Wojciech Piasek, Piotr Oliński
Bariery – możliwości – wyzwania. Wprowadzenie do lektury / 9
Wojciech Piasek
Przyroda jako bariera, możliwość oraz wyzwanie a interpretacja humanistyczna interakcji człowieka z przyrodą w historii / 11
Rafał Kleśta-Nawrocki
Bariery i wyzwania współczesnego postrzegania przyrody. Ponowne oczarowywanie świata / 23
Filip Rogalski
Kiedy w ciele etnografa ujawnia się pewien staruszek – idiosynkrazje cielesne i ontologia animistyczno-perspektywistyczna wśród Arabela z Amazonii peruwiańskiej / 49
Rafał Beszterda
Negocjowanie tradycji na Jawie. Podbieranie miodu pszczołom olbrzymim / 79
Radosław Piętka
Człowiek-roślina u Wergiliusza / 107
Aleksandra Arndt
W trosce o italską przyrodę. Refleksje preekologiczne na kartach literatury rzymskiej przełomu er / 125
Piotr Kołodziejczak
Czy stopień urbanizacji był wyznacznikiem „europejskości”? Miasta i natura w De Europa Eneasza Sylwiusza Piccolominiego / 141
Piotr Pranke
Dlaczego wyspy? Handel i władza – wpływ wymiany o charakterze interregionalnym na funkcjonowanie mikroregionów osadniczych Wielkopolski w dobie kształtowania się władztwa wczesnopiastowskiego – wybrane przykłady / 169
Wacław Kulczykowski
Długie kanały wodne w państwie krzyżackim jako przykład przekształcania naturalnych warunków hydrologicznych / 195
Piotr Oliński
Triumf żywiołu. Siła sztormów na Bałtyku u schyłku średniowiecza / 217
Michał Słomski
Małe miasto, dwa jeziora i jeden historyk. Bariery, wyzwania i możliwości badań środowiskowych na przykładzie Dolska w XVII wieku / 229
Adam Kucharski
Wyzwania, interakcje i bariery przyrodnicze. Podróżnicy wobec środowiska naturalnego w XVII–XVIII wieku. Uwagi ogólne na gruncie polskim / 249
Mateusz Maleszka
Rola klimatu w wykształceniu się „zaawansowanych typów rasowych” według niemieckich antropologów z przełomu XIX i XX wieku / 271
Aleksander Smoliński
Elementy roślinne stosowane w europejskiej i polskiej symbolice wojskowej. Część 2 / 287
Jadwiga Lechicka interesuje autora jako historyczka. Temu zainteresowaniu daje on pierwszeństwo i z takiego punktu wychodzi w swych rozważaniach. Bohaterkę książki przedstawia jako człowieka pojedynczego – jednostkę podejmującą wybory życiowe, mającą indywidualne pragnienia i oczekiwania wobec siebie. Wykorzystuje do tego ślady – biografemy, które pokazują ją jako podmiot prywatny z niepowtarzalnym jednostkowym doświadczeniem, bohaterkę swojego życia. Biografemy to informacje etnograficzne, które identyfikują prywatne doświadczenie, ale nie dają w nie wglądu. W związku z tym autor jednocześnie odwołuje się do biografemów i do stworzonego przez współczesne Lechickiej kobiety nowego wzorca kobiecości – „kobiety nowej i nowoczesnej”, sformułowanego po I wojnie światowej przez środowisko, z którym Lechicka była związana – homo academica.
Równolegle z zainteresowaniem Lechicką jako człowiekiem pojedynczym autor zajmuje się kulturowym porządkiem i relacją płci w międzywojennej i powojennej historiografii polskiej. Przygląda się temu z perspektywy doświadczeń Jadwigi Lechickiej, jej stosunku do siebie samej oraz jej działań związanych z edukacją, pracą zawodową i rodziną. Diagnozując przypadek Lechickiej, dokonuje kontekstualizacji jej biografemów w zgodne zestawienie – za sprawą pojęcia uwrażliwiającego porządku i relacji płci – z biografemami innych kobiet oraz dotyczącymi ich danymi statystycznymi.
