Wyjątkowy tandem damsko-męski o relacjach... damsko-męskich oczywiście. Katarzyna Miller – znana, lubiana i chętnie czytana psycholożka, poetka i psychoterapeutka oraz Miłosz Brzeziński – ceniony trener i psycholog biznesu. Autorzy zastanowią się czy kobiety i mężczyźni zawsze żyją ze sobą jak przysłowiowy pies z kotem. I czy jest w tej relacji miejsce na prawdziwą przyjaźń.Jak świat światem, tak pies z kotem, tak kobieta z mężczyzną. Kasia i Miłosz trochę się z tego śmieją, trochę smucą, trochę wyszydzają. Nie mają ambicji rozwiązania raz na zawsze damsko-męskich dylematów, ale pokazują, że świat jest inny, niż kiedykolwiek dotychczas był, i że związki damsko-męskie zmianom tym się nie oparły, jest inaczej, ale nadal fascynująco. Kasia- Drogi Panie Mężczyzno! Miłoszu! Zapraszam cię do rozmowy o tym, co dzieje się między kobietami a mężczyznami. Teraz, na naszych oczach, i w naszym życiu, bo czasy są arcyciekawe... Miłosz: Zobacz. W historii świata jeszcze nigdy tak nie było... Dlatego trzeba tę książkę napisać i przeczytać. Chciałbym nią tez w miarę możliwości przywrócić splendor męskości, jeśli pozwolisz, i być jej orędownikiem, jak tylko potrafię.  

Śmierć nie jest chwytliwym tematem, umieranie najbliższych tym bardziej. Paraliżuje nas lęk i przerażenie. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci? Kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy. Towarzyszenie bliskim w odchodzeniu może stać się dla każdego człowieka, mimo bólu, doświadczeniem najważniejszym i niesłychanie wartościowym, lekcją akceptacji, otwarcia na nowe. Ból po utracie ukochany ludzi jest wielki, ale siły życia są potężne. Renata Dziurdzikowska w swojej książce Możesz odejść, bo cię kocham ukazuje śmierć jako integralną i wspaniałą część naszego życia.

Książka opowiada niezwykłą historię Alice Herz-Sommer, która wraz z dzieckiem i mężem trafiła w 1943 do obozu koncentracyjnego w Terezinie, z którego miała trafić w dalszą drogę – do Auschwitz. Udało jej się uniknąć takiego losu dzięki muzycznemu talentowi i razem z synkiem przeżyła wojnę. Niestety podobne szczęście nie spotkało jej męża; zginął w obozie w Dachau. Książka Melissy Muller i Reinharda Piechockiego to nie tylko wstrząsające świadectwo Holocaustu. To również opowieść o barwnym życiu w Pradze w latach 20. ubiegłego wieku.

Kolejna książka z serii „Dalajlama dla...”, z której dowiemy się, jak zastosować mądrość Dalajlamy w życiu codziennym. Tym razem Autorzy pokażą przydatność zasad Dalajlamy na gruncie zawodowym. Dowiemy się jak nauczyć radzić się z trudnymi sytuacjami w pracy, pokonać stres i uniknąć wypalenia zawodowego. I jak efektywnie porozumiewać się zarówno z przełożonymi, jak i ze współpracownikami i klientami.    Dalajlama w pracy Spis treści:   Przedmowa Dlaczego napisaliśmy tę książkę 14 Dlaczego książka nosi tytuł Dalajlama w pracy Czy trzeba być buddystą, by korzystać z te| książki? Czego uczy buddyzm 21 Życie to cierpienie albo dlaczego buddyzm jest dzisiaj aktualniejszy niż kiedykolwiek wcześniej Cierpienie metrwalości 24 Cierpienie cierpienia 24 Cierpienie zmiany 27 Cierpienie uwarunkowania31 Dlaczego cierpimy? 34 Dualistyczny światopogląd i |ego następstwa 36 Cierpienie się kończy 37 Sześć działań uwalniających 38 Trudna kwestia: skomplikowana relacja ekonomii i buddyzm 41 Cierpienie (na) globalizacji (-zację) 42 Egoizm i złudzenie 44 Niepowodzenie nowoczesnej ekonomii 45 Nowoczesne zło w życiu gospodarczym 46 Złudzenie ego na wszystkich płaszczyznach 49 Polowanie na okazje i jego fatalne skutki 50 Egoizm w skali duże] i małej 52 Buddo, co robić Buddyjska etyka gospodarcza nie tylko dla menedżerów 53 Bierzemy osobistą odpowiedzialność 55 Zmiana strategii Buddyjskie zasady w praktyce zawodowej 65 Stres i wypalenie zawodowe - unikanie ryzyka przeciążenia 67 Zawsze na krawędzi - ryzyko przekroczenia granic 68 Jak rozpoznać wypalenie zawodowe 69 Trzy fazy wypalenia zawodowego 76 Buddyjskie zasady jako ochrona przed przeciążeniem 78 Trzystopniowy program zapobiegania stresowi i wypaleniu zawodowemu 79 Mobbing-jak radzić sobie z negatywny mi uczuciami innych ludzi 87 Powszechne zjawisko o przykrym obliczu 88 Buddyiskie zasady pomagające radzić sobie z aktami mobbingu Dwie strategie przeciwko mobbingowi 96 Konflikty i spory - rozwiązywanie problemów 101 Miejsce pracy jako pole minowe 102 Buddyjskie zasady rozwiązywania konfliktów 107 Krok po kroku na drodze do rozwiązania konfliktu 107 Wypowiedzenia i stracone szansę - uczymy się odpuszczać Zwolnienie l pracy, gdy wszystko nagle się zmienia 116 Sztuka opuszczania -z buddyjskimi zasadami odważamy się na nowy początek w życiu zawodowym 118 Ruszamy ku nowym brzegom 119 Od rutynowych zadań do działalności dające spełnienie 125 Żyć i pracować tu i teraz 126 Zaangażowanie zamiast wewnętrznego wypowiedzenia 129 Jesteśmy tym, co i jak robimy 131 Precz z rutyną 32 Work-life balance, czyli odnajdujemy równowagę między pracą, a życiem prywatnym 134 W szpagacie między życiem prywatnym i zawodowym 135 Czynnik czasu, który porządkuje codzienność 137 Zmiana organizacji pracy, sytuacja wygrany-wygrany z efektem bonusowym Słowo do wszystkich szefów Bądźcie wzorowym przykładem 143 Posłowie 144

Aby dziecko było zadowolone z życia, rodzic musi zatroszczyć się o siebie. Spełnieni życiowo rodzice dają dziecku poczucie bezpieczeństwa i oparcie niezbędne do rozwoju. To jeden z podstawowych paradoksów rodzicielstwa - jeśli poświęcając się bez reszty maluchowi zaniedbuje się swój związek, prędzej czy później obraca się to przeciwko dziecku. (nowe wydanie wzbogacone o porady praktyczne) Wojciech Eichelberger – psycholog, psychoterapeuta, trener, pisarz. Współzałożyciel nowatorskiego Oddziału Terapii i Rozwoju Osobowości – OTIRO oraz Laboratorium Psychoedukacji - pierwszej w Polsce placówki psychoterapii, treningu i szkolenia. Współtwórca i dyrektor Instytutu Psychoimmunologii (IPSI). Autor i współautor kilkunastu książek poświęconych psychologii wychowania, religii, antropologii i rozwojowi ludzkiego potencjału. W latach 1997-1999 prowadził program „Okna” w TVP 2 a w roku 2005 w TVP Kultura program „Nocny stróż”. Od lat związany z miesięcznikiem „Zwierciadło”.

