Nie da się bezkarnie ukrywać, oszukiwać, kłamać.
Próbowałam.
Jak to jest, gdy musisz wciąż udawać: dzielną dziewczynkę, zbuntowaną nastolatkę, cyniczną seksbombę, nowoczesną, korzystającą z uroków życia singielkę? Jak to jest, gdy zaczynasz wierzyć we własne rojenia? Co się dzieje, gdy wreszcie przestajesz?
Tym razem było inaczej. Wcześniej mogłam siedzieć po szyję zanurzona w bagnie, udając, że to jacuzzi, wtykając kolorową parasolkę w drinka i sztucznie podkręconym głosem zakrzykując strach i rozpacz moim sztandarowym hasłem na czarną godzinę. Zabawa, zabawa. Krew się leje, łzy się leją, ale zabawa, zabawa. Dłużej już się nie dało. Teraz udawanie groziło śmiercią. A ja przecież chciałam żyć.
Alkoholiczka to prawdziwa opowieść o wchodzeniu w uzależnienie i uwalnianiu się od niego. Ta przejmująca historia przekonuje, że naprawdę można zrobić coś, co wydaje się niewyobrażalne: przestać pić.
Film Zabawa, zabawa ze scenariuszem Miki Dunin i Kingi Dębskiej wkrótce w kinach!
Mika Dunin – kulturoznawczyni, blogerka (mika-dunin.blogspot.com), autorka znakomitego Antyporadnika.
Pasjonująca biografia założyciela Małego Dzieła Boskiej Opatrzności
Opiekował się bliźnimi, jak to i inni czynią, dążył do sprawiedliwości społecznej, ale jego nadzwyczajna siła i moc tkwiła w tym, że we wszystkim, co czynił, polegał wyłącznie i całkowicie na Bogu.
Fascynująca postać ks. Alojzego Orione zaprzecza utartym stereotypom, że świętość może osiągnąć tylko człowiek cichy, spokojny i ugodowy. Niezwykle temperamentny założyciel orionistów od najmłodszych lat nieustępliwie walczył o sprawy Boże, stawiając czoła wyzwaniom i przeciwnościom, których nie szczędziło mu życie. Ta bezkompromisowość połączona z niemal dziecięcym zaufaniem Opatrzności sprawiała, że zawsze osiągał zamierzone cele. To właśnie dlatego ludzie obwołali go „rozbójnikiem Bożym”. (Fragment prologu)
Douglas Hyde (1911–1996) – brytyjski publicysta, początkowo związany z socjalistycznym „Daily Worker”, a po konwersji na katolicyzm z tygodnikiem „The Catholic Herald”. Pod wpływem opowieści Ignacego Silone zafascynował się postacią ks. Alojzego Orione i w latach 50. wyjechał do Włoch, aby zgromadzić materiały, które posłużyły mu do napisania biografii tego niezwykłego kapłana.
Historia Kościoła budowanego przez kobiety
Zuzanna Radzik przedstawia odważną i błyskotliwą rewizję historii chrześcijaństwa. Ta książka powstała dzięki najnowszym odkryciom biblistów, archeologów i historyków. Korzystając z aktualnej wiedzy, Autorka pokazuje, jak doniosłą rolę odgrywały kobiety w rodzącym się Kościele. Niestety, z każdym wiekiem ich znaczenie spadało. Jest to zatem również historia stopniowego ograniczania kobiecych wpływów po wielkim wybuchu równouprawnienia przedstawionym w Nowym Testamencie. Do dziś wielu badaczy traktuje dzieje Kościoła jako historię mężczyzn. Najwyższa pora to zmienić.
Kim były Pryska, Febe, Junia oraz inne kobiety z ostatniego rozdziału Listu do Rzymian?
Dlaczego Tekla, według tradycji prawosławnej równa apostołom, musiała ochrzcić się sama?
