Od kilkudziesięciu lat stereotypy stanowią przedmiot nieustającego zainteresowania przedstawicieli wielu dziedzin nauki i źródło inspiracji intensywnych badań, wzbogacających wiedzę psychologiczną, społeczną i kulturową. W ujęciu psychosemantycznym, plasującym się na pograniczu perspektywy poznawczej i językoznawczej, stereotyp traktowany jest jako rodzaj umysłowej reprezentacji kategorii, z wyrazistym aspektem ewaluacyjno-afektywnym, wpływający, często w sposób niekontrolowany, na różne procesy poznawcze, w tym na proces spostrzegania społecznego i komunikacji interpersonalnej.
Książka prezentuje rekonstrukcję ponadindywidualnych reprezentacji złożonych kategorii stereotypowych, powstających w wyniku połączenia płci jako czynnika kategoryzacji oraz czynników typu naród, religia, zawód i dysfunkcja (np. inwalidka, chrześcijanka, kobieta-polityk, Hiszpanka) oraz szczegółowe porównania stereotypów różniących się jednym czynnikiem kategoryzacji (np. inwalidka a kobieta, inwalidka a kobieta niewidoma, Hiszpanka a Hiszpan, chrześcijanka a muzułmanka). Materiał do rekonstrukcji stanowiły dane z badań przeprowadzonych za pomocą baterii technik werbalnych wśród w sumie ponad 1400 osób, przedstawicieli różnych narodowości.
Książka przedstawia problem resocjalizacji penitencjarnej specyficznej kategorii osadzonych. Autorka zastanawia się nad czynnikami ryzyka, które prowadzą do popełniania czynów zabronionych przez kobiety, a także nad możliwościami systemu penitencjarnego w kontekście oddziaływań resocjalizacyjnych: czy są one dostosowane do potrzeb i możliwości skazanych, czy eliminują te czynniki, które skorelowane są z przestępczością. W monografii przywołany został także obecnie obowiązujący w literaturze przedmiotu nurt myślenia o resocjalizacji – jest to Model RNR (Risk-Need-Responsivity) oraz podejście kognitywno-behawioralne do praktyki korekcyjnej.
Książka jest pozycją pełną zalet. Widać, że autor posiada wiedzę literaturoznawczą, kulturologiczną, a na dodatek ma doświadczenie w pracy z młodzieżą i posiada pewną wrażliwość moralną, sądzę, że niezbędną, kiedy mamy badać zjawisko tak istotne dla młodego pokolenia, a równocześnie budzące niepokój.
Z recenzji prof. dr hab. Wojciech Kajtocha
Zamieszczone w książce teksty są wyrazem namysłu nad rzeczywistością edukacyjną. Nabiera ona konkretnych wymiarów i znaczenia dzięki prezentacji struktur oraz zasad funkcjonowania systemu szkolnictwa w Niemczech, Holandii i Stanach Zjednoczonych, a także przywołaniu wybranych odniesień do edukacji w Polsce. W centrum zainteresowania postawiono trzy kluczowe kategorie: edukację, stratyfikację społeczną i tożsamość młodzieży. Tworzą one swoiste „punkty orientacyjne” – organizujące stale obecne wątki refleksji socjologicznej i pedagogicznej, ukierunkowane na edukację uwikłaną w kontekst struktury społecznej i budowanie tożsamości.
W kolejnym, dziesiątym tomie serii „Socjologia i Socjologowie” już po raz trzeci prezentujemy niemiecką socjologię wsi i rolnictwa, próbując tym razem pokazać jej obszary problemowe w drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku (a więc w latach 2005–2010). Tak samo jak w obu poprzednich tomach zamieszczone teksty nie zostały dobrane przypadkowo – odzwierciedlają zarówno stan wewnętrznego rozwoju dyscypliny, jak i zjawiska charakterystyczne dla funkcjonowania obszarów wiejskich naszego zachodniego sąsiada, jednego z najbardziej rozwiniętych krajów świata.
