Czujesz się zagubiony? Szukasz, a nie znajdujesz? A może chciałbyś zacząć na nowo? Coś zakończyć, coś naprawić? Jeśli choć na jedno pytanie odpowiedziałeś „tak” – to z pewnością książka dla ciebie. Dzięki niej spojrzysz na własne życie z innej perspektywy i znajdziesz własną drogę do siły oraz pogody ducha. To tylko jeden krok, ale czasem wystarczy tak niewiele, by wydarzyło się tak dużo…
Jak wyglądała kiedyś moda kąpielowa? Kto projektował ówczesne stroje, z czego je szyto, kto i jak je promował? Jaki był stosunek do tych, jakże odważnych ubiorów w czasach, gdy publiczne pokazanie przez damę stopy czy fragmentu bielizny kończyło się jeśli nie skandalem, to obmową?
Magdalena Bialic, autorka ciepło przyjętej książki „Koszulka z krokodylem. Czyli o historii strojów tenisowych”, tym razem opisuje rozwój strojów kąpielowych w szerokim i barwnym kontekście obyczajowym. Na przykładzie mody kąpielowej i rozwoju mody na uprawienie sportu i zdrowego trybu życia przedstawia kolejne etapy przełamywania społecznego tabu odsłaniania kobiecego ciała. Całość okrasza ciekawostkami, choćby opowieścią o poszukiwaniach tkaniny odpowiedniej do kostiumów pływackich czy opisem niedogodności pływania w obszernych strojach z wełny.
Dr Magdalena Bialic – ur. 1977 r., historyk sztuki, kostiumolog, edukator, wykładowca. Mieszka w Warszawie. Pisała m.in. dla „Spotkań z Zabytkami”, „Rowertour”, „Kwartalnika Historii i Kultury Materialnej”, dodatku do „Gazety Wyborczej” „Ale Historia”, felietony dla Zwierciadlo.pl w ramach cyklu „Historia mody”, publikowała w pracach zbiorowych. Autorka książki o historii mody tenisowej „Koszulka z krokodylem, czyli o historii strojów tenisowych” (2014).
Perła PRL-u to malowniczy ośrodek nad jeziorem Łańskim, pośród warmińskich lasów. Dwadzieścia hektarów leśnej głuszy, z osiedlem domków letniskowych i przystanią kajakową. Nic więc dziwnego, że dla grupy warszawskich studentów pod przewodnictwem Agaty wydaje się idealnym miejscem na spotkanie po latach. Pozytywny nastrój opuszcza przyjaciół, gdy niedaleko ośrodka natrafiają na gromadę martwych, okaleczonych dzików. Nie wiedzą, że to dopiero początek dziwnych zdarzeń, jakie występują w okolicy kurortu. Zdarzeń, wywołanych przez czające się w gąszczu zło.
Opis wędrówki człowieka po śmierci w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania i tych, którzy kierują ludzkim losem. Autor kreśli niezwykle sugestywną wizję świata istniejącego ponad nami. Świata, z perspektywy którego doskonale widać zwykłe ludzkie życie na ziemi i nasze zmagania z losem.
Niech pan słucha, to by nic nie dało, jest jeszcze szansa, niewielka, ale jest, proszę iść prosto tym korytarzem, na końcu są dwuskrzydłowe drzwi, tam urzęduje ten, który jest początkiem i końcem. Nie wolno tam panu wchodzić, niech pan stanie niedaleko i czeka, jeśli wyjdzie jego ukochany pomocnik, proszę jego błagać, on tylko może sprawić, by tam pan powrócił, tylko on, niech pan idzie…
fragment
Marta pod wpływem wizyty u terapeuty decyduje się wreszcie zawalczyć o siebie i zakończyć swoje nieudane małżeństwo. Rozpoczyna życie na nowo: nowa praca, nowe znajomości, nowe miejsca. Przewrotny los stawia na jej drodze Marka, który okaże się… jej przełożonym. Czy tych dwoje ludzi po przejściach odnajdzie drogę do siebie?
Emocjonalna, na wskroś kobieca opowieść o prawdziwej miłości. Takiej, która nie kończy się nawet wtedy, gdy obie strony podejmą decyzję o rozstaniu.
Dawid Mielnik szkicuje postać człowieka poszukującego prawdy, podejmującego walkę z grzechem. Pozostawiony sam, przeciw całemu światu, przeżywa prawdziwą walkę duchową. Dokąd powinno zmierzać nasze życie? Jaką drogę powinniśmy wybrać? Czym się kierować?
