Jest 22 grudnia. Rodzeństwo Henry, Kate i Martin z rodzinami przyjeżdżają na Boże Narodzenie do domu Henryego usytuowanego w zasypanej śniegiem północnej części stanu Nowy Jork. To pierwsze święta, które rodzeństwo spędza bez matki dotychczas wszyscy jeździli przez wiele lat do Helen, na słoneczną Florydę. Jej obecność łagodziła wcześniej rodzinne spory, które teraz wybuchają z całą mocą, szczególnie że każdy z bohaterów również najmłodszych zmaga się z własnymi demonami. Wszyscy są pewni, że trzy dni będą niemiłosiernie się dłużyć, ale nie spodziewają się, że o zadawnionych urazach i kłótniach o rodzinny dom szybko zapomną, kiedy zjednoczą ich wspólne poszukiwania zaginionej miejscowej dziewczynki. Strong, nazywana błyskotliwą kronikarką naszych czasów, nie po raz pierwszy zwraca uwagę na nierówności społeczne i systemowe trudności, z którymi na co dzień zmagają się amerykańskie rodziny, ale przede wszystkim pokazuje, w jaki sposób krewni, przyjaciele, a nawet obcy sobie ludzie mogą się wspierać w sytuacjach kryzysowych. Lot to także opowieść o sztuce, walce o naprawę świata, artystycznej ambicji i próbach odnalezienia siebie w nieoczywistych czasem miejscach. Strong z wielką zręcznością prezentuje nam finansowe, emocjonalne i intymne problemy trzech małżeństw, tworząc psychologiczne portrety każdego z członków rodziny. Robi to w swoim skondensowanym stylu, dzięki czemu wnikliwe spostrzeżenia, mogące sprawiać wrażenie zwyczajnych detali, nabierają wyjątkowej głębi.The New York Times Book Review Strong jest uważną obserwatorką rodzin i ich osobliwości, podobnie jak Jonathan Franzen czy Anne Tyler. Lot to coś więcej niż tylko opowieść o rodzinie, to rozbudowany por tret serc i umysłów walczących z nudą codzienności i rutyną wkradającą się w relacje międzyludzkie.The Washington Post Psychologicznie głęboka, bardzo poruszająca. Styl pisarski Steger Strong jest oszczędny, ale zadaje cios prosto w serce. Emocjonalnie przejmująca książka.The Boston Globe
Młoda służąca w czasach głodu, w środku zimy, ucieka z dotkniętej zarazą kolonialnej osady Nowego Świata do zupełnie nieznanego, dzikiego życia dającego jednocześnie wyzwolenie i wykorzenienie. Pozbawiona prawdziwego imienia, traktowana wcześniej w najgorszy możliwy sposób, dziewczyna wyrusza w podróż na północ, nie znając celu swojej podróży: w jej trakcie musi się zmierzyć z chorobą, nieprzewidywalną pogodą i dzikimi zwierzętami oraz ludźmi mającymi niecne lub niejasne zamiary. Ma zakrwawione dłonie, sprawiedliwe serce i głowę pełną słów ze świętych pism. Wie, że podążą za nią. A więc biegnie. A my biegniemy razem z nią, w te Dzikie bezkresy. Fikcja historyczna, do której autorka sięgała już w Wyspie kobiet, to oczywiście skuteczna metoda badania współczesnych problemów choćby zmian klimatycznych, religii, walki płci, tożsamości, kwestii statusu rdzennej ludności przy wykorzystaniu języka innej epoki. Groff po raz kolejny zadaje tu uniwersalne pytanie o to, do czego jest zdolny człowiek, gdy postawi się go w sytuacji ekstremalnej. To opowieść o przetrwaniu, w której ani dla bohaterki, ani dla czytelnika nie będzie taryfy ulgowej. Krążą plotki, że Dzikie bezkresy to pierwsza część planowanej trylogii o końcu imperium. Jednak przywołując tę pierwotną historię dziewczyny zagubionej w lesie, powieść Groff nawiązuje także do alegorycznej wędrówki. Mamy tu znaną od wieków przypowieść o władzy, pandemiczną baśń o zarazie i historię o dobrze znanym kobiecym strachu. Kryjące się w cieniu potwory, których boi się dziewczyna, to nie są groźne stworzenia szczerzące zęby, tylko mężczyźni. Dzikie bezkresy to książka chuda i wygłodniała, naga jak obgryziona kość, odważna. Groff nie zgubiła się w lesie. Doskonale wie, dokąd zmierza.The Guardian Lauren Groff właśnie na nowo wymyśliła powieść przygodową.Los Angeles Times Po części powieść historyczna, po części horror, po części zapierający dech w piersiach thriller, po części historia o przetrwaniu w dziczy: Dzikie bezkresy to narracja o tym, jak wiele jesteśmy w stanie zrobić, aby pozostać przy życiu.National Public Radio Wspaniała... otoczenie wręcz ożywa w tej prozie, która żyje i oddycha każdą stroną.Boston Globe
Od dawna oczekiwana druga powieść Mirandy July, autorki Pierwszego bandziora i zbioru opowiadań Pasujesz tu najlepiej. Jak zawsze zakręcona, niegrzeczna, zmysłowa, zabawna i zaskakująca historia kobiety, która postanawia wywrócić swoje życie do góry nogami. Pewna średnio sławna artystka ogłasza, że zamierza przemierzyć samochodem całe Stany Zjednoczone od Los Angeles do Nowego Jorku. Jednak trzydzieści minut po wyjeździe z domu, gdzie zostają mąż i dziecko, bohaterka pod wpływem impulsu zjeżdża z autostrady, melduje się w anonimowym motelu i rozpoczyna zupełnie inną, niż planowała, podróż. Jest to powieść drogi i swego rodzaju podróż, tylko bez (zaplanowanych wcześniej) drogi i podróży. Druga powieść Mirandy July potwierdza, jak błyskotliwe i unikatowe jest jej podejście do literatury. Ironia, element komediowy, bezwstydna ciekawość i temat ludzkiej bliskości oraz namacalna wręcz radość z przekraczania granic Na czworakach to historia poszukiwania