Po wprowadzeniu stanu wojennego wśród masowo drukowanej w podziemnym obiegu wydawniczym prasy informacyjnej, czasopism politycznych i społeczno-historycznych istotne miejsce zajęły czasopisma literackie i społeczno-kulturalne, które współuczestniczyły w tworzeniu niezależnego życia artystycznego i kulturalnego, stając się alternatywnym forum dyskusyjnym dla oficjalnych mediów. Książka poświęcona jest literackim periodykom, wpisanym w ówczesne konteksty ideowe, artystyczne i aksjologiczne, wydawanym poza zasięgiem cenzury w latach osiemdziesiątych, i stanowi próbę całościowego ujęcia tego zjawiska..
Od czasów opublikowania w 1918 r. przez Ludwika Bernackiego obszernej pracy pt. Pierwsza książka polska niniejsze studia stanowią pierwszą próbę monograficznego opracowania modlitewników Hortulus animae, które były drukowane w Polsce w różnych wariantach od 1513 r. aż po 1638 r. (ostatnia znana edycja). Studia te sięgają do nowoodkrytych wydań Hortulusa i kładą nacisk zwłaszcza na stronę artystycznego wyposażenia tych modlitewników, tak bardzo cieszących się wówczas popularnością. Wydania Hortulusa zostały zupełnie zaczytane i są znane dziś tylko niektóre niekompletne egzemplarze z różnych jego edycji, czasami wręcz w postaci tylko pojedynczych kartek. Modlitewniki te, przeznaczone dla osób świeckich, niemal od początku swego istnienia operowały nie tylko słowem, ale i obrazem. Ważnym więc celem tej pracy jest także pokazanie złożoności problemów, jakie wiążą się z wyposażeniem graficznym drukowanych modlitewników Hortulus animae, będącym swoistą płaszczyzną spotkania sztuki graficznej, typografii i ówczesnej duchowości religijnej. Nikt dotąd rzetelnie nie zajmował się tymi zagadnieniami.
Podręcznik składa się z dwóch obszernych części. Część I - to prezentacja współczesnej psychoanalizy z uwzględnieniem koncepcji zjawisk klinicznych i terapii. Wyróżniono tu cztery psychologie i ich reprezentantów. Z. Freud reprezentuje psychoanalizę popędów, A. Freud i H. Hartman psychologię ego, M. Klein, W.R.D. Fairbairn, O. Kernberg i M. Mahler psychologię relacji z obiektem, a H. Kohut, R.A. Spitz i D.W. Winnicott psychologię self. Część II - eksponuje dwa modele - konfliktu i deficytu, ukazując ich zastosowanie w wyjaśnianiu zjawisk psychopatologicznych. Tu autorzy jeszcze raz wracają do koncepcji Heinza Kohuta. Przedstawiają problemy osobowości borderline. Wreszcie pod uwagę biorą przywiązanie i traumę w kontekście psychopatologii. Podręcznik przeznaczony dla studentów kierunków psychologiczno- pedagogicznych oraz dla specjalistów z tych dziedzin oraz terapeutów.
