Trzeci tom Europejskiego kina gatunków kontynuuje prezentację dokonań filmowców Starego Kontynentu tworzących filmy gatunkowe. Tym razem prym wiodą teksty penetrujące kino z naszej części Europy, stale obecne w filmowej produkcji, ale właśnie dziś odkrywane przez filmoznawców i miłośników X muzy. Polskie dzieła science fiction, środkowoeuropejskie horrory, zachodnio- i wschodnioniemieckie ersatz-westerny, filmy wojenne z krajów byłej Jugosławii, czechosłowackie i rosyjskie obrazy historyczne czy wreszcie kino sportowe, realizowane również przez kinematografię polską, węgierską lub rosyjską, to teksty kultury powstające nie tylko ku uciesze masowego widza, lecz często także skrywające pokłady zaskakujących symboli i znaczeń. Kino gatunkowe kręcone zwłaszcza w demoludach, ale i dziś kreowane w określonej sytuacji geopolitycznej, z jednej strony zaspokaja zapotrzebowanie na atrakcyjną wizualnie i treściowo filmową rozrywkę, z drugiej zaś staje się medium propagandowym albo wprost przeciwnie demonstrującym oficjalny, politkulturowy dyskurs. Jednak Europejskie kino gatunków 3 to przede wszystkim podróż do barwnego, kinematograficznego królestwa westernów, kinowej fantastyki, historii i sportu na ekranie, realizowanego przez europejskich filmowców nie tylko zapatrzonych w hollywoodzkie wzorce, ale też wypracowujących swój własny, oryginalny idiom kina gatunkowego.Piotr KletowskiWchodzące w skład tomu artykuły wpisują się w przeważającej większości w refleksję nad kinem Europy Środkowo-Wschodniej. Już sam ten fakt przekłada się na znaczenie publikacji. Jeśli wziąć pod uwagę, że jej problematyka zdecydowanie pozostaje w obrębie kina popularnego (a nie artystycznego, w jakim rozważane są z reguły kinematografie Europy Środkowej i Wschodniej), potwierdza to doniosłość całego przedsięwzięcia. Książka ta wypełnia bowiem istniejącą lukę na polskim rynku wydawniczym. Co ważne, wpisuje się w zainteresowania szczególnie młodszych pokoleń filmoznawców. Jej odbiorcą może być jednak nie tylko środowisko akademickie. Powinna ona również zainteresować wielbicieli kina europejskiego nieograniczających się do nurtu artystycznego oraz miłośników kina popularnego i kina gatunków czy historii X muzy.Z recenzji dr hab. Elżbiety Durys, prof. UW
Książka Sztuka biometryczna w perspektywie filozofii post- i transhumanizmu. W stronę estetyki postafektywnej stanowi pierwsze w skali światowej całościowe opracowanie dotyczące sztuki biometrycznej. Po raz pierwszy zostaje w niej zdefiniowana sama kategoria sztuki biometrycznej, która obejmuje projekty artystyczne z zakresu art & science oparte na danych biometrycznych oraz na strategiach bioparametryzacji ciała. W książce zostały wyznaczone cztery główne obszary sztuki biometrycznej: projekty oparte na medycznych badaniach obrazowych (jak rentgenografia czy ultrasonografia), na działaniach biosensorów (jak EEG czy EKG), na procedurach self-trackingu (samomonitoringu, jak w przypadku używania aplikacji czy urządzeń monitorujących tętno, liczbę wykonanych kroków etc.), a także na metodach identyfikacji biometrycznej (jak technika rozpoznawania twarzy czy linii papilarnych).
Ze względu na transdyscyplinarny charakter projektów w opracowaniu zaproponowano również wyczerpującą metodologię badawczą, która została zaaplikowana do analizy licznych, często w Polsce zupełnie nieznanych, projektów biometrycznych (jak realizacje Angeli Palmer, Behnaz Farahi czy Laurie Frick). Książka nie stanowi jedynie rekapitulacji istniejącej wiedzy, ale jest propozycją autorskiego ujęcia tematu, własnego wyznaczenia obszaru badawczego oraz określenia oryginalnej metodologii, w tym autorskiej koncepcji estetycznej (estetyka postafektywna).
„Ewelina Twardoch-Raś ma niezwykłą łatwość budowania zajmującej naukowej narracji, w której wnikliwa analiza biometrycznych dzieł sztuki z obszaru art & science przeplata się z pogłębionymi studiami historycznymi nad rozwojem technologii medycznych i przekrojowym opisem ich współczesnego stanu. Całość czyta się jak dynamiczny reportaż śledczy, w którym rygorystyczna analiza i argumentacja naukowa nie tylko nie męczą, ale jawią się jako atrakcyjna opowieść o ciele i jego artystycznych kontekstach.” Z recenzji książki autorstwa dr. hab. Jana Stasieńki, prof. DSW Ewelina Twardoch-Raś, doktor nauk o sztuce, adiunkt w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zastępczyni redaktor naczelnej „Przeglądu Kulturoznawczego”. Kierowniczka grantu Preludium „Sztuka nowych mediów a dane biometryczne w perspektywie filozofii post- i transhumanizmu”. Brała udział w licznych konferencjach naukowych (w tym w Oksfordzie, Saragossie, Lizbonie, Brukseli i innych). Publikuje w wielu czasopismach i tomach naukowych („Kulturze Współczesnej”, „Humanities”, „Panoptikum”, „Przeglądzie Humanistycznym” etc.). Tłumaczka z języka niemieckiego. Uzależniona od sztuki, literatury, kina i seriali. Niezmiennie marzy o locie w kosmos.