zupełnie nowego rodzaju wolności przez główną bohaterkę. Jest tu odrobina absurdalnej rozrywki i pełne czułości odkrywanie na nowo życia seksualnego, romantycznego, rodzinnego i domowego. Doświadcza tego wszystkiego artystka, która właśnie skończyła czterdzieści pięć lat i w ramach prezentu dla siebie samej zamierza wreszcie zrobić coś szalonego. Powieść przewyższa wszelkie oczekiwania i wyciąga na wierzch stereotypy myślowe na temat kobiety: autorka nie po raz pierwszy próbuje zmienić nasze przekonania co do tego, jak powinno wyglądać normalne życie kobiety. Po raz kolejny July bierze na warsztat coś, co znamy, i zmienia to w rzecz nową, ekscytującą, głęboką i pełną życia. Miranda July wraca po niemal dekadzie i robi to z przytupem. Co się dzieje, gdy ciekawa świata, kreatywna, aktywna seksualnie kobieta znajdzie się w połowie życia i zakwestionuje swoje dotychczasowe wybory? Poruszające, rubaszne i głęboko ludzkie, genialna rzecz zrodzona w nieustraszonym, otwartym umyśle.Emma Cline, autorka powieści Zaproszona Radosny, odważny, oszałamiający majstersztyk jednej z najważniejszych amerykańskich pisarek.George Saunders, autor Lincolna w Bardo Bezczelna i niesamowicie poruszająca opowieść o poszukiwaniu wolności przez kobietę.Oprah Daily
Jest kwiecień 1995 roku. Arsim ma dwadzieścia cztery lata, niedawno się ożenił, studiuje na Uniwersytecie w kosowskiej Prisztinie i stara się nie wychylać, by w spokoju zrobić dyplom w miejscu i czasie nieprzyjaznym dla Albańczyków. Pewnego dnia w kawiarni poznaje Miloa, młodego Serba, i od tej chwili dla obu bohaterów wszystko się zmienia. Wkrótce potem Arsim dowiaduje się, że zostanie ojcem, i jednocześnie rozpoczyna drugie, potajemne życie. Gorączkowy romans nie może jednak mieć ciągu dalszego wybuch wojny sprawia, że rodzina Arsima wyjeżdża za granicę, a nieśmiały Milo wchodzi na mroczną ścieżkę, o czym dowiadujemy się z chaotycznych wpisów do dziennika. Lata później Arsim, deportowany z powrotem do Prisztiny po pobycie w więzieniu, samotny i złamany, znajduje się w sytuacji, która każe mu się zastanowić nad swoją przeszłością. Co tak naprawdę stało się z nim, z nimi? Jak wiele może znieść i wybaczyć człowiek? W historię bohaterów wpleciona jest opowiedziana na nowo legenda o demonicznej wężowej istocie. Ta niesamowita historia daje Arsimowi i Miloowi język, w którym rozważają to, co dawniej mieli. Pajtim Statovci uważnie patrzy na świat i w swoim niepowtarzalnym stylu mówi o pożądaniu, destrukcji, intymności i różnych frontach każdej wojny. Niewidzialni, trzecia powieść Pajtima Statovciego, autora bestsellerowego Przejścia (Pauza 2020, przekład Sebastiana Musielaka), w 2019 roku uhonorowana została najważniejszym fińskim wyróżnieniem literackim, nagrodą Finlandia. Angielski przekład Niewidzialnych w 2021 roku był nominowany do The Kirkus Prize for Fiction. Opublikowana w oryginale w 2019 roku książka w 2021 otrzymała także nominację do Nagrody Literackiej Rady Nordyckiej, a jej włoskie tłumaczenie włoską Premio Grinzane Cavour. W 2023 roku Niewidzialni znaleźli się na krótkiej liście The James Tait Black Prize w Wielkiej Brytanii. Doskonała. W tej opowieści o utracie i zmarnowanych szansach Statovci opowiada o potwornościach konfliktów na Bałkanach, dając tło historii o rozchodzących się ścieżkach kochanków.The New York Times Book Review Absolutnie wciągająca. Statovci wpuszcza niewiele słońca do swojej opowieści, aby lepiej podkreślić, jak potężne mogą być homofobia i wstręt do samego siebie.Kirkus Reviews Druzgocąca w najpiękniejszy możliwy sposób. Od pierwszych stron wiesz, że znalazłeś się w rękach artysty doskonałego.Torrey Peters, autorka Trans i pół, bejbi Wspaniale napisany portret miłości, utraty i wojny. Niewidzialni to sugestywna opowieść o pożądaniu i wysiedleniu. (...) Statovci jest mistrzem.Publishers Weekly Znakomita. Niewidzialni to wybitne osiągnięcie, a Statovci to wielki talent.The New York Times
W październiku 1989 roku na świat przychodzą trojaczki i to właśnie w tym momencie ich ojciec postanawia ujawnić matce swój romans. Następuje pandemonium. Ponad dwie dekady później rodzeństwo żyje rozproszone po różnych zakątkach świata, a siostry nawet nie rozmawiają z sobą. Wtedy dzieje się coś, co zmusza trojaczki do ponownego spotkania. Ich matka dzwoni z niepokojącą wiadomością: ojciec zaginął, a ona musi im coś wyjawić: sekret sprzed lat, który odmieni całe ich życie System to dziwaczna i przypominająca labirynt historia o drobnych, pozornie nieistotnych szczegółach, które są jedynie fragmentami większego obrazu. Przede wszystkim jest to opowieść o rodzinie, nieporozumieniach, różnicach charakteru i wybaczeniu pokręcony obraz ludzkiego umysłu i duszy. Ta niesamowita, radosna i momentami bardzo śmieszna powieść stawia kluczowe pytanie: czy możemy swobodnie kreować własny los, czy też jesteśmy tylko częścią systemu, nad którym nie mamy kontroli? Jak na powieść w dużej mierze poruszającą tematy dysfunkcji, depresji i egzystencjalnej rozpaczy, System jest zaskakująco zabawny.The Guardian W swojej powieści Amanda Svensson ze szczerością i humorem ukazuje, że w systemie istnieje szaleństwo i system w szaleństwie. To porywająca powieść, która zapewnia jej miejsce wśród autorów najlepszych historii o życiu i rodzinie.Laudacja podczas wręczenia nagrody Pera Olova Enquista Długa, śmieszna i bardzo dziwna.London Review of Books
