Książka powstała w ramach projektu „Archiwum Badań nad Życiem Codziennym”, którego jednym z celów było zrekonstruowanie tradycji polskich studiów nad codziennością. W latach 2015-2016 zespół badawczy przeprowadził trzydzieści rozmów z ekspertami z tej dziedziny: socjologami, historykami, antropologami, a także redaktorami czasopism naukowych i archiwistami. Analiza ich wypowiedzi pozwoliła na zarysowanie inspiracji teoretycznych i zwięzłe przedstawienie losów socjologii codzienności, historii codzienności oraz antropologii codzienności i współczesności w Polsce. Przywołując, w formie autoryzowanych cytatów z wywiadów, słowa ekspertów, w książce rozważane są również sposoby definiowania codzienności, podejmowane tematy, stosowane metody badawcze oraz poglądy na temat instytucjonalizacji studiów nad codziennością w naszym kraju. Publikację kończy pytanie o przyszłość tego rodzaju refleksji w Polsce, czemu towarzyszy zaprezentowanie korzyści z prowadzenia badań w tym zakresie i barier, które przed nimi stoją.
Książka powraca do idei sięgającej korzeniami kultury antycznej, mocno dzisiaj zapomnianej, którą jest związek łączący treść i formę. Zależność między sprowadzonym do niezbędnego minimum materiałem językowym w funkcji tworzywa a sposobem jego uformowania stanowi kwintesencję poniższego studium, nieprzypadkowo poświęconego właśnie małym formom filmowym i audiowizualnym. W wielu kulturach sztuka małej formy jest od dawna kultywowana i wysoko ceniona. Nie ulega jednak najmniejszej wątpliwości, że kinematografia wniosła w tę specyficzną sferę twórczości swój znaczący wkład. Wszystko zaczęło się przecież od ruchomego mikroobrazka wyświetlanego w postaci krótkich parudziesięciosekundowych filmików, zaś kino światowe wykreowało z biegiem lat niezwykle cenny, unikatowy zbiór znakomitych dzieł, których wspólną cechę stanowi miniaturowych rozmiarów forma. W książce mowa jest o przeszłości małych form, które przywołane i twórczo zaadaptowane, wkrótce mogą stać się przyszłością komunikowania i kultury audiowizualnej. Wróżenie z fusów? Niekoniecznie, rozejrzyjmy się uważnie wokół, obserwując to, co nas dzisiaj otacza. Kto zaręczy, że formuła parugodzinnych spektakli kinowych kiedyś się nie wyczerpie, a ludzie zawsze będą chcieli oglądać wielkie produkcje tylko dlatego, że wydano na nie setki milionów dolarów? Być może, przyszłością komunikowania jest mała forma? Jeśli tak, warto dostrzec jej istnienie, spojrzeć na nią z należną uwagą, pozbywając się uprzedzeń, i przyjrzeć się bliżej jej właściwościom już dzisiaj.
Opracowanie stanowi swego rodzaju diagnozę stanu aktualnego w zakresie wiedzy i przekonań rodziców na temat wychowania oraz opieki w świecie, w którym powszechne, jednorodne normy dotyczące pożądanych sposobów postępowania wychowawczego i opiekuńczego wobec dziecka (przekazywane najczęściej przez starsze pokolenia) nie są już niepodważalnymi i jedynie słusznymi, a dostęp do wiedzy jest praktycznie nieograniczony. Autorka przedstawia założenia teoretyczne problemu świadomości oraz świadomości pedagogicznej, zagadnienie wychowania i opieki, opisuje kontekst kulturowy oraz społeczno-polityczny, w jakim kształtuje się świadomość pedagogiczna polskich rodziców. Wskazuje źródła świadomości pedagogicznej oraz możliwości jej wspierania i rozwijania, a także podsumowuje zrealizowane dotychczas badania dotyczące tego problemu i przedstawia wyniki badań własnych, które wskazują, że duża część rodziców posiada trafną świadomość pedagogiczną, zwłaszcza w obszarach odnoszących się do zagadnień związanych z wychowaniem i opieką.
Jest to jedna ze stosunkowo niewielu prac dotyczących problematyki badań pedagogicznych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na naukowe dookreślenie rozumienia innych aspektów zjawiska świadomości pedagogicznej współczesnych polskich rodziców oraz ich źródeł.
