Książka jest niezwykle interesująca i oryginalna, łączy w sobie naukową refleksję na temat wartości z jej bardziej praktycznym, edukacyjnym wykorzystaniem. () Na pierwszą część składa się pięć esejów socjologiczno-filozoficznych poświęconych wybranym wartościom. Autorka dokonuje wyboru, moim zdaniem, według niewyartykułowanego wprost, ale dość oczywistego klucza. Zdecydowała się na wartości szczególnie ważne w relacjach społecznych, a jednocześnie takie, których deficyt odczuwamy w ostatnim czasie. Są to: odpowiedzialność, pracowitość, wrażliwość, współpraca i życzliwość. () Drugą część książki stanowią lekcje dla uczniów, czyli rodzaj konspektów czy też scenariuszy warsztatów, jakie mogą poprowadzić nauczyciele na temat wartości omawianych wcześniej w wykładach. ()
Jest to unikatowa na polskim rynku wydawniczym pozycja, która może być znaczącym wsparciem dla nauczycieli w procesie edukacyjno-wychowawczym. Sądzę, że będzie także interesującą lekturą dla studentów kierunków pedagogicznych, świetnie pokazującą, jak można wykorzystać wiedzę socjologiczną w edukacji i wychowaniu.
Z recenzji prof. dr hab. Beaty Łaciak
Prof. dr hab. Andrzej Pisowicz urodził się 2 listopada 1940 we wsi Siedliska koło Miechowa w rodzinie inteligenckiej.
W 1957 r. rozpoczął studia iranistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1961 r. wyjechał na studia armenologiczne do Erywania. W 1963 w Krakowie uzyskał tytuł magistra filologii orientalnej na podstawie pracy o dialektologii ormiańskiej. W latach 1966-1967 studiował w Paryżu języki zachodnioormiański oraz staroormiański (tzw. grabar). W roku akademickim 1972/1973 obronił w Krakowie pracę doktorską dotyczącą językoznawstwa ormiańskiego. W 1985 uzyskał stopień doktora habilitowanego w zakresie językoznawstwa irańskiego i ormiańskiego na podstawie rozprawy poświęconej rozwojowi fonologicznemu języka perskiego. W latach 1970-2011 był pracownikiem naukowym Instytutu Orientalistyki UJ. W 2002 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych (tzw. profesurę belwederską) i objął stanowisko profesora nadzwyczajnego.
Jest autorem m.in. Gramatyki ormiańskiej (grabar – aszcharabar) (Kraków 2001) oraz prac iranistycznych: Gramatyka kurdyjska Sorani (wariant używany w Erbilu) (razem z Andrzejem Bartczakiem i Muhamadem Muthafarem Farhangiem, Kraków 2012) oraz Gramatyka osetyjska (dialekt iroński) (Kraków 2020).
W 2012 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności za działalność w komisji uczelnianej uniwersyteckiej „Solidarności” w latach 1980-1981.
Od 1962 jest żonaty. Ma troje dzieci i pięcioro wnucząt.
"Więcej jest rzeczy na ziemi i w niebie, niż się ich śniło waszym filozofom". Wychodząc z tego założenia, postanowiliśmy opisać część z tych rzeczy, które się nikomu nie przyśniły. Ani filozofom, ani szlifierzom, ani nawet zdunom. Snując wątek hippiczno-botaniczny, postanowiliśmy powołać do życia nowy kierunek literacki, czyli "realizm paniczny". Kto gustuje w historiach kryminalnych, będzie usatysfakcjonowany, ponieważ nawet po zakończeniu nie wiadomo do końca, dlaczego takie zdumiewające wydarzenia były treścią tej opowieści. Licząc na miliony czytelników, zapewniamy, że chodziło nam wyłącznie o nagrody literackie, a nie tani poklask. Artur Andrus – dziennikarz, radiowiec, satyryk, autor i wykonawca piosenek, głównie kabaretowych. Motto, którym się kieruje w swoim życiu, brzmi: „Każdy powinien mieć motto, którym się kieruje w swoim życiu – i dobrze, żeby ono brzmiało”. Wojciech Zimiński - scenarzysta, dziennikarz, satyryk, prowadzący "Szkło kontaktowe" w TVN24, chwilami autor rysunków satyrycznych, nie lubi ryb (jeść, oglądać je lubi).
Z czego śmieją się Francuzi?
