Rezolutna Krasnalina i jej rodzice przeprowadzają się do dużego starego domu, w którym od początku dzieje się coś dziwnego. A pewnego dnia dochodzi nawet do niezwykłego spotkaniaCo odkryje w piwnicy dociekliwa i obdarzona bujną wyobraźnią dziewczynka? Jakie tajemnice skrywają zakurzone wnętrza?Będziesz zaskoczony finałem!
Niniejsza książka stanowi swoistą spowiedź człowieka, który postanowił stawić czoła swojemu nałogowi.Prostymi słowami, pozbawionymi zbędnych ozdobników, opisał co czuł na każdym etapie ku zdrowieniu. W ciągu roku przeszedł on niezwykłą metamorfozę, zmienił sposób postrzegania świata i siebie, na nowo odkrywając swoje pasje i nowe zainteresowania. Są one źródłem jego siły do walki, którą cały czas toczy. Walki o trzeźwość. Ciała, serca i umysłu.
Książka dla dzieci. Owadzie i zwierzęce postaci, w tym główna bohaterka biedronka Ofelia, zyskując sympatię małego czytelnika, ułatwiają zrozumienie przesłań każdego z pięciu krótkich opowiadań, których akcja toczy się w przydomowym ogrodzie. Atrakcyjne literacko, zrozumiałe dla dzieci przykłady odwołują się do znanych przysłów: Co dwie głowy, to nie jedna, Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe, Nie szata zdobi człowieka, lecz człowiek szatę, Ziarnko do ziarnka, a zbierze się miarka, Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz.Inne zalety książki: wzbogaca słownictwo, pomaga w nauce liczenia, rozpoznawania kształtów, kolorów, niektórych owadów, zjawisk atmosferycznych. Prowokując dziecko do pytań, angażuje rodziców w proces wychowawczy i poznawczy.
ALEKSANDRA TUPAJ - urodzona czwartego kwietnia 1988 roku w Elblągu. Do szóstego miesiąca życia rozwijała się prawidłowo. Później rozpoczął się powolny regres w rozwoju psychoruchowym. Początkowo zdiagnozowano u niej mózgowe porażenie dziecięce i autyzm. Intensywna rehabilitacja w Polsce i Anglii przynosiła drobne osiągnięcia, które z czasem zanikały. W czwartym roku życia postawiono właściwą diagnozę lekarską. Ola przez ponad trzydzieści lat, pomimo wielu ograniczeń, nie jest izolowana od świata. Ta książka to prawdziwa historia życia rodziny z wyjątkową córką dotkniętą genetycznym ZESPOŁEM RETTA.
FRAGMENTY WYPOWIEDZI NA TEMAT ALEKSANDRY
* Ola nigdy nie wstanie z łóżka, nie pobiegnie – jest osobą leżącą od wielu lat. Cudowne jest to, że rodzice nie izolują córki od świata, nie zamykają w domu (…). Mimo swojej choroby jest „dzieckiem szczęścia”, bo jest kochana i akceptowana przez swoich rodziców.
Jolanta, fizjoterapeutka
* Gdy po raz pierwszy zobaczyłam Oleńkę, w moim sercu poczułam, że jest mi bardzo bliska. Patrząc na nią, myślałam o tych wszystkich dzieciach w rodzinach, którym nie pozwolono się narodzić ze względu na przyszłą chorobę czy też z różnych innych przyczyn (…).
Lucyna, sąsiadka
* Kochana Olu, cieszę się ogromnie, że spotkałam Cię na mej drodze, i dziękuję, że jesteś. Myślałam, że przede mną ważna misja niesienia pomocy Tobie, a to Ty pomogłaś zrozumieć mi, czym jest życie, co w nim jest naprawdę ważne (…).
Monika, wolontariuszka
* Moja dorosła, trzydziestodwuletnia dziś siostra w mojej świadomości nadal funkcjonuje jako „mała Oleńka” (…). Dobra organizacja pracy, podejście do dzieci, wrażliwość na pomoc osobom słabszym – to tylko nieliczne z cech, które zawdzięczam obecności Oli w moim życiu. Najbardziej jednak doceniłam ten „skarb”, gdy sama zostałam mamą (…). Mając doświadczenie trudu zajmowania się Kingą, mogę śmiało stwierdzić, że moja Mama wychowała już co najmniej trzydzieścioro dwoje niemowląt!
