Jedna z pierwszych większych prac Antoniego Kępińskiego, będąca pokłosiem jego praktyki lekarskiej, wprowadza w problematykę szczególnej roli lekarza-psychiatry i pokazuje odrębność metody badania psychiatrycznego. Podobnie jednak jak inne książki tego autora (Lęk, Schizofrenia, Melancholia) zakresem ujęcia tematu wykracza daleko poza ściśle medyczne zagadnienia. Kępińskiego interesuje bowiem poznawanie psychiki człowieka. Opisując specyficzny kontakt chorego z lekarzem podkreśla konieczność głęboko humanistycznego stosunku do pacjenta, rozumienia go i wczuwania się w jego cierpienie dla prawidłowo przeprowadzonego procesu diagnostyczno-terapeutycznego. Proces ten jest zresztą w książce pokazany po prostu jako spotkanie z człowiekiem. Książka przekazuje treści, które zachowały aktualność dla obu stron tego swoistego dialogu. Pozostaje więc nadal pasjonującą lekturą dla lekarza i dla pacjenta oraz dla tych, którzy – nie będąc pacjentami – interesują się psychiką człowieka i jego stosunkiem do innych ludzi.
Nadzieja na miłość i lepsze jutro…
Romans na przekór metryce, zapomniane uroki codzienności oraz sposoby na oswajanie i pokochanie siebie dzień po dniu to w skrócie najnowsza książka Romy Ligockiej. Autorka z dużą dozą sympatii podpatruje rzeczywistość wskazując najlepsze strony życia.
Miłość z natury swojej i istoty musi być wolna. Ale jak dać komuś miłość nie odbierając mu jednocześnie wolności? Jak kochać dojrzale? Tym, którzy sądzą, że z pierwszą zmarszczką maleje nasze prawo do erotyki, bo może natura tak chce, powiem tylko, że skoro w wielu dziedzinach kpimy sobie z natury – zmieniamy ją i poprawiamy – to dlaczego nie w tej? Miłość. Starość – przyjaciółki czy rywalki? A może obie są w nas jednocześnie?
Ja dzisiejsza, nie jestem już tą wczorajszą i nawet jej sobie nie przypominam. Wokół nas przecież nieustannie zmienia się świat i my się w nim zmieniamy.
Dlatego proszę Państwa: dziś w nocy przestawiamy zegary: niech biją już tylko w naszym własnym rytmie – w rytmie naszych serc.
Dlaczego żyjemy na tej planecie?
Co znajduje się poza nią i czemu tak mało o tym wiemy?
Kim tak naprawdę jesteśmy?
Jaki jest sens życia, miłości i szczęścia?
Po co w ogóle nam ciało?
Jak połączyć religię z nauką?
W codziennym szumie informacji, powodzi zdarzeń i tłumie ludzi przemykają ważne tematy: nasze pochodzenie, czas, ewolucja świata, religia, miłość, śmierć, tożsamość? Za tymi pojedynczymi hasłami kryją się całe labirynty myśli. Sprawdź, czy warto otwierać oczy na tematy bez odpowiedzi, tabu i budzące kontrowersje. Być może już sto razy sam rozkładałeś je na czynniki pierwsze, a może autor wskaże Ci coś palcem. Zapraszamy na wędrówkę
wśród wielkich tajemnic świata oraz obserwacji i oceny nas samych.
"Jeżeli choć raz zastanawiałeś się nad tym, co kryje niebo nad nami,
skąd się wzięliśmy, po co nam sen, czym jest i po co właściwie nam
miłość czy cel w życiu, ta lektura powinna Cię zainteresować."
