Tematyka tekstów jest bardzo różnorodna. Niektóre dotyczą wystaw malarskich. Pisałem nie tylko o wielkich twórcach, takich jak: El Greco, Tintoretto, Vermeer, Goya, Canaletto czy Gauguin, ale także tych znakomitych, choć niesłusznie zapomnianych, jak np. Gustave Caillebotte, malarz z czasów belle poque znany w Polsce jedynie nielicznej grupie historyków sztuki. Kilka tekstów dotyczy wystaw okolicznościowych zorganizowanych z okazji wielkich rocznic przypominających wybitnych przedstawicieli kultury europejskiej, jak np. dwutysięcznej rocznicy urodzin pisarza i filozofa Seneki, siedemsetnej rocznicy urodzin Giovanniego Boccaccia, pięćsetlecia wydania Księcia Machiavellego czy dwóchsetlecia urodzin Winckelmanna. Tekst o naszym znakomitym typografie i bibliofilu Samuelu F. Tyszkiewiczu został napisany z okazji wystawy zorganizowanej w Weronie w pięćdziesiątą rocznicę jego śmierci. Kilka tekstów dotyczy ekspozycji kodeksów rękopiśmiennych (jest to temat, który z racji moich studiów specjalistycznych interesuje mnie w szczególny sposób), rzadkich książek i unikalnych archiwaliów, które można oglądać tylko w wyjątkowych sytuacjach, jak np. na wystawie dokumentów dotyczących Leonarda da Vinci, kodeksów pergaminowych z księgozbioru kardynała Bessariona, ofiarowanych przez greckiego purpurata Republice św. Marka, które dały początek Marcianie, sławnej bibliotece weneckiej, książekklejnotów, wykonanych na polecenie Wawrzyńca Wspaniałego jako wiano dla jego córek, czy rękopisów i najstarszych wydań dzieł papieża Grzegorza Wielkiego, jednego z czterech Ojców Kościoła zachodniego. Innego rodzaju ekspozycją była londyńska wystawa poświęcona złotej erze Baletów Rosyjskich Diagilewa w latach 1909-1929, na której zgromadzono nie tylko archiwalia dotyczące tego wybitnego twórcy kultury, ale także oryginalne kostiumy i projekty dekoracji. Opublikowane teksty są świadectwem moich zainteresowań, pasji i sympatii.- od Autora
Pozycję Lublina na teatralnej mapie kraju, a może nawet Europy, w dużej mierze ukształtowały odbywające się tu festiwale, których wciąż przybywa. Szczególne znaczenie w tym względzie mają Konfrontacje impreza o najdłuższej historii i prezentująca teatry niemal z całego świata.Także (rozwiązany w 2013 roku) Festiwal Teatrów Europy Środkowej Sąsiedzi obiecywał stać się ich ważnym kontrapunktem.Byłam świadkiem rodzenia się tych inicjatyw, poszukiwania formuły, kolejnych edycji i nanoszenia korekt na ich kształt. Swoje wrażenia ujmowałam w formę niewielkich objętościowo sprawozdań publikowanych w kilku czasopismach. Starałam się w nich zaopiniować nie tylko wartość przedstawień, ale także uchwycić atmosferę imprezy i odnieść się do rozwiązań organizacyjnych. Zawsze też uwzględniałam lokalną perspektywę, która kazała mi odwoływać się do wydarzeń z minionych festiwali, jakbym rozmawiała z lubelską publicznością.Mam nadzieję, że to historyczne świadectwo może wzbudzić czyjeś zainteresowanie.- Magdalena Jankowska
Zarządzanie w pedagogice, kulturze i sztuce Mirosława K. Szpakowskiego i Piotra A. Szymańskiego to książka w pełni predysponowana do tego, aby stać się naukowym drogowskazem dla uczniów, studentów oraz nauczycieli zainteresowanych rolą kultury i sztuki w zarządzaniu organizacjami. W swojej podręcznej bibliotece powinni mieć ją również menedżerowie kultury, przedsiębiorcy i ambitni liderzy. Kreatywność w każdym względzie wiąże się bowiem z samokształceniem i pracą nad sobą, a niniejsza książka, w moim przekonaniu, jest bardzo praktycznym narzędziem, które temu służy.