Społeczna akceleracja wraz z kulturą natychmiastowości sprowadza zjawisko „spowolnienia” do kategorii patologicznej. Presja kulturowa na prędkość powoduje u współczesnej generacji lęk przed „niedotrzymaniem kroku” zarówno w sferze życia towarzyskiego, jak i kariery zawodowej. Portale społecznościowe, takie jak Facebook czy Twitter, umożliwiają „utrzymanie” właściwego tempa życia towarzyskiego. Z kolei wyzwania rynku pracy nakazują jednostkom ciągłe dokształcanie się oraz pokazywanie, iż są wydajne i produktywne. Nie dziwi zatem fakt, że fascynująca, szczególnie dla młodego pokolenia, jest możliwość jak najszybszego przemieszczania się. Przykładem może być szybka (ale też i niebezpieczna) jazda samochodem czy inne formy poszukiwania ekstremalnych wrażeń. W następstwie społecznej transformacji oraz zwiększonego tempa życia wyłaniają się nowe formy rodziny, a relacje między nimi są coraz bardziej kruche i efemeryczne. W niniejszej publikacji podjęto próbę rekonstrukcji tożsamości w kontekście wybranych zjawisk kultury natychmiastowości. Życie w nawyku natychmiastowości jest postrzegane jako swoista krystalizacja społeczno-kulturowych tendencji, charakteryzujących współczesną postmodernistyczną kulturę, szczególnie w aspekcie takich czynników, jak przyspieszenie, atomizacja i wzrost anonimowości stosunków międzyludzkich, zmiana sposobów percepcji czasu i przestrzeni oraz przekształcenie tradycyjnych instytucji społecznych. Wszystko to przeanalizowane zostało w kontekście konstruowania tożsamości rodziny, młodzieży oraz aktorów życia społecznego.
W książce zawarto prace dotyczące problematyki politycznych kontekstów i uwikłań edukacji zarówno w zakresie systemowym, jak i kontekstowo-sytuacyjnym, dające wieloaspektowy i metodologicznie zróżnicowany ogląd podejmowanych kwestii. Ten krytyczny przegląd zagadnień obejmuje trzy powiązane ze sobą kręgi tematyczne: 1) pytania o perspektywę i wyobraźnię polityczną jako warunek twórczego kształtowania idei edukacyjnych, 2) odniesienia do politycznych uwikłań edukacji w systemach totalitarnych/autorytarnych – pozwalające wychwycić i uwypuklić deficyty współczesnych konceptów edukacyjnych, 3) aktualne kwestie związane z emancypacyjną funkcją edukacji i podmiotowością w procesach edukacyjnych.
Zjawisko otoemisji akustycznej (OAE) należy do obiektywnych metod badań układu słuchowego, które nie wymagają aktywnego udziału i współpracy osoby badanej w trakcie pomiarów i standardowo wykonywane są w warunkach stymulacji jednousznej (monauralnej). Niemniej jednak staje się także jedną z nielicznych metod badań umożliwiających nieinwazyjną ocenę działania eferentnej części układu słuchowego. Możliwości takie daje zastosowanie dodatkowej kontralateralnej stymulacji układu słuchowego podczas badania OAE i tym zagadnieniom badawczym poświęcona jest praca.
W rozprawie podjęto rozważania nad obecnością filmu w badaniach socjologicznych, nie unikając odniesień do innych nauk społecznych, gdyż trudno wskazać jednoznaczne granice między poszczególnymi dziedzinami wiedzy. Autor przedstawiając własną koncepcję filmu socjologicznego jako formy wypowiedzi naukowej, próbuje odpowiedzieć na pytanie, na ile film może być narzędziem uprawiania nauki i na ile może być jednym ze sposobów wypowiedzi naukowej, co prowadzi też do pytań o kryteria naukowości i samo pojęcie nauki. Dyskusyjną kwestią jest naukowa pełnowartościowość przekazu wideo. Wydaje się jednak, iż przykład filmu etnograficznego udowodnił, że za pomocą innego medium aniżeli słowo również można uprawiać naukę i komunikować wyniki badań naukowych – dlatego też omówiono w pracy możliwości użycia filmu w antropologii kulturowej oraz, co jest ważnym zadaniem tej książki, przedstawiono w sposób uporządkowany sposoby użycia filmu i wideo w socjologii.
W prezentowanych artykułach zaznaczone są wyraźnie trzy nurty refleksji o starości i o ludziach w starszym wieku. W pierwszym nurcie rozważań poruszone zostały klasyczne zagadnienia dotyczące pozycji i miejsca człowieka starego w rodzinie, ról rodzinnych, a w szczególności roli babci, relacji rodzinnych w układzie międzypokoleniowym oraz sytuacji człowieka starego w rodzinie na tle innych powiązań mikrostrukturalnych.
