Współczesny przekład Marka Gajkowskiego genialnej książki Tomasza Kempis O naśladowaniu Chrystusa - poza Pismem Świętym - najbardziej popularnego dzieła literatury chrześcijańskiej w historii. Przyszło nam żyć w dziwnej epoce. Zaledwie uwalniamy się od upiorów przeszłości, a już trzeba się zmagać z zagrożeniami, które niesie przyszłość. Rozpoznajemy siebie, wpatrując się w wielką tradycję chrześcijaństwa i wciąż ją wzbogacając, a równocześnie z zadziwiającą łatwością poddajemy się wizjom rzeczywistości bez Boga. Przyznajemy się do bliskości z Chrystusem, a jednocześnie poddajemy w wątpliwość wartość Kościoła i dogmatycznego wymiaru wiary. I właśnie dlatego potrzebujemy natychmiastowego wsparcia, pomocy zarówno duchowej, jak i intelektualnej. Miłując prawdę, musimy poszukiwać nie tylko rzeczy nowych, ale pamiętać też o tym wszystkim, co tworzy mocny rdzeń chrześcijańskiej tradycji, która zaproponowała wiele ważnych odpowiedzi na wyzwania niesione przez człowieczeństwo. Nie wolno nam również poprzestawać na tym, co aktualnie rozpoznaliśmy, ani - tym bardziej - ograniczać pasji poznawczych do osobistych zaledwie racji. Nadal bowiem żyjemy w kulturze pytań i zarówno wiara, jak i niewiara nie umniejszają religijnych wątpliwości, aczkolwiek troska o rozpoznanie ostatecznego sensu dysponuje prawdziwie scalająca mocą. Tym bardziej jest to wyraźne teraz, kiedy fundamentalne kategorie religijne zostały przez wielu współczesnych nie tyle podane w wątpliwości, co raczej oddalone poza zakres koniecznych zainteresowań, i nie wywołują społecznie odczuwalnych emocji ani nie przynoszą satysfakcji w osobistym odczuciu ludzi. Przydziela się im, co najwyżej, skromne miejsce w społecznych rytuałach, do jakich jeszcze zachęca tradycyjna kultura, trwająca na gruzach pooświeceniowej rzeczywistości europejskiej, dzisiaj zwanej postmodernistyczna, ponowoczesna albo postnietzscheańską. (...) Ze Wstępu ks. Jana Sochonia Kto idzie za Mną nie będzie chodził w ciemności (J 8,12) - mówi Pan. Tymi słowami napomina nas, abyśmy naśladowali Jego życie i obyczaje, jeśli chcemy zostać prawdziwie oświeceni i uwolnieni od wszelkiej ślepoty serca. Naszym głównym zajęciem niech więc będzie rozmyślanie o życiu Jezusa Chrystusa. Nauka Chrystusa więcej znaczy niż wszystkie nauki świętych, a kto ma Jego ducha, znajdzie w niej mannę ukrytą. Jest wielu takich, którzy często słuchają Ewangelii, ale nie widzą potrzeby stosowania jej w życiu codziennym, gdyż nie mają ducha Chrystusa. Kto jednak chce w pełni zrozumieć Jego słowa, musi się starać życiem swoim naśladować Jego życie. Co komu przyjdzie z uczonych rozpraw o Trójcy Świętej, jeśli brakiem pokory Trójcę Świętą znieważa? To nie uczone rozprawy czynią człowieka świętym i sprawiedliwym, lecz cnotliwe życie czyni go miłym Bogu. (...) Oto mądrość najwyższa wzgardziwszy światem, zmierzać do królestwa niebieskiego. Marnością jest więc pragnąć ziemskich bogactw i pokładać w nich nadzieje. Marnością zabiegać o wysokie stanowiska i zaszczyty. Marnością jest ulegać żądzom ciała i pożądać rzeczy, za które kiedyś spotka nas surowa kara. Marnością życzyć sobie długiego życia i nie troszczyć się zbytnio o życie dobre. Marnością jest rozmyślać tylko o życiu teraźniejszym i nie dbać o przyszłe. Marnością miłować to, co szybko przemija, i nie wybiegać myślą ku miejscu, gdzie panuje wieczne wesele. (...)