dr hab. Mieczysław Dudek, prof. CH
Książka pt.: „Zarządzanie w pedagogice, kulturze i sztuce” Piotra Szymańskiego i Mirosława Szpakowskiego to z pewnością pozycja innowacyjna, z nowoczesnym (w pozytywnym znaczeniu) spojrzeniem na rozwijające się zespoły stanowiące o współczesnej kulturze Kościoła katolickiego, a zwłaszcza na pracę ich kierownika – lidera, od którego tak wiele zależy. Działalność wszelkiego rodzaju amatorskich chórów, scholi i przykościelnych orkiestr wymaga przecież nie tylko zdolności muzycznych, ale też niezwykłej kreatywności i wiedzy, także tej z zakresu zarządzania. W tym kontekście niniejsza publikacja jest szczególnie potrzebna. Mając świadomość szybkich przemian zachodzących w społeczeństwie z pewnością wymagać będzie kolejnych aktualizacji, na które z niecierpliwością będziemy czekali.
prof. dr hab. Monika Mielko-Remiszewska
Warto podkreślić, że monografia posiada charakter interdyscyplinarny. Autorzy podjęli udaną próbę połączenia nauk o zarządzaniu organizacją z kulturą i sztuką, osadzonych wespół, w szeroko rozumianej pedagogice. Poprzez liczne korelacje zachodzące pomiędzy kluczowymi dyscyplinami, oddano ich wyjątkową i często niedocenianą rolę w rozwoju współczesnego społeczeństwa informacji i wiedzy. Ekonomia nie abstrahuje od ewolucji ludzkości, a ta oparta jest o sztukę, która bezsprzecznie determinuje postęp. Gdzie odnaleźć, w tym gąszczu procesów, optymalną pedagogikę? Co z tym wszystkim wspólnego ma religia? Jak i na ile, sztuka kształtuje człowieka i oddziałuje na współczesne organizacje? Autorzy niniejszej monografii dociekają odpowiedzi na podobne pytania. Czy skutecznie? Warto przekonać się o tym pedagogom, studentom oraz animatorom i menedżerom kultury i sztuki, do których przede wszystkim dedykowane jest powyższe dzieło.
dr hab. Barbara Olbrych, prof. AHNS
Podsumowując analizę prezentowanej publikacji dra M.K. Szpakowskiego i P.A. Szymańskiego, trzeba stwierdzić, że posiada ona różnorodne walory: przede wszystkim nie jest sztampową prezentacją zagadnień zawartych w tytule opracowania; stanowi oryginalne ujęcie problematyki zarządzania w perspektywie filozoficznej, kulturowej z elementami teologicznymi, zwłaszcza pedagogicznymi; jest swoistą wizją problematyki zarządzania, która zawsze ma wymiar antropologiczny, bowiem organizację tworzy człowiek, twórca cywilizacji, szczególnie kultury, która z kolei tworzy człowieka i wzbudza jego zdolności kreatywne, a człowiek jest źródłem zmian i rozwoju; stanowi ważny przyczynek do badań nad współczesną kulturą chrześcijańską, szczególnie słabo rozpoznaną kulturą muzyczną; ukazuje myśli i fakty – myśli w poszukiwaniu mechanizmów przemian w świecie człowieka, społeczeństwa, kultury otwartej na Transcendencję, fakty ujawnione w oryginalnych badaniach pedagogicznych i nad chrześcijańską kulturą muzyczną; jest materiałem poznawczym i jednocześnie intuicyjnym, godny przemyślenia, dyskusji i oczekiwania na nowe propozycje.
ks. dr hab. Adam Maj COr
Recenzowana monografia ma charakter interdyscyplinarny łącząc teoretyczne rozważania z przedstawieniem badań własnych autorów oraz podejściem praktycznym. Nie stanowi kompletnego studium nad zarządzaniem w przestrzeni kultury, sztuki czy pedagogiki, jednak autorzy odważnie poszukują w niej nowych metodologicznych ścieżek dyskusji o zarządzaniu, organizowaniu, tworzeniu i odbieraniu kultury chrześcijańskiej.
