego celu przykłady pochodzić będą z różnych okresów, zarówno po 1933 roku, ale także z czasów wcześniejszych. Dobór wzniesionych w różnych latach obiektów ma na celu podkreślenie, że powrót do wierzeń przodków nie był zjawiskiem wykreowanym podczas rządów NSDAP, ale powstał znacznie wcześniej. Istotne jest tu jednak stwierdzenie, iż stanowił on jednocześnie nieodłączny element narodowego socjalizmu, a właśnie poprzez szerokie nim zainteresowanie w latach wcześniejszych, uformował kształt duchowej i mrocznej przyszłości Europy pierwszej połowy XX wieku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