Sztuka polska, która powstawała poza granicami Polski – szczególnie po wybuchu drugiej wojny światowej – jako niezwykle istotne zjawisko w dziejach polskiej kultury artystycznej, pomimo poważnego rozpoznania i wielu badań naukowych, systematycznie i konsekwentnie od 1989 roku prowadzonych w środowiskach uniwersyteckich przez historyka sztuki prof. zw. dr. hab. Jana Wiktora Sienkiewicza, nadal czeka na swój naukowy korpus.
Oddane do rąk czytelników opracowanie jest kolejnym uzupełnieniem „mapy tropów” w polskiej historii sztuki XX i XXI wieku. Ważnym tym bardziej, że szczególnie w ostatnich latach (w pierwszej i w drugiej dekadzie XXI wieku) wraz ze śmiercią wybitnych osobowości polskiego życia artystycznego na emigracji – zarówno w krajach europejskich, jak i pozaeuropejskich – wiele dzieł z zakresu sztuki plastycznej oraz archiwaliów uległo częściowemu lub całkowitemu rozproszeniu. Tylko nieliczne, zabezpieczone przez spadkobierców zbiory archiwalne i artystyczne dotyczące sztuki polskiej powstałej na emigracji po 1939 roku trafiły do Polski.
Apokalipsa św. Jana nie jest, wbrew jej potocznemu, popkulturowemu rozumieniu, katalogiem spektakularnych katastrof albo jedynie pobudzającą wyobraźnię twórców charakterystyką antychrysta. Opisuje zakorzenienie historii życia wierzących w Zmartwychwstałym i pamięć o perspektywie eschatycznej. Kościół przedstawiony w Ap, będąc w świecie, przeżywa kryzysy, problemy i zagrożenia (por. Ap 1,9; 2,6.9.10.13.15.20.22; 6,9-11; 7,14; 11,7; 12,11; 13,11; 17,6 18,24). Z tego powodu potrzebuje formatora, który poprzez pewne narzędzia zaproponuje system naprawy bądź umocnienia gmin chrześcijańskich. Patrząc na obraz Kościoła zawarty w ostatniej księdze Pisma Świętego i porównując go z obrazem dzisiejszego Kościoła, dotkniętego przez różne trudne sytuacje, należy postawić pytanie o to, w czym wspólnota przedstawiona w Ap może szukać swojego ratunku, aby później podobne narzędzia móc wykorzystać wobec współczesnego Kościoła. Wydaje się, że jednym z takich sposobów jest użycie przez formatora bardzo konkretnych i radykalnych wypowiedzi imperatywnych kierowanych do wspólnoty. Dlatego analiza tekstów biblijnych będzie pokazywała, jaką rolę odgrywają imperatywy w konkretnej sytuacji Kościoła, jakie mają znaczenie, w jakiej kondycji są ich adresaci, kogo można uważać za formatora oraz jaki będzie efekt zastosowania się bądź niezastosowania do tych wezwań.
Powroty określają naszą egzystencję. Uprawianie filozofii jest zawsze stawianiem siebie samego pod znakiem zapytania, co oznacza, że myślenie nigdy się nie kończy. Problemy w niniejszej książce są rezultatem powrotów do spraw i pytań, o których już się kiedyś mówiło, lecz po latach dostrzega się, że całość należy poddać ponownej interpretacji, ponieważ zmieniliśmy się i świat wokół nas. Oczywiście nie jest to książka o wszystkich problemach współczesnego człowieka, może nawet nie o tych najważniejszych, lecz o tych, które dotyczą każdego z nas.
Problemy z tożsamością, idea nowego człowieka, zagubienie w istnieniu, kryzys rozumności, pytania o Boga, wolność i demokrację, choroby kultury i niejasności wokół osoby. Nie jest to łatwy czas, aby mówić o naszych sprawach i zachęcać do myślenia. Coraz częściej kultura przyzwyczaja nas, że nie warto dostrzegać problemów, snuć nad nimi rozważań i poszukiwać dróg rozwiązania. Zamiast tego troszczy się o kształtowanie emocji i utrzymuje człowieka w stanie niezdolności do myślenia. Dążenie do unifikacji świata i jego redukcji do jednego wymiaru (również naukowego) nie sprzyja myśleniu. Praktycznie wygląda to tak, że coraz mniej jest ludzi, którzy wiedzą, że nie wiedzą, znakomicie potwierdzając efekt Dunninga- Krugera, który polega na tym że osoby o małej wiedzy zawsze przeceniają swe umiejętności. Stan świadomości dotyczący własnej niewiedzy, który w przeszłości był czymś naturalnym i ludzie zdawali sobie z tego sprawę, współcześnie jest stanem wyjątkowym.