Jacek Durski-Autor powieści,sztuk teatralnych,tekstów filozoficznych i rozpraw o interakcji nauki i sztuki.Jest także artystą rzeżbiarzem,malarzem i grafikiem.
U progu XXI wieku człowiek staje wobec gwałtownych przemian cywilizacyjnych, pytając o ich sens i celowość. Obejmują one wszystkie sfery życia, zarówno osobistego, jak i społecznego, budują sieć powiązań, które, z jednej strony, stwarzają nieosiągalne dotychczas możliwości kontaktu i wymiany informacji, a z drugiej – tworzą labirynt niwelujący fundamentalne dla rozwoju ludzkiej osobowości poczucie niezależności i wolności. Przemiany te dotykają również sfery obyczajów, relacji międzyludzkich, etyki, a także duchowości. Sławomir N. Goworzycki, wychodząc od obserwacji wielkomiejskiego ruchu, warszawskiej ulicy, formułuje w swoich szkicach intrygujące tezy o wyższości tradycji nad nowoczesnością, o zagubieniu współczesnego człowieka w pozorach wolności, o potrzebie refleksji nad niezmiennością ludzkiej natury, jej potrzeb i wymagań niezależnych od zmieniających się okoliczności zewnętrznych. Stawia pytania o sens odrzucenia tego, co dawne, odwieczne, w imię wymagań nachalnego marketingu nowoczesności i tolerancji. Z ulicy wchodzi także do kościołów, poddając krytycznemu oglądowi te kierunki kaznodziejskiego nauczania, które unikają stawiania jasnych wymagań na drodze duchowego rozwoju. Pryzmatem, poprzez który autor ogląda współczesność, jest przede wszystkim sytuacja kobiet, której przemiany mają obecnie kształt prawdziwej rewolucji obyczajowej, społecznej i kulturowej. Czy w tym zbiorowym pędzie do zmian nie warto ochronić i ocalić sprawdzone już źródła ludzkiego szczęścia?
Tak naprawdę każdy z nas może być w więzieniu, nie znajdując się w nim fizycznie. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że sami zamykamy się w duchowym lochu, którym jest brak przebaczenia.
Wszyscy mamy do czynienia z krzywdą i ciepieniem. Gdy czujesz się odrzucony przez innych, ktoś cię skrzywdził, wtedy nie wyobrażasz sobie, że mógłbyś wybaczyć tej osobie i normalnie z nią rozmawiać, zwłaszcza gdy należy do najbliższego otoczenia. Może nawet nieraz mówiłeś: „Nigdy w życiu mu nie wybaczę, nie potrafię”. Myślisz, że już tak będzie zawsze?
Ta książka pokaże ci, że jest możliwe przebaczenie tym, którzy nas ranią. Pomoże ci w odzyskaniu nadziei i wolności od braku przebaczenia. Przed tobą otwiera się furtka do wyjścia z więzienia nieprzebaczenia. Decyzja, czy ją otworzysz, należy do ciebie. Czy chcesz wyjść z tego więzienia?
Pan Franciszek, polski emigrant w USA, opiekuje się kalekim kochankiem tragicznie zmarłej żony (Królowa Barbara).
Amerykański lekarz, syn Polki, odbiera w swoim szpitalu zwłoki kobiety, z którą w niedawnej młodości łączyła go wielka miłość (Wyspa Marty).
Dla osiemdziesięcioletniej Margarity Morozowej, wielkiej damy przedrewolucyjnej Moskwy, w 1958 r. zapala się i gaśnie obietnica wydania w druku pamiętników (Długie życie Margarity Kiriłowny).
