„Nieuchwytny, wielobarwny niczym tęcza” Dezső Kosztolányi, węgierski mistrz nowelistyki, o którym Sándor Márai pisał w 1958 roku: „Niektóre z nowel wstrząsające. Wielkość Kosztolányiego przewyższa wszystko, co do tej pory czytałem z literatury amerykańskiej. A tu nigdy nie opublikowano ani jednej linijki” - opowiada o zwykłych ludziach, których znamy, choć w istocie nie znamy. Ich historie rozgrywają się przed blisko stu laty, opowiedziane są jednak tak nowocześnie, bez zbędnych słów, że czytamy je tak, jakby się działy dziś. Motywem spajającym tom opowiadań jest ukazana na wiele sposobów kwestia naszego niełatwego stosunku do prawdy.
Traktat o Zacności zwany również Manusmryti oraz Kamasutra czyli Traktat o Miłowaniu to dwa klasyczne teksty, których wpływu na rzeczywistość społeczną w Indiach tak dawniej, jak i dziś niepodobna przecenić. Nowe wydanie, poprawione przez tłumacza prof. Marię Krzysztofa Byrskiego, który opatrzył je dodatkowo nowymi przedmowami, daje czytelnikom niepowtarzalną okazję do zapoznania się z tymi wyjątkowymi dziełami tradycyjnej kultury indyjskiej w kunsztownym opracowaniu.
Wang Xiaobo (1952-1997) był nazywany „czarnym koniem” literatury chińskiej – uwielbiany przez czytelników, nie pasował do żadnej z kategorii literackich, co sprowadzało na niego niemało krytyki, która ostatecznie przyczyniła się do przedwczesnej śmierci. Ironiczny kronikarz mrocznych lat 60. i 70. czerpał obficie z własnych doświadczeń, a niniejszą książkę zaczyna takim oto wstępem: „To książka o pożądaniu. Pożądanie ma własną siłę napędową, niekiedy jednak swobodne zachowanie jest zabronione, co niezwykle komplikuje sprawy. Na przykład, na północ od mojego domu znajduje się pałac Letni, ale gdyby nie istniał kierunek północny, wtedy mógłbym iść wyłącznie na południe i dopiero po przejściu bieguna południowego i północnego, po czterdziestu tysiącach kilometrów, dotarłbym do pałacu. To właśnie usiłuję powiedzieć. Ludzie naprawdę potrafią wszystko wyrazić zawoalowanymi aluzjami i dotyczy to również pożądania. Dlatego jego źródłem mogą być najmniej godne zaufania rzeczy”.
Opublikowana w 1846 roku, pierwsza powieść Hermana Melville’a to historia czteromiesięcznego pobytu amerykańskiego żeglarza w dolinie Taipi na polinezyjskiej wyspie Nuka Hiva. Debiut - oparty na doświadczeniach autora, które przemieszał z tym, co wyniósł z lektur, i tym, co niektórzy akademicy zwykli nazywać stekiem kłamstw – spotkał się z dużym zainteresowaniem czytelników po obu stronach oceanu, spragnionych opowieści na temat egzotycznych krain oraz obyczajów ich „barbarzyńskich” mieszkańców. „Człowiek żyjący wśród kanibali” zdobył rozgłos, także przez kontrowersje, jakie wzbudził erotyczny wątek powieści, jak i niepochlebny opis misjonarzy, usiłujących nawracać tubylców na „prawdziwą wiarę”.
„Kroniki Eksplozji” to mitorealistyczna opowieść o wielkim skandalu, jakim jest rozwój współczesnych Chin oraz hipnotyzującej i dewastującej mocy władzy. Eksplozja ? zapadła mieścina rozkwitająca w megalopolis dzięki złodziejstwu, domom publicznym i korupcji ? jest sceną bezlitosnej walki o wpływy i pieniądze; walki, w której nikt nie bierze jeńców, a każdy przejaw dobroduszności zostaje surowo ukarany. Yan Lianke – jeden z najwybitniejszych, a przy tym najbardziej cenzurowanych żyjących pisarzy chińskich ? sięga nie tylko po wyrafinowaną stylizację, ale wręcz całkiem nowy język, by portretując eksplozjan i tworzony przez nich/na nich nowy świat, opowiedzieć mroczną prawdę o owładniętych szaleństwem władzy i bogactwa rodakach.