Myślenie traci w ten sposób autorytet, zwyciężają spryt i udawanie i każdy czuje się ekspertem we wszystkich dziedzinach. Nie uczy się formułowania pytań i nie przyznaje się do tego, że w wielu sprawach ciągle jeszcze nic nie wiem. W uświadomieniu sobie wątpliwości i konieczności poszukiwań tkwi przygotowanie do myślenia. Książka ta jest takim przygotowaniem i zachętą dla każdego, aby dostrzegł i starał się przemyśleć kilka naszych ludzkich spraw.
Starałem się używać jak najprostszego języka, aby być rozumianym nie tylko w salach wykładowych i wśród specjalistów, lecz również przez wszystkich, dla których nasze sprawy nie są jeszcze obojętne.
Marek Szulakiewicz
Zarządzanie talentami to koncepcja obejmująca działania wpisujące się w obszar polityki personalnej związanej z tworzeniem specjalnych programów rozwojowych dla pracowników o największym potencjale rozwojowym. Przedsiębiorstwa chemiczne, podobnie jak wiele innych, muszą rozwijać swoje kompetencje w zakresie pozyskiwania, rozwijania oraz zatrzymywania utalentowanych pracowników, dzięki którym będą mogły stale osiągać po- stępy i konkurować w skali globalnej. W odpowiedzi na tę potrzebę w niniejszym opracowaniu skoncentrowano się na zagadnieniu zarządzania talentami w firmach chemicznych w kontekście rozwoju Przemysłu 4.0.
Głównym celem pracy jest ocena poziomu zarządzania talentami w polskich przedsiębiorstwach przemysłu chemicznego oraz identyfikacja relacji występujących pomiędzy poszczególnymi komponentami tego procesu.
W niniejszym opracowaniu chcieliśmy ukazać skomplikowany świat relacji między kategorią empowerment a polityką społeczną, koncentrując się na aspektach teoretycznych (terminologicznych, koncepcyjnych itd.), głównie z obszaru socjologii i polityki społecznej, odnosząc je do niektórych wymiarów praktyki społecznej w Polsce, przede wszystkim dotyczących systemu pomocy społecznej i rynku pracy. Niezmiernie ważny jest także aspekt badawczy w postaci analizy wyników badań terenowych, dotyczących uwarunkowań i specyfiki aktywności kobiet w Polsce […].
Przedmiotem drugiej części książki jest koncepcja women’s empowerment, głównym celem zaś ukazanie przydatności tej koncepcji w analizach aktywności młodych kobiet w Polsce i próba określenia wskaźników women’s empowerment, które mogą okazać się niezbędne w dalszych analizach zjawiska. W szczególności zaś:
1. Ukazanie wyborów jako kluczowej kategorii analizy pozwalającej na opisanie dynamiki i złożoności czynników wpływających na mniejszą aktywność kobiet.
2. Opisanie wpływu otoczenia na decyzje, wartości za nimi stojące, cele i zadania stereotypowo przypisane mężczyznom i kobietom (w postrzeganiu kobiet).
3. Ukazanie spektrum możliwych zmiennych, które w postrzeganiu kobiet wpływają na możliwość podejmowania przez nie autonomicznych decyzji (subiektywnie postrzegana struktura możliwości).
4. Ukazanie dynamiki relacji zachodzących między czynnikami z poziomu podmiotowości a czynnikami z poziomu struktury możliwości podczas dokonywania przez kobiety ważnych wyborów życiowych.
5. Eksploracja postrzeganego przez kobiety zakresu posiadanej przez nie kontroli (władzy) nad własnym życiem i podejmowanymi decyzjami. Poziom empowerment młodych kobiet w Polsce:
– w wymiarze podmiotowości – zasoby, wskaźniki podmiotowości,
– w wymiarze struktury możliwości – instytucje: wskaźniki struktury możliwości.
