Katalog towarzyszący wystawie, która stanowi prezentację prac malarskich i fotografii cyfrowej Beaty Bols, powstałych w ostatniej dekadzie. Katalog zawiera krótkie wprowadzenie poświęcone twórczości artystki, tekst samej autorki jak i również wizualną prezentację trzydziestu jej prac, obrazów i fotografii. "Udostępnione na ekspozycji trzydzieści pięć obrazów akrylowych to kwintesencja poszukiwań malarskich artystki. Niemal monochromatyczne i abstrakcyjne, noszą wprawdzie wieloznaczne tytuły sugerujące odniesienia do rzeczywistości lub przywołują metaforyczne interpretacje, są jednak przede wszystkim efektem pracy z widzeniem i formą. To, co maluje Beata Bols, to na pozór dalekie echo abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Widać pociągnięcia farby, efekty jej skapywania, nawarstwiania się. Widać twardość użytych narzędzi, mechaniczność szablonów. Zarazem jednak nie jest to malarstwo mięśni i gestu, rzekome efekty przypadkowości są pozornie przypadkowe. Przede wszystkim ujawnia się tu słynne oko na końcu pędzla, o którym pisał Władysław Strzemiński. Formy narastają i stają się intencjonalne. Temu, co widać, można nadać tytuł nasuwający różne skojarzenia, ale to nadal przede wszystkim kształty wizualne, barwa i jej brak, światło i ciemność, bez próby manipulacji intelektualnej jak pisze autorka. Ową pracę oka widać jeszcze wyraźniej w seriach fotografii cyfrowej. Beata Bols wykonuje swoje zdjęcia przede wszystkim w mieście. Cały czas. Przemieszczając się, podróżując, spacerując, wyglądając przez okna budynków, pojazdów, jadąc windą, idąc po schodach, odpoczywając. Niektóre fotografie są fragmentaryczne, jakby przypadkowe, niedokończone lub nieostre. We współczesnym świecie, kiedy wiele osób dokumentuje swoje życie na tysiąc sposobów w mediach społecznościowych, wydaje się to działaniem powszechnym. Jednak aparat w rękach Beaty Bols przede wszystkim rejestruje, a to, co jego mechaniczne oko widzi, artystka poddaje zwielokrotnieniu, powtórzeniu, wyabstrahowaniu, czasem powiększeniu lub zbliżeniu. Wypełnieniem powstałych kompozycji mogą być wizerunki tego, co było dostępne w rzeczywistości, na przykład architektura lub ludzie, choć stają się jedynie kształtem i barwą. Kolaże to pozbawione usilnej estetyzacji efekty owych działań. To surowe połączenia obrazów, impresje zamieniające się w kompozycje geometryczne, czasami wręcz rodzaj fotografii konceptualnej. Na podobnej zasadzie artystka tworzy serie selfie i kolaże z nich."
Zwany malarzem światła artysta przez lata eksperymentów, opracował swój własny styl, w którym ważną rolę odgrywa zarówno efemeryczność, której źródło pozostaje ukryte, jak i powtarzające się detale. Pomimo częstego powracania do tych samych tematów, czy postaci, ukazuje je za każdym razem z innej perspektywy. Nigdy nie idealizuje tematu swoich dzieł, a przestawia je takimi, jakimi są. Jego malarstwo jest remedium na wszechobecny stres, przebodźcowanie i pośpiech. Poprzez kontakt z obrazami cichej, sielskiej polskiej wsi odbiorca ma szansę doświadczenia wewnętrznego spokoju. Malarstwo Panfila niesie za sobą również wartości dotyczące szacunku dla tradycji czy prostego życia. Artysta, który upodobał sobie normalność wypracował również własny sposób malowania. Farba kładziona na pierwszy rzut oka jak wyjdzie, ale zawsze tam, gdzie trzeba co wynika z perfekcyjnego warsztatu artysty. Z niezwykłym rozmachem kładzie plamy koloru często bardzo grubo, zostawiając przy tym wyraźny ślad pędzla. Małe formy dominują nad wielkoformatowymi dziełami, co zdecydowanie wyróżnia malarza na tle innych polskich pejzażystów.