Na czym polega fenomen paryskich quartier?
Dlaczego francuski kodeks pracy zakazuje jedzenia przy biurku?
Bagietki i croissanty, berety i parasolki, szyk i swoboda – to tylko część wyobrażeń, które pojawiają się, gdy mowa o Francji. Z kolei Paryż jest postrzegany jako miasto zakochanych czy stolica mody. Mieszkańcy kraju nad Sekwaną słyną ze swojej kuchni, wytrawnych win i aromatycznych serów, ale złośliwie są nazywani żabojadami. Otaczają się piękną sztuką, ale nie stronią od przyjemności cielesnych. Uwielbiają spędzać czas w towarzystwie, ale często okazują się wyjątkowymi indywidualistami. Są mistrzami kompromisu, ale też przekonani o wyższości francuskiego nad innymi językami.
Ta książka to opowieść o Paryżu i francuskiej prowincji, o słynnych perfumeriach i lokalnej piekarni, o Francuzkach znanych na całym świecie i anonimowych mieszkańcach spotkanych przez autorkę, kiedy mieszkała nad Sekwaną. Cathy Yandell zabiera nas w fascynującą podróż po współczesnej Francji; przybliża historię i kulturę, dzieli się swoimi doświadczeniami oraz zdradza (sekretny) przepis na joie de vivre – francuską radość życia.
Cathy Yandell uchyla drzwi do francuskiej kultury, tłumacząc jej zawiłości i tajemnicze zakamarki. Pozwala się w niej rozkochać, zachęcając jednocześnie do dalszych, samodzielnych poszukiwań.
Kara Becker
dziennikarka kultury i mody
Na okładce tej książki powinno być napisane: „Uwaga! Lektura grozi chęcią rzucenia wszystkiego i wyjazdem do Paryża”. To wyznanie miłości do Francji i zaproszenie do świata - pełnego smaków, aromatów, kultury, inspiracji i radości życia. Skorzystajcie, nie pożałujecie!
Diana Chmiel
Bardziej lubię książki niż ludzi
Francuska radość życia wybornie smakuje, pachnie perfumami z Grasse, brzmi jak Édith Piaf, a kształtem przypomina krągłą flaszkę dobrego wytrawnego wina. Warto poznać ją bliżej!
Julia Wollner
magazyn śródziemnomorski „Lente”
"To chyba najbardziej stabuizowana grupa ofiar II wojny" - usłyszała autorka od archiwistki, z którą rozmawiała na początku pracy nad książką. I rzeczywiście: o polskich ofiarach nazistowskiego programu "eutanazji" wiadomo niewiele. A to, co udało się ustalić, nie dotarło do powszechnej świadomości. Bo kto poza specjalistami wie, że było ich co najmniej dwadzieścia tysięcy? Albo że po raz pierwszy komory gazowej Niemcy użyli do zgładzenia pacjentów szpitala psychiatrycznego w Owińskach?Bezduszni to zapadająca w pamięć opowieść o tym, co wyparte, przemilczane, zapomniane. Na przykładzie trzech miejsc - dziecięcej kliniki psychiatrycznej w Lublińcu, szpitala psychiatrycznego w Gostyninie i domu opieki w Śremie - Kalina Błażejowska opisuje wszystkie kategorie ofiar. Niepełnosprawne dzieci, chorych psychicznie dorosłych i niesamodzielnych najstarszych - tych, których niemieccy lekarze uznali za "bezduszne istoty", wiodące "życie niewarte życia".Autorka odkrywa przy tym nieznane dokumenty, ustala wstrząsające szczegóły, znajduje naocznych świadków i bliskich zabitych - wszystko, by przywrócić pamięć o zagładzie, która została pominięta w powojennych rachunkach krzywd.""Czy Pani próbuje mnie zabić?" - zapytałbym autorkę, gdybyśmy rozmawiali o książce. Myślałem, że to wszystko już wiemy, odżałowaliśmy ofiary, pogodziliśmy się, że oprawców nie spotkała kara. A to tak ciągle boli. "Bezduszni" to mądry dowód na to, że choć zawsze jesteśmy spóźnieni, trzeba opowiadać." Włodzimierz Nowak
