Książka podróżnicza opowiadająca o projekcie podróżniczym pod tym samym tytułem. Opisuje ona historię podróży śladem polskiego badacza Jana Kubarego. Historia jego życia jest dość skomplikowana, gdyż los rzucał go po całym świecie. Jednak obszarem jego badań najczęściej były wyspy Pacyfiku, a w szczególności Mikronezji.Celem wyprawy była wyspa Pohnpei, na której Kubary mieszkał i miał plantację, oraz na której zmarł w niewyjaśniony dotąd sposób. Podczas poszukiwań autorka dotarła do materiałów wyjaśniających tę zagadkę, oraz tego dlaczego, gdy kilkanaście lat po jego śmierci otwarto jego trumnę, okazała się ona pusta. Katarzyna Piec udała się do Mikronezji szukać śladów obecności Polaka. Jej celem było także poznanie tego nieodkrytego jeszcze zakątka świata, zwłaszcza przez polskich podróżników.Opisując swoje przygody, dzieli się z czytelnikami wiedzą zdobytą na temat wyspy, subiektywnymi spostrzeżeniami i wnioskami tak, by czytelnicy również sami poznali wydawałoby się rajskie życie na końcu świata.Zabiera także do najciekawszego miejsca na wyspie do kamiennego miasta Nan Madol. Nikt dokładnie nie wie jak i dlaczego zostało zbudowane. Kubary prowadził tam swoje badania i wiele znalezionych eksponatów chciał wysłać statkiem do muzeum Godeffroy'a. Niestety rozpętał się sztorm i wszystkie eksponaty zatonęły. Oczywiście mieszkańcy wyspy wiązali to z klątwą Nan Madol, która miała dosięgać każdego, kto ośmielił się zakłócić spokój tego miejsca.Moja pierwsza wyprawa Mikronezyjska zakończyła się pełnym sukcesem. Zamknęłam historię Jana Kubarego. Książka ta jest efektem podróży, która zmieniła moje życie i która zapoczątkowała całkiem nowy rozdział w moim życiu. Dzielę się tam swoimi doświadczeniami, które może zainspirują innych i skłonią ich do znalezienia swojej drogi.Co to jest sakau? Jak się wspiąć na szczyt góry w klimacie tropikalnym i nie umrzeć? Jak ukraść psa z raju? Czy ugryzienie przez świętego węgorza to zaszczyt? Czy Kubary chciałby zostać odnaleziony i co się stanie, jeśli zostanie się na noc w tajemniczym mieście Nan Madol, o którym istnieniu gdzieś pośród dżungli, wie niewielu?Przygody, tajemnice, tropikalny klimat oraz opowieść o nieznanej wyspie i historii Polaka opisana lekko i przyjemnie.
Książka składa się z trzech niepowiązanych tekstów. Pierwszy, tytułowy, próbuje przenieść na obszar religiiidee minimalizmu wzięte z muzyki i sztuki. Drugi na podstawie fenomenów mistyki gór i mistyki sztukiwprowadza na scenę mistyki nowego aktora świeckiego. Trzeci to uwagi, czasami krytyczne, czasamientuzjastyczne, do wybranych aspektów myśli A. de Mello. Ryszard Popiołek, urodzony w 1958 r.,absolwent socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, przez 2 lata studiował też, jako drugi fakultet, filozofię.Lubi zajmować się rozważaniami dotyczącymi religii.
