Autorka zabiera nas w poetycką podróż po swoim świecie pełnym wzruszeń, emocji i uczuć. Robi to jakby mimochodem, otwierając cichutko drzwi i delikatnie chwytając za rękę. Muska nasze dusze, rozbudza zmysły, zostawiając przy tym wyobraźni pole do popisu. Wiersze emanują ciepłem i wrażliwością, zarażają optymizmem, powodując, że serce rozpiera radość.
Postapokaliptyczna wizja świata po upadku cywilizacji.
Świat, jaki znamy, zaczął się zmieniać po globalnym kryzysie gospodarczym, rewolucjach na Bliskim Wschodzie i upadku największych organizacji międzynarodowych. Po powstaniu sojuszy o charakterze militarnym doszło do trzeciej wojny światowej, która bezpowrotnie zmieniła oblicze ludzkości. Ponadto po zakończeniu starć największych mocarstw pojawił się wirus, który do połowy dwudziestego pierwszego wieku niemal zabił wszystkich ludzi. Ci, którzy ocaleli, próbowali na swój sposób odtworzyć to, co kiedyś zostało utracone.
ROK 2350
Przez ponad trzy wieki od końca najbardziej śmiercionośnej wojny powstało wiele miast-państw. Część z nich nie przetrwała próby czasu, a ostały się te, którymi rządzili najmądrzejsi, najsilniejsi lub najliczniejsi. Przez ten nowy świat kroczy mężczyzna, który próbuje wrócić do swojej rodziny i domu. Towarzyszy mu grupka osób, które mają własne cele, ale jednoczy je wspólny wróg. Razem uciekają na terytorium niegdysiejszej Kanady. Starają się przeżyć i zacząć swoje życie na nowo.
Mój dom w ptasim świecie to książka o bardzo osobistych spotkaniach z ptakami, sięgających w czasy dzieciństwa, następnie podczas częstych wizyt w Parku Narodowym Ujście Warty oraz wnikliwego podglądania wielu gatunków śpiewających i gniazdujących w ogrodzie, położonym w jego sąsiedztwie. Bogato ilustrowane, ciekawie opisane, czasem zabawne, a czasem smutne historyjki z życia ptasich rodzin.A większość dzieje się w pięknych miejscach. Pośród kwiecistych łąk, zatoczek, meandrujących strużek i rozlewisk Odry oraz w malowniczo wkomponowanym w ten krajobraz Szumiłowie.Życie na Ziemi bez ptaków nie miałoby sensu.
KAGANIEC to opowieść o Demonie Czasu i człowieku, który daje świetny przykład na to, jak można wielokrotnie spieprzyć sobie życie.
Nie za każdym razem wiara we własne siły może podnieść z kolan, a jeżeli tego nie robi... Co można osiągnąć, kiedy sięgnie się dna? Wtedy można piąć się tylko do góry.
Człowiekowi, który nie ma nic do stracenia, czas płynie wolniej.
Milena Skarżycka
Niektóre historie są długie i bogate w mnóstwo niespodziewanych sytuacji, które w końcu pomagają odkryć swoje powołanie.
Ta historia nie jest ani długa, ani usłana szeregiem przypadków.
Milena od zawsze czuła potrzebę pisania. Pomimo kierunku, jaki obrała na studiach, fantastyka stała się tym, co daje jej poczucie szczęścia i spełnienia.
Choć KAGANIEC jest jej debiutancką powieścią, na swoim koncie ma liczne opowiadania, teksty, wiersze, a nawet piosenki. Zazwyczaj ukrywała się pod wieloma pseudonimami, teraz postanowiła uchylić rąbka tajemnicy.
Na co dzień matka, żona, studentka na wydziale prawa, pasjonatka książek, miłośniczka malarstwa, sztuki, rękodzieła… i od teraz również pisarka.
Po opublikowaniu mojej pierwszej książki pod tytułem „Aforyzmy w aferyzmach lub odwrotnie” pozwoliłem sobie na wydanie tego tomiku, co daje mi niewysłowioną radość i satysfakcję.
