Książka jest monograficznym opracowaniem twórczości przeznaczonej dla dziecięcego czytelnika dwojga wybitnych polskich artystów awangardowych XX wieku, Franciszki i Stefana Themersonów. Artyści znani głównie z eksperymentów filmowych oraz wybitnych przedsięwzięć fotograficznych, malarskich, graficznych, literackich i edytorskich na początku swojej drogi artystycznej stworzyli wiele oryginalnych utworów dla dzieci, prekursorskich wobec współcześnie niezwykle popularnej książki obrazkowej.
Stefan pisał pełne humoru i słowotwórczych zabaw teksty, Franciszka je ilustrowała, wspólnie tworzyli typograficzne arcydzieła („Narodziny liter”, „Był gdzieś haj taki kraj”, „Pan Tom buduje dom”). Franciszka jest także autorką różnorodnej twórczości graficznej dla dzieci, m.in.: ilustracji do zbiorów wierszy Jana Brzechwy („Kaczka Dziwaczka”, „Tańcowała igła z nitką”), Juliana Tuwima („O Panu Tralalińskim”), licznych opowiadań Ewy Szelburg-Zarembiny, Marii Kownackiej, Janiny Porazińskiej oraz okładek książek i czasopism. Twórczość Themersonów jest konsekwentnie wielotworzywowa, artyści kreują znaczenia nie tylko za pośrednictwem słowa i obrazu, ale także poprzez znak graficzny i układ druku. Książki dla dzieci zwracają uwagę konsekwencją dydaktyczną, walorami poznawczymi i artystycznym nowatorstwem.
W monografii przedstawiono problematykę wspomagania rozwoju małego dziecka – dziecka do trzeciego roku życia. Praca składa się z dwóch części: w pierwszej przedstawiono fundamentalne teoretyczne kwestie: rozwój człowieka i jego wspomaganie oraz rozwój w okresie wczesnego dzieciństwa. Część druga stanowi opis i analizę wyników badań własnych, dotyczących możliwości i powinności wspomagania rozwoju małego dziecka, metod wspomagania różnych sfer rozwoju, źródeł opinii rodziców na temat wspomagania rozwoju dziecka i podejmowanych działań z tym związanych oraz trudności doświadczanych we wspomaganiu rozwoju dziecka.
Publikacja skierowana jest do rodziców oraz opiekunów dzieci do lat trzech, a także dla studentów kierunków pedagogicznych, psychologii, przyszłych rodziców, osób, które planują zająć się profesjonalną pracą z najmłodszymi dziećmi.
Dojrzała refleksja naukowa i życiowe doświadczenie prof. dr hab. Kazimierza Przyszczypkowskiego może być doskonałym impulsem do pogłębienia refleksji, tak nad podejmowaną przez niego problematyką ( co znalazło wyraz w jego publikacjach), jak i ostrogą, by tematy, które były dla Jubilata wiodącymi, stały się inspiracją do prowadzenia dalszych badań we wskazanych przezeń obszarach. Książka jubileuszowa stała się okazją do zaprezentowania, tak przez oddanych przyjaciół (tych z wieloletnim stażem i tych z młodego pokolenia), jak i przez uczniów, fragmentów swojego naukowego dorobku.
Dojrzała refleksja naukowa i życiowe doświadczenie prof. dr hab. Kazimierza Przyszczypkowskiego może być doskonałym impulsem do pogłębienia refleksji, tak nad podejmowaną przez niego problematyką ( co znalazło wyraz w jego publikacjach), jak i ostrogą, by tematy, które były dla Jubilata wiodącymi, stały się inspiracją do prowadzenia dalszych badań we wskazanych przezeń obszarach. Książka jubileuszowa stała się okazją do zaprezentowania, tak przez oddanych przyjaciół (tych z wieloletnim stażem i tych z młodego pokolenia), jak i przez uczniów, fragmentów swojego naukowego dorobku.