W zgiełku londyńskiego Soho, wśród teatrów, sex-shopów i pubów, stoi pewien budynek. Siedemnastowieczna kamienica przy anonimowej ulicy nie robi wielkiego wrażenia, może jednak poszczycić się doskonałą lokalizacją, a Agatha Howard – młoda milionerka z fortuną tajemniczego pochodzenia – postanawia, że to idealne miejsce na wybudowanie apartamentowca. Najpierw jednak musi pozbyć się dotychczasowych lokatorów.
Problem w tym, że Precious i Tabitha, które mieszkają i pracują w spornym budynku, nie zamierzają odejść po cichu. Przez „Soho” przewija się wraz z nimi korowód innych bohaterów, których losy splatają się z sobą w niecodziennych okolicznościach: Robert – dawniej członek skrajnie prawicowej grupy, egzekutor pracujący dla ojca Agathy; Bastian – bogaty i niezadowolony z życia imprezowicz tęskniący za byłą dziewczyną; Jackie – policjantka dążąca do tego, by Londyn był bezpiecznym miejscem dla wszystkich kobiet; oraz Cheryl – jedna z wielu osób w kryzysie bezdomności, które zamieszkują piwnicę tego budynku. Ich historie się krzyżują, a na jaw wychodzą zaskakujące, dotychczas ukryte relacje łączące bohaterów powieści. Wojna o nieruchomość w gentryfikowanym Londynie wybucha z wielką siłą.
Łotrzykowska, zabawna, ironiczna i doskonale skomponowana powieść Mozley podejmuje problem bogactwa i dziedziczenia, władzy i gender, oraz tego, co muszą robić kobiety, by przetrwać w niesprawiedliwym świecie.
Mozley opuszcza malownicze krajobrazy Yorkshire, znane z nominowanej do Nagrody Bookera powieści „Elmet”, na rzecz brzydkich ulic Londynu w tej pełnej życia dickensowskiej powieści osadzonej w dzielnicy Soho. Ambicja i wizja Mozley sprawiają, że jest to udany zabieg literacki.
„Publishers Weekly”
Zachwycająco mądra. Wizja Londynu według Fiony Mozley, jednocześnie staroświecka i głęboko współczesna, jest przesiąknięta tajemnicą i nasycona człowieczeństwem.
„Entertainment Weekly”
Mozley opowiada historię o pieniądzach i władzy, o miłości i sztuce, pracy seksualnej i gentryfikacji – a to tylko niektóre elementy tej wybuchowej mieszanki. Autorka przekonująco opisuje dysproporcje klasowe oraz dynamikę płci i prezentuje gwarne wielokulturowe Soho.
„USA Today”
Monikę poznajemy, kiedy ma trzynaście lat, a potem obserwujemy ją jako między innymi dwudziestosiedmiolatkę kochankę starszego od siebie profesora, trzydziestosiedmiolatkę mieszkającą z Geirem i wychowującą córkę Maiken, czterdziestosześciolatkę rozmyślającą o tym, że życie to właściwie tylko seria nieudanych prób połączenia różnych rzeczy w całość. Gdy Monika ma pięćdziesiąt dwa lata, w sklepowym lustrze nad półką z owocami i warzywami dostrzega twarz własnej matki. Od początku bohaterka ma bolesną świadomość, że każde jej nowe doświadczenie za moment odejdzie w niepamięć."Miałam tak wiele" to powieść o nieustającym poszukiwaniu życia pełnego pasji, celu i poczucia przynależności, ale także o wrażeniu, że wszystko się nam wymyka, nic nie zostaje wiecznie w tym samym miejscu, a ludzie być może ani nie pragną, ani nie są w stanie znieść myśli o tym, że naprawdę do kogoś należą.Nominowaną do najważniejszych norweskich nagród literackich powieść opublikowano w przekładzie na m.in. szwedzki, duński i rosyjski.To niesamowicie gęsta, inteligentna i intensywna historia o życiu kobiet we współczesnej, poukładanej norweskiej klasie średniej, o życiu, które Marstein bacznie obserwuje we wszystkich jego aspektach, typowych i codziennych. To również fascynująca saga rodzinna obejmująca niemal pięć dekad, której autorka nie stroni od trudnych, szokujących pytań, a bohaterka budzi na przemian to współczucie, to irytację."Książki Trude Marstein powinien przeczytać każdy, bo ta autorka jest po prostu niesamowita. Bezlitośnie, ale i z czułością kreśli portrety ludzi, którzy padają ofiarami własnych silnych i przemijających emocji i którym nigdy nie udaje się dokonać idealnych wyborów. "Miałam tak wiele" to zdumiewająca powieść, jednocześnie intensywna, frustrująca i tak trafna, że z pewnością zaskoczy i głęboko poruszy."- Marie Aubert, autorka bestsellerowych powieści "Dorośli" i "Wcale nie jestem" taka oraz zbioru opowiadań "Zabierz mnie do domu"
Bohaterkami opowiadań w tym debiutanckim zbiorze są fascynujące kobiety mierzące się z niespodziewanymi wydarzeniami i zaplątane w wir historii – wychowana na farmie dziewczyna zakochuje się w bogatym playboyu; adwokatka, która przerwała karierę i opiekuje się dziećmi, rozpoczyna wieczorowy kurs twórczego pisania; dziennikarka ucieka z ogarniętego wojną Paryża na prowincję; siedemnastoletnia pływaczka próbuje wyrwać się z małego miasteczka, a mażoretka z Pensylwanii szuka dla siebie miejsca w męskim świecie. To także opowieści o ludziach pozornie bezsilnych, którzy – jak pokazuje Groff – potrafią zmieniać świat wokół siebie. Zbiór łączy również motyw metamorfozy bohaterów i ich otoczenia, utraconych iluzji i często niespodziewanego szczęścia lub tragedii.
