When he eliminated spectators from his theatre, and when he refused to allow writers to describe and evaluate his explorations, this was to prevent mere descriptions from replacing the vivid life of actions. And yet Grotowski, a great reader, an encyclopedic man of learning, knew well how essential in human life it is for understanding to be passed on, for there to be a chain of transmission. His quest was not only in a personal need to force the crust of the earth to open so as to reveal the blazing core hidden in its depths. It was also, in his own chosen field of theatre, to guide others, to help them discover in exact, detailed and repeatable ways what laws, what practices make this deep inner penetration possible. In this way, he could develop a craft that could be transmitted directly, from person to person, a craft that examined the relationship between impulse and action, and made their coming together possible. He carefully separated himself from his explorations, so that they could continue one day without him. (an extract from the book)

Ta książka pokazuje na przykładzie trzech dramatów n, w jaki sposób w dziele sztuki wypełniają się zasady antycznego postrzegania świata, według których przyroda, całe otoczenie człowieka i on sam stanowią niepodzielny i żywy BOSKI DWUMIAN jeden świat, w którym żywi obcują ze zmarłymi. Dzięki wynalazkowi Umiejętności (takie jest bowiem pierwotne znaczenia słowa n) człowiek przemienia ograniczenie tu i teraz na trwanie w wieczności, przy czym wieczność nie jest bezkształtna, ale barwna i pełna form.Publikacja dofinansowana przez The Japan Foundation oraz Fundację im. Takashimy.

Ta książka opowiada o drodze. O drodze, jaką przebył Peter Brook w teatrze Bouffes du Nord, od Tymona Ateńczyka do Hamleta. Byłem świadkiem tej drogi od jej pierwszego wieczoru. Teraz nadszedł czas, aby ją opisać. Opis podąży torem Brooka i jego zespołu, przywołując wcześniejsze wydarzenia, które rozegrały się tak w Londynie, jak i w innych miejscach. Począwszy od premiery Tymona, będzie się zatrzymywać na chwilach uniesień i opisze to, co trwałe; połączy analizę z bezpośrednim świadectwem. Perspektywę, która ukazuje widok ogólny, połączy z konkretami doświadczenia, pozwalającymi to doświadczenie, choćby częściowo, przywołać. Chodzi o to, aby przypomnieć poszczególne wydarzenia, nie gubiąc przy tym wizji całej drogi aby objaśnić jej przebieg i etapy; aby przywrócić pamięć olśnień doznanych w sali, która stała się mityczna. Sali, którą wyjątkowy reżyser uczynił zarówno swoim ogniskiem domowym, jak i swoim dziedzictwem. Książka ta żywi się bezpośrednią znajomością drogi Brooka w Bouffes. Brook i Bouffes są nierozdzielni.

Dziennik Teatru Źródeł Renaty Molinari to intymna opowieść o udziale w seminarium praktycznym Teatru Źródeł, uzupełniona o fragmenty poezji i sentencje autorów ważnych dla Molinari w latach osiemdziesiątych.Wydanie dofinansowane przez Włoski Instytut Kultury w Krakowie.

Spalić dom to książka koncentrująca się na doświadczeniu reżyserskim założyciela Odin Teatret. Twórca ponad siedemdziesięciu spektakli dzieli się w niej zarówno wspomnieniami z dzieciństwa i młodości, jak i tajnikami swego rzemiosła, oddając też głos swoim aktorom.

