Książka zawiera 19 prac poświęconych rozmaitym zagadnieniom historii logiki i filozofii matematyki. Rozważa się w nich m.in.: rozwój symboliki logicznej, proces przechodzenia od logiki tradycyjnej do logiki współczesnej, kwestie filozoficzne związane z problemem rozstrzygalności i z tezą Churcha, twierdzenia limitacyjne, koncepcję prawdy w matematyce, problem stosowalności matematyki do opisu świata, systemy filozoficzne Mikołaja z Kuzy i Hoene-Wrońskiego, a także główne kierunki filozofii matematyki XX wieku i wpływ na nie koncepcji Leibniza i Kanta, koncepcje ontologiczne dotyczące matematyki i logiki głoszone przez Benedykta Bernsteina, w szkole lwowsko-warszawskiej czy w Kole Krakowskim.
Książka rabina Homolki zawiera zwięzłe, a zarazem treściwe, omówienie badań nad Jezusem historycznym ze szczególnym uwzględnieniem wkładu autorów żydowskich. Tekst zawiera przegląd dawnych opinii, opis dyskusji nowożytnych i publikacji współczesnych - aż po książki Benedykta XVI, które pozostają w relacji do pracy rabina Neusnera. Jasny wykład, pełen kompetentnie dobranych cytatów, będzie ciekawy dla polskich czytelników zainteresowanych poglądami na to, kim naprawdę był człowiek, który miał tak kolosalny wpływ na historię ludzkości. Autor nie daje jednoznacznej odpowiedzi, ale każdemu umożliwia poszukiwanie własnej - pisze prof. Stanisław Krajewski.
Praca, operująca bogatą bibliografią przedmiotu, posiada, dzięki respektowaniu i sumiennemu porządkowaniu istniejącego stanu badań, dużą wartość poznawczą. Koncept spojrzenia na różnorodne tradycje teatru muzycznego w optyce poetyki Arystotelesa nadaje pracy podwójny wymiar:będąc studium poetyki operowej, sytuowanej pomiędzy wyodrębnionymi przez filozofa rodzajami literackimi stanowi zarazem część historii recepcji myśli Stagiryty, przyczynek do jej poznania. książka jest znakomicie sproblematyzowana, o wyrazistej architektonice kompozycyjnej. Bogaty materiał źródłowy i zestaw komentarzy zostały w niej przedstawione w sposób uporządkowany w logicznym, sugestywnym wywodzie - pisze dr. hab. Iwona Puchalska.
W jaki sposób pokonać kryzys wychowawczy, na który niestety brakuje zdecydowanej odpowiedzi społeczeństwa wychowującego? Jak zapobiec całkowitemu zdziczeniu obyczajów i temu, że z czasem wszyscy możemy stać się ofiarami wychowawczego zaniedbania?
Remedium istnieje. Jest nim ogromne bogactwo wzorów wychowawczych klasycznej myśli pedagogicznej, w tym przede wszystkim tej, która wychowanie i samowychowanie ujmuje jako świadome i celowe oddziaływanie na człowieka poprzez kształcenie charakteru.
Praca w całości poświęcona jest problemowi kształtowaniu charakteru. Jak to robić? Odpowiedź można zaleźć w przemyśleniach klasyków: przekonaniu Juliusza Payota o potrzebie wzmagania woli człowieka, re?eksjach Jacka Woronieckiego na temat konieczności rozwijania cnót i rugowania wad, ukazanym przez Mieczysława Kreutza znaczeniu pracy nad ludzkim postępowaniem. Z kolei koncepcja wychowawczego rozwoju człowieka Stefana Kunowskiego pokazuje złożoność i wieloaspektowość kwestii związanych z wychowaniem i kształtowaniem jednostki: od rozwoju biosu, w dalszej kolejności etosu, następnie agosu, wskazanie na znaczenie losu oraz zaakcentowanie współdziałania wychowanka, będące warunkiem skutecznego wychowania.
