o wyjątkowa i fascynująca książka. Irvin D. Yalom podjął się niezwykłego zadania literackiego, psychologicznego i egzystencjalnego. Losy i twórczość żydowskiego filozofa Barucha Spinozy, żyjącego w Holandii w XVII wieku, związał z losami Alfreda Rosenberga, twórcy rasistowskich i skrajnie antysemickich teorii narodowego socjalizmu, skazanego na śmierć w 1946 roku w Norymberdze. Poznajemy wewnętrzny świat tych dwu osób o krańcowo odmiennych postawach i orientacji życiowej, uwikłanych w burzliwe relacje z otoczeniem. Rosenberg od wczesnych lat obsesyjnie nienawidzi Żydów, głosi wyższość rasy aryjskiej i robi karierę w nazistowskim państwie. Jest zafascynowany twórczością Spinozy, ale nie może pogodzić się z faktem, że był on Żydem. Zmagając się z depresją i obsesyjnymi myślami, spotyka się z psychiatrą - psychoanalitykiem, który próbuje prowadzić z nim psychoterapię.

Nowa, długo oczekiwana powieść Romy Ligockiej!Intymne wyznanie nastoletniej ,,dziewczynki w czerwonym płaszczyku"". Autorka odkrywa w niej nowy, do tej pory skrywany, fragment historii swojego życia. To opowieść o niezwykle emocjonalnej więzi córki z matką, o dojrzewaniu nastolatki, miłości, samotności i cierpieniu.Punktem wyjścia jest odkrycie przez córkę romansu matki z żonatym mężczyzną. Roma, dojrzewająca nastolatka, czuje się przez matkę zdradzona. Przeraża ją cielesność i zmysłowość miłości, szpieguje więc matkę, aby uniemożliwić ten związek, ale też by poznać nieznane oblicze najbliższej jej osoby. Niezgoda na rzeczywistość jest w Romie tak wielka, że prowadzi ją do anoreksji. Autorka śmiało i szczerze po raz pierwszy opowiada o tym doświadczeniu i walce z pragnieniem śmierci.Dziewczyna musi także stanąć do walki o życie swojej matki, która nie wytrzymując presji otoczenia i dramatyzmu sytuacji, podejmuje próby samobójcze. Jest to dla wrażliwej nastolatki przyspieszona lekcja dorosłego życia.W powieść wkomponowane są fragmenty Pamiętnika Anny Abrahamerowej - babci Romy. Jest to piękny opis przedwojennego żydowskiego świata Krakowa: bale, stroje, luksus... Lektura pamiętnika jest dla Romy ucieczką od rzeczywistości, przeniesieniem się do ulubionego świata wyobraźni, ale też do historii własnej rodziny.

Nowa, długo oczekiwana powieść Romy Ligockiej!Intymne wyznanie nastoletniej ,,dziewczynki w czerwonym płaszczyku"". Autorka odkrywa w niej nowy, do tej pory skrywany, fragment historii swojego życia. To opowieść o niezwykle emocjonalnej więzi córki z matką, o dojrzewaniu nastolatki, miłości, samotności i cierpieniu.Punktem wyjścia jest odkrycie przez córkę romansu matki z żonatym mężczyzną. Roma, dojrzewająca nastolatka, czuje się przez matkę zdradzona. Przeraża ją cielesność i zmysłowość miłości, szpieguje więc matkę, aby uniemożliwić ten związek, ale też by poznać nieznane oblicze najbliższej jej osoby. Niezgoda na rzeczywistość jest w Romie tak wielka, że prowadzi ją do anoreksji. Autorka śmiało i szczerze po raz pierwszy opowiada o tym doświadczeniu i walce z pragnieniem śmierci.Dziewczyna musi także stanąć do walki o życie swojej matki, która nie wytrzymując presji otoczenia i dramatyzmu sytuacji, podejmuje próby samobójcze. Jest to dla wrażliwej nastolatki przyspieszona lekcja dorosłego życia.W powieść wkomponowane są fragmenty Pamiętnika Anny Abrahamerowej - babci Romy. Jest to piękny opis przedwojennego żydowskiego świata Krakowa: bale, stroje, luksus... Lektura pamiętnika jest dla Romy ucieczką od rzeczywistości, przeniesieniem się do ulubionego świata wyobraźni, ale też do historii własnej rodziny.

