Czy wiesz, że obcowanie z naturą wpływa na ciało i umysł - wzmacnia odporność, obniża ciśnienie krwi, a do tego redukuje stres i pobudza do kreatywnego myślenia? Od wieków wiedzieli o tym m.in. Ludwik van Beethoven, Nikola Tesla czy Theodore Roosevelt, którzy zachwalali korzyści płynące z długich spacerów i spędzania czasu na świeżym powietrzu. W dzisiejszych czasach coraz częściej pozostajemy zamknięci w czterech ścianach naszych biur, domów albo galerii handlowych i wiele na tym tracimy. Najwyższa pora to zmienić! Ta popularnonaukowa książka zawiera solidną dawkę wiedzy o tym, jak natura wpływa na nasze ciało. Wraz z Florence Williams odkrywamy przyjemności shinrin-yoku - leśnych kąpieli w zaciszu japońskich lasów; pozytywny wpływ obozów survivalowych oraz korzyści płynące ze spacerów po miejskich parkach. Drzewa za oknem, śpiew ptaków czy zapach sosny mają niebagatelne znaczenie dla naszego samopoczucia. Autorka przedstawiając najnowsze wyniki badań naukowych dowodzi, że obcowanie z naturą wpływa na ciało i umysł - wzmacnia odporność, obniża ciśnienie krwi, a do tego redukuje stres i pobudza do kreatywnego myślenia. Od wieków wiedzieli o tym m.in. Ludwik van Beethoven, Nikola Tesla czy Theodore Roosevelt, którzy zachwalali korzyści płynące z długich spacerów i spędzania czasu na świeżym powietrzu. W dzisiejszych czasach coraz częściej pozostajemy zamknięci w czterech ścianach naszych biur, domów albo galerii handlowych i wiele na tym tracimy. Najwyższa pora to zmienić! Florence Williams dziennikarka i redaktorka współpracująca z magazynem Outside. Autorka artykułów publikowanych na łamach m.in. The New York Times i National Geographic. W swojej pracy zajmuje się tematyką natury i technologii. Jej poprzednia książka znalazła się na liście Notable Books 2012 wg The New York Times oraz zdobyła nagrodę Los Angeles Times Book Prize in Science and Technology. Wraz z rodziną mieszka w Waszyngtonie (USA).
W monografii zajęto się zasobami informacji, ale w innym kontekście niż w tradycyjnej logistyce. Logistyka informacji została odniesiona do zasobów informacji w kontekście zarządzania informacją a więc nauki o informacji a nie przedsiębiorstwa czy nauk ekonomicznych. Wykorzystano stosownie do potrzeb terminologię i osiągnięcia tych nauk. Również w przypadku zajmowania się procesami decyzyjnymi odniesiono je do decyzji informacyjnych a nie ekonomicznych i gospodarczych.W książce przedstawiono na tle tradycyjnej logistyki fundamentalne dla rozważań teoretycznych i praktycznych założenia wyjściowe logistyki informacji. Na procesy logistyczne składają się wszystkie etapy procesu informacyjnego. Każdy z tych etapów może być przedmiotem informacyjnej działalności usługowej.Zwrócono uwagę na ogromne znaczenie logistyki informacji w systemowym zarządzaniu przepływem informacji, warunki prawidłowego przepływu informacji oraz utratę informacji w procesach komunikacji.Monografia jest próbą zaprezentowania możliwości asymilacji osiągnięć klasycznej logistyki gospodarczej w nauce o informacji i działalności informacyjnej, mającą na celu wykazanie, że logistyka informacji pozwoli szerzej i głębiej spojrzeć na procesy informacyjne, dostrzec i ujawnić elementy dotychczas pomijane lub uznane za mało znaczące. Otwiera dla nauki o informacji nową, dotychczas niezauważoną perspektywę badawczą, a przez to inspiruje dalszy postęp w refleksji informatologicznej.Logistykę informacji trzeba traktować w ramach nauki o informacji jako jedną z fundamentalnych dla niej domenę badawczą i nowy punkt odniesienia dla zarządzania informacją, gdyż dotyczy ona optymalizacji procesów zarządzania informacją i efektywności systemów informacyjno-wyszukiwawczych.Prof. zw. dr hab. Wiesław Babik. Kierownik Zakładu Zarządzania Informacją w Instytucie Studiów Informacyjnych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2006 roku w Polsce prezydent międzynarodowej organizacji International Society for Knowledge Organization (ISKO) oraz krajowy przedstawiciel International Information Centre for Terminology we Wiedniu (INFOTERM-u). Autor ponad 300 opracowań naukowych z zakresu nauk o informacji, w tym języków informacyjno-wyszukiwawczych, zarządzania informacją, ekologii informacji, bezpieczeństwa informacji i logistyki informacji. Autor książek m.in.: Słowa kluczowe (2010), Ekologia informacji (2014) i Logistyka informacji (2024) oraz redaktor naukowy Nauki o informacji (2016) i Zarządzanie informacją (2019) a także współredaktor wielu publikacji, m.in. Teorie, Semantyk und Organisation von Wissen (Ergon Verlag 2017). Zainteresowania naukowe: wybrane aspekty komunikacji społecznej, w tym naukowej; nauka o informacji i działalności informacyjnej, informatologia; lingwistyczne aspekty i narzędzia systemów informacyjnych, w tym języki informacyjno-wyszukiwawcze i terminologia; organizacja informacji i wiedzy; zarządzanie informacją; ekologia informacji; logistyka informacji; bezpieczeństwo informacji.
W Bibliotece Jagiellońskiej w rękopisie o sygnaturze 2284, któremu nadano tytuł Księga kabał królowej Sobieskiej, znajduje się siedemdziesiąt sześć recept lekarskich. Rękopis obejmuje rozmaite teksty dotyczące magii naturalnej, kabały i numerologii, które Maria Kazimiera Sobieska zbierała lub sama przepisywała w czasie swojego pobytu w Rzymie w latach 1699-1714. Znajdują się wśród nich recepty lekarskie na wszystkie choroby (panacea) oraz na różne choroby (remedia lekarskie), na środki czyszczące i kosmetyczne, recepty zapewniające sympatię, recepty arytmagiczne, czyli oparte na magii arytmetycznej i numerologii, zawierające zaklęcia magiczne (grymuary) i tak zwane charaktery. Były one pisane przez kilka osób, ale najczęściej przez Marię Kazimierę.Wydanie recept zapisanych w językach francuskim, łacińskim, niemieckim i włoskim wymagało stworzenia zespołu tłumaczy, którzy posiadaliby także umiejętności paleograficzne. W opracowaniu zbioru przyjęto metodę historyków idei, polegającą na odtworzeniu sposobu myślenia elit, osób wykształconych i wysoko postawionych rzymskiego środowiska przełomu wieków XVII i XVIII, z którymi była związana Maria Kazimiera. Weszła ona w krąg studia humanitatis, "wtajemniczonych" w idee mitycznego Hermesa Trismegistosa, magię naturalną i kabałę, należała do Accademia dell' Arcadia. W receptach padają imiona uczonych lekarzy i aptekarzy, a jednocześnie alchemików, zarówno muzułmanów, jak i chrześcijan, których dzieła wydawano drukiem w czasach nowożytnych, ponadto imiona osób ze szczytu hierarchii społecznej, posiadających lub nawet mogących tworzyć recepty.Zbiór recept Marii Kazimiery Sobieskiej to przykład zainteresowania medycyną i zielarstwem władców oraz kobiet należących do elit.
