Porywająca opowieść rodzinna i historia nigdy wcześniej nie opisanego romansu, koncentrujące się na osobie Aldo Gucciego - człowieka odpowiedzialnego za przekształcenie legendarnego domu mody w potęgę, jaką znamy - opisana przez jego córkę.Narodziny Patricii Gucci utrzymywano w ścisłej tajemnicy: wiadomość o istnieniu nieślubnego dziecka mogłaby pogrążyć jej ojca, Aldo. Początek lat sześćdziesiątych XX wieku to okres największej świetności Gucci - ulubionej marki zarówno arystokratów jak i hollywoodzkich gwiazd - ale i czasy, kiedy w świetle włoskiego prawa posiadanie nieślubnych dzieci było nielegalne. Aldo nie mógł pozwolić sobie na publiczny skandal, ale też nie potrafił wyrzec się uczuć, które żywił dla matki Patricii, Bruny, byłej pracownicy swojego rzymskiego butiku. W celu uniknięcia kontrowersji wysłał ciężarną kochankę, aby urodziła w Londynie, a następnie potajemnie ściągnął ją wraz z noworodkiem z powrotem do Rzymu, gdzie obie musiały ukrywać się przed władzami, mediami i rodziną Gucci.Gucci. W imię mojego ojca opisuje nieznaną dotąd historię miłosną rodziców Patricii w oparciu o jej własne wspomnienia, rozmowy, jakie przeprowadziła ze swoją matką oraz listy miłosne pisane przez jej ojca. Wszystko to uzupełniają nigdy wcześniej nie publikowane zdjęcia. Autorka przeplata burzliwą historię związku swoich rodziców wspomnieniami dotyczącymi swojej osobistej relacji z ojcem oraz drogi jaką przeszła, aby od bycia osamotnioną małą dziewczynką, żyjącą w ukryciu przez dziesięć pierwszych lat życia, stać się rzeczniczką Gucci i najmłodszą protegowaną Aldo. Co więcej kiedy Aldo wydziedziczył swoich trzech synów po ich zuchwałej zdradzie, Patricia, niegdyś traktowana jako wstydliwy sekret, została "główną i jedyną spadkobierczynią" swojego ojca. Epicka opowieść o miłości i stracie, zdradzie i lojalności rozgrywająca się we Włoszech, w Anglii i w Ameryce w trakcie najbardziej niespokojnego okresu w ciągu 60 lat, kiedy firma Gucci była przedsięwzięciem rodzinnym.
Wstrząsająca autobiografia ojca.
Trzydziesta książka Amélie Nothomb, nagrodzona Prix Renaudot 2021. Osobista, niesentymentalna, na pozór lekka, a jednak wstrząsająca powieść, w której autorka oddała hołd swojemu ojcu, mówiąc jego głosem.
Zaledwie trzy epizody z dzieciństwa i młodości Patricka Nothomba, belgijskiego dyplomaty, zupełnie wystarczyły pisarce, by po mistrzowsku przedstawić zarówno słabość, jak i siłę człowieka.
Sześcioletni Patrick zostaje wysłany na wakacje do dziadka poety, barona na zamku w Pont-d’Oye. Tam, pośród zgrai swoich małoletnich ciotek i wujków, przebywa w osobliwych warunkach: karmiony raczej kiepską poezją niż realną strawą, marznąc na kość w zimowe noce, zdany sam na siebie przechodzi prawdziwie darwinowską szkołę przetrwania. Po latach powie, że to właśnie tam rozwinął instynkt życia i hart ducha, które pozwoliły mu jako negocjatorowi stanąć twarzą w twarz z rewolucjonistami w Kongo i uratować setki zakładników.
