Joanna Racewicz, dziennikarka, której maż zginął w katastrofie smoleńskiej, w rozmowach z kobietami, których bliscy znaleźli się na pokładzie prezydenckiego samolotu podczas feralnego lotu. Dwanaście portretów dwunastu mężczyzn. Dwanaście miesięcy w życiu bliskich każdego z Nich. Dwanaście pożegnań w dniu 10 kwietnia 2010 r. 12 Rozmów o miłości – Wstęp Dwanaście portretów dwunastu Mężczyzn. Tak jak dwanaście miesięcy w życiu Bliskich każdego z Nich. Dwanaście pożegnań w dniu l O kwietnia 2010 roku i tyle samo sposobów na oswojenie tego, co nieodwracalne. OSWOJENIE... W przypadku żadnej z bohaterek tej książki czas nie jest sprzymierzeńcem. Nie leczy, nie zabliźnia ran. Nie zaciera wspomnień i nie sprawia, że nieobecność boli coraz mniej. NIEOBECNOŚĆ... Nie znałam wcześniej Joli, Basi, Lucyny, Magdy, Małgosi. Żadnej z NICH. I zapewne nasze drogi nigdy by się nie przecięły. A potem? Potem wystarczyło spojrzenie, pożyczona konewka na Powązkach, zapałki do zniczy, kilka prostych słów. Czasem słów w tym osobliwym języku, niepojętym dla postronnych: „Podlałam trawę u Andrzeja", „U Franka wszystko się pali", „Nie będę jeszcze obcinać trawy - lubił nosić dłuższe włosy". Czas tych kobiet, nasz czas, biegnie inaczej niż zwykłe następstwo dni i tygodni. Biegnie OBOK. Godzimy się na dyktat kalendarzy i zegarków — bo dzieci, bo praca, bo spotkania w nieskończenie ważnych sprawach, bo chorzy rodzice, bo codzienność, codzienność... Minęło dwanaście miesięcy od dnia, gdy Pasażerowie prezydenckiego tu-polewa wczesnym rankiem wychodzili z domów. Każdy z Nich miał wrócić wieczorem. Rok od tego dnia... Tyle trwa żałoba. Cykl, gdy wszystko, co dotąd razem, trzeba zrobić w samotnos'ci. Pierwsze święta, pierwsze urodziny, pierwsza nasza rocznica. Bez Niego... Bez Męża, bez Ojca, bez Syna, Brata. Bolą pytania znajomych, nawet jeśli zadawane z troską: „Jak się czujesz, jakie masz plany?". Jakie: PLANY? Znają Państwo takie stare jak świat powiedzenie: jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz Mu o swoich zamierzeniach? Wiele z nas to zrobiło przed 10 kwietnia. Od tego dnia, gdy umarła część naszego życia, świat się skurczył i miejsca wokół zrobiło się tak dziwnie mało. ŚWIAT się skurczył do powtarzanych w nieskończoność obrazów pokaleczonego samolotu. PRZESTRZEŃ ograniczyły spotkania na cmentarzach i rytualnie powtarzane czynności dnia powszedniego. Wykonywane trochę z nawyku, a trochę po to, żeby zagłuszyć myśli. Głupia, naiwna nadzieja, że to w ogóle możliwe... Tak, to prawda - codziennie dzieją się ludzkie dramaty. Każdego dnia ktoś wychodzi z domu i już nigdy nie wraca. Wypadki, choroby i ludzkie łzy są pośród nas. Ból jest ten sam, ta sama samotność, TĘSKNOTA i pustka, której nie umie zapełnić nikt i nic. Dławiąca bezsilność, złość i poczucie krzywdy. Każdego dnia to samo i to samo. Zmieszane w trudnych do przewidzenia proporcjach. Zna to na pamięć każdy, kto doświadczył straty Ukochanej Osoby. Ta żałoba ma jednak cechę, o którą trudno w powszechnym doświadczeniu. Jest... publiczna. Nagrywana przez setki kamer, mikrofonów i oglądana przez miliony ludzkich oczu. Nie ma ucieczki. Nie można się schować - ani przed obrazami, ani przed słowami. Tymi wygłaszanymi w mediach przez dziesiątki polityków, którzy sądzą, że o Smoleńsku wiedzą wszystko, i tymi, które słychać na cmentarzach - od ludzi, którzy czasem nie baczą, w jakim są miejscu. Bo na temat tego, co wydarzyło się kilkaset metrów przed progiem pasa startowego lotniska Siewiernyj, każdy ma swoją teorię i nie waha się mówić o niej głośno. Z bardzo różnych powodów. To GŁOŚNE, nachalne, często bezrefleksyjne mówienie jest jednym z powodów, dla których tak bardzo „zamęczyliśmy" słowa: katastrofa, tragedia, Smoleńsk. One przestały znaczyć to, co znaczyły rok temu. Dewaluacja — czy to dobre tu słowo? Mimo tej - pozostańmy przy tym określeniu - dewaluacji ta książka jest po to, żeby pokazać tragedię. Nie, nie narodową, na najwyższym patetycznym C, ale OSOBISTĄ. Żeby przypomnieć o tym, co często umyka pamięci, co nie ma szans wobec wrzawy wokół nas — że każdy z Nich, każdy, kto 10 kwietnia był na pokładzie samolotu TU-154M o numerze 101, był człowiekiem z krwi i kości. Że kochał i był kochany. Miał pasje i marzenia. Sposób, w jaki się uśmiechał, i ulubioną kawę na śniadanie. Że to nie były tylko papierowe postaci, których NAZWISKA są wymieniane po przecinku podczas kolejnych ceremonii żałobnych. Że Ci, Którzy Zostali - uczą się żyć na nowo. Jak każdy, kto kogoś STRACIŁ. I jednocześnie trochę inaczej. Każda z tych rozmów to dowód na miłość. Bo kiedy się kocha, to chce się BYĆ bez granic, ŻYĆ, jakby nie było końca. Wieczność każdej z nas zaczyna się w bardzo różnych miejscach i porach, ale zbiega się w tym samym momencie i tym samym punkcie na mapie. Smoleńsk, 10 kwietnia 2010 roku, o 8.41. Joanna Racewicz 12 rozmów o miłości Rok po katastrofie Spis Treści: Wstęp 7 Lucyna Gągor Koszula od munduru 11 Halina Jankowska, Elżbieta Łuczyńska Cień 39 Barbara Kazana Niezgoda na ostateczność 55 Joanna Puzyna-Krupska Razem 81 Beata Lubińska Stetoskop 101 Małgorzata Michalak Czekolada z orzechami 119 Magdalena Protasiuk Pan Bóg zsyła tylko to, co możemy znieść 145 Jolanta Przewoźnik Obrączka z rysą 175 Izabella Sariusz-Skąpska Rodowy sygnet 203 Krystyna Łuczak-Surówka Drzewo 219 Barbara Stasiak Pusty pejzaż 237 Małgorzata Sekuła-Szmajdzińska Życzę Ci siły 261