This book aims to commemorate and honor people and events in Polish and Ukrainian theater at a time when people-to-people solidarity is especially important and should rise above nationalistic prejudices, historical resentments or political interests. For Polish and Ukrainian theater artists, 2014 and the beginning of the Russian military intervention in Ukraine marked a period when distant poetics and theatrical traditions, as well as artists who had no creative or social ties to each other, began to work together. They began to discover themselves and their theater in the face of an enemy that, for some, was real and a threat, destroying their country, and for others a potential danger.The ambition of the book is to present artistic activities in a broad social and political context. For theater in the face of war never functions in an abstract vacuum, it happens "here" and "now," created by people for whom art is both a form of artistic expression, but also a struggle for independence.Professor Piotr Horbatowski's scholarly work focuses on the study of the history of the theatrical activity of Poles abroad, with particular emphasis on the East and Far East. He is the author of monographs devoted to Polish theatrical life in Ukraine. In the field of glottodidactics, he is interested in innovative, unconventional teaching methods. He is the author of the method of teaching Polish language through theater, as well as the use of student newspaper editorials to teach Polish language and culture. He has worked abroad as a Visiting Professor at: University of Connecticut, Central Connecticut State University, Indiana University (USA), Tokyo University of Foreign Studies (Japan), Hankuk University of Foreign Studies (South Korea), Guangdong University of Foreign Studies (China). From 2005 to 2009 and 2011 to 2012, he served as director of the School of Polish Language and Culture at the Jagiellonian University. From 2012 to 2016, he was director of the Center for Polish Language and Culture in the World at the Jagiellonian University. Since 2021, he has been the director of the Institute of Polish Studies Glottodidactics at UJ.
Jerzy Pleśniarowicz (1920–1978) był poetą, tłumaczem literatury białoruskiej, czeskiej, rosyjskiej, słowackiej i ukraińskiej, reżyserem teatralnym i radiowym, animatorem kultury. Związany z Lublinem, Krakowem, a następnie z Rzeszowem. Debiutował jako poeta i tłumacz w 1937 roku w kręgu lubelskiej awangardy. Przez wiele lat pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, a także założył Rzeszowski Oddział ZLP. Autor Ballady o ułanach i innych wierszy, antologii Wiersze z Rzeszowskiego, współautor Antologii poezji ukraińskiej. W latach 2018–2023 opublikowano osiem tomów jego Pism: około siedemset wierszy i przekładów wierszy, przekłady ponad stu opowiadań, dwóch powieści i dwudziestu sześciu dramatów, a także blisko pięćdziesiąt adaptacji oraz scenariuszy teatralnych i radiowych. W tej edycji ukazały się ponadto opracowanie dziejów teatru w Rzeszowie oraz sto pięćdziesiąt tekstów o literaturze, teatrze i recytacji. Jerzy Pleśniarowicz. Biografia […] przynosi zarówno oryginalne spojrzenie na tło twórczości autora Kartek z dziejów rzeszowskiego teatru, jak i wzruszające obrazy przeszłości, także tej prywatnej, rodzinnej i domowej. Książka ta stanowi zatem nadzwyczaj pomocne źródło informacji dla przyszłych prac filologicznych, teatrologicznych i regionalistycznych oraz inspirację dla twórców z wielu dziedzin, nie tylko artystycznych. Z recenzji dr. hab. Jana Wolskiego, prof. UR Krzysztof Pleśniarowicz, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, założyciel i kierownik Katedry Kultury Współczesnej UJ, współtwórca Instytutu Kultury UJ. W latach 1994–2000 dyrektor Cricoteki – Ośrodka Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora, w latach 2008–2016 prodziekan Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ. Autor, współautor i redaktor trzydziestu sześciu książek z dziedzin historii i teorii literatury oraz teatru, w tym biografii Tadeusza Kantora.
This book examines how ancient Zoroastrianism is practiced in the US diaspora and how it has evolved dynamically. As it developed in the patriarchal cultures of Iran and India, to move beyond the dominant male perspective, this book focuses on women. The lived religion approach demonstrates that Zoroastrianism in their everyday experiences is more than just a religion, but is a spiritual path, an ethnic tradition, and a cultural identity. Some women challenge old patterns, and Zoroastrianism in the diaspora turns out to be multifaceted and vibrant, despite the fear held by some community members that it may become extinct.Richly illustrated with the narratives of subsequent generations of Iranian and Parsi immigrants as well as photos, the book gives a taste of the diverse Zoroastrian life across the US. It not only broadens the picture of the ethnoreligious landscape in the country and expands interest in Zoroastrian studies, but also highlights the role of social practice theory in the study of religion, demonstrating how it may apply to qualitative field research, stimulating further discussion.The study is informationally fascinating, culturally sensitive, and makes major contributions to religious studies, cultural studies, immigration studies, and the history of Zoroastrianism.Professor Jamsheed Choksy, Indiana UniversityIn this work, Paulina Niechciał, a leading expert on contemporary Zoroastrianism, provides a theory-driven, yet meticulous anthropological portrayal of how Zoroastrian women in the United States live and navigate their religion. As a reader, I was particularly captivated by her insightful observations of cross-generational change.Professor Michael Stausberg, University of Bergen
Problematyka związków słowiańskich w Europie Środkowej i Południowo-Wschodniej w drugiej połowie XIX i na początku XX w. nie cieszyła się szczególną popularnością po 1989 r. Autorzy niniejszej publikacji starają się zaproponować nowe, komparatystyczne spojrzenie na te skomplikowane kontakty. Książka składa się z czterech części. Pierwsza, autorstwa Antoniego Cetnarowicza i Janusza Pezdy, stanowi podsumowanie współczesnych badań nad słowiańskimi relacjami w Europie Środkowej i Południowo-Wschodniej w XIX w., a trzy kolejne to studia przypadku obrazujące wybrane polityczne, kulturowe i społeczne aspekty tych relacji. Stanisław Pijaj zaprezentował życie kulturalne Słowian w Wiedniu w połowie stulecia, Krzysztof Popek przeanalizował udział Bułgarów w ruchu jugosłowiańskim przez pryzmat współpracy tego narodu z Serbami w latach 60. i pierwszej połowie lat 70., a Adam Świątek przedstawił uczestnictwo Polaków w zjazdach dziennikarzy słowiańskich odbywających się na przełomie XIX i XX w. Antoni Cetnarowicz – historyk, profesor zwyczajny, były kierownik Zakładu Historii Powszechnej Nowoczesnej w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zainteresowania badawcze: dzieje Europy Środkowej i Bałkanów w XIX w., ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień narodowościowych w monarchii habsburskiej i związków Polaków ze Słowiańszczyzną Południową. Autor książek Słoweński ruch narodowy i jego stosunek do spraw polskich 1848-1879 (1990), Tajna dyplomacja Adama Jerzego Czartoryskiego na Bałkanach: Hotel Lambert a kryzys serbski 1840-1844 (1993, wyd. serbskie - 2017), Odrodzenie narodowe w Dalmacji: od "slavenstva" do nowoczesnej chorwackiej i serbskiej idei narodowej (2001, wyd. chorwackie – 2006, wyd. niemieckie - 2008) i Odrodzenie narodowe w Istrii w latach 1860-1907 (2010, wyd. chorwackie – 2014). Krzysztof Popek – historyk i slawista, doktor, adiunkt w Pracowni Historii Powszechnej Nowoczesnej w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zainteresowania badawcze: dzieje polityczno-społeczne Półwyspu Bałkańskiego w XIX w. Autor książek „Turecka opończa, belgijska peleryna”. Obraz państwa bułgarskiego w twórczości satyrycznej przełomu XIX i XX wieku (2016), Muzułmanie w Bułgarii 1878–1912 (2022) i Uchodźcy, czyli goście Boga. Studia z dziejów migracji bałkańskich w XIX wieku – przypadek Bułgarii i Serbii (wraz z Bartłomiejem Rusinem, 2022).
