Rozgrywające się między innymi w Belfaście i Londynie opowiadania to przede wszystkim historie kobiet tworzące mozaikę, w której narracja budowana jest przez złe decyzje, tragiczne wydarzenia, konflikty społeczne i polityczne, jak również najtrudniejsze, osobiste. Bohaterki często wikłają się w słodko-gorzkie, tragikomiczne i dramatyczne sytuacje, z determinacją próbując przetrwać, rozwijać i stać się takimi kobietami, jakimi pragną być. Bohaterki Caldwell to studentka, która zażywa zamówioną online „pigułkę dzień po”, Amerykanka w podróży z kościelną grupą do Dublina przed referendum aborcyjnym, młode matki…
Caldwell to ważny literacki głos we współczesnej literaturze irlandzkiej, nie musi uciekać się bowiem do lingwistycznych fajerwerków, woli czasem niedopowiedzianą, konwersacyjną prozę, czułą na język potoczny. Jest pisarką zainteresowaną codziennymi smutkami i uważną obserwatorką.
To opowiadania o miłości, utracie, wygnaniu, o nowych początkach i życiu z dala od domu, a także o matkach i dzieciach, o których autorka pisze w czuły, przejmujący sposób.
"Momenty, nienazwania, chybotanie. To słowa-klucze tego tomu opowiadań, który czyta się jak powieść. Jest tu bowiem główny zbiorowy bohater – Dziwne Uczucia. Tak delikatne, że staramy się je ignorować. Lucy Caldwell natomiast starannie je kolekcjonuje i w ten sposób powstało jej opus magnum: książka o nieuchwytnościach codzienności."
Małgorzata Halber
Pierwszy esej Eimear McBride, wielokrotnie nagradzanej autorki powieści Pomniejsi wędrowcy. Mizoginia, seksualne uprzedmiotawianie kobiet, shaming i przerzucanie winy, Debbie Harry, Kardashianki i Kościół katolicki autorka szuka odpowiedzi na pytanie, jak możemy dać naszym córkom (i synom) niczym nieograniczoną przyszłość? Jak w końcu znaleźć drogę wyjścia w labiryncie stereotypów, uprzedzeń i nienawiści nieustannie wzmacnianym choćby przez współczesne media? Esej McBride czyta się niemal jak historię science fiction albo dystopijny, gotycki horror, ale z każdej jego strony emanuje wściekłość zmęczonej, znudzonej i poirytowanej sytuacją feministki, jak autorka samą siebie opisuje. Ten prowokacyjny, intymny tekst to wykrzyczany głos niezliczonych za szczupłych, za grubych, owłosionych, głupich, inteligentnych, niewdzięcznych, pijanych, sztywnych, puszczalskich, oziębłych, płodnych, niezainteresowanych czasem pozostałym im na reprodukcję, zbyt albo niedostatecznie wykształconych, za ambitnych, zainteresowanych karierą, zbyt męskich, androginicznych lub zbyt kobiecych kobiet, nieustannie zawstydzanych z powodu swojego ciała. Skoro kobiety stanowią niemal połowę ludzkości, jak to możliwe, że tak często uznaje się je za obrzydliwe? Dlaczego wciąż uznaje się je za niegodne równej płacy, równego traktowania i postrzega w kategorii przedmiotu? Posłowie tego eseju powstało wkrótce po wstrząsającym zabójstwie Sary Everard w Londynie i stanowi jego dramatyczną konkluzję.
Osiemnastoletnia Irlandka Eily przyjeżdża do Londynu, by zacząć naukę w szkole aktorskiej – marzy o wielkiej karierze. Pewnego wieczoru spotyka Stephena, znacznie starszego od siebie, poważanego aktora. Naiwna i oszołomiona życiem w wielkim mieście, zakochuje się w mężczyźnie walczącym z demonami przeszłości, a ich romans wciąga ją bez reszty.
Eimear McBride pisze w niezwykły sposób, który zagwarantował jej miejsce wśród najpopularniejszych współczesnych irlandzkich autorek – łącząc w strumień (pod)świadomości często urywane zdania, przestawiając i skracając słowa, nie utrudniając jednocześnie czytelnikowi odbioru tekstu. Pomniejsi wędrowcy to dziewięć miesięcy seksu, niepewności, tęsknoty za domem, przyjaźni, narkotyków i teatru. W tle: Londyn lat dziewięćdziesiątych, katolickie poczucie winy, poszukiwanie własnej tożsamości i ucieczka od narzucanych przez społeczeństwo norm i ograniczeń. Autobiograficzne ślady, eksperymentalny styl, lingwistyczne innowacje, połączone z namacalną wręcz radością, przygodą, energią i wielogłosowością, ale też intymnymi fragmentami, budują dynamiczną, zróżnicowaną narrację.