Rok 1943. W okupowanej Polsce nasila się bezwzględny terror. Jednocześnie napływ świetnie wyszkolonych w Anglii ,,cichociemnych"" - specjalistów od dywersji i sabotażu umacnia polskie podziemie.Czas honoru. Przed burzą opowiada losy czterech spośród nich: egzekutora Bronka Woyciechowskiego, fałszerza dokumentów Janka Markiewicza, oficera wywiadu Michała Konarskiego oraz jego starszego rata Władka, szefa komórki łączności z Londynem. Ich przeciwnikiem jest ambitny szef Gestapo, były as policji kryminalnej Lars Rainer. Walka wywiadów, działania partyzanckie, akcje dywersyjne tworzą okupacyjną codzienność bohaterów.Powieść jest kontynuacją losów czterech cichociemnych z powieści Czas Honoru, stanowiąc jednocześnie odrębną całość. Akcja toczy się na tle prawdziwych wydarzeń z przełomowego roku wojny, takich jak masakra na Wołyniu czy powstanie wwarszawskim getcie.

Jak się nie dać udawanej radości, ale też nie wpaść w czarną rozpacz Chciałam wiedzieć, jak znaleźć więcej szczęścia tu i teraz w tym naszym zwariowanym świecie. Czy można odczuwać szczęście w samotności? A w swojej rodzinie? Co zrobić, by praca dawała więcej radości? Jak szukać szczęścia, gdy mamy pusty portfel? Kiedy możliwe jest szczęście w przyjaźni? A w miłości? W seksie? Co ze szczęściem, gdy spotyka nas nieszczęście? Czy można cieszyć się życiem, patrząc wciąż na zegarek i czując, jak czas ucieka? Uzbierało się dziesięć pytań, a więc zadałam je dziesięciu wyjątkowym psychologom, terapeutom i coachom. Każdy z nich odpowiedział szczerze. Nie tylko z głowy, ale i z serca. Tak narodził się „Dekalog szczęścia, czyli jak nie dać się UDAWANEJ RADOŚCI, ALE TEŻ NIE WPAŚĆ W CZARNĄ ROZPACZ". Rozmowy ze znanymi ludźmi, Ambrozik, Brzeziński, Eichelberger, Korona, Maj, Miller, Rotkiel, Sielski, Srebnicki, Wasilewska.

W momencie, kiedy mija pierwszy etap związku, okres zakochania, zauważamy, że tak pożądane wspólne szczęście nie jest trwałe samo z siebie. Przyzwyczajenie, stres, kryzysy oraz własne lęki podkopują lub wręcz niszczą związek. Autorzy pokazują na podstawie praktycznych przykładów i osobistych doświadczeń w jaki sposób można z powodzeniem wprowadzić do relacji z partnerem główne zasady buddyzmu. Autentyczne zainteresowanie, uważność, szacunek (dla siebie i drugiego człowieka) oraz odpowiedzialność za własne czyny pomagają umacniać i pogłębiać miłość. Dzięki skoncentrowaniu się na tych wartościach partnerzy mogą przełamać negatywne wzorce, zakończyć kłótnie czy „ciche dni” i wyleczyć rany. Proponowane ćwiczenia medytacyjne pomagają doświadczać życia tu i teraz, nabrać dystansu do siebie samych oraz spojrzeć na partnera nowymi oczyma. To, co różni tę książkę od innych poradników dotyczących związków to spojrzenie na miłość, wspólne życie i jego problemy z holistycznej perspektywy filozofii dalekowschodniej. Skłania do przemyśleń i weryfikacji zachodniokulturowych wyobrażeń o idealnej miłości. I nie trzeba być buddystą, aby ją przeczytać i zrozumieć. Napisana jest zrozumiałym, dostępnym i lekkim językiem, a wzbogacona przykładami z życia. Niczego nie narzuca, raczej doradza, analizuje, uświadamia, otwiera głowę i serce. Książka zaprasza do refleksji, ćwiczeń medytacyjnych i próbowania ich w życiu. Zachodnie poglądy przeciwstawione są buddystycznym. Nie ma tu jednak wartościowania. Wyciągnięcie wniosków dla siebie i ewentualne zastosowanie ich w życiu autorzy pozostawiają czytelnikowi. Zapraszają do fascynującej podróży w głąb siebie. Anne-Bärbel Köhle - dziennikarka, była szefowa redakcji magazynu „Niemowlę i rodzina“. Zajmuje się w swych publikacjach psychologią oraz sferą związków. Mężatka od 20 lat, matka dwóch synów. dr Stefan Rieß - w latach 2005-2007 zastępca szefa redakcji magazynu „Emotion“. Dzisiaj kieruje dużym wydawnictwem w Monachium. Szczęśliwy mąż i ojciec dwóch synów. Fragment Książki Dalajlama dla par Jak kochać uważnie Przedmowa Jak udaje się miłość Czy to już miłość? Nauka zachodnia dysponuje całkiem pokaźną liczbą wyjaśnień tego przejmującego uczucia. Badacze ludzkiego mózgu opisują stan zakochania jako chaos wzburzonych hormonów i substancji neuroprzekaźnikowych, panujący w mózgu osoby zakochanej - zakochanie przypomina wręcz ciężką neurozę. Według psychologów rozwoju, miłość związana jest z ważnymi zadaniami, którym musimy podołać w ciągu całego życia. Naukowcy zajmujący się związkami międzyludzkimi tłumaczą tęsknotę za miłością naszą inherentną potrzebą bliskości i bezpieczeństwa. Za tym wszystkim kryje się też potrzeba zdefiniowania niepojętego zjawiska i próba wtłoczenia go w zrozumiały schemat logiki. Zupełnie inaczej kwestię miłości postrzega filozofia wschodnia. Uznaje ona bowiem, że uczucie to po prostu istnieje i już. Ludzie zaś przychodzą na świat po to, aby wieść życie w miłości. „Miłość to nasz stan naturalny" - twierdzi dr Brenda Shoshanna, amerykańska psycholog, autorka i ekspertka buddyzmu zeń. Dalajlama pisze: „Miłość, współczucie i szczere zainteresowanie innymi - oto prawdziwe źródła szczęścia. Gdy rzeczywiście chcemy osiągnąć szczęście, musimy rozszerzyć obszar wpływów naszej miłości". Brzmi pięknie, a mimo to rodzi się pytanie: dlaczego wobec tego me stanowimy ciągle jedności zarówno ze sobą,jak i z naszymi bliźnimi? Dlaczego przyjemny stan zakochania nie trwa stale? Dlaczego kłócimy się i oszukujemy nawzajem? Dlaczego miłość się kończy i rozstajemy się? Najczęstsza odpowiedź na te pytania brzmi „mój partner/partnerka po prostu me pasuje do mnie". Obojętne kogo poznamy, prędzej czy później zawsze coś okazuje się nie tak i związek się nie udaje - nawet gdy poświęcamy mu dużo starań. A jednak w naszych sercach wciąż pozostaje nienasycona tęsknota i przekonanie, że gdzieś w dalekim, wielkim świecie musi istnieć ten jeden jedyny człowiek, z którym zrozumiemy się bez słów, który będzie miał wgląd w naszą duszę, a my w jego. Może więc następny partner okaże się tym jedynym? W buddyzmie przekonanie takie uważa się za mylne. Dlaczego? O tym właśnie jest ta książka. Miłość potrzebuje czasu - dla buddystów to oczywiste. Wymaga ona także cierpliwości, opanowania, uwagi i szacunku wobec drugiej osoby. Niektórzy czytelnicy mogą postawić zarzut, że to wszystko brzmi wspaniale, ale jak zdobyć się na cierpliwość, gdy związek właśnie przechodzi głęboki kryzys? Na jaki szacunek zasługuje partner, który mnie oszukuje? l wreszcie opanowanie - duże słowo, ale w codziennym życiu, z małymi dziećmi, stresującą pracą i partnerem, któremu stale trzeba przypominać o konieczności wykonywania podstawowych prac domowych, bardzo trudno się zdobyć na opanowanie. Może osoba sięgająca po tę książkę przeżywa właśnie kryzys. Może w jej życiu wiele związków się nie udało i zadaje sobie pytanie, dlaczego tak jest. Ale może jest i tak, że chce ona chronić swój obecny wspaniały związek albo uczynić go jeszcze silniejszym. W każdej z wymienionych sytuacji jedno jest pewne: gdy miłość doznaje porażki, gdy nie sprawia, ze jesteśmy szczęśliwi, tak jak się spodziewaliśmy, powodem jest wcale nie to, że szukamy - i nie możemy znaleźć - księżniczki lub księcia z bajki. Buddyzm, podobnie zresztą jak filozofia zachód nią, wyraża przekonanie, że miłość zaczyna się w nas i tylko wtedy, gdy pracujemy nad sobą, może nam się udać. Nie mamy możliwości zmieniania innych ludzi, ale zmieniając samych siebie, zmieniamy tez okoliczności, a wraz z nimi mnóstwo innych rzeczy. Dalajlama dla par Jak kochać uważnie Spis Treści Przedmowa. Jak udaje się miłość 8 Czy to już miłość 8 Dlaczego napisaliśmy tę książkę 10 Kochać tu i teraz 16 Zakochać się - co to znaczy z zachód n i ego punktu widzenia 16 Dlaczego książka ta nosi tytuł Dalajlama dla par 18 Czy muszę być buddystą, aby nauczyć się czegoś z tej książki? 19 Doktryna buddyzmu 24 Podstawowe zagadnienia w buddyzmie 24 Dlaczego cierpimy? 27 Cierpienia się kończą 29 Nasz duch i ciało 31 Kim jestem? 34 Co oznacza karma? 38 Mądrość Buddy i miłość 42 Sześć działań uwalniających 44 Właściwa mowa 46 Co to wszystko ma wspólnego z partnerstwem? 50 Nic nie pozostaje takim, jakie jest 51 Z rozumienie i odpowiedzialność za samego siebie 53 Każdy czyn ma konsekwencje 54 Zasada przyczyny i skutku 55 Precz z pułapką błędów! 62 Błąd główny numer jeden: niewiedza i dezorientacja 62 Błąd główny numer dwa: chciwość i skąpstwo 65 Błąd główny numer trzy; nienawiść i gniew 68 Błąd główny numer cztery: zawiść i zazdrość 71 Błąd główny numer pięć: duma 74 Krytyczne spojrzenie na nasz własny związek 79 Dziesięć przydatnych działań do osiągnięcia pełniejszego szczęścia w partnerstwie 84 Pierwsze przydatne działanie: zapewnienie ochrony (nie zabijać, nie niszczyć) 85 Drugie przydatne działanie: być hojnym 88 Trzecie przydatne działanie: dbałość o czuły seks 91 Czwarte przydatne działanie: mówić prawdę 94 Piąte przydatne zachowanie; tworzenie harmonii 98 Szóste przydatne działanie: rozmawiać spokojnie i w pełnym zaufaniu 100 Siódme przydatne działanie: sensowna komunikacja 102 Ósme przydatne działanie: być skromnym i zadowolonym 104 Dziewiąte przydatne działanie: zachowywać się życzliwie 108 Dziesiąte przydatne działanie: kształtowanie właściwego podejścia 109 Szczęściu zawsze należy dawać kolejną szansę 111 Fazy przeobrażeń miłości 114 Pierwsza faza: element drewna 114 Druga faza: element ognia 115 Trzecia faza: element ziemi 116 Czwarta faza: element metalu 117 Faza piąta: element wody 117 Zen słuchania 122 Gdy komunikacja jest zakłócona 122 Znowu uczymy się rozmawiać ze sobą 125 Milczenie ćwiczymy, spokojem się delektujemy 130 Pomocy, problem! 138 Typowe problemy w związku i jak dają się one rozwiązać 139 Zakończenie 166 Przemowa na rzecz miłości 166 Literatura 170