Icchok Kacenelson jest szerzej znany jako autor jednego utworu: Dos lid fun ojsgehargetn jidiszn folk, który należy do kanonu literackich świadectw Zagłady. Ta 900-wersowa Pieśń powstała w obozie internowania w Vittel we Francji, gdzie poeta spędził ostatni rok życia. Po deportacji do obozu przejściowego w Drancy został wywieziony do Auschwitz, gdzie zginął w komorze gazowej. Pieśń to zarazem "Epitafium": jedyny w swoim rodzaju kamień nagrobny dla wymordowanych europejskich Żydów.Niniejsza praca to pierwszy z trzech planowanych tomów poświęconych Pieśni. Ich celem jest podsumowanie projektu dwojga autorów. Nasza współpraca zawiązała się podczas rozmów o niemieckim przekładzie poematu pióra Wolfa Biermanna, niemieckiego barda i poety. Jego tłumaczenie z 1994 roku stanowi najważniejszą cezurę w dziejach światowej recepcji "Epitafium". Utwór, w którym autor napisał o narodzie niemieckim, że cały "nie jest przecież wart jednej łzy zrozpaczonego żydowskiego dziecka", stał się w Niemczech wydarzeniem kulturalnym i politycznym."Książka jest wynikiem żmudnej kwerendy i dowodem wielkiego zaangażowania dwojga autorów w opisanie losów i przedstawienie twórczości wybitnego żydowskiego poety Icchoka Kacenelsona. Do tej pory powstało bardzo mało prac na jego temat, a w kontekście polskim autorzy książki są właściwie jedynymi badaczami zajmującymi się konsekwentnie od kilkunastu lat tym tematem. Reasumując, uważam, że praca Andrzeja Pawelca i Magdaleny Sitarz stanowi wartościowy, potrzebny i interesujący wkład do badań nad literaturą jidysz, żydowskim kontekstem kulturowym i historią Zagłady".Fragment recenzji prof. dr hab. Moniki Adamczyk-Garbowskiej, UMCSAndrzej Pawelec jest pracownikiem naukowym Instytutu Filologii Angielskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie uczy filozofii, teorii języka oraz przekładu. Wydał m.in. Znaczenie ucieleśnione (Kraków 2005) i Metafora pojęciowa a tradycja (Kraków 2006). W ostatnich latach prowadzi wraz z żoną, Magdaleną Sitarz, badania nad Pieśnią o zamordowanym żydowskim narodzie Icchoka Kacenelsona, jej przekładami oraz recepcją.Magdalena Sitarz jest pracownikiem naukowym Instytutu Filologii Germańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykłada literaturę niemieckojęzyczną, jak również prowadzi badania nad literaturą i kulturą jidysz XX wieku. Najważniejsze publikacje: Z dziejów jidysz - jednego z języków żydowskich. Wprowadzenie do nauki języka dla szkół wyższych (Kraków 1992), Yiddish and Polish Proverbs - Linguistic and Cultural Contacts (Kraków 2000), Literatura jako medium pamięci. Świat powieści Szolema Asza (Kraków 2010), Literature as a Medium for Memory. The Universe of Sholem Asch's Novels (Frankfurt am Main 2013).
Książka jest etnograficzną opowieścią o nieposłuszeństwach, nielojalnościach i odmowach aktywistek w przestrzeni (post)jugosłowiańskiej. Jako motto dla nieposłuszeństw i polityczny gest przyjęły one zasadę „przekraczania granic” (w ich wszelkich formach: geopolitycznej, fizycznej, etnicznej, narodowej, osobistej). Angażując się w działania na rzecz pokoju i sprawiedliwości, pozostały nieposłusznymi „dezerterkami” i „zdrajczyniami”, które nieustannie „nękają” reżimy obywatelstwa i porządki tożsamości, w jakich żyją. Wprowadzają do przestrzeni publicznej niewygodne tematy i sprawy. „Piorą” i „zszywają” historię, aby ożywić zakazaną pamięć i ujawnić sankcjonowane przez państwa praktyki zapominania. Jako świadkinie określonych czasów i polityk, niepokoją, zakłócają, analizują i archiwizują przeżywane doświadczenia. Nieposłuszne, ulicznice i zdrajczynie. Aktywizm w przestrzeni (post-)jugosłowiańskiej (Disobedient Streetwalkers and Traitors) represents a significant advancement in the anthropology of activism. It acknowledging a critical gap in Western scholarship by recognizing alternative genealogies and the diversity of activist practices in non-Western contexts. The book pushes the boundaries of collaborative, embodied, and reflexive ethnography, offering a meticulous account of long-term fieldwork. It stands as a prime example of an “ethnography of the particular,” illuminating how specific power structures and political regimes manifest in the everyday actions of particular people, situated in a specific time and place. Z recenzji prof. Magdaleny Kazubowski-Houston W książce nie znajdziemy oswojonego zestawu figur bałkańskiego imaginarium. Nie ma tutaj malowniczej egzotyki, nie ma ślicznych krajobrazów, smakowitych a pachnących ponętnie potraw, w tle nie brzmią ani sevdalinki, ani narodne pjesme. Pracując z problemem pamięci i wojny, badaczka nie przestrasza plastycznymi obrazami rzezi czy gwałtu […]. „Bałkany” autorki są przede wszystkim przestrzenią polityki, ideologii oraz aktywizmu. Z recenzji prof. dr. hab. Waldemara Kuligowskiego Magdalena Sztandara – antropolożka społeczno-kulturowa, pracuje w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania badawcze obejmują etnografię performatywną, antropologię wizualną, etnografię feministyczną oraz metodologię badań etnograficznych. W ostatnich latach jej badania skupiały się na tematach nieposłuszeństwa i odmowy w przestrzeni (post)jugosłowiańskiej oraz starzeniu się i aktywizmie. Autorka publikacji naukowych dotyczących aktywizmu i zaangażowania w badaniach etnograficznych.
