George W. Bush zapytany kiedyś przez dziennikarkę, co zawdzięcza swemu ojcu, odpowiedział, że odziedziczył po nim połowę jego przyjaciół i wszystkich wrogów. Miałem chyba w życiu trochę więcej szczęścia niż Bush junior, bo po swoim ojcu odziedziczyłem wszystkich jego przyjaciół i ani jednego wroga. Ta książka to zresztą dowód, że nie przesadzam. Jej autorami są uczestnicy przyjacielskiego
spisku, dzięki któremu święto Andrzeja Wernera możemy uczcić rozmową o podstawowych problemach współczesnej kultury w duchu dyskusji, który Jubilat zawsze cenił najwyżej: uczciwego, poważnego sporu, gdzie różnice nie zostają zatarte kosztem autentyczności, ale i podobieństwa nie padają łupem retorycznego tryumfu.
Mateusz Werner
Edycja inwentarzy kolegium jezuickiego w Nowogródku i jego majątków, sporządzonych po kasacie Towarzystwa Jezusowego na przełomie roku 1773 i 1774, zawiera opracowanie krytyczne pięciu rękopisów dotychczas prawie niewykorzystanych, przechowywanych w archiwach rosyjskich i białoruskich. Materiał zawarty w edycji jest cenny dla przedstawicieli różnych dyscyplin, takich jak historia sztuki i architektury, historia książki i edukacji, historia miast, religioznawstwo, muzykologia, dzieje farmacji oraz historia gospodarcza i demografia historyczna. Nowogródek stanowił ważne centrum administracyjne, ponieważ był stolicą województwa i jednym z miejsc obrad Trybunału Głównego Litewskiego. Osiedlenie jezuitów miało duże znaczenie dla rozwoju miasta, które do tej pory pozostawało pod silnym wpływem kulturowym Kościoła wschodniego. Placówka jezuicka w Nowogródku była czynna najpierw jako stacja misyjna (1626-1631), potem jako rezydencja (1631-1714), a w końcu jako kolegium (1714-1773). Na przestrzeni tego okresu jezuici rozwijali szeroko zakrojoną działalność pedagogiczną, duszpasterską i społeczną, o której świadczą m.in. zawarte w edycji katalog biblioteki i inwentarz apteki.
Dla przygotowania aparatu naukowego korzystano zarówno ze źródeł archiwalnych, jak i z literatury. Oprócz archiwów w Moskwie i w Mińsku kwerenda objęła kilka instytucji na terenie Polski, Litwy i Włoch (w tym wypadku szczególne znaczenie ma Archiwum Rzymskie Towarzystwa Jezusowego). Wartością dodaną pracy jest identyfikacja niemal wszystkich pozycji wzmiankowanych w katalogach księgozbiorów jezuickich. Podjęto też próbę rekonstrukcji archiwum kolegium na podstawie dokumentów pierwotnie wchodzące w jego skład, które po kasacie Towarzystwa zostały przejęte przez Komisję Eedukacji Narodowej i do dziś dnia zachowały w zespole 1603 Rosyjskiego Archiwum Państwowego Akt Dawnych.
Filozofując, zazwyczaj sądzimy, że jest jeden świat fizyczny (monizm), nadbudowany nad rzeczami (substancjalizm), wyposażonymi wyłącznie we własności pozytywne (pozytywizm metafizyczny), w regularny sposób powiązane ze sobą kauzalizm). Nic dziwnego: taka wizja rzeczywistości podyktowana jest przez praktykę życiową ludzi. Poddaje się jej na ogół nauka, a za nią filozofia (głównie współczesna). Wyjątek czynimy tylko dla siebie samych. To człowiek, i tylko on, ma być zdolny do "kreowania” niebywałych światów w swoim „umyśle” (mentalizm). A jego doświadczenie ma być – jedyne – zdolne do rozpoznania, co spośród tego, co „stworzyliśmy”, pokrywa się z rzeczywistością (empiryzm). Wolno przypuszczać, że wszystkie te poglądy są fałszywe. A jeśli nawet tak nie jest, warto wyobrażać sobie alternatywne wizje rzeczywistości poza tą, którą dyktuję nam nasza praktyka życiowa (i nasza pycha). Jedną z możliwych alternatyw próbuje obmyślić ta książka. Próbuje ona również – przepatrując tradycyjne trudności filozoficzne, a także sięgając po inspiracje do innych dziedzin, m.in. do poezji metafizycznej – argumentować, że zadanie takie jest mniej fantastyczne, niż mogłoby się zdawać. Mniej fantastycznej, niż więcej.