„Dopust Boski” powstał w latach osiemdziesiątych. Losy swojej rodziny skazanej na zesłanie przedstawił Autor z punktu widzenia dziecka, jakim był wtedy. Z dokładnością, jakby czas na zawsze się zatrzymał w miejscu utraconego dzieciństwa. Z dziecięcą ciekawością postrzegany świat był niezrozumiały, bo nikt nie wiedział, za co, dlaczego spotkał go ten dopust. Na swój sposób trzeba było jednak za wszelką cenę przeżyć, by wrócić do utęsknionego domu. Przeżycia zostały świeże, czas nie zatarł pamięci krzywdy, ocalił każdy drobiazg zdarzenia, uwiarygodniając jego przebieg. Część wspomnień sama układa się Autorowi wierszem, budząc go w środku nocy, wkładając długopis w rękę. W takiej postaci zostały zamieszczone na końcu powieści i stanowią jej poetyckie dopełnienie. Wspomnienia napisane z prostotą i szczerością, mają wartość niecodziennego dokumentu czasu.

Książka "Czas pokoju i niepokoju", jest piątą książką autora. Zamyka jego wspomnienia dotyczące wojennej drogi, pełnej wielkich przeżyć: katorgi syberyjskiej, gehenny kazachstańskiej, następnie lat przedfrontowych i dramatycznych lat walki, w czasie których brał udział w bataliach na przyczółku warecko-magnuszewskim, w ciężkiej, dramatycznej bitwie z forsowaniem Wisły podczas niesienia pomocy Powstaniu Warszawskiemu, w szturmach na Wał Pomorski oraz w dziesięciodniowych walkach w Kołobrzegu, zwanych kołobrzeskim piekłem, kiedy to został ciężko ranny i za te walki odznaczony Orderem Virtuti Militari. "Czas pokoju i niepokoju" przedstawia ostatnie tygodnie wojny i jej - przywitane z radością - zakończenie, wreszcie refleksję autora nad czasem przyszłym.