Billy Budd to ostatni utwór Hermana Melville?a. Do jego miłośników należeli Thomas Mann, Albert Camus i Hannah Arendt. Wydana po raz pierwszy w roku 1924 nowela od niemal stu lat wzbudza podziw, a zarazem rodzi liczne kontrowersje. W zależności od perspektywy Billy?ego Budda można uznać za przypowieść moralną, prawomyślną lub bluźnierczą alegorię teologiczną, traktat o suwerenności, analizę dialektyki pożądania seksualnego i władzy politycznej, wreszcie opowieść o samej naturze opowieści i próbach dotarcia do prawdy. Najpewniej zaś ów arcydzielny testament wielkiego mistrza literatury amerykańskiej zaplata w sobie wszystkie te wymiary i aspekty.
Akutagawa Ryunosuke (1892?1927) jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych twórców japońskich XX wieku. Jego bezkompromisowe poszukiwania odpowiedniej formy wyrazu stały się inspiracją dla wielu późniejszych twórców, zarówno w kraju, jak i zagranicą.
Prezentowane w niniejszym tomie opowiadania – jak pisze w posłowiu autorka wyboru i przekładu Katarzyna Sonnenberg-Musiał – „chociaż często traktują o śmierci, dla czytelnika mogą być zaproszeniem do pełniejszego życia. Skrzą się humorem, wabią ironią i zachwycają przenikliwością w ocenie świata. Ostrzegają przed przybieraniem różnorakich póz czy masek, wzywają do mierzenia się z własnymi słabościami i unikania łatwego osądzania innych, pokazują, że ufać można tylko tym, którzy zdają sobie sprawę z własnej zawodności. Zaglądając w głąb ruin różnych postaci, czytelnik zyskuje szansę lepszego zrozumienia samego siebie".
Przystępna, ciesząca się doskonałymi recenzjami, regularnie wznawiana przez wydawnictwo Uniwersytetu w Cambridge przekrojowa historia Tajlandii, opisująca jej dzieje od pierwszych fal migracji z terenów chińskich, przez królestwa Ajutthai i Bangkoku po czasy współczesne. Skrupulatny opis sytuacji wewnętrznej autorzy uzupełniają nakreśleniem najważniejszych procesów politycznych w Azji i na świecie, a dzięki przygotowanemu przez nich specjalnie do polskiego wydania posłowiu książka obejmuje okres do roku 2018.
Pochodzące z przełomu XVIII i XIX w. połączenie autobiografii, historii miłosnej i pamiętników jeden z najbardziej osobistych i przejmujących opisów miłości małżeńskiej, opartej na głębokim szacunku i zrozumieniu. Każdy z rozdziałów przedstawia inną warstwę tych samych wydarzeń składając się na pochwałę rodzinnego szczęścia, którego nie są w stanie zniszczyć problemy codzienności.
Wybór prozy Henry’ego Jamesa, mistrza półcieni i subtelności, otwiera hipnotyczny, gotycki Obrót śruby, opowieść o duchach lub studium szaleństwa: badacze Jamesa od niemal stu dwudziestu lat toczą o to spór. Zbiór skonstruowany został wokół tematu, który umownie nazwijmy „sprawczością kobiet”, i Jamesowskiej metody „drobnego ziarna” – współczującej precyzji, z którą autor ukazywał pułapki, jakie zastawia na bohaterki złudnie postrzegana rzeczywistość oraz rosnąca koncentracja na próbach wyrwania się z opresji.
Książka jednego z najbardziej utalentowanych i najbardziej cenzurowanych współczesnych autorów chińskich. Oparta na prawdziwych wydarzeniach z końca lat 90. epidemii AIDS dziesiątkującej całe wsie, których mieszkańcy, zachęcani przez lokalnych aparatczyków, starali się wyjść ze skrajnej nędzy sprzedając osocze. Książka o śmierci, odpowiedzialności, winie bez kary, bezduszności nowych Chin, które pogardę dla człowieka łączą z kultem pieniądza. Proza urzekająca pięknem, na poły oniryczna, jednak na tyle mocna i wierna rzeczywistości, by trafić na listę książek w ChRL zakazanych.