Książka zawiera zapis cyklu rozmów z Zygmuntem Molikiem przeprowadzonych przez Giuliana Campa aktora, reżysera, badacza współpracującego z British Grotowski Project realizowanego w University of Kent w Wielkiej Brytanii. Całość podzielona została na dziewięć dni:Dzień pierwszy: Acting Therapy Głos i Życie początkiDzień drugi: Techniki Wyśpiewaj swoją pieśń Nauczyciele i mistrzowie Grotowski i zespółDzień trzeci: Parateatr Organiczne życie i proces Ryszard CieślakDzień czwarty: Spotkanie z Nieznanym MontażDzień piąty: Alfabet ciałaDzień szósty: Tekst Różnice organiczne i kulturowe Głos jako wehikułDzień siódmy: Uwaga Konieczność, proces organiczny, nostalgiaDzień ósmy: Spektakle Spotkanie z Grotowskim Teatr LaboratoriumDzień dziewiąty: Koledzy i współpracownicyW książce znalazły się też fotografie dokumentujące twórczy dorobek Zygmunta Molika: od udziału w spektaklach w Krakowie i Łodzi, przez role w Teatrze 13 Rzędów i Teatrze Laboratorium (Dziady, Kordian, Akropolis, Książę Niezłomny, Apocalypsis cum figuris) po pracę warsztatową.

Jestem przekonany, że w tekstach zamieszczonych w niniejszym wyborze Czytelnicy znajdą wiele bodźców i prowokacji do własnych przemyśleń dotyczących nie tylko problematyki teatralnej. Autor jest bowiem od wielu lat aktywnym świadkiem, uczestnikiem i komentatorem życia kulturalnego oraz zjawisk zachodzących we współczesnym społeczeństwie. Polem jego obserwacji jest przede wszystkim społeczeństwo japońskie, ale co najmniej od wczesnych lat siedemdziesiątych XX wieku jest Suzuki również aktywnym uczestnikiem ważnych światowych wydarzeń teatralnych. Odwołując się w swojej pracy reżyserskiej do rodzimej kultury, jednocześnie czerpie obficie z dorobku kultury europejskiej i wnikliwie obserwuje nurtujące świat problemy o wymiarze globalnym.Fragment Wstępu Henryka Lipszyca

Spektakle Wachtangowa wywoływały opór i zaskoczenie. Jednak na zawsze pozostaną one ironicznym i mądrym dowodem na to, że prawdziwa sztuka nie zna szkoły, że jest ona i romantyczna, i futurystyczna, i naturalistyczna, i lewicowa, i prawicowa, że absolutnie nigdy nie bywa aktualna i że zawsze wchodzi w relację ze współczesnością, że opiera się na fundamentach warsztatu i że potrafi rozkwitać emanującą ze sceny szczerością.Pawieł Antokolski: Pamięci nauczyciela (1922)

Jest to książka o mitologii, jednakże takiej, która przybiera rożne oblicza, dotyczy wielu dziedzin i oscyluje między teorią a praktyką. Jej autor, Theodoros Terzopoulos Grek z urodzenia, niestrudzony podróżnik z wyboru, w dwunastu teoretycznych rozdziałach, dopełnionych opisem czterdziestu praktycznych ćwiczeń (wraz z ich zapisem filmowym), przedstawia w dość ogólny sposób szeroki horyzont swoich przez pół wieku prowadzonych poszukiwań. []Odnajdziemy tu osobiste świadectwo, jak przetrwać w czasach niestabilnych politycznie i ekonomicznie, a także wskazówki, jak stać się osobą bardziej stabilną spokojną wewnętrznie i silną na zewnątrz. Jest to również książka napisana przez kogoś, kto rozpoczął swoje życie jako uciekinier z własnego kraju i kto dzięki kontaktom z innymi duchowymi uchodźcami (jak Heiner Mller w dawnym Berlinie Wschodnim) czy utalentowanymi bratnimi duszami (jak Tadashi Suzuki) zdołał otworzyć teatr na nowy świat. Dlatego właśnie publikacja ta stanowi coś więcej niż podręcznik teatralnej praktyki czy historii teatru. Ukazuje głęboko filozoficzną wizję tego, jak człowiek współczesny może zostać ocalony i pozostawać w kontakcie z czasem i miejscem, ciałem i duszą, teraźniejszością i przyszłością, z tym, co świadome i nieświadome.Fragment Wstępu Freddy'ego Decreusa

