W okresie II wojny niemieckie jednostki pancerne i zmotoryzowane zostały uzbrojone w wozy dowodzenia wyposażone w radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem oraz współdziałania z artylerią lub lotnictwem. Najczęściej były to zmodyfikowane czołgi PzKpfw III Sd Kfz 141. Panzerbefehlswagen (PzKpfw III) Sd Kfz 266, 267 i 268 i Panzerbeobachtungswagen III Sd Kfz 143.
W dniu 4 sierpnia ok. 14.00 oddziały powstańcze atakowały koszary żandarmerii w szkole na ul. Żelaznej i w szpitalu św. Zofii. Natarcie miał prowadzić batalion ""Miotła"" wspierany przez czołg. Pierwszy strzał wywalił narożnik szkoły, dwa następne zniszczyły stanowisko karabinu maszynowego.Pod koniec akcji okazało się, że czołg nie może ostrzeliwać wyżej położonych celów, dlatego ""Pantera"" wjechała przodem na zwał gruzu i już bez trudu ostrzeliwała pozycje Niemców. Następnie czołg podjechał w najbliższe sąsiedztwo szkoły i zniszczył stanowisko karabinu maszynowego na balkonie. Drugi czołg dowodzony przez por. ""Wacka"" wspierał o 17.00 kolejny atak na szkołę. Po tym natarciu Niemcy wycofali się podkopem do szpitala św. Zofii.
Publikacja prezentuje opis wzorów malowań i system oznaczeń pojazdów pancernych niemieckich jednostek pancernych, zmotoryzowanych i piechoty w okresie od 1933 do końca 1941 roku.
W okresie II wojny światowej jednostki armii niemieckiej były uzbrojone w działa szturmowe. Najbardziej powszechnie używane były działa szturmowe Sturmgeschutz III/40 Sd Kfz 142,142/1 i Sturmhaubitze 42 Sd Kfz 142/2 zbudowane na podwoziu czołgu PzKpfw II Sd Kfz 141.Sturmgeschutz III/40 był najliczniej produkowanym niemieckim wozem bojowym. W latach 1940-1945 wyprodukowano około 8500 pojazdów uzbrojonych w armatę kalibru 75 mm i około 1300 w haubicę 75 mm i około 1300 w haubicę kalibru 105 mm, czyli łącznie niemieckie fabryki opuściło blisko 10 000 dział szturmowych różnych wersji.W pierwszej części monografii (Militaria nr 405) zostały omówione działa szturmowe StuG III, wersje A-E, uzbrojone w armatę 7,5 cm StuK 37 L/24 kalibru 75 mm. W kolejnej części (Militaria nr 416) zostały opisane pojazdy wersji F i F8 przezbrojone w armaty 7,5 cm StuK 40 L/43 i 7,5 cm StuK 40 L/48. W ostatniej części zostaną zaprezentowane działa szturmowe StuG 40 (prawidłowo StuG III) Sd Kfz 142/1 Ausf.G oraz StuH 42 Ausf. G uzbrojone w haubice 10,5 cm StuH 42 L/28. Zastosowanie bojowe zostanie przestawione w oddzielnej publikacji.Sturmgeschutz 40 Ausf. G Sturmhaubitze 42. Tank Power vol. CXLVIII 435
Podczas drugiej wojny światowej armia niemiecka jako pierwsza w świecie wprowadziła do uzbrojenia półgąsienicowe transportery opancerzone Sd Kfz 251 popularnie nazywane Hanomag.Transportery Sd Kfz 251 były używane do przewożenia żołnierzy oraz ciężkiego uzbrojenia piechoty (moździerze, ciężkie karabiny maszynowe, armaty, miotacze płomieni i wyrzutnie rakietowe). Służyły jako ambulanse, wozy sztabowe i wozy łączności. Ciekawym zastosowaniem transportera było wykorzystanie go, jako pojazdu z noktowizorem.Transportery opancerzone typu Sd Kfz 251 były używane w latach 1939-1945 na wszystkich frontach wojny. Po zakończeniu wojny zmodyfikowana wersja transportera Sd Kfz 251 OT 810 znajdowała się na wyposażeniu armii czechosłowackiej.