DANIEL POMIEĆKO
Nadużycie rozumu jest fascynującą książką z zakresu filozofii nauki i historii idei. Pokazuje, że nowożytny racjonalizm, który jest podstawą sukcesów nauki i techniki, występuje również w wynaturzonej postaci scjentyzmu, prowadzącego prostą drogą do zniewolenia człowieka, a jego kulminacją jest obłędny pomysł uszczęśliwienia całej ludzkości zwany socjalizmem. Pierwszy polski przekład tej pracy laureata Nagrody Nobla ukazuje się dokładnie w pół wieku po jej opublikowaniu w Stanach Zjednoczonych
Irena Jarosińska: pismo obrazkowe to album prezentujący twórczość jednej z najciekawszych polskich fotografek XX wieku - artystki i pionierki fotoreportażu kobiecego. Jarosińska (1924-1996) była silną i niezależną osobowością artystyczną, fotoreporterką m.in. prestiżowych pism ,,Świat"" i ,,Polska"", inicjatorką wielu wystaw, happeningów i dyskusji, mentorką młodych fotografów. Jej ogromna spuścizna fotograficzna, licząca ponad 40 tysięcy zdjęć, po latach zapomnienia trafiła do Archiwum Fotografii Ośrodka KARTA. W albumie zostały zaprezentowane trzy główne wątki twórczości Jarosińskiej. Była zawodowo i prywatnie związana ze środowiskiem artystycznym: portretowała poetów, malarzy awangardowych, aktorów, fotografów i muzyków. Przez kilka dekad była w samym centrum życia kulturalnego, z jednej strony śledząc je jako fotografka, a z drugiej współtworząc. Jeden z rozdziałów albumu (Na temat) został osnuty wokół miejsc ważnych dla polskiego życia artystycznego - skupiających twórców różnych dziedzin, jak np. mieszkanie-pracownia malarza Henryka Stażewskiego, a także teatry Tadeusza Kantora czy Mirona Białoszewskiego. Równolegle w albumie zostało pokazane, równie osobiste, spojrzenie artystki na przestrzeń Warszawy lat 50. (rozdział Fragmentaryczność). Jarosińska była czujną obserwatorką, wykraczającą daleko poza tworzenie dokumentacji fotograficznej - stąd w albumie wątek frapujących migawek z życia ulic, zamykanych w kadrach pozornej codzienności. Dopełnieniem obrazu twórczości Jarosińskiej są zdjęcia z jej pracy fotoreporterskiej (rozdział Na temat) - formy bardziej narracyjne, powstające na zlecenie redakcji czasopism, nie pozbawione przy tym wrażliwości charakteryzującej jej ,,prywatne"" fotografie. W albumie znalazły się również teksty autorstwa znakomitych fotografów i krytyków: Chrisa Niedenthala, Tadeusza Rolke, Anki Ptaszkowskiej i Kuby Dąbrowskiego, poświęcone twórczości Ireny Jarosińskiej oraz różnym aspektom fotografii i życia artystycznego okresu PRL. Koncepcja, opracowanie merytoryczne, wybór: Agata Bujnowska, Joanna Łuba Projekt graficzny, redakcja techniczna, skład: rzeczyobrazkowe.pl Wydawnictwo: Fundacja Ośrodka KARTA Album wydany w polsko-angielskiej wersji językowej
Praca historyczna o charakterze eseistycznym poświęcona najistotniejszym problemom powstawania i obiegu informacji od czasów najdawniejszych po wiek XX. Autor ukazał mechanizmy tworzenia informacji, jej różnorodne funkcje i konteksty (informacja jako dobro społeczne, informacja jako narzędzie władzy, informacja a światopogląd, informacja a postęp techniczny), a także zagadnienia związane z odbiorem informacji i jej wpływem na społeczeństwo.
Profesor Ireneusz Ihnatowicz (1928-2001), długoletni wykładowca Uniwerytetu Warszawskiego, był jednym z najwybitniejszych znawców dziejów ziem polskich w XIX wieku. Autor wielu prac, m.in.: Burżuazja warszawska, Przemysł łódzki w latach 1860-1900, Społeczeństwo polskie od X do XX wieku.
Pierwsze wydanie książki Człowiek, informacja, społeczeństwo ukazało się w ?Czytelniku? w 1989 roku; obecną edycję uzupełniono o nowy materiał ilustracyjny oraz indeksy.
Czy wiecie, że George Orwell wiódł kiedyś życie włóczęgi, sypiał w noclegowniach i pracował na plantacji chmielu?
