Z języka greckiego przełożył, wstępem i komentarzem opatrzył Marian Szarmach
Przekazujemy w ręce czytelnika wybór wykładów konferencji Maksymosa z Tyru przełożonych, wstępem i komentarzem opatrzonych przez Pana profesora Mariana Szarmacha.
Maksymos z Tyru w Libanie (II wiek) żył za panowania kilku cesarzy, bo Antonina Piusa, Marka Aureliusza, Kommodusa i zapewne Septimiusza Sewera. Z pochodzącego z X wieku bizantyńskiego leksykonu zwanego Księgą Suda wiemy, że Maksymos występował również publicznie w Rzymie za czasów Kommodusa (180–192). Zachowało się po nim 41 wykładów konferencji na różne tematy dotyczące głównie filozofii popularnej. Są one mniej więcej tej samej długości i ich przeczytanie nie przekracza 20 minut. Nie wiadomo, czy starożytni znali jeszcze inne jego pisma. Są one jednak za krótkie, by mógł rozwinąć w nich szerzej takie zagadnienia, jak istota bóstwa czy modlitwy. Ale już Cyceron zauważył, że „wielką niedorzecznością jest powierzyć mówcy zagadnienia, nad którymi trudziły się już wielce największe głowy filozofów”.
Maksymos traktuje Homera jak Biblię, cytując go przy każdej okazji, przy czym się spodziewał, że jego słuchacze znali go tak samo jak on. Jego sympatie platońskie są wyraźne, jest jednak raczej neoplatonikiem, który korzysta zapewne z różnych powstałych wówczas na użytek szkolny kompendiów. Sięga też po argumenty stoickie, a nawet cynickie, co pozwala określić go platonizującym eklektykiem. Nigdy nie wspomina Rzymu i Rzymian.
Budzi zapewne zastanowienie, że myśli Maksymosa często są bliskie chrześcijaństwu. Acz przywołany już tu Pliniusz Młodszy w liście do cesarza Trajana7 pisze, że religia ta zyskuje stale nowych wyznawców, to nie miała ona chyba wpływu na Maksymosa, a pytanie o boga domagającego się czystości serca „powtarzało w owym czasie wiele ust i to nie tylko nad brzegami Jordanu”, jak pisze A. Świderkówna.
Monografia jest dziełem studentów – członków Studenckiego Koła Naukowego Res Anatomiae Animalium, działającego przy Katedrze Nauk Podstawowych i Przedklinicznych Instytutu Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Ta niezwykle pracowita i ambitna grupa młodych ludzi prezentuje w niej wyniki swoich badań. Aleksander Butkiewicz i Paulina Kaźmierczak dokonali porównania budowy anatomicznej żołądka i jelit u wybranych gatunków z podrzędów Ruminantia i Cameliformes. Szymon Graczyk przeanalizował zaopatrywanie rdzenia kręgowego w krew tętniczą u świni domowej (Sus scrofa domestica), a Arkadiusz Grzeczka strukturę splotu ramiennego (plexus brachialis) oraz unerwienie kończyny piersiowej rysia euroazjatyckiego (Lynx lynx). Katarzyna Hylińska skupiła się na wybranych anomaliach rozwojowych zębów u psów i kotów, natomiast Patrycja Jankowska na morfometrii porównawczej nerek u wybranych parzystokopytnych (Artiodactyla).
Książka Aleksandry Derry jest oryginalnym zbiorem tekstów, które rozwijają polską filozofię nauki z perspektywy feministycznej. […] Autorka punktuje dotychczasową filozofię nauki, która jest ślepa na perspektywę poznawczą kobiet, a także innych grup marginalizowanych, np. ludzi biednych czy niebiałych oraz na krzywdy, do których nauka się przyczynia, będąc uwikłana w relacje władzy, działając z perspektywy i w interesie grup uprzywilejowanych.
Jednocześnie Autorka ujawnia swoje usytuowanie poznawcze, nie ukrywając się za stylistyką pozornej obiektywności, jej podejście jest też nowoczesnym feminizmem intersekcjonalnym (płeć nie jest jedynym czynnikiem dyskryminującym), zmienia założenia tradycyjnego feminizmu (binarne pojęcie płci, antropocentryzm) i podkreśla wagę problemów klimatycznych.
