Współczesny świat obfituje w zręczne, a nierzadko uwodzicielskie teksty perswazyjne, nastawione na doraźne efekty polityczne i rynkowe. Książka Jacka Grębowca zaprasza czytelników w podróż po meandrach współczesnej retoryki. Autor przygląda się językowi polityki, reklamy i mediów, konstruując opowieść o tym, jak głęboką przemianę przechodzi dziś retoryka - niegdyś sztuka przekonywania i poszukiwania trudnego nierzadko konsensusu - i jak utrwalone w tradycji pojęcia zmieniają swe pierwotne znaczenie.Rozważania Jacka Grębowca mają dwa zasadnicze wymiary: językowy oraz społeczno-kulturowy. Ta perspektywa badawcza pozwala nie tylko na scharakteryzowanie argumentów, tropów i figur zrejestrowanych w debacie publicznej, w kampaniach społecznych i reklamowych, lecz również na uchwycenie zmian, trendów czy kryzysóww komunikacji, na wskazanie ich przyczyn oraz formułowanie diagnoz. Autor zadaje ważkie pytania: Czy demagog to nadal mąż stanu, który prowadzi lud ku lepszej, przyszłości, czy wątpliwy moralnie populista skoncentrowany na perspektywie rychłego objęcia urzędu? Czy szczytny cel perswazji uświęca wszelkie powzięte w niej środki? Analizując rozmaite teksty kultury, autor pokazuje, jak społeczne i kulturowe konteksty wpływają na charakter wypowiedzi perswazyjnych.Retoryka i demagogia w praktyce to przewodnik dla wszystkich, którzy chcą lepiej rozumieć media, politykę, reklamę i obowiązujący w nich język. Skierowany jest do każdego, kto zamierza świadomie uczestniczyć w debacie publicznej. Pozwala rozpoznać mechanizmy manipulacji i demagogii oraz daje narzędzia do budowania bardziej otwartego, empatycznego dialogu. Rozwija kompetencje, które pozwalają lepiej słuchać, rozumieć i uczciwie przekonywać.Jacek Grębowiec, odwołując się do celnie wybranych analiz obecnych w dyskursie naukowym, patrzy na deficyty kooperacji jako na czynnik wzmacniający niezgodę, zakłócający współpracę między aktorami sceny publicznej, mający destrukcyjny wpływ na jakość procesów społecznych. Dowodem dla autora książki są objawy retoryki nienawiści czy wypowiedzi prominentnych aktorów zmediatyzowanej debaty publicznej. []Demagogia wiązana jest przez autora monografii z inwencją (czyli decyzją związaną z tym, co się mówi) oraz z adekwatnym stylem (doborem środków językowych). Jacek Grębowiec postrzega demagogię jako strategię komunikacji polegającą na odwołaniu się przez nadawcę do emocji, oczekiwań odbiorcy. Autor monografii zauważa bowiem, że współczesny świat polityki, publicystyki, marketingu pełen jest demagogicznych komunikatów (co nie oznacza, że demagogia jest dzieckiem współczesności) będących oczywistą konsekwencją "społecznych frustracji i niedostatków" oraz walki elit o władzę.Z recenzji dr. hab. Jerzego Biniewicza
Teatralność niniejszych wykładów odsyła nas nieodzownie do świata baroku, z jego umiłowaniem maski i bezustannie zmieniających się ról. Pojawia się przed nami na scenie jednocześnie harmonijny dyrektor teatru, natchniony poeta i aktor stale wchodzący w interakcję z widownią. Nie stroni przy tym od uruchamiania instrumentarium romantycznego z zabiegami takimi, jak: eksperyment, dowcip, analogia czy ironia. Pełnymi garściami czerpie z oświeceniowej tradycji polemiczności, kwestionowania ustalonych autorytetów, podważania zakorzenionych wyobrażeń i kanonów. Wykłady mienią się zresztą wielością postaci autorów drugo- i trzeciorzędnych, jakby w nieprzerwanym ruchu tworzenia hierarchii alternatywnych. Ich esencją jest bowiem spór, niezgoda na to, co zastane, i chęć, aby choć na chwilę rozpłynęło się po to, aby nadać mu wspólnie nowe, zaskakujące dla wszystkich formy.Czy w średniowieczu były zegary ścienne? Kochani, od kiedy istnieją zegary ścienne? [Milczenie] Od końca wieku siedemnastego. Zatem co robi tutaj zegar ścienny w średniowiecznym domu, czyżby pisarz się pomylił? Raczej nie. Jednak wprowadzając elementy anachroniczne, wyobcowuje ten świat przedstawiony i daje nam bardzo wyraźnie do zrozumienia, że mamy do czynienia z dziełem sztuki, a nie z relacją z rzeczywistości. Jeśli zadamy sobie pytanie, jakie może mieć znaczenie ten zegar, to można pokusić się o przypuszczenie, że sygnalizuje on czas linearny, czas pędzący wciąż do przodu, czas oświeceniowy, mierzalny, w odróżnieniu od czasu wewnętrznego, czasu marzenia sennego i poezji.Wykłady z historii literatury niemieckiej zostały wygłoszone dla studentów pierwszego roku germanistyki przez profesora Wojciecha Kunickiego w pandemicznych latach 2020-2022.Słowo pisane jedynie z trudem oddaje potencjał performatywności ustnej wersji tej akademickiej formy.
Perfidia, lizusostwo i wszelkie inne niskie pobudki, będące odstępstwem od pożądanego i powszechnie aprobowanego kształtu rzeczywistości moralnej, są często indywidualizowane i w specyficzny sposób psychologizowane, przekształcając się tym samym w cechy charakteru.Chcemy spojrzeć na nie szerzej, wskazując na ich historyczną genezę oraz funkcje, które pełnią w społeczeństwie, nierzadko umożliwiające przetrwanie we wrogim (i nie tylko) środowisku, a czasem niezbędne do zdobywania prestiżu i poklasku. Więcej nawet: stawiamy tezę (za Alfonsem Silbermannem), że praktykowanie przywar, na przykład płaszczenie się czy schlebianie, jest swoistą sztuką, świadczącą między innymi o wysokim poziomie kompetencji kulturowych oraz komunikacyjnych.Uważamy ponadto, że przywary i niskie pobudki, traktowane jako rewers cnót mniejszych, są wręcz niezbędne dla cywilizowanego i pokojowego współistnienia ludzi, w tym komunikacji między nimi. Przykładem mogą być losy Molierowskiego Alcesta. Molier w Mizantropie wyśmiał nadmiar szczerości, co jest cechą właśnie Alcesta, który nie chce kilkoma prostymi słowami pochwalić wierszy Oronta, infantylnie zadowolonego ze swojej poetyckiej twórczości, ponieważ, jak mówi, jako człowiek honoru nie chce wypowiedzieć ani słowa, które nie pochodziłoby z głębi serca. Przez ten brak uprzejmości - a nawet szerzej: towarzyskości w rozumieniu Richarda Sennetta - ukochana zaczyna nim gardzić, przyjaciele odsuwają się, a społeczeństwo odrzuca. W efekcie mizantrop zaszywa się w swojej wieży, nienawidząc całego rodzaju ludzkiego.Być może zatem ponowoczesny kult autentyczności i narcyzmu, zanik balsamu dobrze pojętej hipokryzji i umiejętności litościwych przemilczeń zabija towarzyskość, skutkując odmową komunikacji i zamknięciem się w wieży.
