Pochodząca z węgierskiego rodu Arpadów Elżbieta, małżonka landgrafa Turyngii Ludwika IV, a poprzez rodzinne koligacje spokrewniona również z księżnymi polskimi, cieszy się zasłużoną sławą nie tylko w swej ojczyźnie, ale jest popularną świętą w całej niemal Europie (). Profesor Bernadetta Puchalska-Dąbrowska, która od lat zajmuje się jej biografią i jest autorką licznych artykułów na jej temat, przedstawia obecnie pracę, która szeroko dokumentuje jej życie, czasy i pochodzenie kultu. Książka jest nader starannie przygotowaną publikacją, opartą przede wszystkim na źródłach, które zostały znakomicie wykorzystane. Celem pracy prof. Puchalskiej-Dąbrowskiej jest, jak pisze, przedstawienie wizerunku świętej Elżbiety w polskim piśmiennictwie religijnym epok dawnych, i to stwierdzenie znajduje pełne odzwierciedlenie w prezentowanej publikacji. () Biografia świętej jest też okazją do szerokich ekskursów o charakterze kulturoznawczym, jak ten o roli zamku Wartburg. Ważną cechą pracy jest zamieszczenie w niej obszerniejszych nieraz fragmentów dokumentujących charakter i działalność świętej, jak na przykład słynnego zbioru hagiograficznego Złotej legendy Jakuba de Voragine, będącego najpopularniejszym źródłem wiedzy o księżnej Turyngii w średniowiecznej Polsce. Książka posiada również aneks zawierający przekłady m. in. zeznań czterech służących świętej Elżbiety, będących częścią dokumentacji w procesie kanonizacyjnym.(Prof. dr hab. Jerzy Wojtczak-Szyszkowski)
Pałac Leszczyński (1643, 1645) to utwór panegiryczny ułożony z okazji objęcia urzędu starosty generalnego Wielkopolski przez Bogusława Leszczyńskiego. Pochwałę magnata i jego rodu włączył autor w alegoryczną wizję pałacu Sławy, wzniesionego na poznańskim rynku podczas uroczystego wjazdu do miasta. We wspaniałej budowli znajduje się komnata z wizerunkami zasłużonych dla ojczyzny i Kościoła Wieniawitów, stanowiąca alegorię nieśmiertelnej glorii. W wyimaginowanym pałacu bogini wygłasza też laudację nowego generała oraz podejmuje bankietem przybyłych na ceremonię gości.Obecne, drugie wydanie Pałacu Leszczyńskiego przygotowano na podstawie odnalezionego w Szwecji egzemplarza pierwodruku. Opatrzono je nowym wstępem, poprawiono objaśnienia i słownik.
Annibale Orgas należy do grona tych włoskich twórców, którzy na trwałe zapisali się w dziejach kultury muzycznej XVII-wiecznej Rzeczypospolitej. Był pierwszym kapelmistrzem wokalno-instrumentalnej kapeli katedralnej na Wawelu, a później także prepozytem kolegium rorantystów. Zajmował więc najbardziej prestiżowe stanowiska w środowisku muzycznym Krakowa. Jego autorski zbiór Sacrarum cantionum (Roma 1619) zawiera 23 motety przeznaczone na 48 głosów wokalnych i basso continuo. Pod względem stylistycznym kompozycje te reprezentują jeden z nurtów charakterystycznych dla okresu, w którym powstały. Są to utwory wyrosłe na gruncie późnorenesansowej tradycji motetowej, adaptujące jednak w mniejszym lub większym stopniu elementy nowej barokowej stylistyki.
We are proud to present Microcosmus by Franciscus Tidicaeus describing how the man is a reflection of the unique, boundless, and more than extraordinary wisdom of God the Creator, of all-encompassing nature, rightly called a small world; in a pellucid and truly delightful demonstration it is thoroughly expounded and explained, with many a valuable teaching and lesson of nature, presented in a both articulate and eloquent manner.
Melchior Fabricius (15751653) był jezuitą czynnym w Kaliszu, Krakowie, Poznaniu, Jarosławiu, Lublinie, Lwowie, Kamieńcu Podolskim, Rawie Mazowieckiej, Grudziądzu, Łucku, Przemyślu i Brześciu Litewskim. W wielu z tych miast działały w tym czasie jezuickie bursy muzyczne, kultywujące całkiem wysoki poziom kultury muzycznej. Jedyną znaną obecnie kompozycją muzyczną Fabriciusa jest Magnificat primi toni a 8, zanotowany w piątym tomie tabulatury pelplińskiej. Utwór ten, utrzymany w zachowawczej konwencji polichóralnej, wykorzystuje środki świadczące o dość dobrych umiejętnościach kompozytorskich jego autora.