Dlaczego św. Augustyn przestrzegał, aby opisu męczeństwa Perpetuy i Felicyty nie traktować na równi z Biblią?
W jaki sposób Św. Agnieszka Rzymska, św. Blandyna z Lyonu i inne rzymskie dziewice męczennice burzyły społeczny porządek?
Jak pracowały pierwsze biblistki, które dorównywały erudycją św. Hieronimowi?
Poznajcie kobiety, które oddawały swoje domy na pierwsze kościoły, były apostołkami, patronkami, męczennicami, pierwszymi biblistkami, teolożkami, zakonnicami. Dałoby się z tego ułożyć litanię. (…) Orate pro nobis - módlcie się za nami wy, które stawiałyście fundamenty chrześcijaństwa.
Zuzanna Radzik - teolożka, publicystka Tygodnika Powszechnego, zajmuje się dialogiem chrześcijańsko-żydowskim oraz teologią feministyczną. Studiowała na Papieskim Wydziale Teologicznym „Bobolanum” w Warszawie i na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Członkini zarządu Forum Dialogu. Autorka książki Kościół kobiet.
To pytanie zadaje sobie wiele osób, które chcą pogłębić swoją relację z Bogiem i wejść na drogę duchowego rozwoju. Pomocą w znalezieniu na nie odpowiedzi mogą stać się uwagi zawarte w Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego Loyoli zwane Addycjami. To właśnie ich analizie poświęcone są zamieszczone w książce artykuły.Niezwykle skuteczne wskazania św. Ignacego dotyczą przede wszystkim modlitwy praktykowanej w czasie rekolekcji ignacjańskich. Nie są one jednak zarezerwowane jedynie dla osób odprawiających ćwiczenia duchowe według metody św. Ignacego, ale stanowią cenną pomoc dla wszystkich szukających kojącej więzi z Jezusem Chrystusem. Wychodzą bowiem naprzeciw pragnieniom współczesnego człowieka tęskniącego za Bogiem, pomagając mu w osiągnięciu wewnętrznej równowagi oraz w odnalezieniu duchowego pokoju i sił potrzebnych do sensownego przeżywania codzienności. Wierne stosowanie Addycji staje się niejako ukonkretnieniem ideału zaangażowania serca i hojności wobec Boga, o którym pisze św. Paweł: Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie (1 Kor 10,31).
Jeśli chcemy znaleźć Jezusa, musimy udać się do Nazaretu
Za sprawą papieża Franciszka w Kościele dokonują się głębokie przemiany. Franciszek wzywa do przekraczania murów kościołów i wychodzenia na ulice oraz na wszelkie peryferia: społeczne, intelektualne i egzystencjalne.
Książka Víctora Codiny, jezuity od ponad 30 lat pracującego w południowoamerykańskich slumsach, pokazuje teologiczne źródła myślenia i działania widoczne w posłudze obecnego papieża. Ludzie wykluczeni, ubodzy, żyjący na marginesie są uprzywilejowanym źródłem refleksji (locus theologicus) Kościoła. Wśród takich bowiem ludzi, w peryferyjnym Nazarecie, żył Jezus, Bóg Wcielony. Nazaret jest symbolem uniżenia Chrystusa, a zarazem niezwykle mocnym wezwaniem do reformy Kościoła i sposobu, w jaki uprawia on teologię.
Trzeba nam wrócić do Nazaretu, do ciszy i modlitwy, do ciężkiej, codziennej i zwyczajnej pracy, do autentycznej solidarności z ludem, do żywej ufności Bogu, który jest źródłem wszelkiej nadziei, do naśladowania Chrystusa, który nas rozumie i kocha miłością bez granic.
Víctor Codina SJ (ur. 1931) – pochodzący z Hiszpanii teolog latynoamerykański. Gdy 1980 roku milicja prawicowej dyktatury rządzącej Boliwią uprowadziła, torturowała i zamordowała jego zakonnego przyjaciela Luísa Espinala, postanowił przyjechać do Ameryki Południowej, by dzielić życie z ubogimi i wykluczonymi. Żyje tam do dziś, łącząc posługę duszpasterską z pracą akademicką.