Ze Wstępu
Jak opowieści wpływają na życie społeczności? Jak kształtują naszą tożsamość i kulturę? Badana legenda pojawia się w czasie powstania Chmielnickiego wielokrotnie, choć jej poszczególne wersje mogły nieco się różnić: gdy po rozpoczęciu powstania Kozacy pod wodzą Bohdana Chmielnickiego ruszyli na Warszawę, po drodze oblegali i plądrowali napotkane miasta, takie jak Drohobycz. Nie zawsze jednak im się to udawało – Lwów, Lublin, klasztor w Sokalu czy kapliczka w Krasnobrodzie zostały cudownie ocalone dzięki nadprzyrodzonej interwencji. Praca, w której za punkt wyjścia przyjęto interpretację zjawiska powtarzających się i podobnych objawień, poświęcona jest analizie przekazów o cudownych ocaleniach miast – na ile można im wierzyć? jak się rozwijały? komu i czemu służyły? Szukano w nich pocieszenia, budowano za ich pomocą ideologię władzy i kształtowano lokalne tożsamości. Dzięki wykorzystaniu narzędzi z pogranicza antropologii i historii można zauważyć, jak opowieści poprzez ucieleśnienie ich w rytuałach religijnych wpływały na pamięć zbiorową i formowały ogląd rzeczywistości. Książka jest próbą odpowiedzi na pytanie o genezę ogólnopolskiego kultu maryjnego i dynamikę staropolskich relacji społecznych.
Z języka greckiego przełożył, wstępem i komentarzem opatrzył Marian Szarmach
Przekazujemy w ręce czytelnika wybór wykładów konferencji Maksymosa z Tyru przełożonych, wstępem i komentarzem opatrzonych przez Pana profesora Mariana Szarmacha.
Maksymos z Tyru w Libanie (II wiek) żył za panowania kilku cesarzy, bo Antonina Piusa, Marka Aureliusza, Kommodusa i zapewne Septimiusza Sewera. Z pochodzącego z X wieku bizantyńskiego leksykonu zwanego Księgą Suda wiemy, że Maksymos występował również publicznie w Rzymie za czasów Kommodusa (180–192). Zachowało się po nim 41 wykładów konferencji na różne tematy dotyczące głównie filozofii popularnej. Są one mniej więcej tej samej długości i ich przeczytanie nie przekracza 20 minut. Nie wiadomo, czy starożytni znali jeszcze inne jego pisma. Są one jednak za krótkie, by mógł rozwinąć w nich szerzej takie zagadnienia, jak istota bóstwa czy modlitwy. Ale już Cyceron zauważył, że „wielką niedorzecznością jest powierzyć mówcy zagadnienia, nad którymi trudziły się już wielce największe głowy filozofów”.
Maksymos traktuje Homera jak Biblię, cytując go przy każdej okazji, przy czym się spodziewał, że jego słuchacze znali go tak samo jak on. Jego sympatie platońskie są wyraźne, jest jednak raczej neoplatonikiem, który korzysta zapewne z różnych powstałych wówczas na użytek szkolny kompendiów. Sięga też po argumenty stoickie, a nawet cynickie, co pozwala określić go platonizującym eklektykiem. Nigdy nie wspomina Rzymu i Rzymian.
Budzi zapewne zastanowienie, że myśli Maksymosa często są bliskie chrześcijaństwu. Acz przywołany już tu Pliniusz Młodszy w liście do cesarza Trajana7 pisze, że religia ta zyskuje stale nowych wyznawców, to nie miała ona chyba wpływu na Maksymosa, a pytanie o boga domagającego się czystości serca „powtarzało w owym czasie wiele ust i to nie tylko nad brzegami Jordanu”, jak pisze A. Świderkówna.
Monografia jest dziełem studentów – członków Studenckiego Koła Naukowego Res Anatomiae Animalium, działającego przy Katedrze Nauk Podstawowych i Przedklinicznych Instytutu Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Ta niezwykle pracowita i ambitna grupa młodych ludzi prezentuje w niej wyniki swoich badań. Aleksander Butkiewicz i Paulina Kaźmierczak dokonali porównania budowy anatomicznej żołądka i jelit u wybranych gatunków z podrzędów Ruminantia i Cameliformes. Szymon Graczyk przeanalizował zaopatrywanie rdzenia kręgowego w krew tętniczą u świni domowej (Sus scrofa domestica), a Arkadiusz Grzeczka strukturę splotu ramiennego (plexus brachialis) oraz unerwienie kończyny piersiowej rysia euroazjatyckiego (Lynx lynx). Katarzyna Hylińska skupiła się na wybranych anomaliach rozwojowych zębów u psów i kotów, natomiast Patrycja Jankowska na morfometrii porównawczej nerek u wybranych parzystokopytnych (Artiodactyla).