Wszechświat w swojej nieskończonej różnorodności tworzy harmonijną całość, w której wszystkie części są wzajemnie powiązane i żyją jedne dla drugich. Od atomu do anioła, od wiązań między molekułami do wspólnoty świętych nic nie istnieje w odosobnieniu ani też tylko dla siebie. Tak zaczyna się książka wybitnego francuskiego myśliciela, Gustave'a Thibona, opisując niszczące skutki, jakie powoduje w tej harmonii grzech. Bóg nie stwarza inaczej, jak tylko jednocząc. Dramatem człowieka jest oddzielanie - pisze Thibon. Odciął się on od Boga przez bezbożność. Odciął się od swoich braci przez obojętność, nienawiść i wojnę. Odciął się wreszcie od swej własnej duszy przez pogoń za dobrami pozornymi i bez znaczenia. Ową grzeszną skłonność do dzielenia - powiada Thibon - człowiek objawia we wszystkim, co go dotyczy i otacza. Również w sferze miłości.Czym jest a czym nie jest miłość? Co to jest małżeństwo chrześcijańskie? Czym kierować się w wyborze małżonka? Jak zachować miłość w małżeństwie? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w książce Gustave'a Thibona 'Co Bóg złączył'
Św. Augustyn zawarł w "Wyznaniach" tajemnicę swojego życia: historię nawrócenia, świadectwo dramatycznej walki duchowej, poruszający obraz zmagań człowieka usiłującego uwolnić się od grzechu i skierować ku Bogu. Dzieło to jest zarazem wyjątkowym wyznaniem wiary i pochwałą Boga, który łaskawie pochyla się nad grzesznym człowiekiem. Św. Augustyn świadomy, że jego życie stanowi żywy dowód Bożego działania, głosi hymn uwielbienia dla miłosiernego Boga. Przesłanie płynące z "Wyznań" nie przestaje być aktualne dla dzisiejszego człowieka.
Wybór homilii o. Jeana Pateau OSB, opata tradycyjnego klasztoru benedyktyńskiego w Fontgombault we Francji. Dom Pateau jest człowiekiem żywej wiary i głębokiej osobistej modlitwy, czerpie z bogactwa własnej medytacji i z wieloletniej regularnej praktyki lectio divina. Jego homilie są okazją do spotkania z całą tradycją monastyczną. Opat Fontgombault jawi się w nich nie tylko jako godny następca swojego poprzednika, nie tylko jako dziedzic i kontynuator myśli Dom Gurangera, ale jako wierny duchowy syn św. Benedykta, powiernik i strażnik jego Reguły. Przez te homilie poznajemy wykształconego i precyzyjnego teologa, który wykorzystuje swój warsztat do analizy tematu (najczęściej wyznaczanego przez cykl roku liturgicznego) i wskazania wynikających z tej analizy wniosków dotyczących życia religijnego, skierowanych tak do jego duchowych synów, jak i do wszystkich słuchaczy bądź czytelników. Dom Jean Pateau urodził się w 1966 r. Do opactwa wstąpił w 1990 r. Zanim został mnichem, przez pewien czas był nauczycielem fizyki w paryskim College Stanislas. Został wyświęcony na kapłana w 1998 r. Zanim został opatem, był w swojej wspólnocie kantorem i przeorem. Studiował teologię w Instytucie św. Tomasza z Akwinu w Tuluzie. Jego studia zostały uwieńczone uzyskaniem licencjatu kanonicznego na podstawie rozprawy poświęconej zbawieniu dzieci, które zmarły bez chrztu. Rodzina zakonna Fonfgombault to obecnie pięć opactw w których żyje i modli się w oparciu o regułę Św. Benedykta i tradycyjną liturgię kilkuset mnichów. Życie tej wspólnoty mogliśmy poznać między innymi dzięki książce "Z całą prostotą" w której Paweł Milcarek rozmawiał z opatem seniorem Fontgombault Dom Antoinem Forgeot. