„Walka o dom” została nazwana przez „The Guardian” jedną z najlepszych książek o architekturze 2016 roku. Marwa Al-Sabouni w 2018 roku została uznana przez brytyjski „Prospect Magazine” za jedną z TOP 50 Thinkers na świecie, a w 2019 roku znalazła się na liście BBC 100 Women.
Czy urbanistyka i architektura mogą wywołać wojnę albo jej zapobiec?
Jak odbudować zbombardowane miasto? Jak uleczyć społeczeństwo?
W 2011 roku wybucha w Syrii wojna domowa. Młoda architektka Marwa Al-Sabouni wraz z mężem i dziećmi decyduje się pozostać w ogarniętym szczególnie brutalnymi walkami rodzinnym mieście Hims. Rodzina koczuje w cudem ocalałym z bombardowania domu, a architektka rysuje coraz bardziej zrujnowane miasto i pisze. Zastanawia się nad związkami między architekturą a polityką. Opisuje deprawację, w jaką popadła w jej kraju profesja architektoniczna i nauczanie architektury. Analizuje rolę, jaką odegrali architekci i urbaniści w wojnie domowej. Przekonuje, że można doprowadzić do pokoju przez odpowiednie planowanie miast i sposobów zamieszkiwania. Systematyzuje współczesną architekturę Bliskiego Wschodu, pisze o zaniedbywaniu lokalnego dziedzictwa, deprecjacji pojęcia piękna i utowarowieniu architektury.
Marwa Al-Sabouni stawia w Walce o dom niewygodne pytania i daje odważne odpowiedzi. Czy ktoś tego w ogóle słucha? Książka nie została opublikowana po arabsku – pierwsze wydanie wyszło w Londynie, w języku angielskim. Potem ukazały się tłumaczenia na języki francuski i włoski.
Kolejny ilustrowany atlas warszawskiej architektury wydany nakładem Centrum Architektury obejmuje obszar rozciągający się od ulicy Racławickiej do Dolinki Służewieckiej na południu, aż po brzeg Wisły na wschodzie i obrzeża Okęcia na zachodzie. MOK PD stanowi drugi tom już wydanego opracowania architektury Mokotowa obejmującego teren na północ od ulicy Racławickiej.
Tradycyjnie Mokotów dzielimy na Górny i Dolny ze względu na przebieg Skarpy Warszawskiej. Zastosowany w serii wydawniczej podział na Mokotów północny i południowy wprowadza autorskie rozróżnienie, spójne z etapami powstawania zabudowy dzielnicy.
Atlas MOK PD przedstawia 60 bardzo zróżnicowanych obiektów są wśród nich budynki i założenia urbanistyczne, pomniki i detale architektoniczne. Socrealistyczne osiedla, wielkie bloki z lat 70., kościoły, budynki przemysłowe i nowoczesne biurowce. Każdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w języku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone są dwujęzycznym wstępem z zarysem historii dzielnicy. Atlas zawiera także indeks osób i pracowni architektonicznych oraz bibliografię.
Kolejny ilustrowany atlas warszawskiej architektury wydany nakładem Centrum Architektury obejmuje obszar rozciągający się na południe od Alej Jerozolimskich, między Skarpą Warszawską a ulicami Tytusa Chałubińskiego i Al. Niepodległości. Południową granicę wyznaczają ulice Batorego i Boya.
Na tym terenie w kolejnych epokach powstawały ważne założenia urbanistyczne: od królewskiej Osi Stanisławowskiej, Alej Ujazdowskich, przez planowaną w latach 30. XX wieku monumentalną dzielnicę im. Marszałka Piłsudskiego, do socrealistycznej Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej i nowoczesnej wizji zachodniego centrum z lat 70 XX wieku. Żadna z tych koncepcji nie została w pełni zrealizowana, ale ich ślady można odczytać w lokalizacji i architekturze licznych reprezentacyjnych budynków. W tej części śródmieścia Warszawy od XIX wieku powstało bowiem najwięcej gmachów publicznych, siedzib uczelni, ministerstw, urzędów i instytutów państwowych. Ich projekty często powstawały w wyniku konkursów i są dziełami wybitnych architektów.