Książka powstała w ramach projektu „Archiwum Badań nad Życiem Codziennym”, którego jednym z celów było zrekonstruowanie tradycji polskich studiów nad codziennością. W latach 2015-2016 zespół badawczy przeprowadził trzydzieści rozmów z ekspertami z tej dziedziny: socjologami, historykami, antropologami, a także redaktorami czasopism naukowych i archiwistami. Analiza ich wypowiedzi pozwoliła na zarysowanie inspiracji teoretycznych i zwięzłe przedstawienie losów socjologii codzienności, historii codzienności oraz antropologii codzienności i współczesności w Polsce. Przywołując, w formie autoryzowanych cytatów z wywiadów, słowa ekspertów, w książce rozważane są również sposoby definiowania codzienności, podejmowane tematy, stosowane metody badawcze oraz poglądy na temat instytucjonalizacji studiów nad codziennością w naszym kraju. Publikację kończy pytanie o przyszłość tego rodzaju refleksji w Polsce, czemu towarzyszy zaprezentowanie korzyści z prowadzenia badań w tym zakresie i barier, które przed nimi stoją.
Książka powraca do idei sięgającej korzeniami kultury antycznej, mocno dzisiaj zapomnianej, którą jest związek łączący treść i formę. Zależność między sprowadzonym do niezbędnego minimum materiałem językowym w funkcji tworzywa a sposobem jego uformowania stanowi kwintesencję poniższego studium, nieprzypadkowo poświęconego właśnie małym formom filmowym i audiowizualnym. W wielu kulturach sztuka małej formy jest od dawna kultywowana i wysoko ceniona. Nie ulega jednak najmniejszej wątpliwości, że kinematografia wniosła w tę specyficzną sferę twórczości swój znaczący wkład. Wszystko zaczęło się przecież od ruchomego mikroobrazka wyświetlanego w postaci krótkich parudziesięciosekundowych filmików, zaś kino światowe wykreowało z biegiem lat niezwykle cenny, unikatowy zbiór znakomitych dzieł, których wspólną cechę stanowi miniaturowych rozmiarów forma. W książce mowa jest o przeszłości małych form, które przywołane i twórczo zaadaptowane, wkrótce mogą stać się przyszłością komunikowania i kultury audiowizualnej. Wróżenie z fusów? Niekoniecznie, rozejrzyjmy się uważnie wokół, obserwując to, co nas dzisiaj otacza. Kto zaręczy, że formuła parugodzinnych spektakli kinowych kiedyś się nie wyczerpie, a ludzie zawsze będą chcieli oglądać wielkie produkcje tylko dlatego, że wydano na nie setki milionów dolarów? Być może, przyszłością komunikowania jest mała forma? Jeśli tak, warto dostrzec jej istnienie, spojrzeć na nią z należną uwagą, pozbywając się uprzedzeń, i przyjrzeć się bliżej jej właściwościom już dzisiaj.
Opracowanie stanowi swego rodzaju diagnozę stanu aktualnego w zakresie wiedzy i przekonań rodziców na temat wychowania oraz opieki w świecie, w którym powszechne, jednorodne normy dotyczące pożądanych sposobów postępowania wychowawczego i opiekuńczego wobec dziecka (przekazywane najczęściej przez starsze pokolenia) nie są już niepodważalnymi i jedynie słusznymi, a dostęp do wiedzy jest praktycznie nieograniczony. Autorka przedstawia założenia teoretyczne problemu świadomości oraz świadomości pedagogicznej, zagadnienie wychowania i opieki, opisuje kontekst kulturowy oraz społeczno-polityczny, w jakim kształtuje się świadomość pedagogiczna polskich rodziców. Wskazuje źródła świadomości pedagogicznej oraz możliwości jej wspierania i rozwijania, a także podsumowuje zrealizowane dotychczas badania dotyczące tego problemu i przedstawia wyniki badań własnych, które wskazują, że duża część rodziców posiada trafną świadomość pedagogiczną, zwłaszcza w obszarach odnoszących się do zagadnień związanych z wychowaniem i opieką.