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Dębogóra w roku 2018. Według Reguły Św. Benedykta opat ma nauczać tak, aby jego słowa (i czyny) nie wykraczały poza "przykazania Pańskie", a w duszach uczniów były "zasiewem Bożej sprawiedliwości". Jest w tej zasadzie zarówno pewne ograniczenie ludzkiej inwencji, koncentracja na najważniejszym - jak i wymaganie prawdziwej płodności: chodzi o nauki, które zostają z nami i pracują w człowieku. Oto również zasada nauczania Opata Fontgombault, tu widoczna w homiliach, czyli tych naukach, które wychodzą poza klauzurę. Nie chodzi w nich o to, by wstrząsnąć. Chodzi o to, by zasiać. Paweł Micarek Chrystus żyje i króluje! To jest zwycięski okrzyk, który rozbrzmiewa cały czas i już nigdy już nie ucichnie. Rozbrzmiewa on w najmroczniejszych chwilach historii ludzkości, ale też w takich chwilach w historii naszego życia. Teraźniejszość Boga-Zwycięzcy wychodzi nam na spotkanie. () Oto dziś zbliża się Król Chwały, Zwycięzca śmierci. Zbliża się do swojego Ojca. Zbliża się do ludzi, ogarniając swym spojrzeniem każde nasze życie. Nad grobem Łazarza Pan zawołał: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz! ( J 11,43). Tej nocy Chrystus zaprasza nas, abyśmy wyszli z naszych grobów; z grobów, które sami sobie zbudowaliśmy, w których jest nam dobrze,a przynajmniej tak się nam wydaje. Dom Jean Pateau OSB
Humanizm katolicki to określenie zarówno wielowiekowego procesu odrodzenia kultury pod wpływem wiary, jak i jego dwudziestowiecznej wersji łączącej dokonania literackie, filozoficzne, z dziedziny etyki, estetyki i myśli społecznej. W treści książki te różne aspekty pojawiają się poprzez teksty skoncentrowane na centralnych ideach dzieł wybranych filozofów, pisarzy i teologów. Autor podejmuje z różnych perspektyw sprawę humanistycznego dziedzictwa kulturowego chrześcijaństwa - zarówno w płaszczyźnie zasad relacji wiary i kultury, jak i średniowiecznych oraz nowożytnych przykładów ich powiązań. Obrazu dopełniają refleksje dotyczące prób kultywowania humanizmu integralnego w wieku laicyzmu i totalitaryzmów. Dzisiaj jest dla nas zupełnie jasne, że znajdujemy się w centrum potężnego napięcia "płyt tektonicznych" kultury. Na tym tle humanizm katolicki, wyłaniający się w XII-XIII w. jako odrodzenie człowieczeństwa ochrzczonego, jest od dawna humanizmem integralnym, czyli co do głębokości i szerokości istotnie różnym od nowoczesnych humanizmów bez-bożnych. W konsekwencji jego rzecznicy - widzieliśmy to bardzo wyraźnie w XIX i XX wieku - rozumieją swoją pracę jako apologię poznania prawdy, wolności odpowiedzialnej i pełni życia, wobec agnostycyzmu, relatywizmu, "wynaturzonej wolności" oraz dehumanizacji. Jan Paweł II mówił wprost o sporze o człowieka oraz o błędzie antropologicznym podminowującym kulturę nowoczesną. Co ciekawe, ten sam papież w kontekście tak opisanej materii owej konfrontacji opisywał jej charakter jako nadludzki. Nie wydaje się, żeby obecny spór o sprawy ludzkie mógł mieć czysto ludzkie rozwiązanie - takie przynajmniej jest stałe przeświadczenie humanizmu katolickiego. Ze wstępu książki Paweł Milcarek (ur. 1966), filozof, historyk i publicysta, założyciel i redaktor naczelny kwartalnika "Christianitas", kiedyś adiunkt w Katedrze Historii Filozofii Średniowiecznej UKSW w Warszawie (1992-2008) i dyrektor Programu 2 Polskiego Radia (2008-2009). Autor książek i artykułów dotyczących historii filozofii i liturgii, myśli św. Tomasza z Akwinu, nauki Vaticanum II, cywilizacyjnych wymiarów chrześcijaństwa. W Radiu Lublin prowadzi od lat cotygodniową audycję Konwersatorium - rozmowy o filozofii, religii, historii i literaturze. Zaangażowany w prace na rzecz stosowania edukacji klasycznej w dzisiejszej szkole, autor Breviarium Kanonu kultury (2022). Mąż, ojciec siedmiorga dzieci. Mieszka w Brwinowie koło Warszawy.