Jak edukować w czasach, gdy przestrzeń przestaje być tłem, a staje się aktywnym uczestnikiem życia? W obliczu kryzysu klimatycznego, kiedy świat wymaga nowego spojrzenia, Maria Mendel i Justyna Pilarska proponują pedagogikę, która zaczyna się od miejsca. Akcentując wspólność świata ludzi i nie-ludzi, pokazują, jak miasta, ogrody, rzeki i domy mogą współtworzyć proces uczenia się, stając się źródłem refleksji, działania i wspólnotowości.Inspirując się filozofią Franois Julliena, estetyką japońską, myślą Wschodu i Zachodu oraz posthumanistyczną refleksją, autorki proponują koncepcję pedagogicznej kultury przestrzennej. To myślenie czułe, regeneratywne, otwarte na "szczeliny" między tym, co znane i nieznane. W czasach antropocenu, gdy nie wystarczy już naprawiać, lecz trzeba głęboko przekształcać, książka staje się przewodnikiem po edukacji, która nie boi się efemeryczności i niepewności - bo właśnie w nich kryje się potencjał. Przestrzeń, rozumiana jako wspólna dla ludzi, zwierząt, roślin i rzeczy, staje się punktem wyjścia do tworzenia sensownych praktyk edukacyjnych i eko-wspólnotowych relacji.To książka dla tych, którzy chcą dostrzec potencjał miejsca jako źródła wiedzy, relacji i zmiany. Dla nauczycieli, edukatorów, urbanistów, dla których przedstawione sposoby myślenia o przestrzeni mogą stać się punktem wyjścia do wprowadzenia zmian i głębszego namysłu nad tym, jak się uczymy i żyjemy w swojej codzienności.RECENZJEAutorki poruszają temat wielkiej wagi: jak inaczej zamieszkać świat, jak go i w nim - dosłownie i metaforycznie - budować oraz żyć, by stał się on przestrzenią włączającą i nieantropocentryczną. Szczególnie interesująca jest tu perspektywa interkulturowa, która eliminując wszelki orientalizm i egzotyzację, pozwala między tym, co japońskie, a tym, co zachodnie, wypracować ideę przestrzeni aktywnej, ewoluującej i edukacyjnej.To ekscytująca możliwość.Dr Joanna BatorWspółczesność stawia przed nami bezprecedensowe wyzwania: katastrofa ekologiczna, napięcia społeczne i kulturowe splatają się w globalny polikryzys. Ta książka to odpowiedź na potrzebę przekraczania antropocentrycznych ram w pedagogice. Autorki, czerpiąc z filozofii Wschodu i Zachodu, proponują koncepcję pedagogicznej kultury przestrzennej jako fundamentu bardziej symbiotycznego i współzależnego świata.Odwołując się do myśli Franois Julliena oraz materialnej kultury japońskiej, pokazują, jak możliwe jest przekraczanie ograniczeń zachodniej ontologii i otwieranie nowych przestrzeni dla teorii i praktyk edukacyjnych, których dziś tak bardzo potrzebujemy - nie tylko z myślą o człowieku, lecz także o więcej-niż-ludzkim świecie. Ta książka to zaproszenie do troski o własną wyobraźnię pedagogiczną, pozwalającą na nowe sposoby problematyzowania edukacji. To zaproszenie, którego nie sposób zlekceważyć.Dr hab. Maksymilian Chutorański,prof. Uniwersytetu Szczecińskiego
Dolny Śląsk to obszar o wyjątkowo bogatej historii i dziedzictwie kulturowym, którego ślady wciąż kryją się w różnych częściach regionu. Damian Werczyński zabiera nas w podróż po mniej znanych, a niezwykle interesujących stanowiskach archeologicznych, sprawdzając ich potencjał turystyczny. Książka jest wynikiem szczegółowych badań, łączących pasję autora do archeologii i geografii turystyki z praktycznym spojrzeniem na stan i możliwości wykorzystania walorów kulturowych. Autor, zestawiając dane z dostępnych źródeł, przeprowadził szeroką inwentaryzację dolnośląskich stanowisk archeologicznych oraz stworzył metodę oceny atrakcyjności takich miejsc. Wyniki uzyskane w trakcie badań kameralnych i kilkuletnich badań terenowych pokazują bogactwo archeologiczne regionu i zwracają uwagę na rozbieżności między tym, co promowane, a tym, co realnie dostępne dla odbiorców. Na podstawie zebranych informacji autor zaproponował konkretne trasy turystyczne oraz model wykorzystania opisywanych miejsc w przyszłości. Książka zainteresuje nie tylko pasjonatów historii i archeologii, ale również samorządy, miłośników krajoznawstwa, przewodników, pilotów turystycznych oraz innych pracowników branży turystycznej , a także wszystkich tych, którzy szukają nowych inspiracji do podróży po Dolnym Śląsku. Na podstawie badań autor ocenił atrakcyjność 58 obiektów już zagospodarowanych (walory rzeczywiste) oraz dokonał rozpoznania 284 stanowisk o walorach potencjalnych. To zaproszenie do odkrywania miejsc, które - odpowiednio zaaranżowane - mogą tchnąć nowe życie w lokalne dziedzictwo i wzbogacić ofertę turystyczną regionu.Damian Werczyński - doktor w dziedzinie nauk społecznych (dyscyplina: geografia społeczno-ekonomiczna i gospodarka przestrzenna, 2023), magister archeologii (2009) oraz geografii (2012). Zainteresowania badawcze: geografia turystyki, w szczególności turystyka archeologiczna oraz metody interpretacji dziedzictwa kulturowego i naturalnego. Członek Polskiego Towarzystwa Geograficznego, licencjonowany pilot wycieczek i tutor akademicki, przez wiele lat nauczyciel w programie matury międzynarodowej (IB DP), prowadzący przedmioty geografia i zarządzanie biznesem.Monografia autorstwa Damiana Werczyńskiego zawiera niezwykle obszerny i uporządkowany materiał faktograficzny (800 stanowisk archeologicznych) zebrany w toku wieloletnich i pracochłonnych badań inwentaryzacyjnych, w tym badań terenowych. [] Praca daje szeroki obraz zasobów historycznych Ziemi Śląskiej niedocenionych, jak dotąd, z punktu widzenia możliwości ich wykorzystania do celów społecznych i gospodarczych. Stanowi wartościowy zbiór wiedzy dla wszystkich osób interesujących się historią i archeologią Śląska, a także podmiotów zajmujących się popularyzacją wiedzy historycznej, planowaniem i programowaniem lokalnego rozwoju turystyki, tworzeniem szlaków tematycznych turystyki historycznej i archeoturystyki. Z recenzji dr. hab. Mirosława Miki, prof. UJ