Jest to jedna ze stosunkowo niewielu prac dotyczących problematyki badań pedagogicznych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na naukowe dookreślenie rozumienia innych aspektów zjawiska świadomości pedagogicznej współczesnych polskich rodziców oraz ich źródeł.
Tom zawiera wykłady z zakresu epigrafiki rzymskiej (łacińskiej), wygłaszane na Uniwersytecie Lwowskim u schyłku XIX i na początku XX wieku przez profesora Bronisława Kruczkiewicza (1849-1918), wybitnego filologa klasycznego. Publikowane są na podstawie sporządzonego przez niego i szczęśliwie zachowanego rękopisu. Można śmiało zaryzykować tezę, że oto mamy do czynienia najprawdopodobniej z pierwszym polskim podręcznikiem epigrafiki rzymskiej (łacińskiej), ponieważ rękopis ten jest kopią, jedną z wielu, sporządzoną techniką litograficzną, oryginalnego tekstu spisanego ręką Profesora. Kopie te przeznaczone były dla studentów, słuchaczy wykładów. Autor podzielił swoje wywody na dwie części: w pierwszej przedstawia dzieje zainteresowań epigraficznych oraz kształtowanie się epigrafiki jako samodzielnej naukowej dyscypliny pomocniczej. Dużo miejsca poświęca uformowaniu się idei Corpus Inscriptionum Latinarum i roli, jaką w tym zakresie odegrał Teodor Mommsen. Pokazuje też miejsce epigrafiki w badaniach nad światem rzymskim, którą określa mianem „nauki pierwszorzędnego znaczenia”. Część druga nosi tytuł „Główne zasady epigrafiki rzymskiej”. W jej ramach autor omawia, w pięciu działach, podstawowe obszary wchodzące w zakres poznania epigraficznego. Jest to (A) pismo napisów, (B) stosowane w inskrypcjach skróty, (C) sposób określania osób z punktu widzenia prawnego (tria nomina), pozycji społecznej, płci etc., (D) cursus honorum, jego rodzaje i sposób zapisywania oraz(E) tytulatura panującego i członków jego rodziny.
„Epigrafika rzymska” nie jest produktem jednorazowym. Z tekstu wynika wyraźnie, że jej ostateczny kształt powstawał na przestrzeni kilku lat, pierwszy zarys najpewniej między rokiem 1893/1894 a 1899/1900. Ostateczna redakcja, z przeznaczeniem do litograficznego powielenia dokonana została w roku 1913/1914. Aktualizacja danych po roku 1900 miała jednak charakter sporadyczny. Niemniej na podręcznik patrzeć trzeba z dużym uznaniem. Autor zaoferował swoim słuchaczom – i czytelnikom – dawkę solidnej wiedzy, dobrze podbudowanej stanem ówczesnych badań. Wiedzy, dzięki której wprowadzał ich w arkana oryginalnej i nowej dyscypliny badań, przyczyniającej się do lepszego poznania starożytności rzymskich.
Autorzy kolejnych rozdziałów monografii rzucają nowe światło na tytułowe, wydawałoby się, już wielokrotnie opracowane tematy i na pierwszy rzut oka ostatecznie rozwiązane problemy aksjologiczne, poznawcze czy tożsamościowe. Począwszy od nowego odczytania starożytnych wzorców heroizmu i przykładów ich historiograficznych, mitycznych, literackich i artystycznych reprezentacji, przez przewijające się przez wieki kontynuacje i przekształcenia po ukazanie postmodernistycznych zabiegów demitologizacyjnych i degradacyjnych, na kartach opracowania przewijają się postaci – historyczne i fikcyjne, opowieści o czynach odważnych czy nawet straceńczych, takich, które na trwałe zapisały się w zbiorowej wyobraźni i takich, o których zapomniano, choć niegdyś tę wyobraźnię fascynowały.