Zbiór 16 najsłynniejszych, klasycznych już dziś esejów i szkiców, publikowanych w wielu antologiach światowych z pewnością nie raz mile zaskoczy czytelnika poczuciem humoru autora, odważną krytyką zjawisk społecznych i tematyką zagadnień, frapujących go ponad 80 lat temu. Orwell pisze o Anglii, jej kulturze, zwyczajach, mentalności mieszkańców Wysp (Anglicy), o kulturze popularnej i masowej (Sztuka Donalda McGilla i Tygodniki dla chłopców), o kwestii żydowskiej (Antysemityzm w Wielkiej Brytanii), o socjalizmie i ideologii lewicowej (Czy socjaliści mogą być szczęśliwi?), o związkach literatury z polityką (Polityka przeciw literaturze: analiza Podróży Gullivera), przedstawia też sylwetki wybitnych pisarzy na tle epoki (Karol Dickens i Arthur Koestler). Wyczerpujące przypisy, jakimi redaktor wydania oryginalnego i tłumacz opatrzyli teksty, zawierają nieznane lub mało znane informacje i ciekawostki o Anglii oraz jej mieszkańcach.
George Orwell, właśc. Eric Arthur Blair (1903-1950), angielski powieściopisarz, eseista, dziennikarz, publicysta i krytyk literacki. Zwolennik demokratycznego socjalizmu, przyjaciel Polski i Polaków. Największy rozgłos przyniosła mu bajka Folwark zwierzęcy i utopijna powieść Rok 1984. W Polsce ponadto ukazały się: Na dnie w Paryżu i w Londynie, Brak tchu, Droga na molo w Wigan, Król Karol II, Córka proboszcza, Birmańskie dni, Wiwat aspidistra oraz zbiory felietonów i esejów I ślepy by dostrzegł, Jak mi się podoba, Kilka myśli o ropusze pospolitej, Dzienniki wojenne oraz Hitler, Stalin, Dali i Czerwony Kapturek.
Jest to zbiór kilkunastu medytacji poświęconych ojcostwu. Stanowią one zachętę dla ojców, aby w swym zapracowaniu i pogoni za sukcesem docenili swoją najważniejszą życiową rolę - bycia tatą. Autor odwołując się do bogatego doświadczenia duszpasterskiego i psychologicznego, przekazuje wiele cennych uwag o relacjach ojca do dzieci, ze szczególnym uwzględnieniem relacji taty do syna. To ojciec bowiem jest zasadniczym punktem odniesienia dla męskiej tożsamości chłopców. Autor uwzględnia w rozważaniach także inne odniesienia i więzi rodzinne. Jest bowiem świadom, że fundament ojcostwa stanowi wzajemna miłość i oddanie męża i żony, ojca i matki. Medytacje, choć skierowane najpierw do ojców, są cenną podpowiedzią dla żon, w jaki sposób mogą one pomóc swym mężom lepiej pełnić rolę ojca.
Z tej książki dowiecie się, dlaczego Japończycy mają skośne oczy, nie lubią Facebooka i namiętnie grają w golfa. Przeczytacie o kobietach cierpiących na syndrom męża na emeryturze i na stare lata zbierających pluszaki... o mężczyznach godzinami gapiących się na spadające metalowe kulki... o biznesmenach kupujących zużyte majtki gimnazjalistek w specjalnych automatach... o superszybkich pociągach wyposażonych w starodawne toalety...
"Tatami kontra krzesła" to nie monografia ani encyklopedia, lecz zbiór intrygujących ciekawostek, anegdot i faktów na temat Japonii.
Autor, od dzieciństwa zafascynowany kulturą japońską, napisał książkę, która rzeczywiście pomaga zrozumieć Japończyków oraz pokazuje, jak nie ulegać stereotypom na ich temat. Mimo że czasem wydaje się to niemożliwe...
Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą przyjrzeć się Japonii nie tylko przez pryzmat filmów Kurosawy i prozy Harukiego Murakamiego!
Książka ukaże się w serii literatury niemieckojęzycznej KROKI / SCHRITTE
Czym są mity polityczne? Jaką rolę odgrywają w historii? Jak należy rozumieć je dzisiaj? Nibelungowie, Fryderyk Rudobrody i Faust, Arminiusz, Luter i Fryderyk Wielki, Prusy, Wartburg i Nadrenia – postaci i miejsca, znane z historii i literatury, ważne dla kultury i polityki, są przedmiotem namysłu w tej książce, która polskiemu czytelnikowi przysparza atrakcyjnej wiedzy o Niemczech i Niemcach.