Mądrość onieśmiela. Wobec niej trudno zająć stanowisko, powiedzieć cokolwiek wiążącego jeszcze trudniej, a żyć w zgodzie z nią – najtrudniej. A mimo to chcemy się mądrości przyjrzeć, i to wszechstronnie, aby to onieśmielenie obłaskawić, licząc, że w zamian mądrość się nam i na nas otworzy. Dlatego też zacznijmy skromnie od stwierdzenia, że podstawową zasadą mądrości jest kategoryczny nakaz znany od starożytności: "Działaj tak, abyś długo żył i dobrze ci się powodziło". Zasada ta sugeruje, iż mądrość jest „technologią dobrego życia”. A jeśli tak, to „mądrość jest, albo mogłaby być nauką”. Tysiąclecia dziejów ludzkości znaczenie tej zasady rozważało i próbowało egzystencjalnie ją opanować. A zatem nawiążmy do tych dziejowych trudów i zbierzmy nasze, współczesne względem niej, przemyślenia w „Nowy podręcznik mądrości tego świata”, mając w pamięci choćby kulturowej „Mądrość Przedwieczną”.
Monografia stanowi autorską próbę podporządkowania rzeczywistości społeczno-kulturowej pedagogice, nieco inaczej rozumianej, niż to ma miejsce w jej potocznym i naukowym odniesieniu. Tak pojęta Pedagogika (pisana z wielkiej litery) jest konceptem filozoficznym, antropologicznym i kulturowym, który na sposób edukacyjny, a więc i kształtujący, decyduje o przemianach, jakie dokonują się w świecie rzeczywistym, określanym jako paideutyczny. Istotnym elementem tak pojętej „światowości” jest człowiek, który w takiej sytuacji jako homo paedagogicus jest stwarzany na sposób pedagogiczny i Pedagogiczny, ale „elementem” aktywnym, samotworzącym się, współprzyczyniającym się do „dziania się dziejów” i samokreacji. Relacyjny związek stawania się istotą ludzką a rzeczywistością paideutyczną polega na tym, że dopełnia się on w kształtowaniu ludzkiej osobowości i ujawnianiu podmiotowości, które składają się na uniwersalne rozumienie pedagogiki jako nauki o „prowadzeniu”, której zadaniem powinno być wszechstronne badanie procesów zachodzących w jednostce ludzkiej pod wpływem czynników wewnętrznych, jak i zewnętrznych, z uwzględnieniem kontekstów historycznych. W tym celu podjęto próbę opracowania podstaw pod pedagogikę wiedzy, dokonano zarysu badania tak swoiście pojętej rzeczywistości poprzez metodę określaną jako fenomenoagologia oraz dokonano pewnych przewartościowań w podejściu do pedagogiki ogólnej, jako tej subdyscypliny, która ma badać podstawy myślenia i działania pedagogicznego.
Autorzy interdyscyplinarnych rozważań dwutomowej serii wydawniczej „Świat małego dziecka”, koncentrując się na istocie rozwoju dziecka i jego edukacji oraz sytuacjach, kiedy wymaga ono szczególnego wsparcia, starali się przedstawić Czytelnikowi analizowaną problematykę w sposób pozwalający nie tylko na dostrzeżenie wagi podejmowanych tematów, ale też umożliwiający własną refleksję nad zagadnieniami, które znajdując swoje podstawy w teorii nauk humanistycznych, społecznych, filozoficznych łączą się z praktycznymi wyzwaniami, jakie przed dzieckiem i dorosłym stawia świat współczesny. I choć problemy wieloaspektowego rozwoju, edukacji i terapii dzieci podejmują w sposób niezależny od siebie, w ramach różnych podejść teoretycznych i metodologicznych, redaktorzy serii skomponowali dwa spójne tomy. Mamy nadzieję, że zamieszczone w nich artykuły zainteresują zarówno teoretyków, jak i praktyków zajmujących się wspomaganiem i wspieraniem dzieci w rozwoju, a także studentów pedagogiki oraz dyscyplin jej pokrewnych i będą stanowiły inspirację do dyskursu i nowych badań.