Książka składa się z trzech części, w których kolejno przedstawiono odmienne wizje człowieka jako zapoznane źródło kryzysów wychowawczych, rozwój problematyki związanej z charakterem i wybrane sposoby jego rozumienia, wychowawcze i etyczne aspekty kształcenia charakteru, aktualność omawianej problematyki w oddziaływaniach pedagogicznych (zwłaszcza wychowawczych i profilaktycznych dobrodziejstw płynących z pracy nad sobą) oraz możliwości tkwiące w obrębie wybranych klasycznych ujęć formowania charakteru u wyżej przywołanych J. Payota, J. Woronieckiego, M. Kreutza oraz S. Kunowskiego ujmujących człowieka w coraz szerszym spektrum. Pracę kończy omówienie, na podstawie wyników badań własnych, obecności idei kształcenia charakteru w praktyce wychowawczej.
Autorka, teatroterapeutka i pedagog, prezentuje własną koncepcję wykorzystania zasobów teatroterapii jako metody wspierania i wzmacniania kompetencji w obszarze komunikacji werbalnej i pozawerbalnej dorosłych osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Ukazanie teatroterapii wspomagającej w kontekście edukacyjnym sytuuje tę dziedzinę arteterapii w nowym obszarze. Podejście humanistyczno-personalistyczne i wynikające z tego paradygmatu rozumienie teatru jako procesu „podążającego za osobą” może stać się doskonałym narzędziem z jednej strony weryfikowania aktów ekspresji komunikacyjnej u osób z niepełnosprawnością intelektualną poprzez działania teatralne, a z drugiej kluczem do umożliwienia funkcjonowania inkluzyjnego tych osób w społeczeństwie. Oddziaływania teatralnoterapeutyczne jako proces, jako przyczynek do zmiany i jako kreacja ekspresji o wymiarze artystycznym wydają się najbardziej adekwatną formą terapii wspomagającej kompetencje komunikacyjne, gdyż to właśnie językiem teatru jest szeroko pojęta i wielopłaszczyznowa komunikacja, m.in. poprzez sztukę. W książce czytelnik znajdzie również wskazówki i przykłady stosowanych rozwiązań oraz ćwiczeń, co stanowić może pomoc w codziennej pracy teatroterapeutycznej.
Celem książki jest przedstawienie różnych kontekstów edukacji obywatelskiej w Anglii. Autorka omawia problematykę w kontekście szeroko rozumianych współczesnych przemian społecznych (z uwzględnieniem takich kategorii jak państwo, naród, ideologie, tożsamość, obywatelstwo, globalizacja, wielokulturowość, media), a także w odniesieniu do „lokalnych”, typowo angielskich zjawisk (takich jak kształtowanie poczucia brytyjskości i angielskości, sentyment postkolonialny, znaczenie monarchii itd.). Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, zatytułowana „Perspektywy edukacji obywatelskiej: teoria i praktyka”, jest złożona z pięciu rozdziałów, w których omówiono podstawowe teorie oraz koncepcje istotne z perspektywy rozważań nad edukacją obywatelską. Część druga, o tytule „Główne tendencje rozwojowe edukacji obywatelskiej we współczesnej Anglii”, przedstawia w pięciu rozdziałach próbę rekonstrukcji współczesnej debaty na temat wybranych kontekstów edukacji obywatelskiej w Anglii.
