Włoskie tankietki C.V.33 i C.V.35 stanowią interesujący przykład rozwoju tego rodzaju pojazdów. Początkowo pomyślane jako tani i masowy sprzęt pancerny, mogący łatwo zmotoryzować armię. Potem setki tankietek stały się symbolem potęgi sił pancernych faszystowskiej Italii, by wreszcie na polach walki II wojny światowej okazać się nieskuteczne w starciu z nowoczesnymi czołgami Wielkiej Brytanii.
Krupp L 2 H 43 i L 2 H 143* niemiecki e lekkie wojskowe samochody ciężarowe produkowane przez przedsiębiorstwo Friedrich Krupp AG , używane przez Wehrmacht podczas II wojny światowej , głównie w roli ciągnika artyleryjskiego oraz do transportu piechoty.
Czołg lekki Panzerkampfwagen I Sd Kfz 101 stanowił trzon parku sprzętowego niemieckich wojsk pancernych podczas agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku i w czasie kampanii francuskiej w 1940 roku. Podobnie wyglądał szlak bojowy niewiele wiekszego czołgu lekkieg PzKpfw II Sd Kfz 121
Walki w okresie I wojny światowej wykazały, że oddziały piechoty podczas natarcia nie dysponują odpowiednimi środkami wsparcia ogniowego, mogącego podążać w szykach piechoty. Armaty polowe (najczęściej kalibru 75-76 mm) były za duże i zbyt mało mobilne, aby mogły być użyte bezpośrednio w ataku. Natomiast armaty tzw. pozycyjne kalibru 37-47 mm, używane przez piechotę podczas walk pozycyjnych (w okopach) nie gwarantowały odpowiedniego wsparcia (mały kaliber pocisku).Po wojnie Niemcy rozpoczęli prace konstrukcyjne specjalnych armat piechoty (Infanteriegeschutz) o stosunkowo lekkiej konstrukcji, z krótką lufą i o dużym kącie podniesienia, które mogły by być używane przez piechotę bezpośrednio w ataku.Skonstruowano dwa działa przeznaczone dla piechoty: lekkie 7,5 cm lelG 18 L/11,8 kalibru 75 mm i ciężkie 15 cm slG 33L/11,4 kalibru 150 mm.Armata 15 cm sIG 33 była najsilniejszą bronią wsparcia piechoty. Działo dysponowało lufą o długości 1748 mm (L/11,4), a z najsilniejszym ładunkiem nr 6 prędkość początkowa pocisku wynosiła 245 m/s, zaś donośność do 4700 m.Działo było także montowane na podwoziach czołgów: PzKpfw I Sd Kfz 101 Ausf. B. zmodyfikowanym podwoziu PzKpfw II Sd Kfz 121 Ausf. C, PzKpfw II Sd Kfz 141 Ausf. H i wozu ewakuacyjnego Bergepanzer 38.
Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente).Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 (późniejsze oznaczenie M 40/M 41/M 42) były całkowicie opancerzonymi wozami bojowymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142, niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach (Niemcy, Wielka Brytania, USA i częściowo ZSRS), dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia, pełniły taką rolę na polu bitwy. Były używane do wsparcia piechoty w obronie i podczas ataku, a nawet służyły do zwalczania nieprzyjacielskich czołgów i innych pojazdów pancernych.
W okresie II wojny światowej niemieckie jednostki pancerne na dość szeroka skalę używały czołgów zdobywczych. Niektóre były bezpośrednio kierowane do jednostek, np. zdobyte wiosną 1943 roku i wyremontowane w Charkowie czołgi T-34, biorące w szeregach dywizji SS ""Das Reich"" udział w bitwie pod Kurskiem, w lipcu 1943 roku. Natomiast większość czołgów została poddana modyfikacji, polegającej najczęściej na przebudowie (podwozie) na działa samobieżne.W niniejszym opracowaniu zostaną przedstawione czołgi (a także ""małe czołgi"" - tankietki), pochodzące z armii austriackiej, czecho-słowackiej, polskiej, belgijskiej i francuskiej.
W okresie II wojny niemieckie jednostki pancerne i zmotoryzowane zostały uzbrojone w wozy dowodzenia wyposażone w radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem oraz współdziałania z artylerią lub lotnictwem. Najczęściej były to zmodyfikowane czołgi PzKpfw III Sd Kfz 141. Panzerbefehlswagen (PzKpfw III) Sd Kfz 266, 267 i 268 i Panzerbeobachtungswagen III Sd Kfz 143.
