Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
Wieczerza wigilijna to, obok Wielkanocy, najbardziej uroczyste święto w roku. Zwykle zasiadamy do niej w gronie najbliższych w chwili, gdy na niebie pojawi się pierwsza gwiazda. Ta niewielka książeczka pomoże nam przygotować tradycyjną wieczerzę - zawiera 30 najbardziej popularnych przepisów na potrawy wigilijne – znajdziemy tu smakowitego śledzia, tradycyjnego karpia a także aromatyczny barszczyk z uszkami, grzybową z łazankami czy pierogi i wigilijne ciasta. W książce znalazło się również prawie 50 tekstów kolęd i pastorałek - oprócz słów tych najbardziej popularnych: Cichej nocy, Wśród nocnej ciszy czy też Przybieżeli do Betlejem znajdziemy tu teksty mniej znanych, a równie pięknych kolęd, takich jak: Wesołą nowinę, Tryumfy czy Rozkwitnęła się lilija.
Ta książka to świadectwo historycznego, a tym samym i politycznego, zwrotu, który można było obserwować w polskim teatrze, kinie i sztukach wizualnych ostatnich lat: rozliczeniach przeszłości, lustracyjnych zapędach i narcystycznych, mitologizujących praktykach. Soc, sex i historia to oryginalna próba syntezy przemian kulturowych, świadomościowych i obyczajowych pierwszej dekady XXI wieku, w których sztuka odgrywała nieraz rolę sprawczą jako pole walki i terytorium publicznych gier. Duniec i Krakowska przedstawiają przemiany świadomości i identyfikacji, bogato korzystając z dzieł literackich, teatralnych, filmowych. Sztuka interesuje autorki właśnie w takim aspekcie: jako odzwierciedlenie przemian mentalnych i społecznych, a zarazem rozsadnik rewolucji: wywrotowych idei, przekroczeń i eksperymentów. A ich książka sama stara się być takim eksperymentem.
W PRL życie towarzyskie kwitło w najlepsze. Kultowe lokale i słynne stoliki literackie, niepokorna krakowska bohema, kabarety Bim-Bom i STS, ekscentryczne rozrywki sportowców i polityków, alkohol, flirt i zabawy do białego rana. A wszystko jak zwykle okraszone barwnymi anegdotami. Sławomir Koper prezentuje kolejną książkę z bestsellerowej serii o życiu elit PRL.
Pierwszy wielki bestseller autora „Miej trochę wiary” i „Zaklinacza czasu”. Książka, do której chętnie się wraca, bowiem pozwala nam poznać samych siebie i na nowo odkryć świat. Piękna relacja ze spotkań mistrza z uczniem. Magiczna kronika wspólnie spędzonego czasu. Nieoceniona lekcja, którą Albom dzieli się z czytelnikami.
Niektórzy z nas mieli szczęście spotkać w swoim życiu kogoś, kto stał się dla nich mądrym i cierpliwym nauczycielem, potrafił udzielić dobrej rady, uczył poznawać świat. Dla Mitcha Alboma taką osobą był Morrie Schwartz, profesor Brandeis University w Waltham. Spotkali się ponownie po dwudziestu latach, kiedy autor przeżywał najtrudniejsze chwile w swoim życiu, a jego mistrz był już nieuleczalnie chory...
„Bardzo rzadkie są książki, które z tak naturalną prostotą odzwierciedlają to, czym w istocie jest życie” – Hamburger Abendblatt
Kolekcja "Dwudziestolecie międzywojenne " to wyjątkowa seria 39 książek o świecie, który przeminął, ale który wart jest przypomnienia. Zapraszamy czytelników do sentymentalnej podróży, w której postaramy się przedstawić najważniejsze aspekty życia w tamtych czasach. Opowiemy o tym, jak Polacy pracowali i odpoczywali, co ich wzruszało, interesowało czy bulwersowało. W naszej serii nie zapomnimy także o poważniejszych tematach , takich jak: polityka, rozwój nauki i przemysłu oraz stosunek do mniejszości narodowych . Zatem, cytując słowa znanego szlagieru z 1935 roku, powróćmy jak za dawnych lat ...