Kampania parlamentarna 2019 roku już za nami. Czas, który upłynął od jej zakończenia, uzasadnia naukową refleksję nad jej przebiegiem i istotą. Należy zatem postawić wiele zasadniczych pytań o głównych, indywidualnych i zbiorowych aktorów, przyjmowane przez nich programy, wizje przyszłości czy strategie wyborcze. Uzasadniona jest próba ustalenia dominujących tematów i problemów oraz innych zagadnień, na podstawie których kształtował się dyskurs wyborczy. Naukowa analiza umożliwi też odtworzenie głównych etapów kampanii, przełomowych punktów i momentów zwrotnych. Można będzie uchwycić także jej konstytutywne cechy, pokazać różne, czasem nieoczywiste, oblicza. Przedstawiana Czytelnikom praca ma z jednej strony jednoznacznie sprecyzowane ramy badawcze, z drugiej jednak w wyjątkowo rozbudowany, szeroki sposób zajmuje się różnymi elementami pola badawczego, jakim są wybory parlamentarne 2019 roku. Wspomniana kampania jest analizowana przy zastosowaniu różnych ujęć, paradygmatów i metodologii. Z Wprowadzenia „Dostrzegam ważność tej publikacji nie tylko ze względów merytorycznych, ale również metodologicznych. Ważność z uwagi na fakt, że obrazuje kampanię wyborczą 2019 roku w jej różnych barwach oraz sposoby badania tej skomplikowanej fazy procesu politycznego. Rekomenduję tę publikację pracownikom naukowym, studentom i doktorantom, a także Czytelnikom, którzy mają motywację do pogłębionej refleksji nad kampanią parlamentarną 2019 roku”. dr hab. Ewa Marciniak, Uniwersytet Warszawski
Kwiaty malowane przez Tatianę Tokarczuk skadrowane są bardzo blisko oczu widza, a co za tym idzie jakby przeskalowane w naturalnych proporcjach. Takie ujęcie daje możliwość dostrzeżenia najdrobniejszych szczegółów budowy kwiatów, łodyg i liści, aby lepiej zrozumieć ich fantastyczne formy, kolory i kształty. To twarze kwiatów, niczym portretowe fragmenty ludzkich postaci, żywe i różnorodne, przenikające w głąb tajemnicy natury. To cud konstrukcji, z której zasad i układu strukturalnych powiązań czerpać mogą architekci i projektanci różnego rodzaju obiektów budowlanych. prof dr hab. Stanisław Tabisz, rektor Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie (2012-2020) Kraków, 25 maja 2014 The flowers painted by Tatiana Tokarczuk are cropped very close to the viewer's eyes, and thus they look as if they were scaled in natural proportions. Such a look and shot give the opportunity to see the smallest details of the flowers, stems and leaves, and to understand better their fantastic shapes, colours and forms. They are the faces of flowers, like fragments of human figures in a portrait. They are vivid, diverse and penetrate the mystery of nature. They are miracles of construction, whose principles and system of structural connections can be useful for architects and designers of various types of buildings. Professor Stanisław Tabisz, Rector of Jan Matejko Academy of Fine Arts in Krakow (2012-2020) Krakow, 25 May 2014 Tatiana Tokarczuk-Błażusiak Architekt, wykładowca, akwarelistka, swoje zamiłowanie do świata roślin ujęła w nietypowym leksykonie zatytułowanym Rośliny kwitną w akwareli. Autorka prezentuje w nim swoje prace akwarelowe, opatrując je komentarzem artystycznym oraz krótką informacją botaniczną. Szczególnie interesujące jest wyjaśnienie pochodzenia polskiej nazwy rośliny. Architect, academic teacher, aquarellist. She captured her love for the world of plants in an unusual lexicon titled Plants Bloom in Watercolour. The author presents in the book her watercolour works with artistic commentary and short botanical information. Etymological explanation of both Polish and Latin names of the flowers is an interesting complement to the album.
Główna teza tej książki głosi, że mit jest naturalną pochodną ewolucyjnie ukształtowanych sposobów działania ludzkiego umysłu. Chodzi przy tym o naturalność rozumianą nie jako coś wyćwiczonego, lecz odruchowego, związanego z predyspozycjami. Rzecz zatem w tym, że nawet współcześnie, gdy właściwie cały system sformalizowanej edukacji jest jednym wielkim treningiem w myśleniu na sposób niemityczny, jeśli tylko możemy sobie na to pozwolić, bo okoliczności nie zmuszają nas do korzystania z form myślenia wyrastających poza mit, w sposób naturalny wracamy właśnie do mitu. W pewnym sensie jesteśmy zatem niczym te czteroletnie dzieci, które jeśli nikt nie stoi im nad głową natychmiast zaczynają skakać i pchać palce, gdzie nie trzeba. Albo niczym Bruno z przywołanego dzieła Lewisa Carrolla nawet mając do dyspozycji wyjaśnienia naukowe, wolimy słuchać o Świni i Akordeonie. Niniejsza książka przedstawia pewien model wyjaśniający, dlaczego tak się dzieje, pokazując, jakie elementy mentalnej architektury sprawiają, że mit jest naturalnym trybem ludzkiego myślenia o świecie, a także jak procesy ewolucyjne doprowadziły do ich powstania.Ze WstępuMaciej Czeremski w swojej monografii w znacznym stopniu zrywa ze sposobami badania mitu dominującymi dotychczas w naukach społecznych i humanistycznych. Autor wprawdzie odwołuje się do bogatego dorobku nauk zajmujących się mitem (na przykład metody strukturalnej, semiotyki mitu), ale przede wszystkim korzysta z metodologii wypracowanej w ramach psychologii ewolucyjnej, zwłaszcza zaś z metody inżynierii odwrotnej. Pozwala to przenieść badania nad mitem na nowy poziom analizy oraz skoncentrować się na wyjaśnieniu (a nie przede wszystkim interpretacji) poszczególnych wymiarów mitu. Biorąc pod uwagę ograniczenia takiego podejścia, z których autor zdaje sobie sprawę, należy to przedsięwzięcie określić jako udane i nowatorskie. [ ] W oryginalny i kompetentny sposób zastosował on najnowszą wiedzę o funkcjonowaniu ludzkiego umysłu do wyjaśniania mitu, jego stałej obecności w kulturze oraz naturalnej łatwości, z jaką opowieści mityczne są tworzone, zapamiętywane, komunikowane.Z recenzji dra hab. Sławomira Sztajera, prof. UAM
The book is about a new paradigm in social sciences, contemplative inquiry. It concerns theory, methods of research,and practical applications. Deep contemplation of a situation could be an epistemological choice for social scientists. It is a fundamentally different approach to research, whereby the investigator is researching not only the object, but also the situation of research and herself/himself in it. Contemplating is a dual way of approaching the truth. It does not mean that the researcher is mentally divided; on the contrary she/he wants to be complete and achieve the unity of being as a researcher-human being and as an element of the situation (psychosocial and historical). Contemplating enables researchers to see how the mind works and create images and reports from the field: What is available for the mind and what is silent or repressed because of the dominating rhetoric of description and rhetoric of feeling? Contemplation is not only analysis, it is also an ethical choice of stopping here and now to see the situation clearly and reporting it together with all th reservations that could result from the mindfully observed interaction of mind, self, and situation at one historical moment.