W górskim hotelu Olympic przycupniętym nad fikcyjną włoską wioską o nazwie Strega, wśród gęstych lasów i jadeitowych jezior, pracuje sezonowo grupa młodych kobiet, dziewiętnastoletnia Rafa i jej osiem koleżanek. Każdego dnia wietrzą pokoje, prasują prześcieradła i gotują posiłki dla gości, którzy nigdy się nie pojawiają. Wypełniają nieustannie te same obowiązki, aż granice między identycznymi dniami zaczynają się zacierać, a wspaniały hotel okazuje się przedziwną pułapką, zawieszoną pomiędzy snem a jawą. Co to za miejsce i kto nim zarządza? Co się stało z Cassie, która zaginęła podczas jedynej uczty, kiedy hotel zapełnił się gośćmi?
Historia, kojarząca się z kultowym filmem „Piknik pod Wiszącą Skałą”, atmosferą nawiązuje do książek Stephena Kinga, budząc w czytelniku jednocześnie niepokój i chęć ponownej lektury. Czytając, nieustannie sprawdzamy, czy jakiś szczegół nam nie umknął, czy w opisach codzienności nie kryje się jakaś podpowiedź zdradzająca losy zaginionej. Z pozoru senna, ta klimatyczna narracja nieusytuowana w żadnym konkretnym czasie osiąga punkt kulminacyjny w momencie katastrofy. Sposób pisania Lykke Holm zaskakuje nieoczywistym doborem słów, wizualnym, niezwykle zmysłowym i nieposkromionym sposobem opisu. Rytuały przejścia, tajemnice, niezwykłe miejsce akcji, bogactwo symboli i dramatyczne wydarzenia sprawiają, że każda scena ożywa w wyobraźni czytelników.
„Wiedziałam, że życie kobiety w każdej chwili może zmienić się w miejsce zbrodni” – myśli narratorka na początku książki, zapowiadając nadciągającą tragedię. Pomimo wszechobecnego napięcia kobiecy świat przedstawiony przez Johanne Lykke Holm zachwyca i fascynuje.
„Dagens Nyheter”
Pisarz próbuje odpowiedzieć na pytania do wywiadu przesłane mu przez redaktora pewnej strony internetowej. Na początku nie ma tu nic zaskakującego: czy zawsze wiedział pan, że zostanie pisarzem? Do jakiego stopnia autobiograficzne są pana powieści? Czy napisał pan opowiadania, których nigdy nie opublikuje? W normalnej sytuacji odpowiedzi powinny być przemyślane, ostrożne, wykalkulowane. Tym razem jednak, ponieważ życie autora lada moment legnie w gruzach, a serce pęka już teraz, uznaje on, że może jedynie wyznać całą zabawną, smutną, skandaliczną i politycznie niepoprawną prawdę. Kolejne pytanie otwiera drzwi do ukrytego pokoju w życiu bohatera, a kolejna odpowiedź zdradza, że w środku każdej prawdy kryje się kłamstwo i odwrotnie.Ta zaskakująca, intymna i pochłaniająca książka udowadnia, jak cienkie są granice między pracą i życiem, miłością i nienawiścią, faktami i fikcją. Jednocześnie tworząc portret fikcyjnego (czy na pewno?) artysty, Nevo prezentuje również zniuansowany, prowokujący do myślenia obraz wewnętrznie rozdartego kraju. Formalnie i tematycznie to książka odważna, a zarazem ironiczna, czuła i poruszająca, opowieść o poszukiwaniu tożsamości indywidualnej i zbiorowej, o utracie, prawdzie, miłości i przyjaźni. W Ostatnim wywiadzie Nevo po raz kolejny udowadnia, jak bardzo niekonwencjonalnym jest autorem, wybierając formę nietypową dla powieści i równie zaskakujące rozwiązania narracyjne.Nevo to doskonały literacki chemik, któremu udało się wyekstrahować z codziennych, nużących wydarzeń codziennego życia najgłębszą, skrystalizowaną istotę współczesnej izraelskiej mentalności.- Etgar KeretEshkol Nevo opowiada frapujące historie, które pokazują różnorodność izraelskiego społeczeństwa.- Amos Oz
Akcja powieści rozgrywa się w gabinecie milczącego doktora Seligmana, który wysłuchuje monologu swego pacjenta. Poruszane tematy to między innymi nieufność wobec lekarzy, seksroboty, złamane serce, wyrzuty sumienia Niemców żyjących po Holokauście – czytelnik zaś ma wrażenie, że siedzi tuż obok, na kozetce. Czy na pewno narrator zwierza się psychoanalitykowi? Lekarz żydowskiego pochodzenia słucha erotycznych fantazji o Hitlerze i wspomnień o dziadku, który zostawił „skromną
sumkę”, a dorobił się jej, pracując jako zawiadowca stacji kolejowej znajdującej się niedaleko Auschwitz.
W połowie książki poznajemy intymny sekret, choć już wcześniej dostajemy wiele wskazówek co do celu tej wizyty. Powrót do tematu, od którego rozpoczęła się ta opowieść – nazistów – podkreśla smutną prawdę, jak trudno jest spełnić największe marzenie: mieć czystą przeszłość. Równie ważnym motywem tej powieści okazuje się milczenie. Niełatwe zmagania z tym, co było, problemy tożsamości, wiary, zbrodni i kary podane w niezwykle przekonującej formie monologu przeplatanego zabawnymi, ironicznymi, czasem surrealistycznymi komentarzami, nie pozwalają czytelnikowi oderwać się od lektury.