W tej książce prawdy teologiczne przełożone są na sytuacje, które znamy z codziennego życia. Posługującsię obrazami skłóconych stron monety, nieufnej mrówki, czy służącej w kościele kobiety, autorka tłumaczykwestie związane z dobrym życiem i duchowością. Jej przypowieści poruszają problematykę grzechów,rozpoznawania w życiu Boga oraz wieczności. To krótkie, przystępne historie, zaprezentowane w niezwykleprzystępny sposób. Są one trafnie spuentowane za pomocą komentarza autorki lub fragmentu z Biblii.Rozkładaj prawidłowo priorytety w zyciu, nie zapominaj, ze fundamenty sa najwazniejsze, one trzymajacały dom! Julia Golovchyn - z zawodu dziennikarz, teolog, pisarz oraz kaligraf. Wolontariuszka FundacjiCaritas i Międzynarodowego Stowarzyszenia Wsparcia Ukrainy. Mieszka i studiuje w Wiedniu. To piąta wdorobku książka autorki. Do tej pory opublikowała trzy części Przysłów w języku ukraińskim. W 2017 rokuwydała cztery tomy, a także wersję audio i wideo Przypowieści, w wersji dla osób niesłyszących iniewidomych. Latem 2018 roku o Przypowieściach usłyszał świat. Inspirowane Biblią opowiadania JuliiGolovchyn można usłyszeć w radiu oraz znaleźć je w Internecie. Zostały przetłumaczone na językniemiecki, angielski, francuski i polski, zwyciężając w wielu konkursach literackich.
To książka dla osób, którym w odchudzaniu nic już nie jest w stanie pomóc, a wszystkie diety wydają siębyć zbyt restrykcyjne aby je stosować. Jeśli nie masz zielonego pojęcia o tym, jak być zdrowym i szczupłymto Autor książki ""Wymarzona waga i wygląd"" proponuje dla Ciebie rozwiązanie. Jest ono jednocześnieproste i skuteczne. Sam borykał się z problemem nadwagi aż usłyszał o sposobie odżywiania, który nazwałniełączeniem. Jadł to, co lubił, smacznie, cztery razy dziennie, do syta i tracił kilogramy! Nie jest toabsolutnie żadna dieta, gdyż niczego się w niej nie zakazuje i niczego nie nakazuje. Opiera się na kilkuzasadach, które zostały szczegółowo opisane w książce. (Wydawca informuje, że treści zawarte w książceAdriana Motyczyńskiego Wymarzona waga i wygląd bez wysiłku i diet są wyrazem wyłącznie osobistychdoświadczeń i poglądów autora oraz nie stanowią one rekomendacji medycznych i dietetycznych.)
Lilia nie jest typową powieścią o czasach wojny. To opowieść o skromnym i prostym sercu kobiety, która u schyłku swego życia jest gotowa otworzyć je przed samą sobą.
Lili – główna bohaterka – dostrzega wiele radości w życiu na wsi, zachwycając się jej pięknem. Miłość rodziców, przyjaźń i ciężka praca zrobiły z niej silną kobietę. Była świadkiem okrucieństw wojny. Leżąc na łożu śmierci, przy jednym wspomnieniu zatrzymuje się na dłużej. Widzi je przed swoimi oczami i łza, która spływa po jej pomarszczonym policzku, otwieraj jej serce… Wraca do czasów szaleńczej miłość, oddanej przyjaźni i odwiecznej tęsknoty, która towarzyszyła jej przez całe życie.
Justyna Domańska-Anacka – ur. w 1988 r. w malowniczym miasteczku Gołdap w województwie warmińsko-mazurskim. Obecnie mieszka w Anglii. Wolny czas spędza czytając książki i chodząc po polskich górach. Powieść Lilia to debiut literacki autorki.
