„Skąd pochodzę? Co robili moi przodkowie? Kim jestem?” – pytania te towarzyszą nam od zawsze, ale nie zawsze można znaleźć na nie odpowiedź. Auvinni Kadreseng, urodzony w 1945 roku w tajwańskich górach, postanowił zmierzyć się z nimi w książce dokumentującej współczesne dzieje swojego ludu, czyli Kocaponganów – jednej z rdzennych społeczności tajwańskich, należącej do etnosu Rukajów. W efekcie powstała opowieść stanowiąca na poły kronikę, na poły autobiografię autora, opisująca przymusową japonizację, a potem sinizację Kocaponganów, wyjaławianie się ich dawnych ziem, przesiedlenie osady, próby utrzymania tradycyjnej społeczności, zmagania z kolejnymi katastrofami naturalnymi, wreszcie całkowite zniszczenie nowej wioski w następstwie tajfunu Sepat. „Kraj utracony” to nieoceniony zapis historii zanikania ludu i poruszająca relacja z poszukiwania drogi powrotnej do dawnego domu w górach. Jednocześnie dotyka problemów takich jak bez-refleksyjne niszczenie środowiska oraz zanik tożsamości i odrębności kulturowej. Jest także przypomnieniem o konieczności powrotu do samoanalizy i troski o to, co wspólne.
Miłość bywa trudna, zwłaszcza gdy tak wiele was dzieli.Nie zrozumiesz, czym jest istniejące od 70 lat państwo Izrael, dopóki nie zakochasz się w mężczyźnie stamtąd. Tylko silne uczucie pozwoli wam przetrwać. Jego rodzina uszanuje ten wybór, ale zawsze będziesz gojką, a wasze dzieci nie będą Żydami. Przerwiesz łańcuch, którego ogniwa z takim mozołem dokładane są jedno za drugim od stuleci.Ta książka to niezwykłe historie Polek, które poślubiły Izraelczyków i zamieszkały w Izraelu. Na urodzonego tam Żyda mówi się sabra (owoc opuncji). One rozgryzły go i poznały jego słodko-cierpki smak.
Jestem Drogą Mleczną, jednak mam wiele imion. Nazywano mnie Srebrną Rzeką, Ścieżką Ptaków czy Skokiem Jeleni. Jestem najwspanialszą galaktyką, jaka kiedykolwiek powstała, a jednak większość z was niewiele o mnie wie. Żyjecie we mnie - dosłownie - a jednak nie macie pojęcia, jak wyglądam, z czego się składam lub jak się poruszam. Gdybym chciała, abyście połapali się w tym na własną rękę, oczekiwałabym zbyt wiele.Na szczęście tego wyzwania podjęła się doktor Moiya McTier. To astrofizyczka, która poprzez zabawę popularyzuje wiedzę o wszechświecie. W tej książce pokazuje, że nie musisz mieć doktoratu z astrofizyki, by zrozumieć wszechświat - wystarczy jedynie wyruszyć w podróż z Drogą Mleczną.W literaturze nie raz i nie dwa antropomorfizowano Ziemię, więc dlaczego nie zrobić tego samego z Drogą Mleczną? Moiya McTier proponuje czytelnikowi intrygującą podróż przez czas i przestrzeń, w której rolę przewodniczki i narratorki odgrywa nasza galaktyka "we własnej osobie". Jeżeli dasz jej szansę i przywykniesz do jej sarkastycznego poczucia humoru, opowie o swych burzliwych narodzinach, trudach zarządzania stoma miliardami gwiazd, skomplikowanych relacjach z Andromedą oraz planach na kosmiczną emeryturę. To również opowieść o nas samych. Przeczytaj koniecznie!Adam Adamczyk, popularyzator nauki, założyciel bloga Kwantowo.plNajwyższy czas, abyśmy usłyszeli historię Drogi Mlecznej opowiedzianą jej własnymi słowami. Dobra wiadomość jest taka, że Galaktyka jest nie tylko wiekowa i majestatyczna, ale również kapryśna i gadatliwa. Książka doktor McTier to