Co sprawia, że coraz więcej Hiszpanów wybiera Polskę jako miejsce do życia i pracy?Z Hiszpanii do Polski. Doświadczenia migracyjne i komunikacja międzykulturowa Aleksandry Matyi to studium o spotkaniu kultur, przełamywaniu stereotypów i budowaniu mostów między ludźmi. Dotyczy zjawiska, które jeszcze dekadę temu było marginalne, a dziś współtworzy nową jakość relacji polsko-hiszpańskich.Autorka, zarysowując kontekst historyczny, prowadzi czytelnika przez świat osobistych doświadczeń, zaskoczeń i nieporozumień, które stają się punktem wyjścia do analizy kulturowych różnic i podobieństw. To opowieść o zderzeniu oczekiwań z rzeczywistością. O tym, jak hiszpańscy migranci konfrontują się z polską codziennością: od "temperatury"interakcji i dystansu w relacjach, przez mowę ciała, spontaniczne rozmowy, po odmienne podejście do punktualności, hierarchii społecznych czy ról płciowych. Ukazuje, jak stereotypy i wyobrażenia kształtują pierwsze wrażenia oraz jak rzeczywiste doświadczenia pozwalają je weryfikować, przełamując utarte schematy myślenia. Książka łączy narrację badawczą z obfitym wyborem cytatów z wywiadów, oddając głos migrantom - zaskoczonym z jednej strony polskim formalizmem, z drugiej siłą rodzinnych więzi, czasem rozbawionym, czasem skonsternowanym codziennymi rytuałami.To lektura dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć, jak mi-gracje zmieniają oblicze współczesnych społeczeństw i jak w konsekwencji tych zmian rodzi się nowa jakość relacji międzyludzkich. Pokazując, że są nie tylko zmianą miejsca zamieszkania, lecz przede wszystkim spotkaniem z innym człowiekiem, autorka inspiruje do otwartości i zachęca do refleksji nad własnymi uprzedzeniami.Społeczeństwo polskie powoli, acz skutecznie przestaje być narodowościowym monolitem i monokulturową jednością. Coraz częściej w przestrzeni publicznej spotykamy uczestników kultury innej niż własna, a to otwiera perspektywy badawcze dla stosunkowo nowej dziedziny, jaką jest komunikacja międzykulturowa. Charakteryzują ją dwa atrybuty - interdyscyplinarność i silny związek z praktyką społeczną, obie te cechy autorka z pożytkiem wykorzystuje do swoich analiz.Uwaga badaczki skoncentrowana jest na złożonych i wielopoziomowych rozważaniach dotyczących kulturowych uwarunkowań komunikacji między Polakami a Hiszpanami w ostatniej dekadzie. To temat, który w polskim piśmiennictwie nie jest dostatecznie zdiagnozowany, rzec można, że jest wręcz nieobecny. Monografia Aleksandry Matyi z sukcesem wypełnia dotkliwą lukę w tym obszarze. Książkę, w moim przekonaniu, należy potraktować jako zagospodarowywanie swoistej białej plamy na europejskiej mapie różnic kulturowych. Eksplorowanie zaś białych plam w nauce zawsze łączy się z odwagą i śmiałością badacza i autora, ale także naznaczone jest trudnością istotną, bowiem dysponuje się mniejszą liczbą schematów i gotowych klisz poznawczych, do których można się odwołać.Autorka swobodnie i ze znawstwem porusza się we współczesnych koncepcjach i teoriach z zakresu komunikacji międzykulturowej. Monografia imponuje erudycją i intelektualną dociekliwością. Dodatkowym jej atutem jest elegancki, potoczysty język, rzeczowy styl wypowiedzi zapisanych piękną polszczyzną uprzyjemnia każdą chwilę spędzoną z książką.Z recenzji dr hab. Urszuli Kusio, prof. UMCS
W tej książce śmiech sąsiaduje z powagą, ironia z czułością, a Aleksander Fredro, znany z lekkości pióra i błyskotliwego humoru, daleki jest od szkolnych stereotypów - okazuje się twórcą, który nieustannie zaskakuje i inspiruje, przekracza granice obyczajowości i odważnie komentuje społeczeństwo swoich czasów. Jego twórczość to fascynujący labirynt gier, ironii i przemian, w którym odnaleźć można całą złożonośćdziewiętnastowiecznej, podzielonej przez zaborców Rzeczy-pospolitej, a także odpowiedzi na uniwersalne pytania o wolność i tożsamość.Kreacje i deformacje. Aleksandra Fredry metamorfozy świata to zbiór tekstów, których autorzy analizują zarówno znane, jak i zapomniane utwory Fredry, odsłaniając ich niezwykłą wielowarstwowość. Zwracają uwagę na emocjonalne i intelektualne napięcia towarzyszące Fredrze - od wspomnień związanych z bitwą pod Waterloo, przez komediowy geniusz, po śmiałe eksperymenty z formą i tematyką. Wśród poruszanych zagadnień znalazły się kwestie cenzury, emancypacji kobiet, a także obscenicznych utworów funkcjonujących przez lata w drugim obiegu. Nie zabrakło omówienia recepcji dzieł mistrza oraz korespondencji artystycznej i światopoglądowej z Wincentym Polem czy Stanisławem Moniuszką.Drugi tom z serii "Romantyzm Krajowy", pod redakcją Małgorzaty Łoboz i Olgi Taranek-Wolańskiej, otwiera przed czytelnikiem nowe perspektywy i zaprasza do wspólnego odkrywania Fredry na nowo. Komediopisarz jawi się tu nie tylko jako pomnikowy klasyk, lecz także jako artysta niepokorny, demaskator historii i twórca prowokujący do myślenia - także dziś, w XXI wieku.Zgromadzone prace, syntetyzując dotychczasową wiedzę o rozlicznych aspektach dzieła i kontekstach twórczości wielkiego komediopisarza, zarazem wytyczają kierunki reinterpretacji w przyszłych badaniach