Tom zawiera wykłady z zakresu epigrafiki rzymskiej (łacińskiej), wygłaszane na Uniwersytecie Lwowskim u schyłku XIX i na początku XX wieku przez profesora Bronisława Kruczkiewicza (1849-1918), wybitnego filologa klasycznego. Publikowane są na podstawie sporządzonego przez niego i szczęśliwie zachowanego rękopisu. Można śmiało zaryzykować tezę, że oto mamy do czynienia najprawdopodobniej z pierwszym polskim podręcznikiem epigrafiki rzymskiej (łacińskiej), ponieważ rękopis ten jest kopią, jedną z wielu, sporządzoną techniką litograficzną, oryginalnego tekstu spisanego ręką Profesora. Kopie te przeznaczone były dla studentów, słuchaczy wykładów. Autor podzielił swoje wywody na dwie części: w pierwszej przedstawia dzieje zainteresowań epigraficznych oraz kształtowanie się epigrafiki jako samodzielnej naukowej dyscypliny pomocniczej. Dużo miejsca poświęca uformowaniu się idei Corpus Inscriptionum Latinarum i roli, jaką w tym zakresie odegrał Teodor Mommsen. Pokazuje też miejsce epigrafiki w badaniach nad światem rzymskim, którą określa mianem „nauki pierwszorzędnego znaczenia”. Część druga nosi tytuł „Główne zasady epigrafiki rzymskiej”. W jej ramach autor omawia, w pięciu działach, podstawowe obszary wchodzące w zakres poznania epigraficznego. Jest to (A) pismo napisów, (B) stosowane w inskrypcjach skróty, (C) sposób określania osób z punktu widzenia prawnego (tria nomina), pozycji społecznej, płci etc., (D) cursus honorum, jego rodzaje i sposób zapisywania oraz(E) tytulatura panującego i członków jego rodziny.
„Epigrafika rzymska” nie jest produktem jednorazowym. Z tekstu wynika wyraźnie, że jej ostateczny kształt powstawał na przestrzeni kilku lat, pierwszy zarys najpewniej między rokiem 1893/1894 a 1899/1900. Ostateczna redakcja, z przeznaczeniem do litograficznego powielenia dokonana została w roku 1913/1914. Aktualizacja danych po roku 1900 miała jednak charakter sporadyczny. Niemniej na podręcznik patrzeć trzeba z dużym uznaniem. Autor zaoferował swoim słuchaczom – i czytelnikom – dawkę solidnej wiedzy, dobrze podbudowanej stanem ówczesnych badań. Wiedzy, dzięki której wprowadzał ich w arkana oryginalnej i nowej dyscypliny badań, przyczyniającej się do lepszego poznania starożytności rzymskich.
Autorzy kolejnych rozdziałów monografii rzucają nowe światło na tytułowe, wydawałoby się, już wielokrotnie opracowane tematy i na pierwszy rzut oka ostatecznie rozwiązane problemy aksjologiczne, poznawcze czy tożsamościowe. Począwszy od nowego odczytania starożytnych wzorców heroizmu i przykładów ich historiograficznych, mitycznych, literackich i artystycznych reprezentacji, przez przewijające się przez wieki kontynuacje i przekształcenia po ukazanie postmodernistycznych zabiegów demitologizacyjnych i degradacyjnych, na kartach opracowania przewijają się postaci – historyczne i fikcyjne, opowieści o czynach odważnych czy nawet straceńczych, takich, które na trwałe zapisały się w zbiorowej wyobraźni i takich, o których zapomniano, choć niegdyś tę wyobraźnię fascynowały.
Celem książki jest próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób poprzez działania artystyczne dokonuje się specyficzny paradoks uobecnienia tego, co stanowi istotną wartość i jakość procesu mimetycznego jako formy doświadczania świata. Autorka przedstawia rozważania analityczno-interpretacyjne o dziełach sztuki operowej, dramatycznej i filmowej w kolejnych, mocno zróżnicowanych tematycznie szkicach, łącząc co najmniej kilka wątków i motywów przewodnich zagadki estetycznego odbioru, a także pytań o rolę oraz sens sztuki, rozpatrywanej w kontekście historycznym, jak i społeczno-kulturowym w odniesieniu do otaczającej rzeczywistości.
