W książce zaprezentowano tradycję badań nad kierowaniem i jego uwarunkowaniami. Przedstawiona perspektywa stanowiła punkt wyjścia refleksji nad behawioryzmem organizacyjnym i przywództwem edukacyjnym. W efekcie prac badawczych wskazano, jakie zasoby kadrowe w zakresie potencjału psychologicznego i kierowniczego posiada współczesna szkoła, krytycznie rozważono także kwestie rozwiązań systemowych konkursu dyrektorskiego. Przedstawione refleksje stanowią przyczynek do dalszych analiz i dyskusji nad pożądaną sylwetką szkolnych protagonistów. Mogą też być źródłem praktycznych inspiracji, służących wypracowaniu programów szkoleniowych, a także procedur i metod weryfikacji potencjału obecnych i przyszłych dyrektorów szkół.
Książka stanowi empiryczne studium menedżerów z wykorzystaniem strategii badań jakościowych. Teoretyczną osią pracy jest socjologia edukacji i socjologia zróżnicowania społecznego. Autor przystosował do badania nowoczesnych zjawisk i procesów społecznych ekonomiczno-socjologiczną teorię własności. Jej zasadniczym składnikiem i zarazem obiektem własności jest wykształcenie oraz wychowanie. Wydobycie oraz uczynienie tych elementów empirycznym narzędziem badania najwyższych rangą menedżerów stanowi wkład autora w rozwój teorii własności, jak również postępowania badawczego. Dodatkowo, przyjęta w analizach teoretycznych oraz planie badawczym perspektywa makro- oraz mikrospołeczna pozwala na uchwycenie zjawisk i procesów edukacyjnych przebiegających zarówno w obrębie systemów, jak i poszczególnych organizacji. Połączenie tych perspektyw jest również pewną nowością w badaniach edukacyjnych i – szerzej – społecznych.
Publikacja jest pierwszą tak obszerną monografią, prezentującą dzieje infrastruktury Uniwersytetu w Poznaniu od momentu jego powstania w 1919 roku do czasów współczesnych. Omówiono w niej funkcjonowanie gmachów uniwersyteckich w przestrzeni miejskiej Poznania i przedstawiono szereg kwestii urbanistycznych oraz architektonicznych, które wpływały na konkretne rozwiązania inwestycyjne. Książka składa się z czterech części. Pierwsza dotyczy okresu międzywojennego, w którym Uniwersytet kształtował się jako trwała struktura funkcjonująca w przestrzeni miejskiej. W części drugiej, dotyczącej II wojny światowej, znajdują się relacje o funkcjonowaniu gmachów uniwersyteckich w ramach niemieckiego Uniwersytetu Rzeszy. Kolejna część, obejmująca lata 1945-1951, tematycznie związana jest z okresem odbudowy gmachów uniwersyteckich po wojennych zniszczeniach. Zamyka go moment podziału infrastruktury uniwersyteckiej między trzy uczelnie: Uniwersytet Poznański, Akademię Lekarską (obecnie Uniwersytet Medyczny w Poznaniu i Akademia Wychowania Fizycznego w Poznaniu) oraz Wyższą Szkołę Rolniczą (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy). Ostatnia część opisuje okres poszukiwań nowych rozwiązań infrastrukturalnych, zwieńczony budową kampusu na Morasku. Książka jest bogato ilustrowana, zamieszczono w niej także liczne tabele i mapy.