Adam Burski (Adamus Bursius) fut un modeste professeur de philosophie a l'Academie de Zamość, une institution humaniste d'enseignement superieur. A ses heures libres, il composa un ouvrage etonnant, tant par sa composition que par l'erudition et l'originalite de sa perspective de recherches. La Dialectica Ciceronis, ancree dans un monde profondement humaniste, parut lorsque celui-ci, en pleine mutation, s'interessait deja aux horizons nouveaux. L'ouvrage ne connut qu'une edition en 1604 et, a ce qu'il semble, Demetra presque inconnu de ses contemporains et de la posteriorite, jusqu'au XXe siecle, ou il fut redecouvert, notamment grace aux travaux sur la logique stoicienne.
... la logica, che lo strumento dell'intera filosofia e conviene si estenda fin l dove quest'ultima si estende, la medicina di tutta l'anima ed la sua perfezione in senso strumentale. cio quella che con i suoi strumenti d forma alla ragione, in modo che questa possa realizzare correttamente la sua funzione in tutte le azioni eźoperazioni dell'intelletto mediante le quali ha luogo l'apprendimento
Książka, którą oddajemy w Państwa ręce, jest edycją dwóch traktatów łacińskich z zakresu filozofii moralnej, powstałych w kręgu polskich antytrynitarian na przełomie XVI i XVII wieku: Ethica Aristotelica Jana Crella oraz De veritate Adama Gosławskiego. Polscy antytrynitarianie, zwani również braćmi polskimi, arianami czy też socynianami, kwestionowali nie tylko boskość Chrystusa i koncepcję Ducha Świętego jako Osoby Boskiej, ale również uważali za absurdalne wiele innych fundamentalnych dla chrześcijaństwa dogmatów, takich jak grzech pierworodny czy podstawowe założenia dotyczące odkupienia i zadośćuczynienia. Od ok. 1600 roku ich główną siedzibą stał się Raków, niewielkie miasteczko niedaleko Kielc, które bardzo szybko przeobraziło się w tętniący życiem socyniański ośrodek intelektualny z własną Akademią i drukarnią. Z Rakowem swoje życie związali bohaterowie niniejszej publikacji: Crell jako rektor i wykładowca Akademii oraz Gosławski jako jeden z jej kierowników i opiekunów.
Bułgarzy szczycą się pewną legendą. Według niej, Bułgar podczas rozdawania krain pracował pieczołowicie cały dzień i nie słyszał, kiedy Bóg wzywał go do siebie. Spóźnił się i usłyszał, że Stwórca zdążył już rozdać wszystkie tereny. Smutny już miał odchodzić, kiedy Bóg zawołał go z powrotem i w nagrodę za pracowitość ofiarował mu kawałek raju, który chciał zostawić sobie. Tym rajem miała być Bułgaria.Czy tak jest rzeczywiście? O Bułgarii, o podróżach po jej krańcach, o bułgarskiej mentalności, kulturze, tradycjach i zwyczajach opowie Wam w swojej relacji podróżniczej, przeplatanej opowieściami o spotkaniach z mieszkańcami, humorem i ciekawostkami - Marta Gajęcka - z wykształcenia i zamiłowania bułgarystka, pasjonatka podróżowania, bushcraftu i urban exploringu.
Opella de Passione Domini to unikatowo zachowany cykl dwunastu kompozycji muzycznych wykonywanych podczas medytacji pasyjnych jezuickiej sodalicji Zwiastowania NMP we Wrocławiu. Teksty słowne do tych medytacji napisał prefekt tejże sodalicji, Johannes Thamm (17191787), pełniący tę funkcję również po ogłoszeniu kasaty Towarzystwa Jezusowego na Śląsku (1776). Autorem muzyki do kolejnych recytatywów i arii był zaś najprawdopodobniej uczeń Thamma, Anton Weigang (17511829) jeden z najlepszych kompozytorów czynnych na przełomie wieków XVIII i XIX na terenie Śląska i Ziemi Kłodzkiej. Niniejsza edycja stanowi rekonstrukcję słowno-muzycznej struktury całej kompozycji zachowanej w dwóch rękopiśmiennych kopiach pochodzących ze zbiorów klasztoru kanoników regularnych we Wrocławiu, a przechowywanych obecnie w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie.