O autorce:
AMÉLIE NOTHOMB – urodzona w 1966 roku belgijska pisarka tworząca w języku francuskim, która od swojego debiutu (Higiena mordercy, 1992) publikuje co roku jedną powieść. Jej książki, przetłumaczone łącznie na ponad czterdzieści języków, trafiają zarówno na listy bestsellerów, jak i do programów szkolnych, są nagradzane i ekranizowane. Jest znana z kontrowersyjnych wypowiedzi i ekscentrycznego stylu bycia. Na jej cześć nazwano odmianę róży, a także asteroidę.
Twórczość Amélie Nothomb charakteryzuje zwięzła forma, precyzyjny język, czarny humor, watki groteskowe i autobiograficzne.
Rozalia z Chodkiewiczów Lubomirska (17681794) to jedna z najbardziej znanych postaci kobiecych doby stanisławowskiej. Jej losy przez lata pasjonowały badaczy i historyków. Gdzie należałoby szukać źródeł ogromnego powodzenia tej kobiety?Księżna była typową przedstawicielką swej epoki rokokową damą. Stała się jednak z uwagi na swe uwięzienie i śmierć na szafocie w ogarniętym rewolucją Paryżu bohaterką książek, legend, wspomnień Stała się postacią historyczną, która doskonale wyrażała mentalność swoich czasów i którą osobiście dotknęły tragiczne wypadki dziejowe.
Nie ma chyba przesady w stwierdzeniu, że Stefan Szczepłek jest skarbnicą wiedzy na temat warszawskiego sportu. Teraz dziennikarz sportowy dzieli się z czytelnikami ciekawostkami dotyczącymi różnych dyscyplin, zdmuchuje kurz z niektórych nieco zapomnianych sportowców, opowiada o miejscach związanych ze sportem, a przede wszystkim pokazuje pamiątki ze swojej gromadzonej przez lata kolekcji. Dzięki niemu odkrywamy miejsca, które już zniknęły ze sportowej mapy miasta, zaglądamy za kulisy ważnych wydarzeń sportowych, a także dyskretnie podglądamy życie prywatne działaczy i sportowców.
Napisana charakterystycznym, epickim stylem profesora Aleksandra Krawczuka historia 24 władców Cesarstwa Wschodniego (począwszy od Arkadiusza aż po czasy Justyniana II), ukazuje nie tylko sylwetki samych cesarzy, ale również niezwykle barwne stosunki polityczne, społeczne i obyczajowe tego okresu. Wielkie wyprawy i zderzenia kultur, dyplomacja, wojna i dworskie rozrywki wszystko profesor Krawczuk przedstawił wiernie, nie stroniąc od subtelnych analogii wobec współczesności.
Kto mógł przewidzieć, że kapitalistyczny dobrobyt zniewoli ludzkie umysły i dusze skuteczniej niż komunistyczny niedostatek? Że wirtualna rzeczywistość zastąpi żywy świat? Anna Musiałówna - fotoreporterka prasowa i socjologiczna, autorka reportaży, kuratorka wystaw fotograficznych, publikowała m.in. w ,,itd"", ,,Przyjaciółce"", ,,Odrze"", ,,Życiu"" ,,Polityce"". W książce Z drugiej strony szkła. Autoportret fotoreporterki opowiada o własnym życiu poprzez wspomnienia i relacje ze spotkań z bohaterami swoich fotoreportaży. Osoby te, mieszkające często na odległej prowincji, odnajdywała i docierała do nich w zaskakujący niekiedy sposób. Posługując się równie biegle fotografią, jak i słowem pisanym, wyczulona na losy i niedole drugiego człowieka, autorka potrafi z dużą precyzją ukazać obraz życia społecznego w epoce PRL-u i po przełomie 1989 roku, a przy tym ujawnić przed czytelnikami własny punkt widzenia na minione i obecne czasy oraz swoją hierarchię wartości. Zwraca też szczególną uwagę na zmiany oczekiwań, jakie w okresie ostatnich kilkudziesięciu lat zaszły wobec reportażu