Antologia ma na celu przybliżenie polskim czytelnikom problematyki oporu – jego różnorodnych, indywidualnych i zbiorowych, strategii i form – w perspektywie nauk społecznych, w szczególności antropologii społecznej. Choć tematyka ta od kilku dekad cieszy się bardzo dużą popularnością wśród badaczy społecznych na całym świecie, w Polsce znanych i dostępnych jest stosunkowo niewiele prac na ten temat. Dzięki starannemu doborowi tekstów antologia nie tylko przybliża polskim czytelnikom prace wybitnych badaczy, ale i wskazuje możliwości porównań i otwiera perspektywę dialogu pomiędzy różnymi stanowiskami teoretycznymi, metodologicznymi i odmiennymi kontekstami społeczno-politycznymi. Tym, co czyni zebrane w antologii prace szczególnie ważnymi, jest wartość i użyteczność proponowanych przez nich narzędzi analitycznych i koncepcji teoretycznych dla zrozumienia zachodzących w Polsce przemian oraz dla samej refleksji na temat – obarczonego wieloma (niefortunnymi) konotacjami – pojęcia „oporu”.
Książka zawiera piętnaście tekstów, podzielonych na trzy części i poprzedzonych wstępem. Adresatami antologii są pracownicy naukowcy, wykładowcy akademiccy i studenci antropologii kulturowej, socjologii, historii, kulturoznawstwa, literaturoznawstwa. Antologia będzie stanowić doskonały podręcznik podczas kursów poświęconych, między innymi, zagadnieniom: ruchów społecznych, stosunków etnicznych i narodowych, konfliktów, tożsamości klasowej, kwestii gender, a także samej metodologii badań, konstrukcji problemów i kategorii badawczych.
"Antologia jest wysoce pożądana i na czasie. Jak słusznie zauważają redaktorki tomu, rozumienie oporu w polskiej tradycji nie tylko politycznej, lecz także i naukowej jest jednoznacznie kojarzone z oporem czynnym, zorganizowanym czy wręcz z ruchem oporu. Tymczasem w literaturze światowej, w szczególności antropologicznej, pojmowanie oporu jest wiele bardziej złożone, konceptualnie wysublimowane (…) Warta podkreślenia jest także zasada doboru tekstów. Temat oporu ilustrowany jest przykładami pochodzącymi z różnych kontekstów kulturowych; owe studia przypadku analizowane są w kontekście historycznym i społecznym. Daje im to cenny walor bycia badanami konkretu przy zachowaniu cechy ogólności. Studia przypadku stają się podstawą do formułowania wniosków teoretycznych".
Z recenzji prof. dr. hab. Michała Buchowskiego
Autobiografia w pewien sposób założona jest już w samej strukturze człowieka. Towarzyszy ludzkiemu istnieniu nieomal "od początku" - obecna nawet wówczas, kiedy słowo "ja" nie wyraża jeszcze indywidualnego poczucia odpowiedzialności za czyny, a jednostka czuje się w całości "człowiekiem wspólnoty" - tak, jak nieoddzielalne od egzystencji pozostaje samoodniesienie, z którym wiąże się dwuznaczne, ryzykowne położenie "ja": "pęknięcie" w strukturze wewnętrzności, którego konsekwencją są wolność, ale i brak stabilności, stałe oscylowanie między "własnym" i "obcym", ontologiczna "bezdomność", zasadniczy dystans wobec siebie, konieczność grania i utrzymywania się w roli, potrzeba opracowania "sztuki życia", historyczność. W zjawisku autobiografii zawiera się cała antropologia istoty, której rzeczywistość Helmuth Plessner określał mianem "położenia eks-centrycznego" albo "bytowania od-środkowego".