O czym mowa w tej książce? Między innymi: wolność słowa uczciwość Korwin-Mikkego kompleks polski literatura i PRL facebookowa siła Tuska amerykańska wspólnota

Arcybiskup Józef Życiński jest metropolitą lubelskim, członkiem Papieskiej Rady Kultury i watykańskiej Kongregacji Wychowania Katolickiego, przewodniczącym Rady Episkopatu Polski do spraw Apostolstwa Świeckich. A także - wybitnym filozofem nauki, cenionym publicystą, ciętym polemistą, jednym z tych hierarchów polskiego Kościoła, którzy nie wzbraniają się przed publicznym zabieraniem głosu w najtrudniejszych nawet kwestiach.Nowa edycja rozmów przeprowadzonych z abp. Życińskim przez Dorotę Zańko i Jarosława Gowina została znacznie zmieniona w stosunku do pierwszego wydania, a także poszerzona o nowe zagadnienia, takie jak na przykład problem władzy w Kościele czy problem zła i oczyszczenia ze zła w obrębie kościelnej wspólnoty.

Od 2007 roku na łamach miesięcznika "Zwierciadło" dziennikarze prowadzą rozmowy z psycholożkami - Katarzyną Miller oraz Olgą Haller o seksualnej sferze życia człowieka. Przez ponad trzy lata poruszone zostały dziesiątki tematów - m.in. klimakterium, stosunek kobiety do ciała partnera, poziom libido, erotyczne słownictwo. To rozmowy głębokie i mądre na tematy trudne i trudniejsze.