Prezentowane teksty dają nie tylko trafny i bardzo interesujący obraz rozwoju myśli feministycznej w ogóle oraz najnowszych jej trendów i recepcji feminizmu w Polsce. Zbiór ten znakomicie ilustruje również rozwój intelektualny autorki, która jest jedną z najbardziej aktywnych polskich filozofek-feministek.
Autorzy książki, pracownicy Katedry Inwestycji i Nieruchomości Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, od wielu lat prowadzą badania naukowe dotyczące międzynarodowych przepływów kapitału w postaci bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ). Pierwsze ich prace badawcze w tym obszarze obejmowały BIZ w Polsce – ich natężenie, strukturę, uwarunkowania i skutki. Są one kontynuowane w zakresie krajowym i regionalnym, chociaż obecna działalność badawcza autorów koncentruje się na problematyce aktywności inwestycyjnej polskich przedsiębiorstw za granicą. Ponadto przedmiotem zainteresowań naukowych autorów książki jest internacjonalizacja przedsiębiorstw drogą kapitałową, zwłaszcza działalność największych bezpośrednich inwestorów świata, a także przedsiębiorstw międzynarodowych z krajów rozwijających się. Wyniki ich badań były ogłaszane w licznych opracowaniach naukowych – książkach i artykułach publikowanych w kraju i za granicą. W powszechnym uznaniu toruński ośrodek badań BIZ, który współtworzą, należy do wiodących w Polsce. Szerzej o zespole badawczym: https://skolar.umk.pl.
Redakcja/Edited by Małgorzata Geron
Tłumaczenie/Translation by Krzysztof Z.Cieszkowski
The Faculty of Fine Arts of the Stefan Batory University in Wilno (1919–1939/45).Education, creativity and artistic tradition
Książka Język procesu we współczesnej grafice polskiej jest monograficznym ujęciem rodzimej twórczości widzianej przez pryzmat warsztatu graficznego. W spojrzeniu tym nie chodzi jednak o samą prezentację technicznych oraz technologicznych arkanów czy specyfiki procesu twórczego. Ma ono raczej na celu stworzenie nieco odmiennej, poszerzonej narracji o polskiej grafice ostatnich dekad. Tytułowy język procesu jest tu odniesieniem do fascynujących relacji, jakie zachodzą między poszczególnymi etapami tworzenia oraz przynależnymi im atrybutami (narzędziami, materiałami) a przekazem zawartym w dziełach graficznych. Uwolnienie potencjału narracyjnego i symbolicznego tych pierwszych wzbogaca ów język i znacząco wpływa na zwiększenie sugestywności przekazu. Widziany z tej perspektywy obraz współczesnej grafiki polskiej nie może być oczywiście kompletny, daje jednak możliwość głębokiego wejścia w specyfikę medium, rozpoznania jego potencjału i najbardziej prawdopodobnych linii rozwojowych w najbliższych latach. Jak pokazują przywołane w książce realizacje, świadome sprzężenie procesu z przekazem nie jest procederem marginalnym i w dużej mierze stanowi o sile i potencjale rozwojowym matrycowej sztuki.
Publikacja jest podsumowaniem prowadzonych przez autora od blisko dwóch dekad badań nad medium graficznym i jego przemianami w kontekście zmian technologicznych oraz kulturowych współczesnego świata. Jest zarazem pokłosiem wieloletnich kontaktów z artystami najważniejszych ośrodków graficznych w naszym kraju, pracy kuratorskiej, a także działalności w różnych gremiach organizacyjnych oraz jurorskich konkursów i przeglądów graficznych.
Spotkanie z myślą Akwinaty, jakie przebija z książki Piotra Orłowskiego, nie jest archeologicznym kopaniem w poszukiwaniu reliktów przeszłości. Autor konfrontuje Akwinatę ze współczesnymi teoriami, pokazując zbieżności (może nawet zapożyczenia), ale i różnice, które warto wziąć pod uwagę. Święty Tomasz proponuje bowiem kompleksowe rozwiązania, gdyż nie jest mistrzem jednej ze sztuk, ale całościowych propozycji. Nie dziwi więc, że znajdujemy nawiązania do współczesnych szkół ekonomii, istniejących modeli, a także do pytań, jakie rodzą się u lidera, który staje w obliczu niepewności, różnorakich prognoz i ryzyka, będąc zobligowanym do podejmowania decyzji, mających skutki dla całego przedsiębiorstwa.