Książka dr. Janusza Ryby stanowi ważny wkład w badania w wielu dziedzinach od filologii klasycznej przez historię polskiej edukacji po studia nad przemianami ustrojowymi. Miejsce i rola języka łacińskiego w szkole średniej główny przedmiot dociekań Autora jest też bowiem swoistym markerem transformacji polskiego społeczeństwa. [...] Nauczanie łaciny to zagadnienie kluczowe dla zachowania idei kształcenia w duchu wolności umysłu i szacunku dla kodu kulturowego, który od niemal trzech tysięcy lat łączy ludzi na całym świecie, zapewniając zarówno długie trwanie, jak i rozwój dzięki przyjmowaniu do tego kodu elementów z innych kultur. Książka dr. Ryby jest w tym kontekście istotna, ponieważ daje czytelnikom możliwość wejrzenia w historię walki o łacinę w polskiej edukacji od czasów po II wojnie światowej do roku 2004, kiedy to wprowadzono zniesione niedawno gimnazjum.Z recenzji prof. dr hab. Katarzyny Marciniak, UWJanusz Ryba filolog klasyczny, doktor językoznawstwa. Wykładowca w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz nauczyciel języków klasycznych w I Liceum Ogólnokształcącym im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Jest współautorem podręczników do nauczania języka łacińskiego Homo Romanus i Cognoscite, autorem programów nauczania, współpracownikiem Centralnej Komisji Egzaminacyjnej, a także przewodniczącym Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Filologicznego. Zajmuje się przede wszystkim zagadnieniami związanymi z metodyką nauczania języków klasycznych oraz historią kształcenia klasycznego w polskiej oświacie.
Czym jest dobrostan pracownika i jakie jest jego znaczenie w ogólnym szczęściu jednostki? Jaką rolę w życiu zawodowym odgrywają emocje i jakie funkcje pełnią w zarządzaniu organizacją? Jak różnią się menedżerowie pod względem doświadczanych emocji i dobrostanu od osób niepełniących funkcji kierowniczych? Jakie typy dobrostanu pracownika można wyróżnić i jakim profilem emocjonalnym się cechują? To tylko wybrane pytania, na które Autorka próbowała odpowiedzieć, dokonując gruntownej analizy literatury przedmiotu i przeprowadzając szeroko zakrojone badania. Niniejsza pozycja wzbogaca dynamicznie rozwijający się nurt badań nad dobrostanem pracownika i jego emocjami, uzupełniając lukę na rynku wydawniczym dotyczącą zagadnień związanych z doznaniami afektywnymi pracownika. Magdalena Jaworek pragnie przybliżyć w niniejszej pracy problematykę związaną z afektywną stroną dobrostanu pracownika, ze szczególnym uwzględnieniem dobrostanu menedżerów. Autorka powołuje się na obszerną i kompletną literaturę oraz przedstawia wyniki badań prowadzonych na imponującej próbie ponad 3000 pracowników. Książka stanowi bardzo owocną formę syntezy problematyki oraz dyskusji z innymi publikacjami, porusza tematykę rzadko podejmowaną przez psychologów pracy i teoretyków zarządzania, a także zawiera autorski wkład w rozumienie emocji związanych z pracą. Z recenzji prof. dr hab. Barbary Kożusznik Magdalena Jaworek – doktor nauk o zarządzaniu, magister psychologii. Adiunkt w Zakładzie Zachowań Organizacyjnych Instytutu Ekonomii, Finansów i Zarządzania na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zainteresowania naukowe ukierunkowała na obszary związane z psychologią pracy i organizacji, skupiając uwagę na wypaleniu zawodowym, pracoholizmie, zaangażowaniu w pracę oraz emocjach związanych z pracą. Autorka i współautorka artykułów w recenzowanych czasopismach o międzynarodowym zasięgu. Przeprowadza również badania i sporządza analizy na potrzeby przedstawicieli świata biznesu.
