Jak wybaczyć rodzicom i zbudować z nimi bliską relację?
Czy rodzice cię wyzywali? W jaki sposób cię krytykowali? Czy pamiętasz uczucie rozczarowania, kiedy nie wypowiadali słów wsparcia lub uznania, których oczekiwałeś? Czy byli wobec ciebie okrutni lub obojętni?
Być może jesteś dorosły, a nawet założyłeś już rodzinę, ale bolesne wspomnienia wracają. Czy przychodzą ci wtedy do głowy myśli: „Nie czuję potrzeby, aby rozmawiać z rodzicami o przeszłości, uwolniłem się od tego”, „Nie chcę ich skrzywdzić”, „Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego”? Jeśli tak, to proces przebaczenia jest jeszcze przed tobą.
Isabelle Filliozat radzi, jak wyrazić tłumioną złość, oraz udowadnia, że niezależnie od wieku warto zawalczyć o uzdrowienie relacji z rodzicami.
Tej książki nie da się przeczytać w jeden wieczór i odłożyć na półkę. Można z nią jedynie wyruszyć w głąb siebie i odnaleźć klucz do tworzenia zdrowych więzi.
Natalia Białobrzeska
Isabelle Filliozat – psychoterapeutka, autorka książek W sercu emocji dziecka, Próbowałam już wszystkiego i Moje dziecko doprowadza mnie do szału, które stały się najpopularniejszymi poradnikami dla rodziców, sprzedającymi się w setkach tysięcy egzemplarzy.
To publikacja przeznaczona dla 2 grup wiekowych: 3- i 4-latków oraz 5- i 6-latków.
W skład książki wchodzą: arkusz obserwacji jakościowej dla każdego dziecka, scenariusze zajęć kształtujących sprawność dziecka w zakresie ruchów dłoni i palców, koncentrację, koordynację wzrokowo-ruchową, karty pracy nawiązujące do tematyki zajęć oraz propozycje krótkich zabaw, które można wykorzystać podczas pracy indywidualnej z dzieckiem, pracy w małych zespołach lub podczas zajęć grupowych.
Integralną częścią książki są również kolorowe materiały pomocnicze do pracy z grupą oraz gazetka informacyjna dla rodziców.
Jak znaleźć nianię idealną? Jakie pytania zadać kandydatce, by mieć pewność, że będzie jej można ze spokojem powierzyć dziecko i klucz od domu? I wreszcie jak zostać cudowną nianią, taką, o której marzy każdy rodzic? Odpowiedzi na te i wiele więcej pytań zna Joanna Jakubiak, właścicielka agencji opiekunek, niania z wieloletnim doświadczeniem. Z humorem i werwą rozprawia się z najczęstszymi problemami na linii opiekunka-dziecko-rodzic. Z jej pomocą już tysiąc rodzin znalazło opiekunkę "szytą na miarę”. Wśród klientów agencji „Zaufana niania” jest bardzo wiele gwiazd. Ale jej właścicielka przekonuje, że dobra niania to nie luksus dla wybranych, tylko wybór, którego może dokonać każda szukająca opiekunki dla dziecka mama. Poradnik dla rodziców i niań.
Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniają błędy, powielają schematy ze swojego dzieciństwa i mimo dobrych chęci czasem postępują niewłaściwie. Dzieci nie potrzebują jednak rodziców perfekcyjnych – potrzebują rodziców, którzy je szanują, słuchają ich oraz próbują je zrozumieć. Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Tego uczą autorzy książki „Mały człowiek, wielkie potrzeby”. Karen i John Louisowie napisali ten poradnik po tym, jak prowadzone przez nich warsztaty Good Enough Parenting odniosły ogromny sukces. Swoją filozofię mądrego wychowania opierają na przekonaniu, że najważniejsze jest zaspokajanie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencje, realistyczne granice, realistyczne oczekiwania oraz wartości duchowe i wspólnota. Autorzy przekonują, że zaspokojenie tych potrzeb jest kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka. Tłumaczą, że źródło większości zaburzeń, problemów z samooceną czy trudności w relacjach stanowią właśnie niezaspokojone potrzeby emocjonalne z okresu dzieciństwa. Toksyczne czy bolesne doświadczenia prowadzą do negatywnych wzorców myślenia, odczuwania, zachowania, które potem dzieci wnoszą w dorosłe życie, w relacje z partnerem czy w końcu we własne rodzicielstwo. To książka dla Ciebie, jeśli chcesz: ? poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; ? nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; ? zbudować bliską więź z dzieckiem; ? konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami; ? uniknąć zaszczepiania dziecku dysfunkcyjnych postaw i zachowań; ? wychować samodzielne i emocjonalnie zdrowe dziecko.