Czołg przeciwlotniczy tzw. Flakpanzerkampfwagen IV był przeznaczony do zwalczania samolotów na niskim i średnim pułapie, mógł być także użyty do zwalczania celów naziemnych, załoga pięcio, sześcio lub siedmioosobowa.Z przodu kadłuba, po lewej stronie skrzyni przekładniowej zajmował stanowisko kierowca-mechanik. Z przodu kadłuba po prawej stronie znajdowało się stanowisko strzelca-telegrafisty (w Mobelwagenie radiotelegrafisty) obsługującego kadłubowy karabin maszynowy MG 34 i radiostację (w Wirbelwindzie i Ostwindzie). Pozostali członkowie załogi czołgu zajmowali stanowiska w odkrytej wieży; z tyłu wieży, pośrodku wieży dowódca czołgu/celowniczy i dwóch ładowniczych po obu bokach (w Kugelblitzu jeden ładowniczy).fragment
Nieznanym epizodem z historii armii II Rzeczpospolitej są wielkie manewry, które odbyły się na Wołyniu we wrześniu 1938 roku,. Manewry wołyńskie (14-18 września 1938) pozostały w cieniu inkorporacji Zaolzia w październiku 1939 roku. W operacji zaolziańskiej brały udział 21. Dywizja Piechoty Górskiej i 10. Brygada Kawalerii (zmotoryzowanej), a także niektóre oddziały artylerii (np. dywizjon z 1. Pułku artylerii najcięższej), saperów i wojsk pancernych, które z Wołynia trafiły bezpośrednio na śląsk Cieszyński. W niniejszym opracowaniu zostanie przedstawiony głownie udział jednostek pancernych: 10. Brygady i innych oddziałów pancernych (kompanie czołgów lekkich i rozpoznawczych, szwadrony pancerne), które zostały przydzielone do jednostek biorących udział w ćwiczeniu oraz do Zgrupowania Pancernego.
Historię powstania czołgów lekkich M3 warto poprzedzić wyjaśnieniem dotyczącym nomenklatury używanej w USA. Otóż w okresie przed wybuchem II wojny światowej (do 1940 roku) broń pancerna znajdowała się zarówno w gestii dowództwa piechoty, jak i kawalerii. Pewnym namacalnym dowodem tej dwoistości były metalowe plakietki mocowane do wież czołgów: ze skrzyżowanymi karabinami (piechota) lub szablami (kawaleria) oraz przyjęcie odmiennych nazw, czasami dla tych samych typów wozów bojowych. Określenie TANK dotyczyło wozów bojowych piechoty, natomiast kawaleria nazywała swoje czołgi COMBAT CAR.Był to rezultat przyjęcia ustawy o obronie narodowej (1920), która rozwiązywała istniejący w okresie wojny światowej Tank Corps i kierowała wszystkie czołgi pod sztandary piechoty. W ten oto sposób czołgi zostały niejako przypisane do piechoty, zresztą wówczas taktyka użycia, przewidywała ich zastosowanie tylko do wsparcia piechoty.