Ta książka traktuje o mnie, o Sylwii. Gdy miałam siedem lat, jeździłam tramwajem do dziadków, żeby nie być w domu z rodzicami; nie mogłam unieść tego, jak mnie traktowali, jak wykorzystywali mnie do wszystkiego, rządzili mną. Wiele lat później uciekałam przed mężem nad morze, bo nie mogłam unieść obowiązków, które mi narzucił, ciągłego mobilizowania, jego złośliwości, niezadowolenia i lenistwa. Opisałam tu moje kroki wychodzenia z bycia zależną, podległą mojemu mężowi. Poznasz również moje pragnienia i to, co już zdążyłam osiągnąć. Napisałam też o mojej pracy, o neurologopedii, o chorych dzieciach i dorosłych - cierpiących na autyzm, aspergera, alzheimera i nie tylko. I o tym, jak bardzo kocham swoja pracę. Dzielę się także swoją intymnością, moimi randkami, relacją z mężczyzną, bliskością z drugim człowiekiem. Ale i smutną samotnością... Przeczytaj, poznaj mnie, warto. Sylwia Kot - ur. w Gostyninie w 1969 r. Mieszka w Poznaniu. Dyplomowana neurologopedka, pedagog, terapeutka słuchu i promocji zdrowia. Ukończyła Wydział Nauk Edukacyjnych na kierunku pedagogika (Studia Podyplomowe Promocji Zdrowia i Psychoterapia) na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ponadto skończyła studia podyplomowe w zakresie nauczania początkowego na UAM w Poznaniu, a także Wyższą Szkołę Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu - kierunek logopedia, oraz kierunek neurologopedia na WSEI. Pracowała w szkole, w szpitalu GPSK w Poznaniu z niemowlakami, w CSDz z dziećmi z autyzmem, zespołem Aspergera, FASD, chorobami genetycznymi. Odbyła praktyki z pacjentami m.in. po udarach i z porażeniem mózgowym. Szczególną troską otacza dzieci z zaburzeniami w funkcjonowaniu w życiu codziennym. Jej słabość to jeżdżenie pociągiem i pisanie książek, bieganie, kawa z mlekiem, lody, pływanie i niskie góry. Rozczula się na widok babuni niosącej ciężką siatkę z zakupami, natychmiast spieszy z pomocą. Wierzy w człowieka. Jej sens życia to bycie wśród ludzi, pomoc im i nieustanne uczenie się.
Szmer wiatru to książka powstała na podstawie zapisów rozmów prowadzonych przy użyciu komputera pomiędzy ojcem i jego autystycznym, niemówiącym synem. Michał opowiada, czym według niego jest autyzm i w jaki sposób autyści różnią się od innych ludzi. Opisuje, jak on postrzega współczesny świat. W centrum jego zainteresowań pozostaje człowiek, którego złożonością bytu wydaje się być zafascynowany. Porusza przy tym tak ważne tematy, jak miłość, szczęście, prawda, zdolność myślenia, zaufanie, wiara w Boga. Opisuje przeżycia duchowe, jakich doświadczał w podróżach do Rzymu i do Ziemi Świętej, dyskutuje z ojcem na temat określonych fragmentów Biblii. Posługuje się przy tym często krótkimi opowiadaniami lub wierszami. W jego rozważaniach częste są odniesienia do Istoty Wyższej, którą utożsamia on z Osobą Jezusa, nazywając Go Panem Sumienia bądź Wielkim Łowcą Sumień. Kiedy według Michała Wielki Łowca Sumień stał się Panem Sumienia? odpowiedź na to i wiele innych pytań znajdzie Czytelnik na łamach tej książki. Michał Rutkowski, dwudziestokilkuletni, niemówiący autysta. Absolwent Zespołu Szkół Specjalnych przy ul. Tarchomińskiej w Warszawie. Od 10. roku życia porozumiewa się za pomocą komputera. Wraz ze swoim ojcem jest współautorem książki Trzy pustynie, wydanej w 2014 roku. Andrzej Rutkowski, ojciec Michała, lekarz.
Jeżeli jesteś typem osoby, która może spać gdziekolwiek, nie myc´ się kilka dni, jeść to, co sama sobie przyrządzi – to opisany tu sposób podróżowania jest dla Ciebie. Jeżeli nie – to masz okazje? przeczytać o tym, co robią tacy jak my. Może się przekonasz lub zainspirujesz. Wbrew pozorom nie jest nas tak mało, a nasz sposób podróżowania nie jest czymś ekstremalnym – przynajmniej dla nas.