Wysoko wrażliwe dzieci stanowią od piętnastu do dwudziestu procent wszystkich dzieci. Urodziły się z bardzo czułym i szybko reagującym układem nerwowym, co niesie za sobą zarówno pozytywne, jak i negatywne konsekwencje. Takie dzieci cechują się kreatywnością, intuicją, zaskakującą mądrością i empatią, ale jednocześnie niezwykle łatwo je przytłoczyć nadmiarem bodźców, nagłymi zmianami, krytyką bądź nieszczęściami innych. W zależności od temperamentu niektóre wysoko wrażliwe dzieci są aktywne, emocjonalne i wymagające, inne zaś są spokojne i skryte oraz nie sprawiają większych problemów wychowawczych. Wszystkie jednak muszą być wychowywane ze zrozumieniem, aby mogły poznać swoją wyjątkowość i nauczyć się czerpać z niej korzyści w dorosłym życiu. Niestety błędy wychowawcze dorosłych – wynikające z niezrozumienia i niewiedzy – łatwo mogą doprowadzić do wielu poważnych i negatywnych skutków, z którymi dziecku będzie niezwykle trudno sobie poradzić. Z takimi sytuacjami bardzo często spotykała się w swojej pracy Elaine Aron i dlatego – jako wybitna specjalistka i pionierka tej dziedziny – napisała praktyczny poradnik, który pomoże rodzicom, nauczycielom i opiekunom: • zrozumieć wysoko wrażliwe dziecko i jego potrzeby; • poradzić sobie z wyzwaniami związanymi z wychowywaniem takiego dziecka; • wprowadzić w życie cztery podstawowe zasady mądrego i skutecznego rodzicielstwa; • pomóc wysoko wrażliwemu dziecku funkcjonować w mało wrażliwym, a bardzo przytłaczającym świecie; • zadbać o to, by nauka i kontakty z rówieśnikami sprawiały dziecku radość, a nie stanowiły źródło stresu; • przystosować dziecko do zmian i radzenia sobie z nadmiernym pobudzeniem; • uświadomić dziecku, że wysoka wrażliwość jest darem, a nie ograniczeniem; • wychować dziecko na szczęśliwego, zdrowego i silnego – wysoko wrażliwego – dorosłego.
Sam problem cyberprzestrzeni, obecności w niej pokolenia najmłodszych nie jest zagadnieniem, które można po prostu rozstrzygnąć, rozwiązać, zniwelować. Takie ewentualne próby byłyby przejawem naiwności i braku kontaktu z rzeczywistością. Lektura książki daje nieodparte wrażenie, że istnieje rzeczywistość, która może nas poprowadzić do najwspanialszych możliwości rozwojowych. Jednak, pozostawiona bez jakichkolwiek pedagogiczno-humanistycznych oględzin i aksjonormatywnego ujarzmienia najprawdopodobniej obróciłaby się przeciwko nam. Cieszy fakt, że czytelnik otrzymuje tak zaawansowane merytorycznie narzędzie dla takich właśnie możliwych – i całkiem prawdopodobnych w pozytywne skutki – namysłów i działań.