Autorka – teatrolog, sinolog i komparatysta – przedstawia unikatowe formy tajwańskiego teatru tańca i ruchu końca XX i początku XXI w. W efekcie wieloletnich studiów powstała wyjątkowa w skali międzynarodowej praca, w której autorka wnikliwie, z naukową pasją bada głęboki sens uważnej obserwacji, fizycznego, mentalnego i duchowego samodoskonalenia oraz precyzyjnego rzemiosła artystycznego. Pokazuje, w jaki sposób tajwańscy tancerze i choreografowie czynią drogę tańca drogą życia. Opisuje światowej sławy zespoły tajwańskie prowadzone przez charyzmatyczne artystki Lin Lizhen i Liu Ruoyu (Liu Jingmin): Legend Lin Dance Theatre (Wugou Wudao Juchang) i U-Theatre (You Juchang / Youren Shengu), analizując twórczość artystek i zespołów w szerokim kontekście historycznym, społecznym, kulturowym, estetycznym. Klarownie wyjaśnia zawiłości terminologiczne, kulturowe niuanse, filozoficzne problemy i sposób kształtowania przez trzy dekady wyjątkowych form ekspresji artystycznej w środowisku o dość krótkiej tradycji tańca nowoczesnego. Książka stanowi zaproszenie do fascynującej podróży przez różne sposoby rozumienia ciała/cielesności, samodoskonalenia duchowego i fizycznego poprzez zastosowanie zróżnicowanych technik medytacyjnych i oddechowych, aż do uzyskania odczucia psychosomatycznej jedni – pełnej integralności ciała, umysłu i duszy.
Spektrum poruszanej w książce problematyki jest szerokie, a zaproponowane ujęcia nie odwołują się do spójnego paradygmatu. Autorzy podejmują próbę integrowania wiedzy, aczkolwiek na ten moment są na etapie swoistej kwerendy. Wydaje się bowiem, że dotychczas polityka rodzinna, która za pomocą regulacji prawnych ingeruje w życie rodzinne (np. poprzez system zasiłków, podatków, urlopów wychowawczych) jest bardziej uzależniona od układów politycznych i nie stanowi wystarczającego wsparcia dorosłych w rolach rodzicielskich. Obok postulatów, aby zwiększać udział państwa w działaniach na rzecz prokreacji i wychowania dzieci, konieczne jest kształtowanie świadomości dorosłych dotyczącej ich potencjału rozwojowego wynikającego z rodzicielstwa. Jak zauważa G. Scott Wooding współczesne rodzicielstwo, realizowane pomiędzy różnymi zobowiązaniami, wymaga pomocy tak, aby dorośli nauczyli się dawać dzieciom to, czego one potrzebują najbardziej – czasu i uwagi rodziców. Dostrzeżenie współzależności rozwoju rodziców i ich potomstwa zobowiązuje profesjonalistów do poszukiwania czynników optymalizujących funkcjonowanie dorosłych i ich dzieci (Aronson, Weiner, 2007; Bakiera, 2009; Zvara, Mills-Koonce, Heilbron, Clincy, Cox, 2015)
Biorąc pod uwagę doświadczenia zachodnie i coraz częściej potwierdzane empirycznie znaczenie technik psychologii pozytywnej w kształtowaniu zmotywowanych uczniów, problematyka okazuje się warta zainteresowania. Tym bardziej, że nauczyciele coraz częściej zadają sobie pytanie: Jak zmotywować uczniów do zdobywania coraz to bardziej rozbudowanych obszarów wiedzy, przy jednoczesnym zachowaniu zgodności ze strukturami, wymogami i oczekiwaniami przeróżnych interesariuszy systemu edukacji?