Wizjoner, który wymyślił życie. Nie tylko swoje.
Pierwsza pełna biografia Piotra Skrzyneckiego.
Spadł z nieba prosto na Rynek, wymyślony przez Stwórcę na pocieszenie znękanych szarością i komunizmem krakowian. Gdy złamał nogę, trafił do mieszkania przyjaciółki przy Placu na Groblach. Zasiedział się tam na dwadzieścia dwa lata. Zajął się „robieniem kultury na wodociągach”, prowadząc amatorskie teatry przy zakładach pracy w Nowej Hucie. A potem była już przede wszystkim Piwnica pod Baranami – osobny, baśniowy świat, którego był zwariowanym architektem (tu rozpoczęła się wielka kariera Ewy Demarczyk albo Zbigniewa Preisnera).
Monika Wąs (autorka biografii Dymny. Życie z diabłami i aniołami) przez wiele lat utrzymywała kontakt ze Skrzyneckim. Dotarła do artystów żywo wspominających legendarną postać polskiego życia kulturalnego i towarzyskiego. Są wśród nich Grzegorz Turnau, Jan Nowicki, Zygmunt Konieczny czy Zbigniew Preisner. Zdążyła porozmawiać również z Anną Szałapak.
Co skrywał w sobie brodaty „reżyser własnego życia”? Kim był wrażliwiec przesiadujący długie godziny pod prysznicem? Jak zmagał się z rzeczywistością szalony demiurg szukający wciąż artystycznego spełnienia?
Biografia Piotra Skrzyneckiego to opowieść o Artyście Spełnionym, mimo braku jakichkolwiek na to dowodów. Monika Wąs stworzyła wirtuozowski i nieprzenikniony portret Piotra S. Jan Kanty Pawluśkiewicz
Piotr był i znikał, i każdy miał wrażenie, że akurat jemu poświęcił dużo czasu i uwagi. To był błyskotliwy erudyta, który mógł zostać, kim chciał, a został Piotrem Skrzyneckim. Grzegorz Turnau
On wychowywał, nie wychowując. Dawał przykład z siebie. Czułeś momentalnie, ile jesteś wart. Zbigniew Preisner
Ksiądz Józef Tischner powiedział kiedyś, że nie lubi się spowiadać. To chyba powszechne doświadczenie, bowiem nikt z nas nie lubi opowiadać o własnych grzechach i słabościach. Wyznanie grzechów czyni Sakrament Pojednania najtrudniejszym spomiędzy wszystkich spotkań z Bogiem, Kościołem i wreszcie sobą samym. Czy jednak trudność ta nie jest spotęgowana przez szereg nieporozumień dotyczących istotnych aspektów tego sakramentu? Niektóre z tych trudności spróbujemy wyjaśnić w trakcie dnia skupienia. Być może nie usuną one wszelkich trudności związanych z Sakramentem Pokuty i Pojednania, ale może uczynią go bardziej zrozumiałym i nieco łatwiejszym w naszym przeżywaniu.
Współcześni badacze zagraniczni, jak również i polscy, zajmujący się salezjańskim systemem prewencyjnym, podejmują ciągłe wysiłki poszukiwania nowych sposobów i metod pracy wychowawczej/resocjalizacyjnej w duchu salezjańskim i aktualizacji tegoż systemu do warunków, w jakich żyje współczesna młodzież. Treści oraz wartości promowane przez wspomniany system prewencyjny wymagają ustawicznego zgłębiania i wydobywania nowych znaczeń dla współczesnego wychowanka, który – wedle myśli ks. Bosko – ma się stawać protagonistą, osobą autonomiczną, zdolną do dokonywania dojrzałych wyborów.