Ta książka rozbija beton. Autorka wyjątkowo zgrabnie rozprawia się z wielką historią, która do tej por y wydawała się nietykalna i którą zawsze opowiadano w ten sam sposób: nudno, sucho, na wielkim dystansie. Volckmer zupełnie zmienia w swojej narracji optykę i punkty ciężkości – robi wszystko na odwrót, łamie zasady i zdaje się zupełnie rezygnować z fałszywego wstydu. Uwielbiam jej żar ty i ten lekko autystyczny, nic nierobiący sobie z ewentualnej niestosowności bieg myśli – jestem nim totalnie zauroczona. Ta książka to też środkowy palec wyciągnięty w stronę mentalnych dziadersów. Cieszę się, że ktoś w końcu pisze w ten sposób – bo wszyscy tego potrzebujemy!!!
Dorota Kotas
Przekraczająca granice... wywrotowa.
„The New Yorker”
Siedemnastoletnia Marie de France, uznana za niepasującą do dworskiego życia i nienadającą się do małżeństwa, zostaje wygnana z królewskiego dworu przez Eleonorę Akwitańską i wysłana do Anglii, gdzie ma objąć stanowisko przeoryszy zubożałego opactwa, w którym zakonnice umierają z głodu, dziesiątkowane chorobami. Początkowe zaskoczenie surowością
nowego życia mija, gdy Marie znajduje sens i miłość w byciu z siostrami, we wspólnocie. Pragnienie stworzenia rodziny, tęsknota za ojczyzną i pasje młodości zastępuje coś innego – oddanie innym kobietom i wiara we własne, boskie wizje. Marie, ostatnia z długiej linii wojowniczek i krzyżowców, odważnie postanawia wyznaczyć nowe ścieżki dla mniszek, które teraz prowadzi i którymi się opiekuje. Jednak czy w świecie, który w przerażający sposób się zmienia, nie zauważając istnienia Marie, jej siła i wizja wystarczą, by coś ocalić?
Wyspa kobiet to odważnie nakreślona feministyczna opowieść osadzona w XII wieku. Są tu sacrum i profanum, przemoc, zmysłowość, seks, wojna i religijna ekstaza, siostrzeństwo, nieposkromiona pasja oraz portret niezwykłej, dążącej do wielkości kobiety w zepsutym, patriarchalnym świecie.
Porywająca i poruszająca. Groff w kunsztowny sposób tworzy pełną napięcia fikcję historyczną.
„TIME”
Każda kolejna strona jest przyjemnością, gdy tak szybujemy z autorką.
„New York Times Book Review”
W rękach Lauren Groff ta historia średniowiecznego opactwa staje się powieścią obowiązkową.
„The Washington Post”
Lauren Groff, co zaskakujące i ciekawe, zainteresowała się tym razem XII-wiecznymi angielskimi zakonnicami. W rezultacie powstała wyjątkowa powieść o wielkiej energii i odwadze. Czytelnika niesie styl autorki i wciąga siła inteligencji, dzięki której współistnieją humor i emocjonalna złożoność. Brawurowa współczesna historia o przywództwie, ambicji i rzutkości oraz o życiu jednostek we wspólnocie.
„The Guardian”
Emocjonalna i refleksyjna opowieść, która pochłonie was od pierwszej strony.
„Newsweek”
Oszałamiająca… wielka, niesamowita. Jednocześnie dawna i aktualna, równie święta co głęboko ludzka.
„Entertainment Weekly”
Nowy, odważny kierunek dla tej uznanej pisarki.
„Vogue”
Paul Rainey ma czterdzieści lat, jest pracującym w branży reklamowej wysoko funkcjonującym alkoholikiem, który codziennie dojeżdża do Londynu z pobliskiego Hove. Pod przykrywką zadowolonego z życia prywatnego i zawodowego mężczyzny kryje się jednak uzależniony również od leków nieszczęśliwy sprzedawca anonsów w wydawnictwach, których jedynymi czytelnikami są sami reklamodawcy. Nieustannie próbuje zrobić „coś” ze swoim życiem i gdy pojawia się kolega z dawnych lat z ciekawą ofertą pracy, wydaje się, że to będzie moment przełomowy. Nieprzychylny los sprawia jednak, że z wygodnego biura w centrum Londynu Paul przenosi się na nocną zmianę do supermarketu, wcześniej rozważając jeszcze karierę zamiatacza ulic i specjalisty do spraw zieleni w urzędzie miejskim. Rozpadające się małżeństwo, trudne relacje z pasierbem i podlewane alkoholem dni budują portret bezradnego antybohatera tej londyńskiej opowieści z nieoczywistym zakończeniem.
„Londyn”otrzymał Betty Trask Prize oraz Geoffrey Faber Memorial Prize. W powieści Szalaya czytelnik odnajdzie wątki inspirowane filmem „Glengarry Glen Ross” i serialami o biurowym życiu nie tylko Anglosasów. Autor nie stroni od krytyki konsumpcjonizmu czy satyry, opisując grzechy i smutki współczesności, udowadnia, jak ważną częścią naszej tożsamości okazuje się praca.