Królowa życia? Która z nas nie chciałaby nią być. Może jeszcze tego nie wiesz, ale możesz nią zostać. W każdej chwili swojego życia. Znajdując siłę w sobie samej. W tej książce znajdziesz opowieści o kobietach, które to zrozumiały. Wygrały i zostały królowymi życia. Katarzyna Miller – psycholożka, psychoterapeutka, filozofka i poetka z ponad trzydziestoletnią praktyką terapeutyczną w zakresie terapii indywidualnej, małżeńskiej i grupowej. Wykładowczyni na podyplomowych Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim oraz na licznych warsztatach rozwojowych dla kobiet. Autorka książek: Nie bój się życia, Kup kochance męża kwiaty oraz trzech tomików wierszy: Stołeczek, Ból jest jedwabiem oraz Fontanna miłości. Współautorka Bajek rozebranych (z Tatianą Cichocką), Chcę być kochana tak jak chcę. Rozmowy terapeutyczne (z Ewą Konarowską), Być kobietą i nie zwariować (z Moniką Pawluczuk). Na stałe związana ze miesięcznikiem „Zwierciadło". Fragment książki Królowe życia Maleństwo „Ach, jakie śliczne maleństwo!" - słyszała Amelia od początku życia gdzieś nad sobą, bo była nieduża. Za to wytoczona ze sztancy dla aniołka, a nie dla zwykłej dziewczynki. Ciocie, wujkowie, sąsiedzi i przechodnie cmokali nad Amelka i wykrzykiwali: „Cóż to za piękne dziecko". W rodzinie byli zadowoleni - dostali znak od nieba, że w ich życiu wszystko jest w porządku, skoro mają takie wyjątkowe dziecko. Amelka też była zadowolona, bo wszyscy byli zadowoleni z niej. Czuła, że jest w swojej rodzinie najważniejsza. Słyszała często: „Ona to będzie chłopakom w głowach zawracać" i uśmiechała się. Cios przybył wraz z dojrzewaniem. Zmieniły się proporcje jej buzi i ciała, stała się jakaś nieforemna, niezdarna, popłakiwała, przestała się uśmiechać. Widziała sama, że nie zachwyca, słyszała: „To już nie nasza Amelka!". Skulona schodziła każdemu z oczu, czuła, że teraz tego się od niej wymaga, tak jak przedtem czuła, że ma się pokazywać. Zapuściła włosy, zasłaniała twarz, ubierała się w ciemne wielkie swetry, żeby się osłonić. Nikt z nią nie rozmawiał, słyszała tylko: „Teraz się przynajmniej ucz, bo będziesz sobie musiała sarna poradzić". Uczyła się chętnie, bo w książkach mogła się schować. Studia skończyła z wyróżnieniem, co rodzina skwitowała: „Przynajmniej pracę znajdziesz, bo nie wiadomo, czy wyjdziesz za mąż". Za mąż wyszła szybko - jeden kolega ją chciał, a ona marzyła, żeby być u siebie. Mąż wyczuł jej niepewność i ciągle ją krytykował. Ona, najpierw pokorna, zaczęła oddawać i już oboje nie mieli dla siebie dobrych słów ani uczuć. Jedyną jasną postacią w życiu Amelii była przyjaciółka Ala. Dużo czytały, szukały odpowiedzi, co zrobić ze swoim życiem. Znalazły w prasie anons o warsztatach dla kobiet. „Jedziemy! Dosyć użalania się nad sobą!" Na warsztatach Amelia siedziała w kącie, schowana pod grzywką, ze swetrem naciągniętym na kolana. Ala była aktywna, prosiła Amelię: „No nie siedź tak". Amelia wciskała się w kąt. Czułam jej lęk i nieufność, czasem pytałam, czy jest gotowa coś o sobie powiedzieć. Kręciła głową, że nie. Na zakończenie warsztatów dziewczyny mówiły, z jakim zyskiem każda z nich wyjeżdża. Amelia na końcu wykrztusiła: „Nic tu nie zrobiłam i niedobrze mi się robi na mys'l, że wrócę do tego samego". Widać było, że sobie wyobraziła, do czego wraca, bo nagle wielki szloch targnął jej ciałem i zaczęła płakać. Wreszcie pozwoliła sobie na poluzowanie samokontroli. Płakała długo, najpierw cicho, potem zawodząc głośno. Pozwoliła grupie zbliżyć się do siebie i utulić. W objęciach kobiet chlipała już jak małe dziecko, które powoli się uspokaja. Kiedy wytarła nos do sucha, powiedziała z mocą: „Przyjeżdżam na następne warsztaty i już nie będę siedziała cicho w kącie!". Przyjechała, ale w zielonym swetrze i z krótszymi włosami, z Alą. I to Ala opowiedziała, jak pięknym dzieckiem była Amelia i co działo się później. Poprosiłam Amelię o zdjęcie swetra, wyprostowanie się, odgarnięcie włosów i pokazanie nam się w jej dzisiejszej postaci. Bardzo się wstydziła i ociągała, od dawna nie patrzyła w lustro. „To popatrz teraz, jaka jesteś ładna!" Ukazała się nieduża kobietka o ślicznym biuście przy filigranowej zgrabnej sylwetce i ładnej, ciekawej twarzy. Biłyśmy brawo. Amelia oswajała się ze sobą „nową" z radością. „Ci twoi durni rodzice nie wiedzieli, że dzieci się zmieniają, i nie zauważyli, jak ty się pięknie ukształtowałaś. Doceń, czym dysponujesz, ale teraz bądź już piękna tylko dla siebie". Na kolejnych warsztatach Amelia była w czerwonym obcisłym sweterku, z nową fryzurą, roześmiana i najaktywniejsza w grupie. Pracowała nad relacją z rodzicami. Dotarło do niej, że traktowali ją zawsze nie jak osobę, tylko jak rzecz - najpierw cenną, a potem już niewygodną. Zrozumiała, że nie ma w niej żadnej winy za normalny rozwój fizyczny i że teraz długa, ale fajna droga przed nią - nauczyć się cieszyć prawdziwą sobą. Amelia się rozwiodła i zaczyna swoje własne, autentyczne życie atrakcyjnej i coraz mądrzejszej kobiety. Nadal przyjeżdża na warsztaty, aby już świadomie pracować nad kolejnymi jego aspektami. I nadal razem z Alą. Ale o Ali to będzie już inna historia. Królowe życia Spis Treści Maleństwo Grzeczna dziewczynka Niczyja Wojowniczka Śmiertelnie zakochana Artystka Wygnana z raju Twardzielka Promienna Zniewolona Święta Dziewica Naiwna Lolitka Uboga Kochanka Bezimienna Mądra