W jakim stopniu pojęcie kontaktu może stanowić efektywne narzędzie rozpoznawania współczesnej rzeczywistości kulturowej? Jak powtórzenie na polu naukowym przez badacza performatywnego gestu artystów – wyodrębnienia, wskazania i zdefiniowania przestrzeni oraz dynamiki relacji między podmiotami znajdującymi się z sobą w kontakcie – może w efektywny sposób przyczynić się do poszerzenia naszej wiedzy o świecie? Autorzy tekstów zebranych w niniejszym tomie próbują odpowiedzieć na te pytania, analizując wybrane zjawiska ze współczesnej rzeczywistości kulturowej w jej lokalnym i globalnym wymiarze. Szczególną uwagę zwracają na nowe, emergentne formy komunikacji i organizacji społecznej, które stały się możliwe wraz z upowszechnieniem dostępu do internetu. Autorzy skłaniają się w swoich analizach do krytycznej rewizji pojęcia kontaktu, wskazując na kluczowe znaczenie jego technologicznych, kulturowych i politycznych ramifikacji prowadzących nie tylko do powstawania nowych cyberplemion, ale także do wytwarzania spekulatywnych czy postfaktycznych wizji rzeczywistości. Zebrane propozycje przeformułowania i zaktualizowania istniejących definicji stref kontaktu służą postawieniu diagnozy sprawczości i skuteczności współczesnych aktywizmów społecznych, polityk nacjonalistycznych, spektakli życia politycznego i działań na polu sztuki, których media elektroniczne stały się integralną infrastrukturą. Zbiór szkiców zatytułowany Bądźmy w kontakcie! Strefy kontaktu jako narzędzie rozpoznawania współczesności poszerza horyzonty myślowe odbiorcy, uczy uważnej i porównawczej lektury, umożliwia zrozumienie najnowszych procesów kulturowych i społeczno-politycznych w Europie w XXI wieku. Zebrane eseje świetnie wypełniają zadanie badawcze postawione na wstępie, czyli „zdefiniowanie sposobów rozpoznawania współczesnej rzeczywistości kulturowej poprzez przemyślenie dynamiki zmian w techno‑ludzkich strefach kontaktu w XXI wieku”. To ważna publikacja zarówno dla kulturoznawców, jak i antropologów, socjologów czy teatrologów, co jednoznacznie świadczy o jej transdyscyplinarnym charakterze; zaś przystępny język i rzetelna kontekstualizacja historyczna, społeczna i kulturowa badanych zjawisk i problemów sprawiają, że tom jest odpowiedni nie tylko dla doświadczonych badaczy, ale także dla czytelników dopiero rozpoczynających studia nad przemianami współczesnych społeczeństw i świata. Z recenzji wydawniczej dr hab. Agnieszki Adamowicz-Pośpiech, prof. UŚ Ewa Bal · profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Katedrze Performatyki na Wydziale Polonistyki. W obszar jej zainteresowań naukowych wchodzą zagadnienia translacji międzykulturowej, mobilności kulturowej, nacjonalizmu, lokalności, dramaturgie mniejszości językowych, a także metodologie krytyczne z zakresu (de/post)kolonializmu, gender i queer studies oraz performatyki. Konrad Wojnowski · adiunkt w Katedrze Performatyki na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się teorią performatywności, filozofią komunikacji oraz wpływem mediów i technologii na kulturę. Obecnie realizuje grant badawczy Narodowego Centrum Nauki poświęcony probabilistycznym epistemologiom w sztuce XX i XXI wieku.
Przedsiębiorca może prowadzić działalność gospodarczą sam. Jeśli obsługa przedsiębiorstwa wymaga jasno zdefiniowanej pomocy innych ludzi, to można pozyskać ich wsparcie na podstawie umów o świadczenie usług. Obsługa przedsiębiorstwa wymaga jednak często bieżącej i zmiennej w czasie koordynacji pracy ludzkiej, dlatego narzędzia prawa cywilnego nie wystarczają. Przedsiębiorstwo może być efektywnie obsłużone jedynie za pomocą organizacji hierarchicznej, czyli opartej na prawie wewnętrznym i aktach stosowania prawa. To oznacza, że przedsiębiorca potrzebuje pomocy państwa – i państwo taką usługę publiczną oferuje. Państwo wyposaża przedsiębiorcę w kompetencję do powołania struktury przynależnej do rozproszonej administracji publicznej, a konkretnie do tak zwanej administracji świadczącej. Taką strukturę prawo nazywa zakładem pracy. A zatem przedsiębiorstwa, w tym przedsiębiorstwa prywatne, obsługiwane są przez organizacje publiczne. Wszystko to wydaje się szokujące, lecz to tylko pozór. Autor książki stara się wykazać, że zakwalifikowanie zakładów pracy do struktur administracji rozproszonej w żaden sposób nie jest sprzeczne z wolnością gospodarczą. Co więcej, właśnie takie zakwalifikowanie zakładów pracy czyni wolność gospodarczą realną. Bez tak rozumianej pomocy państwa nie tylko rozwój firm, ale i rozwój gospodarczy społeczeństw musiałyby się zatrzymać na poziomie zakładów rzemieślniczych, i to raczej tych mniejszych. Arkadiusz Sobczyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, teoretyk i praktyk prawa pracy oraz ochrony danych osobowych. Autor licznych publikacji, w tym dziewięciu monografii, a także redaktor komentarza do kodeksu pracy. Członek Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności oraz Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Pracy (2016–2018), były sędzia orzekający, radca prawny.
Zmiany na rynku bankowym spowodowane innowacjami cyfrowymi mają przełomowe znaczenie i wiodą do licznych usprawnień w funkcjonowaniu instytucji finansowych, istotnie ograniczając koszty i zwiększając elastyczność prowadzonej przez nie działalności. Innowacje cyfrowe w bankowości uwzględniają też w coraz większym stopniu aspekty społeczne, pomagają w oferowaniu produktów i usług bankowych osobom, które w przeszłości nie mogły lub nie chciały z nich w pełni korzystać.
Celem monografii jest zbadanie wpływu innowacji cyfrowych w bankowości na włączenie finansowe i cyfrowe społeczeństwa w krajach Unii Europejskiej, a zwłaszcza w Polsce. Główną tezą pracy, rozwijaną w jej części teoretycznej, jest stwierdzenie, że innowacje cyfrowe w bankowości pozytywnie oddziałują na otoczenie funkcjonowania banków, a przez to na ich modele biznesowe i sposób świadczenia usług bankowych. Podkreślane jest też, że regulacje rynku finansowego sprzyjają tworzeniu przyjaznego środowiska do wdrażania innowacji cyfrowych w bankowości. Druga część książki ma charakter empiryczny i służy weryfikacji głównej hipotezy badawczej.
