Fragmenty recenzji:
“Autorka nie tylko dzięki odrębności swojego widzenia, ale przede wszystkim poprzez dążenie do pełnego ukazania doświadczeń człowieczego losu odzwierciedlonych w micie Judasza odkrywczo przeanalizowała teksty, uniknęła uproszczonych schematów interpretacyjnych, daleko jej do powleczonych platyną literaturoznawczej rutyny ustalonych raz na zawsze sądów”. [prof. dr hab. Z. Trzaskowski]
„Na zdecydowaną pochwałę zasługuje sięgnięcie po teksty stosunkowo mniej niż Huelle promowanych literatów: Henryka Panasa, Krzysztofa Jednachowskiego, Mirosława P. Jabłońskiego. Jak podkreślał czołowy przedstawiciel nowego historycyzmu, Stephan Greenblatt, o kulturze danego okresu bardziej miarodajnie świadczy dorobek pisarzy nie najgłośniejszych”. [prof. dr hab. D. Heck]
W przestrzeni publicznej coraz wyraźniej słychać głosy diagnozujące pęknięcie Polski na dwie części: odłam liberalny i konserwatywny. Wygląda na to, że nadal aktualne pozostaje pytanie zadane w wierszu przez Juliusza Słowackiego: Szli krzycząc „Polska! Polska” (…) / Wtem Bóg z mojżeszowego pokazał się krzaka / Spojrzał na te krzyczące i zapytał: „Jaka?”1. Powyższa indagacja poety stała się jednym z ważniejszych przyczynków do podjęcia badań opisanych w pracy. Autorka wyszła z założenia, że odpowiedzi na pytanie Słowackiego warto poszukiwać także w dyskursie prasy katolickiej, a więc w środkach przekazu kształtujących światopogląd pokaźnej części polskiego społeczeństwa.
Dziennik terapii kobiety DDA /dziecko dorosłego alkoholika/, wykształconej, robiącej karierę zawodową, która uwolniła się z przemocowego związku. II wydanie uzupełnione.
Niezwykłe przygody psów i koni, służących w rożnych formach mundurowych.
Podczas pracy nad książką „Niezwykłe przygody funkcjonariuszy na czterech łapach i kopytach” poznałyśmy tyle niezwykłych psów i koni, że konieczne stało się wydanie tych historii w dwóch książkach. Dlatego też już dziś pokazujemy okładkę kolejnych historii o czworonożnych bohaterach. Wyjazdów do zwierzaków było sporo. Wszystkie spotkania będą opisane w książeczce. Będzie sporo ilustracji i zdjęć. Wszystko oczywiście wydane w serii kryminalistycznej dla dzieci i młodzieży przez Wydawnictwo Naukowe Silva Rerum.
Joanna Stojer-Polańska, Lena Polańska, Maja Polańska
Wydanie czarno-białe.
Książka popularyzuje wiedzę o psach i koniach służbowych, uczy zachowań bezpiecznych.
To pasjonująca książka dla dorosłych i młodych Czytelników ze wspaniałymi ilustracjami młodych rysowniczek, a także naszej nieocenionej graficzki i artystki Eli Krenz. Każda okładka jej autorstwa zawiera pewną zagadkę rysunkową do rozwiązania – tak jest i w tej pozycji.
Niesamowite przygody funkcjonariuszy na czterech łapach i kopytach – w poszukiwaniu śladów kryminalistycznych, autorzy Joanna Stojer-Polańska, Maja Polańska, Lena Polańska – to kontynuacja serii kryminalistycznej dla dzieci. Pasjonujące opowieści o tym, jak to psy i konie służbowe pomogły w odnalezieniu sprawców i rozwiązaniu zagadki kryminalnej. Także o tym, jak funkcjonariusze na czterech łapach pomagają w zapewnieniu bezpieczeństwa i jak bardzo są pomocni w służbach mundurowych.