Książka Aleksandry Derry jest oryginalnym zbiorem tekstów, które rozwijają polską filozofię nauki z perspektywy feministycznej. […] Autorka punktuje dotychczasową filozofię nauki, która jest ślepa na perspektywę poznawczą kobiet, a także innych grup marginalizowanych, np. ludzi biednych czy niebiałych oraz na krzywdy, do których nauka się przyczynia, będąc uwikłana w relacje władzy, działając z perspektywy i w interesie grup uprzywilejowanych.
Jednocześnie Autorka ujawnia swoje usytuowanie poznawcze, nie ukrywając się za stylistyką pozornej obiektywności, jej podejście jest też nowoczesnym feminizmem intersekcjonalnym (płeć nie jest jedynym czynnikiem dyskryminującym), zmienia założenia tradycyjnego feminizmu (binarne pojęcie płci, antropocentryzm) i podkreśla wagę problemów klimatycznych.
Prezentowane teksty dają nie tylko trafny i bardzo interesujący obraz rozwoju myśli feministycznej w ogóle oraz najnowszych jej trendów i recepcji feminizmu w Polsce. Zbiór ten znakomicie ilustruje również rozwój intelektualny autorki, która jest jedną z najbardziej aktywnych polskich filozofek-feministek.
Autorzy książki, pracownicy Katedry Inwestycji i Nieruchomości Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, od wielu lat prowadzą badania naukowe dotyczące międzynarodowych przepływów kapitału w postaci bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ). Pierwsze ich prace badawcze w tym obszarze obejmowały BIZ w Polsce – ich natężenie, strukturę, uwarunkowania i skutki. Są one kontynuowane w zakresie krajowym i regionalnym, chociaż obecna działalność badawcza autorów koncentruje się na problematyce aktywności inwestycyjnej polskich przedsiębiorstw za granicą. Ponadto przedmiotem zainteresowań naukowych autorów książki jest internacjonalizacja przedsiębiorstw drogą kapitałową, zwłaszcza działalność największych bezpośrednich inwestorów świata, a także przedsiębiorstw międzynarodowych z krajów rozwijających się. Wyniki ich badań były ogłaszane w licznych opracowaniach naukowych – książkach i artykułach publikowanych w kraju i za granicą. W powszechnym uznaniu toruński ośrodek badań BIZ, który współtworzą, należy do wiodących w Polsce. Szerzej o zespole badawczym: https://skolar.umk.pl.
Redakcja/Edited by Małgorzata Geron
Tłumaczenie/Translation by Krzysztof Z.Cieszkowski
The Faculty of Fine Arts of the Stefan Batory University in Wilno (1919–1939/45).Education, creativity and artistic tradition
Książka Język procesu we współczesnej grafice polskiej jest monograficznym ujęciem rodzimej twórczości widzianej przez pryzmat warsztatu graficznego. W spojrzeniu tym nie chodzi jednak o samą prezentację technicznych oraz technologicznych arkanów czy specyfiki procesu twórczego. Ma ono raczej na celu stworzenie nieco odmiennej, poszerzonej narracji o polskiej grafice ostatnich dekad. Tytułowy język procesu jest tu odniesieniem do fascynujących relacji, jakie zachodzą między poszczególnymi etapami tworzenia oraz przynależnymi im atrybutami (narzędziami, materiałami) a przekazem zawartym w dziełach graficznych. Uwolnienie potencjału narracyjnego i symbolicznego tych pierwszych wzbogaca ów język i znacząco wpływa na zwiększenie sugestywności przekazu. Widziany z tej perspektywy obraz współczesnej grafiki polskiej nie może być oczywiście kompletny, daje jednak możliwość głębokiego wejścia w specyfikę medium, rozpoznania jego potencjału i najbardziej prawdopodobnych linii rozwojowych w najbliższych latach. Jak pokazują przywołane w książce realizacje, świadome sprzężenie procesu z przekazem nie jest procederem marginalnym i w dużej mierze stanowi o sile i potencjale rozwojowym matrycowej sztuki.