"Walka o nowe harcerstwo". Harcerstwo w Polsce w latach 1944-1956
"Za i przeciw". Harcerze i ich organizacja w latach 1956-1973
"Druga Polska". Służba i praca harcerzy w latach 1973-1980
"Jak to się stało. Czasy nadziei i rozczarowań". ZHP w czasach stanu wojennego
"Harcerstwa Partia nie odda". Ruch harcerski w końcowych latach Polski Ludowej 1983-1989
"A kiedy wspomnień przyjdzie czas". Harcerstwo powojenne w opinii instruktorów i działaczy harcerskich.
Monografia stanowi zbiór kilkudziesięciu interdyscyplinarnych tekstów poświęconych problematyce zapotrzebowania na pomoc i wsparcie społeczne oraz egzemplifikacji jej świadczenia. Głównymi adresatami tej pomocy są rodziny, młodzież i dzieci – grupy osób, które często są bezradne wobec wymagań skomplikowanej rzeczywistości przemian kulturowo-gospodarczych. Stawiając rozliczne pytania, poszukując uzasadnień i teoretycznych wyjaśnień, diagnozując rzeczywistość społeczną oraz testując wybrane propozycje metodyczne, autorzy chcą skłonić do pogłębionej refleksji o samej naturze pomagania, jak i podmiotach przedsięwzięć pomocowych. Książka przeznaczona zarówno dla osób poszukujących teoretyczno-badawczych inspiracji, praktyków działających na rzecz pomocy rodzinom lub poszczególnym członkom sytemu rodzinnego, a także studentów kierunków humanistyczno-społecznych.
Tematem najnowszego tomu "Zeszytów naukowych Centrum Badań im. Edyty Stein" jest namysł nad fenomenem śmierci, a szczególnie nad współczesnym dyskursem o niej. Doświadczenie śmierci, które ze swojej istoty ma charakter uniwersalny, przynależąc jednocześnie do świata natury, jak i zmagającej się z nią kultury, pozostaje nieredukowalnym problemem i wyzwaniem dla każdego człowieka, i refleksji humanistycznej w ogóle. Niezależnie od ram, w których podejmuje się namysłu nad rozmaitymi aspektami śmierci, to stosunek do tego granicznego doświadczenia - pomimo radykalnych zmian w wizji świata i człowieka, społecznych uwarunkowań i światopoglądowych zwrotów - nigdy nie pozostawał obojętny.
„Ekotopie” rejestrują moment narodzin technokulturowego paradygmatu nowoczesności, który okazał się fundamentalną zmianą w myśleniu o obopólnych relacjach człowieka wobec otoczenia i jednocześnie głównym filarem pojęciowo-teoretycznym najnowszej humanistyki.
Autorka analizuje konsekwencje fenomenów kulturowych, naukowych i technologicznych, takich jak loty kosmiczne, sieci wymiany danych, demokratyzowanie się mediów, ale też projektowanie antropo- i naturotechnik czy nuklearne zagrożenia z okresu zimnej wojny. W książce przeplatają się bardzo różne zjawiska, jak choćby artystyczne dokonania Roberta Smithsona, grupy Ant Farm czy Myrona Kruegera; rewolucyjne rozwiązania technologiczne Buckminstera Fullera oraz Ivana Sutherlanda (twórcy VR); a także takie pionierskie badania, jak słynny eksperyment „Biosfera 2”. Równocześnie Ekotopie budują sieci zależności pomiędzy koncepcjami artystycznymi, filozoficznymi i naukowymi; m.in. cybernetyką drugiego rzędu, fizyką kwantową, biologią, ekologią, software studies czy sferologią Petera Sloterdijka.