[…] Autor ma do zaproponowania kierunki, w jakich mogłaby się rozwijać nowa wersja kursów przywództwa oparta na cnotach lidera, które odnalazł w tekstach św. Tomasza. W ich opisie zostawia – zapewne wynikające z własnych doświadczeń – konkretne formy realizacji tych postaw czy cnót, jakie cechują lidera: wierność (dziś częściej zwaną lojalnością), sprawiedliwość, a przede wszystkim długo- czy może dalekomyślność (longanimitas), która sugeruje przekraczanie logiki bezpośredniego i szybkiego zysku na rzecz inicjowania dalekosiężnych procesów. To właściwie różni lidera od menadżera, gdyż ten ostatni skupia się na skuteczności procedur, zamiast być przewodnikiem i wizjonerem dróg osiągania celów.
Z Przedmowy ks. prof. Piotra Roszaka
WPROWADZENIE / 9
Rozdział pierwszy OBRAZ SYTUACJI / 29
Rozdział drugi GENERACJA OBRAZÓW / 57
Rozdział trzeci OBRAZY ZAWŁASZCZONE / 75
Rozdział czwarty OBRAZY ALEGORYCZNE / 107
Rozdział piąty OBRAZY SPEKTAKULARNE / 129
Rozdział szósty OBRAZY ZNIKANIA / 151
Rozdział siódmy OBRAZY-TOWARY / 175
Rozdział ósmy OBRAZY MALARSKIE / 199
Rozdział dziewiąty OBRAZY I TEKSTY / 223
Rozdział dziesiąty OBRAZY FILMOWE / 247
ZAKOŃCZENIE / 271
BIBLIOGRAFIA / 281
INDEKS NAZWISK / 295
Ilustracje / 305
Il libro tratta delle traduzioni in polacco delle testimonianze letterarie di due autori italiani di origine ebraica – Primo Levi e Liana Millu – pubblicate in Polonia, rispettivamente, nel 1987 (Czy to jest człowiek di Primo Levi) e nel 2007 (Dymy Birkenau di Liana Millu). Il libro e stato diviso in due parti per dimostrare come la trasformazione politica – avvenuta nel 1989 – possa aver influenzato sia la scelta e il tempo della pubblicazione delle testimonianze italiane, sia le strategie adottate dai loro traduttori. L'autrice non si sofferma solo sui problemi linguistici e traduttivi, ma prende in considerazione anche il contesto storico e sociale. Si presenta percio il ruolo del traduttore che, attraverso una strategia scelta, influisce sul lettore e sulla sua percezione della letteratura dei campi di concentramento.
Książka jest poświęcona przekładowi na język polski świadectw z obozu Auschwitz-Birkenau dwójki włoskich autorów żydowskiego pochodzenia, które ukazały się w Polsce odpowiednio w 1978 roku (Czy to jest człowiek Prima Leviego) oraz w 2007 roku (Dymy Birkenau Liany Millu). Monografia została podzielona na dwie części, z uwzględnieniem cezury roku 1989, aby pokazać w jaki sposób transformacja ustrojowa mogła mieć wpływ zarówno na wybór i moment publikacji świadectw Zagłady, jak i na strategie przyjęte przez tłumaczy. Autorka nie koncentruje się tu jedynie na problemach natury językowej i przekładoznawczej, ale zwraca uwagę na dany kontekst historyczny i społeczny w jakim funkcjonuje sam przekład. Ukazuje rolę tłumacza, który poprzez obraną strategię wpływa na czytelnika, jego percepcję i odbiór literatury o Zagładzie.