prasowego. Ta książka - reportaż o własnym życiu - jest niezwykła. Od opisu dzieciństwa w rodzinnym domu w Suchedniowie, pobytu w szkole baletowej i lat spędzonych w powojennej Warszawie, początków kariery tancerki (nagle przerwanej) - po lata pracy fotoreporterki w pismach warszawskich.Z empatią opisane relacje z najbliższymi - z ojcem i matką, z rodzeństwem, z synem. Niezliczone spotkania z ludźmi w podróżach reporterskich. Kontakt i przyjaźń z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim, także - przed wojną - mieszkańcem Suchedniowa. Maria Dąbrowska - inna niż w oficjalnych zapisach, bo we wspomnieniach gosposi Melanii.Wzruszająca, pełna emocji, napisana z wielkim talentem opowieść!Kazimierz Orłoś
Książka powstała na podstawie relacji Pani Leokadii Zwolińskiej, wywiezionej na Syberię w 1941 roku. Bohaterka wraz z rodziną spędziła pięć lat w tajdze syberyjskiej, w okolicy miejscowości Barnauł. Doskonała pamięć pozwoliła odtworzyć po niemal 80 latach niektóre zdarzenia z tamtego okresu. Jej wspomnienia zostały spisane w listopadzie i grudniu
2021 roku, by nie uległy zapomnieniu. Leokadia Zwolińska jest członkiem Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych oraz Związku Sybiraków. Żywa lekcja historii, obecna w tej książce, zainteresuje z pewnością tych, którzy poszukują prawdy.
Alicja Lasoń-Długosz ukończyła Liceum Technik Plastycznych w Kielcach i Studium Reklamy w Ciechanowie. W latach 1976–1981 studiowała na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W roku 1981 uzyskała dyplom z wyróżnieniem rektorskim. W latach 1982–1995 wykonywała projekty wnętrz, projekty graficzne okładek i ilustracje książkowe. W latach 1996–1997 studiowała na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1995–2021 nauczyciel plastyki.
Opracowanie profesor Elżbiety Barbary Zybert czyta się z dużym zainteresowaniem. Ta wielowymiarowa opowieść o niezależnym twórcy Tadeuszu Adamie Zielińskim, któremu obok Jana Le Witta i Jerzego Hima udało się żyć z uprawiania sztuki na emigracji w Wielkiej Brytanii, służy przede wszystkim uchronieniu od zapomnienia autora Matki Boskiej Zwycięskiej Kozielskiej. Jest to tym ważniejsze, że młode pokolenie Polaków coraz słabiej zna historię Polski i uświadamia sobie dramatyzm tamtych lat.Z recenzji prof. dr hab. Jolanty Chwastyk-Kowalczyk
Dziennik, który z założenia jest obszarem prywatnej refleksji, pisania osobistego, skrytego, zakulisowego, wydany w formie książki staje się publiczny, a tym samym uwikłany w to, co publiczne i polityczne. Podobnie jak ciało Lorde, która nigdy nie zdecydowała się na noszenie protezy piersi, jest ciągłym przypomnieniem, że podział na „prywatne” i „polityczne” jest umowny i dostępny jedynie tym, którzy poddają się rygorom aktualnie panujących norm i zasad. Każde odejście od tych reguł staje się działaniem rewolucyjnym.
Ciało kobiety nigdy nie należy tylko do niej: zawsze istnieje w relacji do kogoś/czegoś innego. Niezależnie od sytuacji, zawsze musi się dopasować do istniejącej niezależnie od kobiety formy; musi się w nią wcisnąć; zmniejszyć, powiększyć, dodać lub usunąć. Kobieta, która decyduje się pozostawić swoje ciało w spokoju, niemal automatycznie staje się rewolucjonistką i musi liczyć się z ciągłymi atakami i ingerencjami patriarchalno-kapitalistycznej normy w jej cielesność.