W pierwszą rocznicę katastrofy pod Smoleńskiem ukazała się książka "12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie" - rozmowy Joanny Racewicz z kobietami, które 10 kwietnia 2010 r. straciły bliskich. Wśród pasażerów tragicznego lotu był również Mąż autorki, kpt. Paweł Janeczek – funkcjonariusz Biura Ochrony Rządu, szef ochrony Prezydenta RP. Książka "12 rozmów o pamięci. Oswajanie nieobecności", to 2 część dyptyku autorstwa Joanny Racewicz - tym razem o stracie opowiedzą mężczyźni - wśród nich Wojciech Wasserman, Maciej Komorowski, funkcjonariusze BOR. Joanna Racewicz – karierę dziennikarską rozpoczęła, współpracując z lokalnymi mediami w Zamościu. W latach 1999–2006 pracowała na stanowisku reportera i prezentera w „Panoramie” (TVP2). W październiku 2006 odeszła z TVP. Od 17 marca 2007 prowadziła cykl „Dom otwarty” w programie „Dzień Dobry TVN”. Od stycznia 2011 ponownie w TVP jako prezenterka „Panoramy”. 12 rozmów o pamięci Oswajanie nieobecności fragment ksiażki Dariusz Bielas Janosik Kiedy się poznaliście? To był początek 1998 roku. Zacząłem pracę w Biurze Ochrony Rządu dosłownie rok wcześniej, tuż przed Pawłem. Wtedy sztuką było się nie znać. Było nas mało. Garstka ledwie. BÓR liczył nie więcej niż siedemset osób. Zadaniem większości była ochrona tak zwanych obiektów. Kancelarii prezydenta, premiera, budynków ministerstw, rządowych agencji... Około setka pracowała w ochronie osobistej. Jak przychodził jakiś „nowy", wystarczyło nie więcej niż trzy miesiące i wszyscy go znali. Jeśli nie z imienia i nazwiska, to na pewno z „ksywy". Spotykaliśmy się też prywatnie, w wolne dni, weekendy. Rodzinne klimaty. Dzisiaj jest już inaczej. Biuro to moloch. Ze wszystkimi tego konsekwencjami. Bałagan? Marne zarządzanie? Wybacz, nie chcę o tym mówić. Bo...? Bo taka jest zasada w służbach. Byłego borowika też to obowiązuje. Mam swoje zdanie na ten temat, dobrze je znasz. I niech tak zostanie. Nie mogę i nie chcę ogłaszać go wszem i wobec. Śmiało natomiast mogę powiedzieć, że wtedy, pod koniec lat dziewięćdziesiątych, Biuro było jednostką elitarną. Nie, nie przez cały ten sztafaż i rekwizyty — słuchawkę w uchu, garnitur i ciemne okulary. Właśnie przez fakt, że funkcjonariuszy było tak niewielu... Dostać się do grupy ochronnej było jak wdrapać się na K2. Znaczyło to, że jesteś dobry, bracie. Mogło się „przewracać w głowach"? Niektórym pewnie tak, ale Paweł na sto procent do takich ludzi nie należał. Przecież wiesz. Raczej pierwszy tępił wszelkie przejawy wody sodowej uderzającej kolegom do głowy. Wypalał to gorącym żelazem, choć — spokojnie, Joasiu - bez przemocy. Domyślam się. Pamiętasz, w jaki sposób zwrócił twoją uwagę? Był facetem, którego natychmiast się zauważało. Wyróżniał się w tłumie. I fizycznie, i osobowością. Wysoki, postawny, wyprostowany jak struna. Bez odrobiny zadęcia, za to z wielkim dystansem do świata i siebie. Wzbudzał sympatię. Nie dało się Go po prostu nie lubić. Uśmiechnięty. Żartowniś. Ludzie do Niego lgnęli, chcieli przy Nim być. Miał taki niesamowity rodzaj charyzmy. Takiej niewymuszonej, naturalnej, jakby nosił ją w genach. Wchodził do pokoju — i nie było człowieka, który by tego nie zauważył. Mało tego. Najczęściej przewodził dyskusjom i sprawiał, że ludzie zaczynali słuchać, co ma do powiedzenia. To był lider, Joasiu. Kto wymyślił „Janosika"? Trudno powiedzieć. Wiesz jak to jest z pseudonimem — broń Boże nie można samemu go sobie wybrać. Bo jak się bardzo chce, to jest dokładnie odwrotnie. Ktoś chce być „Orłem", a zostaje „Wróblem", marzy o tym, żeby kumple mówili do niego „Piorun" albo „Burza", to zostaje „Zefirkiem". Albo jakoś tak. Prawdziwe pseudonimy, które przyrastają do człowieka jak druga skóra, na ogół tworzy cała grupa. Zbiorowość, tak zwane osoby trzecie. Często od nazwiska, w nawiązaniu do jakiejś sytuacji, zdarzenia. Mechanizm jest zresztą taki sam jak w dziesiątkach innych środowisk. Z urzędnikami włącznie. Paweł, odkąd pamiętam, był „Janosikiem". Paweł też nie mógł sobie przypomnieć, kto Go tak „ochrzcił". Podejrzewałam kolegów z jednostki antyterrorystycznej w Radomiu, w której służył, zanim pojawił się w BÓR... Nie, myślę, że „Janosikiem" został u nas. Wyglądał inaczej niż wszyscy. Dłuższe włosy, mocne spojrzenie, wielka klata... Wyglądem przypominał właśnie tego filmowego Janosika. Dzisiaj w korespondencji radiowej posługujemy się kryptonimami urzędowymi, numerycznymi. Takimi z gatunku „J-23, zgłoś się". Kiedyś częściej używano tych naszych, wymyślonych ksywek. Było tak, że od pierwszego dnia, kiedy tylko ktoś nowy przychodził, dostawał pseudonim. Później się okazało, że w przypadku Pawła trafiony był w dziesiątkę. On rzeczywiście okazał się prawdziwym Janosikiem. Walczył ze złem, odbierał bogatym, dawał biednym. OK, to w przenośni, ale na pewno wiesz, co chcę przez to powiedzieć. Był do bólu sprawiedliwy. Kiedy był jakiś konflikt — jak to między facetami — potrafił ze spokojem wysłuchać obu stron i rozsądzić, kto ma rację. Zawsze Go za to podziwiałem. Uczciwość miał „wdrukowaną" do samych trzewi. Pamiętał o kumplach, zabiegał o nich. Dbał o ich szkolenia, ciągłe podnoszenie kwalifikacji. Potem — o awanse, o to, żeby pracowali tam, gdzie chcieli. Czasem robił to wszystko pod prąd i samemu się narażając. O siebie nie dbał. Awanse, gwiazdki, ordery - to Go niespecjalnie obchodziło. Mógł wiele, a zupełnie tego nie wykorzystał w swojej sprawie. Pamiętam jak zobaczyłam Pawła pierwszy raz. W rządowym jaku, który wyglądał tak, jakby nie był w stanie oderwać się od ziemi... Pawła i całą Jego grupę ochraniającą premiera Leszka Millera. Jesień 2002 roku. Zobaczyłam herszta bandy niesamowitych ludzi, którzy pójdą za Nim w ogień. To było urzekające. Jak bajka o rycerzach króla Artura. Zawsze będę myślał o Pawle, że był jak skała, jak fundament, na którym można zbudować wszystko. Wielu z nas Go podziwiało. Wielu starało się Go naśladować. Każdy szef komórki organizacyjnej czy szef ochrony któregoś z VIP-ów chciał mieć Go u siebie. Mało tego, osoby ochraniane, nasze VIP-y, też natychmiast Go zauważały i pytały, gdzie jest Janosik. Ludzie chcieli z Nim pracować. Chcieli, żeby ich ochraniał. Ale nie dlatego, że był przymilny czy był lizusem. Do tego typu historii było mu bardzo daleko. Był zawodowcem, jak nikt znał się na fachu. Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak sentymentalna laurka... Ale On naprawdę miał w sobie coś takiego, taki rodzaj spokoju, takie nieuchwytne COS, co sprawiało, że i na grupę ochronną, i na osobę ochranianą zwykle spływał spokój. Paweł dawał poczucie bezpieczeństwa... Dokładnie wiedział, co robi. Wiedział, co powinien zrobić. Błyskawicznie reagował na każdą sytuację i nie wahał się podejmować ryzyka brania decyzji na siebie. To nie jest częsta cecha.