Jestem łodzianinem, który otrzymał staranne wykształcenie na Politechnice Łódzkiej. Ewidentnym dowodem na staranność są fraszki opublikowane w „590 fraszek i... ciut, ciut”, a naprawdę jest ich dwa razy tyle. Tytuł jest ukłonem w stronę miasta Mława, które obchodzi 590. rocznicę uzyskania praw miejskich, co zostało przeze mnie w tomiku podkreślone stosownym wierszykiem. Fraszka jest krótkim, ulotnym utworem dającym chwilę uśmiechu, a czasem zadumy. Wybór jest cząstką mojego wielotysięcznego zbioru, który powstawał przez wiele lat. Fraszki były publikowane w łódzkiej prasie, radiu i TV, co daje pewną rękojmię, że ich poziom jest dostatecznie dobry, by zaprosić Czytelnika do sięgnięcia po tę książkę.
Gwoli usprawiedliwienia przed ewentualnymi nieusatysfakcjonowanymi Czytelnikami:
NIE WSZYSTKIE BŁĘDY DA SIĘ NAPRAWIĆ. JA JUŻ SIĘ URODZIŁEM.
Życzę miłej lektury – Jacek Bryda (ksywka: Celebryda)
Zbigniew Adam Koniusz - urodzony w 1964 roku. Żonaty, czworo dzieci i pies (rodzina to sens istnienia). Z wykształcenia lekarz, z potrzeby serca poszukiwacz (szczęścia, prawdy, piękna i Boga). Nie polityk, ale na polityce trochę się zna (parafraza znanego cytatu), już piątą kadencję radzi w powiecie pińczowskim.
Czytelniku, w Twoje ręce oddaję zapisane życiem karty z nadzieją, że choć jedna fraza wywoła emocje (te literki to ja). Większość to nowe teksty, część to utwory już publikowane (mam do nich szczególny sentyment).
Powyższa pozycja książkowa proponowana przez autora wychodzi naprzeciw potrzebom szanowania dziedzictwa narodowego. Stanowi wartościowy przyczynek do wzbogacania wiedzy o przemianach historycznych zachodzących w Polsce, odnosząc się do zmian warunków społecznych oraz przynależności do małych ojczyzn. Uwzględnia i nawiązuje do przesłanek teoretyczno-historycznych wynikających z najnowszych podstaw filozoficzno-psychologicznych. Przedstawia gminę Gardeja, dając nowe światło historycznego i pedagogicznego wzmacniania rozwoju osobowości oraz wzmacniania pomocowego wobec mieszkańców w przyswajaniu historycznych faktów, zaznaczając w nich koncentrację na historii w kontekście nowego rozumienia paradygmatu pajdocentryzmu.
Gorąco zapraszam do lektury!
Jako dawny mieszkaniec tych pięknych terenów mogę z satysfakcją odnotować fakt pojawienia się tej pozycji.
prof. nadzw. dr hab. Mirosław Kordowski
Książka, którą za chwilę otworzysz, przeniesie Cię do niesamowitych miejsc i fascynujących zdarzeń, które wydarzyły się dziesiątki a nawet setki lat temu. Dzięki przygodom czwórki nastolatków – Kornela, Weroniki, Kajetana i Wiktorii – odkryłam na nowo miejsca swojej młodości. Okazuje się, że te zwyczajne miejsca kryją w sobie niezwykłe tajemnice, zagadki i nieprawdopodobne historie. Z nutką refleksji i zadumy stąpam po ziemi, która była mi najdroższa. Wędruję z młodymi ludźmi – jak ja sama niegdyś – po zakamarkach przeszłości i z zapartym tchem próbuję wraz z nimi rozwiązać kolejne zagadki. Historia tej ziemi staje mi się coraz bliższa i bliższa…
Szalenie fascynująca powieść przygodowo-historyczna, która pochłonęła mnie bezgranicznie. Nie może jej zabraknąć na żadnej półce domowych i szkolnych bibliotek! Mam ogromną nadzieję, że ciąg dalszy nastąpi…
Katarzyna Rozwadowska