Książka Doroty Barańskej pokazuje, że pojęcia zła i dobra są kluczowymi elementami obecnymi nie tylko w japońskim folklorze, ale w całej kulturze popularnej – od rozrywki ludowej poprzez animację do gier video. Stawia tezę, że kultura rozrywkowa jest niezwykle silnie związana z religiami Japonii, czerpie z buddyzmu, shinto, magii. I choć samo nawiązanie nie jest niczym niezwykłym, niezwykła jest drobiazgowość w przedstawianiu elementów tradycyjnych w nowej formie. Dzięki niej kultura popularna Japonii staje się źródłem do badań nie tylko nad samą kulturą, ale też nad religią, społeczeństwem, moralnością.
Ewolucja postawy człowieka wobec śmierci na przestrzeni dziejów widziana z punktu widzenia filozofii, sztuki i literatury, ale także demografii i statystyki.
Książka Vovelle’a jest monumentalnym, obejmującym okres od średniowiecza po wiek XX dziełem opisującym ewolucję, jakiej ulegała postawa człowieka wobec śmierci. Oprócz bogatego kontekstu z zakresu historii sztuki, literatury i filozofii autor, snując rozważania o rzeczach ostatecznych, sięga z powodzeniem po zdobycze nauk takich, jak demografia, etnografia, statystyka, biologia czy prawo. Filozoficzne refleksje przeplatają się zatem z wykresami, ikonograficzne analizy ze statystykami śmiertelności. Taka perspektywa, rzadko obierana we współczesnej humanistyce, pozwala czytelnikowi wyjść poza ograniczenia kultury wysokiej i dotrzeć także do codziennego doświadczenia śmierci zwykłego człowieka.
Każdy medal ma dwie strony – to stwierdzenie wydaje się idealnie pasować do tezy książki. Za pewnymi decyzjami stoją, niekiedy starannie ukryte, pierwotne, prawdziwe przyczyny. Za wydarzeniami, obserwowanymi przez nas za pośrednictwem mediów, kryją się czasami incydenty, o których istnieniu nie dane jest nam się dowiedzieć. Autorka „Tajemnic zza zasłony”, opierając się na materiałach źródłowych i własnej wiedzy historycznej i politologicznej, próbuje ukazać czytelnikom właśnie tę drugą, zakamuflowaną, mroczniejszą stronę medalu.
Książka Bożeny Wolińskiej to udana próba wieloaspektowego spojrzenia na wydarzenia, co do których opinia publiczna ma już wyrobione zdanie. Autorka stara się pokazać, że zło, choć bezdyskusyjnie negatywne, nie bierze się znikąd. Oczywiście mamy prawo potępiać, ale jednocześnie powinniśmy choć postarać się dostrzec jego genezę.
„Tajemnice zza zasłony” niczego nam nie narzucają. Wręcz przeciwnie – mają nas zainspirować do poszukiwań, chcą wskazać szczegół, byśmy, poszerzając wiedzę i zdobywając nowe informacje, mogli powiększyć pole widzenia i wyciągnąć własne, ogólne wnioski.
Monika Wójtowicz
[fragment recenzji]
Książka zawiera krytyczny przegląd teorii kultury współczesnej z perspektywy przemian modelu odbiorcy i odbioru – od klasycznych koncepcji kultury masowej z lat pięćdziesiątych XX wieku po najnowsze prace poświęcone kulturze uczestnictwa. Koncentracja na odbiorcy i jego podmiotowości staje się dla autorki sposobem na pisanie społecznej teorii mediów, powiązanej z kulturową transformacją systemów komunikacji społecznej. Wnikliwej analizie poddaje ona ukryte założenia na temat rozumienia zarówno samej kultury, jak i koncepcji jednostki jako jej uczestnika. Przedstawia również praktyczne wymiary odkrywania odbiorcy przez teorie, a przede wszystkim problem kompetencji medialnych publiczności oraz projektów edukacji medialnej. W centrum zainteresowania sytuuje wnikliwą i zarazem wszechstronną refleksję semiotyczną dotyczącą współczesnych przemian odbiorcy kultury. Mamy tu do czynienia z refleksją o charakterze systemowym, z istoty swej interdyscyplinarną. Jej podstawę metodologiczną stanowi nowocześnie uprawiana socjologia kultury.