Powiem o miłości mej to najnowsza książka Jacka Kowalskiego zawierająca przekłady wszystkich znanych pieśni Colina Museta, XIII - wiecznego mistrza truwerów. Do książki dołączona jest płyta CD 'Król i błazen' zawierająca pieśni wszystkie Colina Museta oraz pięć pieśni Tybalda hrabiego Szampanii w przekładach Jacka Kowalskiego i opracowaniu muzycznym Tomasza Dobrzańskiego. Wykonanie: Jacek Kowalski i Klub Świętego Ludwika. Colin Muset, jeden z najsławniejszych truwerów średniowiecznej Francji, tworzył i śpiewał po zamkach i karczmach Szampanii, Burgundii i Lotaryngii w drugiej ćwierci XIII wieku. Pieśni jego opiewają dobre wino i jadło, piękne niewiasty i żywot wędrownego grajka. Książka Jacka Kowalskiego to monograficzne opracowanie wszystkich zachowanych utworów Colina Museta, zawierające teksty oryginalne i ich autorskie, poetyckie przekłady na język polski.
100 kolęd i pastorałek wybranych i opracowanych przez Jana Gołaskiego. Pieśni podane są w całości, ze wszystkimi zwrotkami! Śpiewnik dzieli się na dwie części: kolędy kościelne i domowe. Każdemu utworowi w śpiewniku towarzyszy kompetentna informacja o czasie powstania, autorach, najstarszych źródłach tekstu i melodii, oraz źródłach, na których oparto opublikowaną wersję. Tekstom towarzyszą nuty umieszczone na końcu śpiewnika. Ze względu na dużą liczbę utworów, pełne teksty, fachowe omówienia i nuty do najbardziej tradycyjnych linii melodycznych jest to śpiewnik wyjątkowy, a do tego pięknie ilustrowany i poprzedzony znakomitym wstępem Jacka Kowalskiego.