Piszemy też o tym, że ci funkcjonariusze nie otrzymują państwowej emerytury, choć zwierzęta służbowe solidnie sobie na to zapracowały! A dlaczego? Tego właśnie nie wie nikt, a już najmniej wszystkie kolejne rządy, zarówno po 1989 roku, jak te będące u władzy wcześniej… Opcja polityczna nie ma tu nic do rzeczy – tu akurat wszyscy byli, niestety, wyjątkowo zgodni w bezczynności wobec emerytowanych funkcjonariuszy na czterech łapach i kopytach. Bardzo liczymy na to, że to się kiedyś zmieni…
Publikacja recenzowana, opiniowana przez pedagoga, zootechnika oraz biologa, przydatna w edukacji dla bezpieczeństwa dzieci i młodzieży.
To pasjonująca książka dla dorosłych i młodych Czytelników ze wspaniałymi ilustracjami młodych rysowniczek, a także naszej nieocenionej graficzki i artystki Eli Krenz. Każda okładka jej autorstwa zawiera pewną zagadkę rysunkową do rozwiązania tak jest i w tej pozycji.Niesamowite przygody funkcjonariuszy na czterech łapach i kopytach w poszukiwaniu śladów kryminalistycznych, autorzy Joanna Stojer-Polańska, Maja Polańska, Lena Polańska to kontynuacja serii kryminalistycznej dla dzieci. Pasjonujące opowieści o tym, jak to psy i konie służbowe pomogły w odnalezieniu sprawców i rozwiązaniu zagadki kryminalnej. Także o tym, jak funkcjonariusze na czterech łapach pomagają w zapewnieniu bezpieczeństwa i jak bardzo są pomocni w służbach mundurowych.Piszemy też o tym, że ci funkcjonariusze nie otrzymują państwowej emerytury, choć zwierzęta służbowe solidnie sobie na to zapracowały! A dlaczego? Tego właśnie nie wie nikt, a już najmniej wszystkie kolejne rządy, zarówno po 1989 roku, jak te będące u władzy wcześniej Opcja polityczna nie ma tu nic do rzeczy tu akurat wszyscy byli, niestety, wyjątkowo zgodni w bezczynności wobec emerytowanych funkcjonariuszy na czterech łapach i kopytach. Bardzo liczymy na to, że to się kiedyś zmieniPublikacja recenzowana, opiniowana przez pedagoga, zootechnika oraz biologa, przydatna w edukacji dla bezpieczeństwa dzieci i młodzieży.
W książce Instytucjonalna różnorodność form wsparcia osób starszych w Polsce (z uwzględnieniem perspektywy filozoficznoprawnej i holistycznej) została podjęta próba omówienia konstrukcji filozoficznoprawnej i holistycznej prawa człowieka do zabezpieczenia społecznego w sytuacjach występowania poszczególnych ryzyk m.in. związanych z chorobą i utratą sił do pracy i zarobkowania w celu utrzymania siebie i najbliższych na każdym etapie życia, a w szczególności będąc osobą starszą wymagającą szczególnych form wsparcia. Wsparcia, które powinno być definiowane nie tylko jako ""pomoc udzielana komuś, zwłaszcza pomoc materialna"", ale w szerszym kontekście również jako podejmowanie działań instytucjonalnych, które wspierają, pomagają, zabezpieczają ubezpieczają, a jak sytuacja tego wymaga, to i organizują opiekę. Natomiast spoiwem wymienionych funkcji powinno być uzupełnianie, wspieranie lub koordynowanie działań poszczególnych instytucji publicznych, a w wielu sytuacjach niepublicznych wówczas, kiedy realizują cele publiczne. Zwłaszcza wtedy, kiedy kompetencji nie są jasno określone granicami prawa.
Oto wspaniała książka - tym razem - w twardej oprawie - autorstwa dr Joanny Stojer-Polańskiej i dr Danuty Piniewskiej-Róg o koniach domowych i służbowych. To pozycja przeznaczona dla dzieci i młodzieży, uwrażliwiająca na te piękne, wielkie zwierzęta i ucząca, jak mądrze z nimi postępować. Poznamy pracę funkcjonariuszy na czterech kopytach i zajrzymy za kulisy specjalistycznych szkoleń koni.
