Hlderlin w świetle swoich - w sumie niewielu i też niezbyt długich - tekstów teoretycznych jawi się jako jeden z prekursorów niemieckiego idealizmu, wytrawny teoretyk poezji, ale nade wszystko twórca starający się wykroczyć poza jedynie systemotwórczy charakter myślenia, i to dzięki namysłowi nad naturą i rolą liryki, dramatu i eposu. Hlderlin swobodnie porusza się pomiędzy filozofią a poezją, zwłaszcza w tej drugiej - specyficznie przy tym rozumianej - widząc istotny czynnik kształtowania człowieka. Jakkolwiek gest to do pewnego stopnia typowy dla wczesnej fazy rozwoju idealizmu niemieckiego, to jednak Hlderlinowska wersja pozostaje osobna, także ze względu na niepowtarzalny język, nierzadko trudny do zrozumienia, bo na bieżąco kształtowany jako narzędzie wyrazu rodzących się dopiero intuicji. Równorzędnym źródłem inspiracji i punktem odniesienia są tu z jednej strony Platon, Kant, Fichte, z drugiej - Homer, Sofokles i Pindar.Friedrich Hlderlin (1770-1843) - poeta, jeden z najważniejszych liryków niemieckojęzycznych, którego twórczość wykracza poza opozycję klasycyzmu i romantyzmu, także dzięki oryginalnej recepcji dziedzictwa antycznego. Poza utworami lirycznymi napisał powieść epistolarną Hyperion (pol. 1976), niedokończony dramat Śmierć Empedoklesa (pol. 2014); autor słynnych przekładów tragedii Sofoklesa.
"Logika jest bowiem najbardziej sprawnym narzędziem spośród wszystkich sztuk i bez niej nie można w sposób doskonały zapoznać się z żadną nauką; przy czym odmiennie od narzędzi materialnych, nie zużywa się ona przez częste stosowanie, ale przeciwnie, rozwija się przez ciągłe i pilne uprawianie dowolnej innej nauki."(ze Wstępu)
Przedmiot poznania jest prekursorskim dziełem rozwijającej się w dwudziestym wieku filozofii wartości. Pozostaje w opozycji do teoriopoznawczego sceptycyzmu, naiwnego realizmu, bezkrytycznego idealizmu, przyrodniczego redukcjonizmu, a także nurtów relatywizujących wartość prawdy, takich jak pragmatyzm i filozofia życia. Autor zrywa z ujęciem poznania zawężonym do indywidualnego podmiotu poznającego i odkrywa jego transcendentalną płaszczyznę aksjologiczną. Pojęcie poznania odzyskuje należny związek z prawdą.Książka to ostatnie wydanie wielokrotnie wznawianego i pisanego ciągle na nowo opus vitae Heinricha Rickerta. Stanowi rodzaj podsumowania jego filozoficznego rozwoju. Oddaje wyzwania intelektualne niemieckiej filozofii akademickiej okresu przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku oraz pokazuje drogę, którą przemierzyła filozofia kontynentalna od krytyki heglizmu i pozytywizmu aż do nowej ontologii, filozofii egzystencjalnej i początków filozofii analitycznej. Przedmiot poznania to pierwsza książka Rickerta przetłumaczona na język polski w całości.
Stan ducha Jana Jakuba w tych ostatnich latach wyraża się w coraz bardziej minorowej tonacji. Wszystkie jego siły twórcze skupiają się na podejmowaniu prób obrony swego dobrego imienia wobec nawałnicy oszczerstw, bądź na demaskowaniu niegodziwych intencji autorów tychże oszczerstw - znajduje to wyraz w tekstach autobiograficznych, do których należy "Rousseau sędzią Jana Jakuba". Jest to tekst przedziwny. Wszystko tu tonie w gęstej atmosferze niejasności i tajemnicy przybierającej momentami charakter koszmaru - jak w "Procesie" Kafki, gdzie oskarżony nie zna ani aktu oskarżenia, ani sędziów i gdzie kat i ofiara zanurzeni są w takim samym absurdzie.
W latach dwudziestych XIX wieku Hegel osiada w Berlinie, gdzie wykłada swoją teorię sztuki. Wykłady szybko nabierają rozgłosu, a w dłuższej perspektywie przedstawione w nich idee uczynią z Hegla fundatora nowoczesnej estetyki filozoficznej. Znakomita transkrypcja Friedricha von Kehlera utrwala oryginalny wykład ontologii trzech form sztuki jako całościowych historycznych koncepcji świata – symbolicznej, klasycznej i romantycznej – zwieńczonych sztuką najwyższą, dramatem. Według Hegla, architektura i rzeźba, malarstwo i muzyka osiągają kulminację w poezji i „postaciach w działaniu”.
