Na każdym kroku spotykamy się z rzeźbami i zabytkami sztuki malarskiej, wyobrażających postacie biblijne, świętych, błogosławionych oraz osoby uznane za świątobliwe. Pełne ich są muzea, galerie sztuki, ulice, niekiedy nawet prywatne domy, kaplice przydrożne, a nade wszystko świątynie. Ze ścian kościołów spoglądają na nas z powagą liczne święte matrony, rycerze, władcy, kobiety i mężczyźni odziani w habity, powłóczyste szaty lub wręcz odarci z nich, poddawani najwymyślniejszym torturom lub pokutujący w niedostępnej samotni. W większości przypadków opatrzeni są niezrozumiałymi przedmiotami, które na pierwszy rzut oka wydają się jedynie wymyślną częścią kompozycji. Wiele z tych przedstawień dla współczesnego człowieka stanowi zbiór niezrozumiałych elementów, czasem wręcz czysto dekoracyjnych.
Leksykon niniejszy będzie pomocny dla badaczy symboliki chrześcijańskiej, dla artystów, hagiografów oraz znawców duchowości chrześcijańskiej, a także do tych wszystkich, którzy, pragnąc zidentyfikować bezimiennych świętych spoglądających z obrazów, pociągnięci ich przykładem chcą osiągnąć bliskość Boga, czyli świętość.
Analiza legendy kulturowej sprowadza się do uwzględnienia okoliczności jej powstawania oraz do określenia funkcji, jakie przyjdzie jej pełnić. Za przykład legendy tego rodzaju uznać można Jerzego Kukuczkę – legendę polskiej i światowej himalaistyki. Proces krystalizacji legendy warunkują nie tylko zalety, przymioty i dokonania wybranej jednostki. Niepowtarzalna wiązka cech osobowościowych wystarczy do obwołania człowieka autorytetem, zasada ta jednak nie zawsze sprawdza się w odniesieniu do postaci uznanych za legendarne. Współdecydujące w owym procesie okazuje się bowiem społeczne zapotrzebowanie. Człowiek legenda upodabnia się przez to do wychowawcy – w znaczeniu, jakie słowu temu nadał Janusz Korczak. Gdy pierwszy z nich kształtuje dzieje i jest zarazem przez nie kształtowany, drugi staje się podmiotem i przedmiotem wychowania. Legenda kulturowa to zespół opinii na temat jednostki wyróżniającej się na tle grupy, których popularyzacji sprzyjają media i sztuka – w procesie tym faktografia ma znaczenie drugorzędne. Takie zdefiniowanie legendy kulturowej oznacza, że poza grupami szczególnie zainteresowanymi kreowaniem i szerzeniem tego typu narracji muszą pojawić się odbiorcy skłonni narzucany obraz przyjąć. W ten sposób w legendzie ujawnia się powrót do archaicznego mitu: logos zostaje wyparty przez sugestywność nadawców i wiarę odbiorców. Jest to wiara wbrew faktom i rozsądkowi, na przekór naukowym ustaleniom i namacalnym dowodom.
Trudno wyobrazić sobie współczesnego turystę bez aparatu fotograficznego. Fotografowanie stało się praktyką społeczną, określa zachowania turystów jest wyraźnym wyrazem dominacji obrazu w kulturze popularnej. Warto zastanowić się czym jest akt fotografowania, czy szerzej zjawisko fotografii i jak określa ono charakter współczesnej turystyki. Pytanie to podejmuje w swojej pracy Marta Lewenstein. Autorka skupia uwagę na przejawach turystycznego fotoamatorstwa, jako pewnego rodzaju praktyce społecznej, opisuje swoiste zachowania turystów, ich oddziaływanie na lokalną społeczność. Porusza też zjawisko wykorzystania fotografii komercyjnej do celów marketingowych w turystyce. Praca Znaczenie fotografii w turystyce jest rzetelnym wprowadzeniem do problematyki związków fotografii z turystyką. Moim zdaniem trudno znaleźć podobną na naszym rynku wydawniczym.Prof. Dr hab. Marek Maciejczak
Niniejsza książka jest efektem kilkuletnich studiów nad dawnymi słownikami języka polskiego. Obejmuje ona przede wszystkim studia materiałowe nad historycznymi dykcjonarzami w ujęciu porównawczym, także z uwzględnieniem danych statystycznych. Studium gromadzi informacje do tej pory nie znane, dotyczące w dużej mierze relacji między dawnymi dziełami polskiej leksykografii zarówno w aspekcie zawartości leksykalnej tych zbiorów, jak i charakteru ich makro- oraz mikrostruktury.
