Dywizjon 308 „Krakowski” został sformowany na początku września 1940 na lotnisku Squires Gate w Blackpool (w północno-zachodniej Anglii). 24 listopada 1940 na jego koncie odnotowano pierwsze zwycięstwo powietrzne. Dokonał tego pilot Mieczysław Parafiński, strącając Ju-88. Zdarzenie to miało miejsce podczas lotu treningowego. Dywizjon rozpoczął służbę bojową 1 grudnia 1940 przygotowując się także do lotów nocnych w celu odpierania nocnych nalotów prowadzonych przez Luftwaffe. Dywizjon 308 okazał się jedną z najskuteczniejszych jednostek myśliwskich PSP podczas II wojny światowej.
Barwna historia słynnego polskiego niszczyciela, która zakończyła się 4 maja 1940. Tego dnia, kilka minut po godzinie ósmej, dwie bomby padły na pokład „Groma”, jedna uderzyła w załadowany aparat torpedowy, druga trafiła w prawą burtę na wysokości maszynowni, oddzierając 20-metrowy prawie pas poszycia. Okręt przełamał się dosłownie w połowie i w ciągu niespełna czterech minut poszedł na dno. Pięćdziesięciu dziewięciu polskich marynarzy pozostało w wodach norweskiego fiordu na zawsze…
Lotnicy polscy z wielką determinacją i bohaterstwem stawiali czoła znacznie silniejszemu wrogowi. Zarówno postawa personelu lotniczego, jak i technicznego eskadr 31 i 56 wchodzących we wrześniu 1939 roku w skład Armii „Karpaty” (później „Malopolska”), wyposażonych w przestarzały sprzęty godna była podziwu. Lotnicy polscy nie załamali się po klęsce i wkrótce znowu stanęli do walki – wprawdzie daleko od ojczystego kraju u boku francuskich i angielskich sojuszników, lecz zawsze z myślą o Ojczyźnie.
Utrzymanie łączności Wielkiej Brytanii ze Szwecją na szlakach wodnych i powietrznych w latach drugiej wojny światowej to ciekawy i mało znany epizod. Rzecz jednak nie w samej skali użytych sił i środków, ale w znaczeniu dostarczanych tą drogą precyzyjnych wyrobów i urządzeń, pilnie potrzebnych kluczowym gałęziom przemysłu zbrojeniowego na Wyspach. Tej sprawie służyła garstka odważnych i zdeterminowanych marynarzy norweskich, brytyjskich i szwedzkich, przeważnie z floty handlowej, którzy podjęli ryzykowny trud łamania blokady, ponosząc przy tym niemałe straty.
1 lipca 1940 roku, przed budynkiem dowództwa stacji Bramcote, odczytano dokument obwieszczający, że z personelu dotychczasowego dywizjonu szkolnego numer jeden tworzy się 300. Dywizjon Bombowy „Ziemi Mazowieckiej”. 12 września 1940, w okresie bitwy o Anglię, jednostka osiągnęła gotowość operacyjną. W następnych miesiącach dywizjon regularnie bombardował porty na kontynencie, w których Niemcy zbierali siły do inwazji na Wyspy Brytyjskie. 23 marca 1941 roku spełniło się wreszcie marzenie polskich lotników, które pojawiło się we wrześniu 1939 roku. Tej nocy mieli zbombardować Berlin.
W październiku 1940 roku Włochy zaatakowały Grecję. Po początkowych sukcesach atakujących z terytorium Albanii wojsk Mussoliniego, Grecy przeprowadzili skuteczną kontrofensywę, odrzucając przeciwnika poza granicę kraju. W kwietnia 1941 roku do walk po stronie Włoch włączyła się armia III Rzeszy, co doprowadziło do odwrotu wojsk greckich i ich kapitulacji w kwietniu 1941 roku. Nad Akropolem zawisła złowroga flaga ze swastyką.
"Bitwa nad Bzurą" to największa bitwa kampanii wrześniowej 1939 roku. Brały w niej udział polskie armie „Poznań" i „Pomorze" oraz niemieckie 8. i 10. Armia. Bitwa charakteryzowała się trzema fazami: polskim natarciem na Łęczycę i Łowicz, kontrnatarciem niemieckim i odwrotem polskich oddziałów ku Warszawie, w czasie którego zostały rozbite. Mimo przegranej bitwa miała istotne znaczenie strategiczne, opóźniając upadek Warszawy i wpływając na przebieg dalszych działań wojennych. Mimo upływu lat, wciąż trwają dyskusje, czy możliwe było wówczas odniesienie zwycięstwa.