Książka powstała na podstawie autorskiego programu telewizyjnego, emitowanego od dwóch lat w TVN Style. Jej treścią są prawdziwe historie kobiet, które nie mają sztabu ludzi do kształtowania wizerunku, a mimo to są atrakcyjne. Kobieta na zakręcie pokazuje, że na nic nie jesteśmy skazane, że można naprawić każdy błąd, zatrzymać każdą klątwę rodzinną, odwrócić każdą przepowiednię i żyć swoim życiem. Patronaty: TVN Style, Dojrzewalnia róż, Radio Warszawa, La Strada

Czy mnichowi wypada się uśmiechać, żartować, dowcipkować, a sława i popularność mieszczą się w ramach monastycznego porządku? ? Niewątpliwie tak, ale pod warunkiem, że cokolwiek, co się czyni, jest miłe Panu Bogu ? rozstrzyga dylemat ojciec Leon Knabit, legendarny zakonnik z Tyńca. *** Ojciec Leon jest tyniecką ikoną, człowiekiem sławnym i lubianym. Lgną do niego młodzi i starzy, po rady zwracają się profesorowie, także szczególnie ukochani przez niego górale. (...) To człowiek o niezwykle bogatym doświadczeniu. Był świadkiem przełomowych dla Polski wydarzeń w minionym stuleciu. Znał osobiście wiele wybitnych postaci, z Janem Pawłem II na czele, z którym łączyła go ponad pięćdziesięcioletnia przyjaźń. Stąd wziął się pomysł, by zebrać w popularnej formie alfabetu subiektywne oceny ludzi, ale także wydarzeń i zjawisk, mających istotne znaczenie w życiu legendarnego benedyktyna...

Książka autobiograficzna o Kalinie Jędrusik, niezwykłej kobiecie, która była jak kolorowy, egzotyczny ptak w peerelowskim świecie. Przyćmiewała ówczesną szarzyznę. Rozjaśniała życie wszystkich wokół siebie. Żyła też nie na miarę tamtych czasów: i prywatnie i zawodowo. Kalina Jędrusik była aktorką teatralną, filmową, piosenkarką i artystką kabaretową. Była też symbolem seksu tamtego czasu. Jej występy zachwycały i szokowały. Publicznie pokazywała się z krzyżykiem na odsłoniętym biuście i to bez stanika. W tamtych czasach robiło to wrażenie i na katolickiej, i komunistycznej widowni. Prowokowała do tego stopnia, że ówczesny I sekretarz partii Wiesław Gomułka rozbił telewizor nie wytrzymawszy omdlewającego spojrzenia Kaliny płynącego z ekranu. Sama uważała się za polską Marilyn Monroe. Tak jak ona śpiewała przyciszonym i zmysłowym głosem. Kochała i zdradzała, ale najważniejszym mężczyzną jej życia pozostał mąż, pisarz Stanisław Dygat. Mawiała, że wyłowił ją z morza i uczynił swoją złotą rybką. Teraz, prawie 20 lat po śmierci artystki Piotr Gacek, autor książki, wyławia ją dla nas i pozwala, by uwodziła czytelników. Lektura tej książki to jakby rozmowa z samą Kaliną, która wprowadza nas w swój świat i od czasu do czasu rzuca w stronę czytelnika powłóczyste spojrzenia. Autor buduje Kalinową legendę z fragmentów korespondencji, z opowieści przyjaciół, szuka jej w tekstach lirycznych piosenek. I znajduje fascynującą aktorkę i kobietę pełną sprzeczności. Taką, która kiedy postawiono jej warunek, że w najbliższym programie telewizyjnym ma pokazać się przed kamerą ubrana od stóp do głów, wystąpiła w czarnej sukience z golfem. Zaśpiewała piosenkę i kłaniając się widowni, nagle odwróciła się plecami a oczom telewidzów ukazały się jej gołe plecy z dekoltem aż po kres. Książka z płytą, z piosenkami z Kabaretu Starszych Panów, w wykonaniu Kaliny Jędrusik.