Jest to nowe, całościowe ujęcie przełomowych innowacji. Monografia wyróżnia się aktualnością i reprezentatywnością. Dotychczasowe publikacje Autora plasują go w ścisłej czołówce specjalistów od neobankowości. Każdy, kto chce zrozumieć współczesne funkcjonowanie świata finansów, powinien sięgnąć po tę wartościową pozycję wydawniczą.
Z recenzji prof. dr. hab. Jana Krzysztofa Solarza, Społeczna Akademia Nauk
Autor ma szeroką wiedzę o funkcjonowaniu, przeobrażeniach i regułach gry konkurencyjnej w sektorze finansowym, umiejętności stosowania metod analizy i syntezy. Krąg odbiorców to studenci kierunków ekonomicznych, w szczególności piszący prace dyplomowe; eksperci zajmujący się zagadnieniami polityki innowacyjnej i rozwiązywaniem problemów wykluczenia społecznego; młodzi naukowcy poszukujący inspiracji do dalszych prac badawczych.
Z recenzji prof. dr hab. Doroty Korenik, Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu
Dr Mateusz Folwarski – adiunkt w Katedrze Bankowości i Globalnego Systemu Finansowego w Instytucie Finansów Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie oraz wykładowca przedmiotów bankowych w Instytucie Ekonomii, Finansów i Zarządzania na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor wielu publikacji z zakresu bankowości, nowych technologii, innowacji finansowych, a także ekspertyz z dziedziny finansów i rynku bankowego, m.in. dla Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego, Warszawskiego Instytutu Bankowego oraz Ośrodka Badań i Analiz Systemu Finansowego Alterum.
Analizy ujęte w książce koncentrują się wokół tematyki akademickiego kształcenia przyszłych nauczycielek i nauczycieli wczesnej edukacji w obszarze ich kompetencji międzykulturowych. Autorka przedstawia podstawy edukacji międzykulturowej, koncepcje rozwijania umiejętności służących pokojowemu funkcjonowaniu w zróżnicowanym świecie oraz modele procesu uczenia się odnoszone do studentek i studentów pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Ukazane tło teoretyczne stanowi wprowadzenie do propozycji cyklu zajęć mających na celu rozwijanie kompetencji międzykulturowych w szkole wyższej.
„Katarzyna Smoter porusza zagadnienia istotne z perspektywy społecznej. Proponowane rozwiązania stanowią alternatywę dla innych schematów myślenia o edukacji do integracji w społeczeństwie wielokulturowym. Niniejsza książka jest godna polecenia nie tylko nauczycielom kształcenia początkowego, ale także przedstawicielom nauk społecznych, studentom, wychowawcom i pedagogom – praktykom pracującym w placówkach oświatowych."
Z recenzji dr hab. Ewy Pasterniak-Kobyłeckiej, prof. UZ
Katarzyna Smoter – absolwentka pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej i socjologii, uzyskała stopień doktora w zakresie nauk społecznych w dyscyplinie pedagogika na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obecnie jest adiunktem w Zakładzie Pedagogiki Szkolnej i Dydaktyki Akademickiej Instytutu Pedagogiki UJ. Autorka i współautorka 27 artykułów naukowych i rozdziałów w monografiach. Prowadzi zajęcia z zakresu edukacji międzykulturowej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczestniczka programu MNiSW „Mistrzowie Dydaktyki”.
Księga jest jednym z dwóch tomów jubileuszowych ofiarowanych Pani Profesor Elżbiecie Mańczak-Wohlfeld z okazji jej siedemdziesiątych urodzin.
Pani Profesor Elżbieta Mańczak-Wohlfeld jest anglistką, językoznawcą, niekwestionowanym autorytetem w zakresie teorii kontaktów językowych, wpływu języka angielskiego na polszczyznę oraz inne języki europejskie, polsko-angielskich badań kontrastywnych, a także różnych aspektów gramatyki angielskiej. Jest autorką ponad 160 publikacji, w tym czterech książek, podręczników akademickich oraz artykułów naukowych. Jest również redaktorem i współredaktorem słowników anglicyzmów w języku polskim.
Księga jubileuszowa zawiera kilkanaście artykułów z zakresu językoznawstwa napisanych przez cenionych polskich językoznawców. Artykuły zawarte w księdze jubileuszowej dotyczą różnorodnych zagadnień m.in. z zakresu kontaktów językowych, w tym kontaktów języka angielskiego z innymi językami, zapożyczeń angielskich w języku polskim, zapożyczeń romańskich w polszczyźnie, wyrazów egzotycznych w języku prasy, jak również frazeologii biblijnej w różnych językach, wpływu języka niemieckiego na język górnołużycki, nauczania łaciny w starożytnym cesarstwie rzymskim, a także użycia przyimków wtórnych oraz modalności w wypowiedziach językowych.