W drugim nurcie zostały pokazane kulturowe zmiany zachodzące w roli człowieka starego, osoby która wychodzi z tradycyjnych ról przypisanych przez stereotypy i realizuje swoje potrzeby indywidualne, wyzwalając sięz nacisku norm obyczajowych.
W trzecim nurcie refleksji poruszone zostały zagadnienia najsilniej łączące się z problematyką starości, czyli zagadnienia opieki, pomocy oraz wsparcia. Refleksja ta towarzyszy autorom próbującym odpowiedzieć na pytania – jak pomagać, kiedy pomagać i w jakim zakresie, jakie są realne możliwości rodziny jako tradycyjnej instytucji opiekuńczo-zabezpieczającej.
Te trzy nurty refleksji obecne w tym tomie tworzą wzajemnie uzupełniającą się całość, aczkolwiek nie wyczerpują znacznie szerszego spektrum zagadnień wiążących się ze starością, samopoczuciem człowieka starego i jego pozycją w rodzinie i społeczeństwie.
Autorzy monografii prezentują współczesne osiągnięcia medycyny i psychologii w obszarze diagnozy klinicznej zaburzeń osobowości. Wykraczają poza opis zaburzeń i proponują w ramach różnych paradygmatów spójne wyjaśnienia genezy i patomechanizmu zaburzeń osobowości.
Książka jest skierowana nie tylko do klinicystów i terapeutów, ale także specjalistów zajmujących się funkcjonowaniem człowieka w różnych okresach życia. Szczególnie przydatna dla studentów psychologii, pedagogiki, medycyny, gdyż obok prezentacji modeli wyjaśniających psychopatologię osobowości, zawiera także opisy przypadków konkretnych typów zaburzeń osobowości.
Prezentowany numer poświęcony refleksji nad sensem i znaczeniem baz danych dzisiaj, a także specyficznym problemom, których one obecnie dostarczają, został oparty na wielogłosie przedstawicieli nauk przyrodniczych i ścisłych, teoretyków oraz osób, które zajmują się bazami danych na co dzień, zawodowo. Mamy nadzieję, że ta wielość perspektyw (oraz powodów) przyglądania się bazom danych sprawi, iż przestaną być one postrzegane tylko i wyłącznie jako neutralne technologie, które po prostu ułatwiają nam życie, redukując jego złożoność i pozwalając nam skutecznie działać, ale że dostrzeżemy w nich również społeczne wytwory, narzędzia sprawowania władzy i zarządzania świadomością, narzędzia często niebezpieczne, ponieważ niepoddawane refleksji oraz krytycznemu namysłowi.