Celem książki jest próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób poprzez działania artystyczne dokonuje się specyficzny paradoks uobecnienia tego, co stanowi istotną wartość i jakość procesu mimetycznego jako formy doświadczania świata. Autorka przedstawia rozważania analityczno-interpretacyjne o dziełach sztuki operowej, dramatycznej i filmowej w kolejnych, mocno zróżnicowanych tematycznie szkicach, łącząc co najmniej kilka wątków i motywów przewodnich zagadki estetycznego odbioru, a także pytań o rolę oraz sens sztuki, rozpatrywanej w kontekście historycznym, jak i społeczno-kulturowym w odniesieniu do otaczającej rzeczywistości.
W książce przedstawiono problem aktywizacji osób starszych poprzez terapię zajęciową. Ze względu na szeroki potencjał, terapia zajęciowa stanowi bardzo ważny element działań prewencyjnych oraz formę aktywizacji seniorów w starzejącym się społeczeństwie, co w konsekwencji zapobiega wykluczeniu społecznemu osób starszych. Autorka koncentruje się na problemach teoretycznych i definicyjnych związanych z terapią zajęciową w Polsce oraz przedstawia sposoby jej prowadzenia na przykładzie poznańskich dziennych domów pomocy społecznej – ukazując konsekwencje przyjętych założeń teoretycznych. Analizuje zagadnienie w porównaniu do innych krajów UE i USA, przedstawia różnice w podejściu do tej formy usprawniania, odmienne metody pracy oraz regulacje prawne, wpływające bezpośrednio na sposób prowadzenia tej formy terapii w Polsce.
W dwóch pierwszych rozdziałach omówiono problem starzenia się człowieka w ujęciu psychologicznym i społecznym oraz koncepcje teoretyczne i regulacje prawne związane z terapią zajęciową. Następnie przedstawiono hipotezy badawcze i metodykę pracy, analizę oferty innych niż terapia zajęciowa aktywności dla osób w okresie późnej dorosłości dostępnych na terenie Poznania oraz wyniki badań przeprowadzonych na grupie terapeutów zajęciowych oraz uczestników zajęć w dziennych domach pomocy społecznej. Książkę kończy rozdział o konsekwencjach specyficznego podejścia do terapii zajęciowej w Polsce oraz propozycje takich zmian, by była ona efektywniejsza i satysfakcjonująca dla uczestników.
Monografia jest wynikiem badań poświęconych roli zachowań niewerbalnych w komunikacji multimodalnej, których celem było krytyczne omówienie formy i funkcji gestów wskazujących z perspektywy komunikacyjnej, rozwojowej, a także kulturowej – pokazanie, że gesty wskazujące, często określane w literaturze jako proste i podstawowe środki komunikacji, stanowią w istocie złożone morfologicznie i konceptualnie interakcyjne akty multimodalne. Autorka wyodrębniła i opisała atrybuty formy gestów wskazujących, które mogą świadczyć o ich potencjalnej komunikacyjnej intencjonalności, gdyż mimo licznych prac dowodzących, że gesty pełnią różnorakie funkcje w procesie komunikacji, niewiele z nich wyjaśnia, na jakiej podstawie gesty są interpretowane jako działania intencjonalne komunikacyjnie, nie zaś przypadkowe ruchy.
Książkę podzielono na dwie części. W pierwszej krytycznie omówiono zagadnienia funkcji i formy gestów wskazujących z perspektywy ontogenetycznej, filogenetycznej oraz kulturowej. Część druga zawiera wieloaspektową analizę materiału badawczego, przedstawia cechy gestów wskazujących, które mogą być interpretowane jako przejawy intencjonalności komunikacyjnej, jak również ich współwystępowanie w ramach jednego gestu oraz interakcję między komunikującymi się osobami i jej potencjalny wpływ na sposób wykonania gestów.