Publikacja ukazuje w retrospektywnym ujęciu twórczość Andrzeja Zwierzchowskiego - prace na papierze oraz malarstwo z lat 1967-2023; pejzaże, serie portretów, obrazy o tematyce szkolnej, obyczajowej, biblijnej, mitologicznej i podróżniczej. Przez niektórych krytyków sztuki i kuratorów wystaw, twórczość Andrzeja Zwierzchowskiego określana jest jako skupiona na problematyce przestrzeni, światła i metafizycznych odniesień. Inni zauważają obecną w tym malarstwie ogromną pasję poszukiwania, która nie pozwala artyście na dłuższe trwanie przy już osiągniętym rozwiązaniu jakiegoś malarskiego problemu; pasję, która powoduje, że jest to sztuka otwarta na ryzyko poszukiwania nowego a wyrzekania się wygody obcowania ze znanym i opanowanym; że jest to sztuka wynikająca bardziej z wewnętrznego przeżycia niż czynnika zewnętrznego, w wyższym stopniu wyłaniająca się z kontemplacji niż obserwacji. Słowem, jakim można opisać twórczość Andrzeja Zwierzchowskiego, jest harmonia. Definiuje ją także ciągłe poszukiwanie nowych rozwiązań. Artysta reprezentuje bardzo odważne podejście. Wymyśla nowe sposoby, a nie modyfikuje już istniejące. Jego życiem kieruje ciekawość świata, co odzwierciedla się w sztuce artysty. Zwierzchowski nie poddaje się także wpływom mód, tworząc własny, charakterystyczny styl. Jego twórczośc to w większości autorskie komentarze, spostrzeżenia, reminiscencje, wspomnienia i refleksje, nierzadko zabarwione specyficznym humorem. Artysta eksperymentuje też z malarską materią i formą obrazu, w spektrum od figuracji do abstrakcji, od pojedynczego widoku do obrazów w obrazie, od pojedynczego płótna po kalejdoskopowe lub wieloelementowe kompozycje.
Publikacja przybliża dwunastoletni łódzki okres życia Jerzego Nowosielskiego, lata 1950 1962 które przypadły na czas jego dojrzewania twórczego i pierwszych artystycznych sukcesów. Odkrywa wtedy również siebie, jako twórcę scenograficznego. Wreszcie to okres, w którym Nowosielski rozpoczyna pracę nad monumentalnym malarstwem sakralnym. W swoich łódzkich latach twórca aktywnie uczestniczył także w tworzeniu artystycznego środowiska miasta. Nowosielski, gdy przybywa do Łodzi, ma dwadzieścia siedem lat, jest żonaty z Zofią Gutkowską i za sobą ma już szereg doświadczeń artystycznych. Między innymi studia ikonopisarstwa w Ławrze Uniowskiej św. Jana Chrzciciela w Uniowie pod Lwowem czy asystenturę u Tadeusza Kantora w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie. Ponadto artysta związany był z Grupą Młodych Plastyków, utworzoną wokół Kantora, a także z grupą plastyków nowoczesnych i krakowskim Klubem Artystów. Miał za sobą także udział w zbiorowych pokazach sztuki, przede wszystkim w wystawie plastyków nowoczesnych w Klubie Młodych Artystów i Naukowców w 1947 roku, wystawie Polish Art Today w Nowym Jorku (1948) czy w I wystawie Sztuki Nowoczesnej w krakowskim Pałacu Sztuki (1948/1949). W okresie łódzkim do tych interesujących Nowosielskiego tematów należą oprócz wciąż tworzonych kompozycji abstrakcyjnych, w tym wyjątkowych, organicznych, także zmagania z realizmem. Przez cały okres łódzki nieustająco jednak tworzył prace realistyczne: akty, sceny przedstawiające kobiety na plaży, gimnastyczki i pływaczki, sceny rodzajowe we wnętrzach, portrety, grupy z muzykantami, martwe natury i pejzaże, malarstwo sakralne, scenografie, a przede wszystkim pejzaże miejskie, łódzkie. Nowosielski potrafił jednak w swoich płótnach znaleźć własny styl. Można by go nazwać świadomym prymitywizmem nowoczesnym, w którym przedmioty nie tracą swojej realności. Dlatego obrazy Nowosielskiego są łatwo komunikatywne, a czasem także pełne wdzięku. Nowosielski, mieszkając w Łodzi, początkowo żyje z posady kierownika artystycznego państwowej Dyrekcji Teatrów Lalek, później wykładowcy w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, a także z etatu w Miejskim Biurze Projektów w Łodzi przy kolorystycznym projektowaniu fasad. To właśnie podczas swojego łódzkiego okresu, artysta miał szansę wziąć udział w wystawie artystów polskich na XXVIII Biennale Sztuki w Wenecji w 1956 roku. Miasto opuszcza we wrześniu 1962 roku, tuż przed czterdziestką. Od tego czasu do śmierci jest już związany z Krakowem, gdzie pracuje w Akademii Sztuk Pięknych. Publikacja ukazuje wybór głównie prac malarskich Jerzego Nowosielskiego. Osobna część publikacji to projekty scenograficzne, w tym te przygotowane wraz z żoną.