Dzienniki raka to jednak przede wszystkim książka o odwadze: odwadze przeżywania własnego cierpienia, odwadze krytycznego myślenia; odwadze przyznawania się do własnych słabości i odwadze w poszukiwaniu w tychże słabościach mocy do pokonania strachu. Dzieło Lorde to również wspaniały literacki performance bliskości, wspólnoty i siostrzeństwa, poprzez który autorka zdaje się mówić: „Nie znam cię, Ty nie znasz mnie, ale przecież, Siostro znamy się jak nikt na świecie”.
"Audre Lorde zapisywała swoje uczucia: ból, strach, złość. Miała raka piersi, jak wiele kobiet przed nią i później, a doświadczenie choroby filtrowała przez politykę, która ludzkie masy skazuje na zbiorową biedę. Unikała iluzji sentymentalizmu, nie chciała pocieszać się tanio. Twórczo korzystała z gniewu. Pisała przejrzystą prozę, wywodząc ją z dziennika – w stronę znakomitej literatury."
— Izabela Morska, autorka powieści Znikanie
Nowe spojrzenie na nieustannie fascynujących Tudorów – dramatyczną, a często pomijaną historię Henryka VII i zapoczątkowanie przez niego dynastii Tudorów, opowieść o szpiegach, spiskach, kontrspiskach i niełatwej drodze do tronu Henryka VIII. W XV wieku Anglię przez dziesięciolecia pustoszyły spiski i wojny domowe. Pod koniec stulecia Henryk Tudor spełnił swoje marzenie. Chociaż był zbiegiem o wątłych prawach do angielskiej Korony, to jednak udało mu się zdobyć tron i utrzymać na nim przez 24 lata. Mimo że budował pałace, organizował wspaniałe pojedynki i wysyłał ambasadorów do krajów całej Europy,
dla wielu pozostał fałszywym królem. Miał jednak kluczowy atut: rodzinę – królową i dzieci, ucieleśnienie jego upragnionej dynastii.
Teraz zwieńczeniem jego marzeń o potędze miał być ślub starszego
syna ze wspaniałą hiszpańską księżniczką.
Thomas Penn ukazuje Anglię, która wydaje się zarówno znajoma,
jak i obca – kraj średniowieczny, a jednak nowoczesny, w którym honor i rycerskość przeplatają się ze szpiegostwem, zasadami realpolitik, wielkimi finansami i korupcją. To opowieść o przemianie młodego, wrażliwego chłopca, jakim był książę Henryk, w agresywnego nastolatka, który miał się stać Henrykiem VIII, oraz Katarzyny Aragońskiej,
jego przyszłej królowej małżonki, a także samego Henryka VII –
kontrolującego, chciwego, paranoicznego, z makiawelicznym
urokiem i żądzą władzy. Bogaty w niezwykłe wydarzenia i dramaturgię, wypełniony cudownie zarysowanymi postaciami. Książka ta jest niezapomnianą opowieścią o widowiskach, intrygach, pragnieniu
chwały i pełnych napięcia, niestabilnych narodzinach Anglii Tudorów.
Thomas penn – urodził się w 1974 roku. Uzyskał doktorat
na uniwersytecie w Cambridge (jego rozprawa doktorska
dotyczyła początków dynastii Tudorów). Jest również autorem
książki: The Brothers York: An English Tragedy.
Pracuje jako redaktor; mieszka w Londynie.
Historia życia Józefa Mianowskiego (1803-1879), rektora Szkoły Głównej Warszawskiej. Książka powstała dla uczczenia rocznicy 140-lecia istnienia dawnej Kasy Mianowskiego, powstałej w 1881 roku, oraz 30-lecia działalności odrodzonej Kasy im. Józefa Mianowskiego Fundacji Popierania Nauki, która reaktywowana została w 1991 roku.