Autor rozważa związek edukacji z rodziną, jak się okazuje – ważny ze względów pedagogicznych i dla podmiotów go tworzących, wymagający swoistego monitoringu badawczego, wynikającego z dynamiki jego postaci, warunkowanej bogatym kontekstem „płynnych” uwarunkowań. Opis i analiza problematyki związku edukacji z rodziną oparte są na refleksjach teoretycznych, poszukiwaniach badawczych, wynikających z nich wnioskach także wynikach badań własnych. Pozwala to na rozpatrzenie i zaprezentowanie zasadniczego przedmiotu poznania w dwóch wymiarach: społecznym – poprzez odwołanie się do ujęcia obiektywistycznego oraz indywidualistycznym, podmiotowym – z perspektywy subiektywizmu. Konkretyzację obrazu edukacji wiązanej z rodziną, opartą na współistnieniu elementów znaczących strukturalnie, jak i tych wynikających z jakościowych badań jednostkowych biografii zawierają kolejne rozdziały książki. Zawarta jest w nich między innymi refleksja wskazująca na trendy ponowoczesności i te obowiązujące w kontekstach społeczeństwa polskiego, także wzbudzająca zainteresowanie biografią – jako kategorią wykorzystywaną do przyglądania się edukacji.
Przedmiotem rozprawy, usytuowanej na pograniczu literaturoznawstwa, filozofii i teologii, jest próba nakreślenia nowego statusu figury – zwłaszcza metafory – w podwójnym kontekście: hermeneutyki biblijnej oraz postmetafizycznych nurtów refleksji po Nietzschem i Heideggerze (od Levinasa do Mariona). Interdyscyplinarnym rozważaniom towarzyszą pytania o kondycję europejskiego chrześcijaństwa w epoce uznawanej powszechnie za pochrześcijańską: Czy zmierzch metafizycznego paradygmatu w kulturze Zachodu nie otwiera paradoksalnej szansy na reinterpretację biblijnego dziedzictwa? Czy postulowana przez Ricoeura ontologia metafory nie umożliwia wyjścia poza fatalną antynomię znaczenia dosłownego (zobowiązującego etycznie) i niedosłownego (sprowadzanego do retorycznej gry)? Refleksję dopełnia przegląd uprzywilejowanych figur współczesnej humanistyki (Daru, Kenozy i Wydarzenia) oraz próba ich transpozycji w figuralnej lekturze zapisków św. Teresy z Lisieux, Simone Weil i Emila Ciorana.
„Książka recenzowana stanowi ważny i interesujący dla nauk o polityce temat badawczy. Przedmiotem rozważań Autorka uczyniła problematykę poświęconą marketingowi politycznemu, a szczegółowiej ujmując – marketingowym działaniom w okresach między kolejnymi elekcjami […] Należy stwierdzić, że w recenzowanym opracowaniu Autorka potrafiła, co jest trudne i wymaga już dojrzałości intelektualnej, ukazać złożone uwarunkowania politycznego manipulowania marketingowego, sformułować frapujące pytania badawcze, a co ważniejsze – przedstawić własny punkt widzenia złożonego obrazu wykreowanej wizerunkowo rzeczywistości […] Przedłożona do recenzji przedmiotowa publikacja powinna ujrzeć »światło dzienne«, i to jak najszybciej, a szczególnie z racji, że tego typu tematyka należy jeszcze wciąż na polskim rynku wydawniczym do rzadkości. Ten niedosyt powoduje bezsprzecznie, że książka ta znajdzie wielu Czytelników, i w moim przekonaniu jest ona wysoce oczekiwaną pozycją. Ma walor nie tylko stricte teoriopoznawczy, ale też została »umocowana« w ramach polskiej »inżynierii społecznej« (tzw. case study)”.
Z recenzji dr. hab. Roberta Wiszniowskiego
Zamieszczone w niniejszej pracy artykuły wpisują się w interdyscyplinarny dyskurs na temat współczesnej pomocy psychologiczno-pedagogicznej. W przedkładanym czytelnikowi zbiorze opracowań znalazły się zarówno analizy stricte teoretyczne, jak i rozważania o charakterze empirycznym, związane z praktyką pracy pomocowej. Oś narracji stanowi zjawisko socjoterapii: definicje pojęcia, funkcje, znaczenie oraz stosowane metody i techniki. W pracy wyróżniono dwie części: teoretyczną i praktyczną.