dr hab. prof. AJP Paweł Prüfer
Monografia wieloautorska "Cyfrowe dzieci" pokazuje szeroki wachlarz obrazów dzieci, społeczeństwa i edukacji wraz z próbą ich przeanalizowania z różnych perspektyw teoretycznych i empirycznych. W publikacji podkreślane są globalne i lokalne oblicza rozwoju dziecka, jego relacji z otoczeniem społecznym (swoistej przestrzeni edukacyjnej), jak również współczesne przemiany teorii i praktyki edukacyjnej (w poszczególnych rozdziałach prezentowana jest edukacja jako dziedzina zabezpieczania potrzeb społeczeństwa – jako całości, oraz jako sfera zaspakajania specyficznych potrzeb indywidualnych). Można odnieść wrażenie, że szczególnym zamiarem i istotną perspektywą teoretyczno-empiryczną (uwidaczniająca się również w układzie książki) jest ta, którą określić można jako społeczno-aksjologiczną. Autorzy, oprócz głęboko i poprawnie metodologicznie poczynionych analiz, przybliżają treści o charakterze refleksyjno-przeglądowo-opisowym, jak i takie, które mają służyć rozwojowi teorii – zwłaszcza z obszaru pedagogiki społecznej.
dr hab. prof. UZ Mirosław Kowalski
Książka jest przykładem rzetelnej diagnozy zjawiska. Na pozytywne podkreślenie zasługuje rozległa aktywność badawcza i analityczna wszystkich autorów opracowania, tym bardziej że analiza wniosków i wyników wypływających z badań ma duże znaczenie diagnostyczne i prakseologiczne. Autorzy są nie tylko teoretykami, ale także i praktykami społecznymi, obserwującymi dane zjawiska społeczne, szczególnie w sferze zagadnień związanych z juwentologią i cyberprzestrzenią. Łączą przy tym kilka ról przypisywanych naukowcom w dziedzinie nauk społecznych, w tym rolę badacza zjawisk społecznych, praktyka, a także dydaktyka, o czym się można przekonać czytając konkluzje.
dr hab. prof. PRz Eugeniusz Moczuk
Przedstawiona monografia jest interesująca z poznawczego i badawczego punktu widzenia. Zawarte w niej treści w znaczącej mierze oparte na wynikach z dużego projektu badawczego stanowią cenne źródło wiedzy dla pedagogów, wychowawców, rodziców. Monografia została napisana bardzo przystępnym językiem, bogato wzmocniona materiałem ikonograficznym, co sprawia, że zapewne znajdzie zainteresowanie wśród czytelników.
dr hab. prof. WSB Marek Walancik
Program pomaga w uświadomieniu mechanizmu powstawania uzależnienia, rozpoznawaniu symptomów oraz właściwego reagowania na zdarzenia.
Przeciwdziałanie i rozwiązanie problemu uzależnień wymaga w pierwszej kolejności przygotowania do działań profilaktycznych wszystkich nauczycieli a szczególnie wychowawców.
Z materiałów szkoleniowych nauczyciele dowiedzą się:
na czym polega uzależnienie,
jakie są fazy uzależnienia,
po czym można poznać, że uczeń jest uzależniony,
jakie są czynniki ryzyka wejścia w uzależnienie,
jak media i otoczenie przyczyniają się do uzależnień,
jak pomóc uczniowi i jego rodzicom poradzić sobie z uzależnieniem,
jak budować zdrową, silną i odporna na uzależnienia osobowość młodych ludzi.
Zakres tematyczny modułu obejmuje nie tylko „klasyczne” uzależnienia od alkoholu, nikotyny i substancji psychoaktywnych, ale też inne formy i źródła uzależnień takie jak:
gry komputerowe,
Internet,
zakupy,
ryzykowne zachowania.
Zestaw zawiera:
płytę CD z 40 elektronicznymi dokumentami (poradniki, scenariusze, prezentacje multimedialne, ulotki, formularze) z możliwością użycia ich na ekranie i wydruku
wydrukowane, kolorowe ulotki dla rodziców – 4 wzory po 30 szt.
plakaty dla uczniów – 4 wzory po 2 szt. w formacie A3
formularze diagnostyczne do wygodnego kopiowania
W literaturze przedmiotu podkreśla się, że mowa tej części dziecięcej populacji jest uboższa pod względem leksykalnym, a wypowiedzi krótsze, składniowo uproszczone z licznymi błędami gramatycznymi. Brak jest jednak danych, które potwierdzałyby te opisy. Autorka przedstawia wyniki badań zebrane w grupie 240 dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym, które zestawiono z danymi wyłonionymi z wypowiedzi 156 dzieci o rozwoju typowym.