historycznoliterackich. Chciałbym szczególnie podkreślić ów potencjał rewaloryzacyjny zgromadzonych pod jedną okładką wielu ujęć badawczych, unowocześniający - w różnych przecie aspektach - dzieło Fredry. Ze zgromadzonych w tomie studiów i szkiców zaczyna się coraz wyraźniej wyłaniać wizerunek autora Dożywocia jako pisarza romantycznej nowoczesności, sięgającego chętnie po narzędzia ironisty i twórcy ujęć groteskowych, romantyka par excellence, a nie rzuconego w XIX wiek twórcy przedłużającego życie komedii stanisławowskiej, niekiedy także prekursora późniejszych wyborów estetycznych. Stąd też wynika realizowany w większości prac postulat badawczy unowocześnienia Fredry, czyli ukazania istniejącychw jego dziele, dotąd niezbyt dobrze dostrzeganych różnych ujęć i sposobów refleksji - zawarta w nich została świadomość romantyka, któremu nieobce były także aporie romantyzmu. Ale Fredro okazuje się nie tylko najwybitniejszym komediopisarzem romantycznym, bywa także twórcą artystycznych poszukiwań, eksperymentów, co pozwala w dzisiejszej lekturze badawczej dowartościować utwory dotąd sytuowane na marginesie bądź przemieścić je z owego marginesu bliżej centrum.Z recenzji prof. dr. hab. Arkadiusza Bagłajewskiego
Która z nienapisanych powieści Tadeusza Różewicza jest najciekawsza? Co poeta odpisał na list I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka? Jak poprawiał swoje rękopisy i co rysował na ich marginesach? Skąd wiadomo, że nie lubił rozpolitykowanych księży, felietonistów i poetów metafizycznych? Co się stało z pamiątkową ławką, którą Różewiczowi postawiono w parku Południowym?Stulecie Tadeusza Różewicza. O pisaniu i wspominaniu to próba odpowiedzi na powyższe i wiele innych pytań, które rodzi twórczość i niezwykła biografia poety. Wojciech Browarny zagląda do nieukończonych powieści i odręcznych notatek autora Kartoteki, śledzi historię powstawania jego dziennika, odkrywa rolę poety w tworzeniu wrocławskiej lokalności. To opowieść o pisarzu, który nie bał się przekraczać granic własnej wyobraźni, odsłaniająca nieznane dotąd strony jego życia i warsztatu.To pełna zaskakujących historii, archiwalnych odkryć i osobistych refleksji książka, w której dodatkową wartość stanowią fotografie rękopisów, brulionów i notatek poety, pozwalające czytelnikowi bezpośrednio obcować z materią codziennej pracy twórczej Różewicza.Odkrywcze, spójne, logicznie uporządkowane i starannie skomponowane Stulecie Tadeusza Różewicza przedstawia to, co może wydawać się w twórczości Różewicza mniej ważne, marginalne i nieistotne. Jednak z lektury utworów pisarza i pracy literaturoznawczej Wojciecha Browarnego wynika, że to, co zdawało się być nieważne, okazuje się ważne, to, co miało być znikome, prezentuje się całkiem obszernie, a to, co zostało pominięte, umniejszone być nie może. Wojciech Browarny wskazuje również na to, jak twórczość Różewicza w każdym aspekcie jest skomplikowana, niejednoznaczna, nieuchwytna, jak nie mieści się w obiegowych opiniach, gatunkowych (i rodzajowych) gorsetach czy stereotypowych formułach. Nawet rękopisy autora Mojej córeczki są tak wyjątkowe, że trzeba było dla nich wymyślić nową nazwę. I wrocławski badacz to zrobił.Autor w swoich rozważaniach, kwerendach i analizach posługuje się bowiem stworzonym przez siebie pojęciem grafopisu, by w pasjonujący sposób opowiedzieć o przygodach z Różewiczowskimi archiwaliami. Analiza grafopisów z kolorowymi skreśleniami, szlaczkami, figurami oraz rysunkami, które poeta nanosił na swoje rękopisy w trakcie ich pracowitego, wielokrotnego i długoletniego poprawiania, prowadzona narzędziami pismoznawstwa, stanowi cenne dopełnienie literaturoznawczego opisu tekstów Różewicza i jego pisarskiej biografii.Z recenzji dr. Jarosława Petrowicza, Wieluńskie Towarzystwo Naukowe
Tam, gdzie rodzi się odwaga zadawania pytań, zaczynają się wielkie zmiany. Epoka oświecenia to czas burzenia utartych schematów i poszukiwania nowych dróg rozwoju, otwierania przestrzeni dla myśli, które ukształtowały nowoczesny świat. Dziś, gdy powracają fundamentalne spory o wartości i granice ludzkiej autonomii, przypominanie wielkich idei XVIII wieku umożliwi lepiej zrozumieć nie tylko przeszłość, ale i wyzwania współczesności.Książka Po co komu oświecenie? zawiera czterdzieści siedem starannie wybranych obszernych cytatów z dzieł najznamienitszych przedstawicieli Wieku Świateł, między innymi Voltaire'a, Rousseau, Diderota, Kanta i Montesquieugo, zgrupowanychw dziesięciu rozdziałach: Rozum, Niewolnictwo, Szczęście, Tolerancja, Natura i religia naturalna, Materializm i ateizm, Cywilizacja, Krytyka społeczna, Równouprawnienie kobiet oraz Rewolucyjny epilog. Każdy z fragmentów jest przytoczony w oryginale i przekładzie na język polski, co jest istotnym walorem książki, a przejrzyste komentarze i wskazówki interpretacyjne sprawiają, że nawet najbardziej wymagające teksty stają się bliskie współczesnemu czytelnikowi.Autor wyboru udowadnia, że epoka oświecenia nie jest jedynie historią, lecz źródłem idei i refleksji o zmieniających się czasach. Tomasz Wysłobocki łączy rzetelność naukową z przystępnością i odkrywa, jak wiele inspiracji kryje się w pytaniach zadawanych przed wiekami. A książka, dzięki jej dydaktycznemu charakterowi, świetnie sprawdzi się na zajęciach akademickich na kierunkach humanistycznych i społecznych, a także jako pomoc dla nauczycieli w szkołach średnich.Szeroki wachlarz zagadnień pozwala czytelnikom na wszechstronne i pogłębione