Współczesny i zarazem na wskroś nowoczesny charakter refleksji badawczej, jaką prezentuje autorka, czyni jej książkę tytułem bez precedensu na naszym rynku wydawniczym. Nie mieliśmy dotąd w rodzimej literaturze naukowej podobnego syntetycznego opracowania, które obejmowałoby rozległą całość przemian modelu odbioru i odbiorcy, a jednocześnie przedstawiało bogaty repertuar zagadnień związanych z tą złożoną, niełatwo poddającą się refleksji naukowej tematyką.
Autorka nie tylko referuje klasyczne koncepcje teoretyczne, lecz również wielokrotnie przywołuje w swoich rozważaniach literaturę nową i najnowszą, powołując się na prace Manuela Castellsa, Lva Manovicha, Andrew Keena, Henry'ego Jenkinsa, Jamesa Gee, Paula Levinsona, Pierre'a Levy'ego, Sonii Livingstone i wielu innych badaczy tej złożonej problematyki.
Osią pracy jest napięcie między konwencjonalną teorią antropologiczną a przeżyciem, zwłaszcza przeżyciem granicznym choroby, śmierci i cierpienia. Marcin Kafar zdecydowanie odrzuca utrwalony sposób pisania o tych kwestiach, sprowadzający się najczęściej do rejestracji i interpretacji ‘rytuałów’ im towarzyszących, społecznych wyobrażeń czy obrazów medialnych. Ze szlachetną premedytacją stawia przed czytelnikiem ‘nagą’ prawdę przeżycia, jej banalność, marginesowość, jej wstyd i efekt poniżenia. Tej książce daleko jest do standardowej akademickiej letniości. Autor wadzi się bowiem z naszą mentalnością, z naszym najgłębszym ‘ja’, dokonując swoją pracą znaczącej transgresji etycznej.
Tom 24. serii "Media początku XXI wieku" wydawanej we współpracy z Instytutem Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Komunikowanie międzykulturowe rozumiane jako wzajemne oddziaływanie pomiędzy kulturami w danym kraju czy regionie odbywa się poprzez kontakty interpersonalne, wymianę informacji oraz wzajemne uczenie się i rozumienie pojęć pochodzących z różnych środowisk zdefiniowanych według narodowości, języka lub pochodzenia etnicznego. Debaty dotyczące kryzysów kultury narodowej w obliczu różnorodności kulturowej oraz opinie, że globalizacja prowadzi do hegemonizacji kultury, coraz częściej zderzają się z poglądem o przenikaniu się wpływów kulturowych, czego efektem jest hybrydowość globalnej kultury.
Media, stanowiące istotny kanał komunikacji kształtują obrazy różnych kultur. Poprzez przekazy medialne odbywa się powielanie lub obalanie stereotypów, dlatego też szczególnego znaczenia nabierają w skali globalnej, regionalnej, krajowej i lokalnej kwestie równego dostępu do kanałów przekazu różnych grup społecznych, często dotychczas niedoreprezentowanych.
W książce, dość mocno zróżnicowanej treściowo, czytelnik znajdzie zarówno teksty ogólnie traktujące kwestie wpływu mediów masowych na sferę komunikowania międzykulturowego, jak i studia przypadków dialogu międzykulturowego, przebiegającego za pośrednictwem medialnej sieci, zarówno tradycyjnych, jak i nowych środków przekazu treści kulturowych.