Publikacja jest podsumowaniem prowadzonych przez autora od blisko dwóch dekad badań nad medium graficznym i jego przemianami w kontekście zmian technologicznych oraz kulturowych współczesnego świata. Jest zarazem pokłosiem wieloletnich kontaktów z artystami najważniejszych ośrodków graficznych w naszym kraju, pracy kuratorskiej, a także działalności w różnych gremiach organizacyjnych oraz jurorskich konkursów i przeglądów graficznych.
Spotkanie z myślą Akwinaty, jakie przebija z książki Piotra Orłowskiego, nie jest archeologicznym kopaniem w poszukiwaniu reliktów przeszłości. Autor konfrontuje Akwinatę ze współczesnymi teoriami, pokazując zbieżności (może nawet zapożyczenia), ale i różnice, które warto wziąć pod uwagę. Święty Tomasz proponuje bowiem kompleksowe rozwiązania, gdyż nie jest mistrzem jednej ze sztuk, ale całościowych propozycji. Nie dziwi więc, że znajdujemy nawiązania do współczesnych szkół ekonomii, istniejących modeli, a także do pytań, jakie rodzą się u lidera, który staje w obliczu niepewności, różnorakich prognoz i ryzyka, będąc zobligowanym do podejmowania decyzji, mających skutki dla całego przedsiębiorstwa.
[…] Autor ma do zaproponowania kierunki, w jakich mogłaby się rozwijać nowa wersja kursów przywództwa oparta na cnotach lidera, które odnalazł w tekstach św. Tomasza. W ich opisie zostawia – zapewne wynikające z własnych doświadczeń – konkretne formy realizacji tych postaw czy cnót, jakie cechują lidera: wierność (dziś częściej zwaną lojalnością), sprawiedliwość, a przede wszystkim długo- czy może dalekomyślność (longanimitas), która sugeruje przekraczanie logiki bezpośredniego i szybkiego zysku na rzecz inicjowania dalekosiężnych procesów. To właściwie różni lidera od menadżera, gdyż ten ostatni skupia się na skuteczności procedur, zamiast być przewodnikiem i wizjonerem dróg osiągania celów.
Z Przedmowy ks. prof. Piotra Roszaka
WPROWADZENIE / 9
Rozdział pierwszy OBRAZ SYTUACJI / 29
Rozdział drugi GENERACJA OBRAZÓW / 57
Rozdział trzeci OBRAZY ZAWŁASZCZONE / 75
Rozdział czwarty OBRAZY ALEGORYCZNE / 107
Rozdział piąty OBRAZY SPEKTAKULARNE / 129
Rozdział szósty OBRAZY ZNIKANIA / 151
Rozdział siódmy OBRAZY-TOWARY / 175
Rozdział ósmy OBRAZY MALARSKIE / 199
Rozdział dziewiąty OBRAZY I TEKSTY / 223
Rozdział dziesiąty OBRAZY FILMOWE / 247
ZAKOŃCZENIE / 271
BIBLIOGRAFIA / 281
INDEKS NAZWISK / 295
Ilustracje / 305
Il libro tratta delle traduzioni in polacco delle testimonianze letterarie di due autori italiani di origine ebraica – Primo Levi e Liana Millu – pubblicate in Polonia, rispettivamente, nel 1987 (Czy to jest człowiek di Primo Levi) e nel 2007 (Dymy Birkenau di Liana Millu). Il libro e stato diviso in due parti per dimostrare come la trasformazione politica – avvenuta nel 1989 – possa aver influenzato sia la scelta e il tempo della pubblicazione delle testimonianze italiane, sia le strategie adottate dai loro traduttori. L'autrice non si sofferma solo sui problemi linguistici e traduttivi, ma prende in considerazione anche il contesto storico e sociale. Si presenta percio il ruolo del traduttore che, attraverso una strategia scelta, influisce sul lettore e sulla sua percezione della letteratura dei campi di concentramento.
