Polską poezję liryczną zalewa fala ciszy o tym, czego mówić nie wypada, nie wolno, o prawdzie... I tak mamy kwiatki i paprotki opisane po sto razy, albo natchnienia spowodowane ślepotą i głuchotą-strachem piewców słowa. Ilekroć mam się spotkać z innymi poetami, i patrzę na wsłuchane nawzajem środowisko wzajemnej adoracji, to myślę, co o tym wszystkim powiedziałby Herbert, albo Trzebiński, albo Szpotański, zakręcam się w drugą stronę i odchodzę...Dola człowieka uczciwego wobec siebie, i innych, jest trudna!Cezary Maciej Dąbrowski
Poezja Cezarego Macieja Dąbrowskiego, tak wyraźnie egzystencjalna, związana z naszą rzeczywistością, nie może odwracać się również od wydarzeń politycznych. Tak też się dzieje, a dobitnie ukazują to utwory zebrane w części tomu zatytułowanej „Lekcja historii”. Obok wierszy nawiązujących do Powstania Warszawskiego czy przedwojennej świetności stolicy, natrafiamy tu także na aż za dobrze nam znane słowa: „Oby ten kraj się nie podzielił!” z uzupełnieniem: „Już się podzielił, i wszyscy to mówią,/ że tak już zostanie” i rewelacyjną puentą: „Pakuj książki i weź drugie śniadanie”. Bo też udramatyzowany apel czy pragnienie: „Oby ten kraj się nie podzielił!”, wychodzi z ust dziecka.
Tom poetycki W dalszym ciągu, Cezarego Macieja Dąbrowskiego, to 31 utworów powstałych we wrześniu i październiku 2018 roku, będących kontynuacją jego wcześniejszej książki, Zbioru nieaspirującego. Cezary Dąbrowski jest poetą cenionym zarówno przez krytyków jak i czytelników jego poezji, w swojej dziesiątej publikacji przedstawia, jak sam rzecze we wstępie, wiersze odpowiedzialne przed Bogiem, sumieniem, wystawione na czas.
Cezary Maciej Dąbrowski przygląda się światu nie tylko z wielką uwagą, ale przede wszystkim z wielką czułością. A to znaczy, że tak patrząc na świat oddaje mu z każdym słowem cząstkę siebie. Współodczuwanie i współczucie określa charakter jego poezji. () Świat w wierszach Dąbrowskiego to jedność wielości, wspólnota przeciwieństw i bogactwo niepowtarzalnych szczegółów. Bohater Dąbrowskiego czuje się dobrze wśród tej różnorodności.Niewątpliwie świat, który jest jego światem i jednocześnie światem przedstawionym mieści się w granicach, które człowiek jest w stanie objąć jeszcze swoim poznaniem. Jest to bogactwo na miarę ludzkich zmysłów. ()Relacja bliskości nie oznacza jednak, że rysująca się w tych wierszach perspektywa pozbawiona jest ścieżek krętych, prowadzących donikąd, niebezpiecznych i złych. Napięcia między dobrem i złem towarzyszą bohaterowi Dąbrowskiego nieustannie. W swojej wędrówce co krok napotyka pęknięcia i ślady, które przypominają o tragediach, wojennych dramatach, o złu i nienawiści. To są blizny i rany, które wrażliwy człowiek zauważa i które cały czas każą mu dokonywać moralnej oceny świata. () Poeta wydobywa z przeszłości epizody, z urywków pamięci stara się odtworzyć obrazy tego, co było, a jednocześnie z wielką uwagą śledzi chwilę teraźniejszą. W tym widzeniu przeszłość splata się ze współczesnością w jeden wątek nie zawsze łatwy do przedstawienia. Czasami nawet jego bohater wolałby wybrać milczenie, aby słowami nie burzyć dodatkowo i tak już skłóconego wewnętrznie świata. ()Bo taka jest zdaje się mówić poeta godząca i łagodząca rola poety. Poeta powinien być uważny, powinien umieć słuchać i co najważniejsze wsłuchiwać się w głosy innych, powinien być pokorny wobec całej rzeczywistości. Na tym zresztą misja poety się nie kończy. Jej celem jest przecież nieustanne podejmowanie prób ocalania i odbudowywania prawdziwych relacji tworzących świat. Zrozumieć świat, opisać świat, współczuć mu, być w nim oto niepełna i przypadkowo tylko zestawiona lista imperatywów poetyckich Dąbrowskiego ()