W dniu 4 sierpnia ok. 14.00 oddziały powstańcze atakowały koszary żandarmerii w szkole na ul. Żelaznej i w szpitalu św. Zofii. Natarcie miał prowadzić batalion ""Miotła"" wspierany przez czołg. Pierwszy strzał wywalił narożnik szkoły, dwa następne zniszczyły stanowisko karabinu maszynowego.Pod koniec akcji okazało się, że czołg nie może ostrzeliwać wyżej położonych celów, dlatego ""Pantera"" wjechała przodem na zwał gruzu i już bez trudu ostrzeliwała pozycje Niemców. Następnie czołg podjechał w najbliższe sąsiedztwo szkoły i zniszczył stanowisko karabinu maszynowego na balkonie. Drugi czołg dowodzony przez por. ""Wacka"" wspierał o 17.00 kolejny atak na szkołę. Po tym natarciu Niemcy wycofali się podkopem do szpitala św. Zofii.
Publikacja prezentuje opis wzorów malowań i system oznaczeń pojazdów pancernych niemieckich jednostek pancernych, zmotoryzowanych i piechoty w okresie od 1933 do końca 1941 roku.
W okresie II wojny światowej jednostki armii niemieckiej były uzbrojone w działa szturmowe. Najbardziej powszechnie używane były działa szturmowe Sturmgeschutz III/40 Sd Kfz 142,142/1 i Sturmhaubitze 42 Sd Kfz 142/2 zbudowane na podwoziu czołgu PzKpfw II Sd Kfz 141.Sturmgeschutz III/40 był najliczniej produkowanym niemieckim wozem bojowym. W latach 1940-1945 wyprodukowano około 8500 pojazdów uzbrojonych w armatę kalibru 75 mm i około 1300 w haubicę 75 mm i około 1300 w haubicę kalibru 105 mm, czyli łącznie niemieckie fabryki opuściło blisko 10 000 dział szturmowych różnych wersji.W pierwszej części monografii (Militaria nr 405) zostały omówione działa szturmowe StuG III, wersje A-E, uzbrojone w armatę 7,5 cm StuK 37 L/24 kalibru 75 mm. W kolejnej części (Militaria nr 416) zostały opisane pojazdy wersji F i F8 przezbrojone w armaty 7,5 cm StuK 40 L/43 i 7,5 cm StuK 40 L/48. W ostatniej części zostaną zaprezentowane działa szturmowe StuG 40 (prawidłowo StuG III) Sd Kfz 142/1 Ausf.G oraz StuH 42 Ausf. G uzbrojone w haubice 10,5 cm StuH 42 L/28. Zastosowanie bojowe zostanie przestawione w oddzielnej publikacji.Sturmgeschutz 40 Ausf. G Sturmhaubitze 42. Tank Power vol. CXLVIII 435
Podczas drugiej wojny światowej armia niemiecka jako pierwsza w świecie wprowadziła do uzbrojenia półgąsienicowe transportery opancerzone Sd Kfz 251 popularnie nazywane Hanomag.Transportery Sd Kfz 251 były używane do przewożenia żołnierzy oraz ciężkiego uzbrojenia piechoty (moździerze, ciężkie karabiny maszynowe, armaty, miotacze płomieni i wyrzutnie rakietowe). Służyły jako ambulanse, wozy sztabowe i wozy łączności. Ciekawym zastosowaniem transportera było wykorzystanie go, jako pojazdu z noktowizorem.Transportery opancerzone typu Sd Kfz 251 były używane w latach 1939-1945 na wszystkich frontach wojny. Po zakończeniu wojny zmodyfikowana wersja transportera Sd Kfz 251 OT 810 znajdowała się na wyposażeniu armii czechosłowackiej.
Czołg przeciwlotniczy tzw. Flakpanzerkampfwagen IV był przeznaczony do zwalczania samolotów na niskim i średnim pułapie, mógł być także użyty do zwalczania celów naziemnych, załoga pięcio, sześcio lub siedmioosobowa.Z przodu kadłuba, po lewej stronie skrzyni przekładniowej zajmował stanowisko kierowca-mechanik. Z przodu kadłuba po prawej stronie znajdowało się stanowisko strzelca-telegrafisty (w Mobelwagenie radiotelegrafisty) obsługującego kadłubowy karabin maszynowy MG 34 i radiostację (w Wirbelwindzie i Ostwindzie). Pozostali członkowie załogi czołgu zajmowali stanowiska w odkrytej wieży; z tyłu wieży, pośrodku wieży dowódca czołgu/celowniczy i dwóch ładowniczych po obu bokach (w Kugelblitzu jeden ładowniczy).fragment
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