Przekład i opracowanie – Adam Grzeliński i Krzysztof Wawrzonkowski
Niniejsza rozprawa George’a Santayany (1863–1952), należącego do najważniejszych amerykańskich filozofów XX wieku, stanowi pierwszą część cyklu The Life of Reason (1905–1906), jednego z dwóch, obok późniejszych Realms of Being (1927–1940), monumentalnych dzieł myśliciela. Na Życie Rozumu składają się tomy ukazujące przejawianie się rozumności w zdrowym rozsądku, społeczeństwie, religii, sztuce i nauce. […] Santayana stara się unikać metafizycznych skrajności materializmu i idealizmu i ujmuje ludzką rozumność jako efekt stopniowego rozwoju życia i zjawiającej się na pewnym jego etapie refleksyjności. „Życie Rozumu – pisze – to szczęśliwe zaślubiny dwóch elementów – impulsu i ideacji, które gdyby były całkowicie od siebie odseparowane, zrobiłyby z człowieka zwierzę lub szaleńca. Animal rationale powstało dzięki zespoleniu dwóch potworów. Stworzone jest z idei, które przestały być jedynie fantastyczne, i z działań, które przestały być bezcelowe”. Celem całego procesu jest pogodzenie tych dwóch porządków, co może nastąpić, gdy wszystkie działania człowieka staną się rozumne, a idee rozumu znajdą całkowite ucieleśnienie: gdy refleksja zostanie urzeczywistniona w działaniu, wszelkie działanie zaś przyniesie ze sobą szczęście, odnajdowane nie tylko w zaspokajaniu potrzeb witalnych, ale także w realizacji rozumnych ideałów. Taki stan byłby spełnieniem Życia Rozumu.
Ze Słowa od tłumaczy
Celem monografii jest obszerne przybliżenie czytelnikom postaci wybitnego kaszubskiego i niemieckiego malarza oraz rzeźbiarza – Józefa Tyborskiego (1877-1922). Jego bardzo krótkie, ale aktywne życie zaowocowało stosunkowo obfitą twórczością, która w literaturze z zakresu historii sztuki aż do tego momentu praktycznie nie była znana.
Twórczość artysty obejmowała malarstwo, grafikę, rysunek i rzeźbę. Jego osiągnięcia doceniane były zarówno w Grudziądzu, jak i w środowisku artystycznym Hamburga-Altony, gdzie następnie mieszkał i pracował. Jego dorobek artystyczny jest bardzo bogaty. Obejmuje portrety, martwe natury, pejzaże, pełnoplastyczne rzeźby, płaskorzeźby architektoniczne oraz medale, plakiety i pomniki grobowe. Część z nich była reprodukowana na pocztówkach, dzięki czemu z osiągnięciami Tyborskiego mogła zapoznać się szersza publiczność.
Mianem ideologii najczęściej określa się zespół idei i przekonań, które wyrażają warunki i doświadczenia życiowe określonej grupy lub klasy społecznej, jak i promują oraz legitymizują dążenia tej grupy do osiągnięcia określonych celów. Niniejsza praca proponuje jednak spojrzeć na to zagadnienie szerzej. „Ideologia” jest tu traktowana jako pojęcie zmącone czy też hybrydalne, łączące w sobie różne perspektywy badawczo-problemowe, gdzie krzyżują się rozmaite interpretacje i krytyczne polemiki. Celem monografii jest historyczna rekonstrukcja metaepistemologicznych przesłanek określających „warunki możliwości” dyskursu „ideologii” oraz jego modalności. Koncentruje się nie tylko na metamorfozach samego pojęcia „ideologii”, ale i na przekształceniach semantycznych całej rodziny pojęć kojarzonych z „ideologią”: „krytyki”, „racjonalności”, „emancypacji”, „dialektyki” czy „podmiotu”.
Czary w nowożytnej Polsce w latach 1500–1800 to pierwsze kompleksowe studium o polskiej demonologii stworzone na podstawie zapisów z procesów o czary w Wielkopolsce. Szczegółowe badania autorki ukazują wiele typów wiedźm – od zwiastunki zła do podziwianej gospodyni domowej, której obecność w gronie czarownic obala mit, jakoby wszystkie wiedźmy nienawidzono. Przeprowadzone analizy pokazują, że ówcześnie żyjący mieli świadomość mechanizmów stojących za prześladowaniami oraz niejednokrotnie przejawiali krytyczną postawę wobec nadużyć szerzących się na salach sądowych. Ta nowa, przełomowa praca przedstawia rozmaite powody uprawiania czarów, wyjaśnia, dlaczego ludzie wzajemnie oskarżali się o takie praktyki oraz przyznawali do stosowania magii. Książka ukazuje historie, które wykraczają poza zapisy z procesów sądowych, ujawnia motywy kryjące się za nadużyciami i walką o władzę oraz pokazuje relacje między mężczyznami i kobietami w okresie wczesnej nowożytności.