Opella de Passione Domini to unikatowo zachowany cykl dwunastu kompozycji muzycznych wykonywanych podczas medytacji pasyjnych jezuickiej sodalicji Zwiastowania NMP we Wrocławiu. Teksty słowne do tych medytacji napisał prefekt tejże sodalicji, Johannes Thamm (17191787), pełniący tę funkcję również po ogłoszeniu kasaty Towarzystwa Jezusowego na Śląsku (1776). Autorem muzyki do kolejnych recytatywów i arii był zaś najprawdopodobniej uczeń Thamma, Anton Weigang (17511829) jeden z najlepszych kompozytorów czynnych na przełomie wieków XVIII i XIX na terenie Śląska i Ziemi Kłodzkiej. Niniejsza edycja stanowi rekonstrukcję słowno-muzycznej struktury całej kompozycji zachowanej w dwóch rękopiśmiennych kopiach pochodzących ze zbiorów klasztoru kanoników regularnych we Wrocławiu, a przechowywanych obecnie w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie.
Jednym z aktywnie działających w XVIII wieku na ziemiach Rzeczypospolitej misjonarzy, który zyskał opinię wielkiego kaznodziei, był ksiądz Szymon Majchrowicz (17171783), jezuita, pisarz polityczny i religijny, autor druku o treści katechetycznej zatytułowanego Nauka zbawienna na missyi Societatis Jesu zwyczayna (Lwów 1767). Publikowany w niniejszej edycji w postaci faksymile unikatowy egzemplarz tego dzieła umożliwia poznanie jezuickiego repertuaru wernakularnego wykorzystywanego co najmniej od lat 60. XVIII wieku w praktykach religijnych misjonarzy Towarzystwa Jezusowego na południowo-wschodnich obszarach osiemnastowiecznej Rzeczypospolitej, na terenie współistnienia obu obrządków katolickich: rzymsko- i greckokatolickiego. Zamieszczone w tym wydawnictwie przekazy tekstów pieśni religijnych (bez zapisów nutowych) należą w większości do polskiego repertuaru rzymskokatolickiego powstałego na przestrzeni XVII i XVIII wieku.
Teatr to ważny element rzymskiej rzeczywistości, ale znakomita część związanych z nim zagadnień pozostaje nie do końca zgłębiona. Prezentowana publikacja stara się jednoznacznie rozwiązać pewne kwestie albo postawić najbardziej prawdopodobne hipotezy dotyczące sposobu organizacji ludi scaenici za czasów Plautusa i Terentiusa. Analiza źródeł, którymi jest dwadzieścia jeden dzieł Plautusa oraz sześć utworów Terentiusa, ma wykazać gdzie, kiedy i w jaki sposób inscenizowano wspomniane komedie. Publikacja podzielona została na trzy części. W pierwszej omówiona została geneza i rozwój palliaty. Ponadto przedstawione zostały biografie komediopisarzy oraz tradycja i stan zachowania ich dzieł. W kolejnej części omówiono dni i miejsca, w których je pokazywano oraz wykazano jakich przygotowań wymagało wystawienie komedii. W trzecim rozdziale zbadano wizualną stronę spektaklu, czyli wygląd rzymskiej scaena, skład trupy teatralnej, kostiumy aktorów oraz muzykę towarzyszącą występom.
Katarzyna Wojtalik jest filologiem klasycznym, historykiem i lektorem języka polskiego. Prowadzi badania nad historią teatru rzymskiego, żywotami wczesnochrześcijańskich ascetek oraz kultem świętych w późno antycznej Galii.
Niniejsza monografia ma na celu uzupełnienie poważnej luki, jaką jest brak całościowego studium źródłowego z pełnym zestawieniem rzeczywistych nawiązań do ofiary krwawej w zachowanych tekstach tragicznych piątego wieku.