zabawne wprowadzenie w niektóre zagadnienia dotyczące naszego kosmicznego sąsiedztwa.Sean Carroll, autor książki Coś głęboko ukrytego. Światy kwantowe i emergencja czasoprzestrzeniJeśli chcesz dowiedzieć się czegoś o Drodze Mlecznej, to do kogo lepiej się udać niż do źródła? Cóż, do tej pory Galaktyka nie mówiła - ale wszystko się zmieniło. Droga Mleczna ma poczucie humoru i charakterek. (A my, szczerze mówiąc, od jakiegoś czasu nie robimy na niej dobrego wrażenia). Jeśli szukasz zabawnego i unikalnego sposobu, by poznać podstawy astrofizyki - ta książka jest dla ciebie!Kelly Weinersmith, autorka książki Jakoś wkrótce. Dziesięć technologii niedalekiej przyszłości, które wszystko usprawnią i/lub zepsują
Czym jest aguijada w ręku św. Izydora? Dlaczego czcili go królowie? Jakie łaski wyprasza dla nas opiekun rolników?Poznajmy patrona: rolników, pracowników najemnych i opiekunów zwierząt domowych; Madrytu, Saragossy i ogromnej liczby miejscowości (zazwyczaj związanych z rolnictwem) na całym świecie, wzywanego w czasie suszy i w prośbach o dobre żniwa.Warto naśladować tego świętego i prosić o jego wstawiennictwo u Boga. Jest bowiem prawdą to, co głosi stare polskie przysłowie: "Święty Izydor wołkami orze, a kto go prosi, temu pomoże".Poznajmy bliżej św. Izydora Oracza, przykładnego męża i ojca, patrona ludzi związanych z uprawą ziemi. Od dzieciństwa postępował on w myśl zasady: "Módl się i pracuj, a Bóg ci dopomoże", i nigdy się nie zawiódł. Jego piękna zasada postępowania niech stanie się także życiowym mottem każdego z nas.
Odliczanie przed wybuchem, czyli rozmowy księdza Kazimierza Sowy o prawdziwym Kościele, który toczony ciężką chorobą nie kwapi się do rachunku sumienia. Dlatego ksiądz Sowa nie doczekawszy się skruchy, sam diagnozuje pacjenta."Wielu księży zdaje się zakładać, że słuchają ich idioci" - usłyszał ksiądz Kazimierz Sowa w jednej z wielu poruszających rozmów, które znalazły się w tej książce. A rozmawiał albo z osobami wierzącymi, albo takimi, które doceniają pozytywną rolę, jaką Kościół może odgrywać w życiu społecznym. Siła tych rozmów wynika m.in. z tego, że autor ma przywilej oglądania Kościoła od wewnątrz jako ksiądz i z dystansu jako aktywny publicysta i komentator życia polityczno-społecznego. Również dlatego padają tu pytania i stwierdzenia, które zwykle nie wychodzą poza prywatne rozmowy.Ksiądz Sowa i jego rozmówcy rozkładają na czynniki pierwsze wszystkie grzechy główne duchownych. Ale "Niewierni wierni" przedstawiają również propozycje (nieraz zaskakująco proste), które pozwoliłyby zatrzymać proces rozkładu polskiego Kościoła. Bo świat byłby lepszy, gdyby spełniły się choćby niektóre postulaty rozmówców autora. Przynajmniej w sprawie bezwzględnego rozliczenia pedofilii, przejrzystości finansów, uznania praw osób nieheteronormatywnych czy wreszcie oddzielenia Kościoła od państwa. Radykalne? A może uzdrawiające?Gdyby Kazimierz Sowa nie był księdzem, pewnie zostałby lekarzem. Ta książka to zapis szerokiej diagnozy Kościoła, który właśnie został przeniesiony ze zwykłego szpitalnego łóżka na oddział intensywnej terapii. Ksiądz Sowa przykłada stetoskop w wiele miejsc, próbując ustalić, co tak naprawdę się stało, i ciągle ma nadzieję, że to jeszcze nie koniec.PROF. MARCIN MATCZAK, UNIWERSYTET WARSZAWSKI