Książka jest poświęcona przekładowi na język polski świadectw z obozu Auschwitz-Birkenau dwójki włoskich autorów żydowskiego pochodzenia, które ukazały się w Polsce odpowiednio w 1978 roku (Czy to jest człowiek Prima Leviego) oraz w 2007 roku (Dymy Birkenau Liany Millu). Monografia została podzielona na dwie części, z uwzględnieniem cezury roku 1989, aby pokazać w jaki sposób transformacja ustrojowa mogła mieć wpływ zarówno na wybór i moment publikacji świadectw Zagłady, jak i na strategie przyjęte przez tłumaczy. Autorka nie koncentruje się tu jedynie na problemach natury językowej i przekładoznawczej, ale zwraca uwagę na dany kontekst historyczny i społeczny w jakim funkcjonuje sam przekład. Ukazuje rolę tłumacza, który poprzez obraną strategię wpływa na czytelnika, jego percepcję i odbiór literatury o Zagładzie.
Przekład i opracowanie – Adam Grzeliński i Krzysztof Wawrzonkowski
Niniejsza rozprawa George’a Santayany (1863–1952), należącego do najważniejszych amerykańskich filozofów XX wieku, stanowi pierwszą część cyklu The Life of Reason (1905–1906), jednego z dwóch, obok późniejszych Realms of Being (1927–1940), monumentalnych dzieł myśliciela. Na Życie Rozumu składają się tomy ukazujące przejawianie się rozumności w zdrowym rozsądku, społeczeństwie, religii, sztuce i nauce. […] Santayana stara się unikać metafizycznych skrajności materializmu i idealizmu i ujmuje ludzką rozumność jako efekt stopniowego rozwoju życia i zjawiającej się na pewnym jego etapie refleksyjności. „Życie Rozumu – pisze – to szczęśliwe zaślubiny dwóch elementów – impulsu i ideacji, które gdyby były całkowicie od siebie odseparowane, zrobiłyby z człowieka zwierzę lub szaleńca. Animal rationale powstało dzięki zespoleniu dwóch potworów. Stworzone jest z idei, które przestały być jedynie fantastyczne, i z działań, które przestały być bezcelowe”. Celem całego procesu jest pogodzenie tych dwóch porządków, co może nastąpić, gdy wszystkie działania człowieka staną się rozumne, a idee rozumu znajdą całkowite ucieleśnienie: gdy refleksja zostanie urzeczywistniona w działaniu, wszelkie działanie zaś przyniesie ze sobą szczęście, odnajdowane nie tylko w zaspokajaniu potrzeb witalnych, ale także w realizacji rozumnych ideałów. Taki stan byłby spełnieniem Życia Rozumu.
Ze Słowa od tłumaczy
Celem monografii jest obszerne przybliżenie czytelnikom postaci wybitnego kaszubskiego i niemieckiego malarza oraz rzeźbiarza – Józefa Tyborskiego (1877-1922). Jego bardzo krótkie, ale aktywne życie zaowocowało stosunkowo obfitą twórczością, która w literaturze z zakresu historii sztuki aż do tego momentu praktycznie nie była znana.
Twórczość artysty obejmowała malarstwo, grafikę, rysunek i rzeźbę. Jego osiągnięcia doceniane były zarówno w Grudziądzu, jak i w środowisku artystycznym Hamburga-Altony, gdzie następnie mieszkał i pracował. Jego dorobek artystyczny jest bardzo bogaty. Obejmuje portrety, martwe natury, pejzaże, pełnoplastyczne rzeźby, płaskorzeźby architektoniczne oraz medale, plakiety i pomniki grobowe. Część z nich była reprodukowana na pocztówkach, dzięki czemu z osiągnięciami Tyborskiego mogła zapoznać się szersza publiczność.
Mianem ideologii najczęściej określa się zespół idei i przekonań, które wyrażają warunki i doświadczenia życiowe określonej grupy lub klasy społecznej, jak i promują oraz legitymizują dążenia tej grupy do osiągnięcia określonych celów. Niniejsza praca proponuje jednak spojrzeć na to zagadnienie szerzej. „Ideologia” jest tu traktowana jako pojęcie zmącone czy też hybrydalne, łączące w sobie różne perspektywy badawczo-problemowe, gdzie krzyżują się rozmaite interpretacje i krytyczne polemiki. Celem monografii jest historyczna rekonstrukcja metaepistemologicznych przesłanek określających „warunki możliwości” dyskursu „ideologii” oraz jego modalności. Koncentruje się nie tylko na metamorfozach samego pojęcia „ideologii”, ale i na przekształceniach semantycznych całej rodziny pojęć kojarzonych z „ideologią”: „krytyki”, „racjonalności”, „emancypacji”, „dialektyki” czy „podmiotu”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
