„Któregoś dnia rozpoczęliśmy sesję fotograficzną na podwórku, na którym wylegiwały się koty. Dziadek wyjaśnił, że koty są użyteczne, bo łowią myszy i szczury. Myszy zaś robiły różne szkody w stodole lub innych gospodarczych budynkach. Takich budynków było parę koło domu, bo dziadkowie od dawna prowadzili własne gospodarstwo rolne. […]
Koty jako użyteczne zwierzęta były dobrze traktowane w całej wsi. Prawie w każdym domu kot był po to, żeby łapał myszy. Ale chyba u dziadków było ich najwięcej. Dlatego w czasie kolejnych wakacji powstawały nowe zdjęcia kotów, które mieszkały w gospodarstwie dziadków”.
(fragment książki „Siedem kotów”)
Jeżeli czujesz, że ustawicznie ocierasz się o „szorstką powierzchnię życia”, walczysz i masz tej walki szczerze dość – prawdopodobnie powinieneś tę książkę przeczytać.
Choć nie jest to kolejny poradnik jak zostać pięknym, młodym i bogatym, to w pewnych kategoriach można ją uznać za rodzaj przewodnika – duchowego.
Książka jest zbiorem krótkich opowiadań opisujących życiowe wydarzenia. Każde z nich zakończono pewną formą komentarza, wniosku czy przemyślenia opartego na skojarzeniu powstałym w ślad za zaistniałym zdarzeniem. Całość jest próbą dostrzeżenia głębszego sensu w pozornie banalnych sytuacjach. Sensu, który odnaleźć może każdy, jeśli tylko zechce. A gdy go odnajdzie zrozumie „jak wyciągnąć palce z wrzątku”.
PATRONI:
Sztukater.pl
Halo Łódź
Opowiadania Krzysztofa Wiczanowskiego dotyczą człowieka – jego osamotnienia, miłości, skomplikowanych relacji z bliskimi. Nie ma w nich dokładnie określonego miejsca wydarzeń czy nazwy miasta. Każda z opisanych postaci może lub mogła żyć obok nas i niewykluczone, że wydarzenia te staną się także naszym udziałem, gdyż najlepszym pisarzem jest Życie.
PATRONAT:
Strona Tytułowa
„Bóg, którego dopiero poznał…” to opowieść o zwycięstwie Gedeona, biblijnej postaci przywołanej w Księdze Sędziów, nad Madianitami i Amalekitami oraz o jego walce z kultem bożka Baala. To również historia pewnej znajomości…
Maria Radwan, autorka opowiadania, w piękny, przystępny sposób pokazuje rodzącą się relację miłości między człowiekiem i Bogiem, ratującą obecność Boga w historii człowieka, który zdaje się Go nie znać. Człowiek poznaje Nieznajomego poprzez zaakceptowanie Jego planu i podanie się mu. Autorka przybliża epizod ze Starego Testamentu rzadko pamiętany i przywoływany, nieczęsty w literaturze. Tekst dla każdego, niezależnie od wieku.
Sens życia dla człowieka żyjącego we współczesnym świecie coraz częściej staje się wartością pożądaną, a droga do jego osiągnięcia coraz bardziej niezrozumiała. Józef Suchocki w swojej nowej książce, bazując na własnych doświadczeniach, objaśnia czytelnikom tajemnicę sensu życia oraz krok po kroku tłumaczy, w jaki sposób osiągnąć spełnienie ludzkiej natury. Erudycja autora, szeroka i dogłębna wiedza teologiczna oraz filozoficzna, a także przystępny język sprawiają, że „Sens życia” jest alternatywą dla powszechnie dostępnych poradników obiecujących łatwe osiągnięcie szczęścia i sukcesu w życiu. To książka dla wszystkich tych, którzy szukają rzetelnych, opartych na wiedzy i doświadczeniu, odpowiedzi na fundamentalne pytania, a przede wszystkim oczekują mądrej pomocy w dążeniu do osiągnięcia sensu życia.