„Fuga” to debiutancki zbiór wielokrotnie nagradzanych opowiadań Lauren Groff, mistrzyni krótkiej formy, autorki zbioru opowiadań „Floryda” oraz wydanych po polsku powieści „Fatum i furia” oraz „Wyspa kobiet”. Niezwykle oryginalne prozy rozgrywające się w różnych okresach XX wieku, nie tylko w Stanach Zjednoczonych i znanym czytelnikom Templeton, ale też we Francji czy w Argentynie.
„Już po kilku stronach widać, że Groff potrafi pisać – naprawdę pisać.”
„New York Observer”
„Fuga” to popis wspaniałej wyobraźni, subtelny i precyzyjny, portrety odważnych i fascynujących kobiet. Oszałamiający zbiór, który sprawi, że czytelnik ostrożnie podchodzący do opowiadań będzie musiał zmienić zdanie.”
„newbooks”
„W swojej najlepszej prozie Groff pokazuje magię gotyckich poprzedników.”
„Financial Times”
„Proza Groff jest doskonała, a kiedy udaje jej się opowiedzieć historię – na przykład tę o dziennikarzach uciekających z okupowanego przez Niemców Paryża – rezultat jest wyjątkowy.”
„Publishers Weekly”
Czy ukochana osoba może całkowicie zniknąć? Kto jest prawdziwym przedmiotem portretu osoba malowana czy ta trzymająca pędzel? Czy możemy w pełni stać się sobą tylko dzięki relacjom z innymi? W bestsellerowej powieści Ii Genberg wysoka gorączka nie pozwala bezimiennej narratorce wstać z łóżka. Co robić, kiedy życie na chwilę się zatrzymuje? Może przypomnieć sobie ważnych ludzi ze swojej przeszłości, wrócić do wspomnień, nawet jeśli sprawią, że temperatura ciała jeszcze wzrośnie? Wśród tych osób jest Johanna była dziewczyna, obecnie gwiazda telewizji, Niki przyjaciółka, która zniknęła wiele lat wcześniej i nie zostawiła numeru telefonu, adresu ani żadnego internetowego śladu, Alejandro wpadający niczym burza w idealnym momencie, a także Brigitte, która jak wielu z nas ukrywa bolesną tajemnicę. Nakreślone w najdrobniejszych szczegółach cztery portrety składają się na jedno życie. Wielokrotnie nagradzana szwedzka autorka zadaje czytelnikowi prowokacyjne pytania o prawdziwy charakter związków międzyludzkich i tego, jak opowiadamy nasze historie, poza tym jak wielką nostalgię może wzbudzić w nas literatura. To intymna, wnikliwa analiza, co to znaczy być człowiekiem. Prawdziwa gorączka, w której rozpoczyna się ta powieść, odzwierciedla rozgorączkowane początki i zakończenia ludzkich relacji, ale też gorączkę czytania zmuszającą czytelnika do spojrzenia w głąb siebie, a potem zostawiającą niewidzialny, lecz trwały ślad. Wspaniała proza Genberg to również rodzaj gorączki, oszałamiającej i parzącej skórę.The New York Times Book Review Ta piękna, poruszająca książka rozwija się w cztery autonomiczne portrety, które po połączeniu tworzą wyrazisty, przejmujący obraz portrecistki. Historia zaciera granice oddzielające wspomnienia od fikcji literackiej, przeszłość od teraźniejszości oraz ja od tego drugiego, przypominając gwałtowny atak gorączki, podczas której została napisana. Ta fenomenalna powieść łączy się z naszymi osobistymi wspomnieniami i staje częścią nas.Hernan Diaz, autor powieści W oddali i Zaufanie
Okres bożonarodzeniowy nie cieszy skromnej młodej Eileen, której życie upływa między opieką nad niechlujnym, uzależnionym od alkoholu, żyjącym biednie ojcem, a pracą w charakterze sekretarki w Moorehead, wiezięniu do młodocianych przestępców, gdzie codziennie mają miejsce straszne rzeczy. Trawiona żalem i wstrętem do samej siebie Eileen spędza swoje ponure dni na perwersyjnych fantazjach i marzeniach o ucieczce do dużego miasta. Za to noce i weekendy wypełniają jej drobne kradzieże w sklepach i sprzątanie bałaganu, który zostawia po sobie jej pogrążający się w obłędzie ojciec. Gdy w Moorehead pojawia się któregoś dnia promienna, piękna i wesoła Rebecca Saint-John, Eileen jest nią oczarowana, wprost nie może się oprzeć sile jej urody i osobowości. Wydaje się, że po raz pierwszy ma szansę na prawdziwą przyjaźńRozgrywająca się na tle śnieżnego krajobrazu nadmorskiej Nowej Anglii w dniach poprzedzających Boże Narodzenie pełna zwrotów akcji historia o