Przedstawiona publikacja to zbiór artykułów poświęconych humanistycznym i społecznym refleksjom naukowym nad zjawiskiem sportu. A ponieważ zjawisko to wciąż (mimo wyraźnej poprawy stanu rzeczy w ostatnich dwóch dziesięcioleciach) nie jest w Polsce wystarczająco przebadane naukowo, każdy projekt tego typu stanowi rozszerzenie naukowej wiedzy na ten temat. W kilku artykułach tomu pojawiają się porównawcze, multilateralne metody przedstawiania i analizowania cząstkowych tematów problemowych, co pozwala na konieczną relatywizację i właściwe wyważenie formułowanych wniosków. Cenne jest umiejscowienie wielu pomieszczonych w tomie analiz w szerokim kontekście społeczno-kutrowym, pozwalające wykazać wieloaspektowy charakter współczesnego zjawiska sportu. Formułowane w wielu artykułach wnioski stanowią nowatorskie spostrzeżenia, tym cenniejsze, że wynikające z badań materiałowych. Godne podkreślenia jest też zebranie w jednym tomie rozważań nie tylko językoznawczych (choć jest ich większość), lecz także komunikologicznych, filmoznawczych, pedagogicznych, socjologicznych.
Redakcja, wstęp i opracowanie – Marcin Lisiecki
Klasyka Polskiej Orientalistyki to seria wydawnicza, mająca przypomnieć i przybliżyć Czytelnikom sylwetki oraz dorobek naukowy wybitnych badaczy, którzy kształtowali zręby polskiej i światowej orientalistyki. W kolejnych tomach zamierzamy prezentować rozprawy naukowe, artykuły, tłumaczenia, szkice, egodokumenty i nieznane dotąd materiały archiwalne. Przedstawimy też historię przedwojennej i powojennej polskiej orientalistki oraz specyfikę podejmowanych przez badaczy tematów dotyczących kultur, religii, filozofii, sztuki, literatury, polityki i społeczeństw Azji.
W niniejszym tomie, pierwszym z serii, przedstawiamy prace Eugeniusza L. Słuszkiewicza (1901-1981), polskiego indologa, armenisty, językoznawcy i tłumacza związanego z Uniwersytetami: Jana Kazimierza we Lwowie, Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Warszawskim. W książce znajdziemy rozprawę Przyczynki do badań nad dziejami redakcji Ramaya?y (1938), kilka artykułów w języku francuskim i polskim, które dotyczą językoznawczych analiz treści Ramajany i jej miejsca w kulturze dawnych Indii, a także niepublikowane dotąd materiały archiwalne.
Książka powstała w przekonaniu, że dzieje badań - zwłaszcza nad obiektem, któremu przyznawano status arcydzieła - warte są refleksji jako takie, zwłaszcza gdy mają długą tradycję i – jak się wydaje – wpływają dziś na pewne zaniechania badawcze, choćby brak monografii zabytku. Tak się złożyło, że czas, kiedy podjęto naukowe rozważania nad kościołem św. Jakuba, zbiega się z początkiem istnienia historii sztuki jako dyscypliny akademickiej. To wręcz modelowa sytuacja, by stwierdzić, czy i na ile różne kierunki badań podejmowane przez kolejne pokolenia historyków sztuki, a także pozanaukowe uwarunkowania społeczno-polityczno-kulturowe wpływały na badania nad tym dziełem architektury. Rozpoznanie istniejącego dorobku na tyle, by uruchomiło ono potencjał do dalszych badań, na jakie kościół św. Jakuba w Toruniu w pełni zasługuje, jest zasadniczym celem publikacji.