poznanie francuskiego oświecenia. Każdy temat został przez autora kompetentnie wprowadzony, a podana obok tłumaczenia wersja oryginalna pozwala czytającym, dysponującym pewną znajomością języka francuskiego, na wzbogaconą interpretację myśli oświeceniowej. Dążąc do panoramicznego ujęcia tematu, autor rozszerzył swoją książkę o ważne zagadnienie nieujęte w pierwszej edycji, a dotyczące równouprawnienia kobiet. Książka napisana jest w sposób klarowny, precyzyjny, piękną polszczyzną i stanowi niezwykle cenne źródło wiedzy o francuskim oświeceniu.Z recenzji dr hab. Mai Pawłowskiej, prof. UWrZredagowane przez autora wprowadzenia do tekstów są bardzo dobrą i potrzebną częścią opracowania - dają czytelnikowi cenne wskazówki, niezbędne przy odczytywaniu źródeł. [...] Takie ułatwienie stanowi zachętę do pogłębiania wiedzy, doskonalenia sposobu myślenia, myślenia samodzielnego i krytycznego. [...] Zadaniem tej książki jest upowszechnianie wiedzy. Czy można sobie wyobrazić lepszy cel dla publikacji poświęconej dorobkowi Oświeconych?Z recenzji dr hab. Krystyny Gabryjelskiej, prof. UWr
Jak światowy kryzys finansowy z lat 2008-2009 wpłynął na instytucje medialne w Europie Południowej? Hiszpania, dysponująca rozbudowanym systemem telewizji publicznej - zarówno ogólnokrajowej, jak i regionalnej - stała się w efekcie tąpnięcia globalnego rynku areną dynamicznych zmian, których konsekwencje warto rozpatrywać w szerokim kontekście historycznym. W książce Telewizja publiczna w Hiszpanii w latach 2008-2021. Długi cień kryzysu Michał Kuś analizuje, jak zawirowania ekonomiczne, polityczne i społeczne przełożyły się na funkcjonowanie mediów publicznych w tym kraju.Autor umieścił sytuację w Hiszpanii na szerokim tle europejskim, ukazując, w jaki sposób kryzys finansowy wpłynął na modele finansowania, zarządzania oraz misję telewizji publicznych. Szczegółowo omawia zarówno sytuację hiszpańskiego ogólnokrajowego nadawcy RTVE, jak i wyzwania, z jakimi mierzyły się regionalne spółki medialne - od cięć budżetowych, przez restrukturyzacje, po zmiany polityczne i technologiczne. Sięga do bogatej bazy źródeł, wykorzystuje wyniki własnych badań i ankiet przeprowadzonych wśród hiszpańskich ekspertów, by zilustrować strategie stosowane przez publicznego nadawcę w warunkach presji politycznej, spadku zaufania społecznego czy rosnącej konkurencji platform cyfrowych.Książka Michała Kusia jest nieocenionym źródłem wiedzy dla medioznawców, politologów, dziennikarzy oraz wszystkich zainteresowanych wyzwaniami, przed jakimi stają współcześnie media publiczne w Europie. To rzetelna, oparta na najnowszych ustaleniach analiza, która pozwala zrozumieć nie tylko specyfikę hiszpańską, ale też uniwersalne mechanizmy funkcjonowania mediów publicznych w czasach kryzysu.
Samotne formacje skalne o zróżnicowanych kształtach, zwykle nazywane skałkami, od wieków budzą zainteresowanie badaczy i miłośników przyrody. W SudetachZachodnich skalne ostańce należą do najbardziej wyrazistych elementów rzeźby terenu, wyrastają ponad korony drzew i modelują górskie krajobrazy. W swojej monografii Aleksandra Michniewicz-Cepuch przedstawia aktualny stan wiedzy o ich genezie, rozmieszczeniu i uwarunkowaniach rozwoju, wprowadzając czytelników w jeden z mniej znanych, lecz zasadniczych aspektów geomorfologii regionu.Książka opiera się na wynikach badań terenowych i laboratoryjnych, prowadzonych w czterech obszarach o zróżnicowanej budowie geologicznej: w Karkonoszach, Rudawach Janowickich, Górach Kaczawskich i na Pogórzu Izerskim. Autorka poddała analizie wpływ struktury skał oraz topografii na powstawanie i rozmieszczenie skałek. Wykorzystała nowoczesne metody kartowania, pomiarów geofizycznych i analiz przestrzennych w systemie GIS (Geographic Information System).To nowatorskie spojrzenie na geomorfologię Sudetów Zachodnich wypełnia istotną lukę w wiedzy na temat powstawania i ewolucji form skalnych. Aleksandra Michniewicz-Cepuch nie tylko porządkuje dotychczasową wiedzę, lecz uzupełnia ją o nowe informacje, pozwalające lepiej zrozumieć mechanizmy kształtujące krajobraz tej części Sudetów. Jej książka jest nie tylko wartościowym kompendium wiedzy dla specjalistów z zakresu geomorfologii, geologii czy geografii fizycznej. Zainteresuje również studentów kierunków przyrodniczych, a także miłośników gór i przyrody, pragnących zrozumieć, jak powstawał świat wokół nich.
Grupy dyspozycyjne tworzone są w ramach różnych systemów społecznych — militarnych, paramilitarnych oraz cywilnych. Stoją na straży bezpieczeństwa, zarówno w wymiarze państwowym, jak i codziennym życiu obywateli. To formacje gotowe do natychmiastowej reakcji w sytuacjach kryzysowych, a ich zadaniem jest rzeciwdziałanie i przezwyciężanie zagrożeń dla sprawnego funkcjonowania społeczeństwa.
Zaproponowana przez Jana Maciejewskiego subdyscyplina socjologii — socjologia grup dyspozycyjnych — zajmuje się analizą zorganizowanych struktur, które są zdolne do błyskawicznej interwencji w celu ochrony ludzi oraz najważniejszych zasobów państwa. Socjologia grup dyspozycyjnych sytuuje się na styku takich dziedzin jak socjologia wojska, socjologia organizacji, socjologia pracy, nauki o bezpieczeństwie oraz psychologia społeczna. Badania koncentrują się na uwarunkowaniach formowania i funkcjonowania grup dyspozycyjnych, zasadach selekcji i naboru ich członków, metodach szkolenia, a także roli tych struktur w zmieniającej się rzeczywistości społeczno-gospodarczej i politycznej.
