W książce przedstawiono problem aktywizacji osób starszych poprzez terapię zajęciową. Ze względu na szeroki potencjał, terapia zajęciowa stanowi bardzo ważny element działań prewencyjnych oraz formę aktywizacji seniorów w starzejącym się społeczeństwie, co w konsekwencji zapobiega wykluczeniu społecznemu osób starszych. Autorka koncentruje się na problemach teoretycznych i definicyjnych związanych z terapią zajęciową w Polsce oraz przedstawia sposoby jej prowadzenia na przykładzie poznańskich dziennych domów pomocy społecznej – ukazując konsekwencje przyjętych założeń teoretycznych. Analizuje zagadnienie w porównaniu do innych krajów UE i USA, przedstawia różnice w podejściu do tej formy usprawniania, odmienne metody pracy oraz regulacje prawne, wpływające bezpośrednio na sposób prowadzenia tej formy terapii w Polsce.
W dwóch pierwszych rozdziałach omówiono problem starzenia się człowieka w ujęciu psychologicznym i społecznym oraz koncepcje teoretyczne i regulacje prawne związane z terapią zajęciową. Następnie przedstawiono hipotezy badawcze i metodykę pracy, analizę oferty innych niż terapia zajęciowa aktywności dla osób w okresie późnej dorosłości dostępnych na terenie Poznania oraz wyniki badań przeprowadzonych na grupie terapeutów zajęciowych oraz uczestników zajęć w dziennych domach pomocy społecznej. Książkę kończy rozdział o konsekwencjach specyficznego podejścia do terapii zajęciowej w Polsce oraz propozycje takich zmian, by była ona efektywniejsza i satysfakcjonująca dla uczestników.
Monografia jest wynikiem badań poświęconych roli zachowań niewerbalnych w komunikacji multimodalnej, których celem było krytyczne omówienie formy i funkcji gestów wskazujących z perspektywy komunikacyjnej, rozwojowej, a także kulturowej – pokazanie, że gesty wskazujące, często określane w literaturze jako proste i podstawowe środki komunikacji, stanowią w istocie złożone morfologicznie i konceptualnie interakcyjne akty multimodalne. Autorka wyodrębniła i opisała atrybuty formy gestów wskazujących, które mogą świadczyć o ich potencjalnej komunikacyjnej intencjonalności, gdyż mimo licznych prac dowodzących, że gesty pełnią różnorakie funkcje w procesie komunikacji, niewiele z nich wyjaśnia, na jakiej podstawie gesty są interpretowane jako działania intencjonalne komunikacyjnie, nie zaś przypadkowe ruchy.
Książkę podzielono na dwie części. W pierwszej krytycznie omówiono zagadnienia funkcji i formy gestów wskazujących z perspektywy ontogenetycznej, filogenetycznej oraz kulturowej. Część druga zawiera wieloaspektową analizę materiału badawczego, przedstawia cechy gestów wskazujących, które mogą być interpretowane jako przejawy intencjonalności komunikacyjnej, jak również ich współwystępowanie w ramach jednego gestu oraz interakcję między komunikującymi się osobami i jej potencjalny wpływ na sposób wykonania gestów.
Książka jest czwartym - z zaplanowanych czterech tomów „Dziejów Archidiecezji Poznańskiej” pod redakcją Józefa Dobosza. Niniejszy tom obejmuje XX i początki XXI wieku w z dziejów archidiecezji poznańskiej. Przeprowadzone studia nad zagadnieniami przemian politycznych gospodarczych i społecznych regionu dały możliwości rozpoznania różnych aspektów zmian, jakie zaszły na terenie Wielkopolski i archidiecezji poznańskiej od 1918 r. do dziś. Publikacja z pewnością wnosi nowe spojrzenie na historię nie tylko poznańskiej prowincji kościelnej ale i regionu.
Książka otwiera nowe pola oglądu fenomenu kapitału społecznego szkoły, opisane przez Autorkę przez pryzmat doświadczeń biograficznych nauczycieli – zupełnie nowej perspektywy poznawania procesów wewnątrzszkolnych, przejawiających się na różnych poziomach funkcjonowania szkoły i rozwoju kariery zawodowej nauczycieli. Kategoria kapitału społecznego jest w ostatnich kilkudziesięciu latach pojęciem używanym ( o ile nie nadużywanym) w różnych kontekstach teoretycznych i badawczych, w wieli dyscyplinach naukowych, w rozmaitych rodzajach dyskursu. Jest przy tym przedmiotem silnych kontrowersji: badacze trafnie rozpoznają pułapki takiego stanu rzeczy w postaci definicyjnego „rozmycia” kategorii.