W niniejszej publikacji autor przedstawia i omawia wyniki badań efektów działań resocjalizacyjnych prowadzonych w salezjańskich Młodzieżowych Ośrodkach Wychowawczych w pracy z młodzieżą niedostosowaną społecznie. W pracy zamieszczono wyniki badań, które zostały przeprowadzone z wykorzystaniem wywiadów z wychowankami przebywającymi w salezjańskich MOW. Badania efektywności resocjalizacji mają charakter wewnętrzny, analizują bowiem parametry zmian wychowanka przebywającego aktualnie w ośrodku wychowawczym. Opinie młodzieży na temat efektów resocjalizacji posiadają więc charakter deklaratywny. W badaniach chodziło m.in. o to, aby dopuścić do głosu młodzież, która mogłaby zadeklarować na ile podjęła trud wejścia w proces resocjalizacji oraz na ile angażuje się w budowanie swojej przyszłości i funkcjonowanie w społeczeństwie według obowiązujących w nim zasad społeczno-moralnych.
Bestsellerowa biografia, finalistka Nagrody Nike
Opowieść o fascynującym malarzu i myślicielu, w którego sztuce cała rzeczywistość podlega uświęceniu
Książkę uzupełnia krótki przewodnik po malarstwie Mistrza Jerzego. Kolorowy dodatek pokazuje rozwój jego twórczości, zaskakujące spotkania form i tematów, a także kierunki poszukiwań. Ceniona pisarka, krytyk i historyk sztuki Krystyna Czerni zamyka książkę zdaniem: „Ukryta w tych obrazach zgoda ze światem może być dla oglądających wielką pociechą”.
Recenzenci o Nietoperzu w świątyni:
Rewelacyjną biografię Jerzego Nowosielskiego powinni przeczytać nie tylko miłośnicy sztuki. Ze zdumieniem, z zaskoczeniem, podziwem i zazdrością czytałem tę książkę, księgę właściwie. Najłatwiej wytłumaczyć zazdrość. Prawdziwa biografia to u nas rzadki ptak. Prawdziwą biografię pisze się latami i jest to katorga, której nie pojmie żaden górnik przodkowy. Tadeusz Nyczek, „Przekrój”
Ta książka jest rewelacją z kilku powodów. Krystyna Czerni, autorka kilku publikacji o sztuce Nowosielskiego, zbadała jego życie na wylot. (…) Przeczytała chyba całą literaturę, od książek po drobne recenzje, rozmawiała z rodziną, przyjaciółmi, świadkami. Obszar, jaki objęła, jest imponujący. Dorota Jarecka, „Gazeta Wyborcza”
Autorka nie ucieka (…) od tematów drażliwych: pytań o brak światowej kariery, powikłanych spraw damsko-męskich, jego rozlicznych słabości, w tym długoletniego alkoholizmu. Czyni to jednak z kulturą, bez chęci skandalizowania, oddając należny honor także rozlicznym zaletom jego ducha i osobowości. Piotr Sarzyński, „Polityka”
Nic nam, czytelnikom, nie zostaje oszczędzone. (…) Czytając jego biografię, czuje się niemal fizyczny ból. Ból wiary, ból poszukiwań, ból rozdarcia, grzechu. To niezwykłe uczucie: znaleźć się nagle, za sprawą lektury, tak blisko kogoś o tak niespokojnej duszy. Wojciech Bonowicz, „Tygodnik Powszechny”
BC Ćwiczeń duchowych
Każdy człowiek potrzebuje konkretnych środków, które sposobią do szukania i znalezienia Boga. Można je znaleźć w obfitości w skarbcu ignacjańskiej duchowości. (Z Wprowadzenia)
Ćwiczenia duchowe są cennym źródłem wiedzy o nas samych i drogą wiodącą prosto do samego Boga. Ojciec Krzysztof Osuch udziela szeregu zwięzłych i praktycznych wskazówek, które pomagają pogłębić relację z Bogiem. W ten sposób pokazuje, jak poruszać się na tym duchowym szlaku.