Proponujemy tym razem tę pozycję w oprawie twarde, gdyż cieszy się sporym zainteresowaniem czytelniczym. Fascynująca pozycja, dla dzieci i młodzieży – i nie tylko! Autorki wprowadzają w świat psów pracujących i kanapowych, pokazują świat oczami tych mądrych i wspaniałych zwierząt. Wyjaśniają, dlaczego tak się stało, że człowiek udomowił sobie psa i kto na tym lepiej wyszedł…
I tym razem ilustracje wykonała Elżbieta Krenz, podobnie jak do pozycji „Ślady kryminalistyczne”, części pierwszej serii kryminalistycznej dla dzieci i młodzieży. Ale wspaniałą ilustratorka okazała się także Lenka, uczennica, której rysunki piesków na pewno podbiją serca młodych Czytelników! Lenka kocha wszystkie zwierzęta i to widać w jej psich portretach.
Jedzenie to jedna z potrzeb podstawowych człowieka, potrzeba naturalna, element biologii. Jednakże, poza sytuacjami ekstremalnymi, to co jemy i sposób w jaki to czynimy stanowi wynik kulturowych, a zatem arbitralnych rozstrzygnięć. Tradycyjnie człowiek odżywiał się w taki sam sposób, jak pozostali członkowie grupy, czy warstwy społecznej, do której przynależał i z którą się w pełni identyfikował. Można przyjąć, że w obrębie takiej grupy wszyscy jadali w podobny, jeśli nie taki sam sposób, a różnice wynikały jedynie z zamożności jednostek czy rodzin i to jedynie w przypadku, gdy logika kulturowa takie zróżnicowanie dopuszczała. Jakkolwiek definiowana kulturowo dieta czerpała z dość wąskiej grupy lokalnych i najczęściej sezonowych produktów.
Obecnie bogate społeczeństwa późnokapitalistycznego, ponowoczesnego Zachodu stają wobec sytuacji nadmiaru ogólnodostępnych produktów spożywczych, a co równie istotne nadmiaru form ich konsumpcji. Preferencje odnośnie samych produktów, jak też sposobów ich przygotowania i spożywania, w nieporównywalnie większym stopniu są dziś efektem panujących mód, ideologii, przewartościowań religijnych, czy światopoglądowych, jakim poddają się jednostki (bądź są im poddawane) w ramach swojego życia. W upowszechnianiu tych kulturowych wzorów (stylów życia), „filozofii” odżywiania się, wreszcie konkretnych produktów i potraw pierwszoplanową rolę wiodą media. Główny temat niniejszego opracowania stanowi zatem nie tyle jedzenie, ani nawet zwyczaje żywieniowe, ale ich medialny wizerunek i oprawa. Uznaliśmy, że takie właśnie przemieszane, nieortodoksyjne spojrzenie na kulturę poprzez jej medialny obraz daje szansę poszerzenia obszarów badawczych zarówno antropologii kulturowej, medioznawstwa czy socjologii, skorzystania z innego rodzaju źródeł czy zestawu narzędzi interpretacyjnych.
Fascynująca pozycja, dla dzieci i młodzieży – i nie tylko! Autorki wprowadzają w świat psów pracujących i kanapowych, pokazują świat oczami tych mądrych i wspaniałych zwierząt. Wyjaśniają, dlaczego tak się stało, że człowiek udomowił sobie psa i kto na tym lepiej wyszedł…
I tym razem ilustracje wykonała Elżbieta Krenz, podobnie jak do pozycji „Ślady kryminalistyczne”, części pierwszej serii kryminalistycznej dla dzieci i młodzieży. Ale wspaniałą ilustratorka okazała się także Lenka, uczennica, której rysunki piesków na pewno podbiją serca młodych Czytelników! Lenka kocha wszystkie zwierzęta i to widać w jej psich portretach.