Krótkowzroczny strateg nie zwraca uwagi na zmiany potrzeb klientów. W zażartej konkurencji z głównym rywalem nie zauważa też przełomowych zmian technologii. Nie dostrzega problemów społecznych, zmian klimatu, biedy. Podobnie potrafi przeoczyć konkurenta, nie może więc wygrać rywalizacji rynkowej. Ten sam strateg, którego obarcza się odpowiedzialnością za porażki, jest jednak ojcem wcześniejszych sukcesów firmy. Oskarżanie menedżera o krótkowzroczność to droga donikąd, zwykłe szukanie winnego. Zrozumienie krótkowzroczności strategicznej wymaga głębszego, szerszego oraz rzetelnego spojrzenia. Otwiera ono drogę do właściwego zrozumienia strategii, do wdrażania lepszych rozwiązań, a dalej – do przyszłych sukcesów firmy. Warto więc zająć się krótkowzrocznością strategiczną, bowiem rozwiązanie problemów, które to zjawisko wywołuje, zawiera obietnicę lepszej i długiej przyszłości firm. „Przedstawiona monografia jest dziełem oryginalnym, które nie ma swojego odpowiednika w piśmiennictwie polskim, a nawet w światowym. Stanowi doskonałe opracowanie w obszarze zarządzania strategicznego, co czyni z niej ważną pozycję referencyjną w dyscyplinie nauk o zarządzaniu i jakości. Zamieszczenie praktycznych przykładów czyni z opracowania dzieło o charakterze nie tylko stricte naukowym, ale i aplikacyjnym, co jest jednym z ważnych postulatów charakterystycznych dla dyscypliny nauk o zarządzaniu. Kolejną wartością publikacji jest zaproponowanie ramy teoretycznej do badania krótkowzroczności, z jednoczesnym eksponowaniem uwarunkowań jednostki-człowieka oraz interakcji międzyludzkich”. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Stańczyk-Hugiet Wojciech Czakon – profesor nauk ekonomicznych, twórca i kierownik Katedry Zarządzania Strategicznego na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Wcześniej pracownik Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, gdzie stworzył Katedrę Teorii Zarządzania. Wieloletni wykładowca MBA Wyższej Szkoły Bankowej w Chorzowie. Interesuje się zjawiskami międzyorganizacyjnymi, strukturami i strategiami firm wobec ważnych aktorów otoczenia. Zgłębiając behawioralne uwarunkowania strategii (m.in. preferencje, interpretacje, zaufanie), otwiera drogę do skuteczniejszych zachowań strategicznych firm. Autor ponad 200 publikacji z zakresu zarządzania strategicznego w polskich i międzynarodowych czasopismach naukowych. Redaktor wydań specjalnych dotyczących koopetycji (m.in. w „Long Range Planning”, „Industrial Marketing Management”, „International Studies of Management & Organization”). Kierownik projektów badawczych finansowanych ze środków Narodowego Centrum Nauki, Horyzont 2020 oraz 7 Programu Ramowego UE. Członek naukowych organizacji krajowych (Komitet Nauk Organizacji i Zarządzania Polskiej Akademii Nauk) i zagranicznych (Academy of Management, European Academy of Management, International Society for Professional Innovation Management, European Institute for Advanced Studies in Management). Profesor wizytujący uczelni polskich, włoskich i francuskich.
W XX wieku Węgry przeszły niezwykle złożoną ewolucję w polityce zagranicznej. W chwili przejęcia władzy przez komunistów w 1948 roku Budapeszt został podporządkowany Moskwie. Zależność ta stopniowo się zmniejszała, dzięki czemu w 1968 roku János Kádár mógł pełnić funkcję negocjatora między Czechosłowacją a ZSRR. W czasie kryzysu w Polsce w latach 1980–1981 węgierscy przywódcy sceptycznie odnosili się do skutków interwencji zbrojnej w PRL, choć uważali NSZZ „Solidarność” za wroga socjalizmu. Po 1989 roku polityka zagraniczna Budapesztu na nowo stała się niezależna i wielowektorowa. Za szczególnie ważne należy uznać działania mające na celu wsparcie diaspory węgierskiej żyjącej w krajach sąsiednich. Tak zwana polityka narodowa była najbardziej widoczna w relacjach z Rumunią, Słowacją, Ukrainą i Serbią. Węgry z racji geograficznego położenia stanowią swego rodzaju pomost między Wschodem a Zachodem. Węgierskie elity uważają relacje z zachodnimi krajami za bardzo ważne, przy czym zwracają się ku Wschodowi zawsze wtedy, kiedy chcą pokazać swoją niezależność. Wschód kojarzy im się z kolebką narodu, dawną potęgą i poczuciem bezpieczeństwa. Po 1956 roku pierwszymi państwami (nie licząc demoludów), które uznały reżim Kádára, były kraje azjatyckie, a pod koniec lat 80. Budapeszt nawiązał relacje z Koreą Południową i odnowił stosunki z Chinami. W XXI wieku sztandarową koncepcją w polityce zagranicznej Węgier jest „otwarcie na Wschód”. Jako jeden z pierwszych krajów w Europie dostrzegły one potencjał w handlu i współpracy z ChRL, ale chwalenie „chińskiej drogi demokracji” i stwierdzenia, że Węgrom bliżej do Ankary, Moskwy i Pekinu, mogą budzić niepokój nie tylko w Brukseli, ale także w innych stolicach Unii Europejskiej. Krytycy uważają, że kierunek wschodni nie ma racji bytu, ponieważ realne kontakty (głównie gospodarcze) łączą Budapeszt z gospodarkami starej Unii.
Książka jest bardzo ciekawie napisana i wciągająca. Autorce udało się wypracować specyficzny rodzaj dyskursu: z jednej strony trzyma się konsekwentnie naukowości, z drugiej ciąży ku swobodzie eseistycznej. Nie ma cienia wątpliwości, że mamy do czynienia z dyskursem naukowym, ale jego surowość zostaje złagodzona silnym wyeksponowaniem podmiotu piszącego, delikatną skłonnością do metaforyzacji wypowiedzi, jednoznaczną sugestią, że lektury nie da się zredukować do samych tylko struktur, ponieważ doświadczenie somatyczne odgrywa w nim wielką rolę. Pani Folta-Rusin czyni z paratekstów coś więcej, gdyż to właśnie one składają się na zbiór „materialnych realizacji”, które w szczególny sposób reprezentują dzieło sztuki literackiej. Jak sama stwierdza, interesuje ją przede wszystkim „oglądanie książek i czytanie towarzyszących tekstowi obrazów”. Sprawia to, że prawdziwym przedmiotem jej rozprawy staje się ściśle powiązana z wizualnością semiosfera, tylko pozornie przynależna do pola marginesów, w rzeczywistości znacząco kształtująca sposoby lektury. To jeden z najważniejszych elementów decydujących o wartości tej rozprawy. Z recenzji prof. Adama Dziadka Anna Kazimiera Folta-Rusin – literaturoznawczyni, absolwentka polonistyki, asystentka w Katedrze Lingwistyki Komputerowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się związkami literatury i obrazu, kulturą wizualną, a także badaniem literatury współczesnej. Publikowała między innymi w „Śląskich Studiach Polonistycznych”, w półroczniku „Społeczeństwo, Edukacja, Język” oraz w „Zeszytach Artystycznych”. Autorka bloga literackietwarze.wordpress.com, na którym zamieszcza recenzje i eseje krytyczne.