Dzień po śmierci syna Barbara Pachl-Eberhart wysłała do rodziny i znajomych przejmujący mail, w którym opisuje, co się stało. List ten wywołał lawinę reakcji. Przyjaciele, znajomi i zupełnie obce osoby zoaferowały Barbarze pomoc i wsparcie. Dwa lata po wypadku Barbara Pachl-Eberhart napisała książkę, w której z niezwykłą szczerością i odwagą opisała swoje przeżycia, chwile zwątpienia, myśli samobójcze, niewyobrażalny ból. Barbara Pachl-Eberhart ma 36 lat i niegdyś, razem z mężem, pracowała jako klaun w klinice w austriackim mieście Graz. Pewnego dnia w wypadku samochodowym zginęła cała jej rodzina. Mąż Barbary 39-letni Heli umiera na miejscu a córka niespełna 2-letnia Valentina cztery dni poźniej. Pięć dni po wypadku Barbara zdecydowła się na odłączenie aparatury podtrzymującej pracę serca jej 6-letniego syna, którego mózg był już martwy. Trzymając synka w ramionach, w towarzystwie rodziny i grupy przebranych klaunów, cicho śpiewając Fly me to the moon, Barbara pożegnała swoje dziecko. Jak żyć po takiej tragedii? Dzień po śmierci syna Barbara Pachl-Eberhart wysłała do rodziny i znajomych przejmujący mail, w którym opisuje, co się stało. List ten wywołał lawinę reakcji. Przyjaciele, znajomi i zupełnie obce osoby zoaferowały Barbarze pomoc i wsparcie. Dwa lata po wypadku Barbara Pachl-Eberhart napisała książkę, w której z niezwykłą szczerością i odwagą opisała swoje przeżycia, chwile zwątpienia, myśli samobójcze, niewyobrażalny ból. Ta książka to dokument o mądrej i odważnej kobiecie, która nie poddaje się schematom. Książka Cztery minus trzy miejscami może szokować – choćby opis pogrzebu, tak bardzo odbiegającego od tradycyjnych wyobrażeń o pochówku. W ostatniej drodze Heliemu, Fini i Thimo, towarzyszyła im głośna muzyka, klauni i kolorowe baloniki. Barbara Pachl-Eberhart napisała piękną książkę o wielkim osobistym nieszczęściu i trudno nam będzie w czasie lektury powstrzymać się od łez. Jest to książka nie tylko o śmierci, ale przede wszystkim o życiu – o tym, jakie jest piękne i ile warte samo w sobie.

Cieszące się wielką popularnością felietony NIE BÓJ SIĘ ŻYCIA tym razem w wersji audio! W pierwszym z nich Autorka pisze: "Wielu rzeczy, których życie nam dostarcza, w ogóle nie chcemy, udajemy, że ich nie ma, uciekamy przed nimi, a przede wszystkim, boimy się. Starości i starzenia się, śmierci i umierania, choroby, ubóstwa, zdrady, osamotnienia, porażki, błędu, braku wygranych, krytyki, odrzucenia, bezradności? Będę w tym miejscu dzielić się z Wami swoją wiedzą o tych lękach. Ogromnie mi zależy na tym, żebyśmy je szanowali, ale nie ulegali im, liczyli się z nimi, umieli je nazwać i przeżyć, ale nie byli ich ofiarami. (?) Można mieć miłość, pieniądze, zdrowie, rodzinę i zewnętrzne bezpieczeństwo, ale jeśli czujemy lęk ? zje on radość i zadowolenie ze wszystkiego". Opowiadając o doświadczeniach swoich pacjentów, przyjaciół i znajomych, Autorka zachęca i pomaga stawiać czoła rozmaitym lękom. Przekonuje, że najistotniejsze w życiu to nie bać się codzienności? Nie bać się życia.

Wiosną 1941 r. grupa przeszkolonych w Wielkiej Brytanii polskich żołnierzy Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej została zrzucona na teren okupowanej Polski. Nazywano ich Cichociemnymi. Mieli przeprowadzić w rodzinnym kraju szereg akcji dywersyjnych wymierzonych przeciwko okupantowi i prowadzić walkę o niepodległość ojczyzny. Byli młodzi, odważni i wolni. Wolni mimo wojny toczącej się wokół nich. Pięknie żyli i pięknie ginęli. Z godnością. Bronek, Janek, Michał, Władek. Żyli w czasach, kiedy życie ludzkie było niemal bezwartościowe, a najcenniejszy był honor. To właśnie o ich losach i losach ich najbliższych opowiada Czas honoru. Książka autorstwa Jarosława Sokoła - scenarzysty popularnego serialu Czas honoru. Serial emitowany od 2008 r. na antenie TVP zyskał ogromną popularność wśród widzów. Obecnie emitowana jest jego IV seria.