Pierwsze wydanie prozatorskiego debiutu Yukio Mishimy w Polsce.Wyznanie maski jest opowieścią o dojrzewaniu Kochana, chłopca żyjącego w Japonii w czasach wojny. W swoim wyznaniu, czy właściwie spowiedzi, opisuje zmagania ze swoją cielesnością, fizycznie zawsze ustępował rówieśnikom, oraz orientacją seksualną. Czując się inny od pozostałych szuka swojego miejsca na świecie, akceptacji i sposobu na życie w niesprzyjających warunkach. Przejmująca opowieść o zmaganiach z samym sobą, poszukiwania źródeł swojej tożsamości, przeplatana jest porywającymi porywającymi opisami przyrody. Wydana w 1949 powieść przyniosła młodemu Yukio Mishimie sławę na całym świecie. Czytelnicy doszukują się w opowieści Kochana wątków autobiograficznych, z kolei badacze uznają tę powieść za jedną z najważniejszych w powojennej historii Japonii i jedną z ważniejszych w XX-wiecznej literaturze światowej.
Twórczość Josepha Malegue’a cenił Paweł VI, od początku swego pontyfikatu systematycznie odwołuje się do niej w swych homiliach papież Franciszek. Francuscy recenzenci nazywają Malegue’a „katolickim Proustem”. W zbiorowej pamięci przetrwał jako autor fresku obyczajowego, Augustyn albo Pan jest tu. Bohaterem tego eposu nie jest jednak św. Augustyn, ale nadwrażliwy syn owerniackiego nauczyciela, Augustin Méridier. Malegue na kartach powieści prowadzi czytelników w głąb dawnej, katolickiej Francji. Z pietyzmem i czułością odtwarza sceny rodzinnych modlitw, barwne, nasycone zapachami wiosny obrazy nabożeństw, surowe portrety pielgrzymujących. Jak na rasowego epika przystało, Malegue przedstawia czytelnikom wspólnotę w momencie dziejowego przesilenia – postępującej erozji życia religijnego. Rozpad hierarchicznej struktury społecznej, postęp techniczny podkopujący zaufanie do tradycji i zastępowanie religijnej wizji świata mitem rozumu i jego nieograniczonych możliwości doprowadza bohatera do kryzysu wiary.
Jest to powtórne wydanie klasycznej biografii Aleksandra Wielopolskiego, którą Adam M. Skałkowski przygotowywał w latach wojny pracując w czasie okupacji w archiwum rodzinnym potomków margrabiego. Rzecz ukazała się w roku 1947 i do dzisiaj stanowi podstawowe opracowanie dziejów Wielopolskiego. Ta świetna monografia historyczna pozwala bardzo dokładnie prześledzić losy, sposób myślenia i metody działania najważniejszego polityka polskiego w rosyjskim zaborze w epoce poprzedzającej Powstanie Styczniowe. Chłodny historyk Skałkowski kreśli jednak portret polityka, magnata, który jest na tyle plastyczny, że angażuje także emocje czytelnika. To niewątpliwie zasługa wartkiego języka autora i jego nienagannego stylu argumentacji i umiejętności syntetycznego rysowania obrazu człowieka i wydarzeń. Do tego Skałkowski cytuje niezwykle obficie źródłową spuściznę po swoim bohaterze dziennik, korespondencję, dokumenty. To zabieg bezcenny, bo większość tych materiałów pochłonęła wojenna pożoga, a jednocześnie umieszczenie ich w przypisach nie odrywa od wciągającego tekstu.