Książka Komunikacja międzykulturowa albo lepiej nie wychodź zdomu ma służyć nie tylko poznaniu różnic kulturowych czy kulturowegokontekstu komunikacji, lecz również kształtowaniu umiejętności porozumiewaniasię oraz budowania więzi między ludźmi i społeczeństwami różnych krajówniezbędnych w obecnym wielokulturowym świecie. Publikacja ma charakterinterdyscyplinarny, łącząc ze sobą niezależne sfery nauki, takie jakkulturoznawstwo, antropologia, nauki o zarządzaniu oraz teoria komunikacji, alezasadniczo łącząc teorię z praktyką.Komunikacja międzykulturowa jestobszarem teorii i umiejętnością, której można i aktualnie trzeba się nauczyć,gdyż może być znakomicie wykorzystywana przy wszelkiego rodzaju kontaktachmiędzykulturowych i międzynarodowych nie tylko przez środowiska gospodarcze czydyplomatyczne, lecz także przez każdego z nas. Nasze codzienne życie, praca,spotkania z sąsiadami, sposób spędzania wolnego czasu, marzenia i planywykraczają poza granice jednej kultury. Przyjęcie założenia, że to, co obce lubinne, może być korzystne dla nas, przychodzi nam bez trudu w momencie wyborówkonsumenckich w galeriach handlowych. Gorzej niestety jest w stosunkachmiędzyludzkich. Ta książka powstała po to, aby to zmienić.DanutaGlondys anglistka, politolog i doktor kulturoznawstwa. DyrektorWydziału Kultury Urzędu Miasta Krakowa (19931999) i Stowarzyszenia WillaDecjusza (20012016), wieloletnia ekspertka Komisji Europejskiej, wykładowcapolskich i zagranicznych uczelni. Pasjonatka wypraw i odkrywania świata;podróżowała po ponad 35 krajach w Afryce, Azji i AmerycePołudniowej.Małgorzata Bednarczyk naukowiec i praktykzarządzania przedsiębiorstwami oraz organizacjami międzynarodowymi. Profesorzarządzania uczelni polskich i zagranicznych. Inicjator porozumień międzyzagranicznymi uczelniami i firmami. Prywatnie podróżnik zainteresowanazwłaszcza wyprawami po Azji i Ameryce oraz Europie.
Książka Piotra Bogaleckiego Wiersze-partytury w poezji polskiej neoawangardy. Białoszewski Czycz Drahan Grześczak Partum Wirpsza imponuje nie tylko ogromną wiedzą i erudycją oraz umiejętnością przemierzania wraz z czytelnikiem skomplikowanych, splątanych ścieżek neoawangardowych eksperymentów, koncepcji i metatekstów. Wiedzy tej towarzyszy nie tylko zapał wykładu prostowania od dawna powtarzanych historycznoliterackich tez i wydobywania żywego dyskursu poetów-eksperymentatorów spod złogów uogólnień. Przede wszystkim wielką wartością tej książki jest pasja i inwencja badacza-czytelnika, który nie waha się podejmować wyzwania najtrudniejszych wierszy-partytur, jakimi może się pochwalić polska neoawangarda. Monografia rysuje nie tylko kompletny obraz bardzo szczególnego i trudnego do opisu zjawiska, w którym krzyżują się muzyczne i poetyckie przesłanki tworzenia eksperymentalnych partytur. Stanowi także szczególną historię eksperymentów poetyckich, podejmowanych na pograniczu najważniejszych obecnych na polskim gruncie tendencji neoawangardowych, z konkretyzmem i konceptualizmem na czele. Wszystko to wzbogacone o świetne, pełne inwencji, nowatorskie interpretacje wierszy-partytur sprawia, że książka Piotra Bogaleckiego stanowić będzie ważną, obowiązkową pozycję neoawangardowej, teoretycznej i historycznej, biblioteki.Z recenzji dr hab. Joanny Orskiej, prof. Uniwersytetu WrocławskiegoPerformatywne, intermedialne, polifoniczne eksperymentalne wiersze-partytury nie przestają zadziwiać. Popisowo odgrywają awangardowy temat różnicującego powtórzenia, za Halem Fosterem pojmowany jako powracające z przyszłości działanie opóźnione. Skutecznie komplikują pojęcia dzieła, całości i oryginału, dynamizując utajoną relację pomiędzy tym, co w tekście zaktualizowane, a tym, co w nim potencjalne, a jednak już teraz iście widmowo współtworzące jego fenomen. Istniejący w kondycji partytury tekst nawiedzany jest przez przyszłe wykonania przy czym nawiedzanie to nie jawi się nam jako niespodziewane i niechciane, lecz jako założone i nasłuchiwane. Choć wciąż niezaistniałe, wykonania z przyszłości aktualizują rozciągniętą przed nami partyturę już teraz, ta zaś jak ujmie to Hendrik Folkerts rozszerza złożoność implikowanych przez siebie procesów czasowych. Wiersze-partytury to zadania: intrygujące i obiecujące, o wymagających i cokolwiek enigmatycznych regułach, zgodnie z którymi próbuję je wykonać wiedząc jednak, że w inny sposób zabierze się za nie kiedyś interpretator kolejny. Jeśli żywię nadzieję, że poświęcona im refleksja może okazać się produktywna nie tylko w odniesieniu do stosunkowo wąskiego wycinka historii neoawangardowego eksperymentu, lecz także w myśleniu o poezji i literaturze jako takich to dlatego, że partytura obiecuje mi wszystko. Zupełnie jak wiersz i pewnie dlatego łączący i dzielący je zarazem dywiz od razu wydał mi się myślnikiem: linią zadumy prowadzącą w nieznane.Piotr Bogalecki dr hab., historyk i teoretyk literatury, komparatysta, kulturoznawca. Pracuje w Instytucie Literaturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego na stanowisku profesora uczelni. Laureat Nagrody Narodowego Centrum Kultury za najlepszą rozprawę doktorską z dziedziny nauk o kulturze (2010). Jego naukowe zainteresowania obejmują myśl postsekularną, teorię literatury oraz polską poezję XX i XXI wieku, ze szczególnym uwzględnieniem nurtów awangardowych i eksperymentalnych. Autor książek Niedorozmowy. Kategoria niezrozumiałości w poezji Krystyny Miłobędzkiej (2011) i Szczęśliwe winy teolingwizmu. Polska poezja po roku 1968 w perspektywie postsekularnej (2016). Współredagował m.in. antologię Drzewo Poznania. Postsekularyzm w przekładach i komentarzach (2012) oraz monografie: Więzi wspólnoty. Literatura religia komparatystyka (2013), Polytropos. Na drogach Tadeusza Sławka (2016), Wiedza niezdyscyplinowana. Meandry międzyobszarowości (2017). Współpracuje z Ośrodkiem Badań nad Awangardą Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mieszka w Chorzowie.