Nikt nie chce być zdradzony. Nigdy. To jasne jak słońce. A jednocześnie chyba nie ma człowieka, który nie został kiedyś zdradzony. Chociaż jedna ze znanych mi dam, zupełnie serio mówiła, że nigdy nie cierpiała z miłości, bo zawsze wybierała mężczyzn, którzy byli w niej już zakochani. Szczęść Boże. Udało się jej zachować iluzję o swojej mądrości, sprycie i nietykalności psychicznej. Ale taka postawa wskazuje na wielki, nieświadomy lęk przed odrzuceniem i zranieniem. Większość z nas, mam nadzieję, jest trochę bardziej otwarta wobec samych siebie i umie uczciwie przyznać, że zdarzało się nam chcieć kogoś, kto nas nie chciał, albo zostać rzuconym czy zdradzonym. Temat zdrady to jeden z lejtmotywów naszego życia. Nieustannie obecny w literaturze, teatrze, kinie. W poważnych dziełach o naturze ludzkiej i w formach nieco lżejszych. W rozmowach kobiet. I - tak, tak, Moja Droga - mężczyzn również. Próbą takiej intymnej rozmowy jest ta książka. Postanowiłam ją napisać po ogromnym poruszeniu, jakie wywołała moja rozmowa z Tatianą Cichocką opublikowana na łamach „Zwierciadła". Ukazała się pod tym samym tytułem, z którego - przyznam się — jestem bardzo dumna. Chyba me spotkałam jeszcze osoby, której by me poruszył. Mężczyźni są zachwyceni, kobiety - zbulwersowane. „Kwiaty - tej zdzirze?", wołają oburzone. Zupełnie odwrotnie niż przy tytule mojej pierwszej książki Chcę być kochana tak jak chcę. Wtedy to kobiety przytakiwały „O tak, tak właśnie", a mężczyźni kwitowali: „Czego się tym babom zachciewa". Zbulwersowanych zatem tytułem Kup kochance męża kwiaty zapewniam, że zawsze chodzi mi o budowanie ciepłego, serdecznego, trwałego porozumienia między kobietami i mężczyznami, a także siostrzanej solidarności kobiecej. Bardzo się cieszę i sama się do tego czynnie przyczyniam, ze kobiety odbudowują swoją wspólnotę, naturalną dla kultur pierwotnych, a zniszczoną przez patriarchalną cywilizację. Część kobiet łudzi się, że jeśli ulegnie męskiej dominacji, skorzysta na tym. W rzeczywistości tak nie jest. Przegrywamy wszystkie. Patriarchat korzysta bowiem z niechęci kobiet do siebie. Co czujesz, kiedy słyszysz uwagi typu: „Oj, uważaj żeby ta twoja przyjaciółka chłopa ci nie podebrała". A jeśli to ty jesteś tą przyjaciółką, przed którą ostrzegają? Widzisz, jak łatwo zasłużyć na miano „zdziry"? Taką etykietkę może dostać każda z nas. Nawet ta, która szczerze przysięga i wierzy w to, że: „ja nigdy". Nigdy nie sięgnę po cudzego mężczyznę. Właśnie dlatego, że my, kobiety, bywamy do siebie wrogo nastawione, nie lubimy siebie i patrzymy na siebie podejrzliwie, może zdarzyć się, że zdzirą zostaniesz nazwana tylko za to, że czyjś facet spojrzał na ciebie z zachwytem. Wszystkie pragniemy szczęścia. Większość z nas - z mężczyzną. Lecz czasami drogi do osiągnięcia wymarzonego szczęścia mogą okazać się bardzo wyboiste. Czy na pewno potrafisz oprzeć się temu szczęściu, gdy staje przed tobą z otwartymi ramionami, ale z obrączką na palcu? Teraz możesz powiedzieć: „Oczywiście. Opamiętam się, opanuję, wyrzeknę". Brawo. Ale czy zawsze i każdemu? Z kimś przecież nasi mężczyźni nas zdradzają. Z nami.Kup kochance męża kwiaty Spis Treści   Wstęp List Wraca żona z delegacji Zdradzani od zawsze Domy z betonu Baby są rożne i rożnie reagują na zdradę Śmieszność zdrady Ta dziwka mi go zabrała Archetyp dziwki i cień Elektry i Edypowie Co on mi zrobił Co ona ma lepszego niż ja? Związanie czy związek Zmowa żon Scarlet i Melania Żenią się z żonami Zdradzone przez wszystkich Czy warto rozumieć mężczyznę? Dziewczyny na zakręcie Zabawy Ksantypa Historia zdrady z happy endem Lepiej późno niż wcale Czy boginie czerpią rozkosz z zemsty? Bez oczekiwań nie ma braku Jak być porzuconą z klasą Gdy obok są dzieci Czas na Lisbeth Zawsze wygrana Co można zrobić rywalce? Czyli the end Przeczytaj i obejrzyj  