Biographia literaria (1817) Samuela Taylora Coleridge'a to zbiór szkiców o tematyce filozoficznej i krytycznoliterackiej, ujętych w ramy autobiografii intelektualnej. Dzieło powstało z połączenia dwóch tekstów, pierwotnie planowanych jako osobne książki.Pierwsza z nich miała być esejem filozoficznym - krytyką anglosaskiej, asocjacjonistycznej filozofii umysłu (Locke'a, Hume'a, Hartleya) z pozycji idealizmu transcendentalnego (Kanta i Schellinga), z którym Coleridge zapoznał się w Niemczech; druga - obszernym podsumowaniem stosunku Coleridge'a do twórczości i programu literackiego jego wielkiego przyjaciela i poety, Williama Wordswortha, wskazaniem jego mocnych i słabych punktów. Z tego połączenia filozofii i krytyki literackiej zrodziły się oryginalne pomysły, takie jak rozróżnienie wyobraźni i fantazji jako dwóch różnych władz umysłu oraz idea "zawieszenia niewiary" jako zasady tworzenia fikcji literackiej.Całość wzbogacają erudycyjne dygresje oraz barwne anegdoty ukazujące panoramę społeczeństwa brytyjskiego w okresie wojen z rewolucyjną, a następnie napoleońską Francją.
Teoria Schellinga ma spektakularny charakter - jej twórca szuka ostatecznych przyczyn działających w przyrodzie. Poza gotowymi wytworami przyrody stara się odkryć proces jej stawania się. Poszukuje absolutu, który przekracza materię i jaźń - jest "absolutną tożsamością bytu realnego i idealnego", obie zaś te biegunowe jakości są jego pochodnymi.
Jedno z najważniejszych dzieł niemieckiego mistyka Jakuba Böhmego, które wywarło olbrzymi wpływ na kształtowanie się nowożytnej i nowoczesnej filozofii niemieckiej.
Autor przedstawił w nim za pomocą opracowanego przez siebie języka, pełnego odwołań do mitologii i scen biblijnych, filozoficzno-mistyczną wizję tego, czym jest życie, jakie są jego filozoficzne "zasady" czy też "principia" i w jaki sposób w życiu przenikają się pierwiastki dobra i zła. Najważniejszy w tym dziele jest opis samego procesu wyłaniania się sprzecznych ze sobą zasad, a następnie znoszenie konfliktu między nimi. Rozważaniami tymi Böhme utorował drogę rozwojowi nowożytnej dialektyki, w tym filozoficznemu systemowi Hegla.
Powstała u zarania nowożytnej filozofii gnoza Böhmego pozostaje do dziś jednym z najmniej poznanych, a zarazem najbardziej fascynujących fenomenów zachodniej duchowości.
Zebrane w tym tomie publikacje pokazują konsekwentne dążenie filozofa do stworzenia systemu filozoficznego, który najlepiej wyrażałby polskiego ducha i polską kulturę. Jego dyskusja z dialektyką Heglowską miała charakter zarówno filozoficzny, jak i polityczno-kulturalny.
Praca ta odegrała być może większą rolę w historii nowożytnej filozofii, niż się to powszechnie przyjmuje. Cieszkowski, wychodząc z pozycji filozofii Hegla, wprowadził do niej kategorię czynu i przyszłości. Dzieląc dzieje na "epokę Ojca", "epokę Syna" oraz mającą dopiero nadejść "epokę Ducha świętego", udało mu się rozwinąć nowożytną, jednocześnie religijną i społecznie zaangażowaną historiozofię.
Pisma semantyczne to wybór najważniejszych prac niemieckiego filozofa Gottloba Fregego, które położyły fundamenty pod współczesną logikę i filozofię matematyki.
Pisma Fregego należą dziś do klasyki filozofii, niemniej jego idee nie straciły na ważności w rozważaniach nad logicznymi podstawami myślenia.
Tom 3 jest poświęcony filozofii średniowiecznej, w tym filozofii arabskiej, oraz wykształceniu się ducha filozofii nowożytnej. Od początków nowej epoki, której korzeni autor dopatruje się w dziełach Bacona i Bohmego, przez takich klasyków filozofii jak Kartezjusz, Spinoza, Licke, Leibniz i Hume, Hegel dochodzi aż do Kantowskiej filozofii transcendentalnej i wyrosłego z niej niemieckiego idealizmu.
W tomie 2 Hegel omawia historię filozofii starożytnej - od wielkich systemów Platona i Arystotelesa, przez wykształcenie się stanowisk dogmatycznych i sceptycznych po zwieńczenie greckiej filozofii w neoplatońskiej myśli Proklosa.
Nisza świateł to filozoficzny komentarz do wersetu światła z Koranu oraz metafizyczny traktat o poznaniu, którego tematem są tajemnice świateł boskich.