Autorzy atlasu prowadzą czytelnika przez skomplikowaną architektoniczną historię dzielnicy, opisując zarówno te najbardziej znane, jak i mniej popularne budynki. Wiele z nich będzie można zobaczyć w nowym świetle.
Atlas przedstawia 70 obiektów – są wśród nich budynki i założenia urbanistyczne, pomniki i detale architektoniczne. Każdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w języku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone są dwujęzycznym wstępem z zarysem historii dzielnicy. Atlas zawiera także indeks osób i pracowni architektonicznych oraz bibliografię.
Książka Beatriz Colominy Prywatne i publiczne. Architektura nowoczesna jako medium masowe przetarła szlaki nowemu sposobowi pisania o architekturze, jej funkcjonowaniu w świecie nowoczesnych mediów i uwikłaniu w relacje społeczne. Interpretując na nowo twórczość Le Corbusiera i Adolfa Loosa, autorka przyczyniła się do rozwoju krytycznej refleksji na temat architektury modernistycznej, której obraz, zbudowany na podstawie wieloletnich badań wydawał się już określony i zamknięty. Tradycyjnym analizom przeciwstawiła uważne spojrzenie na obrzeża, badanie relacji między wnętrzem a zewnętrzem, twórcą a przekazem, architekturą a jej reprezentacją. Mimo upływu niemal 30 lat od pierwszego wydania (1994) książka jest stale cytowana, tłumaczona w całości i fragmentach oraz omawiana na uniwersytetach. Stała się klasyczną pozycją w dziedzinie nowoczesnego pisania o architekturze. Niniejsze wydanie jest pierwszym przekładem na język polski.
„Warszawa rysuje Skopje” to mało znana i dotąd nieopowiedziana historia wielkiego międzynarodowego sukcesu polskiego soft-power, opartego na wiedzy i doświadczeniu warszawskich urbanistów, którzy wzięli udział w ONZ-owskim projekcie odbudowy zniszczonego w trzęsieniu ziemi z 1963 roku Skopje, współtworząc Master Plan (plan ogólny) miasta. Pracujący w Macedonii warszawski „zespół Skopje” tworzyli ludzie o wyjątkowych życiorysach – m.in. Stanisław „Agaton” Jankowski (jego kierownik), Stanisław „Orsza” Broniewski, Bohdan Jastrzębski, Zbigniew Galperyn, Kazimierz Marczewski czy Juliusz Wilski. Dyrektorem Projektu planu Skopje z ramienia Funduszu Specjalnego ONZ był Adolf Ciborowski (przed wyjazdem do Skopje Naczelny Architekt Warszawy). Warszawscy urbaniści współpracowali w Skopje z międzynarodowymi sławami, jak Constantinos Doxiadis, Kenzo Tange czy Arata Isozaki (współprojektant krakowskiej Mangghi).
Kinga Nettmann-Multanowska odkrywa w tej książce także historię polskiej kolekcji z Muzeum Sztuki Współczesnej w Skopje, daru polskich artystów dla miasta (ponad 200 dzieł sztuki) i opisuje historię budynku Muzeum, którego projektantami byli polscy architekci –warszawskie „Tygrysy”: Wacław Kłyszewski, Jerzy Mokrzyński i Eugeniusz Wierzbicki. Nieustannie obecnym bohaterem tej wielowątkowej opowieści jest samo miasto Skopje – wyjątkowe miejsce o wielu tożsamościach, stolica wybitnej architektury brutalistycznej i spektakularnego architektonicznego kiczu powstałego w nieodległej przeszłości.
Książka ma formę reportażu historycznego, zawierającego przeprowadzone w ostatnich latach wywiady i rozmowy z urbanistami z „zespołu Skopje” oraz artystami, którzy przekazali swoje dzieła miastu. Opowieść bazuje na bogatym i unikalnym materiale archiwalnym – zdjęciach, pamiętnikach, listach, dokumentach, m.in. z Archiwum MSZ (w tym sprawozdaniach, szyfrogramach, korespondencji), Archiwum Akt Nowych, NAC, Archiwum Miasta Skopje, wycinkach prasowych. Narracji towarzyszy macedońska poezja i obfita ikonografia.