"Nie chcemy Narutowicza! Precz z żydami! Niech żyje faszyzm!"Warszawska ulica wrze. Tłumy podburzone przez narodowców protestują przeciwko wyborowi na pierwszego prezydenta Polski Gabriela Narutowicza. Tego kandydata poparli posłowie mniejszości narodowych. Dla nacjonalistów znad Wisły jest zatem "człowiekiem bolszewicko-żydowskich wpływów".Niemal tysiącletnia Polska ledwie wczoraj odzyskała niepodległość po 123 latach zaborów. W swojej bogatej historii nie zna królobójstwa. Szczyci się tym. Aż do teraz. Za kilka dni w galerii Zachęta padną strzały. Narutowicza zamorduje malarz - Eligiusz Niewiadomski.Jest 31 stycznia 1923 roku. Eligiusz idzie na śmierć z dumą. Nie wyraża żadnej skruchy. Wierzy, że uratował Polskę przed "żydowskim" prezydentem. Do plutonu egzekucyjnego rzuca krótkie:- Proszę, aby mierzono mi w głowę, ja stanę wam wygodnie.O jego malarstwie świat nie pamięta, jego słowa mało kto zna. Tylko nienawiść, która nim kierowała, przetrwa w kolejnych pokoleniach.Kim był morderca pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej?Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Dalsze losy Izabeli Czartoryskiej. Kobiety silnej, wzbudzającej podziw, ale i kontrowersje. Książka ukazuje jej pasje, budzące zgorszenie romanse, zmagania z przeciwnościami losu, tragedie życiowe oraz jej dwie największe miłości - do dzieci i do Ojczyzny. W opowieści odnajdujemy też przejmujący obraz chylącej się ku upadkowi Rzeczypospolitej Obojga Narodów, skonfliktowanych Polaków, wielkich i małych bohaterów, zdrajców i patriotów.
Nowa książka Tekielego to dziennik zmagań człowieka z samym sobą i jego relacji z Bogiem. Autor żyje Słowem, a Bóg działa w historii jego życia. Sięga istoty problemów tego świata - deficytu miłości, zranień, egoizmu, zagubienia we współczesnym świecie pozorów i blichtru. Ten głód miłości może wypełnić tylko Chrystus.
Zwykle dziennik kojarzy nam się z egocentrycznymi zapisami, przesadnym eksponowaniu swojej osoby. Tekieli usuwa się jednak w cień. Wskazuje na Ojca, który dał mu nowe życie. „Radykalnie wyrzekłem się uczynków ciemności, Pan przyszedł z łaską, wolnością i zbawieniem” - pisze. Nie są to jednak zapiski skoncentrowane na ciemnej stronie przeszłości autora czy świadectwo uzdrowienia. Jest to raczej dojrzały zapis odpowiadania każdego dnia na Słowo, które kieruje do nas Kościół. Nie są to też komentarze do czytań biblijnych, a raczej echo tego Słowa, które rezonuje w sercu chrześcijanina.
Autor zwraca się często bezpośrednio do czytelnika, pięknym, barwnym, literackim językiem, przez co książkę czyta się szybko i chce się do niej wracać. Zdaje się powtarzać, za św. Janem, że najważniejsza jest Miłość. Świat każdego dnia próbuje nas oszukać, że szczęście da nam kariera, sława, seks, pieniądze czy koneksje. Jeśli w to uwierzymy, pewnego dnia obudzimy się oszukani i zranieni. Chrystus oferuje, to czego nie może dać świat - pełnię Miłości, pokój w sercu i gwarancję życia wiecznego.
Zapiski Tekielego nie są notatkami świętoszka czy moralizatora. To dziennik chrześcijanina, świadomego swojej grzeszności i konieczności nawracania się każdego dnia. Nie ma tu zbędnej teologii czy filozofowania. Jest raczej doświadczenie, człowieka z krwi i kości, którzy wie o czym pisze, bo to przeżył lub zna ludzi, którzy spotykali się z opisywanymi problemami. Nie można oddzielić swojego życia od wiary. Dlatego jest to też świadectwo chrześcijańskiego radykalizmu, wprost, bez owijania w bawełnę. „Jeśli myślisz, że można odkładać nawrócenie, masz bagno powyżej ust i dalej się zapadasz. Igranie z miłosierdziem to głupota” - pisze założyciel legendarnego „BruLionu”.