Morawy - w cieniu Pragi, dumnie prowincjonalne. Nawet czechofile łatwo zapominają o ich istnieniu, lecz one wydają się obojętne na ten brak uwagi. Ojczyzna poetów - to tu tworzyli Jan Skcel, Otokar Bezina, Jakub Deml, Ivan Blatn. Szkoła pisarzy - stąd do stolicy wyruszyli Bohumil Hrabal i Milan Kundera. Dom wizjonerów - to tu pracowała Helena Bochokov-Dittrichov, pierwsza na świecie autorka powieści graficznej, a swoje utopijne miasto wznosił Tom Baa, prorok nowoczesności.Michał Tabaczyński właśnie tę część Czech wybrał sobie, by uprawiać flaneryzm - doskonałe hobby na czasy zarazy. Snuje się więc nieśpiesznie po ulicach morawskich miast i zagląda w zakamarki ich historii, podziwia gmachy i pomniki, wsłuchuje się w rytm kroków na chodnikach, dyskretnie zerka w morawskie dusze.Święto nieważkości to nie tylko reportaż o Czechach, ale także literacki esej wędrowny, a może sebaldowska z ducha - więc apokaliptyczna i melancholijna - medytacja.
Stając się sobą to autobiografia Irvina D. Yaloma, emerytowanego profesora psychiatrii kalifornijskiego Uniwersytetu Stanforda. Słynny psychoterapeuta o ogromnym doświadczeniu zawodowym i talencie pisarskim bierze na warsztat swoje życie. Yalom dzieli się z nami historią swojego dzieciństwa, dojrzewania i innymi osobistymi doświadczeniami, które ukształtowały go jako człowieka. Dar opisywania i dostrzegania złożonych relacji międzyludzkich przez Yaloma pozwala nam zrozumieć proces formowania się i rozwoju osoby. To nie jest zwykła autobiografia, to zaproszenie do refleksji, kim jesteśmy i co nas ukształtowało.Irvin David Yalom (ur. 1931), amerykański psychiatra i psychoterapeuta, obecnie prowadzi prywatną praktykę w Kalifornii. Był jednym z pionierów psychoterapii grupowej, stworzył również własną koncepcję psychoterapii egzystencjalnej, koncentrującej się wokół nieodłącznych składników ludzkiego losu: wolności, samotności, potrzeby sensu i śmierci. Jest autorem najbardziej znanym z opowieści psychoterapeutycznych: Kat miłości, Mama i sens życia, Istoty ulotne oraz z powieści Kiedy Nietzsche szlochał, Kwestia Spinozy, Kuracja według Schopenhauera, Leżąc na kozetce.
POLSKA BĘDZIE SILNA WTEDY, KIEDY UTOŻSAMIAĆ SIĘ Z NIĄ BĘDĄ WSZYSCY OBYWATELE!
Wszyscy umiemy spierać się o przeszłość. Ona nas dzieli, prowokuje i zmusza do refleksji. Kluczowa dla życia człowieka jest jednak przyszłość. Tam są zakodowane szczęście i fortuna. Powodzenie i bezpieczeństwo. W Polsce jednak czas łączący się z transformacją ustrojową wciąż nie został zamknięty. Demony minionych lat wpływają na teraźniejszość, a ona mebluje przyszłość.
Najwyższy czas zamknąć te wszystkie wrota historii i naszkicować państwo, które będzie bliskie obywatelowi. Opiekuńcze, ale i mające swoje twarde zasady. Troskliwe, ale i umiejące ukarać. Państwo ambitne, odważne i bezpieczne. Społecznie sprawiedliwe i szanujące każdą jednostkę. Polskę, w której obywatel będzie czuł, że jest u siebie, i nikt nie będzie dzielił Polek i Polaków na lepszy i gorszy sort. Czas na nowe państwo!
Jesteście zmęczeni niekończącym się sporem politycznych dinozaurów?! Polityk młodego pokolenia i nowej lewicy Krzysztof Gawkowski proponuje spojrzenie do przodu, daje nam oddech, świeże powietrze i przemyślaną wizję nowego państwa. Daje nam nadzieję!
