Lolita, light of my life, fire of my loins. My sin, my soul. Lo-lee-ta: the tip of my tongue taking a trip of three steps down the palate to tap, at three, on the teeth. Lo. Lee. Ta.
Humbert Humbert is a middle-aged, frustrated college professor. In love with his landlady's twelve-year-old daughter Lolita, he'll do anything to possess her. Unable and unwilling to stop himself, he is prepared to commit any crime to get what he wants.
Is he in love or insane? A silver-tongued poet or a pervert? A tortured soul or a monster? Or is he all of these?
'Lolita, light of my life, fire of my loins. My sin, my soul. Lo-lee-ta: the tip of my tongue taking a trip of three steps down the palate to tap, at three, on the teeth. Lo. Lee. Ta.'
Humbert Humbert is a middle-aged, frustrated college professor. In love with his landlady's twelve-year-old daughter Lolita, he'll do anything to possess her. Unable and unwilling to stop himself, he is prepared to commit any crime to get what he wants.
Is he in love or insane? A silver-tongued poet or a pervert? A tortured soul or a monster? Or is he all of these?
Professor Timofey Pnin, late of Tsarist Russia, is now precariously perched at the heart of an American campus. Battling with American life and language, Pnin must face great hazards in this new world: the ruination of his beautiful lumber-room-as-office; the removal of his teeth and the fitting of new ones; the search for a suitable boarding house; and the trials of taking the wrong train to deliver a lecture in a language he has yet to master.
Wry, intelligent and moving, Pnin reveals the absurd and affecting story of one man in exile.
A man at his desk is interrupted by the appearance of a woodland elf in his room; the piano maestro Bachmann ends his career; a barber shaves the face of a man who once tortured him; a shy dreamer makes a deal with the Devil. In these sixty-five stories of magic and melancholy, Nabokov displays an astonishing range of inventiveness, with dazzling sleight of hand, fantastical fairy tales, intellectual games and enchanting glimpses into lives of ambiguity and loss.
The collection displays Nabokov's astonishing range of technical and formal inventiveness: the dazzling sleight of hand, fanciful fairy tales, ingenious puzzles, enchanting vignettes and haunting melancholic narratives full of disturbing ambiguities.
"Czarodziej", jeden z ostatnich tekstów Nabokova napisanych po rosyjsku, powstał w drugiej połowie 1939 roku. To swego rodzaju pra-Lolita, pierwsze samodzielne opracowanie literackie pomysłu wykorzystanego później w najsłynniejszej powieści autora. Zarazem jednak jest to całkowicie samodzielny utwór, napisany z dużym artyzmem i ogromną świadomością formy. Nic dziwnego, że odnalazłszy po latach ten – jak mu się zdawało – nieistniejący już tekst, pisarz nazwał go w liście "pięknym okruchem prozy rosyjskiej, precyzyjnym i przejrzystym".
Powieść napisana w roku 1930. Sam autor w jednym z wywiadów umieścił ją wśród swych trzech najlepszych powieści rosyjskich, a jej bohatera nazywał jednym ze swych ulubionych. Rzecz o człowieku, którego marzenia się spełniają, o pokonywaniu strachu i bezinteresownym wyczynie, okupionym zapewne śmiercią. Z utworów Nabokova ""Splendor"" wydaje się najbliższy wzorom klasycznej powieści rosyjskiej, ale zarazem silnie przesycony jest tym, co u tego pisarza jedyne i niepowtarzalne.
"Patrz na te arlekiny!" - bo czają się wszędzie, jak powiada ciotka. Błaznują zatemd drzewa, słowa, rytuały, rachunki, żarty i obrazy. Wszystko może być zabawą, wymysłem, szalonym towarem wyobraźni. Z drugiej strony ograniczając nas pęta rzeczywistości, twardej jak gont na dach, któa nie pozwala chociażby odwrócić bieguc czasu. Ostatnia powieść Vladimira Nabokova (1899-1977) to wykwintna uczta dla wielbicieli i znawców jego twórczości. Autor serwuje najwyborniejsze wątki, wety zabaw literackich. Kosztujemy najciekawszych jego przemyśleń na temat twórczości artystycznej i magii odwiecznych utarczek męsk-damskich, sycimy się oryginalnymm spojrzeniem na tożsamość i zaświaty, rozkoszujemy w zabawach literackich. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie jeden szkopuł: przed zaśnięciem próbujemy wraz z bohaterem zawrócić z drogi, którą przyszło nam kroczyć... Wytężamy siły i nic! Rzeczywistość? Przeznaczenie? Strzałka czasu? Bilet w jedną stronę? I kto to wszystko wymyślił?