Książka jest pierwszą w skali światowej monografią naukową poświęconą rekonstrukcji i interpretacji chińskiej filozofii historii od jej początków do końca XVIII wieku. Podważając dominujące przeświadczenie, iż filozofia historii jest wytworem jedynie kultury Zachodu, autor skrupulatnie analizuje koncepcje historiozoficzne ponad czterdziestu filozofów chińskich, którzy tworzyli przed kontaktem z ideami europejskimi. Dzieła większości z nich, spisane w klasycznym języku chińskim, nie zostały przełożone na żaden język zachodni. Unikatowy charakter wielu stanowisk wymagał także użycia nowych terminów filozoficznych, takich jak „prospektywizm”, „populizm historyczny” czy „spekulatywna filozofia historiografii”; znaczenie innych koncepcji, jak np. materializmu historycznego, uległo zaś rozszerzeniu. W charakterze interpretacyjnego klucza wykorzystano pojęcie holizmu, co prowadzi do ukazania całościowego charakteru refleksji nad dziejami i dziejopisarstwem w dawnym Państwie Środka. Książkę wzbogacają liczne wykresy, kolorowe ilustracje, indeks i obszerna bibliografia. Cytowane fragmenty niemal niedostępnej szerszemu gronu literatury źródłowej są przytoczone w przypisach. Jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich badaczy i pasjonatów nie tylko filozofii chińskiej, ale i filozofii historii oraz teorii historiografii.
W 2018 roku przypadła 60 rocznica pierwszej publikacji „Antropologii strukturalnej” oraz 110 rocznica urodzin Claude’a Lévi-Straussa. Był to moment na to, aby na nowo poddać analizie i refleksji intelektualne dziedzictwo i udzielić odpowiedzi na pytanie, czy dorobek francuskiego antropologa nadal i w jakim stopniu oddziałuje na współczesną humanistykę. Interdyscyplinarny charakter namysłu nad dorobkiem autora „Antropologii strukturalnej” potwierdza aktualność i wielość możliwości aplikowania jego propozycji do współczesnej refleksji nad kulturą i jej tekstami.
Tematem książki są emigracyjne losy rodziny polskiej w Niemczech. W części teoretycznej autorka prezentuje charakterystykę zjawiska migracji, omawia istotę, strukturę, cechy i funkcje rodziny oraz przedstawia migracje z Polski do Niemiec w latach osiemdziesiątych XX wieku. W części badawczej za pomocą metody badań jakościowych i techniki wywiadu dokonuje biograficzno-narracyjnego opisu, analizy i interpretacji treści relacji reprezentantów drugiego pokolenia migrantów, którzy wyjechali z Polski do Niemiec, a następnie założyli własne rodziny. Eksplikacja badawcza prowadzona jest z uwzględnieniem optyki migracyjnej i rodzinnej. Intencją zaprezentowanych analiz i interpretacji jest przedstawienie osób migrujących jako członków systemu rodzinnego w kontekście „dotykających” ich rodzinnych doświadczeń, tematów i znaczeń.
Monografia stanowi dojrzałe, wieloaspektowe studium teoretyczno-empiryczne z zakresu kryminologii translacyjnej, pedagogiki resocjalizacyjnej i socjologii kryminalnej.