Aleksander Kwaśniewski – prezydent RP w latach 1995–2005
Książka jest swoistym credo polityka, który ocenia polską drogę przebytą po 1989 r., ciekawie ilustrując ją wątkami osobistymi. Autor jest w swojej postawie konstruktywny, proponując inny styl uprawiania polityki, gdzie nie żyjemy przeszłością, lecz budujemy przyszłość Polski nikogo niewykluczającej.
Prof. Hanna Kuzińska – ekonomistka, była podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu
Krzysztof Gawkowski – lewicowy polityk, poseł na Sejm RP i przewodniczący Klubu Parlamentarnego Lewicy. Działacz społeczny i samorządowy. Doktor nauk humanistycznych specjalizujący się w tematyce bezpieczeństwa i technologii cyfrowych. Absolwent studiów Master of Business Administration. Autor powieści kryminalnych. Pasjonat historii i sportu.
"Trudno być legenda. Wyglądać zawsze tak, jak ludzie sobie życzą, mieć ciągle trzydzieści lat, nigdy nie rozczarować publiczności. To bardzo dużo pracy. Nawet jeśli ktoś jest młody, to straszna praca".W latach 1964 i 1966 Marlena Dietrich dwukrotnie odwiedziła Polskę. Ponadsześćdziesięcioletna artystka wciąż robiła wrażenie sceniczną charyzmą, a ówcześni współpracownicy zapamiętali ją jako wymagającą, profesjonalną, do bólu dokładną. Nie wszędzie była jednak witana równie entuzjastycznie jak w Polsce - chociaż od zakończenia wojny minęły lata, wielu Niemców uważało ją za zdrajczynię ze względu na otwarty sprzeciw wobec nazizmu. Później wspominała: "Straciłam ojczyznę i język. Nikt, kto tego nie przeżył, nie może wiedzieć, co czuje".Korzystając z materiałów zgromadzonych w przepastnym berlińskim archiwum, Angelika Kuźniak odkrywa mniej znane wątki biografii Dietrich: od barwnych historii, jak spotkanie artystki ze Zbigniewem Cybulskim, po tematy determinujące jej życie: ciężar sławy, uzależnienie czy skomplikowane relacje rodzinne.Marlene to niejednoznaczny, intymny zapis późnych lat Dietrich - portret wielkiej artystki, ale także kobiety kapryśnej, osamotnionej, spragnionej uczucia.Angelika Kuźniak- biografistka, reporterka. Autorka opowieści biograficzno-reporterskich: Papusza (2013), Stryjeńska. Diabli nadali (2015), Boznańska. Non finito (2018), współautorka - z Eweliną Karpacz-Oboładze - Czarnego Anioła. O Ewie Demarczyk (2014). Trzykrotnie uhonorowana nagrodą Grand Press, kilkakrotnie nominowana do Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej. Laureatka Nagrody im. Barbary Łopieńskiej i Ogólnopolskiego Konkursu Reportażystów "Melchiory 2014". Za książkę Stryjeńska nominowana do Nagrody Literackiej "Nike".
„Pamiętnik mówiony” Aleksandra Wata to żywy, meandryczny zapis wspomnień, które stanowią niezwykle cenne świadectwo historii Rzeczypospolitej oraz rodzimej kultury ubiegłego stulecia. Urodzony w 1900 roku pisarz obserwował rewolucję rosyjską i odzyskanie przez Polskę niepodległości, przeżył dwie wojny światowe, był więźniem politycznym i emigrantem, ponadto czynnie współtworzył życie literackie.
Jak zanotował w przedmowie do „Mojego wieku” Czesław Miłosz, „na całej ziemi nie było poza Watem ani jednego człowieka, który by tak właśnie doświadczył stulecia jak on i tak jak on to odczuwał. Nie chodziło bynajmniej o okrucieństwo losu czy historii, bo liczba bardziej dotkliwie dotkniętych niż on była olbrzymia. Nie, chodziło o pewien pokrój umysłu, o pewną kulturę właściwą jednemu obszarowi geograficznemu i jednej społecznej warstwie”.