Dawno temu, zgodnie z dobrą i piękną tradycją, na święta Bożego Narodzenia pisarze obdarowywali wiernych czytelników „opowieścią wigilijną”. Dzisiaj Carlos Ruis Zafón ofiarowuje swoim czytelnikom opowieść Książę Parnasu. Prezent to swoisty, bo uchylający rąbka niejednej tajemnicy. I tej wskazującej na groźne i niejasne powiązania początkującego poety Miguela de Cervantesa z diabolicznym wydawcą Andreasem Corellim. I tej związanej ze spotkaniem w roku 1569 przyszłego autora Don Kichota z barcelońskim drukarzem Antonim de Sempere i przedziwnym łazikiem Sanchem Ferminem de la Torre. Być może, gdyby nie to spotkanie, Barcelona byłaby uboższa o CMENTARZ ZAKAZANYCH KSIĄŻEK. Więzień nieba - fragment książki Barcelona, grudzień 1957 Owego roku wszystkie dni poprzedzające święta Bożego Narodzenia jakby się zmówiły, że będą świtać ołowianą szarością i w szronie. Miasto tonęło w niebieskawym półmroku, a ludzie okutani w palta szli spiesznie, ze wzrokiem wbitym w chodnik, zostawiając w powietrzu marznące obłoczki oddechu. Niewielu w owych dniach zatrzymywało się przed witryną Sempere i Synowie, a jeszcze mniej zdobywało się na odwagę, by przekroczyć próg księgarni i zapytać o tę utraconą książkę, która czekała na nich przez całe życie i której sprzedaż, dajmy spokój poezji, pozwoliłaby nieco podreperować kiepską kondycję finansową księgarni. - Czuję, że nadszedł ten dzień. Dziś odmieni się nasz los - oświadczyłem niesiony skrzydłami pierwszej porannej kawy, tego niczym nieskrępowanego optymizmu w stanie płynnym. Ojciec, który od ósmej rano toczył boje z księgą buchal-teryjną, ołówkiem i gumką wyczyniając istne sztuczki żonglerskie, uniósł wzrok znad kontuaru i przyjrzał się przemarszowi niedoszłych klientów odchodzących w dół ulicy. - Oby niebiosa cię wysłuchały, Danielu, bo jak tak dalej pójdzie i przegramy okres świąteczny, w styczniu nie będziemy mieli nawet na rachunek za światło. Musimy coś wymyślić. - Wczoraj Ferminowi coś wpadło do głowy - odważyłem się podsunąć. - Twierdzi, że to niezawodny plan, żeby uchronić księgarnię przed bankructwem. - Niech Bóg ma nas w swojej opiece! Powtórzyłem słowo w słowo: - „Może gdybym w charakterze dekoracji stanął w witrynie w samych gaciach, to jakaś białogłowa, spragniona literatury i łasa na mocne wrażenia, weszłaby ponieść koszty, bo jak mówią znawcy, przyszłość literatury zależy od kobiet, a Bóg mi świadkiem, że jeszcze nie narodziła się niewiasta zdolna oprzeć się niebanalnemu urokowi tego góralsko szorstkiego ciała" - obwieściłem. Usłyszałem za plecami dźwięk spadającego na podłogę ołówka i odwróciłem się. - Fermin dixit - dodałem szybko. Sądziłem, że ojciec uśmiechnie się z konceptu Fermina, ale stwierdziwszy, że nie ma zamiaru przerywać milczenia, spojrzałem nań kątem oka. Sempere senior zdawał się z jednej strony uważać, że absurdalny pomysł Fermina wcale, ale to wcale, nie jest zabawny, z drugiej strony jednak, sądząc z wyrazu twarzy znamionującego spory wysiłek myślowy, mogło wyglądać na to, iż mimo wszystko rozważa, czy Ferminowej propozycji nie potraktować całkiem serio. - No, kto by pomyślał, ale być może Fermin utrafił w sedno - szepnął. Przyjrzałem mu się z niedowierzaniem. Czyżby trapiąca nas od kilku tygodni handlowa posucha w końcu odebrała mojemu ojcu władze umysłowe? - Nie mów mi, że pozwolisz mu łazić po księgarni w samych ineksprymablach. - Nie, nie, nie o to chodzi. Witryna, chodzi o witrynę wystawową. Gdy wspomniałeś o pomyśle Fermina, to mnie oświeciło... Może jeszcze uda nam się uratować święta Bożego Narodzenia. Anim się obejrzał, jak zniknął na zapleczu. Po chwili zjawił się w swym oficjalnym zimowym umundurowaniu: w palcie, szaliku i kapeluszu, w których nieodmiennie widziałem go od dziecka. Bea podejrzewała, iż mój ojciec od 1942 roku nie nabył ani jednej sztuki odzieży, i wszystko wskazywało na to, że moja żona ma rację. Ojciec, wkładając rękawiczki, uśmiechał się niepewnie, a w jego oczach dostrzegłem ów dziecięcy niemal błysk, który wywołać zdolne były jedynie wielkie wyzwania. - Zostawiam cię na czas jakiś - oznajmił. - Idę coś załatwić. - A mogę wiedzieć, dokąd idziesz? Ojciec puścił do mnie oko. - To niespodzianka. Przyjdzie czas, to zobaczysz. Odprowadziłem go do drzwi, a później patrzyłem, jak odchodzi w stronę Puerta del Angel żwawym krokiem, szybko przeistaczając się w jeszcze jednego przechodnia przedzierającego się wraz z szarym tłumem przez kolejną bezkresną zimę z popiołu i z cienia.  Więzień Nieba Spis treści: Część pierwsza Opowieść wigilijna Część druga Spośród umarłych Część trzecia Urodzić się raz jeszcze Część czwarta Podejrzenie Część piąta Imię bohatera Epilog 1960