Fascynująca, wielowątkowa książka. Jest wyrazem pasji i kompetencji autorki, która pisząc o misji warszawskich urbanistów w Skopje i o losach Macedonii Północnej, odkrywa zapomnianą solidarność Polaków z Macedończykami, więź Polski z Bałkanami. Ta piękna publikacja ma jeszcze jeden zasadniczy wymiar: ukazuje europejskie dziedzictwo poprzez palimpsest Skopje – miejsca spotkań chrześcijaństwa, islamu, judaizmu i ateistycznego humanizmu. Kinga Nettmann-Multanowska opowiada o mieście nad Wardarem jak o swojej małej ojczyźnie, bo podarowało jej nową perspektywę poznania siebie i własnej kultury. Miłością do tego kawałka ziemi zaraziła i mnie. Skopje to też nasz los, nasza Europa. Skopje to my!
Basil Kerski, dyrektor Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku
Wedle jednej z najważniejszych reguł dramaturgicznych ta historia zaczyna się od wielkiego trzęsienia ziemi, które w 1963 roku obraca wniwecz 65 procent zabudowy Skopje. W swoim pieczołowitym dziele autorka splata losy Warszawy i macedońskiej stolicy; ludzki dramat, niepewność, rozpacz, a potem niezwykła mobilizacja i triumf ducha to wątki, które znamy z własnego podwórka. Napisana ze swadą, gatunkowo różnorodna i gęsta od informacji opowieść o odrodzeniu miasta jest przede wszystkim wielką pochwałą solidarności. Dziś, gdy niczego nie potrzebujemy bardziej, książka ta okazuje się lekturą szczególnie aktualną i ważną.
Małgorzata Rejmer, pisarka, autorka m.in. książek Bukareszt. Kurz i krew i Błoto słodsze niż miód
Premierze książki towarzyszy podkast – rozmowa z autorką zatytułowana „Warszawa rysuje Skopje”, opublikowana na www.radioarchitektura.pl (również na profilu Radia Architektura na Soundcloudzie i Spotify). Kolejne audycje związane z książką w przygotowaniu.
POW - ilustrowany atlas architektury Powiśla obejmuje obszar od Mariensztatu po Trasę Łazienkowską, od Skarpy Warszawskiej po brzeg Wisłyi przedstawia 60 budynków, założeń architektonicznych, mostów, pomników i rzeźb znajdujących się na tym terenie. Każdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w języku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone są dwujęzycznym wstępem z zarysem historii dzielnicy oraz przedmową.Pomysł, opieka artystyczna, projekt i skład Magdalena PiwowarRysunki Maciej Drążkiewicz, Łukasz Gadomski, Mateusz GryzłoWybór i tekst Małgorzata Omilanowska, Katarzyna Uchowicz
Pierwsze architektki, studentki, członkinie stowarzyszeń – pionierki rozbijające ponad 100 lat temu szklany sufit, by utorować drogę innym – popadły w zapomnienie. Książka Despiny Stratigakos Gdzie są architektki? przywraca ten rozdział historii i porusza zarazem niewygodny temat: jak to się dzieje, że ponad połowa osób zaczynających co roku studia architektoniczne to kobiety, a 20 lat później tylko spychana na margines zawodu garstka z nich prowadzi własne pracownie? Czyżby ignorowane, obrażane pogardliwymi artykułami prasowymi, ciągle krytykowane architektki objęła „strategia niepamiętania”, czy może większą rolę odgrywa tu ambiwalencja, a nawet niechęć w przyznawaniu zleceń kobietom? Piszący o architekturze dziennikarze pomijają osiągnięcia projektantek jako mało ważne, skazując nas na nieodwracalną stratę dorobku wielu pokoleń kobiet, które poświęciły życie budowaniu i krytyce architektury. Jak temu zaradzić? Czy architektura na zawsze pozostanie „męskim klubem”?
Despina Stratigakos – kanadyjska badaczka, historyczka architektury i pisarka o greckich korzeniach. Obecnie pracuje na uniwersytecie w Buffalo, w stanie Nowy Jork. Zajmuje się tematem różnorodności i równouprawnienia w dziedzinie architektury. Do tej pory w Polsce ukazała się jej książka Dom Hitlera (wyd. Wielka Litera, 2015).