Odległa przyszłość. Ludzkość utraciła zdolność rozwoju, „cywilizacja” to słowo, którego już nikt nie używa, a jeśli nawet, to na pewno nie z dumą, a „technologia” brzmi niemal jak zaklęcie. Nastał koniec, a potem początek. Wraz ze wszystkimi zdobyczami techniki przepadło jednak coś jeszcze, coś, co najogólniej dałoby się określić mianem istoty człowieczeństwa. Ustały społeczne więzi, polityka to narzędzie dominacji, państwo, budowane na ostrych klasowych podziałach, wyrzuca na margines egzystencji całe rzesze nieumiejących zatroszczyć się o siebie obywateli, a tych, którzy są użyteczni, mami obietnicami i wyzyskuje. Obserwujemy te resztki świata z perspektywy kilku nietuzinkowych bohaterów, którzy nie godzą się na taki porządek, choć swój sprzeciw wyrażają w różnorakiej formie.
Artur Kubieniec stworzył powieść wpisującą się w szeroki nurt postapokaliptyczny, udało mu się jednakże zawrzeć w niej gorzką prawdę o teraźniejszości. Jest tu miejsce i na opis społecznej wrażliwości, i na demaskowanie pozorowanych działań dobroczynnych, i wreszcie na diagnozę największej bolączki współczesnego człowieka – jego przeraźliwej samotności, w której trudno zmierzyć się z osobistym demonem pychy.
Nowego Świata nie należy się lękać. Na pewno będzie odwrotny do obecnego, jednak nie zadzieje się z dnia na dzień. Zwyczajnie wszystko należy zacząć od nowa i… budować, a budowę zacząć od siebie samego. Zbudować dobre i zdrowe fundamenty, po których będzie można piąć się pod niebo. Podjąć nowe wartości w życiu. Prawdziwie odnowić się, zmienić kierunek. Nadać rytm życiu. Pamiętając, że wszyscy jesteśmy tym samym, a mimo to zachowujemy swoją indywidualność. (fragment)
Dałoby się ukuć na podstawie nowego zbioru opowiadań Joanny Pettersson definicję realizmu magicznego w jego europejskim wydaniu, owej literackiej matrycy szukającej swych korzeni i w XIX-wiecznym triumfie realizmu, i w cudowności, która przenika całą kulturę śródziemnomorską. `Potępieńców` można też odczytać poprzez założenia modnej dziś mikrohistorii i znajdować okruchy ludzkich prawd - tych małych, pojedynczych, a zarazem uniwersalnych - w epokach rozpoznanych i zindeksowanych w encyklopediach i innego typu kompendiach. I jeszcze: można znaleźć w tej książce antidotum na wszędobylski, natrętny i uwłaczający czytelniczym gustom psychologizm, którym przeszła, jak pomieszczenie zapachem stęchłej ryby, nasza współczesna proza. Tylko czy warto? Radzę czytelnikowi, aby udał się do wszechświatów kolejnych opowiadań bez ideowych potrzeb, odnalazł ich epicentrum, zalążek mitu, bo nie ulega wątpliwości, że te historie próbują - jak mity - opowiedzieć nieopowiadalne, i delektował się smakiem prawdziwej sztuki epickiej bez definicji ze słowników terminów literackich. A potem zadał sobie te same pytania, które towarzyszą zasiedlającym je postaciom. Okrutnego rycerza, opiekuńczego ziemianina Dietera, dzielną Ewę, sprzeciwiającą się na swój sposób faszystowskim normom i wielu innych barwnych bohaterów łączy jedno: chęć dotarcia do drugiego człowieka. I obawa, że jednak jesteśmy monadami...
Coś, czego nie było, pojawiło się na krętych uliczkach. Męska prostytutka z zasadami. Lily podejmuje się karkołomnego zadania, a Michael konfrontuje się z nękającym go lękiem: czy miłość homoseksualna ma rację szczęśliwego bytu? Tetsu między jednym klientem a drugim przywdziewa maskę Beat Kilera - miejskiej legendy. Ukryty za błękitnym materiałem, przemierza ulicę, używając go jako tarczy. Spojrzenie skopanego szczeniaka ukrywa za fasadą nonszalancji i ciętego języka. Pytanie tylko, jak długo zdoła utrzymywać kolor rzeczywistości za pomocą zwykłych kredek. Ostatecznie nawet czekolada nie jest w stanie utopić wszystkich smutków.