Staram się opisać to, co jest istotne, obce jest mi słowo dla samego słowa, obca jest mi wyniosłość poetycka, awangarda bezwartościowa poezja ma służyć, po to trzymam pióro w ręku, nie chcę mieć nic wspólnego z manipulacją i bzdurą; mam zobowiązania wobec własnego sumienia, jestem sam przed kartką papieru i nic poza tym nie ma; nic nie ma to znaczy, jakbym dzisiaj zaczął pisać, przecież do rozmowy nie potrzebny jest wernisaż, potrzebne otwarte serce i umysł, bez robactwa jadu, niby to tak oczywiste, dla wielu jednak wciąż tabu. Piszę dla siebie zresztą też, tak jakby łatwiej jest pisać...Cezary Maciej DąbrowskiW pełni zgadzam się z tak zdefiniowaną postawą poety. Potrzebny jest nam powrót do wiersza, który potrafi nawiązać kontakt z odbiorcą, z jego wrażliwością intelektualną i emocjonalną, a także funkcjonować w społeczeństwie, nie zapominając, czym ono żyje, bo inaczej będzie to poezja zbyt zamknięta, adresowana do wąskiej grupki, prowadząca do sytuacji, w której więcej jest piszących niż czytających, a do niej właśnie zbliżamy się od kilku dziesiątków lat. Oczywiście, nie jest to wszystko. Wiersz musi mieć jeszcze wewnętrzną siłę, dramaturgię, dynamikę, musi być świeży, frapujący swoją barwnością, językiem, staranną formą. Słowem: musi być autentyczną poezją, co nie wszystkim i nie zawsze się udaje. Cezary Maciej Dąbrowski w swoich penetracjach poetyckich stara się trzymać tych zasad, co cenię u niego. Cenię również to, że jako wykształcony muzyk, cieszący się sukcesami i uznaniem, dąży do tego, żeby być artystą kompletnym. Z niekłamaną pasją sięga do poezji, która jest domeną słowa, i tu próbuje dać coś z siebie prawdziwego. A że wiersz potrafi łączyć z muzyką, umie tworzyć atrakcyjne programy sceniczne i radiowe, czego ilustracją może być audycja w programie Poczytnik, oparta na poezji z tej właśnie książki.Grzegorz Łatuszyński
Pełna refleksyjności, metaforyczna podróż z utworami pióra Cezarego Macieja Dąbrowskiego, poety, prozaika, pianisty, perkusisty i kompozytora. Książka zawiera jego liryki, satyry i opowiadania powstałe w latach 2015-2016, którą sam Autor podsumowuje następującymi słowami:() chciałbym, aby poezja powróciła do ludzi, do każdego człowieka,żeby służyła pomocą, żeby się w niej odnalazł, żeby poezję czytali wszyscy,bo jest dla wszystkich, tak jak pisałem w wierszu: nie jest dla wybranych!
Poezja to taki łańcuch, łańcuszek, idealnie dopasowany, z mocnymi ogniwami, tej samej wielkości, nierozszczepialny, mocny. I tak, są wiersze jak łańcuszki, delikatne, proste, noszone na szyi, od zawsze, z pokolenia na pokolenie, i są te złote, i są te święte, są też te ogromne, służące za kotwice, nie pozwalają unieść falom okrętów-państw-narodów-pokoleń; to dzięki nim pamiętamy, to dzięki nim łatwiej wytrwać, to dzięki nim dobijamy do brzegu. Każdy jest tak samo istotny, nie każdy tak samo wyeksponowany, noszony w skrytości, na sercu, i ten, który jest rekonstruowany, odnawiany, pokazywany coraz to nowym pokoleniom – łańcuch słów zapamiętanych, nierozerwalnych, na których można się wesprzeć, nie pękną ogniwa stopione prawdziwym żarem.
Cezary Maciej Dąbrowski
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