Autorka w niniejszej monografii podjęła się opracowania zagadnienia budzącego spore zainteresowanie. Dotychczas, zarówno w polskiej, jak i zagranicznej literaturze fachowej doczekało się ono niewielu opracowań. Zasadnicza teza tej książki jest taka, że współczesna kuwada wywodzi się z plemiennych zwyczajów kuwady i w pewnej mierze jest dzisiejszym „nowoczesnym” odpowiednikiem, przy czym jest ona ściśle związana z przemianami społeczno-kulturowymi dotyczącymi samego pojęcia ojcostwa i w nich jest głęboko zakotwiczona.
Od dalekiej północy po słoneczne porty tropików – ta podróż do 80 wakacyjnych szaleństw pełna jest bajkowych obrazów, którym towarzyszy arcyciekawa narracja autorki. Od St. Moritz po Wyspy Galapagos, od Przylądka Północnego po Malediwy, od Pompejów po Mount Everest… Takie wyprawy spełniają marzenia każdego z nas o najbardziej egzotycznych podróżach. Sławne parki, skarby architektury, najciekawsze stanowiska archeologiczne, plaże i niebiańskie wyspy, widoki opiewane przez poetów i wiele innych atrakcji czeka na ciebie wewnątrz tego niezwykłego albumu. Jeśli nie wiesz gdzie jechać na wakacje, kup tę książkę.
Książka dotyczy postrzegania starości w społeczności wiejskiej od schyłku XIX wieku po rok 1939. Autor skupia się na warstwie chłopskiej, analizując panujący wśród niej stosunek do ludzi starszych. Starość w innych grupach społecznych mieszkających na wsi nie jest rozpatrywana, co najwyżej znajdują się o niej epizodyczne wzmianki. Praca wpisuje się w nurt antropologii historycznej. Prócz historii wykorzystane w niej zostają osiągnięcia innych nauk społecznych, a szczególnie antropologii kulturowej i socjologii. Wywód autorski oparty jest o materiały etnograficzne, literaturę piękną, pamiętniki, wywiady z osobami starszymi. Atrakcyjność książki podnoszą unikalne fotografie.
Bartłomiej Gapiński jest historykiem i socjologiem, pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się historią społeczną Polski XIX i XX wieku. Jest autorem m.in. pionierskiej pracy o życiu religijnym prostych ludzi w PRL, problemów sfery sacrum i jego relacji do spraw życia codziennego.
Książka została wydana przez Wydawnictwo Nauka i Innowacje.
Pierre Bergé próbował ułożyć sobie życie po śmierci swojego partnera, z którym łączyło go wiele wspólnych spraw, znajomych jak również pięknych wspomnień. Na podstawie zgromadzonych informacji wyłania się sylwetka YSL oraz obraz jego dokonań. Czytając je można zapomnieć, że ich adresat nie żyje – wręcz przeciwnie, wydaje się obecny tu i teraz… Publikacja zawiera unikatowe zdjęcia wybrane przez P. Bergé z prywatnego archiwum kreatora mody.
Książka stanowi próbę zdiagnozowania współczesnego kryzysu humanistyki, a zarazem odpowiedź na niego poprzez postulat uprawiania humanistyki perennis – humanistyki bazującej na stylu monastycznym, powracającej do horyzontu mądrościowego, niestroniącej od ugruntowanej, mocnej aksjologii, wreszcie uznającej istnienie wartości transcendentalnych, opartych na Platońskiej triadzie Prawda – Piękno – Dobro, do której dołączona zostaje również chrześcijańska Miłość. Odwołując się do szeregu myślicieli (A.J. Greimas, P. Ricoeur, U. Eco, L. Kołakowski, S. Grygiel, E. Stein), mistyków (św. Jan od Krzyża, św. Hildegarda z Bingen, św. Teresa z Avila), artystów (J. Berdyszak, A. Rząsa) i badaczy (A. Wierzbicka, M. Heller), Anna Grzegorczyk szkicuje zręby humanistyki przyszłości – takiej, która będzie w stanie przezwyciężyć aktualny impas i jednocześnie dostarczyć współczesnej kulturze oraz „tragicznemu homo postmodernus” silnych aksjologicznych fundamentów. Przywrócić mu wiarę w sens.