Czas wolny w PRL. To on w ogóle istniał? A może było go za dużo? Jedno jest pewne: relaks w nieoczywistym świecie minionej epoki to towar nieco wybrakowany.W latach 50. młodzi odkryli uroki podróżowania autostopem i z książeczką autostopowicza w ręku ruszyli w Polskę. Inni dopiero oswajali się z wolnymi dniami i na wakacje wybierali się z Funduszem Wczasów Pracowniczych, a udany turnus zależał od pomysłowości kaowca. W latach 60.,kiedy akurat w ramach czynu społecznego nie trzeba było sprzątać ulic albo budować przedszkola, ludzie gromadzili się w domach przy słuchowisku radiowym W Jezioranach albo przed telewizorami, żeby obejrzeć Bonanzę lub Wojnę domową. W latach 70. Polacy chętnie korzystali z wypoczynku na coraz liczniejszych polach campingowych, gdzie z trudem zdobyte namioty sąsiadowały z przyczepami campingowymi Niewiadów. Podczas festynów organizowanych z okazji świąt 22 lipca i 1 maja zajadali się watą cukrową, którą popijali wodą z saturatora. Gdy sprzyjała pogoda korzystali z nadwiślańskich plaż i uroków ogródków działkowych. W wolnych chwilach odwiedzali bibliobusy, kina (również te objazdowe), kluby prasy i książki czy ośrodki Praktyczna Pani. Młodzież przesiadywała na podwórkowym trzepaku, dziewczynki grały w gumę, chłopcy w kapsle. W latach 80. "odkryli" komputer i wideo.Czas wolny w PRL miał różne oblicza. Jedni zdawali się na to, co proponowały władze. Inni nie pozwalali się zamknąć w sztywnych ramach peerelowskiego "jedynie słusznego" relaksu i płynęli osobnym nurtem.Książka Wojciecha Przylipiaka to pełen anegdot reportaż o wypoczynku po pracy i szkole, na co dzień i od święta, słowem o wolnych chwilach obywateli w ich ludowej ojczyźnie.
Na kontynencie "kilkudziesięciu milionerów i kilkuset milionów żebraków" ze szczelin spalonej słońcem ziemi wyziera miłość.Czy w środowisku, gdzie dostęp do wody i jedzenia jest niepewny, gdzie trwają krwawe rządy, można wieść szczęśliwe życie, kochać i być kochanym?Konrad Piskała przemierza wschodnią Afrykę - Erytreę, Etiopię, Kenię, Ugandę i Tanzanię - i zadaje poznanym ludziom to jedno pytanie. Z opowieści o próbach wyrwania się z piekła postkolonialnej biedy, z historii ofiar handlu ludźmi wyłania się surowy obraz współczesnej Afryki. Pojawiają się jednak także czułość i nadzieja: w dramatycznych próbach powrotu do domu i bliskich, legendach o owocach drzew, które opiekują się duszami ludzi tracących rozum, czy historiach osób i organizacji niosących pomoc.W świecie tak różnym od naszego jedno uczucie okazuje się być takie samo: miłość."- Czym dla El Molo jest miłość?- Miłość? - powtarza i zastanawia się. Może nie rozumie, a może się dziwi, że pytam go o tak błahe rzeczy. - Miłość to dzieci i wtedy, gdy opiekujesz się swoją kobietą, kiedy jest w ciąży albo kiedy jest chora - wylicza. [...] Miłość jest wtedy, kiedy dbacie o siebie nawzajem. Zobacz, ja już nie łowię ryb. Jestem schorowany, a ona jest obok mnie".
W latach 60. i 70. człowiek siedział w domu i albo pił wódkę albo myślał. Był czas na myślenie, bo nie było co robić. Francuz, Niemiec czy Amerykanin ciągle pracował, a ten się nudził. Wobec tego robił konkursy.
W ten żartobliwy sposób architekt Stefan Müller opisywał genezę międzynarodowych sukcesów polskich projektantów. Czy rzeczywiście szarzyzna peerelowskiej codzienności zmuszała do ucieczki w sferę wyobraźni, a fantastyczne wizje nowoczesnych budynków miały być odskocznią od projektowania nudnych osiedli z wielkiej płyty? A może to zasługa organizacji wielobranżowych biur projektów i doskonałej edukacji, jaką młodzi polscy projektanci odebrali od starych mistrzów?