W monografii autorka rozważa ideę przestrzenno-metaforycznego zaułka, gdyż jego figuratywna wartość nadzwyczaj dobrze wpisuje się w szereg znaczących konceptów czy raczej quasi-konceptów, które wydają się błądzić w gąszczu problemów i tematów, wymykając się przy tym trudom przedstawieniowym i zachowując pożądaną płynność pojęciową. Szereg ów tworzą takie oryginalne pomysły, jak wnienachodimost’, niewspółobecność Michaiła Bachtina, herezja Jana Patočki, sobość i inność Emmanuela Lévinasa, différance Jacques’a Derridy bądź motylkowatość pisania Rolanda Barthesa, by poprzestać na tych kilku przykładach. Ich pełna eksplikacja nie jest możliwa, co tłumaczy, przynajmniej do pewnego stopnia, decyzję, aby powiązać dyskursywny zaułek z epitetem ‘mistyczny’, którego nieadekwatność wyraża kursywa (zachowana w oryginalnym tekście). Tym, co łączy wspomniane koncepty z doświadczeniem mistycznym, jest idea niewyrażalnego: wspólna im wszystkim idea ta stanowi wyzwanie, przed którym stają wszystkie idiomy, badane w niniejszej książce, jako że niestrudzenie usiłują konstruować swoje osobliwie ‘niemożliwe’ słowniki. Kursywa (zachowana w oryginalnym tekście), która tym razem towarzyszy słowu ‘niemożliwy’, jest wynikiem energii niesionej przez tę kontradykcję: pod groźbą samowymazania (filozoficzna zasada ‘Aufhebung’ przeradza się w strategię pisania ‘sus rupture’) słowniki te są jednak z werwą tworzone, czego dowodzą wszystkie teksty w monografii tej analizowane.
W książce przedstawiono główne założenia tradycjonalizmu rozumianego jako wielonurtowy prąd ideowy. Jego czołowi reprezentanci, René Guénon i Julius Evola, dokonali wszechstronnej krytyki kultury zachodniej doby modernizmu, postulując radykalny powrót do przeszłości – świata tradycji. Jako archaiczni rewolucjoniści burzyli ideał linearnego, zorientowanego „ku górze" postępu, ukazującego się jako aberracja rozumu na inwolucyjnej mapie przeobrażeń mierzonych w długiej perspektywie temporalnej. Myśli zawarte w książkach Guénona i Evoli znalazły zaskakującą analogię w chronologicznie wcześniejszych dziełach Oswalda Spenglera i Mikołaja Bierdiajewa oraz w późniejszych rozpoznaniach Pitirima Sorokina. Antecedencje i współwystępowanie pokrewnych motywów pozwoliło wyodrębnić podstawowe założenia tradycjonalizmu (radykalnej postaci konserwatyzmu): kontestacja czasów współczesnych, apologia tradycji, metafizyki i religii, postulat walki z nauką (ukształtowaną przez modernizm), „cywilizacją pieniądza", techniką, kapitalizmem czy mieszczańskim nihilizmem. Omawiani myśliciele zainspirowali kolejne pokolenia radykałów, stając się wzorem dla współczesnych tradycjonalistów takich jak Aleksander Dugin.
Autorka w pracy przedstawia proces społecznego wytwarzania kategorii zdrowia, choroby i zaburzeń psychicznych we współczesnym społeczeństwie określany mianem późnej bądź refleksyjnej nowoczesności oraz niespójności stanowiące nieodzowną część owego procesu. Ważnym wątkiem jest tu też próba zrozumienia współczesności przez pryzmat problematyki zdrowia psychicznego. Autorka rekonstruuje proces nadawania znaczeń kategoriom zdrowia, choroby i zaburzenia psychicznego z możliwie wielu punktów widzenia. Badania empiryczne będące podstawą pracy uwzględniają perspektywy aktorów społecznych biorących udział w wyżej wymienionym procesie: są to przedstawiciele społeczeństwa polskiego, osoby mające doświadczenie choroby psychicznej, członkowie ich rodzin oraz osoby pełniące role ekspertów w dziedzinie zdrowia psychicznego (psycholodzy, psychiatrzy, psychoterapeuci). Materiał zaprezentowany w pracy może mieć różnorodne zastosowania, od stricte poznawczych, po pragmatyczne, związane z takimi obszarami, jak: promocja zdrowia i psychoprofilaktyka, edukacja, praca socjalna oraz psychoterapia.
Przemoc ze względu na płeć (gender-based violence, GBV) jest rozumiana jako przemoc motywowana stereotypami i uprzedzeniami związanymi z płcią, a zatem wynikająca z normatywnych oczekiwań związanych z kobiecością i męskością dominujących w danym społeczeństwie i kulturze oraz z nierównych relacji władzy między płciami. Rówieśnicza przemoc ze względu na płeć, w tym o charakterze seksualnym staje się problemem już na początku okresu dojrzewania i ma poważne konsekwencje na poziomie indywidulanym, relacyjnym oraz atmosfery i kultury całej szkoły. Celem zaprezentowanych badań było określenie form, skali i specyfiki tego „ukrytego” zjawiska oraz próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób kulturowe definicje kobiecości i męskości, różne oczekiwania, podwójne standardy oceniania wpływają na szkolne życie i relacje nastolatków.