Herfried Münkler, ur. w 1951 roku, wybitna postać życia publicznego w Niemczech, jest profesorem politologii w Berlinie i autorem wielu prac dotyczących historii myśli politycznej oraz teorii wojny, m. in. Machiavelli (1982), Die neuen Kriege Nowe wojny, 2002) i Imperien (Imperia, 2005).
Przemoc, której dopuszczają się kobiety, stanowi tabu społeczne i historyczne. Panuje przekonanie, że brutalna kobieta to rzadkość ? jest bardzo męska, jędzowata, okrutna, a jej zachowania są patologiczne. Wykracza poza role posłusznej żony, dobrej matki czy ofiary, które społeczeństwo od pokoleń stara się jej przypisać.
Tymczasem przemoc nie jest związana z płcią, jak mogłoby się wydawać. Świadczy o tym historia oraz statystyki wykroczeń i zbrodni, wreszcie ? wciąż nieśmiałe wyznania bitych mężczyzn. Regina rozszyfrowuje i opisuje rzeczywistość społeczną i na tej podstawie wyciąga wnioski również natury prawnej.
Dzieciobójstwo, pedofilia, współuczestnictwo w występku ? autor opiera się na licznych przykładach historycznych oraz na własnych badaniach nad setką osób, by przełamać stereotypy i zadać pytanie o rolę kobiety w społeczeństwie.
Christophe Régina - francuski historyk, specjalista wczesnej historii nowożytnej, wykładowca Aix-Marseille University. Prowadzi badania nad społecznymi i kulturowymi aspektami przemocy kobiet w kontekście: literatura a prawo, sprawiedliwość a przestępczość. Jest współautorem książki ?Lucifer in the Convent. Criminal Women and the Institution of the Refuge in the Enlightenment? (Lucyfer w klasztorze. Przestępczynie i instytucja azylu w dobie oświecenia).
Autorzy: Magdalena Barbaruk, Adam Wodnicki, Szymon Uliasz, Janusz Bohdziewicz, Wiesław Szpilka, Paweł Próchniak, Dariusz Czaja, Zbigniew Benedyktowicz, Agnieszka Wolny-Hamkało, Magdalena Zych, Justyna Chmielewska, Dorota Majkowska-Szajer, Tomasz Szerszeń, Małgorzata Czapiga, Joanna Sarbiewska, Aleksandra Janus, Roma Sendyka, Monika Sznajderman, Hubert Francuz, Łukasz Baksik, Katarzyna Kuszyńska.
Książka jest zbiorem esejów mieszczących się w pojemnej formule: antropologia przestrzeni. Wspólnym dla autorów punktem wyjścia była, dobrze obecna w humanistycznym dyskursie, kategoria nie-miejsca.W rozumieniu Marca Augé odnosi się ona do tych miejsc, które są antytezą przestrzeni domowej i oswojonej; to światy bez pamięci, bez imienia i bez historii, punkty tranzytowe i ziemie niczyje. Według francuskiego etnologa, nie-miejsca stały się wyrazistym emblematem i miarą naszej współczesności. Autorzy prezentowanych tekstów poddają wspomnianą kategorię znaczącej redefinicji: rozumiana jest ona nie tyle jako pojęcie obciążone negatywną treścią, ile raczej jako użyteczny instrument poznania, jako poszerzająca spojrzenie metafora, a czasem jako wielowartościowy symbol. Opisywane w książce inne przestrzenie oraz inne miejsca wymykają się ścisłym, zwłaszcza pejoratywnym, kwalifikacjom. Przywoływane w interpretacjach nie-miejsca przedstawiane są w całej ich wieloznaczności, bogactwie i skomplikowaniu. Poszczególne teksty rozumiane są jako poręczne m a p y, z którymi podróżować można po nieznanych (albo słabo znanych) realnych t e r y t o r i a c h. Autorzy szukają nie-miejsc w miejskiej zabudowie, wyprawiają się na przedmieścia i peryferie, odsłaniają drugie dno znajomych miejsc podróżnych, wchodzą na nieużytki, ruiny, ziemie niczyje, odnajdując w nich bogate pokłady znaczeń, wreszcie, śledzą różne formy żydowskiej (nie)obecności w powojennych topografiach. Tom ma charakter interdyscyplinarny, jego autorami są antropolodzy, literaturoznawcy, kulturoznawcy i filmoznawcy.
