Książka jest relacją z samotnej pieszej pielgrzymki szlakiem Camino z Lourdes do Santiago de Compostela. Przedstawia nie tylko religijny, ale także kulturowy aspekt tej wędrówki, niezwykle ważny dla Autora. Droga biegnie przez miejsca kulturowo i przyrodniczo pasjonujące - zabytki, górskie szlaki, sanktuaria. Dziesiątki kilometrów pielgrzymiego marszu dziennie, przemierzane w intencjach osobistych i powszechnych. W tej książce znajdziemy zapis ostatniego etapu wędrówki Autora, pielgrzymowania "na raty", które łącznie zajęło mu kilka lat. Rokrocznie przemierzał on pieszo szlaki Camino biegnące przez Polskę, Czechy, Niemcy, Austrię, Szwajcarię, Francję, a w końcu Hiszpanię, by dotrzeć do Santiago...
Książka jest barwną, osobistą relacją z pieszej pielgrzymki podjętej od progu swego domu w kierunku Santiago de Compostela przez Polskę, Czechy, Niemcy, Austrię i Szwajcarię. Autor, zachowując pełen poczucia humoru dystans do siebie i przygód, których doświadcza w czasie drogi, ze swadą i erudycją przeplata wątek religijny i kulturowy. Opowiada między innymi o Górze Świętej Anny, gdzie znajduje się sławne sanktuarium, ale także zbudowane przez niemieckich nazistów amfiteatr i germańska świątynia; o arcydziele sztuki europejskiej Żytawskiej Zasłonie Wielkopostnej; o mszy głagolickiej odprawianej w Czechach po raz pierwszy po wojnie; o krzyżackim zakonie w Pasawie; o inscenizacji średniowiecznych misteriów Jedermann na stopniach katedry w Salzburgu; o kalwińskiej Szwajcarii i o dziesiątkach innych miejsc i zdarzeń, które układają się w mozaikę zagmatwanych losów chrześcijańskiej Europy, odkrywanych w drodze do grobu św. Jakuba.Integralną częścią książki jest również pełna emocji relacja z pielgrzymki na Świętą Górę Athos do duchowego centrum prawosławia i jedynego w Europie chrześcijańskiego państwa teokratycznego, od wieków dostępnego tylko dla mężczyzn.Niniejsza książka autorstwa Tadeusza Kornasia, profesora w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego, jest owocem jego pozanaukowych zainteresowań, wśród których pielgrzymowanie Drogą św. Jakuba zajmuje niebagatelne miejsce.
Ślady teatru. Księga ofiarowana Joannie Walaszek wpisuje się w najlepsze tradycje tomów jubileuszowych i stanowi dowód wielogłosowości polskich badań nad teatrem, widowiskami i sztukami performatywnymi. Powstała spójna, a zarazem utrzymana w dialogicznym duchu całość, dająca obraz współczesnej polskiej teatrologii jako dyscypliny, która nie zapomina o swych tradycjach, a jednocześnie otwiera się na nowe tematy i nowe metodologie. Z recenzji dr hab. Ewy Partygi, prof. IS PAN Różnorodność materiału badawczego jest ogromna, tak jak zróżnicowane są poetyki tekstów – od krótkich szkiców i przyczynków do historii teatru, przez eseje, studia przypadków i wspomnienia, po artykuły przekrojowe czy o charakterze syntez. Twórczość Swinarskiego, przywoływana po latach i na nowo interpretowana, stanowi mocne ogniwo książki, nic więc dziwnego, że została wyodrębniona jako osobna część. Jako całość książka Ślady teatru jest niezwykle wartościowa, przynosi wiele cennych odkryć, oryginalnych interpretacji oraz sporo materiału do przemyśleń. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wąchockiej Na książkę składa się dwadzieścia siedem tekstów napisanych z myślą o Joannie Walaszek oraz jej ofiarowanych. Autorami są przede wszystkim jej przyjaciele, często wybitni naukowcy z różnych ośrodków uniwersyteckich i teatralnych w Polsce. Największy blok tekstów dotyczy Konrada Swinarskiego. Nowe świadectwa (niepublikowane listy), nowe odczytania pozwalają po raz kolejny spojrzeć na życie i twórczość tego reżysera. Kolejne rozdziały książki – „Przedstawienia”, „Aktorzy”, „Nowe przestrzenie”, „Obyczaje” – zawierają interesujące teksty dotyczące historii, krytyki i teorii teatru. Tytuł tomu – Ślady teatru – w oczywisty i bezpośredni sposób nawiązuje do zbioru recenzji Joanny Walaszek Ślady przedstawień, wydanego w 2008 roku. Punkt wyjścia obu książek jest podobny – ocalamy ślady. Przy tym, pisząc recenzje, komponując teksty naukowe, ślady po sobie też pozostawiamy... Od redaktorów tomu
W Apologiach zebrano kilkanaście tekstów Tadeusza Kornasia, w których powiązanie teatru i religii jest jednym z najważniejszych tematów. Jednak nie jest to książka o teatrze religijnym (przynajmniej w większości przypadków). Pośród bohaterów kolejnych tekstów znajdą się wielcy twórcy XX i XXI wieku – między innymi Tadeusz Kantor, Jerzy Grotowski, Peter Brook... Pojawią się znane spektakle, wielokrotnie już analizowane przez innych badaczy. Celem autora nie jest jednak deprecjonowanie wcześniejszych tez, przewartościowanie starych odczytań, ale wskazanie kilku drobiazgów, które od dawna domagały się wyartykułowania.