Tytułowe słowa wypowiedziała do autorki przybrana matka, która wypełnia strony tej książki niczym wszechwładna bogini. To chyba najbardziej osobiste i poruszające dzieło Winterson, napisana bez cenzury autobiografia. Podróż w głąb szaleństwa i z powrotem, którą autorka odbyła  w poszukiwaniu biologicznej matki; opowieść o dorastaniu w przemysłowym miasteczku podlegającym drastycznym przemianom; o dążeniu do szczęścia, o książkach, które uratowały jej życie i zaprowadziły ją na uniwersytet oksfordzki. Siła emocjonalna tej książki poraża i sprawia, że pozorny brak pisarskiej wirtuozerii wydaje się autorskim podstępem. Jeanette Winterson mieszka na wsi nieopodal Londynu. Jest autorką powieści, esejów i tekstów krytycznych. REBIS opublikował jej najważniejsze utwory, m.in. Nie tylko pomarańcze, Namiętność, Płeć wiśni, Podtrzymywanie światła, Kamiennych bogów oraz Sztukę i kłamstwa. Jej pisarstwo było wielokrotnie doceniane: w 1985 roku Nie tylko pomarańcze? uhonorowano Nagrodą Whitbreada za najlepszy debiut powieściowy, w 1987 roku Namiętność zdobyła John Llewellyn Rhys Memorial Award, a w 1989 roku Płeć wiśni otrzymała nagrodę E.M. Fostera American Academy and Institute of Arts and Letters. Napisana bez cenzury autobiografia Jeanette Winterson ?Dążenie do szczęścia ? ja do niego dążyłam i wciąż dążę -  nie jest tym samym, co bycie szczęśliwym ? który to stan jest moim zdaniem czymś krótkotrwałym, zależnym od okoliczności i lekko słoniowatym.  Jeśli świeci słońce, stań w nim ? o tak, o tak, o tak. Szczęśliwe chwile są czymś wspaniałym, ale szczęśliwe chwile mijają ? muszą ? bo czas mija. Dążenie do szczęścia jest bardziej nieuchwytne; trwa całe życie i nie przyświeca mu cel. (?) To dążenie to nie jest wszystko albo nic ? to wszystko i nic. Jak każda opowieść o poszukiwaniach?.

Czyta Tomasz Czarnecki Powieść wydana w 1897 roku. Syzyfowe prace są debiutem powieściowym Stefana Żeromskiego. Głównym bohaterem swego utworu uczynił on Marcina Borowicza - chłopca, który przechodzi kolejne etapy edukacji w szkole zaborczej. Na jego przykładzie pisarz obrazuje działanie machiny rusyfikacyjnej oraz patriotyczne dojrzewanie młodego pokolenia.

„Mistrzowie słowa” – wielcy aktorzy czytają wielką literaturę. Każdy z 20 tomów zawiera bogato ilustrowaną książkę przedstawiającą sylwetkę danej aktorki czy aktora oraz krótki opis na temat pisarza i jego dzieła. 20 książek, których nie sposób było lepiej napisać, ale które można było jeszcze lepiej przeczytać. 20 wybitnych interpretacji dzieł literackich nagranych w formacie MP3.

Wydana w kilkunastu krajach, bestsellerowa powieść historyczna młodej kanadyjskiej autorki.Książka zapewniła jej nagrodę Rogers Writers Trust Fiction Prize i Governor Generals Award for Fiction, jak też była nominowana do nagród: Scotiabank Giller Prize oraz Commonwealth Writerss Prize. Akcja osadzona jest w starożytnej Grecji i rozpoczyna się około 343 r. p.n.e. Arystoteles wyruszył w podróż do Pelli, stolicy Macedonii, wraz ze swoją młodą żoną, Pythias. Przewozi traktat od Hermiasa, patrona swojej szkoły założonej w Atenach. Odbiorcą traktatu jest Filip Macedoński, przyjaciel Arystotelesa z dzieciństwa i władca, który właśnie rozpoczyna kampanię; jej celem jest zapanowanie nad całym znanym światem.Początkowo Arystoteles spodziewa się, że jego pobyt na dworze Macedończyka będzie krótki; być może spędzą tam tydzień, nie więcej. Z biegiem wydarzeń okazuje się jednak, że tak się nie stanie. Filip nakłania filozofa do podjęcia roli nauczyciela jego dwóch synów: starszego Arrhidaeusa, upośledzonego intelektualnie i odrzuconego przez rodzinę oraz Aleksandra, błyskotliwego, pełnego wigoru, zapalczywego, targanego uczuciami chłopca, coraz mocniej świadomego swojej potęgi i przeznaczenia. Arystoteles pojmuje, że jego królewski uczeń musi się nauczyć przede wszystkim umiejętności znajdowania ""złotego środka"", trudno uchwytnej równowagi między skrajnościami, która mogłaby nieco okiełznać dążenie chłopaka do podboju całego świata. Dzięki mistrzowskiej narracji Lyons, która wcieliła się w postać Arystotelesa, poznajemy jego wewnętrzny świat, wspomnienia z dzieciństwa (także te wyjaśniające jego relacje z Filipem Macedońskim), osobowość. Bohaterowie są ukazani w codziennych sytuacjach, gdy szykują posiłki, uprawiają seks, rodzą dzieci, wykonują domowe obowiązki.