Publikacja jest próbą zarysowania w miarę wielostronnego obrazu średniowiecznej architektury Pomorza Zachodniego, jej głównych nurtów i problemów. Choć obszar ten obfituje w dzieła architektury średniowiecznej – niejednokrotnie wybitnej jakości i skali – brak było dotychczas syntetycznego opracowania na ten temat. Zakres chronologiczny obejmuje okres od pojawienia się architektury murowanej na przełomie XII i XIII w. do początku XVI w. Omawiany tutaj obszar rysuje się jako swoisty region artystyczny o charakterystycznych odrębnościach, jednak z drugiej strony jest on częścią wielkiego regionu nadbałtyckiego. Krajobraz kulturowy tego terytorium zachował w znacznym stopniu do dziś cechy ukształtowane w średniowieczu: miasta o regularnej siatce ulic, zwykle niewielkie, z dominującą bryłą kościoła w centrum, rozrzucone są wśród rozległych pól, lasów i jezior. W poszczególnych częściach książki przedstawiony został historyczny i topograficzny kontekst, uwarunkowania techniczne i materiałowe, rozwój typów przestrzennych i przemiany stylowe. W architekturze odzwierciedlały się przemiany społeczne – od stosunkowo później chrystianizacji, przez burzliwy rozwój w XIII wieku, konsolidację w XIV wieku, szczyt rozwoju na przełomie XIV i XV wieku, po schyłek w początku XVI wieku. Szczególną uwagę poświęcono analizie i interpretacji dzieł najwybitniejszych, wyznaczających kierunki rozwoju lub najbardziej reprezentatywnych, gdyż wśród setek powstałych w tym czasie budowli znajdują się niewątpliwe arcydzieła – z katedrą w Kamieniu Pomorskim, opactwem w Kołbaczu, kościołami farnymi Stargardu i Szczecina na czele. Ich znaczenie wykracza daleko poza kontekst regionalny, są one pomnikami architektury w skali europejskiej.
Publikacja przedstawia analizę zmian tożsamościowych przeprowadzaną w kontekście zmian społeczno-kulturowych związanych z przechodzeniem społeczeństw od fazy tradycyjnej, poprzez nowoczesną, po ponowoczesną. W charakterystyce każdej z tych form tożsamości, uwzględnione zostało odziaływanie zmian, w wymiarze indywidualnym, związanym ze sposobem rozmienia podmiotu i podmiotowości oraz w wymiarze społeczno-kulturowym. Choć destabilizacyjny charakter tych zmian skłania do traktowania tożsamości jako zjawiska w permanentnym kryzysie autorka zwraca uwagę, że zarówno nowoczesna tożsamość wyboru, jak i ponowoczesna tożsamość kreacji są z tej perspektywy nie tyle przejawami kryzysu tożsamościowego, co zdolności adaptacyjnych jednostek do zmiany. W tym sensie nie istnieje kryzys tożsamości jednostki, ale kryzys pojęcia tożsamość, tracącego użyteczność analityczną i zdolność do opisu zróżnicowanych nieustanie różnicujących się sposobów identyfikowania się. Na tej kanwie Autorka przedstawia propozycję zastosowania na poziomie analitycznym pojęcia identyfikacji pozostającego w relacji do tożsamości.
Monografia wpisuje się w nurt badań nad przemianami środowisk wychowawczych współczesnej Polski. Przedmiotem zainteresowania autorki stały się dwa środowiska wychowawcze: wieś podmiejska oraz śródmieście wielkiego miasta. Te odmienne byty łączy dokonujący się w nich proces gentryfikacji. Zgromadzony materiał pozwolił odpowiedzieć na pytanie, jakie zmiany zachodzą w systemach wychowawczych gentryfikujących społeczności lokalnych i jakie są ich konsekwencje w wymiarze indywidualnym, lokalnym oraz społecznym. Warto zaznaczyć, że jest to pierwsza praca pedagogiczna, w której podjęto wątek gentryfikacji, dostrzegając w niej istotną zmienną procesów socjalizacji i wychowania.
Książka zawiera 19 prac poświęconych rozmaitym zagadnieniom historii logiki i filozofii matematyki. Rozważa się w nich m.in.: rozwój symboliki logicznej, proces przechodzenia od logiki tradycyjnej do logiki współczesnej, kwestie filozoficzne związane z problemem rozstrzygalności i z tezą Churcha, twierdzenia limitacyjne, koncepcję prawdy w matematyce, problem stosowalności matematyki do opisu świata, systemy filozoficzne Mikołaja z Kuzy i Hoene-Wrońskiego, a także główne kierunki filozofii matematyki XX wieku i wpływ na nie koncepcji Leibniza i Kanta, koncepcje ontologiczne dotyczące matematyki i logiki głoszone przez Benedykta Bernsteina, w szkole lwowsko-warszawskiej czy w Kole Krakowskim.