Problematyka raka piersi ? od czasu kiedy przestała być tematem tabu, a stało się to przede wszystkim dzięki Amazonkom ? pojawia się szczególnie często w październiku w kolorowych czasopismach. Przez wiele lat można było znaleźć tylko książki o tematyce medycznej lub informacyjnej z zakresu profilaktyki czy zdrowego stylu życia. Coraz częściej mamy też na rynku wydawniczym książki autorstwa polskich kobiet, które opisują swoje doświadczenia z chorobą. Po raz pierwszy jednak mamy książkę, która zawiera wszystkie te zagadnienia ? przedstawione w formie wywiadów m.in. z Amazonkami i ekspertami medycznymi.

Rzeczowy, pełen nowych informacji, dynamiczny dialog o szeroko rozumianej ekologii. Wpływ polityki na kryzys ekologiczny Stanowisko Watykanu w kwestii ekologicznej Właściwe korzystanie z zasobów naturalnych Wyzysk Konsumpcjonizm Przeludnienie Dolina Rospudy Antykoncepcja Motoryzacja Wegetarianizm Pożary Powodzie Wojna o wodę w Afryce

(...) kiedy młodzi ludzie wchodzą w swoje głębokie "ja", dostrzegają potrzebę usłyszenia prawdziwego i wymagającego przesłania, doświadczenia intensywnych przeżyć duchowych, które pomygłyby im przywrócić duszę codziennemu życiu. Lourdes może zaoferować im to wszystko. Dionigi Tettamanzi

Jego biografię można utkać z samych anegdot. Bohdan Łazuka, choć zwykle nie grał głównych ról, zawsze cieszył się sympatią widzów. Książka ""Przypuszczam, że wątpię"" to zapis pasjonującej rozmowy z tym znanym i lubianym w Polsce aktorem, piosenkarzem i satyrykiem. To opowieść o środowisku, które Bohdan Łazuka poznał i współtworzył, o aktorstwie, kobietach, o barwnym i jednocześnie zgrzebnym życiu w PRL-u.

Narkotyki to w Polsce temat zakłamany, który obrósł mitami, stereotypami, myśleniem magicznym - czasem śmiesznym, częściej groźnym. Politycy, ideolodzy i rodzice próbują bowiem zaklinać rzeczywistość, przynosząc zwykle więcej szkód niż pożytku sobie, swym dzieciom, okazjonalnym użytkownikom, a zwłaszcza uzależnionym. Jan Smoleński pyta znanych artystów o ich doświadczenia, o zagrożenia, o prywatne dramaty i publiczne opinie. Aktorka Renata Dancewicz, filmowcy: Grzegorz Lipiec i Magdalena Łazarkiewicz, muzycy: Łona, Krzysztof Jaryczewski, Pablopavo, Maciej Maleńczuk - odczarowują problem narkotyków. Piętnują hipokryzję populistycznych zwolenników ścigania i zamykania w więzieniu za gram marihuany. Pokazują, że największe szkody przynosi karna represja i ?panika moralna? w mediach, a nie tabletka ?dopalacza? czy skręt z haszyszu. Potępienie i więzienie zamiast empatii i terapii - oto, co spotyka uzależnionych i co spycha ich na społeczny margines. Odczarowanie ? zbiór wywiadów Jana Smoleńskiego to nie tylko opowieści o ?grzaniu po bramach? i narkotycznych uniesieniach aktorek i gwiazd rocka czy hip-hopu to przede wszystkim ostra krytyka obecnego prawa, szkodliwych stereotypów i społecznych przesądów.