Klaustrofobiczna rzeczywistość bohaterów zamkniętych w pętli: praca, dom, czasem impreza. I jedyny sposób, aby wyrwać się ze szponów codzienności – trasa i motor. A co wtedy, kiedy dom i imprezy nie dają ukojenia, a trasa jest pracą? Proza Krzysztofa Pietrzaka, której fabuła oparta jest na przeżyciach autora, nawiązuje stylistyką do klasycznej powieści drogi. Wyobcowanie bohaterów, dramatyczne decyzje i wydarzenia, trasa jako ucieczka, powszedniość i sposób na życie – to elementy, które sprawiają, że mamy do czynienia z literaturą rzadką i niebanalną. To jedna z niewielu okazji, aby choć przez dziurkę od klucza podejrzeć życie „wszystkich na trasie”. Krzysztof Pietrzak – ur. 1968 r., mieszka w Warszawie. Technik elektryk, pasjonat motorów i podróży. PATRON: DlaStudenta.pl
W tematyce życia i śmierci adwokatem prawdy jest matematyka, a uprawomocnieniem jej tez i ich związku z rzeczywistością jest analiza oparta na naszej fizyczności. Pierwsze słowa o tematyce życia i śmierci w perspektywie matematycznej, nie zaś roszczeniowej, czy osobistej, mogą być zaskakujące. Kreacja par symetrii. Podwójna natura naszej fizyczności. Omega. Natura funkcji, zdarzenia elementarne i nasza fizyczność kreślą nowy obraz naszego istnienia.
Klucz do tajemnicy naszego istnienia tkwi w matematyce.
(A. Bronowski, „Gatunek. Ponadfizyczne pochodzenie”, fragment wstępu)
Communication between politicians and the public is rarely direct and first-hand, but almost always mediated by journalists' opinions and values. Consequently, the way in which the media reports on State matters has a profound impact on people's understanding of political processes and their attitudes towards governing figures. The aim of this study is to investigate the role that the Polish press assumes in mediating women's involvement in contemporary politics. Stemming from the perspective of feminist critical linguistics, the book empirically examines a wide array of media publications derived from leading Polish socio-political magazines (Polityka, Wprost, Newsweek Polska) and electronic press. By engaging with journalistic discourse, it focuses on the importance of language in generating epistemological claims about women and femininity. It demonstrates not only how female subjectivities are produced in the Polish public sphere, but also how history and culture impinge on these constructions in a dialectical-relational manner. The intention is to draw up an ""inventory"" of signifying practices through which female MPs emerge as gendered subjects in the hope that this will inspire closer scrutiny of media content, leading to its informed critique and transformation.
Powieść „Talitha kum” Łucji Marii Ślisz podejmuje temat depresji jako nieodzownego kroku w rozwoju osób nadwrażliwych, a także tych, którym życiowe doświadczenia – traumy dzieciństwa, kompleksy, nieudane związki – na zawsze przesunęły skalę odczuwania daleko poza standard. Walczą oni o integrację swej tożsamości poprzez wysiłek podążania do zdrowia i spokoju. Depresja rani wszystkie poziomy życia. Towarzyszy jej niewypowiadalność – język nie jest w stanie pomieścić zalewu negatywnych uczuć. Ukazanie owego rozbicia języka stanowi chyba największy majstersztyk tej powieści.
Oto na początku XXI wieku mamy do czynienia z bezgłośnym nihilizmem, który pożera kulturę od środka, z wnętrza człowieka. Przed stuleciem literacki modernizm wytrącał język z ram, aby podążać za autentycznym opisem człowieka. Teraz, u zmierzchu postmodernizmu, trzeba z tego rozchełstania powrócić do minimum ładu, aby ocalić bohatera przed rozmyciem. Czy uda mu się ocknąć i poczuć znów przyjemną i jasną witalność, jak poczuć ją mogła dziewczynka wskrzeszona zbawiennymi słowami – Talitha kum? Wewnętrznej drodze bohaterki – Sylwii – towarzyszy przemierzanie krajów współczesnej Europy – Irlandia (Dublin), polska prowincja, Kraków, Paryż.
Zapraszamy do podróży!