Zgodnie z deklaracjami uczniów i uczennic przemocy ze względu na płeć często doświadcza w szkole ponad połowa z nich. Najczęściej jest to przemoc werbalna, obraźliwe komentarze i gesty, naruszanie przestrzeni intymnej, fizyczny atak oraz propagowanie materiałów wizualnych o seksualnym charakterze. Mimo publicznego charakteru krzywdzących sytuacji, uczniowie i uczennice maja trudnosć z uzyskaniem adekwatnej pomocy ze strony rówieśników i dorosłych. Przemoc ze względu na płeć jest często ignorowana lub akceptowana jako norma zachowań w relacjach chłopców i dziewcząt.
Problem ten nie był dotąd w Polsce przedmiotem szerszych badań. Zaprezentowane tu dane, narracje młodzieży oraz merytoryczny głos w dyskusji na temat dysfunkcji i stabuizownych problemów w szkołach, dotyczących seksizmu, homofobii, innych form dyskryminacji oraz równości i różnorodności społecznej z pewnością zainteresują wszystkie osoby pracujące z młodymi ludźmi. Być może staną się inspiracją do zrewidowania własnych przekonań, krytycznej refleksji oraz zmian w praktyce edukacyjnej.
W publikacji przedstawiono zmiany zachodzące w przestrzeni życia rodzinnego w relacjach młodzieży z rodzicami poprzez komunikację. Autorka dokonuje próby określenia pokolenia współczesnej młodzieży w kontekście dialogów prowadzonych przez nich z rodzicami. Dialog rozumiany jest tutaj jako forma komunikacji służąca nie tylko przedstawianiu rzeczywistości dotyczącej przedmiotów, cech, czynności czy bardziej abstrakcyjnych pojęć przekazujących informacje o potrzebach, spostrzeżeniach i wartościach, ale jest również sposobem na okazanie, nawiązanie oraz wartościowanie relacji. Sposób komunikowania się kształtowany jest w rodzinie i często dziedziczony na zasadzie modelowania. W okresie adolescencji, doświadczania siebie w sposób znaczący, nadając własnej narracji wymiar tożsamościowy – aspekt komunikacji jest efektem coraz szerszych eksploracji jednostki w otoczeniu społecznym. Do systemu rodzinnego młodzież wprowadza zmiany za pomocą komunikacji, na płaszczyźnie wyrażania swoich potrzeb i nawiązywania relacji z rodzicami, co tworzy nowego rodzaju jakość relacji międzygeneracyjnych w rodzinie.
Spośród wyników badań uwagę zwraca zwłaszcza stwierdzona duża potrzeba bliskiego, rozumnego kontaktu młodzieży z rodzicami; chcą oni być zrozumiani i potraktowani poważnie. Bunt wyrażony w formie i treści kierowanych do rodziców komunikatów oznacza tak naprawdę pragnienie wyznaczania granic dających poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia i wsparcia – ale nie rozwiązywania za nich problemów. Młodzi ludzie mówią o potrzebie wartościowego dialogu, do którego są gotowi przystąpić, ale od rodziców zależy jego kierunek i jakość. Młody człowiek woła: Rodzicu bądź odpowiedzialny nie tylko za mój rozwój poznawczy i ekonomiczny, ale bądź dojrzałym dorosłym, który potrafi wychować dojrzałe emocjonalnie dziecko.