Głównym celem pracy było ukazanie funkcjonowania różnych form opieki nad dziećmi (w tym nieletnimi przestępcami) w Lublinie w okresie międzywojennym. W przeprowadzonych badaniach starano się określić, z jednej strony, zaangażowanie państwa polskiego, z drugiej zaś wkład instytucji prywatnych w pomoc dzieciom. Podjęte badania miały zatem na celu przedstawienie znaczenia tworzonego w tym okresie systemu opieki nad dzieckiem w Polsce i wybranych instytucji opiekuńczo-resocjalizacyjnych w Lublinie. W dotychczasowej historiografii zazwyczaj pomijano znaczenie kurateli sądowej, choć właśnie w Lublinie, Łodzi i Warszawie w 1919 r. powołano pierwsze sądy dla nieletnich i opracowano sposoby podejścia do nieletnich przestępców. Realizacja powyższych celów dokonana została przez analizę problemów badawczych w czterech grupach zagadnień związanych z historią opieki społecznej, historią prawa rodzinnego, teorią resocjalizacji oraz teorią pedagogiki opiekuńczej.
Wyobraźnia potrzebuje wolności.
Wolność potrzebuje wyobraźni.
Literatura dziecięca, podobnie jak samo dziecko, potrzebuje – w bezpiecznych granicach – zarazem wolności i wyobraźni.
Zapraszamy do lektury zbioru studiów autorstwa badaczy reprezentujących różne generacje, metody literaturoznawcze i ośrodki naukowe. Artykuły poświęcone rozmaitym aspektom dwóch tytułowych kategorii w literaturze przeznaczonej dla najmłodszego odbiorcy składają się na wielogłosową i wielowątkową całość, która może zainspirować wszystkich zainteresowanych książkami dla dzieci.
Przynajmniej mamy taką nadzieję.
Autorzy prac zamieszczonych w książce analizują zagadnienie centralne dla dociekań nad twórczością literacką dla dzieci i młodzieży: problem obszarów wspólnych wolności i wyobraźni – dwóch nierozerwalnych biegunów dzieciństwa, zespalających się i łączących w niezliczonych realizacjach literackich. Diachroniczne spojrzenie na ten problem ujawnia charakterystyczne napięcia w obrębie światów przedstawionych i ewolucję w strategiach kreowania rzeczywistości; sztukę zorientowaną na dziecięcego odbiorcę można rozumieć jako świadectwo zmagań dorosłego, pragnącego opresyjnie ograniczyć dziecięcą wolność i nieposkromioną skłonność do imaginacji, i podszytego lękiem artysty, który nigdy nie wyrzekła się dążenia do wewnętrznej wolności, także wolności wyobraźni.
Z recenzji profesora Grzegorza Leszczyńskiego
[...] mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi [...] – zachęcał Janusz Korczak. Proces uczenia się małego dziecka, w tym również dziecka o specjalnych potrzebach edukacyjnych, polega na dążeniu do wiedzy, rozwijaniu umiejętności i gromadzeniu doświadczeń. Każde dziecko musi mieć określone miejsce w społeczeństwie, swoje prawa i obowiązki, w tym prawo do rozwoju, który dorośli powinni wspomagać.
Chcąc zaspokoić potrzeby i spełnić oczekiwania zarówno dziecka, jak i środowiska, autorki zgromadziły materiały, które mogą być pomocne dla nauczycieli, terapeutów i rodziców podczas prowadzenia zajęć terapeutycznych o charakterze ogólnorozwojowym, stymulacyjnym, korekcyjnym lub kompensacyjnym. Opracowanie obejmuje szeroko pojętą pracę terapeutyczną z dziećmi w wieku przedszkolnym.
W pierwszej części książki znajdują się materiały, przy pomocy których można przeprowadzić wstępną diagnozę dziecka. Druga część opracowania zawiera przykładowe opisy przypadków oraz programy terapeutyczne dostosowane do określonego przez terapeutę poziomu. W trzeciej części zawarte są wskazówki dla nauczyciela dotyczące planowania pracy dydaktyczno-terapeutycznej oraz przykładowe indywidualne plany pracy terapeutycznej. Proponowane ćwiczenia i zabawy w poszczególnych planach okresowych mogą zarówno być wykorzystane w pracy indywidualnej z dzieckiem, jak i stanowić część zajęć z niezbyt licznymi grupami dzieci.