W rozmowie z Czesławem Miłoszem Wat kreśli portrety pisarzy i artystów, działaczy politycznych i społecznych, a także współwięźniów. Prowadzi rozważania na temat filozofii, religii, literatury, procesów historycznych i społecznych oraz języka sowieckiej propagandy. „Mój wiek” należy do wielkich dzieł minionego stulecia.
O autorze
Aleksander Wat (1900–1967) – poeta, prozaik. Urodził się w Warszawie jako Aleksander Chwat. Debiutem twórcy był surrealistyczno-dadaistycznych poemat „JA z jednej strony i JA z drugiej strony mojego mopsożelaznego piecyka” (1919). Jeden ze współtwórców polskiego futuryzmu. Redaktor czasopism „Nowa Sztuka”, „Almanach Nowej Sztuki” oraz „Miesięcznik Literacki”. W latach 1946–1948 redaktor naczelny Państwowego Instytutu Wydawniczego. Zajmował się także działalnością polityczną, wydawniczą oraz translatorską. Jego najważniejsze dzieła to m.in. tomy „Wiersze” (1957), „Ciemne świecidło” (1968) i „Dziennik bez samogłosek” (1986). Po wybuchu II wojny światowej uciekł do Lwowa, gdzie współpracował z pismem „Czerwony Sztandar”. Zmarł 29 lipca 1967 roku w Antony pod Paryżem. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency.
Przestrzeń zabudowaną wytwarza społeczeństwo. Dlatego wszyscy odpowiadamy za jej jakość, która w gruncie rzeczy oznacza jakość krajobrazu. Stan krajobrazu to syntetyczna miara cywilizacyjnego rozwoju. Można w nim bowiem odczytać stan materialnego bogactwa, technicznego zaawansowania, jakości prawa i praworządności, wreszcie poziom kulturalnych aspiracji społeczeństwa. Architekt jest tylko trybikiem w wielkiej maszynerii produkującej krajobraz.
W tej śmiało napisanej książce, łączącej niezgłębioną mądrość z żywym, często pełnym humoru stylem pisania, Sally Berkovic zaprasza czytelników, by włączyli się w proces „oswajania dyskursu śmierci”. Wychodząc od obrazu czynności pogrzebowych dokonywanych na jej własnym martwym ciele, czerpiąc ze swej historii osobistej i rodzinnej, szerokiej wiedzy o judaizmie i żydowskich tradycjach oraz z najbardziej aktualnych doświadczeń pandemii, Berkovitz inspiruje, uczy i służy radą w zakresie różnych spraw związanych ze sferą śmierci. To cenny wkład w dyskusję nad zagadnieniami dotyczącymi każdego z nas.
Judy Klitsne
Sally Berkovic – wykładowczyni w London School of Jewish Studies. Jest córką pochodzących ze Słowacji ocalałych z Holokaustu, wychowywała się w Melbourne. Mieszkała w Nowym Jorku i Jerozolimie, w 1993 przeprowadziła się do Londynu. Od 2009 roku pełni funkcję Chief Executive Officer Fundacji Rothschilda na Europę. Pisze teksty, dotyczące zazwyczaj pozycji kobiety żydowskiej we współczesnym świecie, które publikuje na swojej stronie internetowej: www.sallyberkovic.com.