Książka Grupy dyspozycyjne. Analiza socjologiczna nie tylko analizuje procesy selekcji, szkolenia i integracji członków grup dyspozycyjnych, ale także ukazuje, jak te formacje adaptują się do wyzwań globalnych — cyberzagrożeń, migracji, katastrof naturalnych czy nowych form przestępczości. Dzięki temu publikacja niewątpliwie posłuży za nieocenione źródło wiedzy dla studentów, badaczy i wszystkich zainteresowanych tematyką bezpieczeństwa.
Propozycja badawcza prof. Jana Maciejewskiego przynosi istotne ustalenia i jest autentycznie interdyscyplinarna. Słowem, jest ważna poznawczo i pozwala krytycznie spojrzeć na cząstkowe ustalenia rozlicznych specjalistów i „specjalistów” od bezpieczeństwa. Ten sposób postępowania jest zgodny z wiodącymi trendami w socjologii światowej, której uznani beneficjenci coraz częściej i z dobrym skutkiem wykraczają poza granice subdyscyplin, dążąc do kompleksowej charakterystyki poszczególnych obszarów życia społecznego. Jest to niełatwe, ale owocne poznawczo. Pozwala zidentyfikować ograniczenia tych czy innych perspektyw cząstkowych, wymusza wielopoziomowe próby ujęcia (od poziomu mikro, skończywszy na odniesieniach globalnych) podobnych funkcjonalnie fenomenów, a także wyjście poza opłotki kostycznie rozumianej socjologii. Jest to istotna glosa do odpowiedzi na pytanie, jak możliwe jest społeczeństwo obywatelskie, które ma zarówno zapewnić wolność i dobrostan obywateli, jak i przekonać ich do potrzeby funkcjonowania grup dyspozycyjnych, traktowanych nie jako zło konieczne, lecz instytucje służące ludziom i społeczeństwu. Nie sposób uprawiać dziś nauki o społeczeństwie bez próby odpowiedzi na pytanie o funkcje spełniane przez rozliczne grupy dyspozycyjne.
Z recenzji prof. dr. hab. Aleksandra Manterysa, Instytut Studiów Politycznych PAN
Czy polska procedura karna wymaga gruntownych zmian? Jakie wartości powinny stanowić fundament nowoczesnego modelu postępowania karnego? Autorki i autorzy kolejnych rozdziałów monografii pod redakcją Jerzego Skorupki i Artura Kowalczyka, czołowi przedstawiciele doktryny prawa karnego procesowego oraz praktycy związani z postępowaniami karnymi, nie tylko stawiają powyższe pytania, ale też proponują odpowiedzi.
Publikacja jest efektem dyskusji nad kształtem procesu karnego — z uwzględnieniem zarówno aspektów teoretycznych, jak i doświadczeń płynących z codziennej praktyki. Składa się
z dwóch części: pierwsza prezentuje opinie ekspertów wygłoszone podczas IX Wrocławskiego Seminarium Karnoprocesowego, druga zawiera komentarze rozwijające podjęte zagadnienia
i analizujące przyszłe kierunki reform.
W zawartych w książce artykułach znalazł się nie tylko przegląd najważniejszych problemów współczesnej procedury karnej, ale także pogłębiona refleksja nad rolą stron postępowania, aktywnością sędziego i aksjologicznymi podstawami systemu. Fundamenty nowego procesu karnego to ważny głos w dyskusji o koniecznych zmianach w procedurze karnej. Głos, który powinien zostać wykorzystany w procesie legislacyjnym.
Monografia Fundamenty nowego procesu karnego jest ważnym opracowaniem, pojawiającym się w istotnym momencie historycznym — w oczekiwaniu na nowe rozwiązania i rozstanie nie tylko z tymi instytucjami procesu karnego, które nie sprawdziły się w czasie obowiązywania kodeksu postępowania karnego, ale także tymi, które zostały wykrzywione dokonanymi
w ostatnich latach nowelizacjami. Poddanie ocenie i dyskusji tak poważnych kwestii jak podstawy aksjologiczne nowych rozwiązań normatywnych, mających ukształtować nowoczesny, efektywny, ale też rzetelny proces karny, jest niezwykle cenną inicjatywą. […]
Wiodącym tematem, spinającym w całość teksty zamieszczone w monografii, jest kwestia modelu procesu karnego, a zwłaszcza relacji pomiędzy jego stadium przygotowawczym i jurysdykcyjnym. W tym zagadnieniu mieści się bowiem całe spektrum zagadnień wymagających oceny z punktu widzenia wartości podstawowych dla procesu karnego. […] Rozważania zawarte w poszczególnych artykułach wskazują na zmiany, jakie powinny nastąpić w nowym prawie karnym procesowym. Są one istotnym głosem eksperckim w trwającej już od pewnego czasu dyskusji na temat tego, jaki ma być przyszły proces karny i jakie mają być fundamenty, na których należy go budować, by był trwały, niepodatny na okresowe zakusy przypadkowych legislatorów, oparty na rzeczywistych, a nie jedynie deklarowanych wartościach.
Z recenzji prof. dr hab. Hanny Paluszkiewicz,
Uniwersytet Szczeciński
Współcześni badacze migracji starają się zrozumieć, dlaczego ludzie zmieniają miejsce zamieszkania, czasem nawet kilka razy w życiu. Badają także, jak wpływa to na strukturę społeczną i przestrzenną kraju. Mateusz Długosz w swojej książce koncentruje się na identyfikacji wpływu największych aglomeracji: Warszawy, Krakowa, Wrocławia, Łodzi, Poznania i Trójmiasta, na przestrzenne przemiany ludności oraz na mechanizmach, które kształtują ruchy migracyjne w Polsce.
Autor bada przemiany demograficzne i społeczne w latach 2002–2018 pod kątem ich wpływu na decyzje migracyjne. Czy zasięg oddziaływania dużych miast na okolice zmienia się w zależności od odległości? Jakie czynniki mają wpływ na skalę tych ruchów? Monografia, dostarczając odpowiedzi na te pytania, nie ogranicza się do klasycznych zjawisk, takich jak suburbanizacja, czyli wyprowadzanie się ludności do stref podmiejskich, lecz dodaje również nowe spojrzenie na kontrurbanizację — zjawisko, w którym migranci szukają spokoju i uroków w mniej zaludnionych, bardziej malowniczych miejscach.