J. Hillis Miller (ur. 1928) jest jednym z najłatwiej rozpoznawalnych krytyków amerykańskich, współtwórcą tzw. „szkoły z Yale”, autorem ponad 20 książek. „O literaturze” to pierwsza w całości przełożona na język polski pozycja tego autora. Wydana po raz pierwszy w 2002 roku, może być traktowana jako summa jego doświadczeń i przemyśleń lekturowych adresowanych jednocześnie do szerszej publiczności. Miller w postaci sześciu przystępnych rozdziałów odpowiada na fundamentalne pytania, m.in.: o to czym jest literatura, po co i jak ją czytać. Dla studentów filologii, kulturoznawstwa i wszystkich osób zainteresowanych literaturą. „Niewielka, lecz ambitna książka J. Hillisa Millera jest zarówno interwencją na czasie w debaty o współczesnej wartości literatury (właśnie z tego powodu, że bacznie przygląda się czasowi lektury), jak i zaangażowanym wkładem w korpus tekstów poświęconych podtrzymaniu, skrytej w samym sercu literackiej tradycji Zachodu, zasadniczej tajemnicy, świeckiej magii”. Brian Dillon, Times Literary Supplement „Książkę czyta się niczym doskonały wykład. Miller jest ujmujący. Miller dobrze się bawi. Posiada autorytet osoby, która potrafi żonglować tym, co inni ledwo dźwigają (…) O literaturze jest nie tylko fascynujące, ale i zabawne”. The Common Review
Miłość według Jana Pawła II jest pojęciem semantycznie i aksjologicznie złożonym. Jest pozytywnym uczuciem, więzią z Bogiem, z drugim człowiekiem, skomplikowaną siłą, która skłania do zmierzania ku podobnym istotom. Wykracza poza sferę emocji, gdyż jest bezinteresownym darem ofiarowywanym przez osobę drugiej osobie, wartością najwyższą, transcendentną i najważniejszą. Miłość to także zdarzenie metafizyczne i psychologiczne: doświadczenie obecności i bliskości Boga, afirmacja wartości osoby, cnota, powołanie każdej istoty ludzkiej, postawa, sposób zaangażowania człowieka wobec innych, otwarcia się na ich potrzeby, komunikowanie się z resztą bytów przez swoje wnętrze, jak również tworzenie transcendentalnej rzeczywistości.
Autorka przyjmuje jako punkt wyjścia klasyfikację literatury o Dostojewskim autorstwa wybitnego współczesnego znawcy rosyjskiej myśli filozoficzno-religijnej Igora Jewłampijewa. Głównym przedmiotem badań są wielkie powieści pisarza oraz publicystyka i epistolografia. Centralnym w tym kontekście zagadnieniem twórczości Dostojewskiego jest relacja człowiek-Bóg. Książka składa się z dwóch części. W pierwszej (Związek sztuki i religii w twórczości Dostojewskiego) autorka określa specyfikę i oryginalność dzieła literackiego Dostojewskiego, jego szczególną formę artystyczną; w drugiej (Relacja Bóg-człowiek w twórczości Dostojewskiego) bada treści tego dzieła, a zwłaszcza centralne zagadnienie "zmagań" człowieka z Bogiem. W swoich rozważaniach autorka uwzględnia wszystkie polskie prace o Dostojewskim oraz liczne obcojęzyczne, w tym najnowszą literaturę rosyjską poświęconą Dostojewskiemu.
„Studia Edukacyjne” to interdyscyplinarne czasopismo naukowe poświęcone problemom współczesnej pedagogiki i edukacji. Stanowi ono płaszczyznę pozytywnej konfrontacji różnorodnych sposobów postrzegania i badania rzeczywistości społecznej; płaszczyznę interparadygmatycznego i interdyskursywnego dialogu reprezentantów odmiennych opcji teoretycznych i metodologicznych. Debaty na łamach czasopisma pozwolić mają na swoistą krystalizację najważniejszych dylematów współczesnych nauk o edukacji oraz relacji między wychowaniem a tożsamością człowieka.
Publikacja prezentuje autorski model wczesnego wspomagania rozwoju dzieci z niepełnosprawnościami lub zagrożonych niepełnosprawnością skoncentrowany na interakcjach rodzice – dziecko. Wyróżniono tu sześć cech, którymi powinny charakteryzować się interakcje wspomagające rozwój: okazywanie dziecku miłości, wrażliwe odpowiadanie na zachowania dziecka, podzielanie tematu interakcji, dopasowywanie oddziaływań do potrzeb i możliwości dziecka, wzajemność oraz kierowanie zachowaniem dziecka.