Krzysztof Osuch SJ – od wielu lat zaangażowany rekolekcjonista i duszpasterz. Pełnił funkcje m.in. dyrektora Domu Rekolekcyjnego w Czechowicach-Dziedzicach oraz kierownika duchowego w Centrum Duchowości w Częstochowie. W Wydawnictwie WAM opublikował m.in. Rachunek sumienia, Drogocenni w oczach Boga i Przyjdę niebawem.
Chociaż od ponad czterdziestu lat rozwija się w Polsce w sposób dynamiczny praktyka udzielania rekolekcji metodą św. Ignacego Loyoli, to jednak nie ma ona swego przełożenia na rodzime, polskie opracowania naukowe poświęcone książeczce Ćwiczeń duchownych. Stąd też należy wyrazić radość z książki Wacława Królikowskiego SJ pt. Adnotacje do Ćwiczeń duchowych św. Ignacego Loyoli. Studium teologiczno-pastoralne. Zanim Autor podda gruntownej analizie pierwszych dwadzieścia numerów książeczki, tak zwane Adnotacje, wcześniej wprowadza czytelnika w całe Ćwiczenia oraz szeroko omawia Adnotacje na tle całej książeczki. W ten sposób czytelnik otrzymuje szeroką i kompetentną informację o Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego Loyoli: ich istocie, założeniach i celach, metodzie udzielania oraz warunkach ich odprawiania. Autor umiejętnie łączy refleksję naukową nad Ćwiczeniami duchowymi z bogatym doświadczeniem praktycznym, dzięki czemu książka będzie służyć zarówno środowisku naukowemu – teologicznemu, jak też osobom zainteresowanym bezpośrednią praktyką udzielania i odprawiania rekolekcji ignacjańskich.
dr hab. Józef Augustyn SJ, prof. AIK
Autor podjął się bardzo ciekawego i cennego pod względem pragmatyki życia duchowego tematu do opracowania z zakresu duchowości ignacjańskiej. Mianowicie za przedmiot swoich badań naukowych i rozprawy wybrał Adnotacje do Ćwiczeń duchowych św. Ignacego Loyoli. Zarówno od strony merytorycznej, jak i formalnej pracę oceniam bardzo wysoko. Jej struktura oraz jakość wywodów naukowych nie wzbudzają żadnych zastrzeżeń. Na uznanie zasługuje staranny i wyrobiony język naukowy autora.
prof. dr hab. Leon Nieścior OMI
Książka dotyczy ważnego zagadnienia związanego z pedagogiczną terminologią w pedagogice rodziny. Każde pojęcie, jak czytamy we Wstępie, stanowi odzwierciedlenie obiektu i zwykle jest polisemantyczną strukturą językową, która jest kształtowana w trakcie rozwoju języka. Pojęcia są werbalizowane za pomocą znaków językowych. Wyrazem pojęć naukowych są terminy specjalistyczne. W literaturze naukowej pedagogiki rodziny wiele podstawowych terminów jest różnie ujmowanych, nadaje im się szerszy lub bardzo wąski zakres treści; występuje także zjawisko tautologii lub niejednoznaczności itp. Jednocześnie brak jest rzetelnych opracowań dotyczących terminologii pedagogiki rodziny. Z uznaniem więc należy przyjąć książkę pod naukową redakcją Bożeny Sieradzkiej-Baziur, poświęconą problematyce terminologii występującej w pedagogice rodziny. Autorzy poszczególnych opracowań wskazali na dużą złożoność terminologiczną pedagogiki rodziny w ujęciu teoretycznym i opisowym.
Struktura pracy jest przejrzysta, logiczna, książka ma charakter interdyscyplinarny.