„Bóg kombinuje w przejrzysty sposób. Zaufaj, nie umrzesz. Podniosę cię z każdego gnoju, w który się wpakowałeś. Bo jesteś dla mnie ukochanym synem, rękę dam sobie za ciebie obciąć. Syna dam za ciebie zabić. Nawet jeśli kochasz śmieci, jeśli kłamiesz, by zaspokoisz swoje chore, zranione pragnienia, wiedz, że tak naprawdę szukasz miłości. Ja jestem Miłością. Do upojenia” - zapewnia.
Dagmara Kaźmierska ogromną popularność zdobyła jako Królowa Życia w programie o tym samym tytule. Nie ukrywała, że zanim trafiła do telewizji, spędziła w więzieniu kilkanaście miesięcy. Widzowie pokochali ją za odwagę, z jaką przyznała się do błędów. „Jest najlepszym przykładem resocjalizacji w polskim show biznesie”, pisano o niej. Teraz zdecydowała się opisać ze szczegółami, jak to się stało, ze trafiła za kraty i jak radziła sobie jako osadzona. O karnej celi, w której wylądowała z morderczynią, o kobietach uzależnionych od prochów, koszmarze więziennej codzienności, ale też o przyjaźni między kobietami i o prawdach i mitach w więziennej hierarchii. Druga część bestsellerowej „Prawdziwej historii Królowej Życia” to porażająco autentyczna opowieść o życiu w więzieniu i o wielkiej miłości – do męża i do syna. A także o niezwykłej przemianie, jaką autorka przeszła od niepokornej – jak sama pisze – „niedobrej” właścicielki nocnego klubu do dojrzałej, świadomej gwiazdy telewizji.
Na pamiątkę setnej rocznicy urodzin Tadeusza Gajcego Państwowy Instytut Wydawniczy zaplanował wyjątkową publikację, która współczesnemu czytelnikowi przybliży postać tragicznie zmarłego poety z odmiennej strony niż typowe książki w charakterze „wierszy wybranych/zebranych” poprzedzone biograficzno-komentatorskim wstępem.
Pod dwuczłonowym tytułem Widma / Opowieść z innego świata ukrywają się dwie książki o charakterze edukacyjno-artystycznym.
Pierwsza z nich – Widma – jest właściwie reprintem debiutu poetyckiego Gajcego z maja 1943 roku, który ukazał się w podziemnym wydawnictwie podczas niemieckiej okupacji. Poprzez zachowanie oryginalnego (wcale nie tak małego i innego od dzisiejszych, innymi słowy – trudnego do ukrycia) formatu publikacji i próbę oddania jej „cech materialnych” chcemy umożliwić czytelnikowi przynajmniej w pewnym stopniu sensualne doświadczenie tego, co mogli czytelnicy takiej poezji w okupowanej Warszawie.
Druga – nie mniej ważna – część publikacji to swoisty album pt. Opowieść z innego świata (tytuł inspirowany wierszem Gajcego), który przede wszystkim zdjęciami oraz skanami wielu publikacji i rękopisów (udostępnionych nam przez Bibliotekę Narodową – jak egzemplarz Widm) ma opowiadać o życiu poety. W ten sposób za pomocą skanów różnych dokumentów, publikacji prasowych, szkiców wierszy, listów oraz zdjęć poety, jego rodziny, bliskich mu osób, ale również samej Warszawy, powstała biograficzna opowieść o krótkim i burzliwym życiu, od dzieciństwa, przez dojrzewanie, przyjaźnie i miłość po tragiczny czas wojny, która przynosi śmierć. Zamysł ten najlepiej może obrazować przykład zestawienia ostatniego wiersza Gajcego (Święty kucharz od Hipciego) ze zdjęciem zniszczonego niemieckiego transportera, który wybuchł na pl. Krasińskich 13 sierpnia 1944, stając się bezpośrednią inspiracją do tego przejmującego tekstu napisanego na trzy dni przed śmiercią.