„sprawę sobie zdaję,
lecz sami stwierdźcie, co wam się lepsze wydaje:
żyć w rozpuście, plugastwie i duchowej nędzy,
biorąc kilka worków podrobionych pieniędzy,
czy pójść za kiełkującą w żyznym sercu wiarą,
nie przejmując się kiedyś zbawiającą karą?”
Niezwykła opowieść o tym, jak można w trudnych warunkach naszego „przyjaznego inaczej” rodzinie państwa zbudować dom rodzinny przez duże „D”. Anna Ignatowska w inteligentny i dowcipny sposób zdaje relację z własnego codziennego życia rodzinnego, które chwilami wymaga odwagi i czujności jak na placu boju (bo przecież nigdy nie wiadomo, które z szóstki dzieci kiedy i z czym wystrzeli).
„Dziennik pokładowy, czyli wielodzietnik codzienny” to historia o tym, „co się dzieje, kiedy Bóg zaproszony do rodziny buduje razem z nią”. Idealna lektura dla każdego, komu się wydaje, że ma mało wolnego czasu i jest człowiekiem niezwykłym.
z recenzji Katarzyny Mossór
Patronat: Kurs na miłość, parenting.pl, Plus Radio, Strefa Centrum Hobbystyczne, www.cyfrowaszkola.waw.pl, wrodzinie.pl, Dobra Mama, Fotografia, Subiektywnie o książkach, Czytelnicze zacisze,
Opowieść o młodej dziewczynie, która na skutek miłości do niewłaściwego mężczyzny bierze w banku wielki kredyt komplikujący całe jej życie. Popularne imię i nazwisko użyte zostało nieprzypadkowo. Ta oparta na faktach historia pokazuje, że każda kobieta może zostać Karoliną Kowalską.
„Kapturki” to siedem opowieści, w siedmiu kolorach, o siedmiu misjach i o świecie. Pamiętnik i przewodnik po wymiarach, które zobaczyć mogą tylko wybrane...
Pod pseudonimem JD kryje się rodzona w 1984 roku łodzianka, niedoszła pani naukowiec, która obecnie spełnia się, przelewając swoje myśli na wirtualny papier.
Niemiec Kurt, po ukończeniu szkoły średniej, porzuca marzenia o studiach prawniczych i ukochanej dziewczynie i wstępuje do Wehrmachtu. Do jednostek niemieckiej armii, pod groźbą wywiezienia rodziny do obozu koncentracyjnego lub na roboty do Rzeszy, zostają też zmobilizowani Polacy: Johan i Waldemar - mieszkańcy Śląska i Pomorza. Po okresie rekruckim na Litwie zostają przewiezieni do Grecji. Mimo rozterek, obaw o rodzinę pozostawioną w kraju - bo obcy mundur nie zdołał im przesłonić polskiego pochodzenia i wychowania - nawiązują współpracę z rosnącym w siłę greckim podziemiem.
„Autorowi, współczesnemu Filellinowi, udało się wiernie i obiektywnie oddać klimat okupowanej Grecji i początki tworzenia się ruchu oporu. „Duchy Akropolu” to wartościowy wkład do skarbnicy polskiej wojennej historiografii”.
Z recenzji
Janusz Traczykowski - absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Toruński dziennikarz. Publicysta „Ilustrowanego Kuriera Polskiego” w Bydgoszczy. Kierownik oddziału tej redakcji w Toruniu, współpracownik „Kujaw”, „Kulis” i „Angory”. Stypendysta rządu greckiego Andreasa Papandreu. Autor reportaży w wielu czasopismach krajowych i zagranicznych oraz książki „ELAS znaczyło wolność” – o Polakach w greckim ruchu oporu.
Katarzyna Mikulska w swoich opowiadaniach przedstawia całą gamę uczuć, jakie współtowarzyszą miłości – tej spełnionej, ale w głównej mierze – tej nieszczęśliwej, niosącej ból rozczarowania i samotności. To swoiste lustro duszy i serca, którymi targają silne emocje, tak często skrywane przed oczami świata. Przejmujące studium potęgi miłości, bólu, tęsknoty, ale również przemijalności życia.
Idealna książka dla wszystkich, którzy noszą w sobie poezję; dla wszystkich, dla których życie nie jest tylko albo czarne, albo białe.