By spróbować odpowiedzieć na te pytania i wiele innych, autor postanowił wsłuchać się w głosy wybitnych architektów działających w latach 1945–1989. Kilkadziesiąt wywiadów, setki anegdot, różne stanowiska i wybory – to wszystko tworzy rozproszoną strukturę książki Słowo architekta. Opowieści o architekturze Polski Ludowej. Mnogość osobistych narracji i wspomnień układa się tu w wielowarstwowy obraz, w którym pojęcie „prawdy" stale podlega negocjacjom. Zamiast jednej, wiodącej ścieżki interpretacyjnej autor przedstawia wielość równoprawnych, indywidualnych mikrohistorii – fascynujących i niejednoznacznych jak architektura tamtych czasów.
Jakie jest wasze pierwsze skojarzenie z Rumunią? Założylibyśmy się o butelkę czerwonego wina, że Drakula. Czy wiecie jednak, jakie bogactwo smaków, zapachów, dźwięków i obrazów skrywa ten malowniczy kraj pogranicza kultur? W Rumunii jest bezkresne błękitne niebo, ale w kolorze albastru może być również nitka w tradycyjnym hafcie czy nagrobek na Wesołym Cmentarzu. W swojskiej i smacznej kuchni królują różne rodzaje pożywnej zupy, a sama Rumunia jest jak ciorba, w której ciągle odkrywasz coś nowego a to kleks śmietany, a to ostra papryczka. Tu nie ma jednego, podstawowego, uniwersalnego przepisu, ale każdy kolejny kęs zaskakuje niespodzianką. Czy w Rumunii nadal kradnie się panny młode?Który światowej sławy projektant mody przywłaszczył sobie narodowy skarb, czyli rumuńską bluzkę?Gdzie przebiega najbardziej niesamowita droga, jaką widział Jeremy Clarkson?Autorka snuje opowieść o rumuńskich tradycjach i współczesności, mierzy się ze stereotypami i zabawia anegdotami, których zawodowo ma pełne kieszenie. Mamy nadzieję, że jesteście gotowi, by spakować plecak i wyruszyć w podróż, która pozwoli rozsmakować się w tym kraju!
Bohaterem tej inspirującej opowieści jest Chris McNeely, trener uniwersyteckiego futbolu amerykańskiego, który po gwałtownym upadku z samego szczytu kariery musi zmierzyć się z utratą motywacji i wiary we własne możliwości. Wciągnięty w wir bankructwa, o włos od utraty pracy, nie ma pojęcia, co robi źle i jak wrócić na właściwe tory. Przepełnionego gniewem, niepokojem i desperackim pragnieniem otrzymania pomocy Chrisa odwiedza w tajemniczy sposób pięciu najwybitniejszych trenerów w historii sportu: John Wooden, Buck O'Neil, Herb Brooks, Paul "Niedźwiedź" Bryant i Vince Lombardi. Tych pięciu legendarnych szkoleniowców przekazuje Chrisowi wiedzę na temat rozwijania "mentalności wojownika" i przejmowania kontroli nad własnym życiem. Oparty na tej filozofii sposób myślenia - jaki ostatecznie udaje mu się wypracować - zmienia jego życie na zawsze. I z całą pewnością zrobi to samo z twoim! Zapoznaj się z wyjątkowymi wskazówkami wybitnych trenerów, które stanowią rdzeń tej inspirującej opowieści o tym, czego potrzebujesz, aby zrealizować swoje marzenia - jakiekolwiek by one były.Z tej książki dowiesz się, jak:zbudować pewność siebie,rozwijać wytrzymałość psychiczną,zaczynać każdy dzień z radością i entuzjazmem,wykorzystać pozytywne nastawienie, aby osiągnąć więcej,wykorzystać moc pozytywnej mowy wewnętrznej,zgłębić duchowy aspekt sukcesu,być pozytywnym przykładem dla rodziny i zespołu,stać się tą wersją siebie, która jest ci pisana,i wiele więcejDarrin Donnelly jest autorem książek i przedsiębiorcą. Artykuły o nim i jego produktach publikowały takie magazyny jak "The Wall Street Journal", "Sports Illustrated" czy "Fast Company Magazine". Donnelly pojawia się na łamach wielu gazet, serwisów internetowych oraz w audycjach radiowych na całym świecie. Książki Donnelly'ego z serii SPORT DLA DUSZY to pełne inspiracji opowieści, które zawierają najważniejsze życiowe lekcje. Podobnie jak klasyczne już historie w rodzaju Rocky'ego czy Pola marzeń, opowieści te rozgrywają się właśnie w świecie sportu. Choć ich głównymi bohaterami są zazwyczaj trenerzy lub sportowcy, to na ich miejscu można postawić każdego człowieka, który ośmieli się mieć ambitne marzenia i pragnie odnieść sukces. Sezony ligowe czy też pojedyncze mecze, które przeżywają ludzie sportu, są odzwierciedleniem takich samych okresów w życiu, przez które wszyscy przechodzimy, gdy staramy się opanować nowe umiejętności, osiągnąć nowy cel lub odbić się od dna po porażce.