Islandia stopem to dziennik z pierwszej z trzech tego typu wypraw na wyspę lodu i ognia. Wyjeżdżaliśmy z planem okrążenia wyspy, w trakcie pobytu jednak nasza trasa ulegała ciągłym modyfikacjom. Zachwyceni surowym krajobrazem spędziliśmy część podróży, przemierzając pieszo islandzkie góry, pustkowia i parki narodowe. Korzystając z sugestii miejscowych, jechaliśmy w miejsca, których w ogóle wcześniej nie braliśmy pod uwagę. Spełniliśmy swoje marzenie, choć nie plan zaliczenia całej pętli. Nadrobiliśmy kolejnym razem…
Alice, główna bohaterka pracuje w biurze adwokackim. Jej marzenia to podróże. Zupełnie przypadkiem dostaje angaż w PLL LOT jako stewardesa pokładowa. Zaczynają się wyjazdy służbowe i prywatne. Spotyka Toma, lecz po kilku latach jej serce kradnie Greg. Wyjeżdża do Szwajcarii i Monako. Wkrótce podczas ich pobytu w Bejrucie poznaje Bernarda. Wybucha wojna w Libanie. Czy Bernard pomoże jej uciec do wolności? Jej kolorowe, a także dramatyczne życie jest pełne niespodzianek, miłości, przyjaźni, połączone wieloma komplikacjami, które musi rozwiązać sama.
Książka opowiada o dziewczynie wchodzącej w dorosłe, pełne zawirowań życie. Daria, mimo młodego wieku, dzięki wrodzonemu uporowi walczy z przeciwnościami. Czy uda jej się… Autorka pokazuje różne oblicza ludzi, którzy grają swe role życiowe jak w filmie.
Dorota Rośczak-Urbaniak urodziła się w 1968 roku w Kaliszu. Uczyła się w szkole średniej rolniczej, potem zdobyła licencjat z rachunkowości i tytuł magistra logistyki. Szukając swojej drogi życiowej, pracowała na różnych stanowiskach. Potem urodziła trójkę dzieci i zajęła się ich wychowywaniem. I właśnie wtedy odkryła pisanie, bo jak sama mówi – lubi obserwować ludzi.
Książka Iran. Przewodnik po kraju ajatollahów powstała z inspiracji wielokrotnymi podróżami po tym egzotycznym i pozornie nieprzyjaznym turystom kraju. Autor próbuje stworzyć kompendium wiedzy o Iranie, rozproszonej w bogatej, lecz trudno dostępnej literaturze w języku polskim. Książka ma zachęcać do podróży, a jednocześnie w miarę obiektywnie objaśniać historię, kulturę i obyczaje tego wielkiego kraju. Adresowana jest do coraz liczniejszej grupy turystów odwiedzających Persję za pośrednictwem biur podróży. Także osoby podróżujące indywidualnie znajdą tu wiele praktycznych informacji i porad, poczynając od opisów 15 najważniejszych miast, po kuchnię i szczegóły dotyczące zwiedzanych obiektów.Autor, nie kryjąc swojej sympatii dla Iranu i Irańczyków, polemizuje z niektórymi obiegowymi opiniami i oficjalną propagandą.
Drogi Czytelniku:
Wiersze, które oddaję w Twoje ręce, są poezją o zabarwieniu obyczajowym, odzwierciedlającą otaczającą mnie rzeczywistość. Szukając mądrości i rozsądku w życiu, codziennym, człowieka. Podąża ona: płynie twórczo, meandrując leniwie jak przysłowiowa rzeka wspomnień, pomiędzy zawiłościami ludzkich losów, po to aby wreszcie wpaść w rwący nurt rzeki teraźniejszości. Zadając sobie: U porogu swojej śmierci interpretacyjnej w morzu przyszłości. Pytania na które i tak nie znalazła odpowiedzi, bo ich w nim nie było.Do czego może doprowadzić anarchia środowisk, niespójnych konwersyjnie a co za tym idzie, światopoglądowo? I jaki ona może mieć w pływ na człowieka, budującego swój wizerunek etyczny. Iluzorycznie podpierając go konfucjanizmem, porównywanym semantycznie do aksjomatów zapisanych w dziale: Historia literatury chrześcijańskiej ? „Patrystyka” ? edytowanego ściśle dla gnostyków Kościoła katolickiego? Oraz jak na skutek manipulacji