Ta książka jest jak scenariusz bardzo emocjonującej gry, w której z zawrotną prędkością wędrujemy z bohaterami przez światy, które powstały na Ziemi nieodwracalnie zmienionej po Objawieniu. Objawieniu, które odsłoniło niewyczerpane pokłady okrucieństwa i przemocy, które wcześniej tkwiły uśpione w ludziach. Bohaterowie, podążając za swoim przeznaczeniem bądź misją, którą mają do spełnienia, przekraczają granice zamkniętych społeczności, w których chronią się i usiłują przetrwać garstki ludzi. Jednak większości z nich nie można ufać, niebezpieczeństwo czai się niemal w każdym człowieku.
„Coraz wyżej” Aleksandry Koroluk jest transcendentalną opowieścią o dojrzewaniu, słuchaniu wewnętrznego głosu i o dialogu z aniołem, który czuwa nad każdym z nas. Każdy problem ma swoje źródło. Jego poznanie i głośne nazwanie może doprowadzić do szczęśliwego zakończenia, a problemy mentalne mogą okazać się zwykłym nieporozumieniem, które uleczyć może bezwarunkowa miłość.
Dla mnie to też było bardzo dużo, kiedy on po prostu zszedł z nieba i usiadł obok mnie. Jakbyśmy byli umówieni na spotkanie, a on naturalnie przyszedł i zaczął ze mną rozmawiać, jakbyśmy przyjaźnili się od lat. Zauważył mnie. Teraz już wiem, że widział mnie już wcześniej, a wręcz – opiekował się mną, a jego zlot na ziemię wcale nie był przypadkiem. Jednak wtedy byłam pewna, że to był przypadek i byłam ogromnie zaskoczona, że ktoś tak promienny, jak on, chce rozmawiać z kimś, kto wygląda jak czarna dziura. Teraz zastanawiam się, czy dalej tak wyglądam. Przeczesuję palcami swoje długie, szarobure włosy, które straciły intensywność koloru razem z moją skórą, łąką i całym moim życiem. Patrzę w dół, na mój za duży, wyciągnięty sweter i pomimo że na co dzień czuję się w nim dobrze – teraz trochę mi przeszkadza. Zwłaszcza kiedy wzrok przenoszę na anioła, który ubrany jest w białą koszulę i jasne spodnie. A ja... idę w szarym swetrze, całkiem boso i tylko przemierzam drogę, kalecząc stopy. Jednak ta droga jest moja i jestem z niej dumna, nawet jeżeli sprawia mi trochę bólu.
fragment
Wyobraź sobie dzieciństwo bez telewizji i Internetu, zabawy blaszanymi korkowcami i strzelanie z karbidu. Świat, w którym długowłosi chłopcy szpanowali przenośnymi radioodbiornikami „Sylwia”, praktyki rolnicze odbywało się w NRD, papierosy i wódka nosiły nazwy „Sport” i „Łzy Gomułki”, a Polski Fiat 125p wiózł cię do ślubu z ukochaną.
„Jędrne życie” to nostalgiczna opowieść o świecie, którego dziś już nie ma. Z autobiograficznych okruchów Andrzej Łapiński tworzy barwny obraz minionej epoki, utrwalając ją niczym w obiektywie aparatu Smiena.
.
Andrzej Łapiński - ur. w 1958 r., z wyksztalcenia magister inżynier rolnictwa, od blisko 30 lat artysta malarz. Mieszka w Bydgoszczy.
Patronat: Ekspress Bydgoski, Instytut rozwoju sztuki alternatywnej, Polskie radio
Tytuł zbiorku nowel „Wszystko jest mitem” da się wytłumaczyć Arystotelesowską teorią mitu jako fikcyjnej opowieści. Mit to nie tylko fabuła, ale przede wszystkim prezentacja autorskiej wizji świata, skonstruowana w procesie narracji. Dzisiaj już tylko czytelnik „naiwny” gotów jest uwierzyć w „szczęśliwe historie”. W czasach postmodernistycznej totalnej samotności jednostki, często narażonej na rozczarowania, nie ma miejsca na snucie optymistycznych opowieści. Jednak prawie żadna z prezentowanych nowel nie prowadzi ku jednoznacznemu rozstrzygnięciu – być może poza nimi istnieją optymistyczne rozwiązania.
Licealistki ratują świat!
Liwia i jej przyjaciółka Amelia stają w centrum walki o władzę, którą na Ziemi toczy ze sobą książęca rodzina przybyszów z magicznej planety o nazwie Nasturcja. Dziewczyny, zanim rozpoczną naukę w maturalnej klasie, czeka wielki egzamin z odwagi, lojalności, a także z uczuć, bo Nasturcjanie, choć nie są z naszego wymiaru, potrafią zakochiwać się jak ludzie. Szykuje się więc szkolny romans w stylu fantasy – po prostu nie z tej ziemi.