Z recenzji prof. dr hab. Jadwigi Izdebskiej
Jest sobota,piękny dzień,Mała Lamabawi się.Ale wtemzabawy kres!Czas do sklepu.A to pech!Specjalnie dla polskich dzieci tłumaczy Wojciech Mann.Kiedy czytamy książki z dziećmi, dzielimy się innymi światami, a co nawet ważniejsze, dzielimy się sobą. Wspólne czytanie buduje intymną relację, która uczy dziecko, co to znaczy być jedną z wielu istot żyjących na naszej planecie.Anna Dewdney, autorka serii o przygodach Małej LamyBestseller The New York Times. Ponad 10 milionów sprzedanych egzemplarzy na całym świecie. Na podstawie książek Netflix wyprodukował serial animowany dla dzieci.
Nie martw się, malutka Lamo,to nie wstyd tęsknić za mamą.Bądź pewna, żepod koniec dniaMama się pojawi w drzwiach.Specjalnie dla polskich dzieci tłumaczy Wojciech Mann.Kiedy czytamy książki z dziećmi, dzielimy się innymi światami, a co nawet ważniejsze, dzielimy się sobą. Wspólne czytanie buduje intymną relację, która uczy dziecko, co to znaczy być jedną z wielu istot żyjących na naszej planecie.Anna Dewdney, autorka serii o przygodach Małej LamyBestseller The New York Times. Ponad 10 milionów sprzedanych egzemplarzy na całym świecie. Na podstawie książek Netflix wyprodukował serial animowany dla dzieci.
Prezentowany tom studiów zawiera opracowania na temat postprawdy w różnych jej kontekstach. Są to na ogół opinie sceptyczne, zarówno co do zasadności używania tego terminu, jak i jego znaczenia jako zjawiska społecznego. Zasadniczą motywacją do wydania niniejszej publikacji jest ogromny i wciąż postępujący deficyt prawdy w dyskursie publicznym. Ginie ona w natłoku redundantnego jazgotu zmediatyzowanego i zmedializowanego świata. Odbiorca pozostaje bezbronny w obliczu infoataku na niespotykaną dotąd skalę. Mediatyzacja i medializacja sprawiają, iż rzeczywistość niedostrzegalnie przeplata się z jej konstruktami medialnymi, które tworzą tzw. „hiperrzeczywistość”. Tak budowane „obrazy w głowach” pozbawione są mocnego zakorzenienia w rzeczywistości, a więc i w prawdzie. Stwarza to pole do różnego rodzaju nadużyć oraz niebezpieczeństwo polegające na niewierności uczestnika dyskursu publicznego prawdzie i jej etycznym oraz moralnym wymogom. Jest to nasze wspólne zmartwienia i troska jednocześnie o to, jak przywrócić etos prawdy w komunikacyjnych relacjach międzyludzkich.
Praca podejmuje istotny temat roli szkoły i rodziny w profilaktyce zachowań ryzykownych dzieci i młodzieży. Temat ten jest szeroko opisany w literaturze przedmiotu, dlatego niełatwo jest dodać cos nowego i odkrywczego do bardzo dobrze zbadanego zagadnienia. Z tych powodów recenzowana monografia jest w dużym stopniu przykładem pracy, która popularyzuje i przybliża niezorientowanemu czytelnikowi zgromadzona? wiedze?. Niektóre nowe watki, takie jak filozoficzne rozważania nad rodzinnymi czynnikami chroniącymi lub zadania profilaktyki w kontekście nasilających się? w Europie ruchów migracyjnych, są jaskółkami nowych zagadnień. Dr hab. Krzysztof Ostaszewski Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie Praca poprzez podjęcie problematyki profilaktyki społecznej w specyficznym kontekście rodzinno-szkolnym, pomimo wielu opracowań dotyczących tego zagadnienia na gruncie pedagogiki społecznej i dziedzin pokrewnych, stanowi ważny element społecznej dyskusji i przesłankę do badań w obszarze profilaktyki zachowań ryzykownych. Tak rozumiana profilaktyka społeczna integruje działania rodziny i szkoły jest próbą zbudowania zintegrowanego modelu profilaktyki społecznej angażującej te dwa najważniejsze środowiska wychowawcze w procesie wspierania rozwoju młodego pokolenia. Dr hab. Ewa Wysocka, prof. UŚ Uniwersytet Śląski w Katowicach