Józef Feldman(1899–1946) był historykiem dziejów nowożytnych i najnowszych, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, synem krytyka literackiego i publicysty Wilhelma Feldmana oraz tłumaczki Marii z Kleinmanów. Doktorat przygotował pod kierunkiem Władysława Konopczyńskiego. Podczas okupacji niemieckiej ze względu na żydowskie pochodzenie ukrywał się pod przybranym nazwiskiem Józef Sokołowski. Napisał fundamentalne prace o XVIII wieku, między innymi Polska w dobie wielkiej wojny północnej 1704–1709 (1925), Polska a sprawa wschodnia 1709–1714 (1926), Na przełomie stosunków polsko-francuskich 1774–1787. Vergennes wobec Polski (1935). W latach trzydziestych porzucił epokę oświecenia, aby zająć się stosunkami polsko-niemieckimi w XIX wieku. Największe uznanie zyskała książka Bismarck a Polska (1938). Prace Feldmana z zakresu stosunków polsko-niemieckich pod zaborami, pisane nader sugestywnym językiem i oparte na szerokich kwerendach źródłowych, nie uwzględniały jednak archiwaliów pruskich, do których ideowi spadkobiercy „żelaznego kanclerza” go nie dopuścili. Piotr Biliński – historyk, profesor w Instytucie Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Nauczyciel historii w I Liceum Ogólnokształcącym im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Badacz dziejów historiografii, nauki i kultury oraz losów Polski w XIX i XX wieku. Autor ponad 170 publikacji naukowych zamieszczonych na łamach fachowych czasopism oraz monografii książkowych, m.in.: Władysław Konopczyński (1880-1952) historyk i polityk II Rzeczypospolitej, (1999); Feliks Koneczny (1862-1949). Życie i działalność, (2001); Moszyńscy. Studium z dziejów łoniowskiej linii rodu w XIX wieku, (2006); Stanisław Kutrzeba (1876-1946). Biografia naukowa i polityczna, (2011); Władysław Konopczyński (1880-1952) człowiek i dzieło, (2017); Wacław Tokarz (1873-1937). Historyk walk o niepodległość, (2018); Wiktor Bazielich (1892-1963). Historyk Starego Sącza, (2019); W walce o niepodległość Polski i prawa kobiet. Biografia Wandy Pełczyńskiej, (2023); Adam Vetulani (1901-1976) historyk prawa polskiego i kanonicznego, (2023). Wraz z Pawłem Plichtą opublikował Władysława Konopczyńskiego Dziennik 1918-1926, t. 1-4, (2016-2021), a z Jackiem Emilem Szczepańskim Dziennik 1939-1944 Stanisława Srokowskiego, (2021). Obecnie pracuje nad obszerną biografią Henryka Barycza.
Autor monografii przypomniał słynne zdanie Juliusza Osterwy o tym, że „teatr stworzył Bóg dla tych, którym nie wystarcza kościół”, po czym wyjaśnił, że książka poświęcona jest twórcom przekraczającym granice teatru i wkraczającym w „domenę liturgii”, „nawiązującym do szeroko pojętej strefy sacrum, do spraw ostatecznych”. Tom już w punkcie wyjścia przybiera charakter dzieła bardzo osobistego, czego autor nie ukrywa, zwracając uwagę na fakt, że niektóre umieszczone w książce teksty stanowią „gest pamięci wobec przyjaciół”. z recenzji dra hab. Patryka Kenckiego Tadeusz Kornaś dysponuje unikalną wiedzą, która pozwala mu rozpoznać w dziele teatralnym kody liturgiczne, tworzące oryginalny „szyfr transcendencji”. Z powodu gwałtownego zeświecczenia kultury Zachodu, dla większości widzów (ale i teatrologów) jest to szyfr nie tylko trudny do odczytania, ale nawet zauważenia. Autor przypomina powstałe w wieku XX teksty i spektakle, których nie sposób zrozumieć bez znajomości liturgii. Dotyczy to zarówno pism Limanowskiego i Osterwy, spektakli Schillera, Grotowskiego, Białoszewskiego, dzieł Nowosielskiego (jako autora scenografii teatralnej) czy Roberta Pożarskiego. Kornaś dysponuje też wyjątkową wrażliwością na metafizyczny wymiar sztuki, w szczególności zaś kwestie związane ze śmiercią człowieka i końcem świata (tzw. „Rzeczy ostateczne”), dzięki czemu potrafi przenikliwie interpretować dzieła Mikulskiego, Kajzara, Jarnuszkiewicza. Perspektywa eschatologiczna pojawia się nawet we wspomnieniu o teatrologicznej działalności Zbigniewa Osińskiego. z recenzji dra hab. Jacka Kopcińskiego Dr hab. Tadeusz Kornaś, prof. UJ- pracuje w Katedrze Teatru i Dramatu na Wydziale Polonistyki. Opublikował m. in. książki: Włodzimierz Staniewski i Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice” (2004), Aniołom i światu widowisko (2009), Schola Teatru Węgajty. Dramat liturgiczny (2012), Apologie. Szkice o teatrze i religii (2017). W latach 1997-2009 był redaktorem Gazety Teatralnej „Didaskalia” (w latach 2004-2008 redaktorem naczelnym). Od roku 2016 jest członkiem kolegium redakcyjnego kwartalnika „Teatr Lalek”.