Kiedy umierają nasi rodzice, umiera nam przeszłość. Kiedy umiera nasze rodzeństwo, umiera nasza teraźniejszość. A kiedy umiera nasze dziecko, umiera nam przyszłość. Poruszające świadectwo matki, której syn odszedł u progu dorosłości. Opowieść o życiu, śmierci, potędze nadziei i miłości. Kiedy Eliasz zginął w wypadku, miał zaledwie 20 lat i zmagał się z depresją. Marta Szymska w niezwykle intymny sposób pisze o tym, jak trwa po śmierci syna, jak dzięki sile wiary utrzymuje z nim bliskość i więź, jak znajduje odwagę, aby przeżyć żałobę na własnych zasadach i jak wiele wsparcia i wzmocnienia otrzymuje od ludzi, którzy są przy niej, tych na wyciągnięcie ręki i tych oddalonych o wiele kilometrów.
Ze wstępem Dariusza CzaiMożna by rzec, że odyseja obozowa kończy się mimo wszystko szczęśliwie - bohater ocalał. Jednak Levi, podobnie jak wielu innych więźniów nazistowskich obozów, wraca do punktu wyjścia już jako zupełnie inny człowiek: naznaczony, spopielały, z trawiącym go poczuciem wstydu z powodu tego, że przeżył. Levi opuścił Auschwitz, ale Auschwitz nie opuściło go nigdy. Przenikało jego życie i jego myślenie niedostrzegalnie, ale skutecznie, aż do niejasnej, zagadkowej śmierci w kwietniu 1987 roku. Rok pobytu w obozie zagłady naznaczył go na resztę życia. To znamienne: o swoich obozowych przeżyciach opowiadał niemal zaraz po wyjściu za bramę, zagadywał przypadkiem poznanych w powrotnej drodze ludzi i mówił, mówił, mówił Wspominał chwile spędzone za drutami, przytaczał fakty, dawał świadectwo, odczuwał bowiem - jak wspominał po latach - nieodpartą, kompulsywną niemal potrzebę, by opowiedzieć o tym, co przydarzyło się w obozie jemu i jego towarzyszom. Cały czas miał niestygnące poczucie powinności, świadomość, że opowiada przeciw zapomnieniu, że opowiada, aby pamiętać. Wiedział, że jest w posiadaniu cennej i osobliwej wiedzy; wiedzy danej nielicznym. I dzielił się nią hojnie przez całe życie.Ze wstępu
Na początku grudnia 2019 roku władze Chin wydają komunikat, że nieznany dotąd wirus, który szybko rozprzestrzenia się w okolicach Wuhanu, nie przenosi się z człowieka na człowieka, a chorobę można kontrolować. Tymczasem w szpitalach brakuje miejsc, ludzie umierają na korytarzach i na ulicach pogrążonego w rozpaczy miasta. Lekarze tracą zaufanie do rządu i są zastraszani - udzielanie prawdziwych informacji grozi utratą pracy, a nawet życia. Bezduszne i dysfunkcyjne państwo zataja informacje, przedkładając obchody Chińskiego Nowego Roku nad bezpieczeństwo obywateli. Wkrótce Wuhan, chińska metropolia przypominająca gigantyczne mrowisko, nagle pustoszeje i pogrąża się w martwej ciszy.Murong Xuecun postanawia sprawdzić, jak wygląda strefa zero. "Po prostu zrób to i nie myśl, czym to grozi" - powtarza za każdym razem, wiedząc, że tajna policja obserwuje każdy jego ruch. Śmiertelnie ciche miasto to reportaż o pierwszych tygodniach pandemii w Wuhanie opowiedziany z perspektywy zwykłych ludzi. Lekarza z pierwszej linii frontu. Sprzątaczki w głównym szpitalu miejskim, bezpośrednio obserwującej narastanie grozy. Aktywistki próbującej ujawniać skalę zaniedbań rządu. Wolontariuszy przybywających do Wuhanu wbrew nasilającej się inwigilacji. Wreszcie obywateli, którzy całe życie podporządkowali władzy, a w obliczu pandemii zrozumieli, że zastawiono na nich pułapkę."Jeden z bohaterów wstrząsającej książki Muronga Xuecuna mówi: "Partia komunistyczna nie wie, jak