Ania, siostra Oli
* Życie Oli pokazuje, jak w różny sposób można służyć bliźnim i Bogu. Tak! Ola służy bliźnim. Ona swoim życiem i przyjmowaniem swojej niepełnosprawności mówi bardzo dużo (…).
ksiądz Krzysztof, kapelan elbląskiego hospicjum
Materia utworu jest ciekawa i posiada swą merytoryczną wagę w warunkach degradacji zasad i procesu wychowania oraz odnotowanych przez współczesną psychiatrię i pedagogikę anomalii oraz zwyrodnień w tym zakresie. Rzecz przywołuje problemy nieobojętne ludziom światłym, wrażliwym, instytucjom i pedagogom poszukującym źródeł wynaturzeń. Żywo też koresponduje z reagującą na te zjawiska twórczością literacką i publicystyką. Jest wyrazem wzbierającej troski o uzdrowienie tej podstawowej dziedziny życia. Nie tylko oglądem rozpaczliwego stanu rzeczy, ale także analizą niektórych istotnych jego czynników, głównie tych, które tkwią w stosunkach rodzinnych, oraz zjawisk pochodnych, jak rodzicielska tyrania, nadopiekuńczość. Równocześnie powieść jest krwią pisana, co podnosi jej aurę emocjonalną, miejscami też bywa dręcząca i okrutna, co zwielokrotnia jej funkcję. Stanowi coś w rodzaju wiwisekcji zjawiska, którego ofiarą pada Marta, bohaterka i narratorka.
Język powieści jest dojrzały, sprawny, potoczysty, naturalny, komunikatywny i żywy. Świetnie też pobrzmiewa zarówno w dialogach, jak i konstrukcjach narracyjnych. Równie klarownie służy wyrażaniu emocji i opisom świata, jak i interpretacjom ludzkich postaw i zachowań. Dlatego rzecz czyta się lekko.
dr Ryszard Tomczyk
Jeśli chcesz zrozumieć jakąś sprawę ukrytą w złudnej wieloznaczności – to sięgnij do szczegółów, one nie kłamią. Dokop się korzeni, cofnij się do początków, bo tylko tam ‘naprawdę’ i ‘w istocie’ czekają na Twoje spojrzenie. Małe rzeczy są jednoznaczne i mówią najbardziej wyraźnym głosem.
Postawmy pytanie‚ "czym jest naprawdę?" Wobec INFORMACJI, zanim zostanie wsadzona do więzienia matematyki i zaprzęgnięta do ciągnięcia różnych teorii, wobec UMYSŁU oraz ŚWIADOMOŚCI, zanim stracą swój sens przy próbach rozciągnięcia ich na cały Kosmos. Zapytajmy o wiarę w BOGA, największe ludzkie złudzenie: co jest jego istotą i dlaczego jest największym ze zjawisk społecznych. Już poza złudzeniem i bez drżenia serca przyjrzyjmy się RELIGII, dlaczego jest wszędzie i była zawsze.
Jeżeli w tych poszukiwaniach nabierzemy przekonania, że wielkie sprawy mają proste przyczyny, to odkryjemy PROCES, który jest zasadą i napędem naszego ludzkiego świata.