Dziękując braciom Pawłowi i Wojciechowi za książkę SPOWIEDŹ BEZ KOŃCA, pozostaje mi zaprosić do jej uważnej lektury wszystkich pragnących odświeżyć i pogłębić swoje spojrzenie na sakrament spowiedzi, a zwłaszcza tych zbuntowanych, niegdyś zranionych przez spowiednika, także tych udręczonych poczuciem winy, i tych , którzy nie wierzą, że ich grzechy mogą być odpuszczone. Niech im nie zabraknie odwagi, by podejść do konfesjonału i wyszeptać trzy zaledwie zgłoski: odpuść mi. Może uchem Boga będzie wtedy Paweł? Albo Wojciech? Albo całkiem ktoś inny, ktoś kto, gdyby tylko mógł, napisałby podobną książkę. A jeśli znów źle trafią? Dlatego też z całą pokorą tę książkę i moim współbraciom w kapłaństwie polecam. Michał Zioło OCSO

W październiku 1996 roku trzydzieści ugandyjskich uczennic zostało porwanych przez Armię Bożego Oporu i przepadło w buszu północnej Ugandy. Dziewczęta gwałcono i torturowano, zanim zrobiono z nich żołnierzy i seksualne niewolnice. Było to tylko jedno z wielu tysięcy porwań dzieci dokonanych przez bezwzględnego szaleńca i rebelianta Josepha Kony?ego. Jednak był to przełom dla zgnębionych cywili, sterroryzowanych przez rebelianckie działania wojenne i opuszczonych przez skorumpowany rząd. Należało coś w końcu zrobić ? świat musiał się o tym dowiedzieć, a dziewczęta wrócić do domu. Rozmowy Kathy Cook przeprowadzone z ocalałymi dziewczętami i ich matkami sprawiają, że ich strach, frustracje i cierpienie stają się namacalne. Autorka, po dogłębnym zbadaniu sytuacji w Ugandzie, zdaje relację z wysiłków, jakie wspólnie podjęli zatroskani rodzice, grupy religijne, politycy z Kanady i Stanów Zjednoczony oraz organizacje pozarządowe, aby uwolnić dziewczęta i pobudzić do działania cały kraj i międzynarodową społeczność. Skradzione anioły to przejmująca prawdziwa opowieść, przypominająca nam, jak ważna jest wiara, siła i determinacja w obliczu nieszczęścia.

Zwykle nazwisku ks. Jerzego Popiełuszki towarzyszą słowa-klucze, które mają go ostatecznie dookreślić: ?męczennik?, ?duszpasterz opozycji?, ?kapłan Solidarności?... Artur Olędzki podjął się innego zadania: odnalezienia elementów tożsamości swojego bohatera ukrytej poza słowami kluczami. Sam poznał księdza Popiełuszkę osobiście, jako mały ministrant, o czym opowiada we wstępie. Pamiętany obraz uzupełnił o czternaście punktów widzenia osób, które znały ks. Jerzego bezpośrednio lub dla których jego postać stała się ważnym punktem odniesienia współcześnie. Są to: ks. Jan Sochoń (postulator procesu beatyfikacyjnego), ks. Jan Zając (w tym samym czasie odbywali służbę wojskową w Bartoszycach), dr Wojciech Bąkowski (był w duszpasterstwie akademickim), Anna Szaniawska (wdowa po prof. Klemensie Szaniawskim, bliskim przyjacielu ks. Popiełuszki), senator Piotr Andrzejewski, ks. Stanisław Małkowski, Seweryn Jaworski (działacz ?Solidarności?), ks. Jan Sikorski (duszpasterz akademicki), Katarzyna Łaniewska (aktorka), Stefan Bratkowski, Krzysztof Piesiewicz, Jan Olszewski, Rafał Wieczyński (reżyser filmu ?Popiełuszko. Wolność jest w nas?) oraz kleryk Piotr, który nawrócił się pod wpływem świadectwa życia i śmierci ks. Jerzego, a potem pociągnął do wiary dużą część swojej rodziny. Książka daje realny i bardzo sugestywny obraz rzeczywistości tamtych lat. Jest głosem świadków, którzy mieli szansę towarzyszyć księdzu Jerzemu w jego dorastaniu do świętości i skorzystali z siły jego świadectwa. Mocno wybrzmiewa w tych rozmowach prawda, że ks. Popiełuszko nie stał się ofiarą systemu z powodów politycznych. Zginął, gdyż Ewangelia, którą głosił, jednoczyła wokół niego ludzi. A to było bardzo niewygodne dla systemu domagającego się monopolu na duszę narodu... Fragmenty książki można przeczytać na stronie: http://spotkanypolatach.salon24.pl/ Patronat medialny: duchowy.pl; Katolickie Radio Podlasie, Salon24.pl

Otrzymujemy do rąk drugie wydanie ZAPISKÓW, LISTÓW I WYWIADÓW CZCIGODNEGO SŁUGI BOŻEGO KSIĘDZA JERZEGO POPIEŁUSZKI Z LAT 1967-1984 w szczególnym czasie - przygotowania do beatyfikacji. Są to fragmentaryczne notatki autobiograficzne. Są one świadectwem jego duchowego wzrostu w posłudze kapłańskiej i zapewne dzięki Bożej łasce może nie uświadamianym, ale dalszym przygotowaniu do męczeństwa.