Pascal Bruckner – powieściopisarz, eseista i wykładowca znany z krytyki dominujących we Francji filozofii lewicowych – napisał kolejny głośny esej, uhonorowany Prix Montaigne, w którym porusza temat kryzysu wartości europejskich i lansowanego multikulturalizmu. Krytykując politykę europejską, polegającą na samobiczowaniu się za winy przeszłości i narzucaniu relatywizmu kulturowego, przestrzega przed niszczeniem wartości stanowiących fundament cywilizacji Zachodu. Jak czytamy we Wprowadzeniu „Cały świat – Afryka, Azja, Bliski Wschód – puka do drzwi Europy i chce przekroczyć jej progi, podczas gdy państwa europejskie kiszą się we własnym wstydzie. Niniejsza książka ma wyjaśnić ten paradoks, odsłonić nasze zepsucie moralne i zaproponować narzędzia teoretyczne, które pozwolą je przezwyciężyć”.
Z wyjątkiem kilku sztandarowych tekstów poezja Jerzego Lieberta jest raczej mało znana. Stanowi jednak przejmujące świadectwo życia wewnętrznego Autora, który wyszedł z kręgu Skamandra, by związać się z jednym z najbardziej otwartych środowisk katolickich działającym w warszawskich Laskach i zapisać się w historii literatury jako jeden z najwybitniejszych polskich poetów religijnych. Według badaczy Lieberta jest poezją młodego, rozbudzonego umysłu, który w żywej relacji z Bogiem stawia Jemu i światu najważniejsze pytania. W zbiorze znajdą się zarówno teksty wydane za życia Autora, jak i poetyckie juwenilia.
Franciszek Liszt zapisał się w historii muzyki jako jeden z najwybitniejszych pianistów i kompozytorów XIX wieku. Równie fascynujące i bogate było jego życie prywatne. Żywo komentowane romanse, zniewalająca publiczność, wirtuozeria, trudne relacje rodzinne, liczne przyjaźnie i znajomości zawodowe, w końcu zaskakująca decyzja o przyjęciu niższych święceń duchownych, zakończenie długoletnich waśni - wszystko to Stanisław Dybowski opisuje z wyjątkowym talentem, sięgając do źródeł z epoki. Oferuje jednak znacznie więcej niż tylko kolejną biografię. Spośród licznych kontaktów znakomitego pianisty autor wydobywa na plan pierwszy jego związki z Polską i na nich skupia swą opowieść. Przedstawia całą barwną galerię Polek i Polaków, którzy odegrali istotną rolę w życiu Franciszka Liszta: artystów ? z Fryderykiem Chopinem na czele ? arystokratów, ludzi kultury, w końcu kobiet, wśród których najważniejszą rolę odegrała Karolina Sayn-Wittgenstein. Równie pieczołowicie autor wymienia polskie wątki w twórczości wielkiego Węgra ? utwory oparte na tematach polskich, motywach dzieł Chopina, rytmach polskich tańców, pieśniach ludowych, dzieła dedykowane Polakom. Opisuje także zaangażowanie Franciszka Liszta w sprawy polskie, manifestacyjne nieraz dowody poparcia dla naszych dążeń niepodległościowych, otwierając nową perspektywę spojrzenia na tego wybitnego artystę, któremu Polska i jej kultura były nader bliskie.
Jestem, mówię, tęsknię (oryginalny tytuł Watashi, tzn. Ja) jest zbiorem opowiadań wybitnej japońskiej pisarki Yuko Tsushimy (1947-2016). Jest ona córką legendarnego pisarza Osamu Dazaia (1909-1948), który popełnił samobójstwo wraz z kochanką zaledwie rok po narodzinach córki. Gdy miała trzynaście lat, na zapalenie płuc zmarł jej starszy, cierpiący na zespół Downa brat. Przywiązanie i tęsknota za „nieobecnymi” jest jednym z głównych wątków twórczości Tsushimy, co wyraźnie odczuje czytelni Jestem, mówię, tęsknię. Jest to zbiór piętnastu refleksyjnych miniatur z narracją w pierwszej osobie, w których autorka wykorzystuje wątki autobiograficzne, wspomina bliskich: rodzeństwo, matkę, kolegów ze szkoły. Czasem są to wspomnienia sprzed wielu lat, czasem zdarzenia niedawne i dopiero one przywołują do pamięci te dawniejsze. Autorka odtwarza nastrój chwil, przywołuje obrazy postaci, które, choć same w sobie zwyczajne, w jakiś szczególny sposób utkwiły jej w pamięci, zadziałały na jej wyobraźnię. Tematyka wszystkich opowiadań związana jest ze śmiercią. Tsushima ukazuje umieranie i towarzyszące mu okoliczności, cierpienie po stracie i próby „odzyskania” utraconego.