W książce przedstawiono problem aktywizacji osób starszych poprzez terapię zajęciową. Ze względu na szeroki potencjał, terapia zajęciowa stanowi bardzo ważny element działań prewencyjnych oraz formę aktywizacji seniorów w starzejącym się społeczeństwie, co w konsekwencji zapobiega wykluczeniu społecznemu osób starszych. Autorka koncentruje się na problemach teoretycznych i definicyjnych związanych z terapią zajęciową w Polsce oraz przedstawia sposoby jej prowadzenia na przykładzie poznańskich dziennych domów pomocy społecznej – ukazując konsekwencje przyjętych założeń teoretycznych. Analizuje zagadnienie w porównaniu do innych krajów UE i USA, przedstawia różnice w podejściu do tej formy usprawniania, odmienne metody pracy oraz regulacje prawne, wpływające bezpośrednio na sposób prowadzenia tej formy terapii w Polsce.
W dwóch pierwszych rozdziałach omówiono problem starzenia się człowieka w ujęciu psychologicznym i społecznym oraz koncepcje teoretyczne i regulacje prawne związane z terapią zajęciową. Następnie przedstawiono hipotezy badawcze i metodykę pracy, analizę oferty innych niż terapia zajęciowa aktywności dla osób w okresie późnej dorosłości dostępnych na terenie Poznania oraz wyniki badań przeprowadzonych na grupie terapeutów zajęciowych oraz uczestników zajęć w dziennych domach pomocy społecznej. Książkę kończy rozdział o konsekwencjach specyficznego podejścia do terapii zajęciowej w Polsce oraz propozycje takich zmian, by była ona efektywniejsza i satysfakcjonująca dla uczestników.
Monografia jest wynikiem badań poświęconych roli zachowań niewerbalnych w komunikacji multimodalnej, których celem było krytyczne omówienie formy i funkcji gestów wskazujących z perspektywy komunikacyjnej, rozwojowej, a także kulturowej – pokazanie, że gesty wskazujące, często określane w literaturze jako proste i podstawowe środki komunikacji, stanowią w istocie złożone morfologicznie i konceptualnie interakcyjne akty multimodalne. Autorka wyodrębniła i opisała atrybuty formy gestów wskazujących, które mogą świadczyć o ich potencjalnej komunikacyjnej intencjonalności, gdyż mimo licznych prac dowodzących, że gesty pełnią różnorakie funkcje w procesie komunikacji, niewiele z nich wyjaśnia, na jakiej podstawie gesty są interpretowane jako działania intencjonalne komunikacyjnie, nie zaś przypadkowe ruchy.
Książkę podzielono na dwie części. W pierwszej krytycznie omówiono zagadnienia funkcji i formy gestów wskazujących z perspektywy ontogenetycznej, filogenetycznej oraz kulturowej. Część druga zawiera wieloaspektową analizę materiału badawczego, przedstawia cechy gestów wskazujących, które mogą być interpretowane jako przejawy intencjonalności komunikacyjnej, jak również ich współwystępowanie w ramach jednego gestu oraz interakcję między komunikującymi się osobami i jej potencjalny wpływ na sposób wykonania gestów.
Książka jest czwartym - z zaplanowanych czterech tomów „Dziejów Archidiecezji Poznańskiej” pod redakcją Józefa Dobosza. Niniejszy tom obejmuje XX i początki XXI wieku w z dziejów archidiecezji poznańskiej. Przeprowadzone studia nad zagadnieniami przemian politycznych gospodarczych i społecznych regionu dały możliwości rozpoznania różnych aspektów zmian, jakie zaszły na terenie Wielkopolski i archidiecezji poznańskiej od 1918 r. do dziś. Publikacja z pewnością wnosi nowe spojrzenie na historię nie tylko poznańskiej prowincji kościelnej ale i regionu.
Książka otwiera nowe pola oglądu fenomenu kapitału społecznego szkoły, opisane przez Autorkę przez pryzmat doświadczeń biograficznych nauczycieli – zupełnie nowej perspektywy poznawania procesów wewnątrzszkolnych, przejawiających się na różnych poziomach funkcjonowania szkoły i rozwoju kariery zawodowej nauczycieli. Kategoria kapitału społecznego jest w ostatnich kilkudziesięciu latach pojęciem używanym ( o ile nie nadużywanym) w różnych kontekstach teoretycznych i badawczych, w wieli dyscyplinach naukowych, w rozmaitych rodzajach dyskursu. Jest przy tym przedmiotem silnych kontrowersji: badacze trafnie rozpoznają pułapki takiego stanu rzeczy w postaci definicyjnego „rozmycia” kategorii.