?Jak dawniej po Tatrach chadzano? to obszerny wybór dziewiętnastowiecznej tatrzańskiej literatury wspomnieniowej, bogato ilustrowany fotografiami i rycinami. Krzysztof Pisera powiązał swymi komentarzami starannie dobrane cytaty, znane i mniej znane. Powstała księga pamiątkowa. Można ją czytać od deski do deski albo otwierać na chybił trafił, przenosząc się w epokę, która wywarła przemożny wpływ na kulturę polską XX wieku i tkwi w nas do dzisiaj. Powspominajmy Tatry, jakich już nie ma, posmakujmy wrażeń, których nie zaznamy.
Podobno nigdy nie stworzyliśmy żadnej istotnej dla światowej historii religii herezji. My, Polacy, Słowianie, lud prosty, słudzy Maryi, rodacy Popiełuszki, Faustyny Kowalskiej i Wojtyły. Dla nas święcone, wigilijne karpie, pierwsze komunie, papieskie makatki, dziewczynki sypiące kwiaty na procesjach, nie namiętne doktrynalne spory, śmiałe teologiczne tezy, wolność myślenia o najwyższych stawkach: Bogu, zbawieniu, źródłach objawienia.
W książce Bracia Polscy. Przewodnik Krytyki Politycznej pokazujemy, że to tylko stereotyp. Cofając się do XVI stulecia, do początków epoki nowożytnej, odkrywamy w polskiej myśli religijnej herezję odważną, nowoczesną, najsilniej odpowiadającą naszym współczesnym etycznym intuicjom ? polski arianizm, Braci Polskich.
Ich chrześcijaństwo nie było chrześcijaństwem rytuału i transcendencji, ale żywej etycznej międzyludzkiej wspólnoty. Czytani na całym kontynencie, Bracia Polscy mogą być traktowani jako prekursorzy wczesnego Oświecenia ? linii myśli, która od Spinozy wiedzie ku najbardziej radykalnej współczesnej myśli demokratycznej. Przypominamy teksty teologów z XVI i XVII wieku i zestawiając je ze współczesnymi komentarzami, odkrywamy urwaną ścieżkę polskiego Oświecenia.
Hołownia i Prokop są przyjaciółmi, ale żyją na dwóch różnych planetach. Tym razem postanowili nieco na nich posprzątać, posegregować odkurzone graty i podzielić się ze światem tym, co odkryli.
W 76 pudełkach zamykają więc wszystko, co ich bawi, przeraża, zachwyca i wkurza. Kilogramy anegdot, tony bardzo osobistych wspomnień, dziesiątki ciekawostek. Hołownia, przeglądając pudła Prokopa, łapał się za głowę z przerażenia. Prokop nie mógł uwierzyć, że Hołownia naprawdę lubi to, do czego się tu przyznaje, że lubi.
Tylko tutaj można znaleźć fragmenty nigdy niewydanej powieści Hołowni czy kultową dyskografię, bez której Prokop nie byłby Prokopem. Jeden z autorów ujawnia, na co wydał pierwsze ukradzione pieniądze, drugi zdradza, co lubi robić po godzinie 22. Oprócz tego autorzy książki rozstrzygają wiele innych frapujących kwestii, na przykład:
• Jak zostać gwiazdą salonów oraz ekspertem od wszystkiego?
• Czy artyści mogą podpalić albo zbawić świat?
• Jak brzmi cała prawda na temat telewizji?
• Różaniec czy smartfon?
• Jak skutecznie modlić się o cud?
• Bogowie popkultury czy święci Kościoła?
• Wiedzieć czy wierzyć?