Tocząca się na łamach wieloautorskiej monografii debata jest dobrze przemyślaną i spójną kompozycją polifoniczną, osadzoną w teorii audiowizualnej. Skoncentrowanie się na zjawiskach najnowszych, silnie determinowanych przez technologię cyfrową, redaktorki książki tłumaczą zmianą myślenia o obrazie, które ewoluowało od tradycyjnego mimesis do simulacrum. Jednocześnie zauważają, że zmiana obrazu pociąga za sobą o wiele poważniejszą zmianę dotyczącą ludzkiego patrzenia. Wzrok zatrzymuje się na powierzchni, bo w obrazie nie ma już głębi, samo przedstawienie do niczego nie odsyła, stąd „oko” nie ma w czym się zanurzyć. Towarzyszące temu stanowi zagubienie podmiotu, rozwarstwienie jego możliwości sensorycznych, zachwianie pewności opartej na percepcji, to tylko nieliczne konsekwencje zmian kulturowych wywołanych digitalizacją.
Książka pod redakcją naukową Bogusławy Bodzioch-Bryły, Lilianny Dorak-Wojakowskiej i Danuty Smołuchy jest niewątpliwie ciekawą propozycją wydawniczą. Nie tylko wpisuje się w trwającą od kilkunastu lat dyskusję nad rolą nowych technologii i mediów oraz ich wpływem na rzeczywistość, ale analizuje nowe zjawiska, rozwijając refleksję teoretyczną.
Z recenzji dra hab. Adama Regiewicza, prof. Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie
Problematyka lęku i strachu nabiera dziś kulturowej – w tym artystycznej – aktualności, z reguły pod wpływem wyłaniających się realnych zagrożeń oraz potrzeby uświadomienia, wypowiedzenia i uformowania towarzyszącego im niepokoju. Strach, lęk – to emocje tyleż destrukcyjne, co twórcze. Niszczą, ale i – nieco na bazie powstałego zniszczenia – pozwalają generować teksty kultury. Przedstawienia malarskie, rzeźba, fotografia, literatura pełne są obrazów, które wyraźnie wskazują na fakt, że powstały w wyniku zmagań podmiotu ze sferą własnych emocji, wahań, stanów obniżenia nastroju. Ekspresja koloru w malarstwie, grubość kreski, jej celowa deformacja, widoczna na płótnie siła uderzenia pędzla, sposób kreowania obrazów poetyckich w liryce, elementy semantyczne konstytuujące metaforę, wszystko to dowodzi głębi przeżywania tychże stanów emocjonalnych przez artystę, ich stopnia nasilenia.
Warto też zauważyć, że kultura sama – niejako z własnej inicjatywy i niezupełnie bezinteresownie – wytwarza lęk, pielęgnuje go, rozmnaża, zagęszcza, eksploatuje. Ta produkcja lęku w kulturze i za sprawą kultury ma jednak dialektyczny rezonans. Sprawia, że kultura wikła się w niejasną, dwuznaczną grę z lękiem. Powoduje, że lęk – niejako na zasadzie rewanżu i wzajemności – produkuje kulturę.
Monografia zbiorowa pt. Anatomia strachu. Strach, lęk i ich oblicza we współczesnej kulturze stanowi próbę interdyscyplinarnego ujęcia problematyki strachu uobecniającego się we współczesnych wytworach kultury. Zamieszczone w niej artykuły zostały napisane przez psychologów, lekarzy, politologów, filozofów, literaturoznawców, filmoznawców, teatrologów, dydaktyków i kulturoznawców, reprezentujących różne ośrodki akademickie w Polsce.