W albumie znajdują się również teksty wybitnych specjalistów poświęcone różnym aspektom życia i twórczości Tadeusza Gajcego: dr Rafał Brasse (znany m.in. z książki pt. Metaforyczny realizm. O twórczości Tadeusza Gajcego, Biblioteka Literatury Kwartalnika „Nowy Napis”, Kraków 2020) przygotował wstęp biograficzny oraz analizę twórczości Gajcego w konfrontacji z tradycją i oceną Pokolenia Kolumbów, a prof. dr hab. Karol Samsel analizuje w kontekście światowej literatury teksty dramatyczne Misterium niedzielne na ulicy oraz Homer i Orchidea, które w ostatnich latach zdają się być mniej zauważane przed badaczy twórczości Gajcego.
Oba wydane razem tomy – w eleganckim etui – wyróżniają się płynnym połączeniem walorów edukacyjnych z oryginalnym opracowaniem edytorsko-artystycznym.
Nowa, wyczekiwana książka jednej z najbardziej znanych polskich reporterek."Co chcesz powiedzieć światu" daje siłę i nadzieję. Pokazuje świat bez znieczulenia i uwrażliwia na losy innych, niezależnie od tego, kim jesteś i gdzie mieszkasz.Corinne swój pierwszy ultramaraton przez pustynię pokonała w wieku pięćdziesięciu dwóch lat, choć nigdy wcześniej nie biegała. Larysa uciekła przed wojną w Ukrainie z siódemką dzieci, dla których jest mamą zastępczą. W Polsce buduje ich nowe życie. Choć Jennifer urodziła się bez nóg, została wybitną gimnastyczką. Ella pierwszy raz nurkowała z rekinami jako pięciolatka, teraz jest ich obrończynią i rzeczniczką. Morena walczy w Salwadorze o kobiety, które odsiadują wyroki więzienia za poronienie. Darlan jest osobą interpłciową, cudem przeżyła prześladowania, dziś jest pastorką kościoła w Kenii. Marbella była gotowa na wszystko, żeby dać swoim dzieciom przyszłość. Pod koniec życia znalazła się w przytułku dla bezdomnych pracownic seksualnych w Meksyku. To jej dedykuję tę książkę."Co chcesz powiedzieć światu" to portrety dziesięciu niezwykłych kobiet, które spotkałam na różnych krańcach świata i w Polsce. Zainspirowały mnie, pokazały drogę, dodały otuchy. Spisałam ich historie, w których głośno mówią o tym, co najważniejsze: o walce o godność i szczęście własne, i drugiego człowieka, o odpowiedzialności za innych i za naszą planetę, o bezwarunkowej miłości, która daje siłę, i determinacji, która pozwala osiągnąć niemożliwe."Ta książka to opowieść o odważnych kobietach, ale też o mnie samej, bo bez nich nie byłabym tym, kim jestem".- Martyna Wojciechowska
Fiński kierowca zawsze słynął z niechęci do mediów. Właśnie dlatego bliska relacja Heikkiego Kulty z Kimim Rikknenem sprawia, że ta książka jest wyjątkowa. Mistrz świata z 2007 roku od początku kariery nauczył się ufać Kulcie, dzięki czemu wytworzyło się między nimi zawodowe porozumienie. Ale także prawdziwa przyjaźń.Autor przygląda się Rikknenowi i jego wyjątkowej karierze od zera do milionera. Jako najmłodszy z czworga dzieci Kimi był nieprzeciętnie ambitny i nie pozwalał, by ktokolwiek mówił mu, co ma robić, choć głos podnosił tylko w kabinie kierowcy. Kulta od początku zwrócił uwagę na lakoniczność wypowiedzi Icemana, który za wszelką cenę próbował zachować prywatność, ale w końcu pozwolił mu się oswoić.Ta jedyna w swoim rodzaju biografia przybliża czytelnikom wybitnego sportowca i daje odbiorcom wyjątkową perspektywę, jakiej nie mógłby stworzyć nikt inny. To podróż przez wyścigi, życie rodzinne i wszystko, co mieści się pomiędzy nimi.