Anna Grzegorczyk, ?lozof, kulturoznawca, kierownik Zakładu Semiotyki Kultur Instytutu Kulturoznawstwa UAM, założycielka i dyrektor Centrum Badań im. Edyty Stein, autorka książek: Nomotetyczne modele rozwoju literatury (1983), Niekartezjańskie współrzędne w dzisiejszej humanistyce (1992), Anioł po katastro?e. Szkice z ?lozo?i kultury (1995), Kochanek prawdy. Rzecz o twórczości Alberta Camusa (1999), Filozo?a nieoczekiwanego. Między fenomenologią a hermeneutyką (2002), Filozo?a światła Edyty Stein (2004), Obecność wartości (2010), Ponad kulturami. Uniwersalizm Edyty Stein (2010), redaktorka m.in. prac o semiotyce: Semiotyczne olśnienia (1997), Idąc za Greimasem (1998), o Edycie Stein: Niewidzialna rzeczywistość. Szkice o ?lozo?i duchowej Edyty Stein (1999), Nowa rzeczywistość. Filozo?a i świadectwo Edyty Stein (2000), a także serii książek poświęconych wybranym fenomenom kultury, wydawanej od 2004 roku. Przełożyła na język polski O niedoskonałości (1993) A.J. Greimasa. Jej obecne zainteresowania skupione są wokół ?lozo?i rozwoju duchowego, historii mistyki i chrześcijańskiego dziedzictwa kulturowego.
Książka została wydana przez Wydawnictwo Nauka i Innowacje.
Nauki humanistyczne, u których podstaw leży znajomość historii, są potrzebne głównie po to, by ciągle przypominać ludziom o rzeczach dobrych i złych, o ideach, czynach i wynalazkach godnych pochwały i haniebnych. Przecież mamy wyobraźnię nastawioną na przeżywanie przeszłości po to, byśmy mogli, posiadając doświadczenie historyczne, posuwać się ku przyszłości świadomie, bez strachu i bez zbytniej zuchwałości. I, rzecz najważniejsza - nigdy nie tracąc godności ludzkiej. Dlatego właśnie musimy uwierzyć w realność i istotną wartość tworzonych przez nas sensów, nawet tych mitycznych czy wręcz fantastycznych. Ze Wstępu Zbiór esejów Wasilija Szczukina to lektura, która uwiedzie każdego Czytelnika humanistę, niehumanistę zaś powinna zmusić do zainteresowania tym, czym karmi się człowiek jako istota kulturotwórcza, tradycją i współczesnością rosyjskości, światem materii i emocji, którego jesteśmy wszak wszyscy częścią. Nie można tej książki odebrać inaczej, jak pean na cześć wartości humanistycznych, ogólnoludzkich, jak tyradę w obronie tychże wartości, jak wielkie tych wartości świadectwo. Z recenzji prof. dr hab. Izabelli Malej
W tomie drugim „Kultur Penalnych” staramy się przedstawić szersze podstawy teoretyczne reform prawa karnego w Polsce na tle tendencji europejskich i światowych. Podstawą koncepcji tego tomu, podobnie jak całej serii, jest teoretyczne i metodologiczne podejście określone terminem „badania integralnokulturowe” […] tom drugi jest bardziej zorientowany na analizy interdyscyplinarne związane ze społeczno-kulturową etiologią i fenomenologią reakcji na przestępczość, a w aspekcie jurydycznym i prakseologicznym wiąże się mocniej z kwestiami procesowymi, dowodowymi. W tomie tym […] zarysowano podstawowe teoretyczne zagadnienia penologiczne, obejmujące kwestie zasad kryminalizacji, racjonalizacji kary i sędziowskiego wymiaru kary oraz krytyczną analizę współczesnych wybranych ideologii karania. Kładziemy nacisk na problemy, które zalicza się do kategorii badań podstawowych. Przedstawione analizy ukazują nowe aspekty pól badawczych ważnych dla polityki kryminalnej. […] W tym ujęciu tytułowe dla całej serii pojęcie kultury penalnej od pojęcia polityki kryminalnej odróżnia kwestia ustalenia relacji środków do celów, które dopiero są realizowane w ramach polityki kryminalnej. Jak ujął lapidarnie kwestię relacji pojęcia kultury penalnej do pojęcia polityki kryminalnej w tekście programowym studiów „Kultur Penalnych”, wprowadzającym do tego tomu, Marian Filar: „Określeniem tych celów zajmie się więc kultura penalna, polityka kryminalna jest zaś tylko […] instrukcją obsługi kultury penalnej”. Takie właśnie jest proponowane w tym tomie nowe podejście do polityki kryminalnej.