Odwiedzająca miejsca dzieciństwa emigrantka postanawia pójść w Polsce do spowiedzi, aby, jak mówi najbliższej kiedyś przyjaciółce, z czystym sumieniem zasłużyć sobie na „godziwy” pogrzeb (Rok miłosierdzia).
W tekście autobiograficznym (Wieś Kotowskie) Joanna Clark wspomina lata dzieciństwa (1945–1949) spędzone z matką, nauczycielką w małej wsi na pograniczu Ziem Odzyskanych.
Fikcyjne i autentyczne historie ludzkich losów autorka opowiada piękną polszczyzną, bez postmodernistycznej kokieterii. Przypomina o odwiecznej roli literatury: sztuki stawiania pytań o przekorną prawdę życia.
Niezwykłą pozycję wśród wielu już opublikowanych pamiętników kapłanów-katorżników zajmują wspomnienia i listy Ks. Stanisława Ryżki. Ten młody ksiądz, dorastający do Chrystusowego kapłaństwa przez cierpienie, odnajdujący w wierze siłę do wytrwania i do niesienia Ewangelii innym – relacjonując krok po kroku swoje przeżycia i losy, bez retuszu i pobłażania dla siebie, pozwala zobaczyć gesta Dei – działania Boże wśród ludzi nawet w tak skrajnie trudnych warunkach, w jakich On się znajdował.
Jego pokora w przyznawaniu się, że odczuwał lęk, że nie był tym najodważniejszym, Jego ukrywanie swoich dokonań i cnót w cieniu innych – sprawiają, iż te relacje, listy tchną prawdą i są w ścisłym tego słowa znaczeniu świadectwem.
To, że po wyjściu z łagru pozostał tam, na Wschodzie, że nie wybrał innej drogi przez wyjazd do powojennej Polski, ale został tam, gdzie kapłana najbardziej potrzebował lud, że zmarł, niosąc posługę chorym, sam bardziej od nich chory, daje świadectwo prawdzie Jego słów.
Oby te wspomnienia Ks. Stanisława Ryżki, połączone ze zbiorem listów, były dla kapłanów i wiernych podręcznikiem miłości Boga i ludzi.
Rozważania te są syntezą wiedzy z zakresu katolickiej nauki społecznej, jaki wyłania się z lektury licznej literatury przedmiotu, która głównie odwołuje się do nauczania św, Jana Pawła II. Jednakże zostało uwzględnione również nauczanie papieża Benedykta XVI i papieża Franciszka. Zważywszy na polski kontekst społecznej nauki Kościoła, Autor niemało miejsca poświęcił również analizie przemyśleń kard. Stefana Wyszyńskiego.
Struktura książki jest przejrzysta, metodologicznie logiczna i merytorycznie uzasadniona. Treść naznaczona jest wnikliwym namysłem naukowym i dydaktycznym. Autor książki, ks. prof. dr hab. Stanisław Kowalczyk, protonotariusz apostolski, dziekan Wydziału Nauk Społecznych KUŁ w latach 1990-1993, kierownik Katedry Filozofii Społecznej w latach 1984-2007, po mistrzowsku potrafił wczuć się w papieskie nauczanie i dzięki temu zdołał ukazać prezentowaną spuściznę katolickiej nauki społecznej w myśl zasady sentire cum Ecclesia.
Czytelnik, autentycznie zainteresowany katolicką nauką społeczną, znajdzie kompetentny wykład na temat jej struktury doktrynalnej, statusu metodologicznego i profilu, jak również uświadomi sobie, że podstawą etyki społeczno-ekonomicznej, będącej centralnym elementem tej nauki, jest antropologia personalistyczna. Promował ją i krzewił św. Jan Paweł II. A czynił to w perspektywie Ewangelii, czemu dawał szczególny wyraz w encyklikach społecznych.