Publikacja prezentuje sylwetkę mało znanego w Polsce, wybitnego aktora i reformatora opery pekińskiej. O tym, jak ważną rolę odegrał Mei Lanfang w historii światowego teatru przekonują teksty Meyerholda, Eisensteina oraz Brechta, które powstały po występach aktora w Moskwie w 1935 roku. W książce znalazły się także: artykuł Zbigniewa Osińskiego, przedstawiający polską recepcję najwybitniejszego przedstawiciela opery pekińskiej, szkic porównawczy Huanga Zuolina na temat Stanisławskiego, Brechta i Mei Lanfanga, a także dwa teksty Nicoli Savaresego, znawcy teatru eurazjatyckiego i współtwórcy ISTA. Tom otwiera wspomnienieMei Lanfanga Moje życie na scenie, stanowiące wykład na temat sztuki aktorskiej.

Na targach ,,Młodość - wdzięk - uroda"" stowarzyszenie kosmetyczek demonstruje ,,wzorowy gabinet kosmetyczny"". Maja Berezowska rysuje projekty kreacji, które powstaną z polskich materiałów. Zula Pogorzelska przybywa na bal gwiazd w różowej krynolinie, Vera Bobrowska w sukni-haleczce, a Ina Benita cała w kwiatach. U Hersego pokazy mody odbywają się cztery razy w roku.Manekin w peniuarze to pełna smakowitego szczegółu wyprawa w przeszłość i barwna opowieść o tym, skąd czerpano pomysły i na ile oryginalna była polska moda w międzywojniu. Autorka odkrywa, kto kształtował styl ówczesnych gwiazd oraz jak trendy z wybiegów i żurnali miały się do tego, co nosili obywatele II RP. Przywołuje nazwiska - dziś często już zapomniane - osób, od których zależało, co noszono w danym sezonie, ale też jak wyglądały wnętrza i styl życia. To w tym krótkim czasie między dwiema wielkimi wojnami pojawiły się zupełnie nowe fasony ubrań, a także nowatorskie podejście do prasy i reklamy. To również wówczas dostrzeżono wagę aktywności fizycznej, zdrowego żywienia i pielęgnacji. Czy zatem naprawdę nie było polskiej mody w dwudziestoleciu i rodzimą branżę stać było wyłącznie na kopiowanie Paryża?

Julian Dybiec (ur. w Łącku nad Dunajcem) – profesor historii kultury i nauki. Szkołę średnią ukończył w Nowym Sączu, studia historyczne – na Uniwersytecie Jagiellońskim, w którym także doktoryzował się i habilitował. Uczeń Henryka Barycza. Zajmuje się problemami kultury i nauki wieków XVIII-XX, relacjami intelektualnymi społeczeństwa polskiego z Europą i światem. Szczególną uwagę poświęca wyjaśnianiu tego, w jaki sposób społeczeństwo polskie potrafiło utrzymać swoją narodowość w ponad stuletnim starciu z dwoma zaborczymi potęgami: Rosją i Niemcami. Zajmuje się też regionalistyką, studiami nad Sądecczyzną. Jest autorem książek: Michał Wiszniewski życie i twórczość; Finansowanie nauki i oświaty w Galicji 1860-1918; Mecenat naukowy i oświatowy w Galicji, 1860-1918; Polska Akademia Umiejętności 1872-1952; Uniwersytet Jagielloński 1918-1939; Polska w orbicie wielkich idei. Polskie przekłady obcojęzycznego piśmiennictwa 1795-1918 (t. 1-2); Warunki rozwoju nauk humanistycznych i społecznych 1944-1989 (t. 9 Historii nauki polskiej, opracowanej i wydanej przez PAN), Dzieje miasta Nowego Sącza 1867-1918 (zagadnienia skarbowości, gospodarki, ludności), Kultura ludowa Łącka. Był kierownikiem Zakładu Historii Oświaty i Kultury UJ, członkiem redakcji „International Newsletter for the History of Education” (Hanower), „Rocznika Sądeckiego” oraz kolegium redakcyjnego „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny” i „Rozpraw z Dziejów Oświaty”. Brał udział w pracach Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki PAN, Komitetu Historii Nauki PAN i kilku komisji PAN i PAU. Wygłaszał referaty na konferencjach naukowych m.in. w Wolfenbüttel, Salamance, Parmie, Pradze, Wiedniu, Oslo i na zaproszenie na uniwersytecie w Lille.