współczuciu, bezsilności i okrucieństwie została opowiedziana z perspektywy lat teraz już starszej pani narratorki-uczestniczki zdarzeń. Przerażająca, hipnotyzująca i niezwykle zabawna, nawiązująca do tradycji Shirley Jackson, wczesnego Vladimira Nabokova i filmów Alfreda Hitchcocka, ta poruszająca debiutancka powieść fascynuje i szokuje, a także przedstawia jeden z najbardziej oryginalnych, najciekawszych nowych głosów we współczesnej literaturze. Ta powieść przyniosła autorce rozgłos i Nagrodę Fundacji Hemingwaya/PEN Award za debiut literacki, jak również znalazła się na krótkiej liście do Man Booker Prize 2016 oraz National Book Critics Circle Award 2015.Ottessa Moshfegh jest świetnie znaną polskim czytelnikom autorką bestsellerowego Mojego roku relaksu i odpoczynku, zbioru opowiadań Tęsknota za innym światem oraz najnowszej powieści Lapvona.Młoda bohaterka jeśli można ją tak nazwać mrożącego krew w żyłach powieściowego debiutu Ottessy Moshfegh to dokładnie ten rodzaj kobiety, którą autorzy noir zwykle ignorowali. Pomyśl o niej jak o postaci Flannery OConnor wędrującej przez powieść Raymonda Chandlera Moshfegh wykorzystuje ten starannie skonstruowany fundament, aby zbudować naprawdę szokujące zakończenie, którego się nie spodziewamy. () Eileen umiejętnie łączy w sobie elementy różnych gatunków: psychologiczne napięcie, horror, obsesję i szaleństwo. Jest tak samo pokręcona, mroczna i nieprzewidywalna jak jej tytułowa bohaterka.Entertainment WeeklyEileen to niezwykła powieść, mroczna i zaskakująca, paskudna, ale czasem zabawna. Jej pierwszoosobowa narratorka jest jednym z najdziwniejszych, najbardziej pokręconych, najbardziej żałosnych a jednocześnie na swój niepowtarzalny sposób ujmujących odmieńców, jakich spotkałem.Washington PostPunkt kulminacyjny Eileen jest dziwaczny, przerażający i dziwnie satysfakcjonujący. Ta powieść nie mieści się w jednym gatunku. Jej bohaterka wydaje się mało sympatyczna, ale fascynująca, dlatego ostatecznie kradnie nasze serca. To mistrzowski dramat psychologiczny, który zapada w pamięć czytelnika.Newsday
Najnowsza powieść Sigrid Nunez, autorki książek „Przyjaciel”, „Pełnia miłości”, „Dla Rouenny” i „Sempre Susan. Wspomnienie o Susan Sontag”, to rozgrywająca się w pandemicznym Nowym Jorku historia niezwykłej przyjaźni dwojga zupełnie różnych ludzi oraz… papugi.
Elegia plus komedia – jak twierdzi narratorka – to jedyny sposób, by wyrazić, jak teraz żyjemy. A jeśli nawet coś w prawdziwym życiu nie jest zabawne, to jeszcze nie znaczy, że nie można o tym pisać tak, jakby było. Tak właśnie prowadzi narrację Nunez – zastanawia się, czy w postcovidowym świecie da się jeszcze budować prawdziwe relacje. Jak to jest żyć w tak złożonym momencie historii i jak bardzo teraźniejszość wpływa na sposób, w jaki postrzegamy własną przeszłość? Humor to zdaniem autorki bezcenne schronienie. Równie ważne są relacje z innymi – w tej akurat powieści z typowym (z pozoru) przedstawicielem pokolenia Z i przemądrą arą o imieniu Eureka. „Słabsi” pokazują, co się dzieje, kiedy obcy sobie ludzie zechcą się otworzyć na drugiego, i jak nawet najmniejsze akty dobroci mogą złagodzić niepokoje innego człowieka. Ta amerykańska autorka nie byłaby sobą, gdyby nie rozważała przy tym także twórczości literackiej i w ogóle potrzeby pisania.
Przezabawna i głęboko refleksyjna.
„TIME”
Komiczna i mądra. Nunez udało się z wielką swobodą napisać historię śmiertelności.
„Publishers Weekly”
W dziewiątej powieści Nunez mamy czarny humor w złożonościach współczesnego życia. To refleksja o tym, co znaczy żyć właśnie w tym czasie, jak również analiza sensu samego pisania.
„W Magazine”
Przedmiotem badania Nunez jest sama istota życia: kruche piękno ludzkich relacji, to, czym jest pamięć, sens pisania, upływ czasu… a wynik okazuje się uderzająco nieskomplikowany. Oszczędny, niedopowiedziany, często zabawny zapis mniej przypomina powieść, a bardziej podsłuchiwanie czyichś myśli. „Słabsi” są dziwni, uroczo pełni nadziei. Czujni – i zaskakująco czuli.