Odsłony dehumanizacji wypełniają lukę w polskim piśmiennictwie naukowym, systematyzując i porządkując rozproszone, zróżnicowane źródła danych na temat dehumanizacji oraz dokonując syntezy głównych nurtów, teorii, koncepcji i przyczynków do studiów nad tym zjawiskiem. Co więcej, łączą dostępną wiedzę z solidną, pogłębioną, często wyczerpującą analizą i interpretacją różnorodnych form dehumanizacji. Prezentują je zarówno w formie wykładu akademickiego, jak i popularyzacji niektórych aspektów dehumanizacji w szerszym ujęciu i z zastosowaniem publicystycznych środków wyrazu [ ]. Monografia stanowi cenny i unikatowy wkład w rozumienie współczesnego człowieka, społeczeństwa i cywilizacji. Cechuje się wysokimi walorami analityczno-poznawczymi. W interdyscyplinarny sposób łączy elementy nauk społecznych i humanistycznych. To atrakcyjna, pouczająca lektura nie tylko dla specjalistów i naukowców, ale też dla wszystkich zainteresowanych tematem. Jest to po prostu "mądra książka", po którą warto sięgnąć, by lepiej zrozumieć zawiłości współczesnego świata społecznego.prof. dr hab. Artur Gruszczak, Uniwersytet Jagielloński w KrakowieOdsłony dehumanizacji imponują objętością kwerendy, wielością wątków, bogactwem egzemplifikacji. Autor pokazał swoje doskonałe kompetencje badawcze, zebrał olbrzymią ilość materiałów, dokonał ich oceny, wyciągnął oryginalne wnioski. To ogromy wkład we współczesne badania nad dehumanizacją. Co więcej, praca jest ciekawa. Wywołuje u czytelnika syndrom "jeszcze jednego rozdziału" dzięki licznym przykładom i przystępnemu językowi. Tom przybliża złożoną kwestię dehumanizacji z różnych perspektyw badawczych. Pokazuje, jak skutecznie stosować współczesną naukę do zrozumienia otaczających nas zjawisk, pobudza refleksję, zachęca do analiz i interpretacji.dr hab. Jacek Ziółkowski, Uniwersytet Warszawski
W książce podjęto próbę zdefiniowania zakresu rosyjskiego języka biznesu (RJB) i wyodrębnienia takich jego treści, które okażą się przydatne polskim studentom rusycystyki. Dla zrealizowania tego zamierzenia przeprowadzono trójstopniowe postępowanie badawcze obejmujące: przegląd literatury przedmiotu dotyczącej RJB jako języka specjalistycznego; zbadanie zakresu, jaki RJB przypisują autorzy rosyjskich i polskich podręczników do nauki tej odmiany języka; skonfrontowanie uzyskanych wyników z danymi na temat użycia RJB pozyskanymi od absolwentów filologii rosyjskiej aktywnie wykorzystujących znajomość języka rosyjskiego w swej pracy. Zastosowano metodologię doboru kręgów tematycznych, posługując się klasyfikacjami umieszczonymi na zawodowych portalach internetowych: LinkedIn, Pracuj.pl i Goldenline. Monografia może nie tylko wzbogacić zasób wiedzy przedmiotowej dydaktyków akademickich zaangażowanych w proces nauczania RJB (na kierunkach rusycystycznych oraz pokrewnych: slawistycznych, lingwistyce stosowanej z językiem rosyjskim), ale również posłużyć do przygotowania podręczników do nauki RJB, uwzględniających realne potrzeby współczesnego rynku pracy.
Karolina Gołąbek – absolwentka filologii rosyjskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie językoznawstwo. Adiunkt dydaktyczny w Zakładzie Komunikacji Językowej i Kulturowej w Instytucie Filologii Wschodniosłowiańskiej UJ. Nauczycielka języka rosyjskiego. Główne zainteresowania badawcze to szeroko traktowane języki specjalistyczne (ich nauczanie oraz dydaktyka przekładu). Oprócz działalności dydaktycznej i tłumaczeniowej zajmuje się współpracą ze środowiskiem nauczycielskim poprzez udział w projektach naukowo-dydaktycznych, konferencjach krajowych i międzynarodowych. Specjalizuje się w metodyce nauczania języka specjalistycznego (języka biznesu) oraz języka ogólnego.
Rozplątywanie traumy i tkanie odpornościJak pomóc dziecku odzyskać poczucie bezpieczeństwa po trudnych doświadczeniach? Sabine Vermeire podkreśla, że skuteczna praca z traumą wymaga od terapeuty wrażliwości, otwartości oraz umiejętności uważnego słuchania historii, które młodzi pacjenci opowiadają o sobie i swoich przeżyciach.Autorka, łącząc podejścia systemowe i narracyjne, prezentuje zestaw kreatywnych praktyk, takich jak wywiady biograficzne, przedstawienia teatralne czy prace plastyczne. Narzędzia te pozwalają na dekonstrukcję traumatycznych narracji i budowanie nowych, wzmacniających opowieści, które pomagają dzieciom przywrócić wiarę we własne możliwości. Analizując wzorce relacji w rodzinie, szkole oraz innych kluczowych środowiskach, Vermeire pokazuje, jak ważną rolę odgrywa zespół wzajemnego wsparcia w procesie terapeutycznym. Zalecana przez nią postawa "poważnej lekkości" pozwala dziecku na bezpieczną konfrontację z trudnymi doświadczeniami i odzyskanie poczucia własnej wartości.Systemowa i narracyjna terapia traumy u dzieci to podręcznik pełen praktycznych wskazówek oraz inspirujących przykładów klinicznych. Dzięki tej książce terapeuci oraz specjaliści dowiedzą się, jak skutecznie wprowadzać realne zmiany w życiu dzieci i ich rodzin.Sabine Vermeire, integrując współczesną systemową perspektywę z podejściem narracyjnym i dialogicznym, w niezwykle inspirujący sposób pokazuje, jak dzięki rozmowom i zabawom terapeutycznym pomagać dzieciom, które doświadczyły traumy. Otwiera drzwi swojego gabinetu i pozwala nam poznać oryginalne, elastyczne, innowacyjne podejście do rozplątywania traumy i tkania psychicznej odporności. Jej praca z dziećmi, obejmująca także ich bliskich i sieć społeczną, budzi nadzieję, nie upraszcza, dostrzega złożoność oraz szerszy, często bolesny kontekst życia.prof. dr hab. Barbara Józefik, Pracownia Psychologii i Psychoterapii Systemowej, UJ CMKsiążka jest pisana z troską i uważnością na młode osoby, których udziałem są doświadczenia traumatyczne, ale bez lęku, jaki czasami towarzyszy tej tematyce. Dzięki temu Sabine Vermeire zaprasza Czytelnika do kreatywności w pracy klinicznej, a przede wszystkim do bycia w relacji. Zaletą podręcznika jest to, iż został napisany przez praktyka dla praktyków. Autorka dzieli się swoim doświadczeniem klinicznym i zaprasza nas do twórczego, a zarazem popartego głęboką refleksją oraz troską podejścia do psychoterapii.dr Szymon Chrząstowski, Uniwersytet Warszawski, autor książki Nie tylko schematKsiążka Sabine Vermeire to pozycja niezwykła. Z odwagą i lekkością opowiada o zjawiskach, które zazwyczaj kojarzą się z cierpieniem i brakiem nadziei. Autorka nie tylko dzieli się kreatywnymi sposobami wspierania młodych osób w mierzeniu się z przeciwnościami losu, ale również z wrażliwością zaprasza nas do świata swoich pacjentów i własnej pracy terapeutycznej. To poruszające świadectwo tego, że rozplątywanie traumy i tkanie odporności za pomocą technik narracyjnych jest możliwe - i skuteczne. Vermeire inspiruje, dodaje odwagi i budzi nadzieję.lek. Bartłomiej Taurogiński, Pracownia Psychologii i Psychoterapii Systemowej UJ CM