Większość polskich turystów szuka w Wilnie głównie śladów przedrozbiorowej historii – odwiedza wzgórze zamkowe, katedrę, barokowe kościoły. Ale spacer po tym mieście może być też skróconym kursem historii architektury ostatniego stulecia. W stolicy Litwy można znaleźć willę w stylu zakopiańskim i socrealistyczne lotnisko, muzeum projektu Libeskinda i osiedle wyróżnione Nagrodą Leninowską, gmachy banków z czasów II RP, współczesne korporacyjne wieżowce i wiele, wiele więcej.
Polskie wydanie książki zostało przygotowane w ślad za litewskim, niemieckim i angielskim, na podstawie trzeciego wydania oryginalnego (2016), z aktualizacjami i uzupełnieniami uzgodnionymi z wydawcami i redaktorami oryginału. Zespół wybitnych litewskich ekspertów wybrał 246 miejsc – pojedynczych budynków i zespołów przestrzennych, które pokazują bogactwo architektury miasta i opowiadają jego złożoną historię.
Przewodnik architektoniczny przygotowany przez litewskich ekspertów to pierwsza tak szeroka prezentacja dorobku architektonicznego Kowna. Po zajęciu Wilna przez Polskę w 1920 roku to prowincjonalne miasteczko musiało niemal z dnia na dzień przyjąć rolę tymczasowej stolicy Litwy. Poza granicami średniowiecznej starówki powstały dziesiątki gmachów publicznych, setki kamienic i tysiące domów, projektowanych przez litewskich architektów wykształconych na uczelniach całej Europy. Kowno stało się miejscem ekspresji ambicji niepodległej Litwy, a dziś jest skarbcem modernistycznej architektury w wielu jej odcieniach.Polskie wydanie książki zostało przygotowane w ślad za litewskim, niemieckim i angielskim. Z 242 obiektów zaprezentowanych w przewodniku ponad połowa pochodzi z okresu międzywojennej stołeczności, a reszta powstała w czasach powojennych pod władzą radziecką (socrealizm, późny modernizm) lub we współczesnej Republice Litewskiej (postmodernizm).
Karta ateńska to zestaw wytycznych do projektowania nowoczesnych miast stworzony przez architektów i urbanistów związanych z organizacją CIAM (Międzynarodowe Kongresy Architektury Nowoczesnej).
Zjazd CIAM IV odbył się na statku Patris II płynącym z Marsylii do Aten oraz w samych Atenach latem 1933 roku, z udziałem przedstawicieli polskiej awangardy – Heleny i Szymona Syrkusów oraz Anatolii i Romana Piotrowskich. Helena Syrkus twierdziła wręcz, że jako poliglotka odegrała kluczową rolę w opracowaniu tekstu „Postanowień” kongresu, tworzonego przez wielojęzyczne grono delegatów.
Dziesięć lat później, w okupowanej Francji, Le Corbusier wydał „Postanowienia” w zaktualizowanej i rozszerzonej wersji, jako Kartę ateńską. W powojennych dekadach stała się ona drogowskazem dla urbanistów odbudowujących i budujących miasta na całym świecie, w tym w Polsce.
Karta ateńska budzi wiele kontrowersji. Optymistyczna i humanistyczna, czy nieludzka i technokratyczna? Jedno jest pewne – to najważniejszy miejski manifest XX wieku. Dlatego w serii FUNDAMENTY prezentujemy pierwsze od lat i najpełniejsze do tej pory polskie wydanie Karty, uzupełnione o wcześniej nie tłumaczone fragmenty.
Tekst i grafika oparte są na opracowanej przez Le Corbusiera edycji z 1943 roku.
Oryginał wzbogaciliśmy o szkic oksfordzkiego profesora geografii miejskiej Johna R. Golda Jak stworzono Kartę ateńską oraz współczesny komentarz socjolożki Joanny Kusiak, która zastanawia się do czego Karta może służyć w XXI wieku (Wściekły rozwój miasta kontra nadopiekuńczy rozsądek utopii).
Po 76 latach od francuskiej premiery Centrum Architektury przedstawia pierwsze polskie wydanie książki Le Corbusiera „Kiedy katedry były białe. Podróż do kraju ludzi nieśmiałych”. To druga książka papieża modernizmu opublikowana po polsku. Poprzednia – „W stronę architektury” była architektonicznym przebojem księgarskim 2012 roku – pierwsze wydanie (2000 egzemplarzy) rozeszło się w miesiąc.