Nie, nie o poświęceniu, nie o szczęściu powinien człowiek myśleć czy mieć je na uwadze w życiu, ale o spełnieniu w nim swojego obowiązku. Moją powinnością była opieka do samego końca nad mamą i obowiązkiem był ślub z Wandą, a teraz dbanie o całą rodzinę. W przeciwnym wypadku nie tylko nie miałbym spokojnego sumienia i nie mógłbym beztrosko żyć, ale musiałbym siebie uważać za człowieka niskiego, upadłego, na którego nie mógłbym bez wyrzutu patrzeć w lustrze każdego dnia. Byłbym tą kurą, która nigdy nie dotknie swoim skrzydłem chmury. I nie byłoby nawet mowy, aby cieszyć się swoimi osiągnięciami, sukcesami, słowem ? nie mógłbym normalnie żyć. Przecież tam na górze wszystko to widzą i wiedzą, nawet jeżeli stamtąd słychać tylko tajemną ciszę. Jest wiele takich chwil w życiu, kiedy prawda zagląda nam w oczy i pyta, co my z nią zrobimy. Nasza młoda natura ciągnie do swobody, często bierze nad nami górę jak wiosna nad zimą, ale później zaczynamy doskonale rozumieć, że najważniejsze w życiu jest spełnienie swojego obowiązku. Nieraz jest to bardzo trudne i żeby go spełnić, trzeba wielu wyrzeczeń, czasem nawet trzeba poświęcić królową.Ryszard Wójtowicz (1953) debiutował w roku 2016 powieścią ""Potrójny układ"".Pisze głównie na podstawie własnych przeżyć i doświadczeń. W jego książkach występuje mnóstwo prawdziwych miejsc i wydarzeń, fikcyjnych imion, autentycznych nastrojów. Te bolesne przeżycia, a także utwory, m.in. Manna, Hessego, Iwaszkiewicza, są inspiracją dla jego przemyśleń i uczuć zawartych w napisanych powieściach.""Potrójny układ"" stał się jego najpopularniejszą książką. Jej bohater egzystujący między rodziną, pracą i kochanką zmuszony jest dokonywać w życiu trudnych wyborów, próbując wszystko ze sobą pogodzić. Pomimo wielu starań wychodzi z tych zmagań okaleczony na zawsze.W kolejnej książce ""Miłość Witolda"" nieśmiały bohater przegrywa z pewnym siebie mężczyzną, ale po klęsce umie się podnieść, ponieważ w końcu zrozumie, że najważniejsze w życiu jest to, żeby kochać, nawet gdy samemu nie jest się kochanym.""Droga do szczęścia"" to powieść o życiu młodych ludzi, którzy wchodząc w dorosłość, wierzą, że mogą w życiu osiągnąć szczęście. Kochają, marzą, przysięgają sobie wierność. Ale życie okazuje się bardziej skomplikowane i umie narzucić im swoje prawa, które dopiero poznają. Wójtowicz porusza w niej takie problemy, jak miłość, wierność, poświęcenie. Bohaterowie zmuszeni są wybierać między marzeniami a obowiązkami. Główny bohater Marian dokonuje życiowego wyboru, który całkowicie odmienia jego życie.Tak jak w każdej powieści Wójtowicza, odnajdziemy tu specyficzną atmosferę, wspaniały opis uczuć, elegancki styl.
Janusz Kujanek urodził się 3 marca 1951 roku w Gronowie koło Elbląga. W roku 1958 zamieszkał w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie ukończył podstawową szkołę muzyczną, liceum ogólnokształcące i studium nauczycielskie. W 1971 roku rozpoczął studia wokalne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, pod kierunkiem doc. Antoniny Kaweckiej, które ukończył w roku 1977. Podczas studiów pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych w Więckowicach i Czerwonaku koło Poznania, a potem w Poznaniu, zaś w latach 1976?1980 w Państwowym Zespole Ludowym Pieśni i Tańca ?Mazowsze?, z którym koncertował w 67 miastach 11 krajów świata. Od września 1980 roku jest solistą Operetki Wrocławskiej. Od 1983 roku współpracuje z Operą Wrocławską oraz z Przedsiębiorstwem Imprez Estradowych ?Impart?, Dolnośląskim Towarzystwem Społeczno-Kulturalnym i Dolnośląskim Towarzystwem Muzycznym. Od października 1983 roku do lutego 1984 roku przebywał na stypendium rządu węgierskiego, odbywając je w Państwowej Operetce w Budapeszcie.
Miłość to najpiękniejsze uczucie, które spotyka nas w życiu. Zaufanie, odwaga i pragnienie spędzenia życia razem to uczucie, które się w każdym z nas z dorastaniem rozwija. Mieć odwagę pokochać to być szczęśliwym w związku. I to nasze opętanie miłością chcę przekazać przez pisaną przeze mnie poezję tym wszystkim, którzy kochają lub będą kochać, lub są już zakochani po uszy i życie spędzają wraz ze swą wybraną miłością aż do grobowej deski.