Problematyka szans edukacyjnych uczniów niesłyszących wiąże się z szerszym zagadnieniem szans i barier w edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami i stanowi podstawę rozważań naukowych oraz poszukiwania rozwiązań praktycznych w ramach systemów kształcenia na całym świecie. Współcześnie wyznaczają je tendencje przeciwdziałania marginalizacji (lub wykluczenia edukacyjnego) jakiejkolwiek z grup uczniów w perspektywie analogicznego procesu związanego z uczestnictwem społecznym. Zmiany w przepisach oświatowych, większa świadomość rodziców, a przede wszystkim kluczowe decyzje kształtujące edukację osób z uszkodzonym słuchem implikują wzrost liczebności tej grupy dzieci w edukacji włączającej i integracyjnej. Coraz większe możliwości wynikające z różnego rodzaju czynników kontekstowych, dotyczących m.in. dynamicznego rozwoju technologii wspomagającej słyszenie, technologii informatycznych, wprowadzeniu przesiewowych badań słuchu oraz badania nad językiem migowym, wymagają stosowania nowych rozwiązań systemowych. W przeprowadzonych badaniach skoncentrowano się na opisie fenomenów zobrazowanych jako profile kompetencji językowych i funkcjonowania psychomotorycznego dzieci niesłyszących, kończących edukację przedszkolną w trzech rodzajach placówek: ogólnodostępnej, integracyjnej i specjalnej; a także na rekonstrukcji szans edukacyjnych dzieci niesłyszących z perspektywy doświadczeń diagnostyczno-rehabilitacyjnych oraz preferencji edukacyjnych ich słyszących i niesłyszących rodziców oraz opinii nauczycieli.
W książce zaprezentowano tradycję badań nad kierowaniem i jego uwarunkowaniami. Przedstawiona perspektywa stanowiła punkt wyjścia refleksji nad behawioryzmem organizacyjnym i przywództwem edukacyjnym. W efekcie prac badawczych wskazano, jakie zasoby kadrowe w zakresie potencjału psychologicznego i kierowniczego posiada współczesna szkoła, krytycznie rozważono także kwestie rozwiązań systemowych konkursu dyrektorskiego. Przedstawione refleksje stanowią przyczynek do dalszych analiz i dyskusji nad pożądaną sylwetką szkolnych protagonistów. Mogą też być źródłem praktycznych inspiracji, służących wypracowaniu programów szkoleniowych, a także procedur i metod weryfikacji potencjału obecnych i przyszłych dyrektorów szkół.
Książka stanowi empiryczne studium menedżerów z wykorzystaniem strategii badań jakościowych. Teoretyczną osią pracy jest socjologia edukacji i socjologia zróżnicowania społecznego. Autor przystosował do badania nowoczesnych zjawisk i procesów społecznych ekonomiczno-socjologiczną teorię własności. Jej zasadniczym składnikiem i zarazem obiektem własności jest wykształcenie oraz wychowanie. Wydobycie oraz uczynienie tych elementów empirycznym narzędziem badania najwyższych rangą menedżerów stanowi wkład autora w rozwój teorii własności, jak również postępowania badawczego. Dodatkowo, przyjęta w analizach teoretycznych oraz planie badawczym perspektywa makro- oraz mikrospołeczna pozwala na uchwycenie zjawisk i procesów edukacyjnych przebiegających zarówno w obrębie systemów, jak i poszczególnych organizacji. Połączenie tych perspektyw jest również pewną nowością w badaniach edukacyjnych i – szerzej – społecznych.
Publikacja jest pierwszą tak obszerną monografią, prezentującą dzieje infrastruktury Uniwersytetu w Poznaniu od momentu jego powstania w 1919 roku do czasów współczesnych. Omówiono w niej funkcjonowanie gmachów uniwersyteckich w przestrzeni miejskiej Poznania i przedstawiono szereg kwestii urbanistycznych oraz architektonicznych, które wpływały na konkretne rozwiązania inwestycyjne. Książka składa się z czterech części. Pierwsza dotyczy okresu międzywojennego, w którym Uniwersytet kształtował się jako trwała struktura funkcjonująca w przestrzeni miejskiej. W części drugiej, dotyczącej II wojny światowej, znajdują się relacje o funkcjonowaniu gmachów uniwersyteckich w ramach niemieckiego Uniwersytetu Rzeszy. Kolejna część, obejmująca lata 1945-1951, tematycznie związana jest z okresem odbudowy gmachów uniwersyteckich po wojennych zniszczeniach. Zamyka go moment podziału infrastruktury uniwersyteckiej między trzy uczelnie: Uniwersytet Poznański, Akademię Lekarską (obecnie Uniwersytet Medyczny w Poznaniu i Akademia Wychowania Fizycznego w Poznaniu) oraz Wyższą Szkołę Rolniczą (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy). Ostatnia część opisuje okres poszukiwań nowych rozwiązań infrastrukturalnych, zwieńczony budową kampusu na Morasku. Książka jest bogato ilustrowana, zamieszczono w niej także liczne tabele i mapy.