Ze Wstępu Mariana Filara i Jarosława Utrata-Mileckiego
Przedstawienie w jednym tomie zbiorów Galerii Uffizi i Palazzo Pitti znajduje uzasadnienie w rzeczywistej jedności tych kolekcji, połączonych Korytarzem Vasariego (Corridoio Vasariano), przebiegającym ponad rzeką Arno górną częścią Ponte Vecchio. Zbiory Galerii Florenckich to także bardzo liczne, doskonałe obrazy rozlokowane w innych siedzibach; dlatego też prezentujemy tu również dzieła znajdujące się w Akademii Sztuk Pięknych, w Muzeum San Marco, w Bargello i w Cenacolo San Salvi. Stanowią one integralną część florenckich zbiorów muzealnych, ukazując kompletny i unikatowy w świecie zespół malarstwa toskańskiego, prezentując w sposób szeroki i wyczerpujący inne szkoły włoskiego malarstwa (w szczególny sposób wenecką), a także malarstwo zagraniczne. Pomysł Kosmy I Medyceusza, aby w Uffizi zgromadzić swoje pierwsze kolekcje dzieł sztuki, kontynuowali jego następcy: Francesco I, Ferdinando I i Ferdinando II. Lecz dopiero spuścizna rodu Della Rovere wniosła do Florencji tak ogromną liczbę dzieł sztuki najwyższej klasy, że Galeria wysunęła się na pierwsze miejsce pod względem nie tylko liczebności, ale przede wszystkim jakości zasobów. Druga wielka galeria – Pałacowa (Galleria Palatina) – założona przez Kosmę II, też została wzbogacona dzięki spuściźnie po rodzie Della Rovere, a następnie dzięki kolekcjom sztuki kardynała Leopolda Medyceusza i dynastii lotaryńskiej. W zbiorach florenckich przechowywane są najlepsze dzieła wszystkich największych artystów, często eksponowane kompleksowo, jak w przypadku Rafaela, Andrei del Sarto, Bronzina, Pontorma, Tycjana, Caravaggia i Rubensa. Niezwykle interesujące są kolekcje malarstwa niderlandzkiego, z obrazami takich mistrzów, jak Hans Memling, Rogier van der Weyden, Barend van Orley i Gerard David. Tu także można podziwiać arcydzieło piętnastowiecznego malarstwa flamandzkiego, jakim jest Ołtarz Portinarich Hugo van der Goesa. Szkoła niemiecka wyróżnia się sześcioma dziełami Dürera; hiszpańską reprezentują El Greco, Velázquez, Murillo i Goya. Można zatem rzec, że oto stoimy przed wejściem do jednej z największych galerii świata, z pewnością pierwszej pod względem jakości i bogactwa bezsprzecznych arcydzieł
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