Amelia ? bohaterka rozdziałów 4, 9 i 12: OK, no... powiem ci, że podobała mi się... Wstęp bardzo fajny... stosunki z kobietami też... detaliczne, ale z klasą, bez niesmaków i większej wulgarności... Czyta się lekko, trochę ironiczna, sympatyczna momentami książka... Uśmiałam się, zawstydziłam, czytając ją, więc odczucia same pozytywne... Szczerze!Joanna ? bohaterka rozdziału 1: Dla mnie bomba, szybko wciąga... Gdy czytałam zdanie po zdaniu, aż mi serducho waliło, po prostu czad!Karolina ? bohaterka rozdziału 3: Na początku byłam zła, że opisałeś mnie tak szczegółowo, a zwłaszcza moje wymiotowanie... ale w sumie miło mi się to czytało i muszę przyznać, że momentami się nawet podjarałam i miałam ochotę... Fajna książka na wakacje albo spokojne wieczory.Dorota ? przyjaciółka autora: Ta książka to debiut polskiego autora. Apetyt na przeczytanie jej może zaostrzyć informacja, że bazą opisywanych zdarzeń są ponoć prawdziwe przeżycia pisarza. Jeśli ktoś by zapytał, czy ta książka to must read, to odpowiedziałabym, że nie. Natomiast na pewno znajduje się na wyższej półce, jeśli chodzi o literaturę tego gatunku. Jest strzałem w dziesiątkę. Serdecznie polecam!
Drogi Czytelniku!Jeżeli sięgniesz po tę książkę, na pewno nieraz się uśmiechniesz, a nawet roześmiejesz. Grozi Ci również to, że możesz wybuchnąć... śmiechem. Daję Ci na to słowo humoru!AutorWiesław Błach - nauczyciel, poeta, satyryk, autor licznych utworów dla dzieci i dorosłych. Ostatnio swoje teksty kieruje głównie do najmłodszych czytelników.Spod jego pióra wyszły dotychczas następujące książki dla dzieci: ,,Co warto wiedzieć o zwierzętach"", ,,Najpiękniejsze zwierzęta świata"", ,,Najgroźniejsze zwierzęta świata"", ,,Rzeczy mówią do rzeczy, a nie od rzeczy"".
o nocy spędzonej ze znajomymi Monika niewiele pamięta. Gdy jej koleżanka Ewa odbiera sobie życie, postanawia chwilę odpocząć i wyjeżdża na wieś do mężczyzny, któremu kiedyś nie była obojętna.Czy dziewczynie uda się ustalić, co wydarzyło się feralnego dnia i jakie to odciśnie piętno na jej dalszym życiu? Ile cierpień jest w stanie znieść człowiek i do czego mogą one doprowadzić? Czy istnieje zbrodnia doskonała?""Pierwszy ostatni raz"" to powieść wielowątkowa. Historia o niepohamowanej żądzy, cierpieniu i pragnieniu miłości.
Bajki panny Wi? to zbiór kilku historyjek napisanych dla dzieci. Otwierają one drzwi wyobraźni czytelnika do świata, w którym zwierzęta i przedmioty zachowują się jak ludzie i obdarzone są zdolnością mówienia. Dzięki temu historie te nie tylko bawią, ale też uczą.Wioletta Gaik to debiutująca autorka bajek dla dzieci, która udziela też swojego głosu jako lektor na dołączonej płycie CD. W ten sposób wprowadza młodych czytelników i słuchaczy do magicznego świata wyobraźni.
Właśnie o tym jest ta książka ? o przekraczaniu granic i barier, o drodze do najgłębszego własnego ?ja? i harmonii ze światem, o wolności, dla której nie ma horyzontu. Jeśli przeczytamy, że tu chodzi o podróż, w której ważna jest droga, a cel znajduje się na dalszym planie, że ważniejsze jest poszukiwanie niż znalezienie, że cud życia nie jest skończony, lecz wymaga ciągłej pracy, w której nie ma gotowych recept i nikt nas w niej nie wyręczy, to też będzie dobrze. To rzecz o dostępności sportu oraz podróżowania dla każdego, bez względu na wiek oraz status materialny czy społeczny. O tym, jak tej dostępności nie rozmienić na drobne, lecz nadać jej inny sens niż ten zapisany w reklamie ofert turystycznych oraz menu rozmaitych ?targowisk próżności? z ich koszykiem ""all inclusive"". Jak na współczesny kult młodości, na dyktat globalizacji i komercji, Internetu, przemysłu audiowizualnego, gier komputerowych oraz mediów pochłaniających ludzi jak ""blob"" ? galaretowate monstrum z kosmosu przerabiające ich na pożywną papkę, mogą odpowiedzieć pokolenia mające