Publikacja ta pełni również rolę poradnika dla młodego opiekuna psa. W prosty, zrozumiały dla dziecięcego czytelnika sposób zostały opisane porady związane z opieką, pielęgnacją i żywieniem psów. Co jednak najważniejsze, autorki zwracają szczególną uwagę na potrzeby psychiczne tych zwierząt i ich emocje, podkreślając odpowiedzialność jaka wiąże się z posiadaniem psa.
„Psy domowe i służbowe” to publikacja dla dzieci dla których pies to hobby i pasja. Stanowi doskonałe uzupełnienie wiedzy szkolnej, szeroko prezentując tematykę psów – najpopularniejszych zwierząt domowych.
Fascynująca pozycja, dla dzieci i młodzieży – i nie tylko! Autorki wprowadzają w świat psów pracujących i kanapowych, pokazują świat oczami tych mądrych i wspaniałych zwierząt. Wyjaśniają, dlaczego tak się stało, że człowiek udomowił sobie psa i kto na tym lepiej wyszedł…
I tym razem ilustracje wykonała Elżbieta Krenz, podobnie jak do pozycji „Ślady kryminalistyczne”, części pierwszej serii kryminalistycznej dla dzieci i młodzieży. Ale wspaniałą ilustratorka okazała się także Lenka, uczennica, której rysunki piesków na pewno podbiją serca młodych Czytelników! Lenka kocha wszystkie zwierzęta i to widać w jej psich portretach.
Publikacja ta pełni również rolę poradnika dla młodego opiekuna psa. W prosty, zrozumiały dla dziecięcego czytelnika sposób zostały opisane porady związane z opieką, pielęgnacją i żywieniem psów. Co jednak najważniejsze, autorki zwracają szczególną uwagę na potrzeby psychiczne tych zwierząt i ich emocje, podkreślając odpowiedzialność jaka wiąże się z posiadaniem psa.
„Psy domowe i służbowe” to publikacja dla dzieci dla których pies to hobby i pasja. Stanowi doskonałe uzupełnienie wiedzy szkolnej, szeroko prezentując tematykę psów – najpopularniejszych zwierząt domowych.
Julia Czarnecka to młoda i energiczna Polka, stawiająca swoje pierwsze kroki jako właścicielka firmy projektującej wnętrza w Toronto. Jednym z pierwszych, a na pewno największym dotychczas zleceniem, jest projekt aranżacji wnętrz w domu Christophera Wallena, szefa firmy deweloperskiej. Przed panią architekt nie lada wyzwanie! Ma na realizację swoich pomysłów tylko dwadzieścia pięć dni, uwieńczeniem których będzie wigilijne przyjęcie. Na szczęście, spotyka się z pomocą i życzliwością ze strony samego właściciela posiadłości, jak i pozostałych domowników.Dlaczego Wallenowi tak bardzo zależy na wprowadzeniu świątecznej atmosfery? Czy chodzi tylko o nawiązanie międzynarodowej współpracy, czy może kryje się za tym coś więcej? Czy Julia podoła tak wielkiemu wyzwaniu? I czy Polka może odnieść sukces, a nawet znaleźć coś więcej, w wielkim mieście? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie Państwo w książce Dwadzieścia pięć dni do szczęścia.
Pięknie napisana książka o koniach uwrażliwiająca szczególnie młodzież na niepotrzebne cierpienie koni pracujących w zaprzęgu czy służących nam ludziom do rekreacji. Pokazuje również mądrość i odwagę koni służbowych pracujących w Policji jako środek przymusu bezpośredniego. Mam nadzieje, że lektura książki uzmysłowi nam wszystkim wyjątkowość koni i należny im szacunek jaki my ludzie jesteśmy im winni. Ja niewątpliwie mam to wyjątkowe szczęście i jednocześnie ogromną satysfakcję, że wszystkie te konie mogłam poznać osobiście.kom. Izabela Dobrowolska, specjalista Zakładu Kynologii Policyjnej Centrum Szkolenia Policji, koordynuje zadania związane z utrzymaniem i wykorzystaniem m.in. koni służbowych w Policji.