„Kiedy katedry były białe” to efekt pierwszej podróży legendarnego architekta do Ameryki. W 1935 roku papież modernizmu przeżywał kryzys. Sfrustrowany oporem na który trafiła awangarda i w ZSRR, i w III Rzeszy, i w demokratycznej Francji, przyjął zaproszenie Fundacji Rockefellera i wybrał się z wykładami do USA. Liczył na to, że jego radykalne idee miasta przyszłości (tzw. Miasto promienne) i nowej organizacji społeczeństwa znajdą podatny grunt w nowym, nieobciążonym tradycją świecie.
Inspiracją i bohaterem książki jest Nowy Jork. Dla Europejczyków był on w latach 30. tym, czym dziś Szanghaj czy Dubaj – miastem nowych możliwości, fascynującą i jednocześnie obcą metropolią, w której możliwe było to, co nie do pomyślenia na Starym Kontynencie. W wieżowcach Manhattanu Le Corbusier zobaczył „białe katedry nowoczesności” – symbol możliwości i aspiracji swojej epoki.
„Katedry” nie są książką tylko o architekturze. Autor równie błyskotliwie pisze o podróżach koleją, o seksualności Amerykanów, ich manierach i etyce pracy, o świecie wielkiego biznesu i sztuki. Wieżowce i kluby jazzowe Manhattanu, fabryki Forda i uniwersytety, niedostępne w Europie wygody i cuda techniki, spotkania z wpływowymi ludźmi i rozmowy podsłuchane w restauracjach, Louis Armstrong i Caravaggio, Rockefeller i Freud zainspirowali niezwykłą książkę – połączenie architektonicznego i politycznego manifestu z dziennikiem podróży Europejczyka patrzącego na młodą amerykańską cywilizację z mieszaniną podziwu i wyższości.
Podróż, a później książka, miały kolosalne znaczenie dla promocji idei modernizmu na świecie. Jerzy Sołtan – jeden z największych polskich modernistów – „Katedry” wskazywał jako książkę, która ukształtowała go na całe życie i doprowadziła pod drzwi paryskiej pracowni Le Corbusiera. „Katedry” stały się również inspiracją do wydanej właśnie po polsku książki Rema Koolhaasa „Deliryczny Nowy Jork”.
Oto dziewiąty ilustrowany atlas warszawskiej architektury nakładem Fundacji Centrum Architektury. Premiera: kwiecien 2023Do dzisiaj nie powstała naukowa monografia tej okolicy, a książki i artykuły dotyczące historii architektury Grochowa nie są liczne. Atlas GRO jest opracowaniem pionierskim, poprzedzonym nie tylko tradycyjną kwerendą w archiwach, lecz także pracą niemal detektywistyczną rozmowami z mieszkańcami, przeczesywaniem domowych archiwów czy spisów cmentarnych. Autorom udało się przypomnieć nazwiska twórców grochowskiej architektury, pokazać budynki wcześniej nieopisywane, a także zweryfikować niektóre mity i dotrzeć do fascynujących architektonicznych historii.GRO. Ilustrowany atlas architektury Grochowa obejmuje obszar Grochowa i kilka obiektów z Kamionka. Przedstawia 60 budynków, załozen i detali, pomników i rzezb znajduja?cych sie? na tym terenie. Kazdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w je?zyku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone sa? dwuje?zycznym wste?pem z zarysem historii dzielnicy. Atlas zawiera takze indeks osób i pracowni architektonicznych oraz bibliografie?, a nawet wykaz filmów i teledysków z Grochowem w tle.