Katalog poświęcony twórczości Andrzeja Łobodzińskiego jedego z czołowych przedstawicieli łódzkiej neoawangardy działającego od lat 50-tych, którego twórczość obejmowała równolegle dwie dziedziny: malarstwo i eksperymentalną sztukę dźwiękową. Sztuka Andrzeja Łobodzińskiego stanowi osobny rozdział w rozwoju polskiej sztuki powojennej. Istotną rolę w kształtowaniu się jego postawy twórczej miało odwołanie się do intuicji i przypadku jako istotnych czynników stymulujących proces twórczy. Badanie własności materii malarskiej w relacji do struktury formalnej obrazu doprowadziło go wypracowania modelu kompozycji o charakterze otwartym, inicjujących przepływ przestrzeni między składnikami obrazu, a następnie do budowania sekwencji dźwiękowych. Stosowanie zaawansowanych środków technicznych w tworzeniu kompozycji dźwiękowych szło u niego w parze z konsekwentnym rozwijaniem języka malarstwa. Artysta traktował obie dziedziny swojej twórczości za wzajemnie komplementarne i jednakowo uprawnione w odkrywaniu nowych aspektów sztuki. Jego prace z lat 19561972 sytuują się na pograniczu malarstwa i sztuki environment, której tworzywem były przetwarzane elektronicznie dźwięki. Andrzej Łobodziński należał do grona łódzkich twórców poetów, pisarzy, malarzy i grafików skupionych w grupie "Piąte Koło", działającej od 1957 roku. Prace powstałe na przełomie lat 50. i 60. XX wieku prezentował m.in. na wystawie w Galerii Krzysztofory w Krakowie (1961). Uczestniczył w wystawach Konfrontacje organizowanych przez Galerię Krzywe Koło w Warszawie (1963, 1964). Wraz z Krystynem Zielińskim zaprezentował seans dźwiękowy Audycja w Galerii Foksal w Warszawie (1968) oraz w Muzeum Sztuki w Łodzi (1972). Urodzony w 1931 roku w Łodzi. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w latach 19501954 na Wydziale Architektury Wnętrz. Dyplom w 1955 roku. W drugiej połowie lat 50. zajmował się scenografią filmową, plakatem, grafiką książkową. W latach 19722001 prowadził Pracownię Podstaw Kompozycji w macierzystej uczelni obecnie Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. W 1993 roku otrzymał tytuł profesora. Uprawia twórczość w zakresie malarstwa i grafiki, głównie linorytu.