Publikacja jest próbą zarysowania w miarę wielostronnego obrazu średniowiecznej architektury Pomorza Zachodniego, jej głównych nurtów i problemów. Choć obszar ten obfituje w dzieła architektury średniowiecznej – niejednokrotnie wybitnej jakości i skali – brak było dotychczas syntetycznego opracowania na ten temat. Zakres chronologiczny obejmuje okres od pojawienia się architektury murowanej na przełomie XII i XIII w. do początku XVI w. Omawiany tutaj obszar rysuje się jako swoisty region artystyczny o charakterystycznych odrębnościach, jednak z drugiej strony jest on częścią wielkiego regionu nadbałtyckiego. Krajobraz kulturowy tego terytorium zachował w znacznym stopniu do dziś cechy ukształtowane w średniowieczu: miasta o regularnej siatce ulic, zwykle niewielkie, z dominującą bryłą kościoła w centrum, rozrzucone są wśród rozległych pól, lasów i jezior. W poszczególnych częściach książki przedstawiony został historyczny i topograficzny kontekst, uwarunkowania techniczne i materiałowe, rozwój typów przestrzennych i przemiany stylowe. W architekturze odzwierciedlały się przemiany społeczne – od stosunkowo później chrystianizacji, przez burzliwy rozwój w XIII wieku, konsolidację w XIV wieku, szczyt rozwoju na przełomie XIV i XV wieku, po schyłek w początku XVI wieku. Szczególną uwagę poświęcono analizie i interpretacji dzieł najwybitniejszych, wyznaczających kierunki rozwoju lub najbardziej reprezentatywnych, gdyż wśród setek powstałych w tym czasie budowli znajdują się niewątpliwe arcydzieła – z katedrą w Kamieniu Pomorskim, opactwem w Kołbaczu, kościołami farnymi Stargardu i Szczecina na czele. Ich znaczenie wykracza daleko poza kontekst regionalny, są one pomnikami architektury w skali europejskiej.
Publikacja przedstawia analizę zmian tożsamościowych przeprowadzaną w kontekście zmian społeczno-kulturowych związanych z przechodzeniem społeczeństw od fazy tradycyjnej, poprzez nowoczesną, po ponowoczesną. W charakterystyce każdej z tych form tożsamości, uwzględnione zostało odziaływanie zmian, w wymiarze indywidualnym, związanym ze sposobem rozmienia podmiotu i podmiotowości oraz w wymiarze społeczno-kulturowym. Choć destabilizacyjny charakter tych zmian skłania do traktowania tożsamości jako zjawiska w permanentnym kryzysie autorka zwraca uwagę, że zarówno nowoczesna tożsamość wyboru, jak i ponowoczesna tożsamość kreacji są z tej perspektywy nie tyle przejawami kryzysu tożsamościowego, co zdolności adaptacyjnych jednostek do zmiany. W tym sensie nie istnieje kryzys tożsamości jednostki, ale kryzys pojęcia tożsamość, tracącego użyteczność analityczną i zdolność do opisu zróżnicowanych nieustanie różnicujących się sposobów identyfikowania się. Na tej kanwie Autorka przedstawia propozycję zastosowania na poziomie analitycznym pojęcia identyfikacji pozostającego w relacji do tożsamości.
Monografia wpisuje się w nurt badań nad przemianami środowisk wychowawczych współczesnej Polski. Przedmiotem zainteresowania autorki stały się dwa środowiska wychowawcze: wieś podmiejska oraz śródmieście wielkiego miasta. Te odmienne byty łączy dokonujący się w nich proces gentryfikacji. Zgromadzony materiał pozwolił odpowiedzieć na pytanie, jakie zmiany zachodzą w systemach wychowawczych gentryfikujących społeczności lokalnych i jakie są ich konsekwencje w wymiarze indywidualnym, lokalnym oraz społecznym. Warto zaznaczyć, że jest to pierwsza praca pedagogiczna, w której podjęto wątek gentryfikacji, dostrzegając w niej istotną zmienną procesów socjalizacji i wychowania.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