- Kto cię do nas przysłał, Ojcze? - pytali nieochrzczeni trędowaci. - Bóg. Nasz Bóg. On nie chce, żebyście byli tutaj sami - odpowiadał o. Jan. Dziwili się, bo nie bardzo rozumieli, dlaczego ten Bóg tak się o nich troszczy, jeśli w Niego nie wierzą. Ojciec Jan bardzo się ucieszył, gdy po jakimś czasie do kościółka zaczęli zaglądać i poganie. Być może robili to na początku ze zwykłej ciekawości, ale potem nie miał już wątpliwości, że poczuli głód Boga. (fragment książki)

Z poezji do polityki, z komunistycznej Moskwy na Manhattan, z Paryża do więziennej celi, z jednej miłości w drugą, czyli awanturnicze życie Edouarda Limonowa,,Limonow był rzezimieszkiem na Ukrainie, idolem sowieckiego undergroundu, kloszardem, a potem służącym miliardera na Manhattanie, był modnym pisarzem w Paryżu i żołnierzem, zagubionym gdzieś na Bałkanach. A teraz, w tym kolosalnym, postkomunistycznym burdelu - jest starym, charyzmatycznym wodzem partii młodych desperados. On sam widzi w sobie herosa, choć można uznawać go za skurwiela. I tu na razie kończę swój osąd. Ale pomyślałem, że jego epickie i niebezpieczne życie o czymś opowiada. Nie tylko o nim, o Limonowie, nie tylko o Rosji, lecz o historii nas wszystkich, od zakończenia drugiej wojny światowej."" (fragment książki)Eduard Limonow - pisarz-łobuz, awangardowiec i skandalista, dysydent, enfant terrible rosyjskiej polityki, nacjonalista. Za działalność terrorystyczną i nielegalne posiadanie broni skazany na cztery lata więzienia. Zaintrygowany złożonością jego osobowości Emanuel Carrère napisał powieść, której wydanie zelektryzowało francuski rynek wydawniczy i odbiło się głośnym echem za granicą. Książka została wyróżniona prestiżową Prix Renaudot, a prawa do wydania zostały sprzedane do kilkunastu krajów.Emmanuel Carrère (ur. 1957) - pisarz, twórca filmowy, scenarzysta. Jego książki są tłumaczone w 20 krajach.