Okres nowego romantyzmu New Romantic, jakkolwiek luźno go zdefiniować, z pewnością obrodził w mnóstwo niezwykle wyjątkowych artystów, z których wielu zagorzale propagowało to, co było przez chwilę znane jako muzyka taneczna białych Europejczyków: Spandau Ballet, Duran Duran, Soft Cell, Eurythmics, Depeche Mode, Ultravox, Simple Minds, The Normal, The Human League, Heaven 17, Visage, Orchestral Manoeuvres in the Dark, Tubeway Army (a potem Gary Numan), Yazoo, Classix Nouveaux i Japan. Wraz z biegiem lat, gatunek ten stał się jeszcze bardziej podzielony, co zaowocowało takimi zespołami jak Bow Wow Wow, ABC, Funkapolitan, Culture Club, Haysi Fantayzee, Blue Rondo la Turk, Tears for Fears, Wham! oraz przebranżowieniem się grupy Adam and the Ants. Niektóre zespoły powstały w bezpośredniej konsekwencji danej chwili (Spandau, Duran, Culture Club), inne przekształciły się w bardziej błyszczące wersje samych siebie (Simple Minds, Psychedelic Furs, Japan itp.), a inne powstały dość nieoczekiwanie (w tym te związane, na przykład, z Mute Records Daniela Millera).Przez jakiś czas właśnie tak realizowały się marzenia. Słodkie marzenia i sny. Tytułowe Sweet Dreams.

Abp Sheen stawia szokującą tezę, że komunizm znalazł swoje przedłużenie w liberalno-lewicowej ideologii dominującej w Stanach Zjednoczonych i krajach Unii Europejskiej. Jej trzon stanowi fascynacja marksizmem oraz filozofią Nowej Lewicy. W rezultacie sprowadza się ona do walki z Kościołem, tradycyjną rodziną, wspieraniem rewolucji kulturowej i dążeniem do autodestrukcji.Książka traktuje nie tylko o komunizmie ale jest również ponurą opowieścią o słabościach, wadach i zepsuciu naszej zachodniej cywilizacji, z których komunizm wyrósł i z którymi łączy go silne pokrewieństwo. Konsekwentnie ukazuje, że lewicowy liberalizm, relatywizm i materializm jest drugą stroną medalu, kryzysu, z którym zmaga się współczesna cywilizacja.[Antychryst] przyjdzie w przebraniu Wielkiego Humanisty; będzie mówił o pokoju, o pomyślności i obfitości nie jak o środkach prowadzących nas do Boga, lecz jak o celach samych w sobie. Będzie pisał książki o tej nowej idei Boga, aby pasowała ona do sposobu życia współczesnych ludzi - pisze autor.W naszych czasach i tylko w naszych czasach po raz pierwszy w historii ludzkości prześladowano jednocześnie Stary i Nowy Testament: pierwszy prześladowali naziści, a drugi komuniści. Dziś znienawidzony jest każdy, kto ma cokolwiek wspólnego z Bogiem - dodaje.Abp Fulton Sheen był biskupem Nowego Jorku i Rochester oraz tercjarzem dominikańskim. Dał się poznać jako płomienny kaznodzieja i płodny autor. Napisał 66 książek, cieszył się sympatią św. Jana Pawła II. W 2002 r. otwarto jego proces beatyfikacyjny.