Książka ta stanowi przyczynek do dyskusji nad wykorzystaniem obiektu we współczesnych polskich sztukach choreograficznych oraz wprowadzenie do możliwych ontologii przedmiotu, które wyłaniają się z tych praktyk. Celem autora jest zarysowanie problematyki na przykładzie działań trzech artystek kojarzonych ze sceną tańca współczesnego: Aleksandry Borys, Izy Szostak i Magdaleny Ptasznik. Guzy stwarza adekwatną metodologię, opartą na trendach filozoficznych skupionych na kategoriach przedmiotu i materii, która pozwala przybliżyć specyfikę poszczególnych projektów artystycznych wspomnianych choreografek, a także zaznaczyć dzielące je różnice. Odwołuje się przy tym do realizmu agencyjnego Karen Barad, tłumacząc nietrwałą, labilną naturę obiektu w projektach Borys; do ontologii zwróconej ku przedmiotom Grahama Harmana, podkreślając posthumanistyczny wymiar twórczości Szostak; a także do myśli spekulatywnej Quentina Meillassoux oraz Isabelle Stengers, eksplorując rozwój form artystycznych Ptasznik.Analizom prac i wypowiedzi artystek [] towarzyszy charakterystyczny dla refleksji Guzego namysł teoretyczny. Głównymi matronkami tego przedsięwzięcia są Karen Barad i Donna Haraway. Guzy słusznie zauważa, że choreografia staje się idealnym polem do praktykowania nowego materializmu, ponieważ w spektaklach często obserwujemy dynamiczne współdziałanie ciała i materii. To podejście podważa tradycyjne hierarchie, w których centralnym punktem jest człowiek, a przedmioty jedynie tłem. Nowy materializm służy tu redefiniowaniu postrzegania materii, która jest nie tylko bierną substancją, lecz także dynamicznym, żywym i zdolnym do działania aktantem.Z recenzji dr. hab. Piotra Morawskiego, prof. UWMaciej Guzy - Absolwent prawa i teatrologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktorant w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UJ, gdzie przygotowuje rozprawę poświęconą dźwiękowym aspektom współczesnej scenografii teatralnej. Laureat nagrody specjalnej im. Sławomira Świontka dla najlepszej pracy z zakresu teorii teatru (2022). Zakładał Pracownię Kuratorską, w której zajmował się działalnością kuratorsko-producencką w obszarze sztuk performatywnych. Swoje zainteresowania badawcze koncentruje na materii teatru, jego dźwiękowości, a także próbie powiązania współczesnych teatrologicznych metodologii badawczych z dyskursami nowego materializmu i sound studies. Publikował między innymi w "Przeglądzie Kulturoznawczym", "Pamiętniku Teatralnym", "Didaskaliach", a także "Dwutygodniku", "Ruchu Muzycznym", "Glissandzie" i "Dialogu".
Digital games are collaborative endeavors, yet poststructural theory’s deconstruction of the auteur concept overlooks its potential. This study proposes reformulating the auteur category to empower non-Western and non-heteronormative female developers. The auteur concept, currently seen as serving Western, white, heterosexual male interests, can be pivotal in subjectifying diverse developers and teams. Through examining works of Muriel Tramis, Elizabeth LaPensée, Christine Love, and Meg Jayanth, this research illustrates benefits of designating these individuals as female auteurs. Using an intersectional framework, the author argues that the auteur category is crucial for protecting rights of women and sexual minorities in gaming. These developers represent their communities, regardless of their specific roles. The study posits that integrating digital games and auteur theory can benefit underrepresented groups. It contributes to discussions on authorship in digital media, diversity in game development, and the intersection of identity and creative expression in gaming. Filip Jankowski is a post-doctoral fellow in the Institute of Audiovisual Arts at the Jagiellonian University. His articles, focusing on the game history and theory, were published in journals such as Games and Culture, Game Studies, and Journal of Gaming & Virtual Worlds.
Książka Małgorzaty Opoczyńskiej jest mythosem rozciągającym się między pytaniami Autorki: „Pamiętasz?, opowiadaj” a „Pamiętasz?, pamiętam”. Jest wyjątkową o-powieścią mozaikową (z)ułożoną z drobnych, o różnej kolorystyce, strukturze i fakturze kawałków życia Tych, które to życie – na różne sposoby – dotknęło. Jest polifoniczną o-powieścią o meandrach przymusu powtarzania życia, czegoś z życia, przebywając tym samym w egzystencjalnym kokonie (któż by się nie znalazł w nim choćby raz). Określę ją także jako mythos mądrą przy-powieścią o owych meandrach i o czasie, przez który przechodzi każdy z nas. Przemijam? To jedno z pytań, nazwę je filozoficznym a zatem pierwszym, jest stawiane przez człowieka bez (od) końca. Autorka pytając: „dla czego tak musi być?”, że wszystko, co się przeżyło i że się żyje powtarza się, udziela odpowiedzi, wielokroć wcześniej posłyszanej w wypowiedziach bohaterów tej książki, a zatem i Jej: „wszystko się powtarza, powtarza się, by trwało inaczej niż dotąd” (s. 257). Powtarza się aby nie-przemijało to, co powtarzające się i powtarzane, choćby i jeszcze raz w bólu jak i ekstazie - ku komuś i czemuś, kto był i co było, ale i kto miałby być i co miałoby by być dalej? (…). Styl pisarski Autorki jest osobisty i osobliwy, niemożliwy do pomylenia z