Wstęp / 9
I. Historia percepcyjnie zorientowanej historii sztuki / 15
1. Czym jest percepcyjnie zorientowana historia sztuki? / 17
2. Alois Riegl i problem sensualności w interpretacji dzieł sztuki / 29
3. Heinrich Wölfflin i jego analiza formy artystycznej ze względu na „uwikłanie ciała w architekturę” / 40
4. Hans Prinzhorn – koncepcja kreatywnego tworzenia / 58
5. Aby Warburg jako psycho-historyk schizofrenii kultury Zachodu / 75
6. Rudolf Arnheim i psychologia twórczego oka / 88
7. Teoria widzenia Władysława Strzemińskiego, czyli o „człowieku, który widzi” / 112
8. Ernst Gombrich – „moje podejście jest zawsze biologiczne” / 130
9. Max Imdahl – ikonika i prymat wizualności / 144
10. Gottfried Boehm – historia widzenia a neuronauka / 155
11. Wolfgang Kemp i empatyczna odpowiedź na dzieło sztuki / 168
II. Współczesny warsztat percepcyjnie zorientowanej historii sztuki / 177
1. John Onians i jego neurohistoria sztuki / 179
2. Neuroestetyka w analizach dzieł sztuki / 208
3. Empatyczna odpowiedź na dzieło sztuki / 236
4. Diagnozowanie płótna jako metoda interpretacji dzieł sztuki / 248
III. Percepcyjna historia sztuki w praktyce / 257
1. Wybrane zagadnienia teorii widzenia Władysława Strzemińskiego w kontekście badań okulograficznych / 259
2. Narzędzia badawcze percecpyjnie zorientowanej historii sztuki / 288
3. Kunstgeschichte – aber wie? Próba określenia ram „nowego” sposobu periodyzacji sztuki / 301
Zakończenie / 315
Aneks
Neuroarthistory in Simple Terms. Interview with Professor John Onians / 319
Neurohistoria sztuki w prostych słowach. Wywiad z prof. Johnem Oniansem / 333
Bibliografia / 349
Spis ilustracji dostępnych on-line / 361
Spis ilustracji zamieszczonych w książce / 366
Summary/ 368
Indeks osób / 371
Analizy, jakie zostały podjęte w ramach niniejszej pracy, miały umożliwić prześledzenie ewentualnych powiązań pomiędzy liczbą zgonów a czynnikami społeczno-ekonomicznymi i politycznymi w populacji kujawskiej, zamieszkującej obszar parafii Kowal na Kujawach Wschodnich w Królestwie Polskim (lata 1815–1914). Dzięki nim możliwa stała się rekonstrukcja zmian poziomu umieralności mieszkańców wsi kujawskiej w XIX w. W pierwszych dziesięcioleciach badanego okresu modelowały ją głównie kolejne, charakteryzujące się wyraźną sezonowością, fale epidemii, których wpływ selekcyjny z czasem jednak tracił na znaczeniu. Skalę strat spowodowanych chorobami epidemicznymi potęgowały okresy niedożywienia, będące pochodną kryzysów polityczno-społecznych i zawirowań ustrojowych, ale też wywołane po prostu niekorzystnymi warunkami klimatycznymi (m.in. suszami lub długotrwałymi mroźnymi zimami). Osłabiona nimi populacja w dalszej perspektywie była bardziej narażona na choroby, o charakterze zarówno endemicznym, jak i epidemicznym.
Opracowali – Magdalena Bizior-Dombrowska, Marcin Wołk i Maria Woźniak
Wspomnienia Barbary Czerwijowskiej to coś znacznie więcej niż tylko nieocenione źródło wiedzy o dzieciństwie jej słynnej siostry, Kazimiery Iłłakowiczówny. Specyficzna pozycja społeczna memuarystki jako sieroty z nieformalnego związku, nad którą opiekę sprawowało kilka rodzin różniących się statusem materialnym i towarzyskim, spowodowała, że relacjonując swoje życie, może Czerwijowska opowiedzieć przy okazji o tym, jak w ostatniej ćwierci XIX i na początku XX wieku żyło się wśród najuboższej inteligencji, ziemiaństwa i arystokracji, w domach miejskich i wiejskich, litewskich, inflanckich, podlaskich i warszawskich.
Dzięki znakomitej pamięci, sprawności językowej oraz nastawieniu na odtwarzanie przeszłości, nie zaś jej komentowanie, udało się Czerwijowskiej przekazać rozległy obraz życia codziennego różnych środowisk, ich obyczajów, przekonań i wyobrażeń o rzeczywistości. Jest to świat niemal bez wyjątku żeński: środowisko kobiet samodzielnych, zazwyczaj osobiście zarządzających domem i mniej lub bardziej rozległymi interesami nawet w tych nielicznych rodzinach, w których mężczyzna jest obecny. Owa kobiecość środowiska, w połączeniu z dziewczęcą perspektywą bohaterki i kobiecą narratorki sprawia, że Wspomnienia układają się w szczególną herstory Polski przełomu XIX i XX wieku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