Książka rabina Homolki zawiera zwięzłe, a zarazem treściwe, omówienie badań nad Jezusem historycznym ze szczególnym uwzględnieniem wkładu autorów żydowskich. Tekst zawiera przegląd dawnych opinii, opis dyskusji nowożytnych i publikacji współczesnych - aż po książki Benedykta XVI, które pozostają w relacji do pracy rabina Neusnera. Jasny wykład, pełen kompetentnie dobranych cytatów, będzie ciekawy dla polskich czytelników zainteresowanych poglądami na to, kim naprawdę był człowiek, który miał tak kolosalny wpływ na historię ludzkości. Autor nie daje jednoznacznej odpowiedzi, ale każdemu umożliwia poszukiwanie własnej - pisze prof. Stanisław Krajewski.
Praca, operująca bogatą bibliografią przedmiotu, posiada, dzięki respektowaniu i sumiennemu porządkowaniu istniejącego stanu badań, dużą wartość poznawczą. Koncept spojrzenia na różnorodne tradycje teatru muzycznego w optyce poetyki Arystotelesa nadaje pracy podwójny wymiar:będąc studium poetyki operowej, sytuowanej pomiędzy wyodrębnionymi przez filozofa rodzajami literackimi stanowi zarazem część historii recepcji myśli Stagiryty, przyczynek do jej poznania. książka jest znakomicie sproblematyzowana, o wyrazistej architektonice kompozycyjnej. Bogaty materiał źródłowy i zestaw komentarzy zostały w niej przedstawione w sposób uporządkowany w logicznym, sugestywnym wywodzie - pisze dr. hab. Iwona Puchalska.
W jaki sposób pokonać kryzys wychowawczy, na który niestety brakuje zdecydowanej odpowiedzi społeczeństwa wychowującego? Jak zapobiec całkowitemu zdziczeniu obyczajów i temu, że z czasem wszyscy możemy stać się ofiarami wychowawczego zaniedbania?
Remedium istnieje. Jest nim ogromne bogactwo wzorów wychowawczych klasycznej myśli pedagogicznej, w tym przede wszystkim tej, która wychowanie i samowychowanie ujmuje jako świadome i celowe oddziaływanie na człowieka poprzez kształcenie charakteru.
Praca w całości poświęcona jest problemowi kształtowaniu charakteru. Jak to robić? Odpowiedź można zaleźć w przemyśleniach klasyków: przekonaniu Juliusza Payota o potrzebie wzmagania woli człowieka, re?eksjach Jacka Woronieckiego na temat konieczności rozwijania cnót i rugowania wad, ukazanym przez Mieczysława Kreutza znaczeniu pracy nad ludzkim postępowaniem. Z kolei koncepcja wychowawczego rozwoju człowieka Stefana Kunowskiego pokazuje złożoność i wieloaspektowość kwestii związanych z wychowaniem i kształtowaniem jednostki: od rozwoju biosu, w dalszej kolejności etosu, następnie agosu, wskazanie na znaczenie losu oraz zaakcentowanie współdziałania wychowanka, będące warunkiem skutecznego wychowania.
Książka składa się z trzech części, w których kolejno przedstawiono odmienne wizje człowieka jako zapoznane źródło kryzysów wychowawczych, rozwój problematyki związanej z charakterem i wybrane sposoby jego rozumienia, wychowawcze i etyczne aspekty kształcenia charakteru, aktualność omawianej problematyki w oddziaływaniach pedagogicznych (zwłaszcza wychowawczych i profilaktycznych dobrodziejstw płynących z pracy nad sobą) oraz możliwości tkwiące w obrębie wybranych klasycznych ujęć formowania charakteru u wyżej przywołanych J. Payota, J. Woronieckiego, M. Kreutza oraz S. Kunowskiego ujmujących człowieka w coraz szerszym spektrum. Pracę kończy omówienie, na podstawie wyników badań własnych, obecności idei kształcenia charakteru w praktyce wychowawczej.