Książka ta jest próbą ujęcia związków literatury z muzyką w świetle najnowszych propozycji komparatystów i teoretyków intertekstualności, zarazem także próbą diagnozowania aktualnego stanu komparatystyki jako dziedziny badań literaturoznawczych. Refleksja wyrasta z tradycji amerykańskich oraz zachodnioeuropejskich studiów z zakresu komparatystyki interdyscyplinarnej (C. S. Brown, S. P. Scher, P. Brunel, J.-L. Backčs, F. Claudon, A. Locatelli), co umożliwia ogląd dobrze znanych zjawisk z komparatystycznego punktu widzenia. W centrum zainteresowania autora pojawia się zagadnienie "partytury literackiej", a mianowicie fenomen intertekstów muzycznych istniejących w literaturze. Rozpatrywane są ścisłe zależności intertekstualne, w sytuacji których zapis literacki bądź implikuje konkretną kompozycję muzyczną, bądź jest w nią precyzyjnie wpisany, bądź współistnieje z nią jako składnik konstrukcji intermedialnej. Zjawiska literackie wiązane z partyturą muzyczną potraktowane zostają jednak w znacznie szerszej perspektywie, co prowadzi do interpretacji rozmaitych przedsięwzięć artystycznych.
Szczególną uwagę poświęca się realizacjom poety sonornego Bernarda Heidsiecka i twórcy Teatru Osobnego Mirona Białoszewskiego, utworom poetyckim Kor-nela Ujejskiego i Stanisława Barańczaka, twórczości dramaturga-kompozytora Bogusława Schaeffera oraz hybrydom tekstowym Michela Butora.
"Książka jest świadectwem intelektualnego opanowania trudnej problematyki związanej z określeniem - brakującego dotąd w filozoficznym dyskursie - hermeneutycznego pojęcia kultury" - z recenzji prof. dr hab. Franciszka Chmielowskiego.
"Autor nie tylko rekonstruuje i analizuje poglądy twórców doktryny hermeneutycznej, ale również bada ich wpływ oraz recepcję we współczesnej myśli ponowoczesnej - głównie poststrukturalizmu i postnaturalizmu" - z recenzji prof. dr hab. Ignacego S. Fiuta.
"Analiza refleksji Heideggera, Gadamera i Ricoeura, odniesiona do filozofii naturalistycznej i poststrukturalistycznej, stanowi cenne źródło informacji związanych z bieżącym statusem kultury zachodniej" - z recenzji dr hab. Andrzeja J. Nowaka
Problem interpretacji tekstów budzi od dawna istotne kontrowersje. Zebrane niniejszym tomie teksty próbują je zrozumieć oraz objaśnić. Ich autor nie jest jednak chłodnym obserwatorem wchodzących w grę stanowisk, ale zdecydowanym obrońcą jednego z nich. Mowa o stanowisku, które w literaturze przedmiotu zwykło się łączyć z neopragmatyzmem, przede wszystkim w wydaniu Richarda Rorty’ego oraz Stanleya Fisha. Stara się on uzasadnić neopragmatystyczną tezę mówiącą, iż interpretację należy rozpatrywać jako proces możliwy do uchwycenia poprzez analizę kulturowych determinant podejścia interpretatora. W ten sposób przesuwa on akcent z autora bądź tekstu na tego, kto dokonuje interpretacji, postrzegając go jednak nie w perspektywie indywidualistycznej (psychologistycznej) jako samotnego czytelnika, ale raczej w perspektywie komunitarystycznej jako przedstawiciela określonej „wspólnoty interpretacyjnej” połączonej szeregiem przekonań (uświadamianych lub nie), decydujących w ostateczności o konkretnym kształcie interpretacji.