Kultowym i magicznym Krakowem wstrząsa przerażająca wiadomość - Marcin Świetlicki, bard królewskiego grodu, nie żyje! Zginął w wypadku kolejowym. Ale jest pewien problem - ślad po martwym poecie zginął. Przyjaciele Świetlickiego już szykują się do symbolicznego pogrzebu i wywiadów telewizyjnych. Jednak nie wszyscy wierzą w tę śmierć. Zagadkę trzeba jakoś rozwiązać...""Śmierć w Misiu"" to pełna ironii, absurdu i aluzji książka z pogranicza pastiszu kryminału i powieści środowiskowej czy nawet... pokoleniowej. Autor prowadzi ciekawą grę z czytelnikiem i bawi się wizerunkiem osławionego już kulturalnego środowiska Krakowa.Cezary Ostrowski (ur. 1962) - muzyk, dziennikarz, kompozytor, artysta wizualny. Założyciel zespołu Bexa Lala, znanego również pod nazwami: Leo Patett, Taz, Hagen Baden 235, Mechaniczna Pomarańcza. W 2000 roku nawiązał współpracę z Mikołajem Trzaską, artystą wizualnym i muzykiem jazzowym. Razem nagrali album Ostrza. W roku 2004 wydał z Marcinem Świetlickim płytę ""Czołgaj się"". Publikował na łamach gazet: ,,Max"", ,,Plastik"", ,,Machina"", ,,Nowy Nurt"", ,,Wprost"", ,,Lampa"". Ma za sobą wspólne projekty z m.in. takimi artystami jak: Marcin Świetlicki, Kora, Małgorzata Ostrowska, Piotr Bikont. Mieszka w Poznaniu.- Dlaczego masz takie megaoczy, Ireno? - zapytał.- Albowiem, kurwa, nabawiłam się zapalenia spojówek w Psie - odparła szczerze Żulia Strzebrzeszyńska przebrana za Irenę, by rozsupłać jedną z największych zagadek kryminalnych Małopolski i otrzymać nagrodę Wielkiego Kolibra.- A dlaczego masz takie megauszy?- Odpierdol się od moich uszu, patafianie - wyznała Żulia.- No, a dlaczego masz takie długie zęby? - nie dawał za wygraną Zając.- Kiedyś były o wiele dłuższe... - powiedziała z nagłym rozmarzeniem Strzebrzeszyńska - ... ech, gdybyś wtedy mnie znał... - westchnęła - ... spolerowały się.(fragment)

Bracia Castillo, dwaj młodzi kubańscy muzycy, opuszczają Hawanę i przyjeżdżają do Nowego Jorku z zamiarem zrobienia kariery. Jest rok 1949-epoka mamba. Nestor i Cesar, za dnia zwykli robotnicy, w nocy stają się gwiazdami klubów, w których występują jako Kings Mambo, grając zmysłową, pulsującą muzykę. To najlepsze chwile ich życia-czasy młodości, pięknych kobiet, nieustającej zabawy. Trzydzieści lat później będą je wspominać z nostalgią i miłością.Powieść Hijuelosa, porównywana do MIŁOŚCI W CZASACH ZARAZY Marqueza, otrzymała w 1990 roku literacką nagrodę Pulitzera. W filmowej adaptacji książki rolę Nestora Castillo zagrał Antonio Banderas.

Bracia Castillo, dwaj młodzi kubańscy muzycy, opuszczają Hawanę i przyjeżdżają do Nowego Jorku z zamiarem zrobienia kariery. Jest rok 1949 - epoka Mambo. Nestor i Cesar, za dnia zwykli robotnicy, w nocy stają się gwiazdami klubów, w których występują jako Mambo Kings, grając zmysłową, pulsującą muzykę. To najlepsze chwile ich życia - czasy młodości, pięknych kobiet, nieustającej zabawy. Czasy romantycznego bolera Piękna María, zwierciadło mojej duszy. Trzydzieści lat później będą je wspominać z nostalgią i miłością. Powieść Hijuelosa, porównywana do Márqueza, otrzymała w 1990 roku literacką nagrodę Pulitzera. W filmowej adaptacji książki rolę Nestora Castillo zagrał Antonio Banderas.

Cenobita to żywa opowieść o mnichu, który przeżył kilka zamachów na swoje życie, stanął oko w oko z diabłem, czynił cuda i zachował w tym wszystkim głęboki szacunek do swoich ludzkich przeciwników. Człowieku, który został niewątpliwie wybrany przez Boga po to, aby w mrokach wczesnego średniowiecza nieść Dobrą Nowinę. Prawodawcy, który zostawił światu duchową regułę, która nadaje rytm i sens życia niezliczonym zakonnikom już prawie 1500 lat. Ta fascynująca powieść mogłaby być powieścią fantasy, jednak ma nad takimi powieściami jedną przewagę - opisuje wydarzenia, które wieki temu zdarzyły się św. Benedyktowi z Nursji naprawdę!