Część czwarta książki zawiera podsumowanie pracy terapeutycznej. Znajdują się tu przykładowe opinie wydawane o dziecku i opisy jego postępów. W piątej i szóstej części autorki umieściły przykładowe scenariusze zajęć dydaktyczno-terapeutycznych, przyporządkowane do danego poziomu, oraz zestawy pomocy dydaktycznych i karty pracy, opracowane i wykorzystywane przez autorki w codziennej pracy z dziećmi.
Publikacja przeznaczona dla dwóch grup wiekowych: 3-4 -latków oraz 5- i 6-latków. W skład książki wchodzą praktyczne informacje na temat tego, jak w warunkach przedszkolnych pomóc dzieciom z zaburzeniami SI, propozycje zabaw stymulujących zmysły, scenariusze zajęć dla dwóch grup wiekowych, karty pracy nawiązujące do tematyki zajęć, kolorowe materiały pomocnicze do pracy z grupą oraz gazetka informacyjna dla rodziców.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1937 r. "STRAŻ NAD PROSNĄ. 1912-1937 JEDNODNIÓWKA JUBILEUSZOWA HARCERSTWA ZIEMI KALISKIEJ".
Przyrzeczenie Harcerskie
Mam szczerą wolę całym życiem pełnić
służbę Bogu i Polsce; nieść chętną pomoc
bliźnim; być posłusznym Prawu Harcerskiemu.
Prawo Harcerskie
I. Harcerz służy Bogu i Polsce i sumiennie spełnia swoje obowiązki.
II. Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.
III. Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim.
IV. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza.
V. Harcerz postępuje po rycersku.
VI. Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
VII. Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom i wszystkim swoim przełożonym.
VIII. Harcerz jest zawsze pogodny.
IX. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
X. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach; nie pali tytoniu, nie pije napojów alkoholowych.
HARCERZE!
„Już w latach niewoli przygotowywaliście się do służby Ojczyźnie. Uwierzywszy w tę pracę, że tylko silny i zdrowy, przygotowany odpowiednio naród zdolny jest podjąć zwycięsko zbrojną walkę o niepodległość, poczęliście z całym entuzjazmem młodości zaprawiać swe ciała do trudów życia obozowego, ćwiczyć się w rzemiośle wojennym, a dusze swe młode nastrajać na wysoki ton moralny ofiarnej gotowości do czynu.
To też gdy huragan wojny światowej deptać począł niwy polskie i przyjść miało do dziejowego porachunku za lata krzywd i niewoli, Wyście w pierwszym stanęli szeregu tych, którzy odważyli się sięgnąć po zaszczytne miano żołnierzy niepodległości. Łzami matek i ojców żegnani lub częściej bez ich wiedzy i zezwolenia rzucając dom rodzicielski, szliście w szeregi polskich oddziałów na trud wojenny, przerastający wielekroć Wasze siły, na rany i śmierć, na górną radość zmierzenia się z wrogiem w otwartym polu.
Nie sprzeniewierzyliście się i potym nakazom harcerskiego prawa, gdy zmartwychwstała Ojczyzna pod broń swych obywateli dla obrony granic wołała.
W walkach o Kresy Wschodnie, Małopolski czy Ziemię Litewską, w walkach zeszłorocznych z przemożnym chwilowo wrogiem braliście czynny i chwalebny udział. Rozrzuceni po oddziałach regularnej armii lub zgrupowani w odrębne jednostki w służbie wywiadowczej, kurierskiej i frontowej, zdaliście raz jeszcze egzamin ze swej dojrzałości obywatelskiej i gotowości do ofiar, zawsze świecąc swym starszym towarzyszom broni przykładem wysokiego pojmowania swych ochotniczo na się wziętych obowiązków.
Oddając cześć poległym za Ojczyznę kolegom Waszym, wyrażam Wam, Harcerze, podziękę i uznanie za dotychczasową służbę“.
Naczelny Wódz
(—) J. PIŁSUDSKI
Pierwszy Marszałek Polski.