Księżna i Kardynał ? trudno sobie wyobrazić bardziej zróżnicowane życiorysy. Coś jednak je łączy! Są to wiara oraz miłość do tradycji Kościoła ? i o tym jest ta książka. Ale jest coś jeszcze, co jest im wspólne: ciekawe, a jednocześnie krytyczne spojrzenie na współczesność, zainteresowanie wielkimi tematami naszych czasów i niezbyt powszechna postawa ? raczej gotowość przyjęcia cięgów za swoje poglądy, niż chowanie głowy w piasek.

Piersi to miłość i erotyzm: obiekt pożądania i podziwu. Piersi to życie: źródło pokarmu, wzruszający widok karmiącej matki. Piersi to sztuka: fascynacje artystów utrwalone na płótnie, w marmurze, fotografii, literaturze. Piersi to ciało: podatne na chorobę. To często także śmierć. Albumem PIER(W)SI W POLSCE pragniemy zwrócić uwagę na problem raka piersi w inny niż ogólnie przyjęty sposób. Po raz pierwszy w historii znane Polki odsłoniły swoje piersi, aby ratować piersi innych Polek. Pokazały piękno, bo warto je chronić. Dodatkowym atutem albumu są teksty i wywiady Marzeny Chełminiak, dziennikarki, która sama stoczyła zwycięską walkę z rakiem piersi. Wśród wspaniałych bohaterek między innymi: Kamila Baar, Joanna Bartel, Omenaa Mensah, Edyta Jungowska, Otylia Jędrzejczak, Jaga Hupało, Beata Tyszkiewicz, Beata Sadowska, Jowita Budnik, Mariola Bojarska, Dorota Wellman, Sylwia Gruchała, Katarzyna Kwiatkowska, Renata Dancewicz, Ewa Kasprzyk, Monika Olejnik, Patrycja Markowska, Iza Kuna, Martyna Wojciechowska, Natalia Przybysz, Beata Tadla, Beata Rybotycka, Dorota Segda, Krystyna Czubówna, Agnieszka Grochowska, Marta Kuligowska, Anita Werner, Kinga Baranowska, Marzena Rogalska, Hanna Śleszyńska, Manuela Gretkowska, Agnieszka Cegielska, Ilona Felicjańska, Katarzyna Montgomery Przedsięwzięcie ma charakter charytatywny. Zysk ze sprzedaży albumu zostanie przekazany na wspieranie profilaktyki antynowotworowej. Rafał Olejniczak Z pasją i upodobaniem podgląda świat ludzkich emocji. Jego prace, równie wzruszające jak ironiczne, nikogo nie pozostawiają obojętnym. Przemawiają poprzez uchwycone w mgnieniu oka uczucia, zaskakujący nastrój, kolorystykę, detal, zatrzymane sekundy szczęścia i samotności. Wyjątkowe fotografie artysty można było podziwiać podczas dwóch warszawskich wystaw ?Lokalne historie? i ?Podejrzane przypadki?. Rafał Olejniczak pracuje pod pseudonimem Photographael.