Basię Borycką poznałem w październiku 2016 roku. Biła od niej jakaś niezwykła dobroć. Czułem, że jest kobietą o wielkim sercu. Przyjechała ze Szczecina na nasze pierwsze seminarium organizowane przez Fundację Zielony Kazimierz. Do Bochotnicy k. Kazimierza Dolnego, gdzie odbywało się nasze spotkanie, z dalekiego Szczecina jest około 700 km. Basi chciało się odbyć koleją tę daleką podróż, żeby posłuchać naszych wykładów, żeby być razem z nami w niezwykłej atmosferze ludzi świadomych. Przyjeżdżała jeszcze parokrotnie do Puław na zajęcia naszej Akademii Konsultantów Naturoterapeutów. Latem 2017 roku przywiozła ze sobą dla nas w prezencie cały wielki kosz swoich produktów pomidorów, papryk i innych warzyw. Uczta była wspaniała, siedzieliśmy w kilkuosobowym gronie do późna na moim ganku w Męćmierzu, rozkoszując się niezwykłym smakiem pomidorów Basi, męćmierskim kozim serem i olejem lnianym od Aleksandra. Wszystko było takie proste i smaczne.Tadeusz Strzępek prezes Fundacji Zielony Kazimierz
Ona i on to my w pigułce, w świecie, który sami stworzyliśmy z pojęć: wolność, mądrość, wielkość, dobro, odwaga, wiara i ich przeciwieństw.W świecie tym nic nie jest absolutne, przeciwieństwa się uzupełniają, wszystko wpływa na wszystko i ustawicznie się zmienia. Jest tak jak w znaczeniu starożytnego symbolu taiji, gdzie wszystko jest jednym,a jedno jest wszystkim. Ona i on wędrują w czasie wśród pojęć, którymi są sami, stale szukając drogi. Książka do przeczytania w godzinę, ale do czytania na wiele długich godzin.
Nie zawsze trzeba mówić kocham, można delikatnie dotykać ukochanej osoby, patrzeć na nią w ten jeden wyjątkowy sposób. Tak samo delikatne i wyrażające kruchość, nietrwałość są te utwory. Miłość zapisana jest w drobnych gestach, porankach i snach. Wiersze są kobiece i o miłości do kobiet. Piegi, kosmyk włosów, wspólne picie herbaty. Sen o kochance, samotny poranek. Pojedyncza łza. Tak popełniamy miłość i wiersze o takiej miłości mogą urzekać.dr Klaudia DróżdżWydawnictwo PoligrafPopełnić miłość to zbiór wierszy o wielu znaczeniach. Historia zakochania i wielowymiarowej miłości pisana na skrawkach papieru. Moje wspomnienia i myśli zgromadzone w jednej książce, którą każdy może zinterpretować na swój sposób.Weronika Perner
Powieść to pasmo przygód bohatera w szkole oficerskiej w Toruniu. Na kanwie życia podchorążackiego autor opowiada o miłości, seksie, nauce sztuki wojennej, ludzkiej przyjaźni i przeżyciach powiązanych z kręgami kryminalnymi. Wszystko to dzieje się w specyficznej atmosferze socjalizmu, jaka zapanowała po stanie wojennym w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w Polsce. Jest to jedyna tego typu polska powieść, która powstała po stanie wojennym.Na policzku mojego syna zauważyłem czerwony odcisk od zaoliwionej lufy pistoletu. Ten oprawca przyłożył mu broń do twarzy! Tego było już za wiele.W szoku podbiegłem do niego i przystawiłem mu pistolet do głowy.Złapałem za szczękę i wcisnąłem mu lufę między zęby.Ty esbecka świnio! Rozwalę cię! wrzasnąłem i chciałem pociągnąć za spust.Widziałem przerażenie w oczach pułkownika.Piotrze, nie!!! usłyszałem głos Katarzyny.***W odległości dwudziestu kroków od szeregowego Świerszcza ustawiłem w szeregu ochotników. Tak, to było coś jak pluton egzekucyjny. To był dla mnie szok.Pierwszy raz w życiu ustawiłem pluton egzekucyjny. ()Pluton wycelował lufy karabinów w Świerszcza.Ognia!!! padła decydująca komenda.Pluton nie zawahał się. Wszyscy pociągnęli za języki spustowe karabinów.