Start do trzyletniego Wyścigu Pracy drużyn harcerskich zbliża się siedmiomilowemi krokami. Zdajemy sobie wszyscy dobrze sprawę z niewyrównanego poziomu pracy w poszczególnych drużynach naszej Chorągwi. Wiemy również że największą bolączką w pracy drużynowego jest brak odpowiednio wyszkolonych zastępowych. Dobry zastępowy, to dobrze prowadzony zastęp; porządne zastępy — to drużyna harcerska.
Chęć posiadania dobrych zastępowych wysuwa konieczność prowadzenia stałej i konsekwentnej pracy drużynowego nad zastępowym w zastępie zastępowych.
Druhu drużynowy! Pomyśl o pracy w drużynie i ułóż na tej podstawie program pracy zastępu zastępowych na rok bieżący. Jeżeli cię nie stać na samodzielne prowadzenie zastępu zastępowych, jeżeli rozpiętość wieku poszczególnych zastępowych jest zbyt wielka, porozum się z innym drużynowym, zorganizujcie pracę wspólnie, zwróć się wreszcie do druha Hufcowego o pomoc, zapytaj go, czy na terenie hufca nie będzie gromady zastępowych, w której skład twój zastęp zastępowych mógłby wejść. Tak, czy inaczej zorganizuj zastęp i rusz robotę z miejsca. Czasu mało, a do startu wszyscy musimy stanąć gotowi!
Jakie to dziwne, jakie tajemnicze, jakie straszne w swej tajemniczości...
Jeszcze sześćset pięćdziesiąt lat temu na części ziem dzisiejszego państwa polskiego, tam gdzie przepływają Narew i Biebrza, gdzie wznoszą się Suwałki, Augustów i Białystok, — mieszkali Jadźwingowie. Byli oni narodem licznym, składającym się z kilkudziesięciu plemion, mieli własny odrębny język, własne wierzenia, swoiste obyczaje. Żyli niezależnem życiem politycznem.
A dziś? Śladu po nich nie zostało. Dosłownie — żadnego śladu.
Legendy i baśnie nie dochowały o Jadźwingach żadnych wspomnień; archeologowie nie natrafili dotychczas na żaden grób, na żaden zabytek jaćwieski; lingwiści nie próbują nawet w językach polskim, białoruskim i litewskim doszukiwać się słów jaćwieskich; historycy nie posiadają najmniejszego kawałka pergaminu, zapisanego ręką Jadźwinga.
I obecnie nikt nie zajmuje się losem zanikłego narodu. Nawet uczeni. Siedemdziesiąt lat mija, gdy ostatni raz napisano o Jadźwingach rozprawę naukową.
Jadźwingowie nie zostawili po sobie żadnego śladu, ale obcy, ich sąsiedzi, przypadkowo i urywkowo zanotowali o nich garść szczegółów. Na tych notatkach cudzoziemskich opiera się cała nasza wiedza o Jadźwingach.
Jadźwingowie nie byli, jak my, Słowianami; należeli do grupy ludów litewskich. Język ich jednak różnił się wyraźnie od litewskiego, pruskiego i łotewskiego. Religja też prawdopodobnie tworzyła odrębny systemat. Liczni książęta plemienni, będąc zarazem czarodziejami i wróżbitami, pośredniczyli między ludem a tajemniczemi i groźnemi bóstwami, wcielonemi w zwierzęta lub uosobionemi w żywiołowych potęgach natury.
Dziesięć Praw Harcerskich przyświeca nam w drodze, po której przyrzekliśmy postępować w życiu. Tyle w nich mądrych i nadzwyczaj trafnych wskazówek, a tak naturalnych, tak pożytecznych i prostych, że mimowoli ukazuje się uśmiech zachwytu i zadowolenia na twarzach tych, którzy je po raz pierwszy odczytują, a dla tych, którzy je dobrze znają, nie stają się one obojętne, ale przeciwnie coraz to bardziej pociągające.
Szkoda tylko, że tak pięknych Praw nie zna szerszy ogół, iż niejeden nawet z naszych kolegów szkolnych nie wie, że:
1. Na słowie harcerza można polegać.
2. Harcerz jest wierny Ojczyźnie.
3. Harcerz jest użyteczny innym.
4. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a brata w każdym harcerzu.