ofia Sareńska - kobieta jakich wiele, zwyczajna i niezwyczajna, przeciętna i wyjątkowa, niewyróżniająca się w tłumie. Jedna z tysięcy kobiet, ofiar przemocy domowej. Niepoprawna optymistka, która mimo wszystko patrzy na świat przez różowe okulary.I Bóg zesłał miJoannę to fragmenty dziennika, jaki prowadziła w trakcie kilkuletniej terapii. Dzieli się w nim swoimi przeżyciami i emocjami, pokazuje, jak trudno jest pokonać samego siebie, własne lęki i słabości.Ma nadzieję, że w ten sposób pomoże komuś wyjść z roli ofiary i z księżniczki zaklętej w dzieciństwie w żabę przemienić się w królową - królową swojego życia.Książka ma pozytywne recenzje dr kryminalistyki Joanny Stojer-Polańskiej oraz dziennikarza Dariusza Kortko.
Niniejsza książka składa się z trzech skorelowanych tematycznie rozdziałów, których łącznikiem merytorycznym jest problematyka statusu naukowego i praktycznego czasopism o cechach regionalistycznych ukazujących się w regionie wielkopolskim oraz kształtowania się tego segmentu prasy po 1989 roku, który obejmuje ponad dwudziestoletni okres formowania się tzw. III Rzeczypospolitej Polskiej. Wielkopolskę traktujemy tutaj jako historyczny swoisty region społeczno-kulturowy, ograniczony współcześnie granicami województwa wielkopolskiego, w którego skład wchodzi 226 gmin, 35 powiatów, w tym 31 powiatów ziemskich i 4 powiaty grodzkie (Kalisz, Konin, Leszno, Poznań). Na nowe województwo wielkopolskie, powstałe 1 stycznia 1999 roku, składa się w całości województwo poznańskie, istniejące w latach 1975-1998, oraz prawie całe dawne województwa: kaliskie, konińskie, leszczyńskie i pilskie, z których tylko nieliczne gminy zostały włączone do województw ościennych. Do nowego województwa wielkopolskiego przyłączono zaś gminy byłych województw: bydgoskiego (gmina Trzemeszno), gorzowskiego (gminy Miedzichowo i Międzychód) oraz zielonogórskiego (gminy Siedlec, Wolsztyn i Zbąszyń).
Książka, którą przekazujemy do rąk czytelnikom, jest wspólnym dziełem wielu osób i instytucji.
Jej przygotowanie oraz wydanie było możliwe dzięki finansowemu wsparciu Narodowego Centrum Nauki, przyznanemu Mateuszowi M. Bieczyńskiemu w ramach indywidualnego grantu badawczego w programie SONATA na lata 2013―2016 (Filozoficzne podstawy prawnego ograniczania wolności twórczości artystycznej; nr 184618), oraz organizacyjnej pomocy Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu (UAP). Wstępna koncepcja współpracy naukowej, która doprowadziła do powstania tej publikacji, zrodziła się już w listopadzie 2012 r. podczas seminarium naukowego Pornografia a wolność wypowiedzi artystycznej, zorganizowanego w Warszawie w ramach grantu badawczego Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, w programie HOMING PLUS BIS, realizowanego przez Andrzeja Jakubowskiego w Instytucie Nauk Prawnych PAN w latach 2012―2014 (The Third-Generation Rights Revisited: the Impact of Collective Cultural HumanRights on General International Law; nr HOMING PLUS BIS/2011-4/2). Chcielibyśmy najserdeczniej podziękować obu instytucjom finansującym badania naukowe za ich wsparcie. Pragniemy wyrazić także naszą wdzięczność profesorowi Marcinowi Berdyszakowi, rektorowi Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, oraz profesorowi Władysławowi Czaplińskiemu, dyrektorowi Instytutu Nauk Prawnych PAN, za okazaną pomoc przy przeprowadzaniu ww. badań.