Oprócz szeregu danych i analiz, które znalazły się w książce, autor posługuje się również nowatorską metodą delimitacji, pozwalającą wyznaczyć zasięg migracji i określić, w jakich gminach największe miasta najsilniej wpływają na procesy migracyjne. To nieocenione źródło wiedzy dla badaczy, geopolityków i innych osób zainteresowanych zjawiskami migracyjnymi i urbanizacyjnymi.
Monografia Mateusza Długosza wpisuje się w szeroki nurt badań nad migracjami, realizowany przez przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych, od geografii przez ekonomię, socjologię, antropologię, nauki o polityce i administracji, nauki prawne, po kulturoznawstwo, medioznawstwo, psychologię, pedagogikę i szereg innych. Autor koncentruje się na badaniu roli największych polskich miast w kształtowaniu przepływów migracyjnych w kraju. […] Przedmiotem jego badań jest sześć największych polskich miast.
W uzasadnieniu ich wyboru autor pisze o miastach „wielkiej piątki”: Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu i Trójmieście do których dołącza Łódź z racji jej wielkości. Autor dostrzega wagę problematyki migracji wewnętrznych i wykazuje, że przepływy migracyjne zamykające się w granicach państw są kilkakrotnie większe od przepływów międzynarodowych.
Z recenzji dr hab. Wojciecha Janickiego, prof. UMCS
Jakie słowa potrafią porwać tłumy, a jakie dzielą społeczeństwo? Głosuj, broń, wybieraj. Polskie hasła polityczne z lat 1918–2020 Marty Śleziak to kompleksowa analiza tej swoistej formy komunikacji — od odzyskania niepodległości po współczesne protesty. Autorka pokazuje, jak krótkie, zwięzłe formuły stawały się nie tylko narzędziem agitacji oraz kształtowania lub wyrażania emocji społecznych, ale i zwierciadłem epoki, w której powstawały.
Książka wciąga jak reporterska opowieść — pełna cytatów, barwnych przykładów i zaskakujących kontekstów. To spotkanie z historią pisaną na transparentach, murach i w gazetach. Autorka przekonuje, że hasła to nie tylko domena polityków, ale także głos obywateli, wyraz buntu i kreatywności, a czasem ironii i humoru. Każde z nich niesie z sobą emocje, wartości i marzenia, ale też lęki i podziały. To lektura, która pozwala poczuć puls polskiej ulicy i zrozumieć, jak zmieniała się nasza wspólnota przez ostatnie stulecie, zachęcając jednocześnie do krytycznego patrzenia na słowa.
Kolejne rozdziały opowiadają o ewolucji tej napiętej nieraz rozmowy, którą prowadzą rządzący i rządzeni. Opracowanie ilustrują archiwalne fotografie, dokumentujące różnorodność haseł politycznych i rozmaite konteksty ich użycia oraz pokazujące, jak język odzwierciedlał i kształtował społeczne nastroje, stawał się narzędziem walki o wolność, wyrazem buntu lub narzędziem propagandy.
RECENZJA
Monografia Marty Śleziak to ambitna próba opisu haseł politycznych, które pojawiły się w ciągu ostatnich stu lat burzliwej historii Polski — czasu niestabilnej państwowości, zmiany ustrojów politycznych, przełomów gospodarczo-społecznych. Kontekst historyczny jest silnie spleciony z językoznawczą analizą, która ma charakter synchroniczny. Niektóre rozwiązania metodologiczne pozwalają uchwycić związek między specyfiką epoki historycznej a kształtem językowym publicznych wystąpień, w tym wznoszonych haseł.
Książka podejmuje temat istotny społecznie i ciekawy językoznawczo. Hasła polityczne to ważny element języka polityki czy komunikacji społecznej w ogóle, dlatego recenzowaną pracą powinni być zainteresowani nie tylko przedstawiciele środowiska naukowego, ale także osoby uważnie obserwujące życie publiczne bądź biorące w nim udział. Praca, mimo pewnych odstępstw od standardowych proporcji treści, jest spójna, wysoce informacyjna, bogata w warstwie poznawczej i przekonująca na płaszczyźnie analityczno–interpretacyjnej, a przy tym wciągająca czytelnika
w proponowany tok rozważań.
Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Steciąg, Uniwersytet Zielonogórski
Ostatni sukces sloganu Make America Great Again! pokazuje, że hasła nadal mają olbrzymie znaczenie. Od wieków pociągają, mobilizują i jednoczą społeczeństwa. Książka dr Marty Śleziak systematyzuje wiedzę na temat polskich haseł i sloganów politycznych, a co ważne: ukazuje je w kontekście historycznym i społecznym. Naukowy, ale przyjazny styl sprawia, że to lektura nie tylko dla językoznawców, ale dla każdego zainteresowanego językiem polityki.
dr Aneta Kwiatkowska, PAN Biblioteka Gdańska
Śmiały i zaskakujący formą oraz rozbudowany w sferze treści barokowy ołtarz główny w kościele parafialnym pw. św. Erazma i św. Pankracego w Jeleniej Górze przyciąga uwagę widzów od pierwszego spojrzenia. Jest najcenniejszym zabytkiem kościoła miejskiego, a także swoistym theatrum sacrum, który porusza każdego, kto odwiedza jeleniogórską świątynię. Artur Kolbiarz i Andrzej Kozieł opisują dzieło wyjątkowe, jeden z nielicznych barokowych ołtarzy, które zachowały się do naszych czasów w niemalże pierwotnym stanie. Wykonany przez znakomitych artystów: urodzonego w Oslo rzeźbiarza Thomasa Weissfeldta i głogowskiego malarza Johanna Philippa Kretschmera, ucznia Michaela Willmanna, jest wybitnym przykładem barokowej sztuki na Śląsku oraz świadectwem politycznej i religijnej rzeczywistości, która przyczyniła się do jego powstania. Znakomicie wpisuje się w ówczesną rywalizację między konfesją katolicką i luterańską. Monografia szczegółowo przybliża historię powstania ołtarza, sylwetki jego twórców, genezę artystycznej formy i architektonicznej konstrukcji, a także analizuje program ideowy zakodowany w malarskich i rzeźbiarskich przedstawieniach. Całość dopełnia ponad sto ilustracji ukazujących niezwykłe piękno tej monumentalnej realizacji, która dzięki pracom konserwatorskim odzyskuje dziś dawny blask.