Krótka, ale smakowita powieść Vladimira Nabokova (1899-1977) "Oko", napisana na przełomie roku 1929 i 1930, jest bardzo ważna w dorobku pisarza jako pierwsze pojawienie się pewnych istotnych dla jego twórczości tematów, zabiegów i tendencji. To najwcześniejsza Nabokovowska powieść, w której narracja prowadzona jest nie w trzeciej, ale w pierwszej osobie. To także najwcześniejsza jego powieść, w której pojawiają się jako problemy pierwszoplanowe zagadnienia solipsyzmu i tożsamości. Wreszcie jest to pierwsza powieść, w której stykamy się z fałszywą wizją świata, prezentowaną przez człowieka niezrównoważonego psychicznie. W Oku należy więc widzieć poprzednika wielu arcydzieł rosyjsko-amerykańskiego prozaika, na przykład "Rozpaczy", "Lolity" i "Bladego ognia".
Można odnieść wrażenie, że to najbardziej przystępne, tradycyjne i najmniej skomplikowane z powieściowych dzieł pisarza, można je czytać jako powieść komiczną, uniwersytecką (campusową) czy jako wzruszającą historię o nieszczęsnym, nieprzystosowanym emigrancie. Niektóre możliwe sposoby lektury są jednak pułapkami zręcznie zastawionymi przez autora, który stworzył literacką konstrukcję znacznie bardziej wyrafinowaną, kunsztowną i przemyślną, niż wydaje się na pierwszy czy nawet drugi rzut oka.Raz jeszcze Nabokov rozgrywa z czytelnikiem subtelną partię literackich szachów, wymagającą lektury uważnej, świadomej i jak najdalszej od naiwności, najlepiej lektury powtórnej. Co nie znaczy, że odbiorca czytający tę powieść inaczej, nie może mieć naprawdę sporej satysfakcji.
Vladimir Nabokov (1899-1977), klasyk piśmiennictwa rosyjskiego i amerykańskiego XX wieku. Często uważany - słusznie czy nie - za jednego z ojców literatury postmodernistycznej. Autor słynnej "Lolity” i kilku innych równie znakomitych powieści. "Zaproszenie na egzekucję” to jedno z jego arcydzieł, książka napisana z zimną precyzją i ekstatycznym żartem. W tym wielowarstwowym dziele można widzieć jedyną w swoim rodzaju antyutopię, historię artysty w skrajnie niesprzyjających warunkach, gnostyczną przypowieść, doskonale funkcjonujący mechanizm literacki i palimpsest zdradzający liczne ślady świadectwa o innej, zaświatowej rzeczywistości.
Opowiedziana w pierwszej osobie historia morderstwa popełnionego - jeśli tak można rzec - z pobudek artystycznych. Historię tę opowiada niejaki Hermann, fabrykant czekoladek, czujący się w głębi duszy artystą. Podczas wizyty w Pradze spotyka swojego sobowtóra i wpada na pomysł "genialnego dzieła sztuki" - zbrodni doskonałej: zabije włóczęgę, przebrawszy go uprzednio w swoje ubranie. W ten sposób zdobędzie idealne alibi: jego, mordercę, wezmą za ofiarę. Hermann realizuje swój plan, ale po kilku dniach dowiaduje się z gazet, że jego dzieło nie zostało docenione - nie dostrzeżono żadnego podobieństwa między nim a zabitym włóczęgą. Trzeba uciekać.
Czytelnik ulega początkowo sugestii opowiadania Hermanna, wkrótce jednak zaczyna się orientować, że ma do czynienia z relacją szaleńca...
Lolita - najgłośniejsza powieść Nabokova, jednego z najwybitniejszych pisarzy XX wieku, jest opisem seksualnej obsesji czterdziestoletniego mężczyzny na punkcie dwunastoletniej dziewczynki Dolores. Powieść przetłumaczono na kilkadziesiąt języków, wydawano ją w atmosferze kontrowersji i protestów, a autora pomawiano o pornografię i pedofilię. Obecnie uznawana jest za jedno z arcydzieł literatury światowej. Sfilmował ją w 1962 roku Stanley Kubrick i ponownie w 1997 Adrian Lyne.