poradzić sobie z wirusem, ale doskonale umie kontrolować naród". I tak naprawdę o tym jest "Śmiertelnie ciche miasto". Za opowieściami o pierwszych tygodniach tajemniczej epidemii rozlewającej się z Wuhanu stoi wiwisekcja tego, czym stała się Chińska Republika Ludowa. Jeżeli chcecie zrozumieć, jak zmieniają się Chiny, jak centralizowana jest w nich władza, jakim zabiegom -także socjotechnicznym - poddawani są Chińczycy, to więcej dowiedzie się z tego reportażu niż z opasłych geopolitycznych analiz." Sylwia Czubkowska"Murong Xuecun portretuje zwykłych mieszkańców upiornego Wuhanu na przecięciu potężnych biurokracji - Orwellowskiego "Roku 1984" i Kafki [...]. To poruszająca i budząca gniew opowieści o cierpieniu, propagandzie i zawieszeniu swobód obywatelskich." "Booklist""Odważna książka, która daje obraz bezdusznego, dysfunkcyjnego państwa." "Financial Times""Szokujący, brutalny raport z pierwszej linii walki z pandemią covid-19 w Chinach." "Kirkus Reviwes""Wstrząsające migawki z życia w epicentrum pandemii covid-19. [...] Mistrzowska demaskacja." "Publishers Weekly""Wstrząsający reportaż złożony ze świadectw mieszkańców Wuhanu z początków pandemii covid-19. [] Drastyczna, przeszywająca serce relacja." "Foreword Reviews"
Nowe wydanie legendarnego dzieła Curzio Malaparte. Akcja książki rozpoczyna się w 1943 roku, kiedy siły alianckie umacniają swoją pozycję w zdewastowanym Neapolu. Weterani rozwiązanej włoskiej armii błagają o pracę. Rzadki okaz ze słynnego miejskiego akwarium jest podawany na uroczystej kolacji dla wysokich oficerów alianckich. Prostytucja szaleje. Wszędzie unosi się zapach śmierci. Skóra w swoim obrazowaniu, w opisach miasta, ludzkich postaw w obliczu śmierci i cierpienia poraża surowością konkretu i apokaliptyczną wizyjnością.
W tomiku przedstawiono historię powstania, opis konstrukcji, wersje i użycie bojowe sowieckiego/rosyjskiego samolotu myśliwskiego Suchoj Su-27, jednego z najbardziej znanych współczesnych rosyjskich samolotów wojskowych. Był on przeznaczony do wywalczenia panowania w powietrzu. Samolot Su-27 miał wysoce perspektywiczną konstrukcję, w wyniku czego na jego bazie opracowano dużą rodzinę odrzutowych samolotów bojowych o różnorodnym zastosowaniu. Konstrukcje te (m.in. Su-30, Su-33, Su-34, Su-35 i Su-37) będą opisane w kolejnych publikacjach książkowych Agencji Wydawniczej CB. W oparciu o eksportowe wersje Su-27 w Chinach opracowano własną linię rozwojową (samolot myśliwski J-11, samolot myśliwski bazowania pokładowego J-15 i samolot myśliwsko-bombowy J-16). Dziś rosyjsko-chińska rodzina spod znaku Su-27 zajmuje drugie miejsce na świecie pod względem liczebności floty samolotów bojowych, ustępując tylko amerykańskiemu samolotowi wielozadaniowemu Lockheed Martin F-35 Lightning II.
Piszę o sobie, bo czas płynie, a ja już nie będę miał 20 lat.Po udarze mózgu, który przeszedłem, pamięć może być już nie ta. Los rzuca człowiekiem na wszystkie strony świata, a ja jestem w sytuacji, która nie pokaże mi, na jakim zakręcie wypadnę z drogi swego życia. Do napisania tej książki skłoniła mnie chwila, w której, gdy byłem świadomy, pamięć pokazała mi migawki całego mojego życia. Czekałem na końcowy napis THE END. Ale coś chce, abym po sobie zostawił ślad istnienia, bo napis się nie pojawił. Może mam jeszcze coś do zrobienia i los daje mi czas na realizację. Widocznie będzie to dłuższy czas, bo muszę wymyśleć, co mam zrobić.