Przedstawione opracowanie ocenić należy zdecydowanie pozytywnie, gdyż stanowi znaczące osiągnięcie w zakresie nauki prawa pracy, co więcej, również w wymiarze teorii prawa, filozofii prawa i nowszych metod analizy prawa wychodzących znacznie poza podejście czysto normatywne, a kierujące się ku analizie na płaszczyźnie socjologicznej i aksjologicznej. (…) Książkę uważam za poznawczo wartościową, oryginalną. Publikacja ta stanowi znaczący i inspirujący wkład do najnowszej nauki prawa pracy.
z recenzji prof. KUL dr hab. Tomasza Barankiewicza
Zasługą Autorki jest dotarcie do odpowiednich regulacji prawnych z zakresu prawa pracy i wykazanie w sposób przekonywujący, że w warstwie aksjologicznej zawierają one wartości zbieżne lub zbliżone z ideami zawartymi w nauce społecznej Kościoła katolickiego. Praca reprezentuje wysoki poziom merytoryczny. Napisana jest w konwencji odbiegającej od typowej monografii prawniczej, gdyż Autorka nie ogranicza się do wykładni obowiązujących przepisów prawnych z zakresu prawa pracy, lecz poszukuje ich uzasadnienia aksjologicznego zarówno w wymiarze jednostkowym jak i instytucjonalnym.
z recenzji prof. dr hab. Grzegorza Goździewicza
Oceniając książkę pod względem merytorycznym, należy przede wszystkim podkreślić bardzo twórczy charakter zamieszczonych w niej wywodów. Autorka nie obawia się stawiać odważnych, choć niekiedy ryzykownych tez, które wszak nigdy nie są gołosłowne, poprzedza je zwykle pogłębiona argumentacja prawnicza. Zaprezentowana przez Nią wizja polskiego prawa pracy znacznie różni się od tych tradycyjnych, znanych choćby z opracowań o charakterze podręcznikowym. (…) Wzbogaci ona w dorobek doktryny polskiego prawa pracy o zupełnie nowe spojrzenie na tę gałąź prawa.
z recenzji prof. dr hab. Zbigniewa Górala
Recenzowana książka wzbogaca doktrynę polskiego prawa pracy o rozważania dotyczące jego podstaw aksjologicznych, inspirowane przez katolicką naukę społeczną. Czerpiąc z tej inspiracji autorka broni przede wszystkim podmiotowej roli człowieka w stosunkach pracy, jak chociażby wtedy, kiedy wywodzi, że konstytucyjna zasada ochrony pracy oznacza w istocie obowiązek ochrony człowieka pracy i słusznie odcina się od poglądu, że praca ma wartość samą w sobie, a nie ze względu na sprawstwo człowieka.
z recenzji prof. dr hab. Michała Seweryńskiego
Tom zawiera artykuły przedstawiające zagadnienie diagnozy w szerokim ujęciu interdyscyplinarnym, lokujące proces diagnostyczny m.in. w obrębie pedagogiki, psychologii, socjologii i nauk medycznych. Autorzy wskazują możliwości wykorzystania tego procesu w sferze dotyczącej losów jednostek oraz grup społecznych, podkreślają pragmatyczny wymiar interdyscyplinarnej diagnozy, omawiają implikacje praktyczne aktualnego zastosowania diagnozy w nauce, edukacji, profilaktyce, terapii oraz sferze społecznej.
Relacje między edukacją a innymi sferami życia społecznego mają charakter socjopedagicznych konstrukcji, których charakter zmienia się, jest dynamiczny w czasie i przestrzeni. Celem książki jest przedstawienie wybranych kontekstów tych relacji, w różnych odsłonach i perspektywach. Autorzy poszczególnych tekstów podejmują zagadnienia ważne, chociaż niekiedy związane z bardzo szczególnymi edukacyjnymi fenomenami, ale przecież nawet mikrozjawiska zasługują na uwagę, ponieważ są ważne i bardzo realne dla ich uczestników. Jednocześnie w tomie przedstawiono próby tworzenia pewnych względnie całościowych wizerunków – i to na poziomie makrospołecznym. Dlatego zebrane teksty, w swojej całości potwierdzają interdyscyplinarny charakter nauk pedagogicznych, wpisując się w dyskusje na temat roli edukacji w społeczeństwie.