Utwory te napisane po arabsku, francusku i polsku obejmują dwie dekady, od lat 60. do początku lat 80. Książka prezentuje i zarysowuje kontekst dla jego niepublikowanych prac w charakterze nieustającej podróży. Odbywała się ona na wielu poziomach: między Marokiem a Polską; między guerillą językową, praktykami konceptualnymi i poezją konkretną. Rozpościerała się między działaniami aktywistycznymi a nauką w łódzkiej szkole filmowej; między językiem polskim, francuskim i arabskim; wreszcie pomiędzy marokańskim światem lewicy literackiej a kręgami polskiej awangardy artystycznej. Utwory i teksty Lagty to dzieło zakorzenione w walkach trójkontynentalnych i ruchach opozycyjnych w Maroku, kiedy wymyślanie języka na nowo okazywało się zarówno poetycką, jak i polityczną koniecznością, a wiersz stawał się bronią. Z wprowadzeniem Abdelkadera Lagty oraz tekstami krytyka literackiego Khalida Lyamlahyego, filmoznawczyni Li Morin i historyka sztuki Przemysława Strożka.
Publikacja poświęcona twórczości Piotra Wójtowicza. Punktem wyjścia dla prezentowanego tu cyklu abstrakcyjnych obrazów stała się litera A. Zainicjowała ona malarską wędrówkę artysty przez kolejne nowe skojarzenia, konotacje i interakcje z pojawiającymi się stopniowo innymi towarzyszącymi jej znakami, kształtami i barwami. Nie pamiętam dokładnie, kiedy litera A pojawiła się na moich obrazach. Czas określić mogę jedynie w przybliżeniu. Bieżące datowanie prac nie jest moją mocną stroną Ale jestem w stanie wskazać obraz, który dał jej miejsce jako pierwszy. Wiem zarazem, że od początku miała ona charakter zjawy, której obecność zaskoczyła mnie samego, tym bardziej że natychmiast przybrała formę mocną i zdecydowaną. Była odwrócona i, stojąc na głowie, zażądała towarzystwa koła i znaku X. Nie wiedzieć czemu, podwoiłem na obrazie swoją odpowiedź Samą literę zaś przekreśliłem odruchowo mocną, ukośną grubą linią. Minął pewien czas, zanim się dowiedziałem, że tak na głowie postawione A, jako ta pierwsza, a właściwie przedpierwsza litera w systemie łacińskiego, a także greckiego alfabetu, oznacza głos kierowany w górę, będąc echem żarliwej suplikacji Co więcej, okazało się, że może stanowić też graficzny piktogram krzyku zaraz po urodzeniu jako wizualny ekwiwalent jego fonetycznego brzmienia. Zatem to, co pierwsze, i to, co wysokie, ale też i niskie, litera A może w sobie pomieścić. Paradoks tej sytuacji polega na tym, że swoista sprzeczność znaczeń, określająca ten znak w swoim trwaniu i naocznej postaci, godzi je niejako, podtrzymując zarazem właściwe im napięcie. W tym momencie, ujawniła się przede mną pewna istotna właściwość litery z obrazu jako motywu gruntownie dramatycznego.
Ze wstępu: Kurs sublimacji jest myślany i opracowany jako kurs przemiany, jest swego rodzaju rozpędzaniem się i ośmielaniem w stosowaniu zasady i praktyki przemiany. Zawiera piętnaście wykładów: rozmowa Taśmy z Tekstem, Prywatne myślenie artysty, Rozdzielność: życie sztuka. Zabawa w sztukę, O artystach na Święta, Para porządkujących kategorii Co? Kto? Czym? Kim?, Uprawianie sztuki jest czynnością moralną, Genetyka kursu abstrakcji i genetyka kursu sublimacji, Sztuka jest pierwsza, Fałszywa Krytyka kursu sublimacji, Zmysły, Lekcje plastyki udzielone samemu sobie: wegetacja, Lekcje plastyki udzielone samemu sobie: kara śmierci, Wnioski i instrukcje, Wnioski i instrukcje i wnioski.
Ze wstępu: Kurs sublimacji jest myślany i opracowany jako kurs przemiany, jest swego rodzaju rozpędzaniem się i ośmielaniem w stosowaniu zasady i praktyki przemiany. Zawiera piętnaście wykładów: rozmowa Taśmy z Tekstem, Prywatne myślenie artysty, Rozdzielność: życie sztuka. Zabawa w sztukę, O artystach na Święta, Para porządkujących kategorii Co? Kto? Czym? Kim?, Uprawianie sztuki jest czynnością moralną, Genetyka kursu abstrakcji i genetyka kursu sublimacji, Sztuka jest pierwsza, Fałszywa Krytyka kursu sublimacji, Zmysły, Lekcje plastyki udzielone samemu sobie: wegetacja, Lekcje plastyki udzielone samemu sobie: kara śmierci, Wnioski i instrukcje, Wnioski i instrukcje i wnioski.