właśnie tymi dogmatami przez wspomniane na początku tekstu, środowiska o przeciętnej percepcji umysłowej. Powstały empirycznie, a nie studyjnie ? gnostycznie ? „Paradogmaty”. Na skutek których, poszczególne warstwy społeczne, antagonizując się we własnych środowiskach. Zaczynają ? podparte instrumentarnym, postępowaniem, ekonomicznym ? konglomerat ? wchodzić realnie w nurt filozoficzny: zwany taoizmem środowiskowym. Pełnym zaprzeczeń, potwierdzeń i anomalii interpretacyjnych.A, czy to jest odruch obronny? Który przejawiają społeczeństwa na całym świecie ? zwłaszcza w Europie ? czy wymuszany na nich, nowy trend socjalizmu narodowego, bądź radykalizmu, a nawet wręcz ekstremizmu środowiskowego ? być może dla osiągnięcia, wyższego stadium rozwoju duchowego, tych społeczeństw. W dużej mierze dotyczącego grup hermetycznych w nich egzystujących i niekoniecznie z nimi koegzystujących ? konformizm relatywny… impersonalny ? Zajmujących się nauczaniem twórczym. Pokolenia ludzi, żyjących w transcendencji, a zarazem niemogących przekroczyć bariery metafizycznej, zawartej w pojęciu transcendentny ? myślący, wynalazczy, interferencyjny, ogólnoludzki ? Czas pokaże.Jacek Caban
Książka jest dziennikiem miesięcznej wyprawy rowerowej dookoła Islandii, jaką odbył autor w 2016 roku. Podróżnik opisuje oszałamiającą przyrodę wyspy, specyfikę mijanych miejscowości, trud jazdy objuczonym rowerem, a także spotkania z innymi obieżyświatami, których wielu przemierza islandzkie pustkowia. Pozycja zawiera wiele porad praktycznych (ceny, miejsca noclegów, ewentualne zagrożenia na trasie, warunki pogodowe, kwestie sprzętowe itp.) i będzie doskonałą pomocą dla osób pragnących odwiedzić krainę wulkanów i gejzerów na rubieżach Europy. Całość ilustruje kilkadziesiąt kolorowych zdjęć z wyprawy.
Polecam zwiedzenie Islandii. Zachęcają krajobrazy niespotykane w Europie, a także świetnie zorganizowane społeczeństwo i państwo, które osiągnęło wysoki poziom zamożności i rozwoju mimo skrajnie niesprzyjających warunków życia mieszkańców.
Autor
Karol Ryszard Spiżewski – rocznik 1949, jest obecnie emerytem. Posiada wyższe wykształcenie techniczne, przez 30 lat prowadził samodzielną działalność gospodarczą w zakresie konsultingu gospodarczego.
W okresie studiów i po studiach zajmował się turystyką górską. Przebył wszystkie pasma górskie w Polsce, Słowacji, Rumunii i Bułgarii.
Od 2004 roku zajmuje się turystyką rowerową. W ten sposób samodzielnie odwiedził Szwecję, Danię, okrążył kraje Beneluksu i Francję. W 2018 roku odbył samotną wyprawę rowerową wzdłuż dolin Renu i Rodanu trasą rowerową E15 i E17 oraz dalej Lazurowym Wybrzeżem do Nicei.
W jego wyprawach szczególne znaczenie mają miejsca związane z historią Europy, takie jak plaże normandzkie, pole bitwy pod Waterloo, zamki nad Loarą, miejsce pobytu Vincenta van Gogha w Arles, nekropolia królewska w Roskilde.
Koniec lutego 2014, Warszawa. Jesteśmy na lotnisku. Polka, Szwajcar i Francuz. Przed nami lot do Kutaisi w zachodniej Gruzji. Tam wszystko się zaczyna. Wszystko to, czego nie dało się przewidzieć. W co można uwierzyć tylko wtedy, kiedy przeżyje się to osobiście.
Już na początku naszej podróży okazuje się, że będę tłumaczyć na rosyjski za nas troje. Teraz znów staję się głosem naszej trójki, polskim głosem. Żeby wydobyć tę opowieść z chaosu – tętniącego życiem jak skrzyżowanie ulic w centrum Tbilisi, z orientalnej baśni, w której żyliśmy – uduchowionej jak Ararat… i żeby zamknąć ją w książce, specjalnie dla Was.