o. dr hab. Jan Mazur OSPPE, prof. UPJP2
Bereszith czyli Księgi Rodzaju (Genesis) wierszem przez Harry'ego Dudę, "3">Pierwsza księga ST to Księga Rodzaju, po hebrajsku Bereszith, z greckiej i łacińskiej nazwy znana jako Genesis. Księga Rodzaju
otwiera dzieje stworzonego przez Boga Narodu Wybranego, z którego, jak wierzą chrześcijanie, wyszedł później Zbawiciel ludzkości i świata, Mesjasz – Jezus Chrystus, Syn Boga Żywego. Te dzieje w zapisach na poły legendarnych, w ujęciach na miarę umysłowości i wiedzy starożytnych przodków, przesycone są świadectwami Bożej obecności i stanowią historię frapującą, a niekiedy wstrząsającą dramatyzmem, którą warto poznać, nawet jeśli ktoś jest niewierzący.
Ta historia to zarazem epicka opowieść dla nas, dzisiejszych Europejczyków, pełna egzotyki, ale i piękna, a nade wszystko prawdy o nas samych – nadal i stale aktualnej. Zaświadcza ona z niezwykłą szczerością tak o niezmiernej wielkości człowieka, jak i o jego straszliwych upadkach, podłościach i zbrodniach, świętości i
grzechu, nadziei i rozpaczy. Uczy więc pokory w obliczu własnej niedoskonałości i nakazuje czujność wobec zła, jakie w nas drzemie.
Poucza, że człowiek w istocie się nie zmienia, że jego natura jest taka sama jak przed tysiącleciami; że zmieniają się tylko czasy, okoliczności, przedmioty i zdarzenia, a żadna cywilizacja (z różnymi hasłami postępu i dobrobytu) nie może zatrzeć w nas fundamentalnych pytań i potrzeb duchowych.
Reportaże o młodzieńczej miłości, tej pierwszej, najpiękniejszej, gorącej i zaślepionej, miłości między małżonkami, kochankami, miłości z rozsądku i dla wygody, o gorących uczuciach w wieku bardzo już dojrzałym i brutalnej miłości fizycznej, znaczonej gwałtami i przemocą, a także o miłości matki do dziecka i dzieci do rodziców.
A jednak pisałam o miłości.
Poplątane losy ludzi, pełne zakrętów, przepaści, wzlotów, wzgard i upokorzeń. Labirynt ścieżek, którymi przed laty szłam razem z bohaterami moich reportaży, których życiowe klęski i dramaty zaczynała „wielka miłość” i którzy w dziennikarzu upatrywali zrozumienia, pomocy i ostatniej deski ratunku.
Miłość, nienawiść, rozpacz, samotność, pragnienie śmierci – słowa, które zapisane zostały na szpaltach gazet.
Czy warto je teraz przypominać? – zapytacie. – Było, minęło, a życie toczy się dalej.
Zapraszam państwa do podróży w czasie, do lat 70., 80. i 90. XX wieku, do uwarunkowań społecznych i obyczajowości zupełnie innej niż dzisiejsza.
Oto historie ludzi, które zmuszają do refleksji.
I tylko miłość i uczucia wciąż pozostają takie same.
I. Wlazłowska, fragment Wstępu
Zbigniew Koźliński, żołnierz Armii Krajowej, przedstawia w tej autobiograficznej powieści losy swoje i współtowarzyszy broni w czasie okupacji na Wileńszczyźnie oraz po wojnie, w konspiracji na terenach wyzwolonej Polski. Te migawki wspomnień dają sugestywny obraz pokolenia oddającego swoje młode życie w służbie ojczyźnie. Napisane ze swadą i żołnierską empatią, są ważnym świadectwem myśli i postaw tych, którzy pomimo ciągłego ocierania się o śmierć, bardzo chcieli żyć.
W tym czasie, nie pamiętam dnia, miałam wizytę jedną z najważniejszych w moim życiu. Odwiedził mnie ksiądz Tadeusz Fedorowicz, który czasami przychodził w różnych sprawach pomocy. Gdy mu otworzyłam drzwi, uderzył mnie wyraz jego twarzy, spokojny, prawie radosny, nawet promienny jakby jakimś wewnętrznym szczęściem. Dziwny to był kontrast z otaczającym nas wówczas cierpieniem.