Zuzanna Dominika Andrzejewska - urodzona 17 października 1987 roku w Jarocinie, ukończyła policealne studium farmaceutyczne a także filologię angielską w Poznaniu. Mieszka w małej, malowniczej miejscowości, ma 3 siostry. W 2015 roku ukazała się jej debiutancka książka pt. Liwia i magia. Nasturcja.
Patron: Nastek.pl
Mężczyzna, któremu wydawało się, że przeżył już chyba wszystko, rusza w biznesową podróż, która z czasem przekształca się w niebezpieczną misję, wiodącą przez Włochy, Albanię, aż po Tajlandię... Wspierają go dwaj starzy, niezawodni przyjaciele z czasów młodości. Cała trójka za przeciwnika ma potężną grupę najmożniejszych ludzi na ziemi, wyzutych z wszelkich uczuć bogaczy, pragnących jedynie zaspokoić swoje żądze.
Czy mroczny, pozbawiony granic biznes przetrwa? Czy mężczyznom uda się pokonać światową organizację? Jaką rolę odegra w tym wszystkim pewna młoda policjantka z Tirany?
„Uważaj, o co prosisz” to lektura obowiązkowa dla pasjonatów najlepszych kryminalnych zagadek literackich.
Tytuł książki „Sex, rewolucja – prostytucja” jest wysoce adekwatny do rzeczywistości – ukazuje skryte mechanizmy prostytuowania się życia nie tylko politycznego, ale i społecznego. Nie ma bowiem w historii żadnej wielkiej rewolucji społecznej – począwszy od: francuskiej, radzieckiej, polskiej czy pozostałych, która by z czasem nie zakończyła się prostytucją, nie tylko polityczną. Gdy upada etyka polityczna i społeczna, ktoś musi odkłamywać prawdę…
„Obce twarze” to pełen odniesień do historii, filozofii i literatury quasi-poetycki monolog Keraja, polskiego nauczyciela niosącego kaganek oświaty na zapomnianych przez świat stepach Kazachstanu. To jednocześnie skrząca erotyzmem na wpół biograficzna powieść o styku młodości z dorosłością w zaściankowym i zamkniętym środowisku, przesiąkniętym z jednej strony posowieckim duchem bezbożnictwa, z drugiej zaś autorytarną religią. Niech was jednak nie zwiodą geograficzno-polityczne szczegóły. Są one jedynie pretekstem do przedstawienia historii uniwersalnego i odwiecznego poszukiwania sensu istnienia w świecie, w którym, jak mówi narrator: „rodzimy się absurdalnie bezbronni, żyjemy absurdalnie naiwni i umieramy absurdalnie bezsensownie”.
Jarosław Marek Jaśkiewicz - urodzony 5 stycznia 1973 roku. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze oraz Uniwersytetu Łódzkiego. Z wykształcenia polonista i historyk. „Obce twarze” to debiutancka powieść autora.
„Obosieczny miecz” to rozbudowana i wielopoziomowa powieść z gatunku high fantasy, wypełniona magią, humorem i niemałą dawką przemocy. Claudia, Alex i Demon (niegdyś znany jako Diabeł) to pozornie „zwykli” ludzie, od ponad wieku żyjący sobie spokojnie na Ziemi, w Nowym Jorku. Pewnego dnia dociera do nich wiadomość, że krainie, z której pochodzą, grozi niebezpieczeństwo. Nie bacząc na to, że są wygnańcami i że powrót do ojczyzny karany jest natychmiastową śmiercią, ruszają w niebezpieczną wyprawę, w której towarzyszą im mogące przybrać ludzką postać Chowańce: kotka Szehina, orzeł Krik i pies Darius.
Jak skończy się ta pełna przygód i usłana trupami pokiereszowanych wrogów wędrówka po Azgardzie? Kto założy na siebie czarną koszulę z nadrukiem kota w hipisowskich okularach i napisem: „Bądź szczęśliwy”. Czy Azgard zostanie wyzwolony od Businów?
Klaudia Kot - ma szesnaście lat, z czego jedną czwartą przeżyła w świecie Azgardu. Początkowo budowała jego elementy nocami, odsypiając w szkole nieprzespane godziny. Teraz, już za dnia, kończy drugą część Miecza, a kiedy nie może zasnąć w nocy, otwiera Władcę pierścieni i… już po chwili smacznie chrapie. Żaden z niej orzeł i sokół z języka polskiego i nie przepada za chemią (i to bynajmniej nie z powodu chemii), ale za to jest zabójczą fanką historii i ostrej muzyki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