Lektura tej wartościowej publikacji jest ubogacająca nie tylko dlatego, że wydobywa nieznane fakty z życia eklezjalnego, lecz także uczy dostrzegania tajemnicy Kościoła jako wspólnoty bosko-ludzkiej i jej pogłębionego rozumienia. Z teologiczną rzetelnością autor odsłania tak geniusz, jak i słabości Pawła VI, Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka, a także z dużą wrażliwością uświadamia, jak bardzo jesteśmy dłużnikami tych wielkich soborowych papieży.My, chrześcijanie, widzimy w nich zarówno zwykłych ludzi, jak i mistrzów życia duchowego oraz przewodników ku misterium Trójcy Świętej Owi następcy św. Piotra spełniając nakaz Jezusa utwierdzają nas jako swoich braci i siostry w wierze na drodze do domu Ojca Niebieskiego.Wszyscy natomiast jesteśmy im winni ogromną wdzięczność za kształtowanie i to w skali globalnej ładu moralnego, ochrony życia ludzkiego, teologii, kultury, dialogu, troski o wykluczonych, porządku społecznego, pokoju czy ochrony świata stworzonego. Ojciec prof. dr hab. Andrzej A. Napiórkowski Paulin z klasztoru Na Skałce, od 2001 roku kieruje katedrą eklezjologii, a od 2020 roku jest też dyrektorem Instytutu Teologii Fundamentalnej, Ekumenii i Dialogu na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Jest autorem wielu publikacji teologicznych, członkiem towarzystw naukowych oraz Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk.
Patriotyzm, religijność, moralność - dla wielu ludzi są to jedynie wewnętrzne idee, którym hołdują w zaciszu swoich umysłów, bez przełożenia na czyny. W swojej rozprawie parenetycznej O miłości Ojczyzny Jadwiga Zamoyska pokazuje szkodliwość takiej postawy i radzi, jak stosować tzw. cnoty kardynalne, czyli sprawiedliwość, męstwo, roztropność i wstrzemięźliwość, w każdej dziedzinie życia, od rozrywki, poprzez naukę, pracę i obyczajowość, aż po wychowanie dzieci - uważa bowiem, że to one, prócz wiary, nadziei i miłości, powinny stanowić podstawę chrześcijańskiego i patriotycznego życia. Udowadniając zarazem, że brak tych cnót miał kluczową rolę w doprowadzeniu do upadku I Rzeczypospolitej, autorka przedstawia nam zarówno zbiór porad i zasad, jak i rozbudowaną diagnozę przywar społeczeństwa polskiego pod koniec XVIII wieku.
Wśród czytelników „Yachting Monthly” są policjanci książęta, pielęgniarki, kucharze, sędziowie, duchowni i listonosze Ludzie, którzy prowadzą pociągi produkują filmy i oferują pożyczki bankowe Poza jachtami interesują się różnymi dziedzinami, od rolnictwa po archeologię. Łączą ich wszystkich żeglarstwo oraz cierpkie poczucie humoru.
Zadaniem redaktora jest dowiedzieć się, kim są i czym się zajmują, a także co ich interesuje najbardziej. Po spotkaniach w klubowych barach I po lekturze otrzymanych listów zacząłem podejrzewać, że wszystkich ich dręczy potrzeba wyznania morskich grzechów - proces bogaty w możliwości artystycznej interpretacji.
Przypomniałem sobie starego irlandzkiego księdza z dzieciństwa i zakurzony mrok konfesjonału. „Nie zrobiłeś niczego złego, mój synu” - westchnąłby „Odejdź w pokoju i zmów trzy zdrowaśki”.
Założyłem więc biret spowiednika i czekałem. Reakcja czytelników była natychmiastowa i satysfakcjonująca Bili się w piersi z entuzjazmem i wyznawali grzechy z pokorą.
Tylko nadęci pyszałkowie, którzy nigdy się nie mylą, unikają „Konfesjonału”. Wypierają się winy, zrzucają odpowiedzialność za swoje wpadki na innych, obwiniają wszystkich, poczynając od pokładowego kota, i wszystko - od anomalii magnetycznych po nieświeże krewetki z puszki „Konfesjonał" jest jedną z ulubionych rubryk „Yachting Monthly" Przestanie się ukazywać tylko wówczas, gdy czytelnicy przestaną się spowiadać - co wydaje się równie realne jak to, ze świnie zaczną latać.