Jak funkcjonują DDA i jak postrzegają siebie w różnych relacjach społecznych; jakie mają trudności indywidualne, w związkach intymnych, relacjach z rodzicem uzależnionym i niepijącym, jak oceniają wsparcie społeczne i jakiej pomocy wciąż oczekują.
We współczesnej literaturze przedmiotu nie ma wielu odwołań do wątku związanego z funkcjonowaniem dorosłych osób wychowywanych w rodzinie alkoholowej. Autorka przedstawia podstawy teoretyczne oraz wyniki badań własnych związanych z funkcjonowaniem DDA, charakteryzuje poszczególne osoby tworzące rodzinę alkoholową oraz rodzinę taką jako całość. Przedstawia analizę postrzegania przez dorosłe dzieci alkoholików swojego funkcjonowania w różnych relacjach społecznych, a przede wszystkim ich ocenę otrzymanego wsparcia społecznego i obszarów, w których wciąż oczekują pomocy.
Wiedza dotycząca dorosłego życia osób wychowywanych w rodzinie alkoholowej, zwłaszcza ich percepcja związana z efektywnością wsparcia im (nie)udzielanego, może być wskazówką do pracy specjalistów z tą grupą osób w celu podejmowania jak najefektywniejszych działań pomocowych.
Wypracowane w wielu tekstach Autorki modele teoretyczne znakomicie sprawdzają się w opisywaniu i interpretowaniu współczesnych zjawisk teatralnych, okołoteatralnych, teatropodobnych z obszaru performatywnych praktyk kulturowych. To wielka sztuka, by być skoncentrowanym na szczególe, wybranym wycinku rzeczywistości artystycznej, konkretnej praktyce, a jednocześnie nie tracić z oczu szerszej perspektywy, powiedzieć coś sensownego o teatrze zaprojektowanym (jak w przypadku przedstawicieli tzw. Wielkiej Reformy Teatru), zastanym (widocznym w konkretnych praktykach inscenizacyjnych i dramaturgicznych) i, co nie mniej ważne, o świecie objawiającym się poprzez teatralne medium i w innych tekstach kulturą podszytych. Autorka sztukę tę opanowała w najwyższym stopniu. Dzięki zebraniu tekstów w jednym tomie mocniej wybrzmiewa Jej głos, wyrazistsza staje się także poetyka indywidualnej interpretacji i proponowane metody. […] Objawia się w nich autor nie tylko znakomicie obeznany z wielością paradygmatów badawczych współczesnej humanistyki, ale badacz potrafiący także z tej znajomości czynić świetny użytek na rzecz stosowanych procedur analitycznych i jasno sformułowanych celów poznawczych.
Jest to zbiór 11 artykułów interesujących z poznawczego punktu widzenia. Autorki i Autorzy kreślą różne, czasami nietuzinkowe wizje świata tu i teraz. Świata w którym bywają i egzystują ludzie, a o którym to świecie inni mają chęć nie wiedzieć, a zapewne zapomnieć. Książka wpisuje się swoja treścią i przyjętymi ramami w powszechny dyskurs o ważnych, ludzkich, codziennych zmartwieniach, trudnościach i bolączkach. To lektura o wartościowym zabarwieniu i konkretnej puencie, a jej wartość poznawcza tkwi w jasności przekazu i sprawności kompozycyjnej, jak również w sile transmisji słów ważkich ze społecznego punktu widzenia.
O półwyspie Koreańskim mówi się na całym świecie coraz częściej i coraz głośniej. W kontekście problemu bezpieczeństwa i denuklearyzacji pojawia się nuklearna Korea Północna. Z kolei Korea Południowa niezmiennie zaskakuje innowacyjnością i pomysłowością. Światowym fenomenem jest południowokoreański zespół BTS, który nieustannie zdobywa szczyty list przebojów w wielu krajach. Poznawanie egzotycznej Korei, Koreańczyków i koreańskości oraz popularyzacja studiów koreanistycznych w Polsce ma zatem swoje merytoryczne uzasadnienie. Publikacja zawiera trzynaście opracowań przygotowanych przez autorów reprezentujących główne polskie ośrodki naukowe. Zaprezentowano w nich zagadnienia dotyczące różnorodnej problematyki koreańskiej, z zakresu historii Korei, językoznawstwa koreańskiego, filozofii, polityki, stosunków międzynarodowych, gospodarki, muzykoterapii
i kultury.