„Kirkus Reviews”
Wyrzuceni z przyczepy, w której mieszkali, w sylwestra Henry i jego ośmioletni syn Junior zostali zmuszeni do życia w zdezelowanym pikapie. Sześć miesięcy później sytuacja staje się jeszcze bardziej rozpaczliwa. Henryemu, który od roku jest na wolności po odbyciu wyroku więzienia za handel opioidami, zostały w kieszeni ostatnie grosze i niewiele dzieli go od wegetacji bezdomnego. Jednak na horyzoncie pojawia się nadzieja: dziś są urodziny Juniora, a Henry jutro jest umówiony na rozmowę o pracę. Aby to uczcić, Henry zaprasza Juniora na kolację do McDonalda. Tę noc planuje spędzić w tanim motelu, w prawdziwym łóżku. Przez chwilę, gdy Junior ogląda telewizję w hotelowym pokoju, a Henry przygotowuje się do rozmowy o pracę, wylegując się w wannie, zdaje się, że życie wróciło na swoje dawne tory i odtąd wszystko już będzie w porządku. Niestety, po katastrofalnej w skutkach sprzeczce Henryego na parkingu ojciec i syn zostaną rzuceni jeszcze tej samej nocy w nieznane. W pomysłowym podejściu strukturalnym Jakob Guanzon porządkuje rozdziały Dostatku według ilości gotówki w kieszeni Henryego. Topniejące fundusze oznaczają początek każdego nowego rozdziału, a powieść rozszerza się i kurczy, ujawniając, w jakim stopniu jakość kondycji psychicznej i w ogóle życia zmieniają się pod wpływem umownego dostatku lub jego braku. Osadzona w Ameryce sklepów potężnych sieci handlowych i restauracji fast food, ta żarząca się debiutancka powieść przemierza pstrokate alejki hipermarketów Walmart i plastikowe wnętrza barów szybkiej obsługi, aby ujawnić nierówności społeczne i niepokoje niezamożnych Amerykanów związane z niestabilnością pracy, długami, uzależnieniem od narkotyków lub alkoholu, trudną integracją społeczną i zawodową byłych więźniów, a także niedostatecznym poziomem usług i sporymi kosztami opieki zdrowotnej w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych. Wstrząsający debiut o przyczynach i skutkach ubóstwa, nominowany do National Book Award w 2021 roku. Dostatek to niesamowity debiut. Empatyczne spojrzenie na życie tych postaci i sposób, w jaki radzą sobie, żyjąc za ostatnie dolary, byle przetrwać do jutra. Czuły portret ojca i syna próbujących uciec od życia na marginesie. Determinacja i rozpacz zderzają się w tej niezapomnianej opowieści, której zakończenie złamało mi serce. Autor dokonuje tego, co najbardziej kocham w fikcji: naprawdę pozwala wejść w buty bohatera książki takie jak ta pojawiają się bardzo rzadko.- Douglas Stuart, autor powieści Shuggie Bain i Młody Mungo Palący i prawdziwy portret amerykańskiego życia, przepiękny, szczery, pełen nieoczekiwanego uroku.- Gary Shteyngart, autor powieści Nasi przyjaciele na wsi oraz Supersmutna i prawdziwa historia miłosna Fenomenalny.Guardian Miażdżący.Daily Mail
Wybieramy się w podróż po świecie na kalifornijską pustynię, do fińskiego lasu, na szwedzką wyspę czy w okolice wietrznego Manhattanu i zakradamy się do zakamarków ludzkiego serca. Poznajemy grupy przyjaciół, pary i singli uwikłanych w skomplikowane relacje uczuciowe. Konfrontacja z dziką przyrodą i oderwanie od szarej codzienności prowadzą do eskalacji tłumionych konfliktów i obnażenia głęboko skrywanych pragnień i emocji. Utrata pierwszej miłości przez Ren i zniknięcie Emily stanowią katalizator dla powstania szeregu nowych relacji, które zakwestionują tradycyjne wyobrażenie o miłości. Bohaterowie oscylują tutaj nie tylko między poszczególnymi krajami, lecz także różnymi płciami, a autorka w zmysłowy sposób opisuje dziką ciekawość, niepokój i pożądanie. W swojej kunsztownie skomponowanej powieści epizodycznej Antje Rvik Strubel poddaje krytyce binarność płci segregację klozetową, jak określa to jedna z bohaterek książki i eksploruje różne obszary ludzkiej (kobiecej?) seksualności. Łączy przy tym temat zmysłowości z naturą. Tytułowy las niczym ciemny i bezkresny las na północy Skandynawii budzi przerażenie, lecz także zachęca do przekraczania moralnych i społecznych granic. Warto się w niego zagłębić, żeby odkryć, co czai się w ludzkim sercu. Autorka opowiada o miłości i pożądaniu, o intymnych związkach kobiet, jak również związkach kobiet z mężczyznami transpłciowymi. Stare wzorce przekazywane nam z pokolenia na pokolenie, kojarzone z tradycyjnym podziałem ról społecznych na kobiece czy męskie, nie mają już zastosowania w tej historii brzmiącej jak uwertura do nowej epoki poliamorii, w której to kobiety są łowcami. We współczesnej literaturze niemieckiej temat tożsamości płciowej nie był dotychczas eksplorowany z taką szczegółowością i intensywnością.Mrkische Oderzeitung Płeć to spektrum podobnie jak pożądanie: elegancka powieść epizodyczna Antje Rvik Strubel W lasach ludzkiego serca jest jak dotąd najbardziej queerową książką poczdamskiej autorki.Der Tagesspiegel