Fascynująca, pobożna podróż do Francji gotyckich katedr i trubadurów; opowieść o tym, jak Matka Boga broniła tych, którzy uciekali się pod Jej opiekę. A zatem: beznadziejnie zakochanego rycerza, opętanego mnicha, kobietę fałszywie oskarżoną o zbrodnię, wzgardzonego przez ludzi tancerza, który ofiarował Maryi swój talent... Książka przeznaczona zarówno dla dorosłych jak i dla dzieci. Autorem większości tekstów jest benedyktyński mnich Gautier de Coinci, który sam o sobie napisał: Jeśli jestem truwerem, to tylko truwerem mojej Pani i Ukochanej (Matki Boskiej). Kunsztownie rymowany przekład wyszedł spod pióra prof. Anny Drzewickiej (1932-2018), znawczyni starofrancuskiej literatury, długoletniego wykładowcy w Instytucie Filologii Romańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, wychowawcy wielu pokoleń romanistów. Anna Drzewicka zajmowała się literaturą francuskiego średniowiecza oraz teorią i praktyką przekładu. Spis treści: Wstęp Wołanie wieków Nie tylko po łacinie Literatura klerków Mirakle we Francji i gdzie indziej Gautier de Coinci i jego dzieło Truwer Naszej Pani Kaznodzieja, katecheta, satyryk Pisarz, gawędziarz, poeta Wybór pięciu kwiatów z łąki Gautiera Żongler Matki Bożej Mirakle po polsku Gautier de Coinci: O świecy, co ku żonglerowi zstąpiła (Dou cierge qui descendi au jougleour) O bogaczu i wdowie (Dou riche et de la veve fame) O niewieście, co w grodzie Laon wybawiona została od ognia (Dune fame qui fu delivree a Loon dou feu) O mnichu, którego Matka Boża uwolniła od diabła (De un moigne que Nostre Dame delivra dou Dyable) O rycerzu (De un chevalier) Anonim: Żongler Matki Bożej (Le tumbeor Nostre Dame) Przypisy 213 Spis ilustracji 217 Spis treści 225
Rok liturgiczny to dzieło jedyne w swoim rodzaju. W czasie przed Soborem Watykańskim II znalazło się w rękach każdego prawie kapłana na świecie oraz, co było tak ważne dla jego autora, także bardzo wielu świeckich, których uczyło rozumienia, uczestnictwa i przede wszystkim miłości liturgii. Rok liturgiczny to dzieło w trzech tomach (okres Bożego Narodzenia, okres Wielkanocy i okres po Zesłaniu Ducha Świętego). Łącznie prawie 1500 stron znakomitego przewodnika po roku kościelnym którego autor objaśnia w jego poszczególnych częściach. Wskazanie na znaczenie jego okresów, dni świątecznych, niedzielnych i dni tygodnia jest głównym celem tej książki.Ponieważ ofiara Mszy świętej stanowi szczytowy punkt każdej uroczystości kościelnej, dlatego szczególnie usiłuje autor w tej książce objaśnić tekst mszalny w jego budowie wewnętrznej. Ale i brewiarz nie może być zbyt pobieżnie potraktowany w tych objaśnieniach, dlatego zwłaszcza, że jeszcze bardziej niż tekst mszalny wprowadza on nas w znaczenie roku kościelnego. Mimo to wyjaśnienie liturgii zajmuje w tej pozycji najwięcej miejsca. Nie jest ono jednak najwyższym celem, do którego książka niniejsza zmierza. Historia była jakby korzeniem, objaśnienia - liściem i łodygą rośliny; kwiatem jest natomiast duchowe zrozumienie, mistyka, wewnętrzne przejęcie się myślami roku kościelnego, co można by nazwać ""pneuma"", czyli duchem. I na tej drodze książka niniejsza ma być pomocą i przewodnikiem. Dlatego też do poszczególnych dni dołącza autor rozważania i rozmyślania, które usiłują dać pojęcie ducha liturgii.