Książka jest czwartym - z zaplanowanych czterech tomów „Dziejów Archidiecezji Poznańskiej” pod redakcją Józefa Dobosza. Niniejszy tom obejmuje XX i początki XXI wieku w z dziejów archidiecezji poznańskiej. Przeprowadzone studia nad zagadnieniami przemian politycznych gospodarczych i społecznych regionu dały możliwości rozpoznania różnych aspektów zmian, jakie zaszły na terenie Wielkopolski i archidiecezji poznańskiej od 1918 r. do dziś. Publikacja z pewnością wnosi nowe spojrzenie na historię nie tylko poznańskiej prowincji kościelnej ale i regionu.
Książka otwiera nowe pola oglądu fenomenu kapitału społecznego szkoły, opisane przez Autorkę przez pryzmat doświadczeń biograficznych nauczycieli – zupełnie nowej perspektywy poznawania procesów wewnątrzszkolnych, przejawiających się na różnych poziomach funkcjonowania szkoły i rozwoju kariery zawodowej nauczycieli. Kategoria kapitału społecznego jest w ostatnich kilkudziesięciu latach pojęciem używanym ( o ile nie nadużywanym) w różnych kontekstach teoretycznych i badawczych, w wieli dyscyplinach naukowych, w rozmaitych rodzajach dyskursu. Jest przy tym przedmiotem silnych kontrowersji: badacze trafnie rozpoznają pułapki takiego stanu rzeczy w postaci definicyjnego „rozmycia” kategorii.
Książka jest pierwszą w skali światowej monografią naukową poświęconą rekonstrukcji i interpretacji chińskiej filozofii historii od jej początków do końca XVIII wieku. Podważając dominujące przeświadczenie, iż filozofia historii jest wytworem jedynie kultury Zachodu, autor skrupulatnie analizuje koncepcje historiozoficzne ponad czterdziestu filozofów chińskich, którzy tworzyli przed kontaktem z ideami europejskimi. Dzieła większości z nich, spisane w klasycznym języku chińskim, nie zostały przełożone na żaden język zachodni. Unikatowy charakter wielu stanowisk wymagał także użycia nowych terminów filozoficznych, takich jak „prospektywizm”, „populizm historyczny” czy „spekulatywna filozofia historiografii”; znaczenie innych koncepcji, jak np. materializmu historycznego, uległo zaś rozszerzeniu. W charakterze interpretacyjnego klucza wykorzystano pojęcie holizmu, co prowadzi do ukazania całościowego charakteru refleksji nad dziejami i dziejopisarstwem w dawnym Państwie Środka. Książkę wzbogacają liczne wykresy, kolorowe ilustracje, indeks i obszerna bibliografia. Cytowane fragmenty niemal niedostępnej szerszemu gronu literatury źródłowej są przytoczone w przypisach. Jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich badaczy i pasjonatów nie tylko filozofii chińskiej, ale i filozofii historii oraz teorii historiografii.
W 2018 roku przypadła 60 rocznica pierwszej publikacji „Antropologii strukturalnej” oraz 110 rocznica urodzin Claude’a Lévi-Straussa. Był to moment na to, aby na nowo poddać analizie i refleksji intelektualne dziedzictwo i udzielić odpowiedzi na pytanie, czy dorobek francuskiego antropologa nadal i w jakim stopniu oddziałuje na współczesną humanistykę. Interdyscyplinarny charakter namysłu nad dorobkiem autora „Antropologii strukturalnej” potwierdza aktualność i wielość możliwości aplikowania jego propozycji do współczesnej refleksji nad kulturą i jej tekstami.