W centrum mojego życia znalazło się fundamentalne pytanie, które skupiało wszystkie moje przemyślenia i wypełniało wszystkie chwile, kiedy zostawałem z sobą sam na sam: jak mógłbym wziąć ten odwet, w jaki sposób? Próbowałem wszystkiego.Edouard Louis Louis zapłacił wysoką cenę za swój awans społeczny. Upokorzenie, wstyd, wyrzeczenie się ludzi bliskich i rodziny, odgrywanie ról, zależność od innych. W Zmianie opowiada brutalną historię swojej metamorfozy, która uwarunkowała jego działalność literacką.Karolina Kurando, Books Silence
Trzydziestoletnia pisarka Anna jest w dwunastym tygodniu swojej pierwszej ciąży, kiedy jej mieszkająca po drugiej stronie kraju siostra Margot w trakcie rozmowy telefonicznej wyznaje, że niedawno poroniła. Ta strata oraz dramatyczne wydarzenia w życiu narratorki zmieniają relacje obu bohaterek, a świadkami niepewnych kroków Anny w stronę macierzyństwa stają się napotkane po drodze kobiety, które opowiadają kolejne przejmujące historie o dzieciach upragnionych, urodzonych i straconych. Długa odpowiedź to wspaniała powieść o skrywanych i wspólnych tajemnicach, niewypowiadanych na głos obawach i pragnieniach matek oraz przyszłych matek. Głęboko empatyczna i ogromnie wciągająca, ukazuje intymną dynamikę kobiecej przyjaźni, macierzyństwa i żałoby oraz to, jak kobiety budują relacje wystawiane na próbę przez podobne lub całkiem odmienne doświadczenia ciąży, aborcji, poronienia i bezpłodności. "W tej głębokiej, skłaniającej do refleksji powieści młoda kobieta zbiera rozmaite intymne zwierzenia kobiet o ciąży, macierzyństwie i siostrzeństwie. Te narracje zasłyszane, wyszeptane, wpisane w jednostkowe opowieści nieustająco pokazują, jak cenne jest życie, że kobiety potrafią wszystko przetrwać to niezwykle istotne historie."New York Times "Wciągająca, a czasem poruszająca opowieść o przynależności, utracie i odrodzeniu. Sięgając poza fizyczne transformacje związane z ciążą, Hogeland analizuje, jak to jest, gdy zostaje się rodzicem, gdy uznaje się, że to nowe życie jest ważniejsze niż własne, i co czuje kobieta, jeśli straci ten cenny dar. Długa odpowiedź to płynący z głębi serca opis wspaniałej podróży."Booklist "Instrospekcyjny, wnikliwy psychologicznie i ciekawy debiut. Chwytająca za serce opowieść zamazująca granicę między fikcją i rzeczywistością. Zaskakujące rozmyślania o żałobie, rodzinie, zdradzie i historiach, które o sobie opowiadamy."Kirkus "Przejmujące przedstawienie tego, na jak wiele sposobów kobiety mogą doświadczać ciąży i przeżywać utratę dziecka, jak wiele jest możliwych i niemożliwych do podjęciadecyzji, jak wiele kapitulacji i wymuszeń, które trzeba przetrwać. Wszystkie historie zawarte w tej powieści ukazują wyraźnie, że jedyne, co pozwala znieść tę sytuację,to sprawczość, której poczucie każda kobieta powinna mieć. To narracje wyjątkowo istotne."The New York Times
Powieść Tichego rozpoczyna się przypadkowym spotkaniem wiolonczelisty i bezdomnego chłopaka w Malm. Z pozoru nic nadzwyczajnego, to mogło się zdarzyć w każdym mieście. Jednak w bohaterze ta rozmowa inicjuje przypominającą strumień świadomości wycieczkę w przeszłość i rodzi myśli o tym, gdzie on sam mógłby się znaleźć po latach, gdyby nie uratowała go muzyka, dzięki której udało mu się uciec z lichego osiedla mieszkań socjalnych i beznadziejnej wegetacji jego mieszkańców. Ruszamy w podróż po squatach i nielegalnych klubach, przeżywamy noce podkręcane narkotykami w cieszących się złą sławą, niebezpiecznych dzielnicach dużych miast. Nieustannie przypomina się nam, że jedynie podglądamy cierpienia ludzi ze środowisk zwykle niewidzialnych dla innych warstw społeczeństwa.
To również powieść pełna muzyki nadającej rytm życiu grupy pokrzywdzonych społecznie biedaków koczujących na przedmieściach. Tich pokazuje prawdziwą nędzę ich egzystencji, codzienne rozczarowania, porażki w zderzeniu z rzeczywistością, daje jednak czytelnikom odrobinę nadziei, kiedy wraca do teraźniejszości. Z empatią dla trudnego do uniknięcia losu młodych przeklętych łączy się podziw dla ich siły okazywanej nawet wtedy, gdy świat wali się na głowę. Autor zabiera nas w miejsca, w których raczej nigdy nie byliśmy i mamy nadzieję do nich nie trafić.
"Nędza" jest historią kolejnego straconego pokolenia tym razem to młodzi imigranci, których można spotkać nie tylko w szwedzkiej rzeczywistości, z góry skazani na życiową klęskę. U Tichego mniej jednak cynizmu czy irytacji, więcej melancholii i zadumy.
"Tich pokazuje, jak cienka i dla wielu trudna do wyobrażenia jest granica między życiem w biedzie a dostatku, jak dorastanie w miejscu naznaczonym społecznymi nierównościami, przemocą i pogardą może wpłynąć na dalsze życie nawet jeśli udało się wydostać z tego piekielnego kręgu. Jest to proza w wielu momentach zaskakująca, wybuchowa, więcej niż ciekawa językowo. Polską rzeczywistość również bez trudu da się w "Nędzy" odnaleźć."