Celem publikacji jest stworzenie źródłowej podstawy do ewentualnego krytycznego przeglądu dotychczasowych interpretacji zjawiska ofiary, które dominują w nauce od lat sześćdziesiątych. Stanowi ona filologiczną fenomenologię ofiary w greckiej tragedii, obejmując wszystkie nawiązania do rytu ofiarnego w zachowanych tekstach dramatycznych – podaje ich tekst oryginalny, nowy autorski przekład, uwzględniający techniczną terminologię religijną w sensie ścisłym, oraz szeroki kontekstowy komentarz – filologiczny, kulturowy, religioznawczy i – tam, gdzie to możliwe i uzasadnione – historyczny. Jakkolwiek celem tego opracowania nie jest ani potwierdzanie, ani obalanie istniejących teorii ofiary w ogólności, czy też koncepcji roli ofiary w tekstach dramatycznych w szczególności, to jednak nie można uniknąć odniesień do rozległej literatury przedmiotu.
Praca ta powstała w ramach projektu „Ofiara krwawa w Grecji starożytnej w świetle danych filologicznych”, realizowanego w Uniwersytecie Jagiellońskim.
Niniejsza monografia została opracowana w ramach projektu badawczego Ofiara krwawa w Grecji starożytnej w świetle danych filologicznych, zrealizowanego w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.Przedmiotem zawartych w niniejszym tomie komentarzy są wzmianki o rytuałach ofiarniczych w dziełach pochodzących ze zbioru określanego tradycyjnie jako Corpus Platonicum, zawierającego pisma Platona i anonimowych naśladowców jego myśli i stylu.
Niniejsza monografia została opracowana w ramach projektu badawczego Ofiara krwawa w Grecji starożytnej w świetle danych filologicznych, zrealizowanego w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.Jedenaście rozdziałów poświęconych jest zachowanym komediom Arystofanesa, zaczynając od Ptaków i Pokoju dwóch najistotniejszych utworów z punktu widzenia badań nad ofiarą krwawą. Pozostałe teksty cytowane są z zachowaniem kryterium chronologicznego. Każdy rozdział rozpoczyna krótki wstęp, zawierający istotne dla niniejszego opracowania informacje. Dalej następują passusy ułożone w kolejności ich występowania w tekście komedii. Gdy jest to wskazane, cytat poprzedzony jest krótkim wyjaśnieniem, po którym przychodzi tekst oryginalny, przekład mojego autorstwa (raczej filologiczny niż artystyczny, uwypuklający istotne sformułowania z punktu widzenia badań nad ofiarą) i komentarz do całości lub poszczególnych wersów i sformułowań. Ostatni rozdział zawiera fragmenty komedii starej autorstwa różnych poetów. Jego układ opisany jest w osobnym wstępie.
Table of Contents
Robert Parker (University of Oxford) Introductory Remarks
Scott Scullion (University of Oxford)
Penal Sacrifice
Włodzimierz Lengauer (University of Warsaw)
Piety and Sacrifice in Greek Religion
Gunnel Ekroth (Uppsala University)
Holocaustic sacrifices in ancient Greek religion:
Some comments on practice and theory
Vinciane Pirenne-Delforge (University of Liège)
Pure and Impure Ancestors at Selinous: a note on Greek theology
Richard Seaford (University of Exeter)
On Vedic Sacrifice, and its Differences from Greek Sacrifice
Krzysztof Bielawski (Jagiellonian University)
Animal Sacrifice in Eleusinian Inscriptions of the Classical Period
Bartłomiej Bednarek (University of Warsaw)
Whole and ground: krithai and alphita. Prolegomena
Przemysław Biernat (Jagiellonian University)
Sacrificial bricolage in Plato's Critias
Lech Trzcionkowski (Jagiellonian University)
Sacrificial Terminology and the Question of Tradition
and Innovation in Greek Animal Sacrifice
Postać Bedy zwanego Czcigodnym i recepcja jego utworów w dawnym piśmiennictwie polskim nie była dotąd przedmiotem opracowania monograficznego (...). Biorąc pod uwagę rolę, jaką odegrała jego twórczość nie tylko dla społeczności brytyjskiej, ale dla całej Europy, niniejsza pozycja budzi zrozumiałe zainteresowanie.
W pierwszej części przedstawiona została sylwetka i twórczość Bedy Czcigodnego, jak również miejsce anglosaskiego pisarza w polskim piśmiennictwie religijnym od XVI do XVIII wieku.