Książka jest skarbnicą wiedzy o chrześcijańskich początkach państwa polskiego. Dzięki niej poznamy przyczyny mordu Pięciu Braci Męczenników, intrygującą postać Bolesława Chrobrego oraz historię życia świętego Wojciecha. Powieść opowiada o niewiarygodnych losach świętego Brunona. Bohater urodzony w arystokratycznej rodzinie saskiego grafa w Kwerfurcie wybiera życie duchownego i udaje się do szkoły w Magdeburgu. Przypadkiem losu staje się powiernikiem cesarza Ottona III. Razem z nim przemierza całą chrześcijańską Europę, będąc światkiem dworskich intryg i walki o wpływy nad nowo utworzoną metropolią w Gnieźnie. W końcu odwiedza Rzym, gdzie wstępuje do klasztoru Benedyktynów na Awentynie. W Italii przebywa również w pustelni św. Romualda w Pereum. Stamtąd wysyła pierwszych zakonników do Polski, którą ze względu na owianą tajemnicą osobę Bolesława Chrobrego, jest niezwykle zainteresowany. Po latach podróży sam trafia do Polski... Nota o autorze: Anna Lisowska-Niepokólczycka ? prozaik, autorka słuchowisk, powieści i opowiadań głównie o tematyce historycznej, przeznaczonych także dla młodzieży. Najbardziej znane utwory to: Bolesław zwany Chrobrym, Gdy przybywają gońce z Czarnolasu, Giermek rycerza Zawiszy, Halabarda pana Błażeja, Jest tu chłopiec, Wielki Król oraz Zrękowiny księżniczki.

Osadzona na barwnym tle hiszpańskiego Złotego Wieku, fabularyzowana biografia mistyka, poety i reformatora zakonu karmelitów. Nicią przewodnią snutej przez autora opowieści jest siła miłości: najpierw rodziców bohatera, którzy musieli przezwyciężyć liczne przeciwności, by móc być razem, potem jego owdowiałej matki i wreszcie niezwykła miłość, jaką darzył ludzi sam Jan. Jego szkolne a potem już zakonne przygody, przyjaźń ze św. Teresą z Avila, szykany i tortury, jakim poddawali go jego współbracia czy wreszcie brawurowa ucieczka z miejsce uwięzienia zostały opisane żywym, porywającym stylem, który momentami przypomina powieści płaszcza i szpady.

Początek XIII wieku. Włochy. Cesarz walczy z papieżem. Miasto walczy przeciw miastu. Młody rozpieszczony mieszczanin, syn zamożnego kupca, też rwie się do walki. Bo bitwie trafia do niewoli. Uwolniony chce dalej walczyć. Ktoś prosi go o odbudowę swego królestwa. Tak czyni. Porzuca dotychczasowe życie. Zostaje... żebrakiem. To Giovanni Bernardone, znany jako Francesco... święty.

Zofia Starowieyska-Morstinowa (eseistka, dziennikarka oraz krytyk literacki) urodziła się w 1891 r. w Bratkówce koło Krosna w rodzinie ziemiańskiej. Wychowana w tradycji ziemiańskiej, na wsi, gdzie rytm życia wyznaczały wschody i zachody słońca, codzienne obowiązki i obrzędy, żyła tą tradycją. W okresie kłamstw i oszczerstw o dworach i o ziemiaństwie przedstawiła w swojej autobiograficznej opowieści Dom życie polskiego dworu, ludzi zwyczajnych, życzliwych dla innych, także dla służby i chłopów. Mówiła o życiu trudnym, ale pełnym harmonii, o głębokim szacunku dla człowieka pracy, ale też i o uczuciach patriotycznych oraz o zaangażowaniu w życie społeczno-religijne. ,,Pełna konsekwencji, przy tym mocno wrośnięta w konkret, mocno osadzona w otaczającej ją rzeczywistości, wszystko, co myślała (...), było w jakiś sposób dla jej epoki, dla ówczesnych pojęć i obyczajów typowe. Każdym swym postępkiem była doskonałą wyrazicielką swych czasów. Zawsze nieomylnie wiedziała, co jest potrzebą chwili, co jej nakazem i koniecznością"". Dzięki Zofii Starowieyskiej-Morstinowej poznajemy nie tylko fakty, ale i to, co się za nimi kryje, a co nie zawsze jest zapisane na kartach historii. Zofia Starowieyska-Morstinowa zmarła w 1966 r. w Krakowie.