Książka jest pierwszą w skali światowej monografią naukową poświęconą rekonstrukcji i interpretacji chińskiej filozofii historii od jej początków do końca XVIII wieku. Podważając dominujące przeświadczenie, iż filozofia historii jest wytworem jedynie kultury Zachodu, autor skrupulatnie analizuje koncepcje historiozoficzne ponad czterdziestu filozofów chińskich, którzy tworzyli przed kontaktem z ideami europejskimi. Dzieła większości z nich, spisane w klasycznym języku chińskim, nie zostały przełożone na żaden język zachodni. Unikatowy charakter wielu stanowisk wymagał także użycia nowych terminów filozoficznych, takich jak „prospektywizm”, „populizm historyczny” czy „spekulatywna filozofia historiografii”; znaczenie innych koncepcji, jak np. materializmu historycznego, uległo zaś rozszerzeniu. W charakterze interpretacyjnego klucza wykorzystano pojęcie holizmu, co prowadzi do ukazania całościowego charakteru refleksji nad dziejami i dziejopisarstwem w dawnym Państwie Środka. Książkę wzbogacają liczne wykresy, kolorowe ilustracje, indeks i obszerna bibliografia. Cytowane fragmenty niemal niedostępnej szerszemu gronu literatury źródłowej są przytoczone w przypisach. Jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich badaczy i pasjonatów nie tylko filozofii chińskiej, ale i filozofii historii oraz teorii historiografii.
W 2018 roku przypadła 60 rocznica pierwszej publikacji „Antropologii strukturalnej” oraz 110 rocznica urodzin Claude’a Lévi-Straussa. Był to moment na to, aby na nowo poddać analizie i refleksji intelektualne dziedzictwo i udzielić odpowiedzi na pytanie, czy dorobek francuskiego antropologa nadal i w jakim stopniu oddziałuje na współczesną humanistykę. Interdyscyplinarny charakter namysłu nad dorobkiem autora „Antropologii strukturalnej” potwierdza aktualność i wielość możliwości aplikowania jego propozycji do współczesnej refleksji nad kulturą i jej tekstami.
Tematem książki są emigracyjne losy rodziny polskiej w Niemczech. W części teoretycznej autorka prezentuje charakterystykę zjawiska migracji, omawia istotę, strukturę, cechy i funkcje rodziny oraz przedstawia migracje z Polski do Niemiec w latach osiemdziesiątych XX wieku. W części badawczej za pomocą metody badań jakościowych i techniki wywiadu dokonuje biograficzno-narracyjnego opisu, analizy i interpretacji treści relacji reprezentantów drugiego pokolenia migrantów, którzy wyjechali z Polski do Niemiec, a następnie założyli własne rodziny. Eksplikacja badawcza prowadzona jest z uwzględnieniem optyki migracyjnej i rodzinnej. Intencją zaprezentowanych analiz i interpretacji jest przedstawienie osób migrujących jako członków systemu rodzinnego w kontekście „dotykających” ich rodzinnych doświadczeń, tematów i znaczeń.
Monografia stanowi dojrzałe, wieloaspektowe studium teoretyczno-empiryczne z zakresu kryminologii translacyjnej, pedagogiki resocjalizacyjnej i socjologii kryminalnej.
W monografii autorka rozważa ideę przestrzenno-metaforycznego zaułka, gdyż jego figuratywna wartość nadzwyczaj dobrze wpisuje się w szereg znaczących konceptów czy raczej quasi-konceptów, które wydają się błądzić w gąszczu problemów i tematów, wymykając się przy tym trudom przedstawieniowym i zachowując pożądaną płynność pojęciową. Szereg ów tworzą takie oryginalne pomysły, jak wnienachodimost’, niewspółobecność Michaiła Bachtina, herezja Jana Patočki, sobość i inność Emmanuela Lévinasa, différance Jacques’a Derridy bądź motylkowatość pisania Rolanda Barthesa, by poprzestać na tych kilku przykładach. Ich pełna eksplikacja nie jest możliwa, co tłumaczy, przynajmniej do pewnego stopnia, decyzję, aby powiązać dyskursywny zaułek z epitetem ‘mistyczny’, którego nieadekwatność wyraża kursywa (zachowana w oryginalnym tekście). Tym, co łączy wspomniane koncepty z doświadczeniem mistycznym, jest idea niewyrażalnego: wspólna im wszystkim idea ta stanowi wyzwanie, przed którym stają wszystkie idiomy, badane w niniejszej książce, jako że niestrudzenie usiłują konstruować swoje osobliwie ‘niemożliwe’ słowniki. Kursywa (zachowana w oryginalnym tekście), która tym razem towarzyszy słowu ‘niemożliwy’, jest wynikiem energii niesionej przez tę kontradykcję: pod groźbą samowymazania (filozoficzna zasada ‘Aufhebung’ przeradza się w strategię pisania ‘sus rupture’) słowniki te są jednak z werwą tworzone, czego dowodzą wszystkie teksty w monografii tej analizowane.