W części drugiej zaprezentowano bohaterów Historii kościelnej narodu angielskiego Bedy,obecnychw rodzimym piśmiennictwie wzmiankowanego okresu. I właśnie ta część budzi największe zainteresowanie, bowiem z tak szczegółowym omówieniem postaci występujących w kroniceangielskiego uczonego, a znajdujących swoje odniesienia w twórczości polskich pisarzy XVI–XVIII stulecia, do tej pory czytelnik się nie spotykał.
prof. dr hab. Jerzy Wojtczak-Szyszkowski
Bernadetta M. Puchalska-Dąbrowska, dr hab., absolwentka filologii polskiej i angielskiej. Pracownik Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu w Białymstoku. Zainteresowania naukowe: dawne piśmiennictwo religijne, motywy brytyjskie w literaturze polskiej XVI–XVIII wieku, pamiętnikarstwo epok dawnych.
Przedmiotem niniejszej publikacji jest unikatowa w skali światowej kolekcja muzykaliów, zgromadzona w XVII wieku we wrocławskim gimnazjum św. Elżbiety. Zbiór ten, obejmujący 399 druków muzycznych z lat 16061665 oraz 5 podobnie datowanych rękopisów, od wielu lat jest przedmiotem żywego zainteresowania muzykologów i muzyków w wielu krajach świata; jak dotąd nie doczekał się jednak całościowego opracowania. Bogaty repertuar tej kolekcji (przeszło 8000 utworów) opisany tu więc został w formie katalogu, poprzedzonego nieco rozleglejszym niż zwykle wstępem historyczno-kulturowym. Mamy nadzieję, że publikacja taka umożliwi podjęcie szerzej zakrojonych studiów nad kulturą muzyczną Wrocławia, środkowoeuropejską recepcją bezcennej spuścizny włoskiego Seicenta, a także prac nad edycją wybranego z niej repertuaru oraz przywróceniem go współczesnej kulturze muzycznej za pomocą koncertów i nagrań.
Porfiriusz z Tyru, neoplatonik, wybitny intelektualista okresu Cesarstwa Rzymskiego, znany jest jako zwolennik i propagator tradycyjnej religii pogańskiej w czasach wzrastającej dominacji chrześcijaństwa. REINKARNACJA U PORFIRIUSZA Z TYRU: Z DODANIEM TRAKTATU DO GAUROSA CZYLI JAK DUSZA OŻYWIA EMBRIONY ORAZ FRAGMENTÓW jest pierwszą monografią na temat wędrówki dusz w neoplatonizmie III wieku. Według pisarzy wczesnochrześcijańskich Porfiriusz odrzucił doktrynę platońsko-pitagorejską, zgodnie z którą dusze rozumne wcielają się co 1000 lat w ludzi lub w zwierzęta, na rzecz rewizji chaldejskiej, według której dusze ludzkie wcielają się w ludzi, ale nie w zwierzęta. Autorka Ewa Osek udowadnia, że nie jest to prawdą, gdyż Porfiriusz do końca życia nie zmienił poglądów na temat reinkarnacji, trwając przy tradycyjnych dogmatach pitagorejskich. DO GAUROSA CZYLI JAK DUSZA OŻYWIA EMBRIONY to traktat przypisywany lekarzowi Galenowi z Pergamonu, lecz faktycznie napisany przez filozofa Porfiriusza z Tyru w latach 270275. Problematyka apokryfu wpisuje się w dyskusję na temat metempsychozy przedstawionej w niniejszej monografii. Traktat Do Gaurosa w przekładzie autorskim, pierwszym na język polski, został zamieszczony wraz z greckim tekstem oryginalnym w drugim tomie książki. FRAGMENTY są wyborem tekstów źródłowych dotyczących transmigracji, inkarnacji i animacji. Pochodzą one z kilku innych traktatów Porfiriusza, m.in. komentarza do mitu Era u Platona, o Styksie i o duszy, a także z pism wcześniejszych autorów komentowanych przez Porfiriusza, m.in. Platona, Heraklidesa Pontyjskiego, Plutarcha, Numeniusza, Plotyna, jak również z późniejszych referujących poglądy Porfiriusza, m.in. Jamblicha, Nemezjusza, Proklosa, Makrobiusza, Stobajosa, Eneasza Sofisty, Damascjusza, Psellosa. Fragmenty w tłumaczeniu autorskim zostały włączone do drugiego tomu publikacji i są prezentowane w układzie bilingwicznym: grecko-polskim lub łacińsko-polskim.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