Chyba każdy bezbłednie rozpoznaje jego twarz: zawsze skupiony, stojący obok Głowy Kościoła w czasie licznych papieskich ceremonii monsinior Piero Marini. Przybył do Rzymu w 1965 roku z włoskiej prowincji Piacenza zaraz po święceniach kapłańskich. Po odbyciu studiów w Instytucie Świętego Anzelma współpracował w dziele reformy liturgii po zakończeniu soboru.Z upływem lat monsinior Marini zyskał sobie zaufanie papieża, dzięki czemu uzyskał jego pełnomocnictwa w zakresie organizowania ceremonii, którym przewodniczy Ojciec Święty. Zarówno w Rzymie, jak i podczas jego podróży apostolskich gromadzą się na nich setki tysięcy, a nawet miliony wiernych. Podczas papieskich ceremonii monsinior Piero Marini, w białej komży na fioletowej sutannie, zawsze stał po lewej stronie papieża. W roku 1998 Jan Paweł II udzielił mu święceń biskupich, a następnie w roku 2003 mianował go arcybiskupem. „Moim zdaniem zasadniczą potrzebą stała się troska o jakość odprawianej liturgii. Zamiast stawiać na ilość, jak to bywało niedawno, postawmy przede wszystkim na jakość. Zamiast czterech mszy w niedzielne przedpołudnie niech w danej parafii – tam, gdzie to możliwe – zostaną odprawione tylko dwie albo nawet jedna, ale niech te dwie msze będą dla nas mocnym znakiem. Niech dają uczestnikom możliwość doświadczenia obecności Boga, usłyszenia Boga, który mówi. Niech nie będą to msze, podczas których mówią ludzie, podczas których patrzy się na zegarek, podczas których ma się wrażenie, że liturgia biegnie – gdy tymczasem potrzebuje ona czasu. Nasz Pan potrzebuje czasu liturgii, by z nami rozmawiać. Jeśli nie dajemy Mu tego czasu, by mógł do nas mówić i byśmy sami nastawili się na słuchanie, to niepotrzebnie odprawiamy nasze nabożeństwa. Tak ważne jest piękno liturgii, jej muzyka, jakość ceremonii. Zostawmy miejsce na znaki, na modlitwy, na gesty. Pozwólmy im, by nam mówiły o Bogu. To najpilniejsze dziś zadanie duszpasterskie”. „Obecnie dla prowadzenia katechezy mamy do dyspozycji jedynie czas odprawiania liturgii. W przeszłości, zwłaszcza w środowisku wiejskim, katecheza mogła odbywać się poza liturgią, za pośrednictwem rozmaitych form nauczania. Nie istniała telewizja; wszyscy chodzili do kościoła i prawie wszyscy uczestniczyli w tych wspólnotowych działaniach. Jeśli nie oferujemy dobrej jakościowo liturgii, w której zgromadzenie naprawdę odnajduje się dzięki doświadczeniu tego, co Boskie, i rzeczywiście znaczącego słowa Bożego, niweczymy wszelką katechezę i całe nasze życie wiary. Dlatego właśnie zawsze podkreślam, że kryzys liturgii jest dziś kryzysem Kościoła”. (fragm.)

Z okazji piątej rocznicy śmierci Jana Pawła II Znak wspólnie z Centrum Jana Pawła II publikuje dwa obszerne tomy zawierające wszystkie wykłady wygłoszone podczas legendarnych spotkań w Castel Gandolfo. Co dwa lata w trakcie swojego letniego wypoczynku Jan Paweł II zapraszał tam najwybitniejszych intelektualistów z całego świata, żeby przysłuchiwać się ich rozmowom poświęconym najistotniejszym problemom współczesnego świata. Organizatorem tych spotkań był Instytut Nauk o Człowieku w Wiedniu kierowany przez Krzysztofa Michalskiego i ks. Józefa Tischnera. Dyskutowano m.in. o wizji człowieka w nauce współczesnej, o kryzysie, o idei Europy, o społeczeństwie liberalnym, o „tożsamości w czasach zmiany” i o dziedzictwie Oświecenia. Wśród autorów są same znakomite nazwiska, m.in. Ralf Dahrendorf, Leszek Kołakowski, Bernard Lewis, Paul Ricoeur, Robert Spaemann, Charles Taylor, ks. Józef Tischner. Całość poprzedza wstęp Krzysztofa Michalskiego napisany specjalnie do tego wydania. To obszerne dzieło pozwala przyjrzeć się jednemu z najciekawszych aspektów pontyfikatu Jana Pawła II - jest świadectwem intelektualnej ciekawości otwartości Papieża, a jednocześnie zapisem interesujących dyskusji, które toczyły się w czasie, gdy kierował on Kościołem