Od początku wojny dla obu stron walczących stało się jasne, że powodzenie zarówno ataku lotniczego, jak obrony przeciwlotniczej zależy nie tylko od sprzętu lotniczego i od pilotów, ale i — może w większej mierze — od możliwości, które stwarza współczesne radio. Bronią, którą dawało radio atakującym, były systemy radionawigacyjne; atakowanym pozostawał radar. Tu niewątpliwie należy szukać wytłumaczenia faktu, że pierwszy okres wojny upłynął pod znakiem przewagi Niemców w radionawigacji, a Anglików w radarze. W pierwszych miesiącach 1944 roku nastąpił zwrotny punkt w tym, co premier Wielkiej Brytanii sir Winston Churchill określił mianem „czarodziejska wojna”. W książce autor przedstawia dramatyczne okoliczności, które doprowadziły do tej zmiany.
W książce opisane zostały dzieje służby największego bojowego okrętu Marynarki Wojennej II RP. Zakończyła się ona w sposób dramatyczny. Po agresji niemieckiej 1 września 1939 roku ORP Gryf wziął udział w nieudanej próbie postawienia zagrody minowej na Zatoce Gdańskiej (plan Rurka), zniweczonej w efekcie bitwy powietrzno-morskiej z bombowcami Luftwaffe. Zacumowany w porcie helskim, rankiem 3 września uczestniczył w pojedynku artyleryjskim z niszczycielami niemieckimi. Tego samego dnia został zbombardowany i zatopiony przez lotnictwo wroga.
Tytułowy wybuch kończył szereg operacji alianckich przeprowadzonych w latach 19421943 w celu zniszczenia znajdującej się w rękach Niemców norweskiej fabryki Norsk-Hydro w Vemork (rejon Telemarku). 28 lutego 1943 r. grupa norweskich komandosów zniszczyła tam jedynych urządzenia do produkcji ciężkiej wody, potrzebnej III Rzeszy do prac nad bronią atomową. W książce opisane są szczegóły tej brawurowej operacji.
Postępujące od wiosny 1939 roku zaostrzenie sytuacji międzynarodowej sprawiło, że Departament Morski Ministerstwa Przemysłu i Handlu, któremu podlegała flota handlowa, opracował założenia planu jej działań na czas wojny. Liczyła ona wówczas 42 statki o łącznym tonażu około 120 000 BRT, stanowiąc potencjał stosunkowo niewielki, ale zarazem cenny, z perspektywą dalszego rozwoju. W razie wybuchu wojny los unieruchomionych w Gdyni statków byłby przesądzony. Niemcy mogli je zatopić atakami z powietrza bądź zagarnąć i wcielić do własnej floty. Aby uniknąć takich strat, wysunięto postulat ewakuacji marynarki handlowej. W tej książce autor przedstawia dramatyczną historię realizacji tego planu.
II wojna światowa przyniosła koniec ery pancerników, które dotąd zapewniały mocarstwom panowanie na morzach poprzez wygrywanie bitew artyleryjskich i niszczenie wrogich jednostek nawodnych wszystkich klas. W tej książce autor opisuje dramatyczne losy dwóch wielkich kolosów, niemieckiego Tirpitza i japońskiego Yamato. Pod niemal każdym względem przewyższały one wszystkich swoich rywali. Jak się okazało, ich potęga nie była jednak niezniszczalna.
Historia wojny podwodnej na Atlantyku w latach 1939-1945. Kampania ta zaangażowała, na wszystkich jej teatrach i milionach kilometrów kwadratowych oceanu, tysiące statków i okrętów w ponad stu bitwach konwojowych oraz około tysiącu starć pojedynczych okrętów. Szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną, raz na drugą stronę, wraz z wprowadzaniem nowych broni, taktyk i sposobów przeciwdziałania przeciwnikowi.