Autorka zwraca uwagę na bogactwo związków frazeologicznych występujących w języku, ich inspirujące i interesujące źródło. Każdy język pełen jest stałych połączeń wyrazowych, których znaczenie jako całości nie odpowiada znaczeniu poszczególnych słów tworzących. Każdy użytkownik języka opanowuje je w procesie uczenia się języka w wyniku relacji komunikacyjnych z innymi ludźmi i edukacji. W efekcie posługuje się nimi intuicyjnie i niejako automatycznie, nie koncentrując uwagi na dociekaniu ich znaczenia. Niektóre z tych połączeń występują wyłącznie w danym języku i nie można ich w sposób dosłowny przetłumaczyć na inne języki. Czasem trudno w języku ojczystym precyzyjnie wyjaśnić znaczenie danego związku frazeologicznego, gdyż pewne słowa trudno zastąpić innymi, wyrażającymi tę samą treść w tym samym języku.
Od kilkudziesięciu lat stereotypy stanowią przedmiot nieustającego zainteresowania przedstawicieli wielu dziedzin nauki i źródło inspiracji intensywnych badań, wzbogacających wiedzę psychologiczną, społeczną i kulturową. W ujęciu psychosemantycznym, plasującym się na pograniczu perspektywy poznawczej i językoznawczej, stereotyp traktowany jest jako rodzaj umysłowej reprezentacji kategorii, z wyrazistym aspektem ewaluacyjno-afektywnym, wpływający, często w sposób niekontrolowany, na różne procesy poznawcze, w tym na proces spostrzegania społecznego i komunikacji interpersonalnej.
Książka prezentuje rekonstrukcję ponadindywidualnych reprezentacji złożonych kategorii stereotypowych, powstających w wyniku połączenia płci jako czynnika kategoryzacji oraz czynników typu naród, religia, zawód i dysfunkcja (np. inwalidka, chrześcijanka, kobieta-polityk, Hiszpanka) oraz szczegółowe porównania stereotypów różniących się jednym czynnikiem kategoryzacji (np. inwalidka a kobieta, inwalidka a kobieta niewidoma, Hiszpanka a Hiszpan, chrześcijanka a muzułmanka). Materiał do rekonstrukcji stanowiły dane z badań przeprowadzonych za pomocą baterii technik werbalnych wśród w sumie ponad 1400 osób, przedstawicieli różnych narodowości.
Książka przedstawia problem resocjalizacji penitencjarnej specyficznej kategorii osadzonych. Autorka zastanawia się nad czynnikami ryzyka, które prowadzą do popełniania czynów zabronionych przez kobiety, a także nad możliwościami systemu penitencjarnego w kontekście oddziaływań resocjalizacyjnych: czy są one dostosowane do potrzeb i możliwości skazanych, czy eliminują te czynniki, które skorelowane są z przestępczością. W monografii przywołany został także obecnie obowiązujący w literaturze przedmiotu nurt myślenia o resocjalizacji – jest to Model RNR (Risk-Need-Responsivity) oraz podejście kognitywno-behawioralne do praktyki korekcyjnej.
Książka jest pozycją pełną zalet. Widać, że autor posiada wiedzę literaturoznawczą, kulturologiczną, a na dodatek ma doświadczenie w pracy z młodzieżą i posiada pewną wrażliwość moralną, sądzę, że niezbędną, kiedy mamy badać zjawisko tak istotne dla młodego pokolenia, a równocześnie budzące niepokój.
Z recenzji prof. dr hab. Wojciech Kajtocha
Zamieszczone w książce teksty są wyrazem namysłu nad rzeczywistością edukacyjną. Nabiera ona konkretnych wymiarów i znaczenia dzięki prezentacji struktur oraz zasad funkcjonowania systemu szkolnictwa w Niemczech, Holandii i Stanach Zjednoczonych, a także przywołaniu wybranych odniesień do edukacji w Polsce. W centrum zainteresowania postawiono trzy kluczowe kategorie: edukację, stratyfikację społeczną i tożsamość młodzieży. Tworzą one swoiste „punkty orientacyjne” – organizujące stale obecne wątki refleksji socjologicznej i pedagogicznej, ukierunkowane na edukację uwikłaną w kontekst struktury społecznej i budowanie tożsamości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