Des Sleightholme
Redaktor naczelny miesięcznika „Yachting Monthly" w latach 1967-1984
Portret najbardziej kontrowersyjnej pary PRL.Nina Andrycz i Józef Cyrankiewicz. Królowa polskiej sceny i najdłużej urzędujący premier PRL. Ich ślub w 1947 roku był sensacją, nigdy wcześniej nie było w Polsce takiego mariażu aktorki i polityka. Zamieszkali w luksusowym apartamencie przy słynnej alei Róż 8. Krążyły o nich legendy. Ona nie chciała mieć dzieci. On zdradzał ją na potęgę. Rozwiedli się w 1968 roku. On zmarł w 1989, w roku upadku PRL, ona - w roku 2014 w wieku 102 lat.Z jakich pochodzili rodzin? Jakie były koleje ich losu? Kto był największą miłością Niny? Co sprawiło, że Józef, syn endeka, stał się socjalistą? Dlaczego ich małżeństwo nie przetrwało? Ile prawdy jest w legendach i anegdotach o kaprysach aktorki?Wnikliwa biografia autorstwa Liliany Śnieg-Czaplewskiej to frapująca opowieść o Ninie i Józefie, a także o czasach, w jakich żyli.
"Na płaszczyźnie geopolitycznej atak na Ukrainę był rosyjskim wypowiedzeniem wojny NATO".- Krzysztof WojczalWe wrześniu 2019 roku opublikowałem analizę pt. Do 2022 roku Rosja wywoła wojnę w Europie lub na Bliskim Wschodzie, a dwa i pół roku później tekst zyskał blisko milion wyświetleń. Na przełomie 2021 i 2022 roku rozpoczęła się debata dotycząca kształtu Sił Zbrojnych RP, a druga rosyjska inwazja na Ukrainę zmusiła nas do szukania odpowiedzi na pytanie: jaka myśl strategiczna winna przyświecać decydentom przy podejmowaniu najważniejszych decyzji? Ten trwający wciąż konflikt dostarcza nam nowych danych do analiz zarówno w zakresie obronności, jak i przyszłego kształtu polskiej polityki zagranicznej.Zawarte w tej książce teksty to zbiór analiz o tematyce strategiczno-politycznej, będący jednocześnie zbiorem moich przemyśleń z kluczowych dla Polski i Ukrainy okresów. To zestawienie prognoz, obaw i przypuszczeń, które mogą zostać zweryfikowane - negatywnie bądź pozytywnie - przez jutrzejsze wydarzenia.Ukraińcy walczą o swoją niepodległość i niezależność od Rosji, choć ta wojna nabrała - w szerszym wymiarze - charakteru zmagań między Zachodem a Federacją Rosyjską. Tak. Musimy to w końcu otwarcie przyznać. Oficjalne stwierdzenie, że NATO jest w konflikcie choć nie w stanie bezpośredniej wojny z Federacją Rosyjską na gruncie wojny na Ukrainie, jest potrzebne. Politycznie i społecznie. Będzie to jedynie potwierdzenie faktu. Przyznanie, że "to jest nasza wojna", może zneutralizować rosyjską propagandę, a także powstrzymać Moskwę przed eskalacją konfliktu. Na Kremlu muszą uwierzyć, że jesteśmy gotowi na wszystko. Inaczej będą wciąż posuwać się dalej, aż doprowadzą do bezpośredniej wojny z NATO. Trzeba im w tym przeszkodzić.Niespodziewana wizyta prezydenta Joego Bidena w Kijowie 20 lutego 2023 roku miała wymiar nie tylko symboliczny, ale i polityczny. Dzień później w Warszawie Biden stwierdził: "Ukraina nigdy nie będzie rosyjskim zwycięstwem. Nigdy!". Należy to odczytywać jako dość jasną deklarację Stanów Zjednoczonych: "To jest nasza wojna i wspólnie z Ukraińcami ją wygramy!".KRZYSZTOF WOJCZAL jest prawnikiem specjalizującym się w prawie handlowym i podatkowym, analitykiem geopolitycznym oraz autorem książek Trzecia Dekada. Świat dziś i za 10 lat, O lepsze wczoraj i bloga krzysztofwojczal.plErrata: W toku prac nad książką popełniliśmy błąd i nie załączyliśmy "Bazy wiedzy", o której autor wspomina we wstępie. Wszystkie osoby zainteresowane mogą pobrać plik PDF zawierający brakujące informacje: mtbiznes.pl/static/upload/store/dodatki/Baza_wiedzy_to_jest_nasza_wojna.pdfPrzepraszamy za naszą pomyłkę, która wynikła tylko i wyłącznie z chęci jak najszybszego dostarczenia książki Czytelnikom.