innym i wyróżniający się spośród kanonicznych języków tekstów z kręgu akademickiego, a w zasadzie będący poza nimi. Jej pismo jest artystyczną odpowiedzią na przywołany przez nią postulat Krystiana Lupy: „siebie piszcie”. To pismo jest Jej własnością, przez to jest wiary-godne – godne Jej i dające wiarę w godność tego, co i jak przez Nią za-pisane (…).Wskazuję na osobliwy styl pisarstwa Autorki również dlatego, że urzeka mnie jego poetyckość – Czytelnik napotyka na nią od pierwszej karty książki, bo przecież spis treści to wiersz. Kompozycja książki, którą uznaję za wyjątkowo intrygującą i wykwintną, przełamuje konwencję pisarstwa akademickiego. I to jest duży walor książki, ponieważ żeby móc – jak podpowiada fenomenologia życia – dotrzeć do istoty czegoś z życia, które się powtarza poza zasadą przemijania – potrzebne było użyć mowy, która wydobywa na światło mythosy Tych, którzy stanęli naprzeciw Autorki. Czy Autorka pisała książkę także „po to, żeby skończyć [ją] jak najlepiej” (słowa Bernharda przywołane przez Autorkę na stronie 122)? Tego nie wiem. Ale wiem, jak ją skończyła. Skończyła ją swoim wierszem – poezją, której wiele na kartach tej książki. A poezja mówi, bez orzekania o… W tym upatruję szacunku Autorki dla Tych, których mythosy zostały wywołane i przywołane ku ich posłyszeniu i które nie są samotne – spotykają się one ze sobą na głównych traktach tej książki. Książka "Poza zasadą przemijania. Studium przymusu powtarzania" autorstwa Małgorzaty Opoczyńskiej to praca w wybranym przez Autorkę obszarze problemowym erudycyjna, kompetentnie osadzona w różnych tekstach kulturowych, co ubogaca autorskie ujęcie treści czyniąc ją wyjątkową. Nie ma analogicznej czy zbliżonej publikacji na rynku polskim oraz - jak mniemam – światowym, a chodzi zarówno o jej treść jak i styl stworzonego dzieła. Książkę lokuję w transdyscyplinarnym dyskursie humanistycznym, którego jednym z celów jest to, co szczególnie bliskie Autorce – docieranie różnymi drogami do wciąż nieujawniającej się w pełni, a tym samym chroniącej siebie samą przed dogmatyzmem, prawdy o człowieku w jego wielowymiarowej, niepewnej, kruchej, egzystencji w czasie, w którym jej miejsce. Jest istotnym wkładem do rozumienia humanistyki poza podziałami dyscyplinarnymi, gdzie istotniejsze są wciąż ponawiane pytania o to, kim się staje człowiek z wpisaną w to stawanie np. obecnością innych – tych bliższych i dalszych, niż udzielanie nań odpowiedzi roszczących sobie prawo do, przynajmniej, bycia trafnymi. fragment recenzji prof. UŁ. Dr hab. Anny Walczak Małgorzata Opoczyńska-Morasiewicz – profesor UJ, doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczycielka akademicka, wieloletnia pracowniczka Instytutu Psychologii na Wydziale Filozoficznym UJ, ostatnio – kierowniczka Zakładu Psychoprofilaktyki i Psychoterapii w Instytucie Psychologii. Specjalistka psychologii klinicznej, psychoterapeutka Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i superwizorka Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Specjalizuje się w psychologii i psychoterapii egzystencjalnej. Autorka kilkudziesięciu prac naukowych, w tym ośmiu książek naukowych, m.in. „Drugie życie snów. Frazy, ekfrazy i tak dalej”, „Pasaże egzystencji. Strony psychoterapii i inne strony”, „Genealogie psychoterapii. Fragmenty dyskursu egzystencjalnego”, „Dialog Innych albo inne monologi”, „Róża wierszem niezawołana. Szkice na temat poznania i samopoznania”. W przygotowaniu: „Odzwierciedlenia. Spekulacje” oraz tomik poetycki: „Zanim”
Niniejsza monografia to pierwsze polskie bezpośrednie tłumaczenie przednowoczesnego indyjskiego tekstu tantrycznego z języka innego niż sanskryt, opatrzone komentarzem i obszernym wprowadzeniem. Przekład fragmentów XVIII-wiecznego manuskryptu zabiera czytelnika w niezwykły i tajemniczy świat średniowiecznych bengalskich tantryków, słynących ze swojej ezoterycznej literatury i erotycznych rytuałów. Książka jest wyjątkowa w piśmiennictwie polskim i literaturze światowej, gdyż skupia się na słabo poznanym korpusie literatury sahadźija. Badania autora nad Nighrthaprakśval (NPV) pozwalają lepiej zrozumieć rytualne aspekty wisznuizmu sahadźija i jego historyczny rozwój oraz specyfikę tantry wschodnioindyjskiej, odrębnej od sanskryckiej.Zawarty w tym tomie przekład napisany jest jasnym językiem - jak na opis ezoterycznych czy wręcz tajemnych praktyk. Robert Czyżykowski eksponuje duchowy, wspólnotowy i religijnie wyrafinowany wymiar jednej z rozlicznych hinduskich tradycji tantrycznych. Opracowanie to może stanowić swoisty przewodnik po rytualnej wizualizacji przedstawionej szczegółowo w NPV. Ten wyjątkowy na tle obszernej literatury sahadźija tekst odzwierciedla problem niejednorodności całego nurtu synkretycznych tradycji wisznuickiego bhakti rozwijanych w Bengalu. Wprowadza czytelnika w mistyczny świat ciała, wyjaśnia sens wykorzystania erotyki i konkretnych seksualnych technik, akcentując przezwyciężenie dualizmu oraz odkrycie wewnętrznego cielesnego pejzażu, wizualizowanego jako sieć arterii, krętych rzek, stawów, komnat, bram, miast i twierdzy. Celem nadrzędnym owych rytualnych praktyk jest wyrugowanie "kapryśnej żądzy i osiągnięcie stanu jedności", między innymi przez akt seksualny.Z recenzji dr hab. Marzenny Jakubczak, prof. UJRobert Czyżykowski- adiunkt w Zakładzie Historii Religii Instytutu Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego; religioznawca, specjalista w zakresie religii Indii. Jego zainteresowania naukowe obejmują religie Bengalu, hinduizm, wisznuizm, tantrę i jogę. Prowadził badania w Indiach, a w ostatnich latach zajmował się średniobengalskimi manuskryptami tradycji sahadźija. Opublikował dwie monografie: Droga do doskonałości w tradycji Ćajtanji (Kraków 2004), Ciało mistyczne i fizyczne w wisznuizmie sahadźija (Kraków 2013), a także wiele artykułów w języku polskim i angielskim. Koordynator i uczestnik krajowych i międzynarodowych projektów badawczych. Prowadził wykłady gościnne, między innymi w Wiedniu, Oxfordzie, Kalkucie i Wilnie.