Jak uczynić miasta przyjaznymi dla wszystkich? Urbanistyka już od ponad stu lat zajmuje się badaniem i planowaniem wygodnego życia dla mieszkanek i mieszkańców. Wydawałoby się, że naziemne przejścia dla pieszych, ścieżki rowerowe, maszty telekomunikacyjne czy słupki chroniące chodnik są racjonalnym standardem. Są jednak tacy, którzy widzą w nich zagrożenie, a za pierwsze na polskim ziemiach miasto 15-minutowe uważają... Auschwitz-Birkenau.Łukasz Drozda opisuje jak prawicowy populizm i myślenie spiskowe stwarzają problem dla przyszłości otaczającej nas przestrzeni, dotykając nawet najbardziej liberalnych światopoglądowo miejsc w kraju, a także to jak przeciwstawić się tego typu zagrożeniom. Rosnąca liczba teorii spiskowych coraz bardziej uniemożliwia przeciwdziałanie kluczowym wyzwaniom współczesnej urbanizacji - od sprawnego internetu bezprzewodowego i zakorkowania miast, aż po walkę ze zmianami klimatu. Nie mówiąc o dostaniu się z wózkiem z domu do żłobka.
Myślisz, że influencer to idol, którzy gra sobie w gry i wygaduje niegroźne bzdury w sieci?I że zaraz wszystko minie: dzieciom fascynacja internetowymi idolami, a idolom fascynacja wrzucaniem filmików na TikToka i YouTube'a?Mylisz się.Świat influencerów, który aferami żyje, a inby i dramy natleniają jego krwiobieg, wdziera się w nasze życie. Bo kto sponsoruje młodocianych guru, którzy dorabiają się niewyobrażalnych fortun przed trzydziestką? My i nasze dzieci.Kto obserwuje ich głupie, chamskie, obraźliwe, a czasem autodestrukcyjne akcje? My i nasze dzieci.Przemoc, manipulacje i amatorska pornografia zapewniają im stały dopływ forsy i adrenaliny.Kto się od niej uzależnia? Zgadnij.Ale darmowe ciuchy, luksusowe podróże, wyszukane żarcie, ekstrawaganckie fury, a nawet widowiskowe walki w oktagonie to w gruncie rzeczy tylko niewinna otoczka. Jakub Wątor burzy tę kolorową fasadę i pokazuje, że kryje się za nią piekło. To od jego artykułu zaczęła się afera, która wstrząsnęła światem influencerów i w końcu uświadomiła nawet politykom, że wśród idoli dzieciaków są przemocowcy, nałogowcy, szowiniści, przestępcy, prawdopodobnie nawet pedofile.Czy głośna afera Pandora Gate zmiecie "influenzę" z sieci? Gdzieżby! Branża influ zdominuje rynek rozrywkowy - to nieuchronne. Samozwańczy twórcy wypierają gwiazdy tradycyjnych mediów, kina, muzyki i sportu. Już dziś często wpływają na społeczeństwo z większą mocą niż eksperci, politycy czy naukowcy. Faktów nie zmienimy, ale dzięki książce Wątora mamy okazję coś z tego zrozumieć i dowiedzieć się, jak chronić siebie i nasze dzieci.
"Łesia Ukrainka. Księgi Sybilli" autorstwa Tamary Hundorowej to opowieść o życiu i twórczości wybitnej ukraińskiej pisarki, poetki, aktywistki Łesi Ukrainki, którą badacze uznają za jedną z najważniejszych europejskich modernistek.