Autorzy publikacji porównując kilka awangardowych projektów muzealnych powstałych w okresie międzywojennym szukają odpowiedzi na pytania: czym były awangardowe instytucje muzealne, czym była motywowana chęć ich tworzenia, w jaki sposób wpisywały się w ówczesną wizję sztuki, czy awangardowe idee mogą być aktualne również w obecnych czasach? Wydanie angielskojęzyczne.Publikacja zawiera teksty poświęcone czterem istotnym awangardowym projektom muzealnym:Sieci Muzeów Kultury Artystycznej powołanej do istnienia po rewolucji październikowej w Rosji, Kabinett der Abstrakten zaprojektowanemu przez EI Lissitzkiego dla hanowerskiego Provinzialmuseum w 1927 roku, Socit Anonyme powstałemu w Nowym Jorku na początku lat dwudziestych oraz Międzynarodowej kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy ""a.r."", udostępnionej publicznie w 1931 roku w Miejskim Muzeum w Łodzi , dzisiejszym Muzeum Sztuki.Opracowaniom krytycznym wybitnych badaczy i badaczek zajmujących się historią awangardy towarzyszy wybór tekstów źródłowych oraz bogata ikonografia prezentująca zarówno materiały archiwalne jak i wybrane dzieła z kolekcji związanych z omawianymi projektami.""Eseje zebrane w tomie składają się na obszerne i intelektualnie fascynujące studium procesów kształtujących nową formułę sztuki, jej prezentacji i kulturowej sprawczości, w kontekście programów awangardy artystycznej. Towarzyszący rozprawom wybór tekstów źródłowych to unikatowy zbiór materiałów o historycznym znaczeniu.""Z recenzji prof. dr. Hab. Waldemara Baraniewskiego, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie""Trudno wyobrazić sobie lepsze i bardziej kompetentne środowisko dla niekonwencjonalnego projektu historyczno-artystycznego niż Muzeum Sztuki, w którego działaniach badania naukowe w unikalny sposób łączą się z praktykami muzealnymi. Jako jedno z pierwszych muzeów sztuki nowoczesnej, a zarazem takie w którym idea tego rodzaju muzeum była i jest nieustannie problematyzowana, dyskutowana i analizowana, instytucja ta wyróżnia się wieloletnią kulturą eksperymentowania w zakresie badań i publikacji. To wydawnictwo wierne myśli awangardy, zarówno celebruje innowację, jak i przygląda się krytycznie efektom eksperymentów z ubiegłego stulecia. Historyczne dociekania łączą się z rozważaniami nad ich potencjalną aktualnością, a całość układa się w obraz ukazujący artystyczne zagadnienia w odniesieniu do środowiska społeczno-politycznego wtedy, teraz i w międzyczasie.""Z recenzji prof. Mieke Bal, University of Amsterdam
Publikacja zawiera teksty poświęcone czterem istotnym awangardowym projektom muzealnym: sieci Muzeów Kultury Artystycznej powołanej do istnienia po rewolucji październikowej w Rosji, Kabinett der Abstrakten zaprojektowanemu przez EI Lissitzkiego dla hanowerskiego Provinzialmuseum w 1927 roku, Socit Anonyme powstałemu w Nowym Jorku na początku lat dwudziestych oraz Międzynarodowej kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy a.r., udostępnionej publicznie w 1931 roku w Miejskim Muzeum w Łodzi, dzisiejszym Muzeum Sztuki. Opracowaniom krytycznym wybitnych badaczy i badaczek zajmujących się historią awangardy towarzyszy wybór tekstów źródłowych oraz bogata ikonografia prezentująca zarówno materiały archiwalne jak i wybrane dzieła z kolekcji związanych z omawianymi projektami.