W monografii przedstawiono analizę procesu kształtowania się filozoficznego zaplecza laboratoryjnej praktyki badawczej, której początki autor wiąże z dokonaniami Roberta Boyle’a (1627–1691). Doniosłym filozoficznym osiągnięciem Boyle’a było rozwiązanie problemu obiektywności wiedzy wytwarzanej w praktyce. Sformułował on i uzasadnił dyrektywy metodologiczne, których przestrzeganie umożliwiło rozwinięcie protonaukowej działalności doświadczalno-eksperymentalnej w naukowy styl badań laboratoryjnych. Styl, którego reguły uprawiania stanowią także współcześnie pozanaukowy fundament nauki laboratoryjnej. Autor przedstawia argumenty świadczące o tym, że zapatrywania filozoficzne Boyle’a nie tylko tworzyły pozanaukową podstawę laboratoryjnego stylu badań, ale są także w znacznej mierze obecne w filozoficznym zapleczu współczesnej nauki laboratoryjnej.
Książka, przedstawiając różnorodne reprezentacje tytułowego problemu, wpisuje się w założenia społecznego konstruktywizmu. Wpisuje się też w logikę zainteresowań badawczych jej redaktorów, którzy w swoich książkach monograficznych zajmowali się analizami różnorodnych kontekstów konstruowania tożsamości. Z kolei autorzy poszczególnych jej rozdziałów analizują uwarunkowania w zakresie (re)konstruowania różnorodnych wariantów tożsamości w społeczeństwie współczesnym. Paleta tematów jest w tym zakresie bardzo szeroka, o czym bez wątpienia świadczą tytuły poszczególnych rozdziałów. Publikacja stanowi pozbawiony jakiegokolwiek normatywizmu zestaw tekstów, które w swojej całości dają pewien obraz edukacyjnych kontekstów zjawiska konstruowania i reprezentowania tożsamości w społeczeństwie współczesnym.
Zabawki dziecięce stanowią ważny element kultury. Należy podkreślić, że zabawki i zabawy z ich wykorzystaniem były odbiciem oczekiwań społecznych danej epoki wobec dzieci oraz głoszonych poglądów pedagogicznych. Były istotnym elementem procesu wychowania – to właśnie one miały bawić, wychowywać, socjalizować i przygotowywać do pełnienia odpowiednich ról w społeczeństwie. Publikacja ma charakter interdyscyplinarny, została przygotowana w perspektywie historyczno-pedagogicznej. Autorki skupiły się na problematyce zabawek dziecięcych otrzymywanych w okresie świąt Bożego Narodzenia i ich wychowawczym znaczeniu. Tradycje bożonarodzeniowe są tłem do analizy problematyki świątecznych zabawek dziecięcych. Dawanie podarków – a szczególnie zabawek – to istotny aspekt obchodów bożonarodzeniowych; znaczenie ma kto, kiedy, jak i po co obdarowywał podarunkami. Ważny jest też czas poprzedzający bezpośrednio święta, w którym rodzice/dorośli dokonywali wyboru prezentów, a dzieci o nich marzyły i z niepokojem oraz niecierpliwością ich oczekiwały. Autorki w pracy wykorzystały różne źródła z badanego okresu: zarówno pisane, jak również ikonograficzne.
Publikacja we wszechstronny, interdyscyplinarny sposób wprowadza czytelnika w problematykę komunikacji interkulturowej, naświetlając kwestię od strony teoretycznej i odnosząc ją do różnych sfer życia społecznego i zawodowego. Stanowi przekrojowo ujęte kompendium wiedzy dla osób zaangażowanych w kształcenie obcojęzyczne oraz wszystkich tych, którzy na co dzień utrzymują kontakty interkulturowe w życiu prywatnym lub zawodowym. Autorzy, troje filologów reprezentujących trzy różne specjalności językowe, przedstawiają zjawisko kulturowości jako podbudowę komunikacji interkulturowej w kontekście współczesnego świata. Wykraczają poza granice językoznawstwa stosowanego, ukazując, jak wymiar kulturowy realizuje się poprzez zróżnicowane, językowo-komunikacyjne i psychospołeczne uwarunkowania. Osobne rozdziały poświęcone zostały międzykulturowym aspektom komunikacji elektronicznej i biznesowej oraz edukacji interkulturowej.