Autor rozważa naturę światła i jego znaczenie dla wzroku, poszukując jednak innego światła i innego oka, które byłyby uwolnione od ograniczeń poznania zmysłwoego.
Świat jako wola i przedstawienie to opus magnum Schopenhauera i jedyna całościowa prezentacja systemu filozofa. Projekt ten stanowi pewną kontynuację filozofii Kanta, na tyle jednak osobliwą, a także krytyczną, że w efekcie wykracza poza cały klasyczny nurt myśli europejskiej, nie tylko dlatego, że sięga do kultury Wschodu. Schopenhauer bowiem daje w swym dziele wyraz dramatycznym odkryciom XIX-wiecznej samoświadomości, która dojrzewając, coraz głębiej penetruje i podważa własne fundamenty.
"Jedyny to płomienny manifest wzywający do obalenia państwa jako instytucji zniewolenia jednostek niweczącej bezpośrednie stosunki między ludźmi i niszczącej spontaniczny charakter ich postępowania. Nikt wcześniej nie negował w tak radykalny sposób prawa państwa do interweniowania w życie jednostki i nie domagał się z taką determinacją zniesienia władzy politycznej i organizacji państwowej".
Fragment ze Wstępu
Świat jako wola i przedstawienie to opus magnum Schopenhauera i jedyna całościowa prezentacja systemu filozofa. Projekt ten stanowi pewną kontynuację filozofii Kanta, na tyle jednak osobliwą, a także krytyczną, że w efekcie wykracza poza cały klasyczny nurt myśli europejskiej, nie tylko dlatego, że sięga do kultury Wschodu. Schopenhauer bowiem daje w swym dziele wyraz dramatycznym odkryciom XIX-wiecznej samoświadomości, która dojrzewając, coraz głębiej penetruje i podważa własne fundamenty.
Klasyczna w światowej literaturze filozoficznej praca słynnego austriackiego filozofa i logika. Choć niewielka rozmiarem, wywarła bardzo silny wpływ na pozytywizm logiczny Koła Wiedeńskiego oraz atomizm logiczny Russella. Jest to najważniejsze dzieło Wittgensteina.
Traktat napisany został z wielką troską o jasność i ścisłość wypowiedzi. Pełen aforyzmów oznaczonych numeracją dziesiętną miał przynieść odpowiedź na pytanie: co istnieje? Została ona zawarta w siedmiu tezach stanowiących osnowę Traktatu. I tak: świat jest wszystkim, co jest faktem; to co jest faktem, jest istnieniem stanów rzeczy; logicznym obrazem faktów jest myśl; myśl jest to zdanie "sensowne"; zdanie jest funkcją prawdziwości zdań elementarnych; szósta teza dotyczy ogólnej formy funkcji prawdziwościowej; siódma zaś, najsłynniejsza, głosi – o czym nie można mówić, o tym trzeba milczeć.
Wznowienie dwóch głośnych rozpraw jednego z głównych teoretyków utylitaryzmu angielskiego, Johna Stuarta Milla. Poglądy Milla zachowały swą aktualność, stwierdzić wypada, iż kultura polityczna każdego kraju pozostaje w wyraźnej zależności od znajomości pism tego filozofa.
Esej Utylitaryzm poświęcony jest zagadnieniom szczęścia rozumianego jako przyjemność. Mill proponuje wyróżnianie przyjemności pod względem jakościowym i dzieli je na wyższe (duchowe) i niższe (cielesne).
Rozprawa O wolności to już klasyczne dla doktryny liberalizmu rozważania o wolności, przede wszystkim myśli i słowa, oraz granic władzy społeczeństwa nad jednostką, rozprawa odnosi się również do problemu sprawiedliwości.
Książkę polecamy studentom i wykładowcom filozofii, socjologii, prawa i politologii.
Asztawakragita czyli pieśń Asztawakry to indyjski dydaktyczny poemat filozoficzny, nauczający w duchu systemu adwaita wedanty, że jedyną wartością wyzwalającą człowieka jest poznanie. Poemat ten, skomponowany w stylu humanistycznym, jest równocześnie wysokiej klasy dziełem literackim. Autor poematu jest anonimowy. Utwór pochodzi prawdopodobnie z XIV wieku.
Religijno-filozoficzny poemat został ujęty w postać dialogu między mędrcem Asztawakrą a jego uczniem, legendarnym królem Dżanką. Toczy się wokół dwóch zasadniczych problemów: poznania i wyzwolenia. Poznanie, które osiąga się wraz z odkryciem prawdy, prowadzi do wyzwolenia, jakie daje joga. Wyzwolenie zaś jest specyficznym rodzajem szczęścia.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
