W publikacji przedstawiono zmiany zachodzące w przestrzeni życia rodzinnego w relacjach młodzieży z rodzicami poprzez komunikację. Autorka dokonuje próby określenia pokolenia współczesnej młodzieży w kontekście dialogów prowadzonych przez nich z rodzicami. Dialog rozumiany jest tutaj jako forma komunikacji służąca nie tylko przedstawianiu rzeczywistości dotyczącej przedmiotów, cech, czynności czy bardziej abstrakcyjnych pojęć przekazujących informacje o potrzebach, spostrzeżeniach i wartościach, ale jest również sposobem na okazanie, nawiązanie oraz wartościowanie relacji. Sposób komunikowania się kształtowany jest w rodzinie i często dziedziczony na zasadzie modelowania. W okresie adolescencji, doświadczania siebie w sposób znaczący, nadając własnej narracji wymiar tożsamościowy – aspekt komunikacji jest efektem coraz szerszych eksploracji jednostki w otoczeniu społecznym. Do systemu rodzinnego młodzież wprowadza zmiany za pomocą komunikacji, na płaszczyźnie wyrażania swoich potrzeb i nawiązywania relacji z rodzicami, co tworzy nowego rodzaju jakość relacji międzygeneracyjnych w rodzinie.
Spośród wyników badań uwagę zwraca zwłaszcza stwierdzona duża potrzeba bliskiego, rozumnego kontaktu młodzieży z rodzicami; chcą oni być zrozumiani i potraktowani poważnie. Bunt wyrażony w formie i treści kierowanych do rodziców komunikatów oznacza tak naprawdę pragnienie wyznaczania granic dających poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia i wsparcia – ale nie rozwiązywania za nich problemów. Młodzi ludzie mówią o potrzebie wartościowego dialogu, do którego są gotowi przystąpić, ale od rodziców zależy jego kierunek i jakość. Młody człowiek woła: Rodzicu bądź odpowiedzialny nie tylko za mój rozwój poznawczy i ekonomiczny, ale bądź dojrzałym dorosłym, który potrafi wychować dojrzałe emocjonalnie dziecko.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