Tematem książki są wiara i Kościół widziane okiem młodego Polaka, który jeszcze trzy lata temu uważał, że Kościół to grupa chłopaków w czarnych sukienkach, robiących niezłą kasę na ciemnym społeczeństwie. Chrześcijaństwo było dla mnie połączeniem siedemdziesięcioletniej babci, ojca Rydzyka, pieniędzy i niczym nieudowodnionej niby-prawdy.
Na mojej drodze pojawił się jednak Chrystus i „doprowadził mnie do pionu”. W książce porównuję moją wizję Kościoła sprzed kilku lat z tym, co widzę dzisiaj. Lokuję podstawowe wartości chrześcijaństwa w realiach XXI wieku, Internecie, hedonistycznej wolności i spełnianiu własnych potrzeb.
Czy w tym wszystkim, co nas otacza, jest miejsce dla Boga?
Czy aborcja, wyolbrzymiana pedofilia w Kościele i seks z byle kim mogą mieć coś wspólnego z Dekalogiem?
Życie według Dekalogu jest możliwe, o ile wiemy, co on ze sobą niesie.
W książce zastanawiam się nad podstawowymi elementami życia każdego chrześcijanina, takimi jak: Dekalog, główne prawdy wiary, sakramenty. Nie staram się być teologiem i nie udaję w tej książce księdza.
Patrzę na całe to zamieszanie wokół Kościoła trochę z boku i boleję nad tym, że zapomina się o podstawowych wartościach, jakie niesie ze sobą chrześcijaństwo. Świat byłby dużo lepszy, gdybyśmy wszyscy kierowali się tymi wartościami.
Jest to na polskim rynku wydawniczym pozycja wyjątkowa. Konwencję, w jakiej porusza się Marcińczak, umieścić by można na pograniczu wywiadu (gatunku typowo dziennikarskiego) i eseju (przynależnego bardziej do literatury pięknej). [...] Nie chodzi tu bowiem o wydobycie maksimum prawdy o konkretnym rozmówcy, osadzonym w rekonstruowanym przy pomocy reportera historycznym kontekście, ale raczej o trud dochodzenia do szeregu prawd na temat świata i jego przeżywania, możliwości poznawczych człowieka, historiozofii, które w takiej rozmowie, wspólnym wysiłkiem, mogą być odsłonięte.
Czytelnik tej książki, który rozgląda się dookoła po swoim kulturowym otoczeniu, żeby znaleźć coś, co pomoże mu uczynić jego własne życie pełniejszym i szczęśliwszym, przekona się, że jej bohaterowie stawiają światu podobne pytania, że warto się trudzić i że trud ten nie będzie zmarnowany. To, co łączy prezentowane tu teksty, to także próba wyjaśnienia, jak się rodzą ludzkie pasje i jak się żyje z pasją. Marcińczak potrafi uruchamiać w swoich rozmówcach głębokie pokłady autorefleksji, może dlatego że sam nosi w sobie ciągle niezaspokojoną ciekawość świata, którą w rozmowach ujawnia. [...]
Zwraca uwagę perfekcja tak zwanego warsztatu pisarskiego. Styl tych rozmów jest szlachetny, ale niepozbawiony znamion żywej mowy. Nie ma tu jednak irytującego – a modnego ostatnio – udawania, że zapisuje się wypowiedź w jej swobodnym toku, z wszystkimi kiksami, zahamowaniami, powtórzeniami, nadużywaniem zaimków itp. To zapis przemyślany, przez język dociera się do interesujących orzeczeń na temat świata – energia lektury nie może się wypalić przedwcześnie.
To bardzo dobra książka, więcej: to książka potrzebna. W czasach, gdy media żywią się wyłącznie krwią, sensacją i śmiertelnym klinczem polityków, dzięki tekstom napisanym przez Marcińczaka odkrywamy postawy i tematy, które wcale nie są mniej ekscytujące, a przecież dają nadzieję, a nie chwilowe zapomnienie.