Celem monografii jest zbadanie i opisanie stopnia językowej i kulturowej adaptacji cudzoziemców w parach dwujęzycznych z obywatelami polskimi. Podstawą badania są 24 wywiady pogłębione z parami dwujęzycznymi. Nadrzędna hipoteza zakłada, że postawy językowe kształtują się w procesie nauki poprzez komunikację, wykonywaną pracę i funkcjonowanie w związku z partnerem o innym języku i kulturze. Takie założenie daje wgląd w proces socjalizacji cudzoziemców w polską kulturę i język jako dorosłych osób dwujęzycznych. Pary dwujęzyczne będące przedmiotem badań stanowią przeciwwagę dla zbyt uproszczonych poglądów na temat międzykulturowych związków osób oraz ich zachowań językowych, a z drugiej strony są okazją do zaprezentowania postaw wobec języka polskiego przez obcokrajowców mających partnerów, którzy są obywatelami polskimi. Monografia jest nie tylko próbą rozpowszechnienia tematyki dwujęzyczności osób dorosłych w językoznawstwie, ale może też być wykorzystana przez osoby odpowiadające profilowi respondentów do zrozumienia i skutecznego radzenia sobie z wyzwaniem, jakim jest funkcjonowanie w dwujęzycznym związku bez formalnego wsparcia ze strony społeczeństwa, w którym żyją. To z kolei może mieć znaczący wpływ na zgłębienie znaczenia poczucia własnego ja w procesie socjalizacji do drugiego języka i kultury u dojrzałych osób dwujęzycznych.
Pierwsza w literaturze przedmiotu monografia poświęcona w całości prezentacji unikatowego fenomenu ideowo-artystycznego, jakim była polska szkoła filmowa. Książka nawiązuje do szeregu wcześniejszych szczegółowych opracowań, które ukazały się w ubiegłych latach nakładem Wydawnictwa Naukowego UAM, takich jak: „Kanał”, „Andrzej Munk”, „Morgenstern”, „Popiół i diament”, „Eroica”, „Zezowate szczęście”, „Do widzenia, do jutra”. W książce „Polska szkoła filmowa” Marek Hendrykowski przedstawia oryginalne, współczesne ujęcie zjawiska, które przed laty uczyniło nasze kino znanym na całym świecie. Książka zawiera rozległą bibliografię przedmiotu, indeksy nazwisk i filmów oraz specjalnie sporządzone kalendarium dziejów tytułowego zjawiska.
Monografia jest zbiorem usystematyzowanych rozważań dotyczących wykluczenia społecznego w różnych aspektach występowania zjawiska. Ukazuje multiprzyczynowość i wielowymiarowy charakter problemu, jego znane i nieznane przejawy, skutki polegające na wielopoziomowej, relatywnej deprywacji. Autorzy przeprowadzają czytelnika przez problematykę wykluczenia jednostki i rodziny, wynikającego z przemian społecznych, gospodarczych czy politycznych współczesnego świata. Charakteryzują środowiska funkcjonowania człowieka odpowiedzialne za kreowanie wykluczenia (środowisko szkolne, enklawy biedy), rozważają czynniki generujące ekskluzję społeczną (niepełnosprawność psychiczna, fizyczna, dysfunkcje wynikające z wieku – faktu bycia osobą starszą), powodujące niemożność pełnego uczestnictwa społecznego, brak dostępu do praw społecznych, dóbr publicznych, instytucji jednostek, grup społecznych. W książce poruszono problem wykluczenia społecznego osób opuszczających zakłady karne oraz ich rodzin. Omówiono kwestie możliwości i barier readaptacji i inkluzji społecznej jednostek posiadających w swej biografii pobyt w instytucji o charakterze totalnym. Autorzy poszczególnych rozdziałów rozważając kwestie wykluczenia i jego przyczyn, opisują działania z zakresu profilaktyki i wsparcia jednostek narażonych na ekskluzję społeczną lub będących już na marginesie życia społecznego.