Niezwykłe wspomnienia wywiezionego przez Niemców na roboty przymusowe Polaka, który zbiegł i został czetnikiem. Burzliwy czas II wojny światowej obfitował na Bałkanach w szczególnie brutalne i krwawe epizody. W grę wchodziły nie tylko potyczki z okupantem, ale także walki narodowe i ideologiczne. W wydarzeniach przedstawionych z perspektywy królewskiego czetnika brało udział wielu naszych rodaków, a fakt ten wciąż jest mało znany. Te barwne, niekiedy wstrząsające, unikatowe zapiski stanowią niezwykle ciekawy dokument swoich czasów. Ze wspomnień prof. Błażejczyka wynika, że pomimo upływu lat pozostał mocno związany z czetnikami, o czym mówi z dumą. Jednak swój szlak bojowy zakończył w Berlinie, walcząc w szeregach Wojska Polskiego podległego sowietom Tę kontrowersyjną autobiografię - zdumiewający epizod powikłanych polskich losów - uzupełniono o przypisy ułatwiające lepsze zrozumienie historii "bałkańskiego kotła". Nie jest ona łatwa, gdyż pozostaje obciążona zadawnionymi konfliktami, o czym co pewien czas przypomina w sposób morderczy i bezlitosny. "Jego wojennym i powojennym życiorysem dałoby się obdzielić kilka osób, zaś sama jugosłowiańska epopeja mogłaby posłużyć za fabułę wbijającego w fotel filmu fabularnego". Tomasz Plaskota
Gdyby zespół Daisy Jones & The Six istniał naprawdę, mielibyście go na swojej playliście! 12 lipca 1979 roku. Daisy Jones & The Six, najsławniejszy zespół rocknrollowy na świecie, daje koncert, na którym szaleje tysiące osób. Nikt jeszcze nie wie, że to ich ostatni wspólny występ. Jak doszło do tego, że kultowy zespół, którego piosenki królowały na wszystkich potańcówkach, przestał istnieć tak nagle? To, co stało się między członkami zespołu, było wielka tajemnicą. Aż do teraz.
Wyspy Owcze, chociaż coraz liczniej odwiedzane przez podróżników, pozostają nadal daleką, dziką Północą. To świat, którego chce się doświadczyć, aby móc z niego uciec i potem za nim tęsknić.
Kuba Witek spędził na archipelagu prawie dwa lata. Przemierzył większość farerskich szlaków, doświadczając piękna i surowości natury, podczas wszystkich pór roku.
Jednak w tej podróży najważniejsze były spotkania z ludźmi. O mieszkańcach archipelagu nakręcił dwa filmy dokumentalne. Niezwykle bliskie jak na cudzoziemca więzi z Farerami pozwoliły mu poznać prawdziwe motywy owianego złą sławą polowania na grindwale. Miał też możliwość docenić nadzwyczajną solidarność wyspiarzy w pierwszych miesiącach pandemicznej izolacji.
Uciec z Wysp Owczych to także zapis z podróży w czasie – od trudnych początków pierwszych osadników do życia w dobrobycie, rodzącego nadmierny konsumpcjonizm. Współczesną historię archipelagu piszą także przedstawiciele całkiem licznej Polonii, do której należą pochodzący z Polski i cieszący się dużą sławą piłkarze.
Książka jest częścią multimedialnego projektu i jej treść została wzbogacona o filmy i serię mini-dokumentów autora.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Wszystkie wojny Lary [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/SMALL/000080/wszystkie-wojny-lary-2025.jpg "Wszystkie wojny Lary [2025]. Autor: Wojciech Jagielski. Dobreksiazki.pl")