Jeśli ciekawią Was podróże, i te maleńkie, i te duże, to przeczytajcie dzieje gromadki z ukrytej w górach leśnej chatki.
Czy chcecie poznać Majkę i Kajtka, zaprzyjaźnić się z leśnymi zwierzętami, nieść pomoc zranionemu liskowi?
Czy polubicie psa buszującego w Internecie i koty, którym ciągłe figle w głowie?
Czy pragniecie dowiedzieć się, gdzie żyją nosorożce?
Czy interesuje Was, kto był pierwszym królem Rzymu?
Czy jesteście gotowi na spotkanie z lwem stojącym na straży bram Wenecji?
Czy chętnie powracacie z dalekich wypraw do rodzinnych stron, gdzie czekają na Was przyjaciele?
Jeśli na wszystkie pytania odpowiecie „tak”, to ta książeczka jest właśnie dla Was.
Anna Marija Laichman od wielu lat praktyk terapii cannabis. Ściśle związana z medycyną. Uczestniczyła w licznych szkoleniach z dziedziny medycyny naturalnej, ziołolecznictwa i rozwoju duchowego (energoterapia). Również zwolenniczka metod energii i fizyki kwantowej. Od 2016 r. zmaga się z chorobą nowotworową, łącząc medycynę klasyczną z niekonwencjonalnymi metodami leczenia. Jest żywym przykładem, że te dwie drogi razem świetnie z sobą współgrają, nigdy nie porzucając jednej na korzyść drugiej. Otwarta na ludzi i wyzwania.
"Jaskółki z papieru" to z jednej strony zbiór dojrzałych i przemyślanych artystycznie utworów, z drugiej popis błyskotliwej inteligencji, talentu i erudycji autora.
Każde słowo ma swoje miejsce i wagę, niejednoznaczności i metafory nie są przypadkowe, a puenty mogą wbić w fotel.
Lektura wierszy to prawdziwa poetycka uczta, zostawiająca ślad i w sercu, i w duszy.
Ród"" to powieść z pogranicza dokumentu historyczno-przygodowego z elementami science fiction. Fabuła utworu rozgrywa się około 10 000 lat p.n.e. na terenie kontynentu zamieszkanego przez plemiona Slona. Plemiona te w wyniku kataklizmu spowodowanego przez wybuch na wyspie znajdującej się pośrodku Wielkiej Wody muszą uciekać, by ratować się przed niechybną śmiercią. Uciekając z Matki Ziemi, zabierają ze sobą Bryłę Świętego Ognia, którą to tajemniczy mieszkańcy z wyspy Atlanty umieścili w Jaskini Niedźwiedzia. Ród wędruje na północ kontynentu, pokonując po drodze wielkie połacie ziemi porośnięte przez nieprzebyte lasy oraz Olbrzymy wielkie pasmo górskie, za którym to w pokrytej lodem dolinie obchodzą swoje największe święto nazwane Świętem Wielkiego Niedźwiedzia.Prawie po roku wędrówki docierają do Doliny Obfitości, nad którą górują dwa wzniesienia. Na jednym z nich, nazywanym przez tubylców Soboto, budują kopczyki i osadę na zimowe przetrwanie. Przez cały czas wędrówki towarzyszy im jednooki wilk, który w tajemniczy sposób czuwa nad ich bezpieczeństwem.""Ród"" to wielka przygoda, ale też powieść mająca głębsze znaczenie, jakże ważne dla wszystkich istot zamieszkujących Matkę Ziemię. Daje ona czytelnikowi możliwość zastanowienia się nad znaczeniem i rolą ludzi na Ziemi i ich wpływu na to, co może się stać z fauną i florą, jeżeli dalej będą postępować tak jak przez ostatnie stulecia.