Monografia stanowi oryginalną próbę zrozumienia związków piłki nożnej w Hiszpanii z historią tego kraju w kontekście nacjonalizmu i tożsamości. Autor zarysowuje swoistą genealogię hiszpańskiej piłki nożnej, której naczelnym tematem stał się nacjonalizm, a właściwie nacjonalizmy (hiszpański, kataloński, baskijski) oraz skutki, jakie niosą one dla sposobu konstytuowania tożsamości. Najważniejszą cechą piłki nożnej w Hiszpanii jest istnienie silnego antagonizmu odzwierciedlającego historyczne podziały hiszpańskiego społeczeństwa. Charakteryzuje się on dużą dynamiką, co wynika z silnego upolitycznienia czołowych klubów piłkarskich i społeczności kibicowskiej. W Hiszpanii stadiony piłkarskie stanowią przestrzeń do manifestowania tożsamości lokalnych oraz jednoczesnego rewindykowania i kontestowania tożsamości hiszpańskiej, zwłaszcza w Katalonii i Kraju Basków. Książka pokazuje, jak za sprawą nacjonalizmów podczas meczów piłkarskich w ramach La Liga i Copa del Rey, a zwłaszcza mitycznego El Clásico, dochodzi do ożywiania hiszpańskiej historii.
Wydawnictwo ilustrowane jest wybranymi pracami studentów, pochodzącymi ze zbiorów archiwum Pracowni Grafiki Warsztatowej i Pracowni Rzeźby Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego w Kaliszu, Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz kolekcji prywatnej autora. Podstawę do przygotowania opisów twórczości studenckiej dała praktyka zawodowa autora książki, uzupełniły cytaty z artykułów prasowych, katalogów wystaw, publikacji oraz wywiady. Treść wydawnictwa stanowi osobistą refleksję autora dotyczącą znaczenia warsztatu graficznego w kształtowaniu świadomości plastycznej studentów kierunku Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych oraz roli matrycy jako nośnika zapisu wizualnego. Porusza również wątek rzeźbiarski dotyczący prac studentów, które ukazują postaci związane z kaliskim Wydziałem. Rozgrywająca się w ciągu ponad trzech dekad narracja artystyczna została ukazana za pośrednictwem prac kursowych studentów, wykonanych głównie w szlachetnych technikach graficznych oraz konterfekcie rzeźbiarskim.
Ustanowiony w Kaliszu rok Tadeusza Kulisiewicza w 120 rocznicę urodzin Mistrza nawiązuje do sylwetki wybitnego artysty, którego twórczy dorobek stanowi nieustające źródło inspiracji dla kolejnych pokoleń sympatyków jego talentu. Sposobność stworzenia prac inspirowanych twórczością Tadeusza Kulisiewicza stała się dodatkową zachętą do wartościowania kontekstów, motywów, które w sposób bezpośredni lub aluzyjny odnoszą się do jego prac. Do projektu zostały zgłoszone pracownie artystyczne Zakładu Edukacji Plastycznej, pokrewnie definiujące zapis twórczego obrazowania, które łączy idea artystycznego obrazowania za pośrednictwem warsztatu, jakim posługiwał się we własnej kreacji Tadeusz Kulisiewicz: Pracownia Grafiki Warsztatowej, kierowana przez piszącego te słowa, oraz Pracownia Rysunku, prowadzona przez prof. UAM dra hab. Tadeusza Gaworzewskiego. Powstałe kompozycje zostały określone i wykonane za pomocą technologii zapisu cyfrowego, a więc medium, którym nasz bohater się nie posługiwał. Ten sposób wartościowania zapisu zróżnicował artystyczną materialność Kulisiewiczowskiego obrazu, wprowadził i zaproponował potencjalnemu odbiorcy przekaz wizualny, którego w warstwie technologicznej, w medialnej i informacyjnej rzeczywistości, sam na co dzień doświadcza.