Conradowską ?smugę cienia? za sobą, żeby nie zostać na boku, nie dać się pominąć, zmarginalizować, lecz zachować własne, niepowtarzalne indywiduum? Do tego naprawdę nie trzeba wiele. Trochę zdrowego egoizmu, T-shirt, trampki, a jeśli się chce, to także zwykły ""fly ticket"", na który w dobie tanich linii lotniczych stać praktycznie każdego.Roman Żelazny ? dziennikarz, publicysta, wydawca prasy lokalnej, działacz społeczny. Redaktor RP RWE w Monachium oraz RWE Inc. w Warszawie. W latach 1984?2004 publicysta ?Nowego Dziennika? i ?Przeglądu Polskiego? w Nowym Jorku. Autor licznych publikacji i komentarzy w prasie w kraju i za granicą, m.in. eseju ""Z piwnicy na Katzbachstrasse do Ogrodu Angielskiego"" (w: ""Autoportret zbiorowy. Wspomnienia dziennikarzy polskich na emigracji w latach 1945?2002"", pod red. prof. Wiesławy Piątkowskiej-Stepaniak) oraz książek ? ""Rok cudownej katastrofy"", zbioru wywiadów z przywódcami niemieckich elit politycznych, biznesowych oraz świata mediów na temat zjednoczenia Niemiec i stosunków polsko-niemieckich po upadku żelaznej kurtyny, a także monografii ""Faun i kanibale. SB, IPN, Sąd III RP ? anatomia lustracyjnej psychozy"", poruszającej temat rozliczeń z PRL-owską przeszłością w Polsce po 1989 roku, polskich kompleksów, mitów i uprzedzeń.
Barbara Maria Sykutowska - urodziła się w Krakowie, gdzie mieszka z rodziną.
Pasjonatka psychotroniki, wszechstronny doradca parapsycholog, specjalista w dziedzinie ezoteryki. Już od lat na Fiverze doradza ludziom z całego świata w trudnych dla nich problemach życiowych.
Ukończyła akademię psychotroniczną. Specjalizuje się w numerologii, astrologii i tarocie. Swoją przygodę z pisarstwem zaczynała od tworzenia opowiadań do tygodników. Książka „Niekończąca się historia” to debiut literacki, ale myśli już o napisaniu następnej części.
"Niekończąca się historia" to powieść obyczajowa o splatających się (a nawet plączących) losach kilku kobiet. Niby zwykłe, szare życia, a jednak pełne zakrętów, osobistych dramatów, trudnych wyborów i porażek. Także wydarzeń, które wydają się nieprawdopodobne, jednak prawdziwe życie potrafi też być zaskakujące i pisać bardzo skomplikowane scenariusze.
Główną bohaterką i narratorką "Niekończącej się historii" jest Alicja, która swoją historię opowiada od początku – czyli znalezienia jej jako małego dziecka na ulicy. Zaczyna się niesamowicie, po czym Alicja wiedzie zwykłe, dość smutne życie. Są chwile, gdy dzieje się lepiej, ale całość jest dość przygnębiająca. Gdy umiera mąż Alicji, Henryk, wychodzi na jaw tajemnica. Okazuje się, że miał córkę z romansu z inną kobietą. Ta wiadomość i dalsze wydarzenia zmieniają życie Alicji.
W dalszej części powieści rolę narratora od Alicji przejmuje Asia, która opowiada o swoich losach. Pod koniec książki głos zostaje oddany jeszcze innym kobietom. Jest to bardzo dobry zabieg literacki, który wprowadza świeżość do powieści, jednocześnie nawiązując do klasycznej sagi rodzinnej, w której kolejne pokolenia przejmują głos. (…)
Zaletą "Niekończącej się historii" jest oddanie głosu kobietom i pozwolenie im na opisanie nie zawsze chlubnych czynów i rozmaitych tajemnic, które często są skrywane w rodzinach. Wiele czytelniczek może się z tym identyfikować – także z moralnie wątpliwymi postępowaniami, ponieważ nikt nie jest kryształowy. Tak jak napisała autorka we wstępie: ,,Można je i pochwalić, i potępić, ale nie wiadomo, jak należałoby postąpić, aby być szczęśliwym”. To zdanie jest dobrym mottem dla całego tekstu, a może nawet serii.
Ten niezwykły zbiór wierszy jest stworzony przez człowieka z pasją.Pasją do gwary śląskiej, sztuki wysokiej i zawiłości ludzkiego życia.Wszystko mijo i zachwyt i tabaczny dym i kucanie pisze Tadeusz Jamnicki, przywołując Heraklitowe Panta rhei.Wejdź do świata tej poezji. Przystań. Pomyśl.