Ze Wstępu:
Przez komunikację społeczną rozumie się zwykle przekazywanie informacji różnego typu. Proces ten odbywać się może za pomocą różnych przekaźników (ludzie, media) i w różny sposób. Tymi przekaźnikami i sposobami mogą być również symbole. Książka – Komunikacja społeczno–symboliczna starożytnej Krety. Próba charakterystyki okresu minojskiego ma pokazać, że już od dawien dawna komunikacja społeczna miała swoje miejsce w strukturach społecznych. Określenie ram chronologicznych książki – od 3000 r. p.n.e. do 1200 r. p.n.e. oraz miejsca odniesienia podejmowanej problematyki – Kreta, wynika ze spojrzenia na te elementy jako na strukturę tworzącą podwaliny naszej europejskiej cywilizacji i kultury oraz z chęci przedstawienia dowodów istnienia w tamtych czasach komunikacji społecznej i wpływu owej komunikacji na współczesnych Kreteńczyków. Poza tym, Kreta minojska to miejsce, w którym upatrywać należy podstaw naszej europejskiej komunikacji społecznej. Wszak to proces symbolicznego porozumiewania się (komunikowania) wywarł duży wpływ na europejskie państwa i narody, prowadząc przez wieki do ich rozwoju. Zmiany zachodzące w sposobie komunikowania się, w samych formach przekazywania informacji i tworzenia różnych typów relacji w ciągu tysiącleci, skłaniają do lepszego przyjrzenia się wzorom kulturowym i nie tylko, dawnych praktyk komunikacyjnych. Taki sposób spojrzenia na opisywaną problematykę daje cenne świadectwo dla antycznej wiedzy oraz stanowi ważną płaszczyznę dla zrozumienia istoty współczesnych sposobów komunikowania się i kodów kulturowych. Pozwala to na dokonanie analizy sposobów postrzegania przez tamtejsze społeczeństwo porozumiewania się oraz organizowania przekazywanych informacji. W tym celu potrzebna jednak wydaje się szczegółowa analiza poszczególnych technik i zwyczajów komunikacyjnych, co wymaga skoncentrowania się na sposobach przekazywania informacji różnego rodzaju, wśród których znajdują się: przekaz słowny, system pisma, przekaz niewerbalny, komunikacja odnosząca się do kultu zmarłych i pomieszczeń grzebalnych, czyli kontakt ludzi z bóstwami i związane z tym przejawy kultu jak również składania ofiar oraz przekaz za pomocą dzieł sztuki. Ważnym okazuje się również przeanalizowanie zastosowania środków komunikacyjnych dla różnych celów i odnoszących się do konkretnych aspektów.
Radio Maryja to nie tylko rozgłośnia radiowa, ale także fenomen społeczny, który od początku swego istnienia był obiektem tak ostrej krytyki, jak i gorącego uwielbienia. Chyba nie ulega dziś wątpliwości, że Radio Maryja dawno wyszło poza format radiowej rozgłośni i stało się czymś więcej: zaczątkiem konglomeratu medialnego i symbolem określonego świato-poglądu.
Działalność Radia Maryja otwiera przed analitykami wiele ciekawych wyzwań badawczych – lista problemów, które można poruszyć, jest bardzo szeroka. W niniejszej pracy autorka skupia się na jednym zagadnieniu, a mianowicie na sporze, jaki rozegrał się między Radiem Maryja a Krajową Radą Radiofonii i Telewizji w latach 2011-2013 i który dotyczył postępowania o tzw. „miejsce na multipleksie”. Konflikt ten był o tyle interesujący, że bardzo szybko (i na długo) znalazł się w centrum publicznej debaty, angażując
w działanie wiele środowisk i instytucji. Spór z KRRiT pokazał jednocześnie stosunek Radia Maryja do państwa, jego organów i procedur demokratycznych. Z drugiej strony był też przykładem na to, jak można manipulować opinią publiczną poprzez wielokrotne prezentowanie jednej interpretacji sytuacji. Na badawczą atrakcyjność tematu pozytywnie wpływa fakt, że wzmiankowane zdarzenia nastąpiły stosunkowo niedawno i nie zostały jeszcze szczegółowo opisane.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