Tradycyjna liturgia Kościoła rzymskokatolickiego jest wysoce precyzyjnym rytuałem, rozwijającym się w warstwach wyszukanych gestów, bogatej symboliki, szeptanej łaciny i starożytnych chorałów. ,,Eksperci"" po Soborze Watykańskim II byli przekonani, że taki rytuał nie ma znaczenia dla ,,współczesnego człowieka"". Ku szokowi niektórych, uciesze wielu i zaskoczeniu wszystkich, stara łacińska Msza (i wiele z tego, co się z nią wiązało) wytrwale przetrwała w ciągu ostatniego półwiecza i stała się coraz bardziej znaczącym elementem katolickiego krajobrazu. Jakie są powody tego odrodzenia, zwłaszcza wśród młodych? I dlaczego ten rozwój jest tak ważny dla odnowy katolicyzmu? Piotr Kwaśniewski w żywy sposób opowiada o szlachetnym pięknie i transcendentnej świętości tradycyjnej liturgii rzymskiej, która onieśmiela nas tajemnicą Boga, porusza widowiskiem, wprowadza w święte milczenie i przenosi w świat niewidzialnych rzeczywistości. Ten bezcenny skarb przeciwstawia racjonalistycznym reformom lat sześćdziesiątych, które przyniosły liturgię katolicką oderwaną od własnej historii i dziedzictwa kulturowego, nieadekwatną wobec swej teologicznej istoty oraz jej ascetyczno-mistycznych celów. Jego konkluzja: jeśli w Kościele ma nadejść nowa wiosna, sednem tego będzie szeroko zakrojona odbudowa tradycyjnej liturgii. Książka ta została napisana, gdy obowiązywało jeszcze Summorum Pontificum Ojca św. Benedykta XVI. Jednakże idee i argumenty autora nie tracą nic ze swojej siły i aktualności; wręcz przeciwnie, publikacja Traditionis Custodes sprawia, że teza autora jest jeszcze bardziej ważna i pilna niż kiedykolwiek, wbrew i mimo tej zdumiewającej nieufności wobec wiekowej tradycji Kościoła katolickiego.
Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.Obrzędy ślubne podane w Collectio rituum z 1963 reprezentują najpełniej to, co ukształtowało się w ciągu wieków jako forma ślubu typowa dla obyczaju polskiego. Ciągłość z obrzędami znanymi z najstarszych drukowanych w Polsce agend liturgicznych jest w pełni widoczna. Do tego dochodzi skarb obrządku łacińskiego: błogosławieństwo ślubne pochodzące z dawnych sakramentarzy rzymskich. Co więcej, obrzędy z Collectio rituum 1963 zdają się być szczęśliwym połączeniem tych tradycji polskich i rzymskich w z wymaganiami adaptacji duszpasterskiej.
Krótkie objaśnienie obrzędów Bierzmowania w starszej formie rytu rzymskiegoZgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.W przypadku sakramentu Bierzmowania obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Pontificale Romanum w edycji typicznej św. Jana XXIII z 1961-62. Obrzędy Bierzmowania są tu identyczne z podanymi już w Pontificale Romanum Klemensa VIII z 1595/6, czyli w pierwszym Pontyfikale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Krótkie objaśnienie obrzędów Chrztu dziecka w starszej formie rytu rzymskiegoZgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.W przypadku sakramentu Bierzmowania obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Pontificale Romanum w edycji typicznej św. Jana XXIII z 1961-62. Obrzędy Bierzmowania są tu identyczne z podanymi już w Pontificale Romanum Klemensa VIII z 1595/6, czyli w pierwszym Pontyfikale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Krótkie objaśnienie obrzędów Sakramentu Ostatniego Namaszczenia w starszej formie rytu rzymskiegoZgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum z 7 lipca 2007 i związaną z nim instrukcją wykonawczą Universae Ecclesiae Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. Księgi te i określone w nich obrzędy znajdują się obecnie w użyciu obok obrzędów w formie zwyczajnej, czyli powstałych w wyniku reform posoborowych.W interesującym nas tutaj przypadku sakramentu Ostatniego Namaszczenia obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Rituale Romanum zatwierdzonym w roku 1952 przez Papieża Piusa XII praktycznie identyczne z obrzędami podanymi już w Rituale Romanum Pawła V z 1614, czyli w pierwszym Rytuale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.