Kolejna książka uznanego mistrza – Roberta Sowy. Tym razem Robert Sowa skupi się na regionalnych przysmakach i na nich oprze swoje autorskie dania. Robet Sowa - mistrz kulinarny. Karierę gastronomiczną rozpoczął w rodzinnym Krakowie, zdobywając doświadczenie jako kucharz i kelner. Lata 1988-1992 spędził w Austrii, gdzie terminował u znanej w branży hotelarsko-gastronomicznej rodziny Cammerlander w tyrolskim Gerlos i w Bad Ischl. W latach 1994-2010 szef kuchni warszawskiego hotelu Jan III Sobieski. Wiceprezes zarządu elitarnej Fundacji Klubu Szefów Kuchni, honorowy prezes Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Szefów Kuchni i Cukierni oraz były kucharz polskiej reprezentacji w piłce nożnej, uczestnik Mundialu Korea-Japonia 2002. Juror w wielu konkursach kulinarnych organizowanych w całej Polsce i reprezentant jury ze strony polskiej na wielu prestiżowych konkursach i pokazach kulinarnych, m.in. Konkurs Bocuse d'Or w Lyonie (1995 r.). Laureat wielu nagród m.in. „Oskar Kulinarny 2004” w kategorii osobowość kulinarna roku oraz „Oskar Kulinarny 2006” w kategorii książka oraz Złotego Medalu Polskiego Klubu Biznesu. Autor książek kulinarnych Esencja smaku oraz W poszukiwaniu smaku doskonałego.   Fragment Książki „Życie Kocha Jeść”   Od autora Ja kocham życie, a życie kocha jeść! Oddaję w Państwa ręce moje najnowsze kulinarne dzieło pełne niespodzianek kuchni polskiej, zaskakujących fuzji smaków, zgodnych z moim ulubionym trendem cross cookingu. Uwielbiam gotować i mam nadzieje, że Państwo też polubią. Książka ta zawiera przepisy na potrawy od lat, a nawet od wieków królujące na polskich stołach, ale w innej wersji. Kuchnia polska -jak większość kuchni narodowych - stale ulegała przeobrażeniom, jednak w ostatnich latach stały się one szczególnie widoczne. Jest to spowodowane między innymi olbrzymimi zmianami zasad żywienia, otwarciem Polski na świat i zainteresowaniem kuchniami innych narodów. Jedzenie odgrywa w naszym życiu coraz większą rolę. Celebrowanie przygotowywania potraw i wspólnego spożywania posiłków stało się modą, rozrywką, sposobem spędzania wolnego czasu. Programy kulinarne, książki kucharskie, sławni restauratorzy, medialni kucharze to hity naszej rzeczywistości, a wspólne gotowanie jest trendy. My, Polacy, możemy zachwycać świat dziczyzną, do której doskonale pasują wszelkie tradycyjne przetwory z zebranych w lesie darów natury - grzyby marynowane, jagody, konfitury z borówek, a także powidła z jeżyn. Aby się przekonać, jaka jest polska kuchnia, trzeba się zastanowić, czym ona pachnie, sięgnąć po dawne przepisy. Przygotowując dania, należy starać się gotować tak, aby były one możliwie jak najmniej tłuste, a przede wszystkim zgodne z naszymi upodobaniami. Dla mnie nasza kuchnia pachnie miodem, kiszonkami, chlebem na zakwasie. Zachęcam do sięgania po olej lniany, rzepakowy albo niedoceniany i trochę zapomniany olej rydzowy (przysmak Wielkopolski). Żubrówka, miody pitne, które świetnie komponują się z naszą kuchnią, nalewki - nie tylko klasyczne ze śliwek i wiśni, ale też np. z orzechów czy z dodatkiem przypraw korzennych - to nasze fantastyczne rodzime smaki. Polską kuchnią można się świetnie bawić - wykorzystujmy w przepisach bryndzę, podhalański oscypek, ser Bursztyn, miody: gryczany, spadziowy, lipowy, wrzosowy czy akacjowy, piwa miodowe, a także szeroką gamę miodów pitnych. W książce tej proponuję przepisy na nieco zapomniane przysmaki, jak np. nerki cielęce w jarzębinie, gołąbki z kaszą gryczaną albo potrawy niezwykle smaczne i wykwintne, jak zając w śmietanie, jajecznica z kurkami i szyjkami rakowymi czy potrawka z perliczki ze smardzami. Jeśli lubią Państwo jeść, trochę gotować czy tylko „pomagać" w kucharzeniu i chcieliby Państwo sami poeksperymentować w kuchni, ta książka jest na pewno dla Was. Mam nadzieję, że zachęci ona Państwa do rozsmakowania się w wyśmienitych polskich potrawach. Robert Sowa Życie Kocha jeść Spis Treści:   Rozdział I Na dzień dobry Wegetariańska pikantna pasta z cieciorki z orzechami włoskimi, świeżo siekaną kolendra i grilłowanym pieczywem Tosty z pastą serowo-ziołową, jajecznicą ze szczypiorkiem i wędzoną sielawą z Augustowa Opiekane kajzerki z wędzonym łosisiem norweskim, podkarpackim kozim serem i czerwonym kawiorem Mus z wędzonego pstrąga tęczowego i wątróbek z dorsza bałtyckiego podany na chrupiącej bagietce Ulubiona grzanka Roberta z grahamki z granulowanym wiejskim serem, podsuszaną polską wędliną i jajkiem na miękko SOUS VIDE Grillowany wiejski chleb z kremowym białym serem ze szczypiorkiem, jajkami wiejskimi w koszulce i świeżo mielonym czarnym pieprzem Czosnkowe tosty z pieczywa wieloziarnistego z półgęskiem i smażonymi pomidorami podane z musem z szarej renety i chrzanu Twaróg z wiejskiego sera z rzodkiewkami i ziołami Zapiekany szpinak z jajkami przepiórczymi i plastrami wędzonego półgęska Alfabet regionalny Roberta Sowy Bryndza Podhalańska Chleb Jajecznica po polsku z kurkami i marynowanymi szyjkami rakowymi Omlet z wiejskich jaj z pomidorami truskawkowymi, cebulą, twarożkiem i świeżo siekaną natką pietruszki Zapiekany chleb wiejski z oscypkiem podhalańskim, podany z konfiturą poziomkową z kwiatami jaśminu Ulubiony chleb Roberta z mąką orkiszową i czarnuszką Domowy chleb razowy na zakwasie Polskie masło ziołowe Rozdział II Miłego, zdrowego i sytego dnia Zielona sałatka Wiosenna sałatka z rukoli i wędzonej piersi kaczki z truskawkami, jajkami przepiórczymi w koszulkach i białym kremem balsamico Sałatka z bobu Alfabet regionalny Roberta Sowy Gęsina Kaszuby Orzeźwiająca sałatka z ogórka, kalarepy i kiełków fasoli Jesienna sałatka ze smażoną dynią w soku pomarańczowym Sałatka z wędzonego węgorza mazurskiego i mniszka z estragonowym sosem vinaigrette Sałatka z pomidorów malinowych, arbuza i owczego sera bundz z sosem miodowo-miętowym i prażonymi pestkami dyni Filety z matiasa bałtyckiego z suszonymi borowikami i miodem spadziowym Mój ulubiony przysmak z kuchni żydowskiej Tatar z troci jeziorowej z polską wódką, marynowanymi nowosądeckimi rydzami i kaparami Aksamitny pasztet z wątróbek drobiowych z grzankami ze słodkiej chałki i sosem porzeczkowo-gruszkowym Łosoś norweski marynowany w dzięgielówce i musztardzie miodowej z pomidorami malinowymi Pasztet wiejski z orzechami i migdałami podany z piklami i marynowanymi rydzami Śledzie w kolorowym pieprzu z marynowanymi rydzami Konfiturowane mięso z kaczki podane z aromatycznymi morelami w imbirze, na grzankach z pieczywa wieloziarnistego Pasta z owczej bryndzy z anchois i świeżo wędzonymi szprotkami Pasta ze świeżo wędzonej makreli Krem z mniszka lekarskiego z szałwią i płatkami sera Bursztyn Alfabet regionalny Roberta Sowy Małopolskie smaki Marynaty Miody Nalewki Aromatyczny krem z soczewicy i marchewki z marynowanymi szyjkami rakowymi Zapiekana zupa cebulowa z chrupiącymi grzankami i serem bursztyn Zupa krem z zielonych szparagów i groszku Zupa z ryb słodkowodnych z młodą marchewką, cebulą i szafranem Zupa na wędzonych żeberkach z ciecierzycą, ziarnami jęczmienia i pszenicy Krem ze świeżych pomidorów z serem pleśniowym Suflet z mąką orkiszową, prawdziwkami i polskimi serami Alfabet regionalny Roberta Sowy Olej lniany Olej rydzowy Olej rzepakowy Oscypek podhalański Podhale Podlasie Pieczona wątróbka z polskich gęsi w cieście filo, podana z karmelizowanymi gruszkami klapsami z miodem pitnym Nerki cielęce flambirowane jarzębiakiem, pudrem z borowików i świeżo siekaną natką lpietruszki Racuszki z ziemniaków i mąki gryczanej, podane z plastrami kresowej marynowanej słoniny i jajkami przepiórczymi Pieczona cukinia faszerowana kaszą gryczaną z pomidorami i wędzonym serem redykołka Wątróbka jagnięca z orzechami włoskimi i ziołami, podana na grzankach z pieczywa orkiszowego Wędzony gorącym dymem łosoś norweski ze smażoną cykorią i cydrem Kaszanka wiejska podana ze smażoną szarą renetą, słodką cebulą i cynamonem Kasza gryczana z wątróbką z indyka podana z grzybami leśnymi w śmietanie i domowym serem smażonym z kminkiem Wątróbka cielęca z cebulą karmelizowaną w miodzie akacjowym, podana na pierniku korzennym Policzki cielęce z figami podane na aksamitnym puree z topinamburu Rozdział III Konkret po południu Pieczony halibut z kaszą mazurską i cytrynowymi warzywami sezonowymi Dorsz w maślanym confit, podany na botwinie z miodem i nalewką orzechową Pieczone pstrągi z rozmarynem, czosnkiem i olejem lnianym Polski okoń w kruszonce z chleba orkiszowego i suszonych grzybów, podany z sałatką z mniszka lekarskiego i buraków Pieczony łosoś norweski podany na puree z kalafiora i koziego sera z emulsją pietruszkową z anchois i orzechami włoskimi Pieczony halibut z rozmarynem, podany na sosie ogórkowym ze szczypiorkiem Smażona na maśle ziołowym flądra z połowów w Dźwirzynie, podana z kremowym musem z bobu i oleju rydzowego Pieczony sandacz mazurski z konfiturą z pomidorów malinowych ze świeżą bazylią Smażona grasica cielęca z szalotką, winem z owoców róży, miodem mniszkowym i świeżym tymiankiem Gołąbki z kapusty włoskiej z kaszą gryczaną i grzybami leśnymi Alfabet regionalny Roberta Sowy Ser Bursztyn Smalec gęsi Szynka dylewska dojrzewająca Duszona pręga wołowa z ziołami, kurkami i piwem Marynowana polędwica ze strusia z sosem piwno-miodowym i puree ziemniaczanym z borowikami i olejem lnianym Sezonowana polędwica wołowa w plastrach wędzonego boczku w ziołach ze smażonymi grzybami i dzięgielówką Pieczone żeberka cielęce z miodem akacjowym, warzywami i ziołami Pieczony kotlet wieprzowy w marynacie musztardowo-ziołowej, z konfiturą z czerwonej cebuli i nalewką z aronii Łopatka wieprzowa faszerowana suszonymi owocami podana z puree z grochu Duszone podudzia z kury zielononóżki z wędzoną ogonówką i młodą marchewką, glazurowaną w miodzie lipowym i orzechach włoskich Pieczona giez cielęca z czosnkiem i słodkim zielonym groszkiem Steki z jelenia marynowane w czerwonym winie, z sosem jarzębinowym i zapiekanymi szparagami, w plastrach wędzonego półgęska Pieczone podhalańskie combry jagnięce, podane na owocach aronii z koprem włoskim i sałatką z ogórka Boczek wieprzowy pieczony w przyprawach z wódką kminkówką, podany z glazurowanymi śliwkami węgierkami Potrawka z duszonej perliczki ze smardzami, czarnymi pieczarkami i wódką pieprzówką Duszony zając w sosie śmietanowym z ziołami i orzechówką Pieczony udziec z sarny z jałowcówką, kluskami ziemniaczanymi i konfiturą jeżynową z wanilią Alfabet regionalny Roberta Sowy Warmia i Mazury Ziemniaki Pieczeń z wołowiny krzyżowej z wędzoną czerwoną papryką i puree z fasoli i lubczyku Fricasse z daniela z krupnikiem korzennym, grzybami leśnymi i suszoną żurawiną Polska biała kiełbasa z miodem i piwem Bigos z duszonymi żeberkami i pomidorami Rozdział IV Słodkie dopełnienie Mus jabłkowy z lawendą i czereśniami Biszkopt makowy przekładany konfiturą z dzikiej róży z polewą czekoladowo-gruszkową Truskawki z polewą czekoladową aromatyzowaną tonką Deser ze świeżego serka wiejskiego z kawą zbożową, czerwonym pieprzem i krupnikiem Jabłecznik razowy z kawą zbożową i miodem lipowym Kremówka anyżowa z poziomkami i malinami Tort czekoladowy z nalewką z dzikich wiśni i musem czekoladowym aromatyzowanym herbatą Earl Grey Ciasto z konfiturą z czarnego bzu i śliwek łąckich Puszysty sernik z miodówką i wanilią  