Twórczość artystyczną Leopolda Buczkowskiego, mniej znaną, cechuje różnorodność tematów i stylów oraz inwencja w doborze i łączeniu technik artystycznych. Buczkowski posługuje się rysunkiem, fotografią, technikami graficznymi i wodnymi, techniką olejną, kolażem. W późnej fazie twórczości nadaje swoim przedstawieniom charakter przestrzenny, kształtując rzeźby i asamblaże. Różnorodność ta wyrasta z wielokulturowej rzeczywistości Podola lat 30-tych XX wieku zniszczonej przez wojnę krainy jego dzieciństwa i młodości, zamieszkiwanej przez ludność polską, ukraińską i żydowską.
Bogato ilustrowany katalog wystawy wybranych prac ze zbiorów znanego paryskiego kolekcjonera, Antoine'a de Galberta, zorganizowanej w Muzeum Sztuki w Łodzi we współpracy z Fotofestiwalem.Publikacja prezentuje dzieła z kolekcji, dla której charakterystyczne jest zainteresowanie tematami budzącymi silne emocje: szaleństwem, wojną, polityką, migracją, religią, nietolerancją, rasizmem...Powstałe w większości w drugiej połowie XX wieku, a zrealizowane w różnych technikach wiele z nich to fotografie, ale także fotomontaże, prace malarskie i rysunkowe oraz instalacje ukazują szaleństwo współczesnego świata. Autorami prac są miedzy innymi Jean Michel Alberola, Mieczysław Berman, Christian Boltanski, Roman Cieślewicz, John Isaacs, Stphane Mandelbaum, Roman Signer, Ceija Stojka, Mikhael Subotzky, Stphane Thidet, Clemens von Wedemeyer.
R. H. Quaytman to jedna z najwybitniejszych współczesnych amerykańskich artystek, próbująca ożywić i zaktualizować intelektualny i emocjonalny potencjał, jaki tkwi w malarskim medium. Jej twórczość, będąca stale rozwijającym się projektem to wielowątkowa opowieść podzielona na kolejne rozdziały, które pomimo swojej pozornej odrębności łączą się ze sobą. Obrazy te posiadają często silne autobiograficzne podłoże. Niejednokrotnie pojawiają się tu wątki feministyczne. Część cyklu jest zapisem rodzinnej historii artystki. Odnajdziemy tu motywy jej doświadczania macierzyństwa, wychowania córki. ""Słońce"" - nazwa pierwszego rozdziału nawiązuje do tytułu gazety, w której artystka znalazła zawiadomienie o nagłej, tragicznej śmierci swojego dziadka. Jej wizyta w Łodzi w 1999 roku, z wielu powodów miasta dla niej szczególnie istotnego, zapoczątkowała fascynację i następnie stały twórczy dialog ze sztuką Władysława Strzemińskiego i Katarzyny Kobro. Pomimo, że impulsem do stworzenia wielu z jej prac były autentyczne ważne wydarzenia z życia artystki, obrazy te umykają jednoznacznej interpretacji. Często pojawia się ona wyraźniej dopiero po zestawieniu ich razem, kiedy to tworzą się ich wzajemne relacje, więzi i wpływ.Projekt ""Słońce nie porusza się. Rozdział 35"" jest próbą ponownego odczytania poprzednich rozdziałów i powrotu do ich źródeł.Książka przygotowana została w wersji dwujęzycznej polsko-angielskiej i zawiera bogaty materiał wizualny, między innymi zdjęcia dokumentujące wystawę, która odbyła się w łódzkim muzeum.