***Gbur i milczek czy skory do żartów i zabawy wesołek? Kimi Rikknen na co dzień przywdziewał tę pierwszą maskę, zachowując swoje prawdziwe ja dla wąskiego kręgu najbliższych, zaufanych osób. Jedną z nich jest doświadczony dziennikarz Heikki Kulta, który opisuje historię "Icemana" bez cenzury i kompromisów - tak jak zasługuje na to jej bohater, bo sam właśnie taki jest!- Mikołaj SokółNiepoprawny, niemedialny, niewzruszony, niereformowalny - Kimi Rikknen to chodząca definicja nonkonformisty. Bo najlepiej czuje się, będąc sobą - niby prostym, a jednak niesamowicie ciekawym, superszybkim i zdolnym wyścigowym diamentem z Finlandii, który poszedł na skróty, prosto do celu, nie oglądając się na boki. Jak to Kimi.- Cezary GutowskiSam publicznie nie mówił zbyt wiele, ale opowiadać o nim można godzinami. Z pozoru zimny jak lód, ale piekielnie szybki, może nawet najszybszy w stawce. Niby cichy, ale potrafiący imprezować naprawdę hucznie. Jeśli pamiętacie Kimiego tylko z przeciętnej końcówki kariery, to przypomnicie sobie, kim naprawdę jest.- Grzegorz Jazienicki, Parcfer.meBIOGRAMHeikki Kulta - czołowy fiński dziennikarz zajmujący się Formułą 1. Pracę jako dziennikarz sportowy zaczynał w latach 70. W 2014 roku pojawił się na swoim 300. wyścigu F1 podczas Grand Prix Australii w Melbourne.
Grzegorza Latę zna każdy polski kibic. Napisano już o nim wiele, ale tym razem on sam zabiera głos, by opowiedzieć najbarwniejsze historie ze swojego życia. Król strzelców mundialu w 1974 roku zdradza kulisy piłkarskiej kariery i reprezentacyjnej szatni. Wspomina selekcjonerów, rywali i kolegów z boiska, ale też wyjaśnia głośne kwestie z czasów, gdy stał na czele polskiej piłki: aferę biletową czy wojnę o Orzełka.Dlaczego Lato mógł wylecieć z kadry Jacka Gmocha? Po co piłkarze Stali Mielec wzięli ze sobą do Szwecji 200 butelek wódki? Jak bardzo w wybory w PZPN w 2008 roku chciał się wmieszać Hryhorij Surkis? I co tak naprawdę było przyczyną wyrzucenia Roberta Gadochy z drużyny Orłów Górskiego?To nie jest klasyczna biografia. To zbiór barwnych historii o ludziach i zdarzeniach, przyjaźniach i kłótniach, triumfach i towarzyszących im skandalach. Lato opowiada o znikającym sprzęcie, awanturach o pieniądze, pazernych działaczach i nie zawsze lojalnych kolegach. A wszystko to podlewa gęstym sosem absurdów "amatorskiej" piłki nożnej w PRL. I robi to w charakterystycznym dla siebie stylu: prosto z mostu i dosadnie.Poznaj opowieść pełną barwnych anegdot i nieznanych wcześniej historii. Przekonaj się, jak wyglądały największe sukcesy polskiego futbolu od wewnątrz. To historia bez upiększeń i uników. Bez owijania w bawełnę.***
O życiu twórcy, psie Reksiu i polskiej animacji filmowej w latach 60., 70. i 80. XX wieku. Niezwykła biografia Lechosława Marszałka - opowiedziana przez jego żonę. Fakty i anegdoty, niepublikowane dotąd szkice i rysunki. Unikatowe treści nie tylko dla wielbicieli polskich klasycznych kreskówek.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