Zabierzecie się z nami w podróż samochodami przypadkowo spotkanych gruzińskich i armeńskich kierowców, z których jedni zasłużyli na awanturę, a z innymi żal było się rozstać, choć koła ich zdezelowanych BMW ledwie toczyły się od zabytku do zabytku. Zobaczycie, co świeci nocami na wzgórzach Tbilisi, co zapiera dech w piersiach, kiedy na granicy Gruzji z Rosją rozstępują się chmury i mgła, dlaczego impreza w klubie udała się, ale nie temu, kto na nią namawiał, do czego – po usłyszeniu odmowy strażników – przekonałam imama perskiego meczetu w Erywaniu i na jakie zaskakujące tory skierowało nas zwiedzanie jaskiń pierwszych chrześcijan.
Gdybyśmy, zamiast wielkiej improwizacji, dogłębniej przemyśleli tę wyprawę, nie zaplanowalibyśmy jej lepiej! Przekonajcie się sami.
Wędrowca Żoliborski to podróż wewnątrz przemyśleń podczas wyjazdu dwójki przyjaciół do Skandynawii.
Kuba i Jasiek wyruszają z Polski starym samochodem wyładowanym wszelkimi rzeczami niezbędnymi do życia pod namiotem. Jadą zarobić pieniądze i przeżyć niecodzienną przygodę.
Książka pełna kontrastów dotyczących Polski i Norwegii, wymagająca dystansu do samego siebie i otwartego umysłu. Jeśli w swoim życiu ciągle potrzebujesz idei lub autorytetu, który powie Ci co masz robić i jak masz myśleć to po przeczytaniu Wędrowcy Żoliborskiego możesz poczuć lekki niepokój...
O autorze: Jan Taraszkiewicz (lat 29). Urodzony na warszawskim Żoliborzu, od dziecka podróżował po świecie, pierw z dziadkami z aparatem fotograficznym w ręku, jako dorosły ze swoim CV lub ulotką w poszukiwaniu pracy. Pasjonat boksu, absolwent Psychologii Zwierząt.
Podróżnik bez powodu. W 40 dni dookoła świata to zapis kolejnej podróży Katarzyny Maniszewskiej, która eksploruje świat w pojedynkę, z plecakiem, bez planów i wcześniejszych rezerwacji.Trasa dookoła świata wiodła przez Paragwaj, Brazylię, Argentynę, Nową Zelandię, Vanuatu, Australię, Zambię, Botswanę, Zimbabwe i RPA. Maniszewska pisze m.in. o próbach utworzenia utopii w Paragwaju, osobliwych wierzeniach i nie mniej dziwnych kulinariach w Vanuatu, rodzajach maoryskiej haki, świętym miejscu Aborygenów, czyli czerwonej skale Uluru i o tajemniczych ruinach Wielkiego Zimbabwe.Podróżniczka opowiada o odwiedzanych krajach i swoich perypetiach z poczuciem humoru, włączając liczne ciekawostki, ale i nie unika tematów trudnych, związanych z krwawą historią odwiedzanych miejsc lub obecnymi problemami polityczno-ekonomicznymi. Maniszewska, która na co dzień jest naukowcem zajmującym się tematem terroryzmu, zawiera w książce również porady dotyczące bezpieczeństwa, które mogą przydać się wszystkim podróżującym.