Kolekcja, której poświęcony jest ten album, to efekt trwających od 35 lat moich zainteresowań i fascynacji dawnym kotlarstwem i miedziennictwem. Początek tej niewątpliwej pasji dało kilka miedzianych przedmiotów, które od pokoleń były własnością naszej rodziny. Najbardziej utkwiły mi w pamięci: foremka do wypieków babki wielkanocnej, kufel oraz brytfanna do pieczenia ryb. Jeszcze jako bardzo młody człowiek, ilekroć spojrzałem na te dawne wyroby kotlarskie, zawsze czułem do nich wielki szacunek i już wtedy miałem świadomość, jak wiele pracy i wyjątkowych umiejętności wymagało ich wytworzenie. Dorastając, wielokrotnie wyobrażałem sobie, że w przyszłości będę majstrem w tej albo podobnej dziedzinie twórczości. I tak też się stało...
Bernard Nowakowski
Miejscowy alchemik Erick Horldston wiedzie spokojne życie wraz ze swoją wybranką Anną Loff w okręgu Czterech Wysp. Wysoki blondyn większość czasu spędza w swojej pracowni, przygotowując mikstury pomagające utrzymać stan zdrowotny mieszkańców na dobrym poziomie.
Pewnego dnia do miasta Cait Dun na święto ludowe przypływa słynny w całym Aavariis bard, niejaki Falkus Wolken. Erick wie, że Anna uwielbia owego jegomościa, dlatego wpada na pewien pomysł. Chce poprosić barda, by ten zaszczycił swą osobą bardzo ważną dla nich uroczystość. Tak też się stało.
Erick i Anna łączą się węzłem małżeńskim i wyprawiają ucztę weselną. Niespodziewanie na uczcie nadzorca okręgu Czesław Okoń prosi Ericka o przysługę.
Czego chciał nadzorca, dlaczego zakłócił tak szczególny dzień? Tego się dowiemy, zagłębiając się w tajemniczy i z pozoru kolorowy świat Aavariis.
Nazywam się Szymon i mam dziewiętnaście lat. Chciałbym przedstawić Państwu moją debiutancką powieść fantasy, będącą dla mnie ostatecznym triumfem nad chorobą, z którą zmagałem się od dłuższego czasu – depresją. Pisanie tej powieści każdego dnia było dla mnie ucieczką od codzienności. Zamykałem się w wykreowanym przeze mnie fantastycznym świecie, przez co czułem się lepiej.
Jestem zwykłym nastolatkiem niewyróżniającym się zbytnio z tłumu. Wolny czas poświęcam właśnie na pisanie, czego owocem jest książka trzymana w Państwa dłoniach. Oczywiście zdaję sobie sprawę, iż nie należy ona do idealnych i umiem w pełni ten fakt zaakceptować. Jakkolwiek by patrzeć, jest to dopiero mój pierwszy malutki krok w karierze pisarskiej. Mam w głowie wiele pomysłów i stale się rozwijam. Planuję wydać tomik poezji, w którym znajdują się zarówno wiersze, jak i proza poetycka pisane właśnie w czasie zmagania się przeze mnie z chorobą. Aktualnie też pracuję nad powieścią, w której poruszam temat depresji, lęków społecznych i mobbingu. Nie stoję w miejscu i próbuję szlifować swoje umiejętności poprzez codzienne pisanie i czytanie książek.
Życzę miłej lektury!
Nie wiem, czy wiara w sensie religii jest – jak twierdzi Jiddu Krishnamurti – źródłem przemocy czy nie, ale wiem, ponieważ doświadczam codziennie faktu patrzenia na świat przez pryzmat swoich myśli i swojej przeszłości, że jesteśmy niewolnikami myśli i czasu.
Mama postanowiła skończyć z tą niewolą w takim stopniu, w jakim w ogóle jest możliwe dla niej, by skończyła ze swoją niewolą. Kończy z tą niewolą gdzieś od półwiecza. Mocuje się z przemocą, ponieważ przemocy nie lubi – zwłaszcza psychicznej – i upatruje w przemocy przyczyn upadku człowieka. Upadku mężczyzny, ale nie kobiety...
Być może, że tak jest faktycznie, a być może, jest całkiem przeciwnie, to znaczy – wszystkiemu winna jest wolna wola, którą nieudacznicy ludzcy przerobili na władzę i na kontrolę nad innymi ludźmi, bo nic innego sami nie potrafili.