Jest to pierwszy książkowy przekład Yuko Tsushimy w Polsce.
Biografia Klemensa von Metternicha (1773-1859), dyplomaty i wieloletniego kanclerza Austrii, jednej z najważniejszych postaci Kongresu Wiedeńskiego i głównego architekta porządku politycznego, któremu kres przyniosła dopiero I wojna światowa.Metternich urodził się w Koblencji, pochodził z nadreńskiej szlachty. Z myślą o karierze w dyplomacji studiował prawo w Strasburgu i Moguncji. W 1795 ożenił się z wnuczką ówczesnego kanclerza Austrii Wenzela Antona Kaunitza i zamieszkał w Wiedniu, co związało go z Austrią. Służbę dyplomatyczną rozpoczął w 1897 roku. Po misjach w Dreźnie i Berlinie został ambasadorem Austrii we Francji, potem ministrem spraw zagranicznych. Był jednym z głównych organizatorów Kongresu Wiedeńskiego, przyczynił się również do powstania Świętego Przymierza. W 1821 roku został kanclerzem Austrii. W czasie Wiosny Ludów uciekł do Londynu. Do Wiednia powrócił w 1851 roku, ale nie objął już żadnego stanowiska i nie odzyskał poprzedniej pozycji, choć nieoficjalnie doradzał cesarzowi i ministrom spraw zagranicznych.Uznawany za jednego z najbardziej uzdolnionych i skutecznych polityków w XIX wieku, Metternich kierował się dyplomatycznym realizmem i hołdował zasadzie zachowania równowagi sił w Europie. Po upadku Napoleona dążył do przywrócenia ładu politycznego bez dominującego mocarstwa. Ukoronowaniem jego starań był Kongres Wiedeński. Przez całe dekady Metternich zawierał pragmatyczne formalne lub nie koalicje z innymi państwami i jednocześnie dbał, by sprzymierzone kraje nie urosły zanadto w siłę, a inne nie zostały zbytnio osłabione. Prowadził politykę utrzymującą rozdrobnienie Niemiec i Włoch, przez lata uniemożliwiał powstanie Rzeszy Niemieckiej. Aranżował polityczne małżeństwa władców. Z niezwykłym talentem wykorzystywał sprzeczne interesy innych państw dla wzmacniania Austrii, niekiedy przypisując jej rolę mediatora.Obraz bohatera byłby niepełny bez wspomnienia o burzliwym życiu prywatnym i otoczeniu Metternicha. Franz Herre barwnie przedstawia młode lata przyszłego kanclerza, jego romanse oraz środowisko z którego się wywodził, czyli tracących znaczenie panów feudalnych gasnącego Cesarstwa.Biografia jednego z najpotężniejszych i kontrowersyjnych polityków swoich czasów, którego ocena do dziś budzi emocje, to również interesujący obraz ścierających się prądów konserwatywnych z coraz silniejszymi dążeniami narodowościowymi i rewolucyjnymi.
W czterech obszernych tomach gromadzimy wszystko, co z Bułhakowa najwspanialsze, począwszy od wczesnej prozy, teksty krótkie, felietony, opowiadania, powieści, utwory teatralne (zarówno dramaty, jak i powieści okołoteratralne) aż po opus magnum, Mistrza i Małgorzatę w klasycznym i znakomitym literacko przekładzie. Creme de la creme edycji stanowi nowy przekład Białej gwardii według edycji krytycznej z 2015 roku. Przekład Mistrza i Małgorzaty porównano z rosyjską edycją krytyczną - także z 2015 roku.
Tom pierwszy: Perspektywy na przyszłość, W kawiarni, Niezwykłe przygody doktora,
Przygody Cziczikowa, Czerwona korona. Historia morbi, Notatki na mankietach, Miasto Kijów,Jezioro samogonu, Diaboliada, Cyganeria, Fatalne jaja, Psie serce, Zapiski młodego lekarza, Traktat o dachu nad głową, Zabiłem, Morfina.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