5. Harcerz jest rycerski.
6. Harcerz jest przyjacielem zwierząt i miłuje przyrodę.
7. Harcerz jest posłuszny i karny.
8. Harcerz jest zawsze pogodny.
9. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
10. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach
Prawdziwa historia tragedii dziecka
Zawsze byłam chora. Chuda jak tyczka i delikatna jak suflet; łatwo
dostawałam siniaków i szybko słabłam. W szkole dzieciaki pytały wprost, czy mam anoreksję. Nie miałam; byłam chora. Następny lekarz, następny gabinet, następny szpital. Tak wyglądało dzieciństwo Julie Gregory. Była wyjątkowo chorowita. Matka z niezwykłą
energią usiłowała ustalić przyczynę: prowadziła córkę od lekarza do lekarza, domagała się kolejnych badań – nawet operacji na otwartym sercu! Ale specjaliści nie potrafili określić, co dolega Julie. Dziewczynka czuła się coraz gorzej – przez 16 lat, dopóki nie trafiła
do rodziny zastępczej, a matka przed sąd. Ale dopiero 24-letnia Julie dowiedziała się, że jej matka chorowała na zastępczy zespół Münchhausena.
Zastępczy zespół Münchhausena to jedna z najbardziej złożonych, przerażających i okrutnych form znęcania się rodziców nad dziećmi. I najbardziej trudna do wykrycia. Polega na celowym wywoływaniu dolegliwości fizycznych i emocjonalnych u bliskiej,
zależnej osoby przez jej opiekuna, najczęściej matkę.
Autobiografi a JULIE GREGORY Mama kazała mi chorować to pierwsza
relacja ofiary maltretowania przez matkę z zastępczym zespołem
Münchhausena i bezprecedensowy opis cierpień dziecka przez lata
wpędzanego w chorobę. Wybrana książką roku przez „The Sunday
Times”, stała się światowym bestsellerem sprzedanym w milionie egzemplarzy
w 21 krajach.
Julie Gregory przeżyła, wyzwoliła od szaleństwa matki. Dziś jest uznanym
ekspertem w dziedzinie zastępczego zespołu Münchhausena.
Bierze udział w międzynarodowych konferencjach, występuje w radiu
i telewizji, prowadzi wykłady dla palcówek medycznych i instytucji
prawnych i doradza stowarzyszeniom zajmującym się ochronądziecka.
„Ta książka jest z jednej strony pełna bólu, z drugiej zaś nadziei i radości
życia poprzez ukazanie możliwości wyrwania się z kręgu przemocy
i powrotu do zdrowia”.
dr n. med. Joanna Cielecka-Kuszyk, prezes Fundacji Mederi – Pomóżmy Dzieciom
Jeśli poszukujecie skutecznych sposobów, by dobrze wychować nastolatka i przygotować go do dorosłego życia, musicie przeczytać tę książkę!
Sue i Tim Muldoonowie, rodzice trojga dzieci, przetestowali wiele metod wychowawczych i wybrali dla Was najlepszą z nich!
Jak wychować nastolatka z pomocą duchowości ignacjańskiej to praktyczny przewodnik dla wszystkich matek i ojców, którzy pragną, by ich dzieci wyrosły na dobrych i szczęśliwych ludzi. Autorzy, zainspirowani nauczaniem św. Ignacego Loyoli, przekonali się, że najskuteczniejszą metodą wychowawczą jest zaproszenie nastolatków do wspólnego przeżywania wiary w codzienności. W książce dzielą się swoim doświadczeniem, pokazując, jak pełne miłości życie rodziców może stać się bezkonkurencyjnym wzorem do naśladowania dla ich dzieci.
Wczytajcie się w rady tych wyjątkowych małżonków i dowiedzcie się od nich, jak:
budować w nastolatku poczucie własnej wartości;
pomóc odnaleźć młodemu człowiekowi jego miejsce w świecie;
nauczyć dzieci odpowiedzialnego korzystania z daru wolności;
uwrażliwić swoje latorośle na los słabszych;
rozmawiać z nastolatkami o ich seksualności;
przygotować młodych ludzi do przeżywania porażek;
umiejętnie wprowadzać dzieci w świat nowych technologii i mediów społecznościowych.