Choroba i pisarstwo. Narodziny twórczości z traumy przeżytej przy łóżku umierającego Merżyńskiego. Duchowa i intelektualna bliskość z Drahomanowem. Relacje z Kobylańską jako metafora kultury kobiecej. Fatum artystycznego szaleństwa, jakiego doznała w chwilach twórczego uniesienia. Podróże po Europie i turyzm sanatoryjny. Status „inności” jako wyznanie „nowej kobiety” i „cudzoziemki” w swojej ojczyźnie. „Swoje” poprzez pryzmat egzotyki historycznej i kulturowej. To wszystko dało Łarysie Kosacz-Kwitce iść własną drogą i zostać prorokinią rodzącego się XX wieku. W ostatnim roku życia Łesia Ukrainka zwierzała się matce: „[…] historię Mawki jedynie kobieta napisać może”. Prawda jest jednak taka, że wszystkie jej dzieła mogły zostać napisane wyłącznie przez kobietę, która żyła i tworzyła „mit Todesverachtung”, czyli z pogardą dla śmierci.
Tłumaczenie: Hanna Szachowska
„Książka została opublikowana dzięki wsparciu Programu Tłumaczeniowego Translate Ukraine
This book has been published with the support of the Translate Ukraine Translation Program”
Wiele miast – nie tylko w Polsce – ma ulice, noszące imię Henryka Sienkiewicza. Ale tylko w Zakopanem Sienkiewicz koło „swojej” ulicy przez dwa lata mieszkał. Pisał swoje powieści w dziesiątkach miejscowości, ale w żadnej z nich nie poszukiwał źródeł do wykreowania języka bohaterów swojej powieści. Nigdzie tak jak w Zakopanem nie narzekał na pogodę, warunki, kuchnię, znajomych, widoki za oknem – i nigdzie tak często nie zachwycał się pogodą, warunkami, kuchnią, znajomymi i widokami za oknem. Nigdzie nie przyjeżdżał tak często jak do Zakopanego, pokonując tak wielkie trudy i nigdzie tak często nie planował osiedlić się na stałe. I nigdzie tak często nie zarzekał się, że noga jego więcej tu nie postanie. Nigdzie poza Zakopanem nie napisał szkicu do najsłynniejszej swojej powieści specjalnie po to, żeby odczytać go dla pieniędzy, które słuchacze wpłacali na budowę nowego kościoła. I tylko do Zakopanego przywoził to co kochał i czym się chlubił: szwagierkę, dzieci, teściów, afrykańskie trofea myśliwskie, jamnika i małpę. I trzecią żonę. Tylko tutaj został uznany przez bywalców stolicy Tatr za symbol Zakopanego – miejscowości, która łączy w sobie cechy pięknie położonej wsi góralskiej o leczniczym klimacie z walorami intelektualnej i kulturalnej stolicy Polski. Sienkiewicz – ozdoba największych salonów europejskich, laureat literackiego Nobla, jeden z najpowszechniej znanych twórców swojej epoki – którego co sezon można było spotkać na Krupówkach, w cukierni „Warszawskiej” czy na spacerach w tatrzańskich dolinkach. I żadne inne miasto tak mało o nim wie i tak rzadko przypomina sobie o tym, że największy polski pisarz przez ponad ćwierć wieku był „prawie zakopiańczykiem”. Książka Zakopane Henryka Sienkiewicza przypomina tę rolę autora Trylogii, pokazuje miejsca w których bywał i ludzi, z którymi się tu spotykał, komentuje okoliczności, w jakich powstawały jego największe dzieła, omawia zakopiańskie sprawy, w których brał udział. Sienkiewicz zakopiański to nie spiżowy pomnik na wysokim cokole, ale człowiek żywy, wesoły, dowcipny, czasem zgryźliwy, niekiedy arogancki, kochający ojciec i prawdziwy tyran rodzinny, a przede wszystkim mistrz organizacji pracy i podróży, literacki Holender-tułacz, który pod Giewontem potrafił łączyć ogień z wodą: intensywną pracę z wyluzowanym życiem towarzyskim, działalność polityczną i społeczną z próbami okiełznania żywiołowych uczuć osobistych, dystans wobec świata i głęboką znajomość ludzi i ich psychiki. Człowiek niezwykle naiwny w swoich kwestiach osobistych, ale zarazem świadomy ogromnej roli, jaką jego twórczość i on sam odgrywali w świecie, w którym o Polskę trzeba było dopiero walczyć. W Zakopanem uwielbiany, czytany, szanowany, oplotkowywany i… zapomniany.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Dzikie łabędzie. Trzy córki Chin [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/SMALL/000080/dzikie-labedzie-trzy-corki-chin-2025.jpg "Dzikie łabędzie. Trzy córki Chin [2025]. Autor: Jung Chang. Dobreksiazki.pl")