Przyszedłem się pożegnać.
A dokąd Ksiądz jedzie?
Nie wiem.
Usiadł i wyjął z jednej kieszeni mały kryształowy kieliszek. To z domu - powiedział z uśmiechem. Z drugiej kieszeni wyjął malutką książeczkę, w której minimalnymi literkami były wypisane teksty stałych części mszy. Zrozumiałam.
Wiedziałam, że księża starają się wcisnąć do wagonów w chwili odjazdu na wschód, że strażnicy pilnują, by to uniemożliwić, ale, że się czasem udaje. Mój gość mówił, że z władzą duchowną już swój wyjazd uzgodnił, że ma nadzieję, iż mu się uda wskoczyć do ruszającego już wagonu. Liczył, że to nastąpi w najbliższych dwóch dniach. Prosił o modlitwę by mu się udało. Wyszedł, żegnając się z uśmiechem i blaskiem w oczach. Gdy zamknęłam za nim drzwi, miałam wrażenie, że smuga światła po nim pozostała.
Wyjechał wkrótce potem.
To się działo 11, 12, 13 lutego 1940 roku w całej wschodniej Polsce. Mniej więcej dziesięć dni potem miejscowe władze ZWZ były już w posiadaniu wiadomości, wedle których wywieziono wówczas około miliona chłopów polskich. Obliczenie to później okazało się dość ścisłe”.
Karolina Lanckorońska, Wspomnienia wojenne. 22 IX 1939-5 IV 1945
Ciemność to ostatnia, pisana aż do ostatnich dni życia, książka Stanisława Weremczuka, oparta na wspomnieniach Autora z czasów okupacji. Jak sam o niej mówił: Nie jest to dokument, ale powieść historyczna, oparta na faktach, ale też rozszerzona o wątki, które można określić fikcją literacką, związaną jednak ściśle z tematem. Wszystko tak, jak zapamiętałem, a później mogłem skorygować z dokumentami oraz pamięcią innych. Chcę tę pamięć zostawić swoim dzieciom i młodemu pokoleniu.
Książka Konstantego Rostworowskiego jest czymś wyjątkowym. Należy do kręgu tych, jakie ukazują świat, który nieodwracalnie już przeminął. Bohaterami tej opowieści są konie. Konie ofiarowane dzieciom, konie cugowe i fornalskie, dworskie i chłopskie, konie z Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, no i wreszcie konie pułku kawalerii austriackiej. Dziś już, kiedy koń ustąpił drogi samochodom, miłość do niego jest tylko pewnego typu hobby niektórych ludzi. A jeszcze do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku koń, przynajmniej tu, w Polsce, był tym królewskim zwierzęciem, jakie mogło się szczycić największą przyjaźnią człowieka.
Opowieść Rostworowskiego, która idzie śladami życia autora, przekazuje nam całą wiedzę o koniu, na którym do niedawna jeszcze spoczywał ciężar cywilizacji ludzkiej. A zatem dowiadujemy się o tym, gdzie koń mieszkał (stajnia), czym był żywiony, jak był ubierany do pracy, jak był ujeżdżany, kiedy czuł się zmęczony, jaki był jego stosunek do ludzi. Właśnie w owych relacjach pomiędzy koniem i jego właścicielem, człowiekiem, w opisach autora jawi się silna nuta liryzmu, jest to przekaz ciepłych uczuć, które zawsze są nam miłe. Dla osób, które z młodości znają jeszcze zapach stajni i obornika, ta książka będzie przypomnieniem czegoś, co może się w świadomości już zaciera lub może nigdy nie było dostatecznie silne, by zdać sobie sprawę z tego, że wy-chowanie konia to było zadanie niemałej rangi. Dworska stajnia, od-wracające się do wchodzącego łby koni, brzęk łańcuchów, odgłos chrupania marchwi, nagły przelot jaskółki wylatującej z gniazda nad naszą głową i stary stangret – człowiek, którego trzeba było szanować. To wszystko już jakoś odchodzi, choć jeszcze tkwi w naszej pamięci, a w pamięci Konstantego Rostworowskiego utkwiło na całe życie.