Pałac Herbsta to miejsce nierozerwalnie związane z losami rodziny Herbstów i Scheiblerów, zaliczanych do najbogatszych i najbardziej wpływowych rodzin przemysłowców nie tylko w Łodzi, lecz także na całych ziemiach polskich w drugiej połowie XIX wieku.Po dwuletniej przerwie (w latach 2011-2013) związanej z modernizacją, Pałac został ponownie otwarty dla publiczności. Projekt wystroju pomieszczeń i nowej aranżacji pałacowych wnętrz powstał w oparciu o dokumentację konserwatorską i nieznane wcześniej archiwalne fotografie. Dzięki nowym źródłom informacji wnętrza są teraz bliższe oryginałowi z czasów, gdy mieszkała w nich rodzina Herbstów.W związku z ponownym otwarciem Pałacu, Muzeum przygotowało przewodnik po wnętrzach i ogrodach rezydencji Herbstów w dwóch wersjach językowych: polsko-niemieckiej oraz polsko-angielskiej. 120-stronicowy, bogato ilustrowany przewodnik pozwala czytelnikom nie tylko poznać historię Pałacu, ale także prezentuje wystrój dziewiętnastowiecznych wnętrz oraz zgromadzone obrazy i przedmioty.
Książka adresowana głównie do kuratorów wystaw i konserwatorów dzieł sztuki ma na celu ustalenie metod analizy i opracowanie uniwersalnego systemu oceny wartości dzieł z zakresu nowoczesnej i współczesnej sztuki wizualnej.Publikacja ta jest efektem badań mających na celu sformułowanie ram koncepcyjnych i standardów dla stworzenia wielokryterialnego systemu oceny wartości dzieł z zakresu nowoczesnej i współczesnej sztuki wizualnej. Przedmiotem badań stały się zbiory Muzeum Sztuki w Łodzi będące bardzo wyjątkową i ważną kolekcją w Europie, która została stworzona tuż po powstaniu kolekcji MOMA w Nowym Jorku, na drodze wymiany dzieł między awangardowymi artystami w 1930 roku. Książka ma na celu ustalenie metod analizy i stworzenie uniwersalnego systemu oceny wartości dzieł, opracowanie strategii, które mogą okazać się pomocne dla przyszłych praktyk kuratorskich i konserwatorskich. W opisywanej tu metodzie praktyki refleksyjnej brana jest pod uwagę wartość artystyczna, estetyczna, historyczna, wartości emocjonalne, funkcjonalne a także edukacyjne oraz społeczne, polityczne lub ekonomiczne. Publikacja koncentruje się również na roli współczesnych instytucji muzealnych, kolekcji dzieł sztuki oraz nowoczesnych metod ich konserwacji, obecnego zrozumienia wartości ochrony dziedzictwa kulturowego.
Książka jest dokumentacją, analizą projektu stworzonego przez Zorkę Wollny, spektaklu w którym zaprezentowanych zostało kilkanaście aktorskich interpretacji finałowej sceny szaleństwa Ofelii z Szekspirowskiego HamletaOfelie. Ikonografie szaleństwa to godzinny spektakl Zorki Wollny w przestrzeniach muzealnych. W jednym miejscu i czasie spotkało się kilkanaście Ofelii, kilkanaście aktorskich kreacji. W pustych przestrzeniach Muzeum Sztuki wybrane aktorki, które grały rolę Ofelii w teatralnych inscenizacjach Szekspirowskiego Hamleta, odtwarzały finałową scenę szaleństwa. Powstał teatralny found footage. Dzieło sztuki, którego materiałem jest teatr i sztuka aktorska.Książka odsyła do performensu, jego kolejnych odsłon, lecz także do zrealizowanego przez Małgorzatę Mazur w ms2 filmowego zapisu Ofelii. Otwierają ją rozmowy Zorki Wollny z aktorkami, kolejne częśi stanowią wybór zdjęć Adama T. Burtona i eseje krytyczne.Zorka Wollny tworzy kompozycje dźwiękowe realizowane w instytucjach, fabrykach i opustoszałych budynkach. Jej projekty sytuują się na pograniczu sztuki, teatru i muzyki współczesnej. Zawsze wiążą się ściśle z historycznym i funkcjonalnym kontekstem konkretnej przestrzeni architektonicznej. Strategie twórcze Wollny opierają się na współdziałaniu i często obejmują próby oraz warsztaty publiczne, w trakcie których artystka współpracuje z poszczególnymi uczestnikami, grupami (muzyków, aktorów lub aktywistów) lub lokalnymi społecznościami.