Poruszająca, wciągająca opowieść o trójce samotnych, pokrzywdzonych osób, które niespodziewanie znajdują pocieszenie w sobie nawzajem. Niedawno owdowiała Glory Solomon nie radzi sobie z przedwczesną śmiercią męża i utrzymaniem kalifornijskiego rancza, słynnego za sprawą wiekowego dębu. Zdesperowana zgadza się na organizowanie niekonwencjonalnych zaślubin w kaplicy, którą jej mąż wybudował tuż przed śmiercią. Wraz z pierwszym organizowanym przez Glorię ślubem w życiu wdowy pojawiają się dwie osoby: Juniper, zbuntowana, wytatuowana nastolatka, która nie potrafi uporać się z tragedią, jaka dotknęła jej rodzinę oraz Joseph, były policjant, cierpiący z powodu chronicznego bólu po wypadku. Wszyscy stopniowo otwierają się na siebie, poznają swoje bolesne tajemnice i odnajdują ukojenie. To niezwykła książka, od lektury której trudno się oderwać...

Trzy Ogrody Twojego Życia to praca, dom i ty sam. Jeden komplet narzędzi. Jedna para rąk. Ciało konkretnie zakotwiczone w czasie i umysł bez ograniczeń szalejący w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Jak to pogodzić? Jak skutecznie zarządzać czasem, żeby starczyło go na uprawianie Trzech Ogrodów Życia? Miłosz Brzeziński to topowy polski trener z międzynarodowym certyfikatem coacha ICC. Konsultant CNBC Biznes i TVN w zakresie psychologii biznesu. Autor obrazoburczych felietonów, obrzydliwych recenzji i rewolucyjnych artykułów na temat biznesu w teorii i w praktyce. Profesor Działań Skutecznych w Instytucie Kreowania Skuteczności. Konsultuje celebrytów, dziennikarzy i najwyższą kadrę menadżerską w Polsce. Denerwuje. Wyzłośliwia się. Zmusza do myślenia. Ma dwa życiowe motta (Prawdziwa pasja, to wydzieranie światu wiedzy 24 godziny na dobę oraz Wyróżnij się albo zgiń) i dwa rodzaje wizytówek (poważne i niepoważne).

Książka nagrodzona w 2010 roku prestiżową brytyjską nagrodą Costa Book. W małym miasteczku położonym w sercu Indii dochodzi do okrutnej zbrodni. Na miejscu zdarzenia obok trzynastu zamordowanych ludzi odnaleziona zostaje czternastoletnia dziewczynka, na ciele której widać ślady przemocy. Wkrótce Durga zostaje oskarżona o dokonanie zbiorowego morderstwa na członkach indywidualnej rodziny. Na ratunek przychodzi jej Simran Singh, pracownica socjalna przekonana o niewinności nastolatki. Usiłując dotrzeć do zamkniętej w sobie Durgi, Simran odkrywa przed czytelnikami świat, w którym kobietom od chwili narodzin grozi śmierć z rąk członków swojej rodziny. Świadek nocy to poruszający debiut Kishwar Desai. Pochodząca z Indii autorka została doceniona za wiarygodność prezentowanej historii , przy tym za odwagę związaną z ujawnieniem i krytykowaniem zasad społecznych panujących w jej rodzinnym kraju.

Niezwykle popularny program „Maja w ogrodzie” od lat gości na antenie TVN. To właśnie w nim Maja Popielarska co tydzień opowiada, jak dbać o ogród, przedstawia niezwykłe pomysły na aranżacje przydomowej zieleni, a także zachęca do wypoczynku i spędzania czasu na świeżym powietrzu. W pierwszej części - książce Maja w ogrodzie. Wiosna i lato autorka przybliżyła czytelnikom wszelkie czynności, które należy wykonać w ogródku w sezonie wiosenno-letnim. W części drugiej podpowie, co zrobić, by ogród jesienią był piękny i przetrwał w jak najlepszym stanie zimę. Doradzi jak ustrzec się przed szkodnikami i chorobami, a także, jak należy je zwalczać. Maja Popielarska - dziennikarka, prezenterka pogody, architekt krajobrazu. Zagorzała wielbicielka kwiatów i ogrodów. Od 1999 r. związana z TVN. W TVN Meteo prowadzi swój własny program „Maja w ogrodzie” (emitowany również na antenie TVN, TVN Style i TVN24). Jej pasje to moda, urządzanie wnętrz, gotowanie, sport i zdrowy styl życia. Widzowie cenią w Mai Popielarskiej delikatność i optymizm.

Wojciech Eicheberger i Tomasz Jastrun w rozmowach o mężczyznach.Wojciech Eicheberger i Tomasz Jastrun w rozmowach o mężczyznach. Część I „Meżczyzna wobec kobiet" to rozmowy o kobietach w życiu mężczyzny - matkach, siostrach, żonach, kochankach i przyjaciółkach. A także o jędzach i babsztylach. O tym co łączy, a co dzieli kobiety i mężczyzn. O stereotypach oraz iluzjach tworzonych od setek lat. O męskich wyobrażeniach na temat pań i sposobach, w jaki archetypowe kobiece postacie pojawiają się w życiu mężczyzny. W części II zatytułowanej „Męskie tajemnice” panowie rozmawiają o tym, czego mężczyźni się obawiają, co jest dla nich trudne i jakie tajemnice skrywają. Książka ta pomoże kobietom poruszać się w labiryncie męskiego świata, a mężczyznom - zrozumieć siebie.