Czy pisania poczytnych książek można się nauczyć? Oto powszechnie przyjęty obraz pisarza: samotny wilk, zmagający się z trudami swojego zawodu, siedzi przed ekranem laptopa, wpatruje się w pustą stronę i czeka na natchnienie. W wersji bardziej realnej siada przed tą stroną regularnie, codziennie o podobnej porze, by pokryć ją odpowiednią, ustaloną wcześniej z samym sobą liczbą słów, które następnie usunie, poprawi, zmieni i wygładzi. Zasadniczo jednak pisarz sam odkrywa tajniki swojego zawodu i wręcz ujmą są dla niego kursy pisarskie... Zaraz, zaraz. Czyż nie istnieją szkoły, nawet wyższe, kształcące malarzy, rzeźbiarzy, muzyków, tancerzy, kompozytorów, reżyserów i aktorów? Ależ tak, funkcjonują i z powodzeniem wychowują kolejne pokolenia artystów. Powieściopisarz także jest artystą. Czy zatem nie nazbyt pochopnie odmawiamy mu prawa do nauki twórczego pisania? Powołanie do bycia pisarzem, rzecz jasna, trzeba mieć własne. Umiejętności wyszukiwania tematów, budowania fabuły, pisania dialogów i właściwego użycia słów - tego wszystkiego można się nauczyć. Książka łączy wskazówki warsztatowe i psychologiczne. Dowiesz się, jak pisać, ale też jak walczyć z blokadami, znaleźć motywację i wygospodarować czas. Tylko holistyczne podejście do twórczości gwarantuje, że doprowadzisz powieść od pierwszej myśli do ostatniej kropki. Pisanie jest dla ludzi takich jak Ty. Chcesz się przekonać?

Joachim Lelewel jest znany przede wszystkim jako wybitny naukowiec (zajmował się m.in. historią i numizmatyką) oraz działacz polityczny i emigracyjny. Prezentowana w Muzeum Narodowym w Krakowie wystawa Lelewel. Rytownik Polski przybliża nieznaną szerzej działalność uczonego, który sam przygotowywał ilustracje do swoich publikacji, wycinając je z wielką precyzją w miedzianych płytach. Oprócz matryc i powstałych z nich odbitek zaprezentowano też wybrane zagadnienia z biografii Lelewela, ilustrując je m.in. wizerunkami jego bliższych i dalszych krewnych, przyjaciół czy osobistości z życia publicznego, które odegrały w jego życiu istotną rolę, a także widokami miast, z którymi był związany. Godne uwagi w tej części ekspozycji są przykłady wykonanych przez Lelewela prac rysunkowych i malarskich oraz zachowane po nim pamiątki, takie jak np. kolebka, czapka, okulary, kałamarz, farby i przybory kreślarskie.Oba wątki wystawy znakomicie oddaje obszerny katalog. W pierwszej części zamieszczono kalendarium życia uczonego, omówiono jego działalność rytowniczą i rysunkową, a także przedstawiono zagadnienia związane z przeprowadzoną przez Muzeum Narodowe w Krakowie konserwacją płyt i rycin. Część druga to prezentacja 268 matryc i wykonanych z nich odbitek, którą ilustruje przeszło 600 fotografii.

Publikacja wyznacza nowe drogi badań nad polskim filhellenizmem, przede wszystkim w dwóch obszarach: ustalenia pełnej wiedzy o Polakach wspierających walki greckie oraz recepcji powstania greckiego w prasie polskiej. Artykuły wybitnych znawców tematu stanowią wprowadzenie do problematyki polskiego filhellenizmu, a także rozwijają zagadnienia związane z odtworzeniem życiorysów polskich uczestników powstania greckiego i z zainteresowaniem Polaków pieśniami nowogreckimi. ****** Freedom or Death. Polish Philhellenes and the Greek Uprising of 1821. Published on the Bicentenary of the Greek Revolution The publication sets new directions in the research on Polish Philhellenism, in particular in two areas: gaining thorough knowledge of the Poles supporting Greek struggle for independence and the coverage it received in Polish press. The articles of the renowned experts on the subject are the introduction to the issue of Polish Philhellenism, they also concentrate on reconstructing biographies of the Polish participants in the Greek uprising and the interest in modern Greek songs the Poles have developed.