Warto sięgnąć po tę książkę! Choćby po to, by radykalnie zmienić swoje spojrzenie na rolę, jaka przypada w społeczeństwie artystom i sztuce. Od dawna przywykliśmy do myśli, że wolność i demokracja to pojęcia nierozłączne. A jednak Caroline Levine zamierza nas przekonać, że może być wręcz przeciwnie. Demokratyczna większość potrafi skutecznie tłumić to, co niepopularne lub niewygodne, a stąd już prosta droga do zniewolenia. Potrzebuje wyzwań, przed jakimi stawiają ją awangardowi artyści, aby nie mogła sobie wyobrażać, że jej `wola jest absolutna czy uniwersalna`. Koniec awangardy historycznej nie zamyka owego współoddziaływania, ponieważ to, co Levine nazywa logiką awangardy, regularnie powraca w przestrzeni publicznej. Według niej logika awangardy buduje także związek między sferą sztuki, która ukazuje nowe światy, uczy pokory, inspiruje, i sferą prawa, które nieustannie szuka złotego środka między człowiekiem a otaczającym go światem. Levine sięga po przykłady. Przywołuje wydarzenia artystyczne będące swego czasu przyczyną publicznych skandali: wykonany w latach dwudziestych minionego wieku przez Jacoba Epsteina pomnik ku czci pisarza Williama Henry`ego Hudsona, oblewany przez oburzonych farbą, rzeźba Richarda Serry, która miała stanąć na placu przed budynkiem federalnym w Nowym Jorku, Ptak w przestrzeni Constantina Brancusiego w 1926 roku uznany przez amerykańskich celników za tłuczek do kartofli, takie dzieła jak Ulisses czy Kochanek Lady Chatterley, głośne utwory Henry`ego Millera i wiele innych. A wszystko to przedstawia z urokliwą swobodą i zadziwiającą konsekwencją.
Jak przekonać innych, że warto być Polakiem? Oto jest pytanie. Kto lepiej niż my sami zajmiemy się własnymi sprawami? Niemcy? Rosja? A może europejska biurokracja? Nie, oni i tak już dbają o to, żebyśmy nie czuli się zbytnio u siebie. Ta książka zachęca, aby bez kompleksów i odważnie rozmawiać o tym, że warto być wolnym, że warto być Polakiem. Wolność, cywilizacja łacińska, chrześcijaństwo to trwałe symbole polskości. Dlatego chcemy namówić Cię do podjęcia krucjaty. Rozmawiaj z sąsiadem zawzięcie czytającym `GW`, z kumplem oczarowanym TVN, antypatycznym urzędnikiem wpatrzonym w EU. Wszczynaj i prowadź zawzięte debaty z ludźmi zwanymi niesłusznie lemingami.
Seria MUZEOLOGIA. Teoria - praktyka - podręczniki. Tom 5Florencja - muzeum. Miasto i jego sztuka w oczach polskich podróżników ukazuje ponad 50 relacji skreślonych przez polskich podróżników, którzy odwiedzali Florencję na przestrzeni lat 1540-1825. Wyciągnięte z przepastnych archiwów rękopiśmienne diariusze z podróży autorstwa staropolskich dyplomatów, księży, szlachty i studiującej młodzieży tworzą fascynującą opowieść o mieście, jego mieszkańcach, mecenasach i artystach, a przede wszystkim o tym jak postrzegali ich nasi rodacy przez trzy stulecia, co ich zachwycało, i co krytykowali. Jest to szczególny przewodnik po ,,polskiej Florencji"", który jak wehikuł czasu przenosi czytelnika w czasy odległe ukazując ich kulturę, sztukę i obyczaje pokazując jednocześnie jak florencki gust przenikał do świadomości podróżnika i jak na niego oddziaływał.,,Proponowana publikacja - co podnosi jej wartość - łącząc warsztat historyka sztuki, historyka i kulturoznawcy jest opracowaniem o charakterze interdyscyplinarnym, prezentującym zupełnie nieznane na polskim gruncie materiały źródłowe. Ich olbrzymi zbiór, przeanalizowany w pierwszej części książki, stanowi podstawę dla ciekawych wniosków na temat mentalności, poziomu estetycznej wrażliwości, zainteresowań i fascynacji podróżujących do Włoch Polaków na przestrzeni od połowy XVI wieku do około 1825 roku"".
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