Szalay napisał książkę o człowieku podobnym do nas wszystkich – kłębiącej się masie sprzeczności, dobrych intencji i nie tak dobrych uczynków – pragnącym, desperacko wręcz, jak najlepiej wykorzystać splot okoliczności.
„Kirkus Reviews”
Na zaproszenie starszego brata Roya Tracy wyjeżdża z Kalifornii i wraz z matką dołącza do niego w Indonezji, na jednej z wysp Parku Narodowego Komodo. Dla bohaterki, ignorowanej przez męża i zmęczonej wychowywaniem pięcioletnich bliźniaków, ta egzotyczna wycieczka ma być długo wyczekiwanym urlopem w raju: nurkowanie, oglądanie podwodnego świata mant i rekinów, relaks. To również okazja do odnowienia kontaktu z Royem prowadzącym chaotyczne życie po rozwodzie i oddalającym się od krewnych.
Jednak niedługo po przyjeździe na wyspę napięcie między członkami rodziny zaczyna narastać – wracają zadawnione pretensje i urazy z dzieciństwa. Tracy powoli traci grunt pod nogami przytłoczona falą wspomnień, żalu i goryczy. Rozpoczyna się walka i z każdym kolejnym zanurzeniem w głębinie przybiera na sile, aż w końcu sięga punktu, z którego nie ma już odwrotu.
W kolejnej publikowanej w Polsce książce David Vann, autor Legendy o samobójstwie, Halibuta na Księżycu i Brudu, potwierdza ogromny talent do zaglądania w głąb ludzkiego umysłu, budując przejmujący portret głównej bohaterki. Przenikliwa i zaskakująco trafna analiza kobiecej duszy, targających nią emocji, skutków zmagania się z codziennymi trudnościami i relacji mąż–żona oraz dziecko–matka sprawiają, że czytelnik niepostrzeżenie zatapia się w tej powieści.
Vann maluje portret kobiety bez czułości i taryfy ulgowej. Empatyczna, lecz mrożąca krew w żyłach.
„ELLE” (Francja)
Zanurzenie się w nowej powieści Davida Vanna jest nie tylko metaforyczne: wspólnie z bohaterami wkładamy strój nurka, sprawdzamy butlę z tlenem i wraz z najbliższą rodziną, która żywi do nas dawno skrywane urazy, schodzimy dwadzieścia metrów pod wodę… a tam okazuje się, że rekiny to nie zawsze najbardziej niebezpieczne stworzenia, które napotykamy w życiu.
„Livres Hebdo”
W pewne upalne lato małżeństwo artystów wybiera się z dwójką dzieci w podróż samochodem z Nowego Jorku do Arizony. Między rodzicami nabrzmiewa konflikt, który dzieci coraz mocniej odczuwają. Rodzinne więzi zaczynają się kruszyć, wśród bliskich narasta napięcie. Drobne, codzienne zdarzenia, słuchane piosenki, śledzone mapy, ciągłe robienie zdjęć polaroidem nakładają się na rosnący kryzys rodzinny i ten szerszy, obecny w słuchanych w trakcie podróży medialnych przekazach: dramat tysięcy dzieci z Ameryki Środkowej i Południowej próbujących przekroczyć granicę Stanów Zjednoczonych, zatrzymywanych przez amerykańskich strażników granicznych lub zagubionych na pustyni.
Szczególnie aktualna, a zarazem ponadczasowa powieść rzuca czytelnikom wyzwanie, skłania, by przeciwstawiać się nietolerancji, brakowi empatii i egoizmowi. Literacka wirtuozeria autorki woła o ludzką solidarność, współczucie i odwagę w konfrontacji z problemami współczesnego świata.
Od fotograficznego realizmu do baśniowej oniryczności. Od eseju do mitu. Od wysyconej szczegółami powieści psychologicznej do frenetycznego poematu. Powieść Archiwum zagubionych dzieci jest porywającym literackim eksperymentem złożonym z obrazów, metafor i dźwięków, w którym historia rozpadającej się patchworkowej rodziny staje się pretekstem dla wielowarstwowej, intelektualnej opowieści o współczesnych czasach niepokoju i zmian. Luiselli daje popis literackiego talentu, tworząc z jednej strony kameralną historię o bliskości i stracie, a z drugiej – polityczny traktat o społecznej odpowiedzialności, krzywdzie i szacunku dla innego. To książka chłodna, a jednocześnie pełna gniewu, emocjonalnie intymna, ponadczasowa i uniwersalna.