Dziesięć lat temu ukazał się pierwszy tom Cywilizacji europejskiej, rok później – drugie, rozszerzone wydanie pierwszego. Tom drugi ukazał się dopiero w 2010 r. U źródeł projektu były potrzeby dydaktyczne i względy poznawcze. O tym, że udało się zachować harmonię obu motywów świadczy lista autorów i dobór tematów. Opinia ta w kolejnych latach znalazła potwierdzenie w oczach dydaktyków, skoro dzieło figuruje wśród lektur obowiązkowych i zalecanych kilkunastu uczelni polskich i co najmniej trzech środkowoeuropejskich. Jej walory poznawcze potwierdzają opinie uczonych, którzy po jeden z dwóch tomów sięgnęli. Tom trzeci zawiera rozwinięcie wątków wcześniej podjętych lub tylko ledwie zasygnalizowanych, a zarazem wprowadza nowe tematy i ujęcia. W tomie pierwszym chodziło o dostrzeżenie ciągłości i podobieństw, źródeł i inspiracji w dziejach kontynentu, w drugim – o wzbogacenie i strukturalizację problemową. Tom obecnie oddawany do rąk Czytelników nawiązuje bezpośrednio do różnic i podziałów, które należy dostrzegać i uwzględniać w badaniach i dydaktyce uniwersyteckiej, ku refleksji – poznawczej, humanistycznej, obywatelskiej. Dobrym przykładem może być problem globalizacji. Nie wątpię, że tendencje globalizacyjne – w znacznej mierze nieuchronne – zasługują na stałą, baczną uwagę, aby nie prowadziły na manowce jałowej homogenizacji. (prof. dr hab. Maciej Koźmiński)
Krytyka fotografii. Jak rozumieć obrazy pozwala czytelnikom głębiej poznać najważniejsze koncepcje, zdobyć potrzebne umiejętności i wypracować podejście do dzieła sztuki konieczne do przeprowadzenia świadomej, przemyślanej i jasno sformułowanej krytyki fotografii. Ten treściwy tekst, w znacznym stopniu oparty na działaniach podstawowych dla krytyki, takich jak opis, interpretacja, ocena i analiza teoretyczna, zapewnia zrozumiały, szczegółowy model oraz słownictwo niezbędne do inteligentnego zaangażowania się w dialog krytyczny dotyczący fotografii.
Twierdzenie o tabu śmierci we współczesnej kulturze należy odłożyć do lamusa. Kostucha przemawia dziś wieloma językami - przez media, psychoterapeutów, tanatologów, nowe formy danse macabre w sztuce wysokiej i kulturze popularnej, debaty o eutanazji, narracje o doświadczeniach śmierci klinicznej, dzienniki chorych, a także nowe role odgrywane przez trupa. Nie znaczy to, że śmierć nie jest czasem skrywana ani że zawsze do jej opisu znajdujemy właściwe słowa. Nie podejmujemy tego tematu na salonach (poza sytuacją zgonu celebryty), a samo umieranie zamyka się najczęściej w gettach hospicjów, domów opieki i za parawanem w szpitalach. Niechętnie też widziane jest sąsiedztwo domu pogrzebowego czy krematorium. Książka przybliża odpowiedź na pytanie: jaka jest więc ponowoczesna śmierć?