Autorka, teatroterapeutka i pedagog, prezentuje własną koncepcję wykorzystania zasobów teatroterapii jako metody wspierania i wzmacniania kompetencji w obszarze komunikacji werbalnej i pozawerbalnej dorosłych osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Ukazanie teatroterapii wspomagającej w kontekście edukacyjnym sytuuje tę dziedzinę arteterapii w nowym obszarze. Podejście humanistyczno-personalistyczne i wynikające z tego paradygmatu rozumienie teatru jako procesu „podążającego za osobą” może stać się doskonałym narzędziem z jednej strony weryfikowania aktów ekspresji komunikacyjnej u osób z niepełnosprawnością intelektualną poprzez działania teatralne, a z drugiej kluczem do umożliwienia funkcjonowania inkluzyjnego tych osób w społeczeństwie. Oddziaływania teatralnoterapeutyczne jako proces, jako przyczynek do zmiany i jako kreacja ekspresji o wymiarze artystycznym wydają się najbardziej adekwatną formą terapii wspomagającej kompetencje komunikacyjne, gdyż to właśnie językiem teatru jest szeroko pojęta i wielopłaszczyznowa komunikacja, m.in. poprzez sztukę. W książce czytelnik znajdzie również wskazówki i przykłady stosowanych rozwiązań oraz ćwiczeń, co stanowić może pomoc w codziennej pracy teatroterapeutycznej.
Celem książki jest przedstawienie różnych kontekstów edukacji obywatelskiej w Anglii. Autorka omawia problematykę w kontekście szeroko rozumianych współczesnych przemian społecznych (z uwzględnieniem takich kategorii jak państwo, naród, ideologie, tożsamość, obywatelstwo, globalizacja, wielokulturowość, media), a także w odniesieniu do „lokalnych”, typowo angielskich zjawisk (takich jak kształtowanie poczucia brytyjskości i angielskości, sentyment postkolonialny, znaczenie monarchii itd.). Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, zatytułowana „Perspektywy edukacji obywatelskiej: teoria i praktyka”, jest złożona z pięciu rozdziałów, w których omówiono podstawowe teorie oraz koncepcje istotne z perspektywy rozważań nad edukacją obywatelską. Część druga, o tytule „Główne tendencje rozwojowe edukacji obywatelskiej we współczesnej Anglii”, przedstawia w pięciu rozdziałach próbę rekonstrukcji współczesnej debaty na temat wybranych kontekstów edukacji obywatelskiej w Anglii.
Przedstawione opracowanie ocenić należy zdecydowanie pozytywnie, gdyż stanowi znaczące osiągnięcie w zakresie nauki prawa pracy, co więcej, również w wymiarze teorii prawa, filozofii prawa i nowszych metod analizy prawa wychodzących znacznie poza podejście czysto normatywne, a kierujące się ku analizie na płaszczyźnie socjologicznej i aksjologicznej. (…) Książkę uważam za poznawczo wartościową, oryginalną. Publikacja ta stanowi znaczący i inspirujący wkład do najnowszej nauki prawa pracy.
z recenzji prof. KUL dr hab. Tomasza Barankiewicza
Zasługą Autorki jest dotarcie do odpowiednich regulacji prawnych z zakresu prawa pracy i wykazanie w sposób przekonywujący, że w warstwie aksjologicznej zawierają one wartości zbieżne lub zbliżone z ideami zawartymi w nauce społecznej Kościoła katolickiego. Praca reprezentuje wysoki poziom merytoryczny. Napisana jest w konwencji odbiegającej od typowej monografii prawniczej, gdyż Autorka nie ogranicza się do wykładni obowiązujących przepisów prawnych z zakresu prawa pracy, lecz poszukuje ich uzasadnienia aksjologicznego zarówno w wymiarze jednostkowym jak i instytucjonalnym.
z recenzji prof. dr hab. Grzegorza Goździewicza
Oceniając książkę pod względem merytorycznym, należy przede wszystkim podkreślić bardzo twórczy charakter zamieszczonych w niej wywodów. Autorka nie obawia się stawiać odważnych, choć niekiedy ryzykownych tez, które wszak nigdy nie są gołosłowne, poprzedza je zwykle pogłębiona argumentacja prawnicza. Zaprezentowana przez Nią wizja polskiego prawa pracy znacznie różni się od tych tradycyjnych, znanych choćby z opracowań o charakterze podręcznikowym. (…) Wzbogaci ona w dorobek doktryny polskiego prawa pracy o zupełnie nowe spojrzenie na tę gałąź prawa.