Małgorzata Rejmer
Powrót do domu, do szarego brzydkiego miasta dzieciństwa, i odwiedziny u potwornie schorowanego ojca stają się dla Édouarda Louisa punktem wyjścia do napisania przejmującej opowieści o swoim tacie i całej rodzinie. Zaledwie pięćdziesięcioletni mężczyzna stoi u schyłku swego życia, a syn próbuje pozbierać okruchy z tego, co pozostało z ich relacji zniszczonej niegdyś przez wstyd, homofobię i biedę. Czułość i miłość potrafi ich jeszcze pogodzić, ale mocno krytyczne spojrzenie autora na upokarzający i zdegenerowany francuski system społeczny dodaje temu przesłaniu ogromny ładunek buntu. Jest w nim niezgoda na wyobcowanie i okrucieństwo państwa wobec ubogich i głośny sprzeciw wobec powszechnej afirmacji dla odpowiedzialności jednostki za własne losy i ślepoty społeczeństwa na systemową niesprawiedliwość. Louis ostrzega francuskie elity przed postępującym ubóstwem i ukrytym gniewem klas niższych, o których państwo zapomina. Próbuje to samo uświadomić umierającemu ojcu: „Należysz do kategorii ludzi, których polityka skazuje na przedwczesną śmierć.
Ta kombinacja czułości, miłości, wybaczenia i wołania o solidarność oraz gniewu i niezgody na pogardę i nierówność społeczną sprawia, że książka głęboko porusza i zapada czytelnikowi w pamięć.
Z książki na książkę głos Louisa staje się coraz bardziej krytyczny i radykalny. Kto zabił mojego ojca nie jest w rzeczywistości próbą opowiedzenia historii przemocowego rodzica, jest bezpośrednim atakiem na francuską politykę i sterujące nią elity, które zadecydowały o losie uwikłanej w system jednostki i pojawieniu się przemocy będącej jedyną formą samoobrony, jaką znał ojciec Louisa.
Karolina Kurando, „Books Silence”
"Trzymam wilka za uszy" wciąga czytelników w świat oryginalnych i przewrotnych historii o kobietach, które znalazły się w trudnych sytuacjach życiowych. Mistrzowskie i hipnotyzujące opowieści bezlitośnie obnażają współczesny świat z jego mizoginią, uprzedzeniami i wszechobecną przemocą. Dziwne i czasem straszne historie, choć niepozbawione charakterystycznego dla autorki humoru, współgrają z lękami przenikającymi każdy aspekt naszego życia.
Powolne odchodzenie rodzica, niełatwa podróż na Islandię z siostrą, która później zostaje postrzelona przez szaleńca, zaginięcie i spotkanie po latach, nienawiść wobec kobiet – to okoliczności, w których bohaterki opowiadań Laury van den Berg zostają skonfrontowane z własnym życiem, smutkiem i utratą. Trudno im się pogodzić z własną nietrwałością, ale czytelnikowi nie przeszkadza to w zaakceptowaniu przemijania i w znalezieniu sensu w chaosie. Każde z jedenastu opowiadań zawartych w tym zbiorze niesie ze sobą tak wielki ładunek emocjonalny i fabularny, że mogłoby być mikropowieścią. To zacierające granice między rzeczywistością a fantazją, pełne niuansów i niepokojące opowieści o byciu kobietą tu i teraz i o mrocznych realiach współczesnego życia.
"Kolejny brawurowy popis jednej z mistrzyń fabuły. Każda fascynująca narracja odkrywa istotę ludzkiego doświadczenia w zupełnie niezwykły sposób. Zachwycające niczym bajki, tajemnicze jak sny, te doskonale skomponowane opowiadania wyróżniają się intensywnością i oryginalnością."
- Sigrid Nunez, autorka powieści "Przyjaciel" i "Pełnia miłości" oraz biograficznej opowieści "Sempre Susan. Wspomnienie o Susan Sontag"
"To opowieści o błąkaniu się po świecie, o byciu niewidzialnym i odchodzeniu w cień. Laura van den Berg wyraża słowami przerażenie człowieka czującego, że znika, gdy katastrofa – osobista czy historyczna – zmienia ludzi w widma na zawsze uwięzione w cierpieniu. Są to również bardzo piękne, czasami surrealistyczne, a nawet zabawne historie o utracie, żałobie, smutku oraz życiu, które próbujemy zostawić za sobą. Ten zbiór jeszcze długo będzie mnie prześladował."
- Mariana Enríquez, autorka opowiadań "To, co utraciłyśmy w ogniu" i powieści "Nasza część nocy"
Zbiór czterech doskonałych opowiadań Valerii Parrelli, w których Neapol to tętniące życiem miasto, wypełnione chaosem, przemocą i szaleństwem. Jego mieszkańcy są skonfliktowani i buntowniczo nastawieni wobec siebie i rzeczywistości, w jakiej przyszło im żyć. Dziedzictwo tradycyjnych wielopokoleniowych rodzin zastąpione zostaje samotnością jednostek desperacko walczących o życie, miłość i szczęście. Portret Neapolu uwodzi i czaruje, jednak to intymne historie bohaterów, a w szczególności bohaterek, z pasją dążących do realizacji własnych pragnień, wzruszają nas najbardziej. Świat kurierów narkotykowych, eleganckich galerii sztuki, tajnych drukarń oglądamy oczami pozbawionych perspektyw ludzi, rozczarowanych, świadomych swoich błędów i usiłujących za wszelką cenę wydostać się z dusznej atmosfery zdeprawowanego miasta. Mamy wrażenie, że znajdujemy się w centrum wydarzeń, doświadczamy rozpaczy, ale również niebywałej witalności i odwagi tych pełnokrwistych postaci.