W ramach niniejszego, frapującego wywiadu biskup Athanasius Schneider dokonuje trzeźwej i wnikliwej analizy panoszących się w Kościele kontrowersji oraz najbardziej palących kwestii naszych czasów, niosąc jasność i nadzieję znękanym katolikom. Wśród poruszanych przez księdza biskupa zagadnień znalazły się między innymi: rosnący zamęt doktrynalny, granice władzy papieskiej, dokumenty Soboru Watykańskiego II, Bractwo św. Piusa X, ideologie antychrześcijańskie i zagrożenia polityczne, trzeci sekret fatimski, tradycyjna forma rytu rzymskiego Mszy Świętej oraz synod amazoński. Niczym jego patron z IV wieku, św. Atanazy Wielki, biskup Schneider mówi rzeczy, których inni nie powiedzą, nieustraszenie podążając za radą św. Pawła:Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz (2 Tm 4, 2).Jego spostrzeżenia dotyczące wyzwań, przed którymi stoi dziś Chrystusowa owczarnia, są zasadniczą lekturą dla tych, którzy są lub pragną być wyczuleni na znaki naszych czasów. Analogicznie do Raportu o stanie wiary Josepha Ratzingera z 1985 r., Christus Vincit stanie się głównym punktem odniesienia na najbliższe lata.
Jean Raspail, wielki pisarz i podróżnik, opowiada o swojej młodzieńczej wyprawie z końca lat czterdziestych ubiegłego wieku, podczas której, wraz z trójką przyjaciół, pokonuje w dwóch niewielkich kanu prawie 3000 mil Rzeką Świętego Wawrzyńca, Wielkimi Jeziorami i Missisipi. Królewskim szlakiem wodnym: od Trois-Rivires w dzisiejszej Kanadzie do Nowego Orleanu. Śladami podróżników, żołnierzy i misjonarzy legendarnych pionierów Ameryki Francuskiej. Opowiada o przygodzie, która podczas siedmiu miesięcy zmagań zrobiła z młodzieńca mężczyznę, pisarza, podróżnika i odkrywcę.Co noc na biwaku autor pisał swój dziennik, który cudownie odnaleziony po kilkudziesięciu latach stał się impulsem do napisania książki i okazją do powtórnego przeżycia tej wyjątkowej podróży. Bo Na królewskim szlaku to nie tylko pełna przygód podróż w poprzek niegdyś francuskiej Ameryki. To także wędrówka w poszukiwaniu zagubionych dróg historii. Niewielu bowiem dziś pamięta, że w XVII czy XVIII w. posiadłości Królestwa Francji w Ameryce Północnej obejmowały terytorium prawie dziesięciokrotnie większe niż metropolia w Europie, i że jeszcze na początku XIX w. do Francji należało choćby całe dorzecze Missisipi.Po publikacji książki Francuskie Towarzystwo Geograficzne, najstarsze na świecie, bo założone w 1821 r., przyznało pisarzowi niezwykle prestiżową nagrodę Grand Prix, którą otrzymują najwybitniejsi podróżnicy i odkrywcy. Przed nim otrzymali ją m.in. David Livingstone, Henry Stanley, Fridtjof Nansen, Roald Amundsen, Charles Lindbergh, Edmund Hillary czy Neil Armstrong. Jean Raspail jest, jak dotąd, ostatnim jej laureatem.Jean Raspail (1925-2020), pisarz i podróżnik. Konsul honorowy Królestwa Patagonii, którego historię opisał w powieści Król Patagonii, za którą otrzymał Wielką Nagrodę Powieściową Akademii Francuskiej; pośród licznych innych nagród jest laureatem Nagrody Chateaubrianda (1986) i Literackiej Nagrody Wartburga (2009).