Cmentarz żydowski z nagrobkami i inskrypcjami jest zjawiskiem kulturowym. Jest świadectwem przemijania i trwania. Odnosi się do tego, co jest nieprzemijające i ponadczasowe. Ukazuje to, co ulotne i zmienne. Jest obrazem dokonujących się przemian w społeczności żydowskiej. Jest źródłem historycznym. Językowy obraz śmierci i zjawisk z nią związanych odwołuje się do różnych sposobów utrwalenia inskrypcji poczynając od czystego nazewnictwa (inskrypcje onomastyczne), a kończąc na metaforyczno-peryfrastycznych obrazach nadających inskrypcjom charakter poetycki. Przedstawiony materiał obejmuje cmentarze w Polsce, choć w wielu punktach odnosi się do tradycji nie tylko Żydów w Polsce, ale szerzej - do tradycji aszkenazyjskich Żydów. Schemat formularza inskrypcji jest bowiem podobny do inskrypcji występujących na cmentarzach w Niemczech, Czechach, Słowacji, Austrii czy Ukrainy. Należy także pamiętać, że we współczesnych granicach Polski występują wskutek zmian granic różnorodne tradycje europejskich Żydów.
Czy Arystoteles był niemoralny? Jak prefekt Leontius tłumił rozruchy w Rzymie? Kto zrobił z chłopów Francuzów, a kto Polaków? Czym jest populizm? Czy pańszczyzna przetrwała w PRL? Czy Polski są dwie? Tomasz Kizwalter stara się prześledzić, jak w świecie nierówności torowało sobie drogę przekonanie, że ludzie są równi. To długa historia: od antycznego niewolnictwa do dzisiejszej walki z wykluczeniem. Opowiadając o tych przemianach, autor skupia uwagę na Polsce: jaka była polska wędrówka w stronę równości?
Książka stanowi próbę opisu literatury, która powstaje i funkcjonuje w audiowizualnej kulturze społeczeństwa informacyjnego. Wnioski na temat współczesnego życia literackiego, specyfiki obiegu literatury i możliwości, przed jakimi stają pisarze, formułowane są na podstawie analizy twórczości Jacka Dehnela i Michała Witkowskiego, których twórczość w szczególny sposób korzysta z możliwości zapewnianych przez infrastrukturę technologiczną współczesnego typu kultury i charakterystycznych dla niego zachowań odbiorczych konsumentów. Powieści, publicystyka, marketing i szeroko pojęta aktywność pisarzy w sferze publicznej ukazane są jako rozproszone składniki transmedialnej przestrzeni autorskiej kreacji, którą interaktywny czytelnik może przemierzać w dowolnym kierunku. Kluczową figurą dla takiego modelu twórczości jest marka autorska, która wyłania się z serii medialnych przepływów i integruje rozproszoną przestrzeń literatury, nadając jej wartość i tożsamość.Dominik Antonik, doktorant w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, absolwent Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych UJ. Zajmuje się teorią literatury i kultury, bada najnowszą polską literaturę i jej związki ze sferą publiczną. Przygotowuje rozprawę doktorską o statusie i funkcji autora we współczesnej kulturze. Publikował m.in. w ,,Tekstach Drugich"", ,,Res Publice Nowej"", ,,Wielogłosie"" i ,,Zagadnieniach Rodzajów Literackich"". SPIS TREŚCI I. WprowadzenieII. Historyczne ugruntowanieNowy układ kultury Książka i awangardowa innowacja Komunikacja literacka. Kreator - rzemieślnik - oryginał III. Tradycja, rewolucja, aktualność. O trzech sposobach rozumieniaLiteraturyKsiążki w bibliotece Literatura przyszłości. Laboratorium Aktualność. Miejsce literatury we współczesnej kulturze IV. Jacek Dehnel, czyli futurystyczny klasycyzm V. Michał Witkowski, czyli witkowszczyzna VI. Autor jako marka. Literatura we współczesnym typie kultury BibliografiaIndeks nazwiskSummary
HORYZONTY NOWOCZESNOŚCI. Tom 108
Niniejszy wybór pism Philippe’a Lacoue-Labarthe obejmuje niezwykle szeroką problematykę. Znajdziemy w tej książce rozprawę o antysystemowej filozofii Friedricha Nietzschego, analizy poświęcone koncepcji tragedii Friedricha Hölderlina i jego relacji z antyczną Grecją, drobiazgowe odczytanie dzieła jednego z najciekawszych psychoanalityków, Theodora Reika, esej o Freudowskiej koncepcji teatru, artykuły o ontologii i politycznym zaangażowaniu Martina Heideggera, czy przekrojowy szkic o znaczeniu postaci Edypa w europejskiej kulturze. Pytania, jakie w swoich tekstach stawia Lacoue-Labarthe dotyczą najważniejszych kwestii zachodniej myśli, koncentrują się wokół problematyki mimesis, reprezentacji i tragedii, koncepcji modernistycznego podmiotu i statusu psychoanalizy, ideologii, politycznego zaangażowania i miejsca, jakie intelektualista zajmuje w świecie, wreszcie: pozycji filozofii i literatury w nowoczesności. Typografie to także przykład skrupulatnej i inwencyjnej lektury tekstów filozoficznych i literackich, to lekcje czytania, dzięki którym odkrywamy znaczenie najistotniejszych problemów naszej współczesności.