Stanisław Jan Rostworowski, fragm. Słowa wprowadzającego
Perfekcyjne pod względem literackim opowiadania Wasyla Machny, wybitnego pisarza ukraińskiego mieszkającego w Nowym Jorku, odsłaniają skomplikowane relacje międzyludzkie związane z zawieszeniem bohaterów w przestrzeni międzykulturowej. Dotyczy to zarówno mieszkańców zachodniej Ukrainy (niegdyś wschodnich terenów Rzeczypospolitej), jak i środowisk emigracyjnych w dzisiejszej Ameryce. Spotykamy w tych opowiadaniach Ukraińców, Polaków, Żydów, Cyganów, ale problemy, przed którymi stają bohaterowie, mają charakter uniwersalny – osamotnienie, nieumiejętność ocalenia własnego systemu wartości wobec presji niestabilnego otoczenia społecznego i geopolitycznych powikłań najnowszej historii. Jednakowo głęboko przeżywają ten dramat intelektualista na obczyźnie, rosyjski oficer białogwardyjski, ukraińska studentka w Nowym Jorku, emigrant zarobkowy próbujący zalegalizować pobyt w USA przez fikcyjne małżeństwo, drobny żydowski kupiec i polski oficer w obliczu rozpoczynającej się drugiej wojny światowej czy prosta kobieta pragnąca ratować syna przed unicestwieniem przez wojnę domową.
„Mężczyzna, aby budować związek z kobietą, a następnie przyjąć do tego związku poczęte życie, musi być zdolny do miłości, bo tylko wtedy w sposób całkowity może się zaangażować i poświęcić rodzinie. [...] Dla ojca rodziny najważniejszą karierą powinna być kariera ojcostwa, a nie zawodowa, polityczna czy inna. Tylko ojciec spędzający wiele czasu ze swoimi dziećmi, odpowiadający na trudne dla nich pytania, obecny podczas różnych chorób, stłuczeń, skaleczeń, z miłością rozumiejący ich świat jest ojcem prawdziwie kochającym”.
Nie jest łatwo być ojcem we współczesnym świecie. Wydaje się, że ta rola i powołanie mężczyzny napotyka obecnie na szczególne trudności i przewartościowania. Wzmacniająca się społeczna pozycja kobiety, odgradzanie się dzieci i młodzieży od rodziców za zasłoną współczesnych technologii, nowe trendy obyczajowe i liberalizacja zasad moralnych sprawiają, że załamuje się tradycyjny obraz ojca jako głowy rodziny. Ojcowie niejednokrotnie czują się odsunięci na margines życia rodzinnego. Jednak rodziny bez silnych i kochających ojców skazane są na cierpienia i porażki. Fundament, który dla życia rodzinnego, a szerzej i społecznego, tworzą matki i ojcowie we wspólnym działaniu dla dobra swojej rodziny, jest niepodważalną wartością ładu społecznego i szczęścia poszczególnych ludzi. Dlatego niezbędne jest podjęcie przez mężczyzn trudu dojrzewania do ojcostwa i wypełnienia pola miłości wartościami, które umacniają więzi. Autor Odpowiedzialnego ojcostwa stawia na świadomy rozwój psychiczny i duchowy mężczyzny, na uczynienie z ojcostwa prymatu działań i dążeń w stronę pełnego człowieczeństwa.
Fragment książki
Pustelnik Jano przekazuje w ręce Czytelnika swą mistyczno-filozoficzną książkę, zakotwiczoną w klimacie ziemi bieszczadzkiej. Jest to autobiografia, w której Jano, oprócz swego szczególnie ciekawego życia, prezentuje również sylwetki ludzi, których napotkał na swojej drodze; dużo miejsca poświęca bohemie bieszczadzkiej – artystom i zakapiorom – oraz Bieszczadzkim Zlotom Leśnych Ludzi.