"Tadeusza Kornasia we współczesnym teatrze interesuje bardziej to, co wieczne, niż to, co doczesne – by posłużyć się przeciwstawieniem z tytułu dawnego szkicu Wilama Horzycy O wiecznym i doczesnym repertuarze teatralnym – czyli to, co prowadzi do doświadczenia duchowego, poczucia spólnotowości, transcendencji, inspiracji o charakterze religijnym.
O takim teatrze – albo jego elementach – pisze Kornaś w Apologiach, taki teatr afirmuje. Próbuje rozszyfrowywać kryptoteologiczne znaki w wielokrotnie już analizowanych arcydziełach, analizuje „liturgiczne pokusy” teatrów spoza mainstreamu, poszukujących inspiracji, zwłaszcza muzycznych, w przeszłości lub w innych kulturach, zastanawia się – w ogóle i w szczególe – nad niejednoznacznymi powiązaniami teatru i religii."
Z recenzji wydawniczej prof. dra hab. Wojciecha Dudzika
Tadeusz Kornaś – pracuje w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1997-2009 redaktor Gazety Teatralnej „Didaskalia” (w latach 2004-2008 redaktor naczelny). Od roku 2016 w kolegium redakcyjnym kwartalnika „Teatr Lalek”. Opublikował między innymi książki: Włodzimierz Staniewski i Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice" (2004), Between Anthropology and Politics. Two Strands of Polish Alternative Theatre (2007), Aniołom i światu widowisko (2009), Schola Teatru Węgajty. Dramat liturgiczny (2012).
Książka zawiera 2 płyty CD z dramatem liturgicznym Ludus Passionis w oryginalnym wykonaniu Scholi Teatru Węgajty.
Książka zestawia obok siebie trzy odrębne dziedziny, rzadko ze sobą na co dzień sąsiadujące: liturgię, teatr współczesny i kulturę alternatywną. Splata ze sobą awangardę i tradycję.
Schola Teatru Węgajty realizuje od prawie dwudziestu lat we wnętrzach kościołów średniowieczne dramaty liturgiczne. Dramat ten, w którym upa-truje się początków nowożytnego europejskiego teatru, rozwijał się od mniej więcej X wieku w strukturze nabożeństw Kościoła rzymskokatolickiego, by w końcu zostać przez Sobór Trydencki (w XVI wieku) ?wyrzucony? ze świą-tyń. Po wiekach Schola Teatru Węgajty spróbowała na powrót włączyć ten dramat w krąg celebracji kościelnych ? czyli w jego naturalne miejsce. Ale czy to jeszcze jest możliwe?
By opisać i zanalizować spektakle Scholi autor książki prowadzi czy-telnika niezależnymi ścieżkami. Najpierw zadaje kilka podstawowych pytań: czym był teatr w rozumieniu Biblii i doktryny Kościoła katolickiego i czym jest liturgia? Następnie przedstawia dotychczasowe próby wykorzystywania struktur liturgcznych i inscenizowania dramatów liturgicznych w polskim teatrze dramatycznym, operowym i poszukującym (m. in. Schiller, Dejmek, Grotowski, Gardzienice). Przedstawia wreszcie krąg kultury alternatywnej, z której wyrosła Schola Teatru Węgajty.
Najważniejszą partią książki jest opis i analiza inscenizowanych przez Scholę Teatru Węgajty dramatów liturgicznych. Przedstawione wcześniej za-gadnienia dopełniają się w tej części. Pozwala to dostrzec ogromny obszar poszukiwań i dążeń twórców Scholi, którzy starają się robić na wskroś współ-czesny teatr wywiedziony jednak z najstarszych tradycji.
Aniołom i światu widowisko to książka o teatrze, który chce ?uderzać w niebo?. O teatrze, który nie tylko bawi, kształci intelekt, rozszerza horyzonty, ale także próbuje wykorzystywać ? umownie mówiąc ? kierunek wertykalny. Nie chodzi tu jednak o teatr religijny ani o wiarę. Raczej o zadawanie pytań. Nawet jeśli zakładana przez artystów odpowiedź miałaby brzmieć: ?Nic tam, po drugiej stronie, już nie ma?.
Obok Jerzego Grotowskiego i ?Gardzienic?, którym autor poświęcił najwięcej namysłu, znalazły się w tej książce szkice o artystach i recenzje spektakli, między innymi Krystiana Lupy, Kazimierza Dejmka, Jerzego Grzegorzewskiego, Krzysztofa Warlikowskiego, Józefa Szajny, Petera Brooka czy Jana Klaty. Wiele miejsca zajmują rozmowy z twórcami ? aktorami i reżyserami. Kornaś pisze także o specyficznych zjawiskach z pogranicza teatru ? o eurytmii, wskrzeszaniu dramatów liturgicznych, życiu i umieraniu pieśni obrzędowych czy nawet o filmach (Siergiej Paradżanow).
Z pozycji teoretyka, ale niejednokrotnie również świadka i uczestnika opisywanych przedstawień, projektów, akcji, wypraw i innych, wymykających się definicji, zdarzeń teatralnych i parateatralnych, Tadeusz Kornaś przedstawia fascynującą konstelację różnorodnych postaw artystycznych, światopoglądów i estetyk, dzieląc się z czytelnikiem zarówno ogromną wiedzą, jak i emocjami swoich poszukiwań i objawień.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