Katalog zawiera kilkadziesiąt reprodukcji prac artysty, jego tekst filozoficzny, eseje Moniki Murawskiej i Pawła Polita.Andrzej Czarnacki splata w swojej praktyce rozważanie zagadnień artystycznych z refleksją o charakterze filozoficznym. Publikacja podsumowuje etap twórczości artysty, w którym wiodącym motywem jego prac było pojęcie skłonności, pojmowane w znaczeniu zasady określającej charakter relacji miedzy składnikami rzeczywistości. Czarnacki proponuje wizję rzeczywistości dynamicznej, obejmującej wielość oddziałujących na siebie sił. Dla ich unaocznienia posługuje się różnymi mediami, jak rysunek, obraz na płótnie, instalacja czy tekst. Prace swoje określa mianem wiązań tensorycznych. Publikacja obejmuje kilkadziesiąt reprodukcji prac Andrzeja Czarnackiego, jego tekst filozoficzny, eseje Moniki Murawskiej i Pawła Polita.
Katalog towarzyszący wystawie: Niewczesne historie / Untimely stories.Katalog towarzyszący wystawie: Niewczesne historie / Untimely stories.Za motto dla wystawy może posłużyć poddany niewielkiej parafrazie fragment z Niewczesnych rozważań Friedricha Nietzschego: Nie wiedzielibyśmy, jaki sens miałaby sztuka w naszych czasach, jak nie ten, by działać w nich niewcześnie to znaczy wbrew czasowi i przez to na czas i, mamy nadzieję, na korzyść czasu, który przyjdzie.Wystawa jest wyrazem przekonania o takim właśnie sensie sztuki oraz o takiej potrzebie jej działania.W początkowej części katalogu odnajdziemy eseje: Odwracanie czasu i Uwagi o sztuce i skuteczności autorstwa Jarosława Lubiaka, Joanny Sokołowskiej i Pawła Mościckiego.Pozostałą część katalogu stanowi opis poszczególnych prac, filmów i artystycznych akcji wybranych artystów:Europa Akademii Ruchu,Republika Mohameda Bourouissa,Planeta Gast Bouscheta i Nadine Hilbert,Na krawędzi upadku Jeremie Boyarda,Teoria sprawiedliwości Petera Friedla,Tłumik Agnieszki Kalinowskiej,Głodowe jedzenie Aniko Lorant i Kaszasa Tamasa,Palipaduazennije Aleksandra Komarova,Supermarket Zofii Kulik i Przemysława Kwieka,Kontynent Nastio Mosquito,Wspólne sprawy, twórcze działania Ahmeta Oguta,Załóżmy, że ja kocham ciebie, a ty kochasz mnie Wendelien van Oldenborgh,Misja AuropolJanka Simona,Radość odwrotna grupy Slavs & Tatars,Świeto wiosny Mony Vatamanu i Florin Tudor.
Zbiór esejów, bogato ilustrowany reprodukcjami prac i zdjęciami dokumentującymi działania artysty oraz fotografiami wykonanymi przez niego w trakcie podróży.Hseyin Bahri Alptekin (ur. w 1957 roku w Ankarze - zm. w 2007 roku w Stambule) podejmował w swoich pracach kwestie globalizacji, którą postrzegał przez pryzmat wyobrażeń o peryferiach, podrzędności i marginalności. Jego artystyczna praktyka polegała na rejestracji, gromadzeniu i przetwarzaniu krążących po świecie popularnych i kolektywnie wytwarzanych obrazów, dialektów, znaków oraz towarów. Tanie przedmioty masowego użytku, amatorska fotografia, reklamy, przydrożna architektura czy podrzędny dizajn interesowały go jako przejawy hybrydalnej, anonimowej produkcji kultury. Alptekin dokumentował także niepozorne, rozgrywające się na obrzeżach uwagi wydarzenia codziennego życia.Publikacja to zbiór esejów, bogato ilustrowany reprodukcjami prac i zdjęciami dokumentującymi działania artysty oraz fotografiami wykonanymi przez niego w trakcie podróży.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