Głównym tematem książki są doświadczenia mistyczne (widzenia i ekstazy) Pustelnika Jano, oparte na fenomenie Christophorosa, skonfrontowane z naukami zawartymi w Biblii oraz duchowością największych mistyków chrześcijańskich: św. Jana od Krzyża, św. Teresy z Avila i św. Faustyny. Pustelnik Jano zajmuje się również studiowaniem dzieł wybitnych filozofów, dając swą oryginalną interpretację idei w nich zawartych. Zgłębia przemyślenia Pascala, Nietzschego, Simone Weil i Bierdiajewa.
Książka adresowana jest do Czytelników lubiących literaturę zmuszającą do myślenia oraz głębszej refleksji.
Relacja z zesłania do Kazachstanu autorstwa ks. Tadeusza Fedorowicza zapoczątkowała serię wydawniczą ?Duchowieństwo polskie w więzieniach, łagrach i na zesłaniu w ZSRR?. Ks. Fedorowicz na własną prośbę w 1940 r. został deportowany na Syberię, a następnie do Kazachstanu, by pełnić wśród wywiezionych na ?nieludzką ziemię? Polaków swą kapłańską posługę. Dał świadectwo człowieczeństwa w najbardziej nieludzkich okolicznościach i bezkompromisowego zawierzenia Opatrzności. Jego podążanie za głosem wewnętrznej Prawdy było nacechowane heroizmem; łączył chrześcijański optymizm z niebywałą otwartością duchową. Ojciec Święty Jan Paweł II w swej książce nazwał go ?swym kierownikiem duchowym, któremu wiele zawdzięcza?.
Jest to na polskim rynku wydawniczym pozycja wyjątkowa. Konwencję, w jakiej porusza się Marcińczak, umieścić by można na pograniczu wywiadu (gatunku typowo dziennikarskiego) i eseju (przynależnego bardziej do literatury pięknej). [...] Nie chodzi tu bowiem o wydobycie maksimum prawdy o konkretnym rozmówcy, osadzonym w rekonstruowanym przy pomocy reportera historycznym kontekście, ale raczej o trud dochodzenia do szeregu prawd na temat świata i jego przeżywania, możliwości poznawczych człowieka, historiozofii, które w takiej rozmowie, wspólnym wysiłkiem, mogą być odsłonięte.
Czytelnik tej książki, który rozgląda się dookoła po swoim kulturowym otoczeniu, żeby znaleźć coś, co pomoże mu uczynić jego własne życie pełniejszym i szczęśliwszym, przekona się, że jej bohaterowie stawiają światu podobne pytania, że warto się trudzić i że trud ten nie będzie zmarnowany. To, co łączy prezentowane tu teksty, to także próba wyjaśnienia, jak się rodzą ludzkie pasje i jak się żyje z pasją. Marcińczak potrafi uruchamiać w swoich rozmówcach głębokie pokłady autorefleksji, może dlatego że sam nosi w sobie ciągle niezaspokojoną ciekawość świata, którą w rozmowach ujawnia. [...]
Zwraca uwagę perfekcja tak zwanego warsztatu pisarskiego. Styl tych rozmów jest szlachetny, ale niepozbawiony znamion żywej mowy. Nie ma tu jednak irytującego – a modnego ostatnio – udawania, że zapisuje się wypowiedź w jej swobodnym toku, z wszystkimi kiksami, zahamowaniami, powtórzeniami, nadużywaniem zaimków itp. To zapis przemyślany, przez język dociera się do interesujących orzeczeń na temat świata – energia lektury nie może się wypalić przedwcześnie.
To bardzo dobra książka, więcej: to książka potrzebna. W czasach, gdy media żywią się wyłącznie krwią, sensacją i śmiertelnym klinczem polityków, dzięki tekstom napisanym przez Marcińczaka odkrywamy postawy i tematy, które wcale nie są mniej ekscytujące, a przecież dają nadzieję, a nie chwilowe zapomnienie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