Janis to mężczyzna stojący na początku życiowej przygody. Nie wie, że jedyne, co może ofiarować światu, to własny talent, czyste myśli i dobre czyny. Wyrusza na poszukiwania „kobiety idealnej”, by urzeczywistnić swoje marzenie. Czy smakowanie kolejnych kobiet pomoże mu zbliżyć się do celu? Czy, celebrując życie, odnajdzie odpowiedzi na ważne pytania? „Daimonion młodości” to dorastanie, dojrzewanie, odejścia i powroty – wędrówka przez ziemski świat, który jako jedyny ma znaczenie, przedzieranie się przez własne uczucia, emocje, intuicję. To porzucanie przeciętności i rutyny, a odkrywanie świeżości w relacjach międzyludzkich, by następnie znów upaść w bólu istnienia i toczyć wewnętrzną walkę o wiarę w nadejście następnego świtu. Jak stwierdza sam autor, rachunek zysków i strat mimo wszystko pozostaje jednoznaczny: sens nadaje egzystencji jedynie „prosta radość z doświadczania życia jako takiego, radość z bycia zwycięzcą w kosmicznej ruletce niebytu”.
Zatrzymaj się i posłuchaj. Wsłuchaj się w siebie i wsłuchaj się w oddech wszechświata. Zapomnij o tym, co mówią ci rodzice, przyjaciele i telewizja. Po prostu stój i czekaj. Daj sobie tyle czasu, ile potrzebujesz. Niech inni śmieją się z ciebie i obserwują cię z pogardą. Pędzący tłum będzie się dziwił, że ty tak stoisz i nic nie robisz. Nie przejmuj się tym. Czasami lepiej przez chwilę nie robić nic i odnaleźć swoją prawdziwą pasję, niż całe życie spędzić na gonitwie i robieniu czegoś, co nie daje ci żadnej przyjemności.
Gdy się tak zatrzymasz i wsłuchasz w siebie, łatwiej uda ci się dostrzec znaki, jakie wszechświat do ciebie wysyła. Gdy poczujesz się jednością ze wszystkim, co cię otacza, wtedy łatwiej ci będzie zrozumieć, jaka jest twoja rola w tej wielkiej układance. Nagle zobaczysz, do czego jesteś stworzony, co tak naprawdę kochasz robić, co jest twoją pasją i przynosi tobie i innym radość. Wtedy pojawią się nieoczekiwane zbiegi okoliczności, które jak wir rzeki popchną cię do przodu. Z radością zobaczysz, że oto właśnie wchodzisz na właściwą ścieżkę, że spełniasz swoje marzenia, a cały wszechświat cię wspiera i cieszy się razem z tobą.
Dlaczego żyjemy na tej planecie?
Co znajduje się poza nią i czemu tak mało o tym wiemy?
Kim tak naprawdę jesteśmy?
Jaki jest sens życia, miłości i szczęścia?
Po co w ogóle nam ciało?
Jak połączyć religię z nauką?
W codziennym szumie informacji, powodzi zdarzeń i tłumie ludzi przemykają ważne tematy: nasze pochodzenie, czas, ewolucja świata, religia, miłość, śmierć, tożsamość? Za tymi pojedynczymi hasłami kryją się całe labirynty myśli. Sprawdź, czy warto otwierać oczy na tematy bez odpowiedzi, tabu i budzące kontrowersje. Być może już sto razy sam rozkładałeś je na czynniki pierwsze, a może autor wskaże Ci coś palcem. Zapraszamy na wędrówkę
wśród wielkich tajemnic świata oraz obserwacji i oceny nas samych.
"Jeżeli choć raz zastanawiałeś się nad tym, co kryje niebo nad nami,
skąd się wzięliśmy, po co nam sen, czym jest i po co właściwie nam
miłość czy cel w życiu, ta lektura powinna Cię zainteresować."
DANIEL POMIEĆKO
Książka Kamy Jasiak to kawał prawdziwego życia, opisany z dociekliwością i niezłą znajomością ludzkiej duszy. Autorka podgląda i podsłuchuje swoich bohaterów w sytuacjach intymnych i społecznych, śledzi powiązania między nimi, przygląda się relacjom małżeńskim i rodzinnym, z dużą dozą dobrej woli w stosunku do ludzkich wad i niedoskonałości, ale i krytycyzmu wobec krzywdy i małości. Wielką siłą tej gawędziarskiej powieści jest brak umoralniających wtrętów, których miejsce zajmuje literacka odwaga nazywania po imieniu podłości i fałszu. Lekka, dowcipna, momentami anegdotyczno-dykteryjna proza, która bez używania wielkich słów mówi ważne rzeczy o człowieku i jego możliwościach.