z recenzji prof. dr hab. Zbigniewa Górala
Recenzowana książka wzbogaca doktrynę polskiego prawa pracy o rozważania dotyczące jego podstaw aksjologicznych, inspirowane przez katolicką naukę społeczną. Czerpiąc z tej inspiracji autorka broni przede wszystkim podmiotowej roli człowieka w stosunkach pracy, jak chociażby wtedy, kiedy wywodzi, że konstytucyjna zasada ochrony pracy oznacza w istocie obowiązek ochrony człowieka pracy i słusznie odcina się od poglądu, że praca ma wartość samą w sobie, a nie ze względu na sprawstwo człowieka.
z recenzji prof. dr hab. Michała Seweryńskiego
Tom zawiera artykuły przedstawiające zagadnienie diagnozy w szerokim ujęciu interdyscyplinarnym, lokujące proces diagnostyczny m.in. w obrębie pedagogiki, psychologii, socjologii i nauk medycznych. Autorzy wskazują możliwości wykorzystania tego procesu w sferze dotyczącej losów jednostek oraz grup społecznych, podkreślają pragmatyczny wymiar interdyscyplinarnej diagnozy, omawiają implikacje praktyczne aktualnego zastosowania diagnozy w nauce, edukacji, profilaktyce, terapii oraz sferze społecznej.
Relacje między edukacją a innymi sferami życia społecznego mają charakter socjopedagicznych konstrukcji, których charakter zmienia się, jest dynamiczny w czasie i przestrzeni. Celem książki jest przedstawienie wybranych kontekstów tych relacji, w różnych odsłonach i perspektywach. Autorzy poszczególnych tekstów podejmują zagadnienia ważne, chociaż niekiedy związane z bardzo szczególnymi edukacyjnymi fenomenami, ale przecież nawet mikrozjawiska zasługują na uwagę, ponieważ są ważne i bardzo realne dla ich uczestników. Jednocześnie w tomie przedstawiono próby tworzenia pewnych względnie całościowych wizerunków – i to na poziomie makrospołecznym. Dlatego zebrane teksty, w swojej całości potwierdzają interdyscyplinarny charakter nauk pedagogicznych, wpisując się w dyskusje na temat roli edukacji w społeczeństwie.
W monografii przedstawiono analizę procesu kształtowania się filozoficznego zaplecza laboratoryjnej praktyki badawczej, której początki autor wiąże z dokonaniami Roberta Boyle’a (1627–1691). Doniosłym filozoficznym osiągnięciem Boyle’a było rozwiązanie problemu obiektywności wiedzy wytwarzanej w praktyce. Sformułował on i uzasadnił dyrektywy metodologiczne, których przestrzeganie umożliwiło rozwinięcie protonaukowej działalności doświadczalno-eksperymentalnej w naukowy styl badań laboratoryjnych. Styl, którego reguły uprawiania stanowią także współcześnie pozanaukowy fundament nauki laboratoryjnej. Autor przedstawia argumenty świadczące o tym, że zapatrywania filozoficzne Boyle’a nie tylko tworzyły pozanaukową podstawę laboratoryjnego stylu badań, ale są także w znacznej mierze obecne w filozoficznym zapleczu współczesnej nauki laboratoryjnej.
Książka, przedstawiając różnorodne reprezentacje tytułowego problemu, wpisuje się w założenia społecznego konstruktywizmu. Wpisuje się też w logikę zainteresowań badawczych jej redaktorów, którzy w swoich książkach monograficznych zajmowali się analizami różnorodnych kontekstów konstruowania tożsamości. Z kolei autorzy poszczególnych jej rozdziałów analizują uwarunkowania w zakresie (re)konstruowania różnorodnych wariantów tożsamości w społeczeństwie współczesnym. Paleta tematów jest w tym zakresie bardzo szeroka, o czym bez wątpienia świadczą tytuły poszczególnych rozdziałów. Publikacja stanowi pozbawiony jakiegokolwiek normatywizmu zestaw tekstów, które w swojej całości dają pewien obraz edukacyjnych kontekstów zjawiska konstruowania i reprezentowania tożsamości w społeczeństwie współczesnym.