Parrella jest jedną z naszych najlepszych pisarek. Jej twórczość to wyjątkowy przykład intelektualnej dojrzałości i uczciwości.
„Il Giornale”
Kiedy skromny nauczyciel Pietro wplątuje się w romans ze swoją dawną uczennicą, nie spodziewa się, że wyznanie uczynione w chwili słabości Teresie może zaważyć na całym jego życiu. Śledzimy losy bohatera przez kolejne dekady, w trakcie których poznaje swoją przyszłą żonę, rodzą im się dzieci, a Pietro staje się znany w środowisku akademickim za sprawą napisanej przez siebie książki. Czy Teresa zdradzi jego tajemnicę?
Domenico Starnone - urodził się w Neapolu, w którym osadza akcję wielu swoich powieści. Polskim czytelnikom autor znany jest z książek "Sznurówki" i "Psikus" (obie opublikowane przez Wydawnictwo W.A.B.) - "Wyznanie" to trzecia powieść autora, która ukazuje się po polsku. Starnone jest laureatem kilku nagród literackich, między innymi najważniejszej włoskiej Premio Strega. "Sznurówki" były też nominowane do prestiżowej amerykańskiej National Book Award w kategorii powieść zagraniczna (przekładu na angielski dokonała pisarka, Jhumpa Lahiri).
Powieść Starnonego można uznać za odpowiedź na powieści Ferrante, z tym że byłaby to Ferrante a rebours. W neapolitańskiej tetralogii Włoszka opisuje losy kobiet, które wydrapują swoją pozycję w zdominowanym przez mężczyzn świecie. (…) Czytając Wyznanie, miałam wrażenie, że Starnone przygląda się podobnym sytuacjom, ale przedstawia je z innej perspektywy. (…) W jakimś sensie te podobieństwa są zabawne, bo Włoch przez pewien czas był podejrzewany o autorstwo książek ukrywającej się pod pseudonimem Ferrante, jest też prywatnie mężem Anity Rai, tłumaczki, której niektórzy przypisują to samo. Ale Wyznanie to żadna podróbka. Tę dobrze skonstruowaną, trzymającą w napięciu historię czyta się może i lepiej niż ostatnią powieść Włoszki.
Natalia Szostak, „Książki. Magazyn do Czytania”
Starnone znowu wchodzi w człowieka i rozkłada na czynniki pierwsze jeden z największych ciężarów, jakie nosimy w głowie – brak pewności siebie i lęk przed zdemaskowaniem. Niektórzy całe życie starają się być lepszą wersją siebie, w głębi duszy czując niepokój i ważąc każde słowo i gest. Jak widzą nas inni
i co by się stało, gdyby nasi przyjaciele, mąż, żona, współpracownicy nagle się dowiedzieli, że tak naprawdę wcale nie jesteśmy tacy inteligentni, wspaniałomyślni, uczciwi, jak mogłoby się wydawać? I czy chwila nieuwagi, niewinna zabawa, moment, w którym odkryłeś się przed ukochaną osobą, może zaważyć na całym twoim życiu i roztrzaskać obraz, który z taką starannością wykreowałeś? Starnone pokazuje niszczycielską siłę, jaką ma w kwestii miłości, kariery i całego życia nasza wielka ludzka niepewność.
Dominika Gauza @prosto_o_ksiazkach
Antologia dwudziestu czterech najlepszych, najbardziej reprezentatywnych opowiadań współczesnych pisarzy irlandzkich, pod redakcją nagradzanej autorki i dramatopisarki Lucy Caldwell. W większości autorkami opowiadań są kobiety urodzone i wychowane w Irlandii Północnej, ale i takie, które do Belfastu przybyły i tu postanowiły żyć i tworzyć. W antologii znalazły się opowiadania m.in. Eimear McBride, Sally Rooney, Yan Ge, Nicole Flattery, Kit de Waal czy Lisy McInerney, Kevina Barry’ego czy Paula McVeigh.
Niepodważalnym walorem tego zbioru są wybitni polscy tłumacze, którzy postanowili przybliżyć polskiemu czytelnikowi współczesną prozę irlandzką, w szczególności w jej krótkiej formie. Znajdziemy tu tłumaczenia Łukasza Buchalskiego, Krzysztofa Cieślika, Anny Dzierzgowskiej, Dobromiły Jankowskiej, Michała Kłobukowskiego, Jerzego Kozłowskiego, Moniki Skowron, Łukasza Witczaka, Agi Zano oraz Jacka Żuławnika.
