Markowska w znakomity sposób tematyzuje euforyczny wydźwięk momentu zakończenia wojny i wyzwolenia, przechodzący stopniowo w nowe formy społecznego i cielesnego dyscyplinowania. [] Empatyczna postawa autorki jest w tekście wyczuwalna wraz z jej dowcipno-ironicznym i nieraz gorzkim stosunkiem do omawianych kwestii; w tym sensie stanowi świadome zaprzeczenie autorytarnego obiektywizmu. Socjalistyczna rewolucja jest w świetle tej książki czymś, w co wszyscy jesteśmy uwikłani, choć nie musimy mieć z tego powodu nieczystych sumień. z recenzji dr hab. Agnieszki Rejniak-Majewskiej Markowska [] formułuje konieczności dla dzisiejszej historii sztuki, postulaty badawcze, które gruntownie przeorają naszą dyscyplinę przesuwając jej dotychczasową trajektorię ku nowym obszarom badawczym i tym samym ku nowym pytaniom. [] Lektura zaproponowana przez Annę Markowską przynosi wiele odświeżających, niekanonicznych, czasem świadomie prowokacyjnych i stawianych na ostrzu noża punktów widzenia, przywołując m.in. dzieła, które nie były wcześniej przedmiotem poważnego namysłu. Wszystko to wytrąca czytelnika z dobrego samopoczucia, zbudowanego na tradycyjnych i dobrze oswojonych ujęciach "tradycyjnej" historii sztuki. To rozbrat ze "starą" historią sztuki. z recenzji prof. dr hab. Marty Leśniakowskiej Anna Markowska - historyczka sztuki, profesorka nauk humanistycznych specjalizująca się w kulturze artystycznej nowoczesności i współczesności. Aktualnie wykłada na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracowała m.in. w muzeum UJ i liceum plastycznym w Krakowie, na uniwersytetach w Poznaniu, Cieszynie, Tomsku i Jerozolimie. Tworzyła efemeryczne pisma. Bywa tłumaczką, redaktorką, kuratorką, krytyczką sztuki, vloggerką. Wydała ostatnio m.in. Dlaczego Duchamp nie czesał się z przedziałkiem (Universitas, 2019).
Wieczory z książkowymi psem, kotem i ich Panią gorąco polecam. Po pierwsze: kocham zwierzaki. Po drugie: wiem, jakie to ważne, abyśmy uwrażliwiali nasze Dzieci na sprawy czworonogów i uczyli ich troski o nie. Sama nie mogę sobie wyobrazić życia bez zwierzaków w domu! Po trzecie: to opowieści pełne humoru i mądrych przemyśleń. Idealne do poduszki i jako inspiracja do niekończących się rozmów z naszymi Dzieciakami 🙂
Martyna Wojciechowska, dziennikarka, podróżniczka
Te zabawne, pełne uroku, prawdy i ciepła historyjki o czworonożnych przyjaciołach sprawią, że po ich lekturze nawet wrogowie zwierząt nabiorą ochoty na sprawienie sobie kota lub psa, a może nawet obydwu jednocześnie. Żałuję, że ta książka nie trafiła wiele lat temu do rąk mojego Taty… może spełniłby moje marzenie o posiadaniu zwierzaka. A teraz w naszym rodzinnym domu jest i pies i… kot. Kto na ich punkcie oszalał – mój Tato! A autorka chyba nas podgląda… Gorąco polecam!
Agnieszka Hyży, prezenterka telewizyjna
Bohaterów wierszyków znam osobiście. Pies jest przyjacielem moich synów. A kot? Do kota mam słabość osobistą, bo sama jestem kociarą. Ich Pani jest moją przyjaciółką i bardzo dzielną kobietą. Autorkę podziwiam za optymizm, ciepło, zabawę słowem i celne puenty. Polecam z całego serca!
Olga Morawska, autorka książek o tematyce górskiej
Marcel Duchamp (1887–1968) „naprawdę zranił wiele osób” – zauważył kiedyś Pontus Hultén. Niespodziewanie – a może właśnie dlatego – Duchamp stał się najbardziej wpływowym artystą XX wieku. Jego procedury (często wymagające ascezy) wyrażalne są w czasownikach: miniaturyzować, umykać, podróżować, stawać-się-niedostrzegalnym. Jego atrybuty – wyrażalne w rzeczownikach – to m.in.: walizka, szachownica, pocięty czepek kąpielowy, dym z cygara. Funkcje jego dzieł to z kolei m.in. analiza statusu quo, multiplikacja oraz wchodzenie w relacje (także jako pośrednik w sprzedaży cudzych dzieł), bo właśnie tworzenie oddolnych sieci, alternatywy sztywnych hierarchii instytucjonalnych było jego domeną jako „szarej eminencji”. Jeśli ktoś dzisiaj narzeka na klikowość sztuki współczesnej, może tym obarczać Duchampa; podobnie zresztą jak ten narzekający, iż artysta odebrał jej elitaryzm…
Duchamp ukazał wielkie projekty nowoczesności jako domenę smutnych ludzi, skłonnych do poświęceń w imię odroczonej przyjemności w odległej przyszłości. Działając w czasach europejskich totalitaryzmów i dwóch wojen światowych, tworzących dychotomiczny świat apodyktycznych prawd my kontra oni, nałożył na dwukolorową mapę obszary o zamazanych konturach, wypełnione niepewnością i dowcipem.
Anna Markowska - historyczka sztuki związana aktualnie z Uniwersytetem Wrocławskim. Autorka książek o sztuce polskiej (Definiowanie sztuki - objaśnianie świata, 2003), amerykańskiej (Komedia sublimacji, 2009), sztuce Krakowa (Język Neuera. O twórczości Jonasza Sterna, 1998; Sztuka w Krzysztoforach, 2000), Wrocławia (Sztuka podręczna Wrocławia, 2018) i tamtejszych neoawangardowych galeriach lat 70. (Permafo, 2012; Galeria Sztuki Najnowszej, 2014), katalogów wystaw współczesnych artystów, m.in. D. Nieznalskiej (Przeszłość, która nie chce przeminąć, 2015) oraz redagowanych książek, problematyzujących sztukę globalną (Trickster Strategies in the Artists' and Curatorial Practice, 2012; Politics of Erasure, 2014, Sustainable Art, 2015).
"Sztuka podręczna Wrocławia" to nie tylko pierwsze całościowe spojrzenie na powojenną sztukę miasta: to także spojrzenie zachęcające do własnego tworzenia i do aktywnego wpisywania się w historię sztuki nawet wówczas, gdy nie jest się artystą. Jak to zrobić? Przepis jest prosty: po pierwsze należy uważnie żyć i bacznie przyglądać się otaczającym przedmiotom: po drugie należy ujrzeć w tych przedmiotach coś wykraczającego poza zwyczajową funkcję i obdarzyć je - a przy tym swoje zautomatyzowane widzenie i myślenie - wolnością.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