Król, dama, walet, druga powieść w dorobku jednego z największych twórców prozy artystycznej XX wieku, Vladimira Nabokova, to książka niesłychanie zręcznie napisana, efektownie obnażająca chwyty literackie, chętnie posługująca się deziluzją. Jest w niej zapowiedź wielu motywów i zabiegów charakterystycznych dla późniejszej twórczości pisarza, nie wyłączając Lolity. Krańcowo niebanalnie opowiedziana historia krańcowo banalnego trójkąta, pełna aluzji do innych powieści o zdradzie małżeńskiej, Pani Bovary Gustavea Flauberta i Anny Karenina Lwa Tołstoja. A także historia zaplanowanej zbrodni i gry z losem, a może z autorem we własnej osobie.
Humbert Humbert is a middle-aged, frustrated college professor. In love with his landlady's twelve-year-old daughter Lolita, he'll do anything to possess her. Unable and unwilling to stop himself, he is prepared to commit any crime to get what he wants. Is he in love or insane? A silver-tongued poet or a pervert? Or is he all of these?
Lolita - najgłośniejsza powieść Nabokova, jednego z najwybitniejszych pisarzy XX wieku, jest opisem seksualnej obsesji czterdziestoletniego mężczyzny na punkcie dwunastoletniej dziewczynki Dolores. Powieść przetłumaczono na kilkadziesiąt języków, wydawano ją w atmosferze kontrowersji i protestów, a autora pomawiano o pornografię i pedofilię. Obecnie uznawana jest za jedno z arcydzieł literatury światowej. Sfilmował ją w 1962 roku Stanley Kubrick i ponownie w 1997 Adrian Lyne.
Najwspanialsza powieść o szachach, jaką kiedykolwiek napisano. Zarazem utwór
o niezwykłej miłości i narastającym obłędzie. Świat, los lub autor rozgrywa
z bohaterem niezwykłą partię na szachownicy życia, w bezlitośnie logiczny sposób rozwijając szachowy atak, oparty na wzorach i powtórzeniach, atak który wymaga wypracowania obrony. Zakończenie dalekie jest od jednoznaczności: nie możemy być pewni, czy bohater poniósł porażkę, czy też odniósł jednak zwycięstwo.
Blady ogień"" to jedno z niekwestionowanych arcydzieł Vladimira Nabokova, książka oparta na niepowtarzalnym pomyśle formalnym. Rzecz składa się z poematu napisanego przez fikcyjnego dwudziestowiecznego poetę amerykańskiego oraz przedmowy do niego, komentarza i indeksu pióra również fikcyjnego edytora, który wykorzystał okoliczności, by przejąć kontrolę nad rękopisem. Czytelnik szybko orientuje się, że teksty komentatora nie przystają do komentowanego przezeń utworu. Edytor opowiada przede wszystkim własną historię, historię ostatniego, zdetronizowanego wskutek rewolucji władcy nieistniejącej na mapach krainy o nazwie Zembla oraz zamachu na króla-emigranta. Fabuła wyłaniająca się z komentarza jest jasna, wyraźna, pełna szczegółów i precyzyjnie zarysowanych postaci, nietrudno jednak zgadnąć, że są to rojenia szaleńca. ""Realnego"" przebiegu wydarzeń trzeba się domyślać, ale czytelnik otrzymuje wystarczająco wiele informacji, by domysły złożyły się w logiczną i przekonywającą całość.Mary McCarthy napisała o tej powieści, że ""jest jednym z największych dzieł sztuki naszego stulecia"", czyli wieku XX, i bez wątpienia miała rację!
"Przezroczyste przedmioty" to siódma z pisanych po angielsku powieści Nabokova. W Polsce ukazała się po raz pierwszy pod tytułem "Przejrzystość rzeczy" (tłumaczenie Adriany Demkowskiej). Dziś wydawnictwo MUZA wznawia znakomity przekład Jolanty Kozak (pierwsze wydanie: Da Capo, 1997). Niniejszą edycję, jak wszystkie pozostałe dzieła Nabokova w tej serii, opatrzył posłowiem Leszek Engelking.
Opisując cztery wyprawy bohatera w to samo miejsce, do pewnej szwajcarskiej wioski, Nabokov po raz kolejny eksploruje mechanizmy działania świata wspomnień i zawiłości ludzkiej pamięci.
Kto jest narratorem tej opowieści? A może opowiada ją nie jeden człowiek, lecz kilku? Czemu bohater nosi nazwisko oznaczające "osobę"?
Uważny czytelnik znajdzie odpowiedzi na te pytania, odkrywając kolejne warstwy tekstu, jeśli tylko nie da się zwieść kamuflażowi i nie wpadnie w pułapki zastawione przez Nabokova.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