Piotr Piotrowski (1952–2015) stał się jedną z głównych postaci w dyskursie o historii sztuki w Europie Środkowo-Wschodniej, a także globalnej historii sztuki, będąc wśród tych, którzy rozumieli, że nowa sytuacja geopolityczna na świecie wymaga rewizji sposobów, w jakie art sformułowany jest dyskurs historyczny. Jego koncepcja „horyzontalnej historii sztuki”, opracowana w trakcie pisania historii sztuki powojennej tworzonej w Europie Środkowo-Wschodniej, okazała się mieć znaczenie na całym świecie.1 Jednak znaczenie pism i działań Piotrowskiego wykracza poza to, a w tej książce koncentrujemy się na innym aspekcie, mniej znanym międzynarodowej publiczności - mianowicie na jego zainteresowaniu politycznym zaangażowaniem sztuki, artystów i historyków sztuki.
Książka o języku gwarowym badanego obszaru, jego historii, ale także o ludziach – mieszkańcach wsi Komarowo i pobliskich miejscowości. Komarowszczyzną nazywano dawniej majątek Starzeńskich, wokół którego w późniejszym okresie powstała wieś Komarowo. Przyjęty w niniejszej pracy termin „Komarowszczyzna” ma nieco szerszy zasięg, obejmuje bowiem także szereg sąsiednich wsi i jest nazwą symboliczną, pod którą kryje się gwara Komarowa i innych miejscowości, które zostały objęte badaniami. Autorka analizuje i opisuje mowę Komarowszczyzny oraz pokazuje, w jaki sposób są realizowane różnorodne zjawiska językowe podczas komunikacji, a język znajduje się w ścisłej korelacji z tożsamością wspólnoty komunikatywnej.
Na autobiografie? Mariny Abramović można spojrzeć jak na dynamiczny, płynny i otwarty ikonostas. Wizualność poszczególnych ikon wykreowanych przez artystke? cyrkuluje w systemie medialnego zapośredniczenia, którego elementem jest nasza percepcja. Ikony skonstruowane przez Abramović nie odsyłają jednak do absolutu teologicznego, transcendentnej boskości, ale do absolutu cybernetycznego, który realizuje sie? w mechanizmie sprze?żenia zwrotnego. Różnorodne pod wzgle?dem czasoprzestrzennym ikony, tworzone przez Abramović, dążą do skomponowania struktury ikonostasu, be?dącego w ciągłym stanie metamorfozy i transformacji. Jest on złożony z fragmentów: działań, obrazów, wspomnień, historii, zawsze jednak oznaczonych przez indywidualną wrażliwość artystki.
Książka poświęcona jest najważniejszemu klasycznemu traktatowi o hathajodze pt. „Hathapradipika” („Lampka hathajogi”), napisanemu w języku sanskryckim w XV wieku przez jogina Swatmaramę. Zawiera obszerny filologiczno-historyczny komentarz do tego dzieła oraz szczegółowo omawia najtrudniejsze spośród poruszanych w nim zagadnień. Stanowi doskonałe uzupełnienie przekładu „Hathapradipiki”, który ukazał się w Wydawnictwie Naukowym UAM w 2018 roku.
Jest to książka o naukowcach i pasji uprawiania nauki – pasja postrzegana jest w kontekście pozytywnej motywacji, zaangażowania i satysfakcji naukowca; pasja jako integralna część rdzenia jego tożsamości. Zdaniem Autora nasze pasje naukowe, w powiązaniu z władzą i wolnością naszego umysłu, mogą być w praktyce urzeczywistniane, możemy kreować swój akademicki świat „w sobie i wokół”.
Książka powstała w ramach krakowsko-poznańskiego Humanistycznego Konsorcjum Naukowego (którego partnerami są Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Wydział Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie) jako projekt zatytułowany „Dramaturg w teatrze, literaturze, sztuce”. Pomysłodawcą badań związanych z zawodem dramaturga był profesor Wojciech Baluch, który zainicjował współpracę między członkami Katedry Performatyki UJ oraz Zakładu Estetyki Literackiej UAM. Jest to owoc pracy międzyuczelnianego zespołu badawczego, którego przedmiotem zainteresowania stało się pojęcie dramaturgii w szeroko rozumianych ramach naukowych, artystycznych i życiowych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