Żydzi i Polacy żyli przez wieki obok siebie, bliscy, a zarazem obcy. Kultury i literatury obu narodów przenikały się w niewielkim tylko stopniu. Dobrze ilustruje to przykład Czesława Miłosza mieszkańca kosmopolitycznego Wilna, który z rodzimą kulturą żydowską zetknął się dopiero po wyjeździe do Nowego Jorku, za pośrednictwem języka angielskiego. Autorka Historii obecności dowodzi jednak, że przedstawiciele obu narodów wielokrotnie, zwłaszcza w dwudziestym wieku, podejmowali próby zbliżenia się na polu literatury, choć rzeczywistość i historia tego nie ułatwiały.Monika Jaremków ukazuje obecność tłumaczonego z języka hebrajskiego i jidysz żydowskiego piśmiennictwa na polskim rynku księgarskim ubiegłego wieku, zarówno przed, jak i po drugiej wojnie światowej. Jej książka to nie tylko przegląd ukazującej się po polsku żydowskiej literatury pięknej (powieści, poezji i twórczości dla dzieci), ale także tekstów niebeletrystycznych (historycznych i publicystycznych.Karl Dedecius, tłumacz i popularyzator literatury polskiej w Niemczech, nazwał przekład rodzajem poselstwa, przysługą świadczoną sobie wzajemnie przez różne kultury, dzięki której mogą się lepiej poznać i zrozumieć, a zarazem działaniem na rzecz dialogu międzykulturowego. Historia obecności to koronny dowód prawdziwości tej opinii.
W obliczu narastającego kryzysu klimatyczno-ekologicznego największym wyzwaniem współczesnej humanistyki stają się pytania o to, w jaki sposób literatura, sztuka i praktyki edukacyjne mogą kształtować świadomość ekologiczną, postawy prośrodowiskowe oraz nową wrażliwość otwartą na relacje między ludźmi a nie-ludzkimi mieszkańcami świata.Zwrot ekologiczny w edukacji i kulturze. Nowa wrażliwość młodego pokolenia trzeci tom z serii Kultura Literacka Dzieci i Młodzieży to interdyscyplinarna refleksja, w której wyraźnie wybrzmiewają pytania o przyszłość naszej wspólnej planety. Autorki i autorzy artykułów odwołują się do wielu obszarów naukowych badań, zarówno humanistycznych, jak i społecznych (literaturoznawstwa, filozofii, socjologii, psychologii) oraz przyrodniczych (fizyki, zoologii, biologii, nauki o Ziemi), i pokazują, jak ekokrytyczne i posthumanistyczne strategie interpretacji utworów literackich, wzmocnione empatią i troską, mogą otwierać młodych ludzi na nowe sposoby rozumienia, doświadczania i współodczuwania świata. Teksty zamieszczone w niniejszym tomie, przedstawione w perspektywie szeroko rozumianej edukacji humanistycznej dzieci i młodzieży, humanistyki ekologicznej i ekopedagogiki, skupiają się na mocy narracji, która tworzy przestrzeń do wspólnego istnienia. Publikacja adresowana jest nie tylko do badaczy humanistyki, nauk ścisłych i przyrodniczych, lecz także, ze względu na podjęty w tym tomie dyskurs na temat praktyk edukacyjnych, do nauczycieli, uczniów, również bibliotekarzy oraz wszystkich, którym bliska jest ochrona środowiska, ale też myślenie ekocentryczne i postantropocentryczne pojmowanie rzeczywistości oraz takie rozumienie ekosystemu, w którym każde życie ma znaczenie i głos.
Żydzi i Polacy żyli przez wieki obok siebie, bliscy, a zarazem obcy. Kultury i literatury obu narodów przenikały się w niewielkim tylko stopniu. Dobrze ilustruje to przykład Czesława Miłosza mieszkańca kosmopolitycznego Wilna, który z rodzimą kulturą żydowską zetknął się dopiero po wyjeździe do Nowego Jorku, za pośrednictwem języka angielskiego. Autorka Historii obecności dowodzi jednak, że przedstawiciele obu narodów wielokrotnie, zwłaszcza w dwudziestym wieku, podejmowali próby zbliżenia się na polu literatury, choć rzeczywistość i historia tego nie ułatwiały.Monika Jaremków ukazuje obecność tłumaczonego z języka hebrajskiego i jidysz żydowskiego piśmiennictwa na polskim rynku księgarskim ubiegłego wieku, zarówno przed, jak i po drugiej wojnie światowej. Jej książka to nie tylko przegląd ukazującej się po polsku żydowskiej literatury pięknej (powieści, poezji i twórczości dla dzieci), ale także tekstów niebeletrystycznych (historycznych i publicystycznych.Karl Dedecius, tłumacz i popularyzator literatury polskiej w Niemczech, nazwał przekład rodzajem poselstwa, przysługą świadczoną sobie wzajemnie przez różne kultury, dzięki której mogą się lepiej poznać i zrozumieć, a zarazem działaniem na rzecz dialogu międzykulturowego. Historia obecności to koronny dowód prawdziwości tej opinii.
Historia relacji między Polakami a Ukraińcami jest pełna napięć, ale nie brak w niej prób wzajemnego zrozumienia. Ostatnie stulecie, naznaczone burzliwymi wydarzeniamiw historii obu narodów: walka o niepodległość, kształtowanie granic, utrata suwerenności i wojny, ujawniło oprócz konfliktów także wspólne aspiracje. Na drodze do porozumienia. Relacje polsko-ukraińskie w XX i XXI wieku ukazuje sąsiedztwo Polaków i Ukraińców z perspektywy wysiłków podejmowanych na rzecz dialogu.Jak przeszłość wpływa na współczesne relacje i jakie wnioski można z niej wyciągnąć? Odpowiedź znajduje się w zbiorze siedemnastu tekstów w językach polskim i ukraińskim napisanych przez historyków oraz ekspertów z obu krajów. Autorzy starają się nie tylko zrozumieć dynamikę relacji polsko-ukraińskich, lecz także wskazać kierunki współpracy. Nie unikają przy tym trudnych tematów polityki narodowościowej, przymusowych migracji czy wpływu trwającej wojny ukraińsko-rosyjskiej na postrzeganie tożsamościi budowanie wspólnej historii.To coś więcej niż książka historyczna to wielogłosowa opowieść o pamięci, poczuciu przynależności i poszukiwaniu porozumienia. Nie tylko rozszerza wiedzę, ale też prowokuje do refleksji. Interdyscyplinarne podejście autorów oraz różnorodne punkty widzenia sprawiają, że książka zainteresuje wszystkich, którzy chcą lepiej zrozumieć skomplikowane dzieje Europy Środkowo-Wschodniej. Pokazuje, że choć przeszłość bywa trudna, to właśnie w jej zrozumieniu tkwi klucz do budowania lepszej przyszłości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