Michał Nogaś
Kolonie, obozy, kampy to synonim letniej przygody. Choć pewnie nie dla debiutantów. Ci są często pełni obaw. Zastanawiają się, z kim będą w pokoju, czy znajdą przyjaciela i czy wychowawcy będą mili, czy poradzą sobie na wędrówkach. Książka Jedziemy na kolonie pozwala oswoić te lęki. Pięcioro bohaterów wprowadza czytelników w świat letnich kolonii. Luiza, Nina, Asia, Marek i Saszka dzielą się swoimi obawami, radościami, odkryciami i przygodami. Słowno-obrazowa historia Fanny Drayer jest prosta, a jednocześnie pełna poezji i empatii. Ma zalety poradnika dla debiutujących kolonistów i cechy dobrej opowieści. Uczy dzieci uważności na innych, szacunku do kolegów i do przyrody.
Każda historia ma dwie strony, tak samo jak każdy związek można oglądać i oceniać z perspektywy dwóch osób. Czasami kluczem do udanego małżeństwa niekoniecznie są jego prawdy, ale sekrety. Osią wydarzeń tej bogatej, wielowarstwowej powieści Lauren Groff jest historia jednego z takich małżeństw na przestrzeni dwudziestu czterech lat. W wieku dwudziestu dwóch lat Lotto i Mathilde są piękni, czarujący, szaleńczo w sobie zakochani i predestynowani, by osiągać największe życiowe sukcesy. Dziesięć lat później ich małżeństwo wciąż pozostaje przedmiotem nieustającej zazdrości przyjaciół, ale różne sprawy między dwojgiem wybrańców bogów nie układają się tak gładko, jakby mogło się wcześniej innym wydawać. Dzięki stopniowo ujawnianym tajemnicom i wielokrotnym zawirowaniom losu głównych bohaterów zagłębiamy się w opowieść o miłości, sztuce, pasji twórczej i władzy. Głęboka, zaskakująca, porywająca historia, która porusza zarówno umysł, jak i serce. Wspaniała, wielowątkowa powieść Fatum i furia Lauren Groff trafia do rąk polskich czytelników w nowym przekładzie Jerzego Kozłowskiego. Jest tu tak wiele zdrady, zemsty i seksu, że czyta się tę powieść jak grecką tragedię.The Observer
Hanne przyjeżdża do rodzinnego miasta w towarzystwie swojej nowej partnerki, Julii. Wie, że spotka się z całą rodziną z okazji imprezy konfirmacyjnej swojej bratanicy. Nie odwiedzała bliskich krewnych od wielu lat, a kiedy widzieli się ostatnio, była jeszcze tą grubą dziewczyną. Od tego czasu dużo się zmieniło w szczególności to, jak jest traktowana przez otoczenie teraz, kiedy już nie ma nadwagi. Wściekłość Hanne narasta jednak z każdą chwilą i kolejną napotkaną, zadziwiająco miłą osobą. Jest maj, Linnea niebawem będzie świętowała swoją konfirmację na rodzinnej imprezie, na którą przyjechali goście z daleka. Wszystko już przygotowane, ale zamiast cieszyć się tym wydarzeniem, główna bohaterka zamieszania niespokojnie krąży na rowerze po okolicy, nie mogąc się pogodzić ze stratą i odrzuceniem przez przyjaciółkę. Bard od zawsze był podporą rodziny i chętnie innym udzielał rad, jak należy żyć, podczas gdy sam uważał się za niezłomnego - wzór do naśladowania. Krytykował ojca i kolegów, którzy radykalnie zmienili swoje życie, dopóki sam nie doświadczył gwałtownej siły niespodziewanego uczucia. Dziadek Nils chce dla swoich bliskich po prostu wszystkiego, co najlepsze. Ale czy samo pragnienie, żeby było dobrze, wystarczy? W trakcie weekendu konfirmacji obserwujemy te cztery osoby i rysy pojawiające się na mozolnie zbudowanych przez nich samych wizerunkach. Wcale nie jestem taka to ostra, bolesna, momentami wstydliwa, czasem zabawna opowieść o lęku przed oceniającymi spojrzeniami innych, ale też o pragnieniu, by zostać dostrzeżonym. Jakie ryzyko podejmujemy, pozwalając sobie na bliskość?
Lilia Imbody ma osiemdziesiąt jeden lat, przeżyła trzech mężów, wychowała pięcioro dzieci i doczekała się siedemnaściorga wnucząt. Teraz wraca do dziennika dawno zapomnianego mężczyzny, Rolanda Bouleya, z którym kiedyś przeżyła przelotny romans. Bohaterka popada w coraz większą obsesję na punkcie osobistej historii Rolanda i zaczyna komentować pośmiertnie opublikowane, kilkusetstronicowe zapiski, dodaje również własne, alternatywne wersje wydarzeń, tym samym zdradzając zaskakujące, długo skrywane tajemnice z przeszłości. Powraca także do wspomnień o swojej pierworodnej, nieżyjącej córce Lucy. Głosy autora dzienników i Lilii przeplatają się, budując dwugłosową, intymną opowieść o kobietach i mężczyznach, która rozpoczyna się w kalifornijskim domu opieki dla osób starszych. W rolach głównych występują intrygujące postacie babki, matki i wnuczki, czytelnik ma zaś wrażenie podglądania ich zza kulis w oczekiwaniu na kolejne zwroty akcji. Nawiązującą formą do Bladego ognia Vladimira Nabokova powieść Yiyun Li odczytuje się jako kontynuację jej autobiograficznej książki Where Reasons End, w której matka prowadzi wyobrażone rozmowy ze zmarłym synem. Ten osobisty ślad mieści również dyskusje o tym, w jaki sposób opowiedzieć niewyrażalne tematy. W tym Yiyun Li jest mistrzynią.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