Być może mama spróbuje wydać wszystkie swoje książki pisane od piątego roku jej prawie osiemdziesięcioletniego życia i dowiemy się o jej sekretnych poglądach czegoś konkretniejszego. Wiem, że mama pisze drugą książkę, a planuje trzecią... a wszystkie monotematyczne: patriarchalny system łupów i rola kobiety w systemie przemocy, bo to kobieta, zdaniem mamy, otwiera ludziom oczy i uczy odróżniać to, co rzeczywiste, od tego, co zmyślone, pokręcone i wykorzystane dla uzyskania władzy, kasy i kontroli nad kobietami i wszystkimi istotami słabszymi fizycznie.
Obserwuję autorkę „Ciepłych bułeczek” z narastającymi obawami w kontekście palenia książek. Strach nakazuje ostrożność, ale potrzeba świadomości i prawdziwej wewnętrznej wolności robią swoje. Fałszywe konstrukty myślowe upadają bez użycia siły – wystarczy tylko zatrzymać swoją uwagę na tych dziwolągach, by dostrzec iluzje i kłamstwa, w które wierzymy.
Mama właśnie to robi. Bloguje, komentuje, pisze, ale przede wszystkim rozmawia, czyta i uprawia swój ogródek – ten fizyczny z aronią i Kurdybankiem i ten Wolterowski. Nic innego nie robi i dlatego już ma poczucie nicnierobienia.
Jeśli mama z czymś walczy, to właśnie jest to strach, poczucie winy i wyuczona bezradność.
Jeśli mama o coś walczy, to jest to prawo do błędu, ponieważ dla mamy każdy zawsze i wszędzie jest niewinny i bezgrzeszny. Podobno kiedyś potrafiła w sądzie przekonać oskarżonego i sąd, że to nie on włamał się do sklepu, tylko sklep był otwarty... i uwierzyli jej wszyscy. A gdy znów 16-letni chłopiec zabił kolegę nunczako... O tym podobno mama chce napisać.
Póki co, nic nie robi, ponieważ odrabia zaległości. To znaczy, wraca do swoich książek, które zgromadziła przez bez mała siedemdziesiąt lat i pisze, ale przede wszystkim dzieli się swoją naturalną radością życia.
Pisanie to ciężka praca dla każdego, ale odpoczynek dla mamy. Ona po prostu tak ma i tyle. Byle tylko pozwoliła sobie na wydawanie swoich książek.
Monika
Miasto idealne, maj 2019 roku
"Krótka historia długiego dochodzenia do siebie" to osobista opowieść o alkoholiku, jego dorosłej córce i byłej żonie. Napisałam ją, bo chciałam pokazać oblicze alkoholizmu, o którym często się nie mówi – czy to ze wstydu, czy też z niestosowności mówienia o uczuciach do rodzica, który w oczach wielu na miłość nie zasłużył. To historia o ludzkich relacjach, współczuciu, desperacji i nadziei. O odnajdywaniu siebie. O zwykłości i niezwykłości ludzkich przypadków. O brzydocie ludzkiego upadku i pięknie życia ukazującym się w najmniej oczekiwanych momentach.
Kiedy wieloletnia partnerka Ojca przeprowadza się do innego miasta, Ojciec po raz pierwszy mieszka sam. Anioła – bo tak ją ochrzciła nie-jej-córka – wybiera w końcu życie w spokoju i z dala od alkoholowych problemów partnera. Z momentem jej odejścia córka zostaje promowana na Panią Bóg. Od naocznego przekonania się o Wielkim Upadku otwiera się w córce nowy rodzaj połączenia z Ojcem i pomimo mieszkania na odległość budzi się w niej odpowiedzialność za jego losy. Funkcja Pani Bóg ciąży i uwiera, ale nie ma od niej ucieczki.
Czy wystarczy zakochać się w kobiecie,
żeby zostać poetą?
Z pewnością tak, ale to powinna być niezwykła kobieta.
Żeby to można było sobie lepiej wyobrazić, wystarczy porównać ją
do winorośli.
Tysiące butelek z tej samej odmiany winogron, a każda butelka smakuje inaczej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