Praca o charakterze interdyscyplinarnym wpisuje się w humanistyczno-społeczny dyskurs wokół prostytucji kobiet. Autorka prezentuje wielopłaszczyznową narrację dotyczącą omawianego zagadnienia i przedstawia analizy naukowych teorii i badań empirycznych odzwierciedlających rzeczywistość kobiet zaangażowanych w prostytucję. Przedstawia kontrowersje wiążące się już z samą konceptualizacją zagadnienia, jego aspekty historyczne oraz zagadnienia prawne. W swojej pracy autorka zawarła również dociekania na temat współczesnych aspektów sprzedaży usług seksualnych istniejących na granicy prostytucji, przyjmując założenie, że charakter i zakres prostytucji stanowi odzwierciedlenie istniejących w danym społeczeństwie zjawisk społeczno-kulturowych. W tym procederze, podobnie jak w soczewce, skupia się całokształt zmiennych związanych seksualnością człowieka, takich jak role płciowe, normy, stereotypy czy przemoc seksualna.
„Hathapradipika” („Lampka hathajogi") to najważniejszy, klasyczny traktat o hathajodze, napisany w XV wieku w języku sanskryckim przez jogina Swatmaramę. Składa się on z czterech wykładów omawiających kolejno asany, ćwiczenia oddechowe, mudry i techniki medytacyjne. Niniejsza publikacja stanowi pierwszy polski przekład tego traktatu z oryginału. Opracowanie zawiera również tekst sanskrycki, podstawowe wyjaśnienia, ilustracje opisywanych w traktacie asan oraz obszerny wstęp wprowadzający czytelnika w fascynujący świat hathajogi.
Książka przeznaczona jest dla wszystkich osób uprawiających jogę i zainteresowanych indyjskimi źródłami dzisiejszych praktyk jogicznych.
Punkt wyjścia i zasadniczy impuls tych rozważań wyznacza poczucie niedosytu badawczego. Wiele przemawia za tym, że nie w pełni zdawaliśmy sobie sprawę dotąd sprawę z rzeczywistej doniosłości wydarzenia, jakie stało się z udziałem naszej kinematografii, a którym był, bo zaledwie kilkuletni, epizod umownie zwany polską szkołą filmową - pisze Marek Hendrykowski, któremu książka Polska szkoła filmowa. Reinterpretacje i nawiązania jest dedykowana.
Prezentowana publikacja wpisuje się w nurt rozważań nad partycypacją młodzieży w społeczno-kulturowy wymiar zglobalizowanego świata. Partycypacja jednostki w tej rzeczywistości to doświadczanie permanentnej zmiany społecznej,a ich jakość i dynamika nie pozostaje bez znaczenia dla kondycji zarówno podmiotu, jak też układu społecznego. Nie sposób tu pominąć kwestii ludzi młodych, którzy stają się podmiotem prospektywnych przemian, dlatego młodzi ludzie stali się główną osią narracji w podjętych rozważaniach teoretycznych i dociekaniach badawczych, skoncentrowanych wokół dwóch obszarów problemowych: tożsamości współczesnej młodzieży i jej uwarunkowań oraz partycypacji młodzieży w kulturze. Książka pełni rolę interesującego głosu w dyskusji, jak również stanowi zaproszenie do refleksji nad pytaniem: Młodzież, czyli kto? Podjęty namysł nad współczesną młodzieżą może stanowić inspirację do dalszych poszukiwań naukowo-badawczych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