Drogi potencjalny Czytelniku, chcesz się czegoś więcej dowiedzieć o autorze, może o treści, albo przeczytać jakiś komentarz?
Pewnie tak, bo po to zagląda się na ostatnią stronę okładki. Ale nic z tego. Tu nie znajdziesz podpowiedzi. Autor wystarczającą ilość pracy wykonał, opatrując teksty wstępami i odnośnikami, by przybliżyć i ułatwić lekturę. Teraz pora Tobie wyruszyć w drogę, a im więcej swojego zaangażowania włożysz w zwiedzanie, tym więcej odnajdziesz tropów i przyjemności.
Decyzja należy do Ciebie. Zaglądnij do środka, nie przerażaj się pierwszym sonetem, że forma taka nadęta i stara, przecież miłość i seksualność są równie stare co ludzkość, a nie tylko jakaś forma poetyckiego wyrazu. Objaśnienia do niego pomogą zrozumieć „co poeta miał na myśli”. Pojawia się w nich fraza dotycząca głównej bohaterki, nie tylko sonetu, ale całego tomiku: "godząc się być Pierwszą, ale nie Jedyną".
Jeśli zrażą Cię jakieś słowa, wyobrażenia, zastanów się, może jeszcze nie jest za późno, może warto poznać odmienne pejzaże, zapuścić się w krajobrazy nieuświadomione, bo przecież je znasz, bywałeś na wyżynach rozkoszy albo chociaż pożądania.
Jeśli jednak nie, tym bardziej warto wyruszyć w dalekie podróże.
Aha, jeszcze tylko jedna istotna informacja. Tu wszystko jest niezwykle prawdziwe, nawet wiersz "Pejzaż nadrzeczny" jest do bólu autentyczny i opisuje sytuację, która przytrafiła się autorowi na onkologii, a "Pejzaż z Thanatos" to zaproszenie na wyprawę w te kręgi po drodze z Malczewskim.
Ale co ja Ci tu będę ględził. W drogę!
Poznaj wspaniałe zwierzęta i ich niesamowite przygody. Sprawdź, czy goryl i żyrafa uporali się ze swoimi problemami. Przekonaj się, że niełatwo być myszką, a nawet jeleniem. Odkryj tajemnicę wiewiórki oraz wielkie marzenie zebry. Dowiedz się tego wszystkiego, czytając te zabawne, rymowane oraz pięknie zilustrowane wierszyki.
UŚMIECH to próba czytania i interpretowania świata właśnie poprzez najróżniejsze formy śmiechu. To klucz do zrozumienia drugiego człowieka: jego szaleństw, kompleksów i marzeń. Uśmiech – zdaje się mówić autor – to twoja wizytówka. Można by zaryzykować twierdzenie, że zawiera się w nim niekontrolowana emanacja duszy. Ta książka jest jak film, pełna obrazów, których nie da się szybko zapomnieć. Jest jak podróż, która wciąż trwa i nie chcesz, aby kiedykolwiek się skończyła...
Kazimierz Grochmalski – twórca eksperymentalnego Teatru MAYA (w latach 1976–1998 zrealizował 16 premier według własnych scenariuszy). Wydał dwa tomy poezji: „Teatr, którego nie było” (2016) oraz „Traktat o marionetkach” (2018). Autor własnej metody teatralnej nazwanej „kompozycją komediową”, którą prezentował na kilkunastu uniwersytetach całego świata. Mieszka w Poznaniu. Zajmuje się zen oraz opieką nad „braćmi mniejszymi”.
Ilona Khan - uznała, że człowiek musi latami analizować siebie w celu dogłębnego poznania własnych słabości i mocnych stron. Doświadczając po drodze traumatycznych wydarzeń, odkryła najczęstsze mechanizmy ludzkich reakcji. Po analizie związków postanowiła poruszyć życiowe tematy w obecnych czasach. Z wykształcenia terapeutka i trener grupowy metodą warsztatową psychologicznych szkoleń miękkich. Posiada własny biznes zagraniczny oraz współpracuje z polską firmą informatyczną, jako koordynator kontraktów wykorzystuje psychologiczne techniki w pracy z klientami. Doradca życiowy, wsłuchuje się w problemy międzyludzkie, które dostarczają nowych inspiracji i wniosków.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