W książce przedstawiono główne założenia tradycjonalizmu rozumianego jako wielonurtowy prąd ideowy. Jego czołowi reprezentanci, René Guénon i Julius Evola, dokonali wszechstronnej krytyki kultury zachodniej doby modernizmu, postulując radykalny powrót do przeszłości – świata tradycji. Jako archaiczni rewolucjoniści burzyli ideał linearnego, zorientowanego „ku górze" postępu, ukazującego się jako aberracja rozumu na inwolucyjnej mapie przeobrażeń mierzonych w długiej perspektywie temporalnej. Myśli zawarte w książkach Guénona i Evoli znalazły zaskakującą analogię w chronologicznie wcześniejszych dziełach Oswalda Spenglera i Mikołaja Bierdiajewa oraz w późniejszych rozpoznaniach Pitirima Sorokina. Antecedencje i współwystępowanie pokrewnych motywów pozwoliło wyodrębnić podstawowe założenia tradycjonalizmu (radykalnej postaci konserwatyzmu): kontestacja czasów współczesnych, apologia tradycji, metafizyki i religii, postulat walki z nauką (ukształtowaną przez modernizm), „cywilizacją pieniądza", techniką, kapitalizmem czy mieszczańskim nihilizmem. Omawiani myśliciele zainspirowali kolejne pokolenia radykałów, stając się wzorem dla współczesnych tradycjonalistów takich jak Aleksander Dugin.
Autorka w pracy przedstawia proces społecznego wytwarzania kategorii zdrowia, choroby i zaburzeń psychicznych we współczesnym społeczeństwie określany mianem późnej bądź refleksyjnej nowoczesności oraz niespójności stanowiące nieodzowną część owego procesu. Ważnym wątkiem jest tu też próba zrozumienia współczesności przez pryzmat problematyki zdrowia psychicznego. Autorka rekonstruuje proces nadawania znaczeń kategoriom zdrowia, choroby i zaburzenia psychicznego z możliwie wielu punktów widzenia. Badania empiryczne będące podstawą pracy uwzględniają perspektywy aktorów społecznych biorących udział w wyżej wymienionym procesie: są to przedstawiciele społeczeństwa polskiego, osoby mające doświadczenie choroby psychicznej, członkowie ich rodzin oraz osoby pełniące role ekspertów w dziedzinie zdrowia psychicznego (psycholodzy, psychiatrzy, psychoterapeuci). Materiał zaprezentowany w pracy może mieć różnorodne zastosowania, od stricte poznawczych, po pragmatyczne, związane z takimi obszarami, jak: promocja zdrowia i psychoprofilaktyka, edukacja, praca socjalna oraz psychoterapia.
Przemoc ze względu na płeć (gender-based violence, GBV) jest rozumiana jako przemoc motywowana stereotypami i uprzedzeniami związanymi z płcią, a zatem wynikająca z normatywnych oczekiwań związanych z kobiecością i męskością dominujących w danym społeczeństwie i kulturze oraz z nierównych relacji władzy między płciami. Rówieśnicza przemoc ze względu na płeć, w tym o charakterze seksualnym staje się problemem już na początku okresu dojrzewania i ma poważne konsekwencje na poziomie indywidulanym, relacyjnym oraz atmosfery i kultury całej szkoły. Celem zaprezentowanych badań było określenie form, skali i specyfiki tego „ukrytego” zjawiska oraz próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób kulturowe definicje kobiecości i męskości, różne oczekiwania, podwójne standardy oceniania wpływają na szkolne życie i relacje nastolatków.
Zgodnie z deklaracjami uczniów i uczennic przemocy ze względu na płeć często doświadcza w szkole ponad połowa z nich. Najczęściej jest to przemoc werbalna, obraźliwe komentarze i gesty, naruszanie przestrzeni intymnej, fizyczny atak oraz propagowanie materiałów wizualnych o seksualnym charakterze. Mimo publicznego charakteru krzywdzących sytuacji, uczniowie i uczennice maja trudnosć z uzyskaniem adekwatnej pomocy ze strony rówieśników i dorosłych. Przemoc ze względu na płeć jest często ignorowana lub akceptowana jako norma zachowań w relacjach chłopców i dziewcząt.