Zielone wzgórza Afryki, śniegi Kilimandżaro – dla ich widoku bohaterowie Hemingwaya byli gotowi poświęcić życie. Cena, jaką musiał za nie zapłacić Robert Gondek, szczęśliwie nie była aż tak wysoka, ale i on przepadł. Połknął bakcyla i od prawie dziesięciu lat z konsekwencją i poświeceniem nieprzerwanie realizuje swój oryginalny pomysł zdobycia najwyższych szczytów wszystkich państw afrykańskich. Jest ich pięćdziesiąt sześć. Od bezimiennego pagórka wznoszącego się na kilkadziesiąt metrów n.p.m. gdzieś nad brzegiem rzeki Gambia, aż po rozpalające wyobraźnię, słynne Kilimandżaro. Obliczył, że do zakończenia projektu potrzebuje jeszcze ok. dwudziestu ośmiu lat. Sporo, ale najtrudniejsze, a raczej najwyższe, ma już za sobą. W drodze na najwyższe szczyty Afryki opowiada o kilkunastu podróżach, podczas których autor, uhonorowany za swój projekt wyróżnieniem w kategorii „Wyczyn roku” podczas Kolosów 2016, wspiął się na wszystkie znajdujące się na jego liście pięcio- i czterotysięczniki, a także, m.in., próbował ustalić, która góra jest najwyższym wzniesieniem Zambii oraz Gabonu. Bo w Afryce nic nie jest oczywiste.
W drodze na najwyższe szczyty Afryki Robert Gondek zachwyca się rozgwieżdżonym niebem, śpi na dachach, brodzi w błocie i przedziera się przez gęsty las równikowy, przygląda się gorylom, ślizga się na oblodzonych skałach, trenuje – zimą! – w Tatrach Wysokich, a na wierzchołku etiopskiego czterotysięcznika Ras Daszan spotyka sprzedawcę coli. I zjada przy tym mnóstwo ptasiego mleczka. Proste, niewymuszone historie, piękne zdjęcia, góry, gwiazdy i Afryka. W sam raz.
W roku 1976 przyszły Autor Zatroskanej koloratki odpowiedzial na wewnętrzny głos:'Pójdź za mną' i rozpoczął drogę przyjaźni z Tym, który ponad dwa tysiące lat temu powołał do istnienia swój Kościół. W roku 1982, po przyjęciu święceń kapłańskich, stał się małym trybikiem tej Instytucji.
W roku 1986 roku przeszedł do stanu świeckiego i od tej chwili Kościół ukarał go suspensą, pozbawiając wszystkich praw wynikających z mocy święceń. Ludzki wyrok nie mógł mu jednak zabrać przyjaźni z Chrystusem, który był zawsze kimś bardzo ważnym w jego życiu! Przez prawie trzydzieści lat nieustannie odczuwał Jego bliskość, obdarzony cudem pięknej miłości, której historię opisał w pierwszej swojej książce pt. Zakochana koloratka.
Teraz do do rąk Czytelników oddajemy drugą książkę Kryspina Krystka pt. Zatroskana koloratka. Pasterze i najemnicy, w której ukazuje drogi tych, którzy kiedyś, podobnie jak on, usłyszeli głos: 'Pójdź za mną'.
W pierwszej części książki – Za murami seminarium – opartej o osobiste wspomnienia, ukazuje życie młodych ludzi w świecie hermetycznie zamkniętym, w którym, pod okiem moderatorów, budują swoje powołanie do służby Bogu i ludziom. Obraz ten zmusza do zadania pytania: czy seminarium w takim kształcie przygotowuje dobrych pracowników Winnicy Pana….?
Druga część, zatytułowana Drogi i bezdroża Kościoła, to refleksje nad historią tej Instytucji, którą przed wiekami powołał Jezus z Nazaretu i przekazał swoim pomocnikom w sutannach.
Trzecia część – Wywiad zawiera wizję autora, która jest tylko literacką fikcją….
Ale czy utopijną….?
A może należałoby ją uznać za konieczną przyszłość Kościoła, aby nie stał się tylko skansenem przeszłości?
Najważniejszym pytaniem […] jest: Ile w obecnej Instytucji, która mieni się spadkobiercą Tradycji pierwszego Kościoła, jest faktycznie Chrystusowego Kościoła pierwszych lat?