W okresie II wojny światowej, gdy Rumunia znajdowała się w sojuszu z III Rzeszą rafinerie w Ploeszti zaopatrywały w paliwo wojska niemieckie. Z tego względu już w 1943 roku rozpoczęły się alianckie naloty, mające na celu zniszczenie instalacji i urządzeń służących do produkcji materiałów pędnych. Spowodowały one duże zniszczenia, ale okupione zostały przez aliantów sporymi stratami w ludziach i samolotach, gdyż był to trzeci pod względem priorytetu obrony przeciwlotniczej teren broniony przez Niemców
Historia działalności niemieckiego krążownika ciężkiego Admiral Graf Spee typu Deutschland, tzw. pancernika kieszonkowego. 21 sierpnia 1939 roku wypłynął on na południowy Atlantyk, a pod koniec września tego roku otrzymał rozkaz, aby atakować każdy aliancki statek handlowy. Od 30 września do 7 grudnia 1939 roku zatopił dziewięć brytyjskich statków handlowych. W dniu 13 grudnia 1939 r. został wykryty u ujścia rzeki La Plata przez okręty alianckie. Stoczył tam krótką bitwę z siłami alianckim, a następnie został przez nie zablokowany w porcie. W wyniku tego został samozatopiony przez załogę 17 grudnia 1939 roku.
Dramatyczny opis zamachu na życie Adolfa Hitlera, którego dokonał Claus von Stauffenberg. Podłożył on bombę w sali narad w kwaterze Wilczy Szaniec koło Kętrzyna w Prusach Wschodnich. Po umieszczeniu ładunku von Stauffenberg samolotem wrócił samolotem do Berlina, aby zrealizować plan przejęcia władzy po śmierci Fhrera znany jako operacja "Walkiria". Ze względu na nieprzewidziane przez spiskowców okoliczności Hitler przeżył wybuch i spiskowcom nie udało się wzniecić ogólnoniemieckiego powstania. Ich dalsze losy były tragiczne.
Wszędzie tam, gdzie zjawiała się komisja lekarska, działająca pod kryptonimem T-4, w kilka dni po jej wyjeździe więźniowie, ujęci w ewidencje formularzy 14-f-13, wysyłani byli w transport. Przyjeżdżały po nich samochody, dostarczone przez najbliższy zakład eutanazyjny. I tak ostatni ślad wyselekcjonowanych więźniów z Buchenwaldu i Neuengamme urywał się w Bernburgu, z Gross-Rosen i z Auschwitz - w Sonnenschein nieopodal Drezna, z Dachau - na zamku Hartheim koło Linzu. Z jednego tylko obozu koncentracyjnego dla kobiet w Ravensbrck wyjechało - od stycznia 1942 roku do czasu zbudowania w tym obozie własnej komory gazowej - 60 transportów, z których każdy liczył od 60 do 1000 kobiet.
Gdy na frontach Europy, Afryki i Azji grzmiał huk dział i bomb, w laboratoriach naukowych walczących państw było zazwyczaj cicho i spokojnie. Lecz skromna, nieznana nikomu, osłonięta pancerzem tajności praca naukowców dorównywała wysiłkowi wojennemu żołnierzy. Wpływ nowych, technicznych środków walki na przebieg działań wojennych szczególnie uwydatnił się w drugiej wojnie światowej. W czasie tej wojny pracownicy naukowi stworzyli ponad 300 nowych rodzajów uzbrojenia. Autor przedstawił niektóre z nich, wybrał najważniejsze i otoczone przez długi czas największą tajemnicą.
Udany atak brytyjskich samolotów na port w Tarencie, przeprowadzony w nocy z 11 na 12 listopada sprawił, że układ sił na Morzy Śródziemnym uległ zasadniczej zmianie. Włosi znaleźli się w defensywie. Ocalałe z pogromu pancerniki wycofali natychmiast z tej dogodnej, wysuniętej w kierunku Afryki, bazy i umieścili je w Neapolu. Wydłużyło to znacznie ich drogi dochodzenia do rejonów operacyjnych, ale jednocześnie chroniło przed podobnym do tarenckiego atakiem.
Działalność KG-200, jednostki specjalnego przeznaczenia w składzie hitlerowskiej Luftwaffe, przez wiele lat stanowiła zagadkę. Tylko nieliczni za Łabą wiedzieli o jej istnieniu, ale z różnych względów nie chcieli w tej kwestii zabierać głosu bądź świadomie tworzyli wokół niej otoczkę mitu. Nawet na procesie norymberskim, który odsłonił niejedną tajemnicę lotnictwa wojskowego III Rzeszy demaskując między innymi szpiegowską eskadrę majora Theodora Rowehla eksperci trybunału nie zajęli się dokładniej wyjaśnieniem zadań tej elitarnej jednostki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