Sue i Tim Muldoonowie – terapeutka i teolog; wychowują trójkę nastoletnich dzieci i dzielą się swoim doświadczeniem z szukającymi wsparcia rodzicami; autorzy wielu książek na temat wychowania, m.in. poradnika Duchowość dla domu. Sześć reguł życia rodzinnego.
Książka Tima i Sue Muldoonów pomaga rodzicom lepiej rozumieć swoich synów i córki oraz rozróżniać zachowania czy sytuacje groźne dla dzieci i młodzieży od nieuniknionych przejawów niedojrzałości. W jednym i drugim przypadku autorzy podpowiadają rodzicom takie strategie postępowania, jakie stwarzają szansę na pokonanie zaistniałych trudności.
Zadania rodziców, a także zasady wychowania, autorzy książki ukazują w świetle tego, co Pismo Święte mówi na temat człowieka i kryteriów dojrzałości. Odwołują się przy tym do duchowości ignacjańskiej, która w formowaniu człowieka uwzględnia wszystkie sfery: ciało i ducha, myślenie i emocje, wolność i zdolność do miłości.
Tim i Sue Muldoon słusznie podkreślają, że podstawą wychowania jest aktywna obecność rodziców przy synach i córkach, uczenie ich ofiarnej służby na rzecz bliźnich, a jednocześnie nieustanne okazywanie dzieciom miłości rodzicielskiej, która powinna być odblaskiem miłości Boga-Ojca.
Dużym atutem książki jest to, że jej autorzy są małżonkami i rodzicami. Tim jest teologiem i duszpasterzem, a Sue jest psycholożką i terapeutką. Obydwoje dysponują dużym doświadczeniem w pomaganiu ludziom znajdującym się w trudnych sytuacjach. Na co dzień podejmują trud wychowywania trojga dzieci, z których jedno to dziecko adoptowane. Jak sami podkreślają, ów trud rodzicielstwa podejmują z radością i pełnym zaufaniem w pomoc Boga.
ks. Marek Dziewiecki,
wykładowca psychologii i pedagogiki, autor książki
Kochać i wymagać. Rozważania o wychowaniu
– Mamo, nie mogę zasnąć!
– Dlaczego?
– Nie wiem… Jestem zdenerwowany i przez głowę wciąż przebiegają mi myśli, myśli, myśli…
– Chcesz, żebym wyjaśniła ci, jak oddychać?
– ODDYCHAĆ? Ale ja już umiem oddychać!
– A poświęciłeś kiedyś chwilę, żeby się zastanowić, jak właściwie to robisz? Którędy powietrze wchodzi, a którędy wychodzi? Czy wypełnia twój brzuch czy raczej klatkę piersiową, czy robisz to powoli czy szybko…
„Mamo, nie mogę zasnąć” to książka o tym, w jaki sposób za pomocą ćwiczeń wyciszyć dziecko przed snem. Zawiera opisy różnych technik oddechowych i lekkich ćwiczeń fizycznych sprzyjających uspokojeniu.
Ines Castel-Branco – współzałożycielka wydawnictwa Fragmenta. Po urodzeniu dzieci zajęła się typografią i projektowaniem książek. Od wczesnych lat lubiła odkrywać różne techniki malarskie, jest absolwentką architektury. Informacjami o tym, jakie cuda można zrobić z makulatury, dzieli się na swoim blogu „Mama recicla”.
Co to jest savoir-vivre? Mniej więcej to samo co bon ton, tylko że trudniej to się wymawia. No dobrze, a co to jest bon ton? Wiedza o tym, jak człowiek dobrze wychowany zachowuje się w różnych sytuacjach. Hm..., a kto to właściwie jest ten dobrze wychowany człowiek? Ktoś, kto nie zachowuje się jak małpa i kogo nie trzeba chować do szafy, gdy przychodzą goście. Czyli każdy, kto przeczyta tę książkę i czegoś się z niej nauczy!
Czyta Jacek Kiss
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