Elin od wielu lat pracuje jako lekarz rodzinny. Jest sfrustrowana swoją profesją, hipochondrią pacjentów przybiegających do niej z najdrobniejszymi problemami, a także byciem wzorową żoną i matką. Wieczorami wypija butelkę wina i nałogowo ogląda seriale telewizyjne. Jej mąż Axel bierze udział we wszystkich możliwych konkursach narciarskich, jest wiecznie nieobecny duchem i zajęty tylko sobą. Pewnego dnia przez pomyłkę Elin wysyła zaproszenie na Facebooku swojemu dawnemu chłopakowi, Bjornowi. Konsekwencje, jakie jej działanie za sobą pociąga, wywracają świat Elin do góry nogami. Pełna wątpliwości i dylematów, porzuca dom i zaczyna się ukrywać we własnym gabinecie lekarskim. Tu rozmyśla o swoim żałosnym małżeństwie i wygłasza kąśliwe uwagi na temat pacjentów. Jedynym towarzyszem jej samotności jest ludzki szkielet anatomiczny Tore, którego wyzywający i zjadliwy głos wybrzmiewa stale w głowie Elin.
Powieść Niny Lykke to ironiczny komentarz do wizji pozornego raju, jakim są w powszechnym przekonaniu bogate kraje skandynawskie. Bohaterka Lykke należy do uprzywilejowanej warstwy norweskiego społeczeństwa, a mimo to nie jest w stanie zapanować nad ogarniającym ją załamaniem nerwowym. Powieść jest satyrą na klasę średnią w systemie państwa opiekuńczego, które uczyniło swoich obywateli otępiałymi, a przy tym wymagającymi i oczekującymi wiecznej młodości, dobrego zdrowia i szczęścia. Nie dziwi zatem, że za tę surową, a zarazem pełną empatii diagnozę autorka została
uznana za jeden z najbardziej nowatorskich głosów literatury.
Kryzys, jaki przeżywa główna bohaterka, sprawia, że puszczają jej hamulce i o wiele wyraźniej widzi i ocenia przywary swoich pacjentów. Powieść jest bezkompromisową satyrą na społeczeństwo żądające coraz więcej praw i domagające się większej atencji. Śmiech zamiera w gardle, gdy sobie uświadamiamy, że to książka również o nas.
Agnieszka Kalus, „Czytam, bo lubię”
„Tęsknota za innym światem” to pierwszy zbiór opowiadań jednej z najciekawszych współczesnych pisarek amerykańskich. W opowieściach Ottessy Moshfegh jest coś niesamowicie niepokojącego, coś niebezpiecznego. Bohaterami opowiadań są osoby, które razem i każda z osobna reprezentują ułomną kondycję człowieka. Groteska, a czasami oburzenie, z jakimi autorka opisuje swe postacie, są jednocześnie nasycone czułością i współczuciem, próbą zrozumienia i wybaczenia. To opowieści o izolacji i samotności każdego człowieka, który tęskniąc za osiągnięciem pełni i doskonałości, wybiera drogę, na której niemal zawsze potyka się o własne impulsywne zachowania i egzystencjalną niepewność.
Nie ulega wątpliwości, że historie te opowiada autorka o otwartym umyśle, wielkim sercu i bystrym intelekcie. Moshfegh troszczy się nie tylko o osoby wyizolowane ze społeczeństwa, ale też te, które obco czują się we własnym ciele. Czytelnik odkryje w tym zbiorze opowiadań nie tylko zaskakujące obrazy zaciekłości, zepsucia i przemocy, ale także czarny humor autorki – czasem absurdalny, innym razem melancholijny.
Z nieprzystosowania, samotnictwa, dziwaczności, autodestrukcji, prowokacyjnego łamania zasad dobrego smaku i demolowania wyobrażeń o kobiecej wrażliwości uczyniła swój znak firmowy.
Juliusz Kurkiewicz, „Książki. Magazyn do Czytania”
Jackie, emerytowaną wdowę z Connecticut niespodziewanie odwiedza niewidziana od dziesięcioleci najlepsza przyjaciółka z dzieciństwa, Dana, która zupełnie nie wie, dlaczego się w tym miejscu znalazła… Do Pensylwanii przybywa mężczyzna, aby swemu dawno niewidzianemu ojcu opowiedzieć o tym, że sam został wreszcie tatą. Znajduje go nieprzytomnego na podłodze hotelowego pokoju… Pracująca jako taksówkarka na Hawajach Lupita odbiera telefon, który przenosi ją w traumatyczną przeszłość…
Te pozornie niemające ze sobą nic wspólnego wątki Clegg łączy w niezwykle przemyślany sposób. W jeden wyjątkowy dzień losy bohaterów układają się w całość. Ujawniają się sekrety sprzed ponad pół wieku. Autor w ten sposób przypomina, jak nasze wybory i decyzje stają się dziedzictwem rzutującym nie tylko na naszą przyszłość, ale też na życie innych. Koniec dnia to pełna dwuznaczności i tajemnic opowieść o próbie naprawienia nieporozumień z dawnych czasów, mozaika wspomnień, żalu, straty i przebaczenia.
Z uwagą i z empatią Clegg precyzyjnie opisuje subtelności relacji międzyludzkich. Jego książka krytykuje społeczne podziały, choć wcale nie jest moralizatorska i dogmatyczna. Widać w niej ulotność amerykańskiego snu.
„New York Times Book Review”
Liryczny, zmienny, nastrojowy dramat rodzinny.