Problem ten nie był dotąd w Polsce przedmiotem szerszych badań. Zaprezentowane tu dane, narracje młodzieży oraz merytoryczny głos w dyskusji na temat dysfunkcji i stabuizownych problemów w szkołach, dotyczących seksizmu, homofobii, innych form dyskryminacji oraz równości i różnorodności społecznej z pewnością zainteresują wszystkie osoby pracujące z młodymi ludźmi. Być może staną się inspiracją do zrewidowania własnych przekonań, krytycznej refleksji oraz zmian w praktyce edukacyjnej.
W publikacji przedstawiono zmiany zachodzące w przestrzeni życia rodzinnego w relacjach młodzieży z rodzicami poprzez komunikację. Autorka dokonuje próby określenia pokolenia współczesnej młodzieży w kontekście dialogów prowadzonych przez nich z rodzicami. Dialog rozumiany jest tutaj jako forma komunikacji służąca nie tylko przedstawianiu rzeczywistości dotyczącej przedmiotów, cech, czynności czy bardziej abstrakcyjnych pojęć przekazujących informacje o potrzebach, spostrzeżeniach i wartościach, ale jest również sposobem na okazanie, nawiązanie oraz wartościowanie relacji. Sposób komunikowania się kształtowany jest w rodzinie i często dziedziczony na zasadzie modelowania. W okresie adolescencji, doświadczania siebie w sposób znaczący, nadając własnej narracji wymiar tożsamościowy – aspekt komunikacji jest efektem coraz szerszych eksploracji jednostki w otoczeniu społecznym. Do systemu rodzinnego młodzież wprowadza zmiany za pomocą komunikacji, na płaszczyźnie wyrażania swoich potrzeb i nawiązywania relacji z rodzicami, co tworzy nowego rodzaju jakość relacji międzygeneracyjnych w rodzinie.
Spośród wyników badań uwagę zwraca zwłaszcza stwierdzona duża potrzeba bliskiego, rozumnego kontaktu młodzieży z rodzicami; chcą oni być zrozumiani i potraktowani poważnie. Bunt wyrażony w formie i treści kierowanych do rodziców komunikatów oznacza tak naprawdę pragnienie wyznaczania granic dających poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia i wsparcia – ale nie rozwiązywania za nich problemów. Młodzi ludzie mówią o potrzebie wartościowego dialogu, do którego są gotowi przystąpić, ale od rodziców zależy jego kierunek i jakość. Młody człowiek woła: Rodzicu bądź odpowiedzialny nie tylko za mój rozwój poznawczy i ekonomiczny, ale bądź dojrzałym dorosłym, który potrafi wychować dojrzałe emocjonalnie dziecko.
Problematyka szans edukacyjnych uczniów niesłyszących wiąże się z szerszym zagadnieniem szans i barier w edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami i stanowi podstawę rozważań naukowych oraz poszukiwania rozwiązań praktycznych w ramach systemów kształcenia na całym świecie. Współcześnie wyznaczają je tendencje przeciwdziałania marginalizacji (lub wykluczenia edukacyjnego) jakiejkolwiek z grup uczniów w perspektywie analogicznego procesu związanego z uczestnictwem społecznym. Zmiany w przepisach oświatowych, większa świadomość rodziców, a przede wszystkim kluczowe decyzje kształtujące edukację osób z uszkodzonym słuchem implikują wzrost liczebności tej grupy dzieci w edukacji włączającej i integracyjnej. Coraz większe możliwości wynikające z różnego rodzaju czynników kontekstowych, dotyczących m.in. dynamicznego rozwoju technologii wspomagającej słyszenie, technologii informatycznych, wprowadzeniu przesiewowych badań słuchu oraz badania nad językiem migowym, wymagają stosowania nowych rozwiązań systemowych. W przeprowadzonych badaniach skoncentrowano się na opisie fenomenów zobrazowanych jako profile kompetencji językowych i funkcjonowania psychomotorycznego dzieci niesłyszących, kończących edukację przedszkolną w trzech rodzajach placówek: ogólnodostępnej, integracyjnej i specjalnej; a także na rekonstrukcji szans edukacyjnych dzieci niesłyszących z perspektywy doświadczeń diagnostyczno-rehabilitacyjnych oraz preferencji edukacyjnych ich słyszących i niesłyszących rodziców oraz opinii nauczycieli.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