Książka analizuje życie ubogich przez pryzmat koncepcji kultury ubóstwa Oscara Lewisa, w której zawarte jest szersze aniżeli ekonomiczne, rozumienie sytuacji człowieka pozbawionego możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb. Analiza odnosi koncepcję kultury ubóstwa do polskiej rzeczywistości i do życia ludzi, dla których bieda nie jest jedynie epizodem, ale trwałym doświadczeniem wpływającym na wszystkie sfery życia. Analiza wykorzystuje zgromadzony przez Lewisa materiał badawczy, a także polskie „Pamiętniki bezrobotnych” z lat 30. i początku XXI wieku. Praca podejmuje zagadnienia dotyczące: socjalizacji jednostek w warunkach ubóstwa, interakcji, które są określone przez piętno, konstruowania obrazu samego siebie w warunkach biedy, relacji pomocy, trudności w kontaktach z pracodawcami. Zawiera też analizy dotyczące posiadanego kapitału i konsumpcji w sytuacji skrajnej nędzy. Książka ukazuje także wartości uznawane i realizowane w życiu grup zmarginalizowanych przez ubóstwo, zawiera wiele interesujących egzemplifikacji obrazujących omawiane problemy.
Drugie wydanie książki zawierającej rewizję poglądów o początkach Kościoła w Polsce dokonanej na podstawie interpretacji głównych źródeł historycznych, z których część po raz pierwszy wprowadzono do dyskusji nad problemem, a część poddano analizie z wykorzystaniem wersji tekstów istotnie odmiennych od dotychczas wykorzystywanych. Rezultaty analiz źródłowych nie doprowadziły do konstrukcji nowej syntezy początków Kościoła w Polsce, gdyż różnice interpretacyjne poszczególnych zapisów źródłowych nie są jednoznaczne, a ich nagromadzenie nie daje podstaw do ukształtowania jednolitego obrazu problemu początków Kościoła w Polsce. Praca stanowi obecnie jedno z najobszerniejszych i najwnikliwszych opracowań tego tematu.
Książka jest próbą zrozumienia i opisu preferencji językowych pacjentów cierpiących na schizofrenię paranoidalną w porównaniu z preferencjami osób zdrowych. Pojęciem modelującym te preferencje i nadającym im pewną uporządkowaną strukturę jest pojęcie „stylu mówienia” rozumianego jako zespół względnie stałych i typowych dla jednostki form i środków językowych, używanych do wyrażania indywidualnych treści. W celu operacjonalizacji tego pojęcia posłużono się zmodyfikowanymi i zaadaptowanymi do języka polskiego Wskaźnikami Stylu Mówienia Suitberta Ertela oraz autorskim Wskaźnikiem Akceptowalności Gramatyczno-Semantycznej. Przeprowadzone badanie z udziałem 130 pacjentów ze zdiagnozowaną schizofrenią paranoidalną i 130 osób zdrowych wykazało różnice zarówno w wyborach leksykalnych, jak i w warstwie syntaktycznej analizowanych tekstów. Dowiodło ono, że proces chorobowy i dominujące objawy kliniczne w sposób istotny modyfikują styl mówienia osób ze schizofrenią.
Książka stanowi ogląd teoretyczno-empiryczny procesu adaptacji dzieci do wymagań edukacji przedmiotowej. Składa się z dwóch zasadniczych części. Pierwsza stanowi analizę o charakterze teoretycznym i rekonstrukcyjnym zasadniczego problemu. Na tle rozważań nad sensem i znaczeniem adaptacji, podjętych w interdyscyplinarnym kontekście, dokonano opisu mechanizmu adaptacji prorozwojowej i jego uwarunkowań. Jednocześnie ukazano dzieciństwo, jako okres najbardziej sprzyjający dla procesu gromadzenia doświadczeń adaptacyjnych, dzięki nieograniczonym wówczas możliwościom centralnego układu nerwowego. Ponadto, wyeksponowano wagę edukacji szkolnej w kontekście progu między edukacją elementarną a edukacją przedmiotową, ukazując znaczenie jakości uprzednich doświadczeń szkolnych, wyniesionych z etapu edukacji zintegrowanej dla pełnienia roli ucznia na kolejnym szczeblu nauczania.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