Przedmiotem badań – ilościowych i jakościowych – zaprezentowanych w monografii jest wpływ środowiska społecznego na dobrostan i podmiotowość uczniów w szkole, nauczycielskie rozumienie środowiska społecznego oraz to, w jaki sposób informacje o środowisku społecznym uczniów są w szkole gromadzone, analizowane i wykorzystywane. W badaniach uwzględniona została perspektywa uczniów i nauczycieli z trzech szkół reprezentujących różne środowiska społeczne. Książka będzie przydatna zarówno dla badaczy, jak i dla praktyków. To głos na rzecz traktowania zarządzania w edukacji i przywództwa edukacyjnego jako przedsięwzięcia interdyscyplinarnego, na styku nauk o zarządzaniu i jakości, pedagogiki, socjologii, filozofii edukacji czy psychologii. Praktycy znajdą w niej rekomendacje dotyczące wzmacniania przywództwa edukacyjnego, które jest zorientowane na wspólnotę i więzi ze środowiskiem społecznym. Autorka dąży do oceny, w jaki sposób takie elementy środowiska społecznego, jak rodzina, sąsiedztwo, grupa koleżeńska, organizacje pozaszkolne oraz aspekty religijne i kulturowe wpływają na poczucie dobrostanu uczniów oraz ich poczucie autonomii i aktywności w procesie edukacyjnym. […] Książka wpisuje się w szerszy kontekst badań nad wpływem środowiska społecznego na edukację, przyczyniając się do rozwoju wiedzy z tego zakresu. Z recenzji prof. dr hab. Joanny Madalińskiej-Michalak Opracowanie ma charakter interdyscyplinarny. Joanna Trzópek-Paszkiewicz bardzo sprawnie porusza się na pograniczach takich dziedzin, jak zarządzanie, pedagogika (w tym szczególnie pedagogika społeczna i pedagogika ogólna) oraz socjologia i filozofia edukacji. Dobór źródeł oraz sposób ich analizy świadczą nie tylko o erudycji Autorki, lecz przede wszystkim o wysokich kompetencjach w sferze warsztatu naukowego. Prezentuje ona rzadką dziś postawę badawczą, w której najważniejszy do rozwiązania jest dobrze zidentyfikowany problem, mniejsze zaś znaczenie ma wierność kanonom reprezentowanej dyscypliny. Z recenzji prof. dr. hab. Henryka Mizerka O Autorce Joanna Trzópek-Paszkiewicz – doktor nauk o zarządzaniu i jakości, pracowniczka badawczo-dydaktyczna w Zakładzie Przywództwa i Zarządzania w Edukacji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Założycielka i liderka organizacji pozarządowej działającej od 2009 roku na rzecz wyrównywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży.
Zmiana zaczyna się od umiejętnej rozmowy Wprowadzanie zmian w życiu często wiąże się z rozterkami i obawami utrudniającymi podjęcie decyzji oraz realizację zamierzeń. Odpowiednie narzędzia oparte na dialogu motywującym (DM) pomogą pokonać te bariery i umożliwią trwałą zmianę. William R. Miller i Stephen Rollnick z dużą dozą empatii i zrozumienia wyjaśniają, na czym polega metoda DM oraz jak skutecznie stosować ją w praktyce terapeutycznej. Omawiają podstawowe zadania w pracy z klientami: angażowanie, ukierunkowywanie, wywoływanie oraz planowanie. W zaktualizowanym wydaniu znalazły się informacje o stosowaniu języka zmiany w stanach ambiwalencji, sposobach wzmacniania motywacji oraz unikania typowych pułapek komunikacyjnych. Wyjaśnione krok po kroku etapy prowadzenia dialogu motywującego pozwalają skutecznie wspierać innych w ich drodze do pozytywnej transformacji.
Książka zawiera praktyczne wskazówki, które pomogą usprawnić proces terapeutyczny. Skorzystają z niej nie tylko specjaliści pracujący w obszarze zdrowia psychicznego, ale także pracownicy socjalni, pedagodzy czy trenerzy interpersonalni. Dla osób, które po raz pierwszy spotkają się z Dialogiem motywującym, wartością może być sam sposób prezentacji metody. Mistrzostwo jej autorów pozwala im na przedstawienie najtrudniejszych kwestii w prosty i przystępny sposób. Tych, którzy znają poprzednie wydania i są już z podręcznikiem zaprzyjaźnieni, prawdopodobnie zaintryguje nowe spojrzenie na stare sprawy, w tym redefinicja dotychczasowych pojęć związanych z DM. Dowiedzą się między innymi, jakie są zadania w DM, czym różni się stare dobre „wywoływanie” od nowego, równie dobrego, „umacniania” oraz czym jest podejście wahadłowe. Brzmi ciekawie? Dla mnie bardzo. Zapytano mnie o zdanie, więc polecam, jednak decyzję, czy włączyć tę książkę do Waszej biblioteczki, podejmijcie Państwo sami – jak to w DM. Monika Meinhart-Burzyńska, prezes Zarządu Polskiego Instytutu Dialogu Motywującego W nowym wydaniu podręcznika znajdziemy przejrzysty opis podstaw DM z przykładami, zaktualizowaną terminologię oraz specjalne sekcje „Dla terapeutów”. Wciąż jednak jest to książka dla wszystkich zajmujących się pomaganiem w zmianie, a teraz również – w długotrwałym rozwoju.
dr Małgorzata Adamczyk-Zientara, psychoterapeutka i superwizorka Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczej i Behawioralnej, terapeutka motywująca Polskiego Stowarzyszenia Dialogu Motywującego (d. PTTM), członkini Motivational Interviewing Network of Trainers Dialog motywujący. Jak pomóc ludziom w zmianie i rozwoju to pozycja obowiązkowa zarówno dla doświadczonych praktyków, jak i dla osób dopiero rozpoczynających swoją przygodę z metodą dialogu motywującego.
Miller i Rollnick z mistrzowską precyzją tłumaczą kluczowe elementy DM – zrozumiały język, empatyczne podejście autorów i praktyczne wskazówki czynią z tej książki nie tylko podręcznik, ale i inspirację dla każdego, kto chce skutecznie wspierać innych w procesie transformacji. Zygmunt Medowski, przewodniczący Zarządu Polskiego Towarzystwa Dialogu Motywującego dr Robert Rejniak, przewodniczący Rady Programowej Polskiego Towarzystwa Dialogu Motywującego
O Autorach William R. Miller, PhD– emerytowany profesor psychologii i psychiatrii na Uniwersytecie Nowego Meksyku, współtwórca metody dialogu motywującego. Jego główne obszary zainteresowań naukowych to leczenie i profilaktyka uzależnień oraz szerokie zastosowanie psychologii zmiany. Laureat licznych nagród i wyróżnień, w tym nagrody Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego. Jest autorem kilkudziesięciu książek i setek artykułów. Stephen Rollnick, PhD – honorowy profesor na Wydziale Medycznym Uniwersytetu w Cardiff, współtwórca metody dialogu motywującego. Specjalista w zakresie zdrowia psychicznego i chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca, choroby serca oraz HIV/AIDS. Jest autorem licznych artykułów naukowych i książek dotyczących wspierania ludzi w procesie zmiany.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