Obywatelki. Kobiety w przestrzeni publicznej we Francji przełomu wieków XVIII i XIX
Autor: Tomasz Wysłobocki
Rok wydania: 2014
ISBN: 97883-242-2391-6
Liczba stron: 380
Format: B5 (150x235)
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Tomasz Wysłobocki zaprasza czytelnika do fascynującej podróży po wydarzeniach rewolucji francuskiej widzianych z perspektywy kobiet oraz myślicieli francuskiego oświecenia, którzy się nad „kwestią kobiecą” pochylali. Na podstawie tekstów z epoki (wspomnień, raportów, traktatów, „kajetów skarg” ) od 1789 roku aż do uchwalenia Kodeksu Cywilnego (1804), Autor ukazał inne, mało znane oblicze tego burzliwego okresu historii Francji. Na kartach tej książki, napisanej ze znawstwem i swadą, ożywają kobiece postaci – obok znanych, jak Maria Antonina i pani Roland, wyłaniają się z cienia pierwsze francuskie wojujące feministki, jak Olympe de Gouges i Théroigne de Méricourt. Dla polskiego czytelnika jest to niepowtarzalna okazja zanurzenia się w ten wyjątkowy rozdział historii.
Tom poświęcony jest fenomenowi Krakowa – miasta o statusie utrwalonym w polskiej kulturze narodowej, a jednocześnie przeżywającego obecnie gwałtowną transformację. Współczesna rzeczywistość Krakowa to: metropolizacja i globalizacja oraz nieuchronnie z nimi związany napływ i przepływ ludności; festiwalizacja miasta sprowadzonego do spektakularnej marki, o wartości której decydują reguły przemysłu turystycznego; próby odzyskiwania „prawdziwej”, niesymulowanej istoty miasta, za pomocą nadawania rangi marginalnym dotychczas osobom i miejscom oraz przez rezygnację z marketingowych „odczytań” miasta, a zarazem zgodę na jego nieczytelność. Inaczej niż w przypadku miasta-palimpsestu, Kraków komunikuje nie tylko w paradygmacie możliwego do odszyfrowania znaku, ale też poprzez mniej oczywiste ślady, uskoki w tektonice miasta, metaforyczne tunele, bramy i luki, za sprawą których miasto co prawda nie może być już rozumiane, ale za to może i musi być przeżywane, doświadczane, aktualizowane. Analizując z wielu różnych perspektyw mit krakowski, autorzy sytuują Kraków pomiędzy symbolem, przeszłością i teraźniejszością. Przedstawiają rozmaite sprzeczności miasta heterotopijnego, topicznego i atopicznego, ukazują ewolucję jego symboliki, by następnie zainteresować się ponowoczesnym praktykowaniem miasta i zidentyfikować aktualne problemy Krakowa i jego tekstów.