Monografia opisuje wielki projekt literacki, naukowy i wydawniczy, jakim była tzw. Polnische Bibliothek (Biblioteka Polska) pod redakcją Karla Dedeciusa, wydawana od 1982 do 2000 roku przez Suhrkamp Verlag we Frankfurcie nad Menem, a finansowana przez Fundację Roberta Boscha (Robert Bosch Stiftung). To imponujące przedsięwzięcie miało wielkie znaczenie dla transferu kulturowego między Polską a Niemcami (i krajami niemieckojęzycznymi), pojednania poprzez książki, umacniania jedności europejskiej po głębokich podziałach (po)wojennych. ****** Karl Dedecius’ Polish Library: Project – Process – Significance The monograph discusses the literary, scholarly and publishing endeavour that was the so-called Polnische Bibliothek (Polish Library) edited by Karl Dedecius, which was issued between 1982 and 2000 by Suhrkamp Verlag in Frankfurt am Main with financing from the Robert Bosch Foundation (Robert Bosch Stiftung). This impressive undertaking had immense significance for the cultural transfer between Poland and Germany (as well as other German-speaking states), for reconciliation through books, and for the strengthening of European unity following deep (post-)war divisions.

W ciągu tysiącleci istnienia ludzkości nic nie ukształtowało nas głębiej niż miasta. Od początku swego istnienia były katalizatorem ludzkiego rozwoju, prowadząc do powstania nowych zawodów, form sztuki, kultu oraz handlu, a w konsekwencji cywilizacji.Autor wiedzie czytelnika przez wieki, pokazując stworzone dzięki miastom innowacje, postępujące przemiany społeczne i niezmierzone przejawy ludzkiej energii. Odkrywa między innymi tajniki narodzin miast, jak Uruk czy Babilon, zabiera w podróż po ateńskiej agorze, kreśli barwny obraz handlu w XIX-wiecznym Bagdadzie, wielkich finansów omawianych w londyńskich kawiarniach czy domowych wygód w sercu Amsterdamu. Prowadzi przez kolorową paryską belle poque i pochyla się nad zniszczoną i odbudowaną Warszawą, a także zastanawia się, jak nowojorskie drapacze chmur zainspirowały utopijne wizje społeczeństwa. Porusza również problemy XXI wieku; dzielnic nędzy czy zrównoważonego rozwoju tkanki miasta w obliczu kryzysu klimatycznego.Wciągające i przepełnione pasjonującymi szczegółami Metropolis to znakomity dowód, że historia ludzkiej cywilizacji jest historią miast.