Pierwszym niemieckim czołgiem przeciwlotniczym, tzw. Flakpanzer, a w istocie samobieżnym działem przeciwlotniczym był 2 cm Dlak 38 L/65 auf PzKpfw 38(t) Sd Kfz 140 Ausf. L, Flakpanzer 38(t). Rozpoczęcie wojny na froncie wschodnim początkowo nie zmieniło założeń niemieckiej taktyki użycia wojsk pancernych. Dopiero po kilku miesiącach doszło do zasadniczych zmian. Z jednej strony było to wynikiem specyficznych warunków terenowych frontu wschodniego, zaś z drugiej strony warunki prowadzenia wojny wymusiły wykorzystanie nowych pojazdów pancernych, innych niż zakładała do tej pory strategia Blirzkriegu. Do tej pory sprawdzały się typowe środki rozpoznania, którymi w armii niemieckiej były samochody pancerne i ewentualnie czołgi lekkie. W Rosji niezbędne były specjalne szybkie czołgi rozpoznawcze i pojazdy półgąsienicowe przystawanie do wykonywania zdań rozpoznawczych. W ten sposób powstał czołg rozpoznawczy Aufklarunspanzer 38(t) Sd Kfz 140/1
W okresie II wojny światowej niemieckie jednostki rozpoznawcze były początkowo uzbrojone tylko w samochody pancerne. Używano kilku typów pojazdów różniących się masą bojową, właściwościami trakcyjnymi i uzbrojeniem. Najlżejsze były pojazdy czterokołowe (4-Rad) Militaria Nr 339 i 340. W jednostkach znajdowały się także cięższe pojazdy sześciokołowe (6-Rad) wytwarzane na podwoziach standardowych samochodów ciężarowych Militaria Nr 340.Armia niemiecka, obok wzmiankowanych samochodów używała także ciężkich samochodów pancernych Sd Kfz 231/232/233 (8-Rad) skonstruowanych na podwoziu typu GS. Były to pojazdy o dobrych własnościach trakcyjnych, lecz o stosunkowo słabym uzbrojeniu i opancerzeniu (Militaria Nr 394). Pojazdy ośmiokołowe Sd Kfz 231/232/233 bbyły produkowane do połowy 1943 roku, później zostały zastąpione przez doskonałe, również ośmiokołowe, samochody pancerne Sd Kfz 234.W niniejszym opracowaniu zostaną omówione cztery wersje samochodów ośmiokołowych ARK Sd Kfz 234 (8-Rad) i austriackie samochody pancerne ADGZ używane głównie w jednostkach policji niemieckiej.
Warszawa Poland: Wydawnictwo Militaria, 2010. 71 pages dual polish english text full colour profiles - prof ill colour & b/w photos 1/35 scale plans. A detailed look at the German 4x4 Light Armoured Car and its Variants used on all fronts in WWII.. First Edition. Soft Cover. New/No Jacket.
Najpowszechniej używanym, w pierwszej fazie II wojny światowej, brytyjskim czołgiem był Infantry Tank Mark I i Mark II „Matilda”. W latach późniejszych „Matildy” zostały zastąpione przez nowsze konstrukcje, dysponujące silniejszym opancerzeniem i uzbrojeniem.
„Matilda” była, obok amerykańskiego czołgu M4 „Generał Sherman”, jedynym wozem bojowym, który uczestniczył w walkach na wszystkich frontach ostatniej wojny światowej. Na froncie zachodnim w maju 1940 roku, w Afryce w latach 1940-1943 (Libia, Egipt, Etiopia, Malta). W maju 1941 roku niewielka ilość „Matild” broniła lotnisk na Krecie. Czołgi wysyłane w ramach Lend-Lease trafiły do sowieckich jednostek pancernych, m.in. walczących pod Moskwą i Charkowem w latach 1941-1942. Nie zabrakło czołgów „Matilda” także w walkach na Dalekim Wschodzie.
W okresie wojny została uruchomiona produkcja udanych pociągów pancernych typu BP-42 i BP-44, a ponadto do jednostek trafiły inne typy pojazdów szynowych np. ciężkie opancerzone lokomotywy spalinowe uzbrojone w armaty tzw. Panzertriebwagen, improwizowane pociągi pancerne tzw. Streckenschutzzug, pociągi sztabowe (Kommandozug), drezyny pancerne, a nawet specjalne wagony przeznaczone do niszczenia nieprzyjacielskich pojazdów pancernych (Panzerjagerwagen).
W okresie II wojny światowej jednostki armii niemieckiej były uzbrojone w działa szturmowe. Najbardziej powszechnie używane były działa szturmowe Sturmgeschutz III/40 Sd Kfz 142,142/1 i 142/2 zbudowane na podwoziu czołgu PzKpfw III Sd Kfz 141.
Nieznanym epizodem z dziejów niemieckich jednostek pancernych w okresie II wojny światowej, są walki oddziałów pancernych sformowanych w ramach policji porządkowej (Ordungspolizei). Zadaniem tych jednostek była służba patrolowa, wsparcie pieszych oddziałów policji w zakresie prowadzenia rozpoznania i niszczenia umocnionych punktów oporu przeciwnika, a przede wszystkim walka z oddziałami partyzanckimi na terenach okupowanych.
`Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente). Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 były całkowicie opancerzonymi pojazdami pancernymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd bojowy był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142, niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach, dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia, pełniły taką rolę na polu bitwy.`
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