Zabawki dziecięce stanowią ważny element kultury. Należy podkreślić, że zabawki i zabawy z ich wykorzystaniem były odbiciem oczekiwań społecznych danej epoki wobec dzieci oraz głoszonych poglądów pedagogicznych. Były istotnym elementem procesu wychowania – to właśnie one miały bawić, wychowywać, socjalizować i przygotowywać do pełnienia odpowiednich ról w społeczeństwie. Publikacja ma charakter interdyscyplinarny, została przygotowana w perspektywie historyczno-pedagogicznej. Autorki skupiły się na problematyce zabawek dziecięcych otrzymywanych w okresie świąt Bożego Narodzenia i ich wychowawczym znaczeniu. Tradycje bożonarodzeniowe są tłem do analizy problematyki świątecznych zabawek dziecięcych. Dawanie podarków – a szczególnie zabawek – to istotny aspekt obchodów bożonarodzeniowych; znaczenie ma kto, kiedy, jak i po co obdarowywał podarunkami. Ważny jest też czas poprzedzający bezpośrednio święta, w którym rodzice/dorośli dokonywali wyboru prezentów, a dzieci o nich marzyły i z niepokojem oraz niecierpliwością ich oczekiwały. Autorki w pracy wykorzystały różne źródła z badanego okresu: zarówno pisane, jak również ikonograficzne.
Publikacja we wszechstronny, interdyscyplinarny sposób wprowadza czytelnika w problematykę komunikacji interkulturowej, naświetlając kwestię od strony teoretycznej i odnosząc ją do różnych sfer życia społecznego i zawodowego. Stanowi przekrojowo ujęte kompendium wiedzy dla osób zaangażowanych w kształcenie obcojęzyczne oraz wszystkich tych, którzy na co dzień utrzymują kontakty interkulturowe w życiu prywatnym lub zawodowym. Autorzy, troje filologów reprezentujących trzy różne specjalności językowe, przedstawiają zjawisko kulturowości jako podbudowę komunikacji interkulturowej w kontekście współczesnego świata. Wykraczają poza granice językoznawstwa stosowanego, ukazując, jak wymiar kulturowy realizuje się poprzez zróżnicowane, językowo-komunikacyjne i psychospołeczne uwarunkowania. Osobne rozdziały poświęcone zostały międzykulturowym aspektom komunikacji elektronicznej i biznesowej oraz edukacji interkulturowej.
Celem monografii jest zbadanie i opisanie stopnia językowej i kulturowej adaptacji cudzoziemców w parach dwujęzycznych z obywatelami polskimi. Podstawą badania są 24 wywiady pogłębione z parami dwujęzycznymi. Nadrzędna hipoteza zakłada, że postawy językowe kształtują się w procesie nauki poprzez komunikację, wykonywaną pracę i funkcjonowanie w związku z partnerem o innym języku i kulturze. Takie założenie daje wgląd w proces socjalizacji cudzoziemców w polską kulturę i język jako dorosłych osób dwujęzycznych. Pary dwujęzyczne będące przedmiotem badań stanowią przeciwwagę dla zbyt uproszczonych poglądów na temat międzykulturowych związków osób oraz ich zachowań językowych, a z drugiej strony są okazją do zaprezentowania postaw wobec języka polskiego przez obcokrajowców mających partnerów, którzy są obywatelami polskimi. Monografia jest nie tylko próbą rozpowszechnienia tematyki dwujęzyczności osób dorosłych w językoznawstwie, ale może też być wykorzystana przez osoby odpowiadające profilowi respondentów do zrozumienia i skutecznego radzenia sobie z wyzwaniem, jakim jest funkcjonowanie w dwujęzycznym związku bez formalnego wsparcia ze strony społeczeństwa, w którym żyją. To z kolei może mieć znaczący wpływ na zgłębienie znaczenia poczucia własnego ja w procesie socjalizacji do drugiego języka i kultury u dojrzałych osób dwujęzycznych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