(fragment Wprowadzenia)
„Septuaginta pedagogiczno-katechetyczna” jest próbą pokazania jak pasja i aktywność naukowa jednej osoby integruje środowiska badaczy dwóch bliskich, ale przecież nie tożsamych dyscyplin, takich jak pedagogika i teologia oraz tych, którym w różnych obszarach ich życia towarzyszy Jubilat – Ksiądz Profesor Zbigniew Marek SJ.
Wprowadzenie (s. dr hab. Anna Walulik CSFN, prof. Ign. i ks. dr Janusz Mółka SJ )
Księga doborem zawartych w niej tekstów sprawia imponujące wrażenie. Uwidacznia się tym samym należycie znacząca rola Jubilata w polskiej pedagogice, gdyż to właśnie – zgodnie z najlepszą akademicką tradycją – są to teksty ofiarowane Jubilatowi.
dr hab. Marek Rembierz
Jak wskazują autorzy tekstów ksiądz Profesor w całym swoim życiu dążył do pełniejszego rozumienia Boga, określenia miejsca katechezy i jej znaczenia w procesie wychowania zarówno jednostek jak i społeczeństwa.
dr hab. Anna Weissbrot-Koziarska, prof. UO
Książka ukazuje drobiazgowo jak po II wojnie światowej dochodzi do głosu nowy element w postaci zupełnie nowego oblicza światopoglądowego, jaki usiłowano z powodzeniem nadać szkole polskiej w tym czasie. Nie od razu jednak poddano szkołę sowietyzacji i ateizacji. Jedno z drugim szło w parze, ale atak na polską szkołę szerokim frontem miał pójść dopiero w momencie umocnienia się władzy komunistycznej. Stąd też lata 1944–1945 można traktować jako poletko doświadczalne.
Recenzowane studium drobiazgowo ukazuje cały proces niszczenia edukacji religijnej, jak i próby jej obrony przez ludzi Kościoła. Autor nie zaniedbał żadnej okazji, by wniknąć w sedno wielu wątków, potraktowanych gdzie indziej w dotychczasowej historiografii pobieżnie. Gruntownie zbadał temat wydawałoby się trochę już wyeksploatowany. Okazało się jednak, że potrafił powiedzieć jeszcze bardzo dużo nowego. Jest to argument najlepszy z możliwych, by z pełnym przekonaniem polecać rozprawę Czytelnikowi jako studium ogromnie ciekawe i wiele wnoszące w rozumienie we współczesnej polskiej rzeczywistości problematyki relacji państwo – Kościół w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej.
Ks. prof. zw. dr hab. Edward Walewander
Książka jest kolejną propozycją wydawniczą z tego obszaru badań naukowych Autora, która dotyczy pierwszych lat powojennego szkolnictwa w Polsce. Jest to w istocie rzeczy oparta na bardzo bogatych źródłach monografia historyczna, której przedmiotem jest wnikliwa analiza ciągle zmieniających się realiów związanych z ustawowym obowiązkiem nauczania religii w publicznym systemie szkolnym, który – mimo zmian ustrojowych państwa – nadal miał realizować przedwojenne programy nauczania opierające się na zasadach zawartych w tzw. ustawie szkolnej Jędrzejewicza z 1932 r. i na okólniku ministra Bartla z 1926 r. […]
W kolejnych rozdziałach, zachowując skrupulatnie chronologię wydarzeń, Autor omówił różnorodne przejawy „podchodów” nowej władzy i laickiej propagandy, lansującej upowszechnianie „światopoglądu naukowego”, zwłaszcza na lekcjach wiedzy o Polsce i świecie współczesnym. Wszystkie sekwencje własnej narracji nie pozostają bez stosownych przypisów. Autor przy tym słusznie unika narzucania Czytelnikowi osobistych poglądów. Słowem, od strony merytorycznej i wartości poznawczych, tekst książki Witolda J. Chmielewskiego oceniam bardzo wysoko.
Prof. zw. dr hab. Karol Poznański
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