Tematem książki są emigracyjne losy rodziny polskiej w Niemczech. W części teoretycznej autorka prezentuje charakterystykę zjawiska migracji, omawia istotę, strukturę, cechy i funkcje rodziny oraz przedstawia migracje z Polski do Niemiec w latach osiemdziesiątych XX wieku. W części badawczej za pomocą metody badań jakościowych i techniki wywiadu dokonuje biograficzno-narracyjnego opisu, analizy i interpretacji treści relacji reprezentantów drugiego pokolenia migrantów, którzy wyjechali z Polski do Niemiec, a następnie założyli własne rodziny. Eksplikacja badawcza prowadzona jest z uwzględnieniem optyki migracyjnej i rodzinnej. Intencją zaprezentowanych analiz i interpretacji jest przedstawienie osób migrujących jako członków systemu rodzinnego w kontekście „dotykających” ich rodzinnych doświadczeń, tematów i znaczeń.
Monografia stanowi dojrzałe, wieloaspektowe studium teoretyczno-empiryczne z zakresu kryminologii translacyjnej, pedagogiki resocjalizacyjnej i socjologii kryminalnej.
W monografii autorka rozważa ideę przestrzenno-metaforycznego zaułka, gdyż jego figuratywna wartość nadzwyczaj dobrze wpisuje się w szereg znaczących konceptów czy raczej quasi-konceptów, które wydają się błądzić w gąszczu problemów i tematów, wymykając się przy tym trudom przedstawieniowym i zachowując pożądaną płynność pojęciową. Szereg ów tworzą takie oryginalne pomysły, jak wnienachodimost’, niewspółobecność Michaiła Bachtina, herezja Jana Patočki, sobość i inność Emmanuela Lévinasa, différance Jacques’a Derridy bądź motylkowatość pisania Rolanda Barthesa, by poprzestać na tych kilku przykładach. Ich pełna eksplikacja nie jest możliwa, co tłumaczy, przynajmniej do pewnego stopnia, decyzję, aby powiązać dyskursywny zaułek z epitetem ‘mistyczny’, którego nieadekwatność wyraża kursywa (zachowana w oryginalnym tekście). Tym, co łączy wspomniane koncepty z doświadczeniem mistycznym, jest idea niewyrażalnego: wspólna im wszystkim idea ta stanowi wyzwanie, przed którym stają wszystkie idiomy, badane w niniejszej książce, jako że niestrudzenie usiłują konstruować swoje osobliwie ‘niemożliwe’ słowniki. Kursywa (zachowana w oryginalnym tekście), która tym razem towarzyszy słowu ‘niemożliwy’, jest wynikiem energii niesionej przez tę kontradykcję: pod groźbą samowymazania (filozoficzna zasada ‘Aufhebung’ przeradza się w strategię pisania ‘sus rupture’) słowniki te są jednak z werwą tworzone, czego dowodzą wszystkie teksty w monografii tej analizowane.
W książce przedstawiono główne założenia tradycjonalizmu rozumianego jako wielonurtowy prąd ideowy. Jego czołowi reprezentanci, René Guénon i Julius Evola, dokonali wszechstronnej krytyki kultury zachodniej doby modernizmu, postulując radykalny powrót do przeszłości – świata tradycji. Jako archaiczni rewolucjoniści burzyli ideał linearnego, zorientowanego „ku górze" postępu, ukazującego się jako aberracja rozumu na inwolucyjnej mapie przeobrażeń mierzonych w długiej perspektywie temporalnej. Myśli zawarte w książkach Guénona i Evoli znalazły zaskakującą analogię w chronologicznie wcześniejszych dziełach Oswalda Spenglera i Mikołaja Bierdiajewa oraz w późniejszych rozpoznaniach Pitirima Sorokina. Antecedencje i współwystępowanie pokrewnych motywów pozwoliło wyodrębnić podstawowe założenia tradycjonalizmu (radykalnej postaci konserwatyzmu): kontestacja czasów współczesnych, apologia tradycji, metafizyki i religii, postulat walki z nauką (ukształtowaną przez modernizm), „cywilizacją pieniądza", techniką, kapitalizmem czy mieszczańskim nihilizmem. Omawiani myśliciele zainspirowali kolejne pokolenia radykałów, stając się wzorem dla współczesnych tradycjonalistów takich jak Aleksander Dugin.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