Łódź. Ilustrowany atlas architektury Atlas zawiera esej na temat historii Łodzi, prezentacje 65 obiektów oraz mapę miasta z zaznaczonymi lokalizacjami budynków. Wszystkie teksty podane są w języku polskim i angielskim. Uzupełnieniem tekstów jest bibliografia oraz indeks nazwisk i pracowni architektonicznych. Wyboru obiektów do atlasu dokonali Anna i Błażej Ciarkowscy, łodzianie, znawcy i miłośnicy miasta. Oprócz sztandarowych zabytków, najstarszych pałaców i fabryk, znalazły się tu także mniej znane modernistyczne budynki, pawilony i z okresu PRL, neony, murale i rzeźby. Ten zestaw składa się na żywy obraz miasta, interesujący nie tylko dla amatorów historii architektury. Książkę wyróżnia atrakcyjny projekt graficzny, którego autorką jest Magdalena Piwowar. Wszystkie obiekty zostały zilustrowane za pomocą rysunków. Dzięki temu, mimo różnorodności form architektonicznych, cały atlas jest graficznie spójny i czytelny.Rysunkowa formuła jest charakterystyczna dla serii atlasów wydawanych przez Fundację Centrum Architektury. Ten syntetyczny sposób prezentacji pozwala oczyścić obiekt z elementów przypadkowych i nietrwałych, ukazać jego najbardziej charakterystyczne cechy i podkreślić ideę, jaka przyświecała projektantom. Rysunek jest też interpretacją, czyli świadectwem bezpośredniego i zaangażowanego spojrzenia na architekturę.
MUR. Ilustrowany atlas architektury Muranowa obejmuje obszar rozciągający się na północ od alei „Solidarności”, do torów kolejowych, czyli granicy z Żoliborzem. Atlas przedstawia 62 budynki, założenia i detale architektoniczne, pomniki i rzeźby znajdujące się na tym terenie. Każdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w języku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone są dwujęzycznym wstępem z zarysem historii dzielnicy. Atlas zawiera także indeks osób i pracowni architektonicznych oraz bibliografię.
Ilustrowane atlasy warszawskiej architektury wymyśliła graficzka Magdalena Piwowar. Wydajemy je od dziesięciu lat. Pierwszy był SAS, potem ŻOL, MOK, OCH, POW, PRA i ŚRÓD PN. Premierom atlasów towarzyszą autorskie spacery architektoniczne i podkasty publikowane na stronie podkastowego Radia Architektura (www.radioarchitektura.pl).
To już siódmy ilustrowany atlas warszawskiej architektury nakładem Centrum Architektury.ŚRÓD PN. Ilustrowany atlas architektury Śródmieścia Północnego obejmuje obszar warszawskiego śródmieścia rozciągający się na północ od Alej Jerozolimskich. Granicą północną jest zbudowana po wojnie Trasa WZ, od wschodu Skarpa Warszawska i zabudowa staromiejska, a od zachodu aleja Jana Pawła II. Atlas przedstawia 76 budynków, założeń i detali architektonicznych, pomników i rzeźb znajdujących się na tym terenie. Każdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w języku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone są dwujęzycznym wstępem z zarysem historii dzielnicy.
61 mniej lub bardziej znanych zakątków Żoliborza. Wille i bloki, najpiękniejsza (ponoć) stacja metra, rzeźby i forty, Szapocznikow i Brukalscy, Skibniewska i Żórawski. Wszystkie fachowo opisane i pokazane na syntetycznych ilustracjach, na których budynki wyglądają, jakby wróciły z miejskiego krajobrazu na deski kreślarskie.Z przedmową, wstępem historycznym, indeksem nazwisk autorów i pracowni. Po polsku i po angielsku!