Kardynał Paul Josef Cordes to wybitny niemiecki teolog i filozof, który przez lata blisko współpracował z papieżem Janem Pawłem II i Benedyktem XVI. Był m.in. wiceprzewodniczącym Papieskiej Rady do Spraw Świeckich oraz inicjatorem Światowych Dni Młodzieży. Jego książka to mocna osobista odpowiedź na zasadniczy problem współczesnego świata który nazywa zapomnieniem o Bogu we współczesnej kulturze i społeczeństwie. Autor w książce odwołuje się przede wszystkim do nauczania Benedykta XVI, ale też wielkich postaci ostatnich wieków Kościoła, takich jak Teresa z Avila, Blaise Pascal, kardynał Newman czy Charles de Foucauld, a równocześnie wskazuje na współczesnych liderów i twórców nowych ruchów katolickich, prezentując postaci Józefa Kentenicha (Ruch Szensztacki), Chiarę Lubich (Focolare), Luigiego Giussaniego (Communione e Liberatione), Josemaria Escrivę (Opus Dei), Kiko Arguello (Droga Neokatechumenalna) czy Moysesa Azevedo Filho (Odnowa w Duchu św.). Książka prezentuje różne odpowiedzi duszpasterskie na kluczowe wyzwania stojące przed Kościołem, które łączy głęboka miłość do Boga i zasadnicza niezgoda na milczenie o nim.
Legendy żołnierskie Ewy Szelburg-Zarembiny to przepiękny zbiór opowiadań dla dzieci o czasach wojny polsko-bolszewickiej. Wzruszające, pełne liryzmu i żarliwego patriotyzmu opowieści o dzielnych polskich żołnierzach walczących w obronie Ojczyzny i Wiary. Autorka nawiązuje w nich do pięknych, rycerskich tradycji, kiedy obowiązkiem i zaszczytem było walczyć w obronie Boga i Polski.Jak wzruszająco brzmią słowa Najświętszej Maryi Panny, która w jednym z opowiadań wstawia się za polskim żołnierzem: Święty Piotrze, skoro ty tego żołnierza, co w obronie ojczyzny swej i wiary świętej stawał, z nieba precz gonisz, to i ja te progi opuszczę': Książka pełna żołnierzy, świętych, aniołów i cudów.Znakomita lektura dla dzieci w 100 rocznicę Cudu nad Wisłą.Książka niemająca sobie równych bo napisana nie tylko przez jedną z najwybitniejszych polskich pisarek tworzących dla dzieci, autorki choćby wspaniałego Bożego roczku: ale też przez osobę, która jako młoda dziewczyna zgłasza się na ochotnika do odradzającej się polskiej armii i jedzie na front jako sanitariuszka gdzie opiekuje się rannymi żołnierzami. To właśnie to doświadczenie zaowocuje tuż po wojnie, bo już w roku 1924, książką Legendy żołnierskie.
Msza święta panów Pasków to najnowsza książka Jacka Kowalskiego. Opowiada ona Mszy, której za czasów Pierwszej Rzeczypospolitej słuchali Sarmaci, właśnie ci przywołani w tytule Panowie Paskowie. Opowiada też w sposób intrygujący o miejscach w których ta Msza była sprawowana, o ich barokowych świątyniach, często stojących do dziś pośród naszych miast i wsi.Relacja z tego chwalenia Boga podczas Mszy świętej i opis świątyń są w książce w miarę szczegółowe, ale bez nadmiernej drobiazgowości. Miarę jej wyznacza swobodna forma gawędy autorskiej, ujętej jednak w pewien naukowy rygor, i odwołania do literatury przedmiotu oraz bogato ilustrowanej licznymi obrazami i soczystą anegdotą. Jeśli idzie o samą Mszę, to będziemy podążali krok po kroku. Będziemy mogli śledzić słowa i gesty, czasami nawet zapachy, dźwięki i cienie, ale też uczestników, tych przy ołtarzu i tych i w głębi kościoła, a co najważniejsze będziemy mogli wraz z autorem szukać tych wszystkich sensów i znaczeń w ramach wielkiej tajemnicy liturgicznej. Pomogą nam w tym także liczne ilustracje, zwłaszcza te z epoki.
Gorzkie żale i Krótkie Nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu : arcydzieło polskiej poezji mistycznej ks. Wawrzyńca Benika CM ; reprodukcja i edycja pierwodruku z 1707 roku ze zbiorów klasztoru sióstr karmelitanek bosych na Wesołej w Krakowie / Wawrzyniec S. Benik
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