Początek lat dziewięćdziesiątych nie był łatwy dla dorastających dziewcząt. Feministyczne hasła wydawały się przestarzałe i kojarzyły się z pokoleniem matek, a pop- i kontrkultura wciąż pełne były narcystycznych mężczyzn przekonanych o własnej nieomylności. Amerykańskie nastolatki powiedziały „dość!”. Chcąc zmienić skostniały układ sił, postanowiły rozsadzić system od środka. Tak narodził się punkowy ruch Riot Grrrl, który przez kilka lat z małej lokalnej inicjatywy urósł do rozmiarów subkultury i rozlał się na całe Stany. Bikini Kill, Bratmobile, Heavens to Betsy i wiele innych dziewczyńskich zespołów grało w końcu tak, jak miały ochotę, sekretnie powielane ziny wypełniały skrzynki pocztowe nastolatek w całym kraju, a nieformalny sojusz kobiet rósł w siłę. I choć wspólnotowe działania ustały, a krąg buntowniczek zaczął trawić wewnętrzny konflikt, zaangażowane reprezentantki Riot Grrrl wciąż stanowią autorytet w sprawach związanych z równością, sprawiedliwością i feminizmem oraz inspirują kolejne pokolenia młodych kobiet do walki o własne miejsce i własny głos. Do przodu, dziewczyny! to pasjonująca kronika kultowych lat dziewięćdziesiątych oraz niezwykła historia dziewczyńskiej rewolucji, której siła rozwaliła szowinistyczny mur dzielący od dekad alternatywną scenę. „Idziesz na koncert, ale pod sceną kotłują się faceci, którzy uważają, że bez siniaków i wstrząsu mózgu nie ma sensu słuchać muzyki? Dość tego, dziewczyny, do przodu! My też mamy prawo się bawić. Jak wszędzie, tak również w kulturze alternatywnej kobiety musiały walczyć o swoje miejsce, sprzeciwiając się seksizmowi i kultowi macho. Tworząc własne zespoły punkowe lub grupy aktywistyczne, wypracowały powoli własny, również muzyczny, styl. Połączenie wściekłości, feminizmu i refleksji nad osobistym doświadczeniem dało nam Riot Grrrl – warczące pokolenie tych, którym znudziło się już po raz setny tłumaczyć, czemu patriarchalna wizja świata jest po prostu kiepskim pomysłem. Nowa rewolucja na scenie zjednoczyła dziewczyny z ruchu punk, a manifest Riot Grrrl, który powstał na początku lat dziewięćdziesiątych, jest nadal jednym z ważniejszych dokumentów ruchu feministycznego (a Bikini Kill najlepszym zespołem!)” Sylwia Chutnik „Feminizm wydaje się zmieniać co pięć lat. Trudno ten ruch uchwycić. […] „Do przodu, dziewczyny!” to książka, która strzeże płomienia, ale także doprowadza czytelniczkę do jej własnego ognia.” Kim Gordon „Książka Marcus znakomicie ukazuje reprezentantkom feminizmu drugiej fali, do których sama się zaliczam, jak następne pokolenie chłonęło obietnicę i karę feministycznej świadomości. Mówiąc w skrócie: niezwykle poruszająca opowieść.” Vivian Gornick „To nie tylko dokument opisujący Riot Grrrl – rewolucyjny ruch kontrkulturowy z lat dziewięćdziesiątych, który dał początek feministycznej scenie punkowej DIY – lecz także porywająca inspiracja dla nowego pokolenia buntowniczek: łapcie gitary w garść i przywalcie facetom.” „Vanity Fair” „Świetnie udokumentowana opowieść, na którą ruch Riot Grrrl w pełni zasługiwał. […] Marcus pisze z zaangażowaniem, lekkością i zarazem rozwagą – niczym dobra korespondentka wojenna. […] Jej książka bez wątpienia da inspirację do działania całemu nowemu pokoleniu nastolatek.” „Los Angeles Times” „Efektem sumiennych badań i przemyśleń jest hołd złożony czasom punkowego feminizmu – epoce, którą Sara Marcus najwyraźniej ceni. […] Zasłużyła na pochwałę za niezwykle wnikliwe ukazanie motywacji i sposobu działania ruchu Riot Grrrl.” Allison Wolfe, „New York Press” „Ambitna i przekonująca. […] „Do przodu, dziewczyny!” nadaje narracyjny sens wydarzeniom, które do tej pory były zapisane jedynie w formie mitycznej, niezweryfikowanej i fragmentarycznej.” Johanna Fateman, Bookforum „„Do przodu, dziewczyny!” Sary Marcus to wspaniała, szczera i prawdziwa historia. Dzięki Bogu. Nareszcie!” Eileen Myles „Bezczelna, odważna kronika inspirującej muzyki i ruchu ”