Mies. Skomplikowane życie architekta minimalisty to fabularyzowana biografia zarówno Ludwiga Mies van der Rohego, jak i heroicznej epoki nowoczesnej architektury. Lektura uzmysławia nam, kim tak naprawdę był jeden z najbardziej eleganckich i najchętniej naśladowanych architektów XX wieku. Widzimy tu człowieka, który zdaje się niczego nie bać, głodnego wiedzy syna kamieniarza, młodzieńca, który bez wahania komplikuje sobie życie, i mężczyznę, który nie przepuszcza żadnej okazji do dobrej zabawy.Słynny architekt Ludwig Mies van der Rohe leci do Berlina na uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod swój projekt, Neue Nationalgalerie. Towarzyszy mu wnuk Dirk Lohan, również architekt. W rozmowie podczas lotu wracają wspomnienia z najważniejszych chwil w życiu prywatnym Miesa. Projekty, klienci i klientki, wojna, wrogowie, przyjaciele i kochanki.To jest komiks historyczny. Najważniejsze fakty są potwierdzone w źródłach: że Goebbelsowi zależało na zastrzyku świeżej krwi w sztuce niemieckiej, a Hitler zdeptał projekt Reichstagu złożony przez van der Rohego. Że Mies podpisał ku obrzydzeniu kolegów i koleżanek z Bauhausu manifest poparcia dla Fhrera i że uciekł z Niemiec, kiedy dotarło do niego, że już nigdy nic tam nie zbuduje. Prawdziwi są również cierpliwa żona, wnuk Dirk, z którym rozmawia Mies, lojalna Lilly Reich i piękna Lora Marx.Jednak postacią, która być może najlepiej pokazuje trudność pogodzenia sławy, architektury i prawdy, jest nefrolożka Edith Farnsworth, której marzenie o domu pomyliło się z pragnieniem związku, a po wszystkim ten dom sprzedała i wyprowadziła się do Włoch. Jej nazwisko przetrwało jednak na zawsze w nazwie budynku, który przez kilka lat pozwolił jej wierzyć w lepszy świat.Największe osiągnięcie autora komiksu, Ferrera Casasa, można podsumować aforyzmem Flauberta, który Mies lubił cytować, przypisując sobie jego autorstwo: Bóg tkwi w szczegółach. Garnitury architekta, jego cygaro, szklanka z martini, ogród zimowy willi Tugendhatów w Brnie czy widoki z budynku przy Lake Shore Drive w Chicago to autentyczne detale, które budują tę historię.Autorem przedmowy jest światowej sławy architekt Norman Foster, laureat Mies van der Rohe Award z 1990 roku i Nagrody Pritzkera z 1999 roku.
PRA. Ilustrowany atlas architektury Pragi"" obejmuje obszar zagospodarowany najwcześniej po prawej stronie Wisły, czyli historyczną Pragę w granicach zamkniętych obwodnicą kolejową oraz leżący poza nią teren Kamionka.Przedstawia 60 budynków, założeń i detali architektonicznych, pomników i rzeźb znajdujących się na tym terenie. Każdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w języku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone są dwujęzycznym wstępem z zarysem historii dzielnicy.Pomysł, projekt i skład Magdalena Piwowar, wybór i tekst Maciej Czeredys, Ewa Ziajkowska, rysunki Maciej Drążkiewicz, Mateusz Gryzło, Peter Łyczkowski, mapa Ryszard Piwowar, redakcja Jolanta Pieńkos, konsultacja merytoryczna Leszek Piskowski, korekta Urszula Drabińska, tłumaczenie Zofia Sochańska, Bartek Kumor, redaktorka prowadząca Agnieszka Rasmus-Zgorzelska.
To drugie, rozszerzone i uzupełnione wydanie pierwszego (z 2012) tomu z serii ilustrowanych dwujęzycznych atlasów dzielnic Warszawy. Przedstawia wybrane obiekty z Saskiej Kępy, modernistycznej dzielnicy Warszawy, miejsca eksperymentu, w którym uczestniczyło kilka pokoleń wybitnych architektów, urbanistów, projektantów i rzeźbiarzy. Atlas obejmuje 55 miejsc budynków i elementów dekoracyjnych powstałych w latach 1926-1939 oraz wybranych obiektów powojennych i współczesnych. Każdy opatrzony jest ilustracją i krótkim opisem w języku polskim i angielskim. Wybór poprzedzony jest wstępem historycznym.Publikacja jest prezentacją budynków, rzeźb i dekoracyjnych detali za pomocą precyzyjnej, lecz syntetycznej ilustracji. Taki sposób przedstawienia architektury pozwala zrozumieć podstawowe założenia przestrzenne poszczególnych projektów, niezakłócone ograniczeniami, z jakimi mamy do czynienia w przypadku zdjęć budynków (zasłaniające je drzewa, inne obiekty czy elementy infrastruktury miejskiej, brak dostępu z niektórych stron, zmiany modernizacyjne). Tym samym mamy szansę lepiej poznać pierwotny zamysł architekta.Obiekty są pokazane jako monochromatyczne bryły, które z przestrzeni miejskiej wróciły na deskę architekta, a raczej na ekran komputera, którym dziś posługiwaliby lub posługują się ich twórcy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