Anegdotyczne opisy nie zawsze łatwych sytuacji z tak zwanej prozy życia, zaludniają pary małżeńskie w różnych stadiach pożycia oraz ich mniej lub bardziej szczęśliwe potomstwo. Narratorce udaje się, nie wchodząc w literackich ostrogach w świat swoich bohaterów, nazwać prawdziwe wartości i oddzielić ziarno od plew rodzinnego życia, poszperać bez zapędów egzorcysty w ludzkim charakterze czy – jak kto woli – naturze.
Anna Bryga w swojej debiutanckiej powieści przełamuje stereotypy dotyczące Francji i Francuzów, tak silnie zakorzenione w naszej kulturze, i robi to w zabawny, niepozbawiony ironii i dystansu sposób. Jeśli sięgniesz po tę książkę, przekonasz się, że pod pozorami uprzejmości i zwykłej codzienności, przyjaźni, związków, pracy nic nie jest takie, jak się wydaje.
Mój rozwój duchowy rozpoczął się, gdy byłam jeszcze małym dzieckiem. Nastąpił dzięki obecności i naukom mojej cioci, która była bardzo uduchowioną osobą i przejawiała wspaniałe zdolności, wykraczające poza ludzkie zrozumienie. Uczyła mnie nie tylko wsłuchiwania się w siebie, ale i wizualizacji, modlitwy, kontemplacji i dostrzegania piękna w świecie natury. Gdy jej zabrakło, nie zaprzestałam swoich, duchowych poszukiwań.
Zgłębiałam wszystko, co tylko znalazłam w tematach, związanych z rozwojem. Zetknięcie się z tantrą, było następstwem tego, z czym zetknęłam się i pracowałam wcześniej. Gdy zmarła moja ciocia, tego samego lata spotkałam na mojej drodze osobę, która zaczęła opowiadać mi o tantrze. Czułam się tak, jakby jeden przewodnik duchowy zastąpił mi innego. Miałam tedy zaledwie czternaście lat, a temat wydawał mi się tak bliski, jakbym usłyszała o sobie. Zanim zaczęłam ją praktykować, minęło kilka lat. W tym czasie dość dużo medytowałam, ćwiczyłam koncentrację, pracowałam nad rozwojem świadomości wewnętrznej. Zetknęłam się także z OBE i świadomym śnieniem.
Mając siedemnaście lat, spotkałam na mojej drodze osobę, która pomogła mi praktycznie zgłębić temat tantry. Dzięki jej obecności w mojej życiu dotknęłam piękna, miłości, rozkoszy. Była jak kolejny przewodnik duchowy, który pojawił się, gdy byłam gotowa wejść na kolejny etap rozwoju. Od tamtej pory, jest częścią mojego życia.
W późniejszych latach zetknęłam się jeszcze z innymi metodami, z których dobrodziejstwa skorzystałam w całej pełni. Poznałam także wspaniałych ludzi, którzy w każdej chwili, wspierali mnie i dzielili się swą mądrością wewnętrzną. Za każdym jednak razem, powracałam na ścieżkę rozwoju świadomości. Od wielu też lat, przekazuję moją wiedzę innym, szukając nowych możliwości, ułatwienia jej zrozumienia.
EVERLASTING to powieść składająca się z wielu części. Niech podróż przez nią, stanie się dla was duchową inspiracją.
Anna
www.annaatras.com
Czuję, jak dorośleję, czuję, jak dorastam do nowych zadań i mam ochotę im najpierw stawić czoła, a potem zwyczajnie im sprostać. Jeśli mam już być, to wolę być taki właśnie. Bardziej aktywny niż pasywny, więcej tworzący niż kreowany i raczej prowadzący niźli poprowadzony, choćby na koniec świata, ale na pewno do kresu moich i jej dni. Ja wiem, że brzmi to pompatycznie. Ciągle jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, jakie wywarła na mnie lektura Pamiętników Adama i Ewy Marka Twaina. Kończą się napisem, który wyryto na grobie Ewy:
„Adam: Gdziekolwiek była ona, tam był Raj”.
„Wolę być...” to opowieść o dorastaniu, odkrywaniu siebie, sprawdzaniu własnych możliwości i ograniczeń, o miłości, przyjaźni i szukaniu własnej drogi.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