***
W swoim przekazie [Chrystus] wielokrotnie odwoływał się do obrazu winnicy. Słuchający go dobrze rozumieli o czym mówił […] bo na słonecznych stokach Palestyny było ich bez liku. […]
Wiedzieli, że […] bogaci ludzie z Narodu Wybranego zakładali plantacje z winnymi gronami jako dobry interes. Często też powierzali je dzierżawcom – specjalistom, którzy winnicami opiekowali się dla nich. […]
Obrazy takich plantacji z dorodnymi owocami przywoływał Chrystus, by ukazywać słuchaczom ideę przyszłej instytucji, którą zapoczątkował w czasie Triduum Paschalnego. […]
***
[Chrystus] wielokrotnie przypominał, że to, co zamierza zostawić ludziom po wsze czasy, pozostanie Jego własnością!
On, od samego początku i na zawsze, stał się jedynym właścicielem Kościoła! […] A pomocnicy, których powołał: Apostołowie i ich następcy, to tylko osoby zatrudnione do pomocy przy pielęgnacji winnych krzewów.
Kryspin Krystek (ur. w roku 1957) ukończył (w 1982 r.) wyższe seminarium duchowne i przez cztery lata pracował jako kapłan w parafiach diecezji gnieźnieńskiej. W 1986 roku przeszedł do stanu świeckiego i zamieszkał w Poznaniu, gdzie pracował jako pedagog, a następnie prowadził działalność gospodarczą.
Ma dwoje dorosłych dzieci. Po śmierci małżonki Romany, w ramach terapii po stracie ukochanej, napisał swoją pierwszą książkę pt. Zakochana koloratka, która została bardzo dobrze przyjęta przez czytelników.
Druga książka – Zatroskana koloratka. Pasterze i najemnicy – jest wyrazem troski autora o sprawy Kościoła, którego dobro zawsze było i jest mu bliskie.
Róża na chodniku opowiada historię pięknej miłości Polaka i Bośniaczki, pokazując w tle okrucieństwo i bezsens wojny domowej w Jugosławii z lat 90. XX wieku. Tytuł jest nieprzypadkowy - kiedy ostrzeliwano Sarajewo z moździerzy, wybuchające pociski czyniły na chodnikach wyrwy w kształcie kwiatów róży. Tam, gdzie ginęli ludzie, te ,,róże"" zamalowywano na czerwono. Prezentowana książka to historia rozpadu kraju, który mojemu pokoleniu wydawał się stabilny i służył za przykład ,,socjalizmu z ludzką twarzą"". Szczytem dobrobytu był wtedy urlop nad Adriatykiem. Jak krucha i sztuczna musiała być więź pomiędzy różnymi narodami Jugosławii, a jak silne ładunki nienawiści, do tej pory tłumione. Co musiało się w ludziach odmienić, aby zaprzyjaźnieni kiedyś ze sobą młodzieńcy stawali po dwóch stronach wojennej barykady? Czy to prawda, że człowiek jest z gruntu zły? A może - jak mówił Marek Edelman - dzieje się tak, gdy jedni otrzymają pozwolenie na zabijanie innych?...
Książka zawiera komplet nigdy wcześniej niepublikowanych listów Kazimierza Nowaka do żony Marii napisanych w okresie od 4 listopada 1931 do 13 stycznia 1933 roku, a obejmujących jego podróż przez Libię, Egipt i Sudan. Rowerowa wyprawa Kazimierza Nowaka przez Afrykę, którą podróżnik odbył w latach 1931-1936, została na nowo odkryta dla współczesnych dzięki książce Rowerem i pieszo przez Czarny Ląd. Zebrane w niej i opracowane przez Łukasza Wierzbickiego reportaże podróżnika od kilkunastu lat fascynują wciąż nowych czytelników, a historia tej niezwykłej w skali świata podróży stała się inspiracją dla wielu inicjatyw upamiętniających postać przedwojennego reportera. Systematycznie, przez wszystkie pięć lat podróży, Nowak prowadził korespondencję ze swoją żoną – Marią. Choć zachowały się tylko listy Kazimierza, to jest to niemal kompletny ich zbiór, liczący 1242 listy. Ich zawartość stanowi nie tylko dobitne potwierdzenie heroizmu, którego wymagała wyprawa, ale daleko wykracza poza samą podróż, a nawet poza Afrykę.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