Zbyt często zapominamy, że pojęcie obrazu nie jest z nami od zawsze. Stanowi ono intelektualny wynalazek epoki Axenzeit. Dzięki niemu świat Greka epoki klasycznej to the brave new world – staje się nie tylko rozpoznawalny, ale również interpretowalny. Ukształtowany wówczas sposób myślenia i postrzegania rzeczywistości zapoczątkowuje szczególny typ kultury diakrisis, która w swych zrębach funkcjonuje do dziś. Jej naturalność, oczywistość oraz racjonalna poręczność przesłaniają nam jednak archaiczny świat przed epoką obrazu. Pytanie, jakie warto więc zadać, brzmi: co zobaczymy, jeśli uwolnimy się od kategorii reprezentacji, podobieństwa i wizerunku? Co zobaczymy, próbując spojrzeć na świat oczami homeryckiego Telemacha? Książka ta zwraca się ku wąskiemu, lecz niezwykle ważnemu wycinkowi kultury dawnej Grecji (IX–IV w. przed Chr.), w którym nie tylko rzeczy zostały przekształcone w obrazy, obrazy w pojęcia, ale także ikoniczność, będąca dotąd formą oddziaływania, stała się wizualnością. Analiza tego procesu to cała „archeologiczna manufaktura” ukierunkowana nie tyle na zabytki, ile na ich kulturowe siedliska – eikotopie. Paradoksalnie bohaterami tej książki nie są więc wyłącznie tytułowe rzeczy i obrazy – rzeczowniki, ale również zespolone z nimi działania, praktyki i gry społeczne oraz ich światopoglądowe motywacje. Ów amalgamat zyskuje tu miano faktu ikonicznego – wytworzonej rzeczy o określonych jakościach i własnościach plastycznych, będącej jednocześnie wizerunkiem, zdarzeniem i stanem. Przeszłość oglądamy oczami antykwariusza, muzealnika – oczami pełnymi zachwytu i zrozumienia dla kształtu wylewu attyckiej wazy, dla jej technologicznej doskonałości. Widziany z tej perspektywy świat skazany zostaje na bycie przedstawieniem. To przestrzeń biernych, podległych, oswojonych obiektów. Jednocześnie ten niemy świat antycypujemy; to w nim szukamy życia, choć jest on martwy, jest nam dany już tylko jako las kamiennych reprezentacji. Cena za dostąpienie poczucia estetycznej wzniosłości, za odczucie piękna mającego niejednokrotnie posmak autoerotycznego zaspokojenia (ale czyż nie o to nam właśnie chodzi?) jest wielka. Chcąc mówić o kulturze Grecji, chcąc zobaczyć coś więcej niż tylko zachwycające, piękne szczątki, musimy jednak zmienić nastawienie. Nasze zadanie to odwrócić na chwilę proces dewerbalizacji kultury, gdyż dawna Grecja to przede wszystkim przestrzeń aktywnego oddziaływania, ucieleśnionego, uczestniczącego, sprawczego współbycia; to zastygający z czasem – w coraz piękniejszych przedmiotach – czasownik. fragment Słowa wstępnego „Reliefy rozmazane to dzieło nowatorskie i kompletne, w którym odnajdziemy fascynującą opowieść o wizualnym przełomie, jaki dokonał się w kulturze archaicznych Greków. Aby wniknąć w ów świat myślenia i działania sprzed racjonalizującej epoki Platona i Arystotelesa, autorowi nie wystarcza jednak sama biegłość praktyczna archeologa klasycznego ani filologiczna znajomość greckich tekstów. Wykorzystuje on gruntowną podbudowę teoretyczną, której dostarcza filozofia czy głęboki namysł kulturoznawczy, by ukazać nam ikoniczność w sposób dla badacza kultur starożytnych niezwykły i oryginalny. Śmiałość ta jest wielką zaletą książki, gdyż pozwala zerwać zasłonę oczywistości z naszych spekularnych przyzwyczajeń i interpretacyjnych nawyków dotyczących greckich obrazów. To również studium napisane na styku dwóch wielkich antropologicznych tradycji: frankofońskiej oraz anglosaskiej, łączące tym samym interpretacyjną świeżość z metodologiczną dyscypliną. Z pewnością będzie nie tylko cennym przewodnikiem dla starożytników, ale dzięki swej erudycyjności może także stanowić niewyczerpane źródło inspiracji dla szeroko rozumianych przedstawicieli nauk humanistycznych: kulturoznawców, filozofów sztuki, kognitywistów czy antropologów kultury”. dr hab. Gościwit Malinowski, prof. UWr
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