W prezentowanej książce autorzy omawiają sposób składania przysięgi na różnych obszarach Łacińskiej Europy w średniowieczu. Istota samego rytuału polegała na przyjęciu odpowiedniej postawy ciała (najczęściej stojącej lub klęczącej) oraz stosowaniu obowiązujących na danym terytorium gestów, wykonywanych rękoma, dłońmi bądź palcami, przy wypowiadaniu wymaganej formuły. Ważną rolę w ceremonii przysięgi odgrywały przedmioty (ołtarze, księgi zawierające teksty Ewangelii, relikwie, krzyże, krucyfiksy, konsekrowana hostia, korona, słońce itd.), które w jej trakcie wykorzystywano. Przeprowadzona analiza pozwala prześledzić zmiany, którym podlegał ten rytuał na różnych obszarach Europy w X - XV wieku, co daje podstawę do formułowania pytań na temat postrzegania roli i znaczenia przysięgi oraz symboliki stosowanej przy okazji jej składania. Wszystko to umożliwia bliższe przyjrzenie się mentalności ludzi średniowiecza.
Książka proponuje krytyczne spojrzenie na miejsce i funkcje natury w kulturze japońskiej, w perspektywie społecznej, estetycznej i, przede wszystkim, etycznej, przy czym punktem wyjścia są prace trzech współczesnych autorów/autorek japońskich, Takeo Doi, Yuriko Saito oraz Midori Kagawy-Fox. ,,Za nader cenne uważam przedstawienie polskiemu czytelnikowi rewizji powszechnie obowiązującego ,,sentymentalnego"" poglądu na temat wzajemnych odniesień człowieka i natury w kulturze Japonii. Poglądowi temu ulegają nadal sami Japończycy i dopiero w ostatnich latach japońscy badacze, reprezentujący różne dyscypliny i posiadający doświadczenie zdobyte na Zachodzie, podjęli wysiłek analitycznego rozpatrzenia problemu w całej jego złożoności, wskazując na jego - dotąd pomijane - negatywne strony. I tak pozytywny ładunek konotacyjny zawarty w pojęciach takich jak amae czy mono no aware może obrócić się w swe przeciwieństwo, wywołując postawy obojętności wobec przyrody lub też prowadzić do jej wyniszczającej eksploatacji"". ,,...jest to niezwykle interesująca, wręcz porywająca książka..."" prof. dr hab. Krystyna Wilkoszewska Maria Korusiewicz - adiunkt w Katedrze Anglistyki Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej. Doktorat uzyskała w dziedzinie filozofii, jest również anglistką, poetką, tłumaczem literatury anglojęzycznej i artystą plastykiem. Odbyła staż naukowy na Uniwersytecie Stanforda u Rene Girarda. Jest autorką licznych publikacji z zakresu kultury japońskiej, teorii kultury, teorii literatury oraz estetyki.
Kolejny tom serii ,,Edukacja nauczyciela polonisty"" podejmuje zagadnienia szkolnego kształcenia językowego. Wychodząc z założenia, że świat istnieje w języku i wyraża się poprzez język, autorzy rozważają między innymi problemy dotyczące koncepcji, modeli i kierunków szkolnej dydaktyki języka. Jednym z jej fundamentów mogą stać się dokonania współczesnych teorii językoznawczych, funkcjonalnie wykorzystanych w szkolnej praktyce. Zamieszczone teksty przedstawiają sposoby kształtowania i rozwijania uczniowskiej świadomości językowej, której wykładnikiem staje się interpretacja różnych tekstów kultury, a tym samym interpretacja świata. Prezentują praktyczne rozwiązania pozwalające na pokonywanie barier językowych w odbiorze tekstów literackich, a także proponują postrzeganie lekcji w kategoriach dyskursu. Drugą część tomu stanowią poważne i żartobliwe, naukowe i prywatne materiały z uroczystości jubileuszu czterdziestolecia pracy naukowo-dydaktycznej dr Marii Madejowej, badaczki problemów szkolnego kształcenia językowego, kultury języka, szeroko pojętej dydaktyki polonistycznej.
Klasyczne dzieło Juliana Tuwima, nie tylko dla dzieci, w trzech wersjach językowych: polskiej, angielskiej i niemieckiej. Wydanie niniejszej publikacji książkowej jest wspólnym przedsięwzięciem TAiWPN Universitas i Instytutu Książki. Wydawcy dedykują niniejsze dzieło pamięci Albrechta Lemppa (1953-2012), promotora literatury polskiej na świecie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