„Kirkus Reviews”
Kunsztownie skonstruowana opowieść o podziałach klasowych i ich konsekwencjach.
„People”
Clegg jak zawsze pisze prosto i elegancko, portrety bohaterów są doskonale nakreślone, ale prowadzenie fabuły z wymyślnymi, wymagającymi uwagi zwrotami akcji sprawia, że proza ta wywiera niesamowity efekt poetyckiej wręcz niejednoznaczności i tajemnicy. Pierwsza powieść Clegga opowiadała o żałobie, ta zaś jest mistrzowską historią o próbach naprawienia błędów przeszłości, wyrazistą i prawdziwą, w nieodłącznej niepewności życia.
„Boston Globe”
Starzejąca się dziedziczka po kilkudziesięciu latach wraca do rodzinnego domu, ale nie potrafi przypomnieć sobie, dlaczego to robi. Córka jej dawnej służącej prowadzi firmę taksówkarską na Hawajach. Jej ciotka zostaje z dzieckiem, którego rodzice zniknęli. Tylko Clegg potrafi perfekcyjnie połączyć te wszystkie wątki.
„Entertainment Weekly”
Krótkie, upalne szwedzkie lato i sielankowa atmosfera. Marina zostawia za sobą trudny związek oraz burzliwą karierę w Sztokholmie i jedzie w odwiedziny do swej siostry, Stelli. To jej pierwsza wizyta w nowym domu Stelli i pierwsze spotkanie z jej nowym partnerem, pisarzem Gabrielem.
Dom pełen książek, otoczony wspaniałym ogrodem jest tłem dla tej fascynującej, pełnej napięć powieści. Jesteśmy świadkami intensywnej psychologicznej gry. Nic nie jest takie, jakie się początkowo wydaje. Wszechobecny upał i gorąca zmysłowość ostro kontrastują z lodowatą i złowieszczą grozą tajemnic i strachu. To więcej niż zwykły skandynawski thriller. Książka ta zagłębia się w kobiecą duszę, a jednocześnie ujawnia wciąż obecny w rzekomo oświeconym i otwartym szwedzkim społeczeństwie ucisk wobec kobiet.
Trudno uwierzyć, że trzymacie Państwo w rękach debiutancką powieść Therese Bohman. Mroczna, dojrzała, napisana świetnym językiem, wciągająca od pierwszej strony, trzymająca w napięciu do ostatniej. Młode kobiety, starszy mężczyzna, tajemnica łącząca na zawsze, cierpliwość roślin i wypalony ślad na skórze – wszystko po to, aby pokazać postępującą przemoc ukrytą pod doskonale przyrządzoną piątkową kolacją i winem pitym na tarasie. Smutna opowieść o miłości, poddaniu, obsesji i umyśle tak fascynującym, jak niebezpiecznym. Bohman jest specjalistką od gorzkich bohaterek – po raz kolejny zabiera nas w kobiecy świat, który istnieje, ale nie bardzo chcemy go dostrzec.
Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”
Therese Bohman jest mistrzynią opowiadania o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, o erotyce, o trudnym, kobiecym „siostrzeństwie” i o wszelkich odcieniach zdrady. Bardzo lubię zmysłowość i inteligencję tej prozy, jej przenikliwość i brak uproszczeń. Mam wrażenie, że nikt tak jak Bohman nie pisze o samotności w bliskich związkach, tej, której istnienie tak często wypieramy. Dlatego uczyniłam ją jedną z bohaterek mojej własnej, reporterskiej książki o radości i smutku bycia w pojedynkę Samotny jak Szwed?
Katarzyna Tubylewicz
Tęsknota za młodością i ówczesnymi marzeniami, nieporozumienia małżeńskie, błędy życiowe… w swoim literackim debiucie, dziewięciu krótkich, ale treściwych opowiadaniach, Marie Aubert tworzy małe światy, w których możemy przeglądać się jak w lustrze.
Autorka świetnie przyjętej w Polsce powieści Dorośli doskonale radzi sobie z krótkimi formami. Zbiór opowiadań Zabierz mnie do domu, podobnie jak powieść, pokazuje, jak dużo się dzieje pod powierzchnią zwykłej codzienności, jak bardzo buzują emocje i ile pozornie bliskie sobie osoby mają do ukrycia.
Książka Marie Aubert to migawki z życia zwykłych ludzi, którzy gubią się w swoich oczekiwaniach, nie umieją odczytywać własnych i cudzych pragnień. Jest to proza gorzka i dotkliwa, bo autorka operuje w dobrze znanych nam wszystkim rejestrach – ciągłego rozczarowania i wielkich nadziei. Na przemian. Jak to w życiu.
Anna Dziewit-Meller, „BUKBUK”
Bohaterowie Marie Aubert szukają stabilności, spokoju, chcą spełniać swoje ukryte, niewypowiedziane pragnienia i są gotowi na… wiele podłości, by zyskać to, na czym im zależy. Ta autorka ubiera w słowa uczucia, których się wstydzimy, dlatego raczej nie mówimy o nich publicznie. Robi to doskonale.
Agnieszka Kalus, „Czytam, bo lubię”
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