...autobiografia nie jawi się jako temat często podejmowany, a już jako temat filozoficzny stanowi rzadkość. (...) Publikacja recenzowanej książki jest godna polecenia jako wartościowej filozoficznej pozycji naukowej.
z recenzji prof. dr hab. Czesławy Piecuch
Mimo wzrastającego w ostatnich latach zainteresowania metodą biograficzną w naukach społecznych, brak jest na polskim rynku wydawniczym publikacji prezentującej teksty socjologiczne związane z podejściem biograficznym. Ostatni i w zasadzie jedyny zbiór tekstów, "Metoda biograficzna w socjologii" pod red. Jana Włodarka i Marka Ziółkowskiego (bardzo wartościowy i do dzisiaj wykorzystywany), ukazał się w 1990 roku i jest dziś trudno dostępny. Niniejsza antologia jest zatem próbą przynajmniej częściowego wypełnienia tej luki przez przedstawienie polskiemu Czytelnikowi wybranych tekstów z obszaru metody biograficznej, powstałych na przestrzeni ostatnich lat poza socjologią polską.
Praca dra Tomasza Piroga to studium problemowe jednego z kluczowych zagadnień demokracji lokalnej — dialogu obywatelskiego. Jego przedmiotem jest możliwość współpracy między organizacjami pozarządowymi a samorządem lokalnym. Autor odnosi to zagadnienie do szerszej problematyki — możliwości realizacji normatywnych założeń praktyk dobrego rządzenia, podejmując bardzo ważny temat partycypacji obywatelskiej w lokalnym zarządzaniu. (…) Swoją pracę ulokował w nurcie socjologii zaangażowanej, w dobrym sensie, gdzie oznacza to podejmowanie tematów ważkich społecznie i nieuciekanie od niewygodnych konkluzji, choćby były sprzeczne z obowiązującymi stereotypami. (…) Mimo zasadniczo krytycznego podejścia, jest to jednak krytyka bez odrzucania — pokazywanie pewnych idealistycznych założeń nie po to, by je przekreślać, ale by uświadomić sobie, gdzie i dlaczego się pojawiają i dlaczego taką formę przyjmują.
Warto podkreślić, że nie jest to praca pisana zza biurka, ale oparta na starannie przeprowadzonych badaniach jakościowych. Autor osiąga szczęśliwą równowagę między aspektem ogólnym i szczegółowym (teoria i empiria). Z jednej strony, część ogólnokrytyczna nie kończy się na samej krytyce. Z drugiej strony czytelnik, który uzyskuje wiedzę o pewnym stanie rzeczy, dostaje zarazem informacje nie tylko o zjawiskach „tu i teraz”. Są one ukazane na tle fundamentalnych problemów funkcjonowania demokracji. (…) Autor ujmuje te zagadnienia nie jako konfrontację jednych mitów z innymi mitami, ale w pragmatycznej perspektywie problematyki dobrego rządzenia”.
Z recenzji dr. hab. prof. UW Jerzego Bartkowskiego
Władimir Jakowlewicz Propp (1895–1970) jest jednym z najczęściej cytowanych rosyjskich folklorystów, światowej sławy badaczem narracji i obrzędów ludowych. Prace jego autorstwa: Morfologia bajki magicznej (i wyd. — 1928), Historyczne korzenie bajki magicznej (1946), Russkij gieroiczeskij epos (1955), Russkije agrarnyje prazdniki (1963) i liczne rozprawy pokazują charakterystyczny splot analizy strukturalno-typologicznej i historycznej, kładącej podwaliny pod współczesne metody semiotyczne. Książka O komizmie i śmiechu to jego ostatnie dzieło, opublikowane pośmiertnie.
Dopiero w tym, ostatnim ze swoich dzieł, Propp odwołuje się do faktografii i buduje teorie sięgające poza interpretacje folkloru. Niemniej tekst, choć samodzielny, wpisuje się w życiową strategię Proppa opartą na reinterpretacji przedmiotu folklorystyki tak, by mogła pełnić rolę daleko istotniejszą niż jedynie jako teoria folkloru. Zasadniczym celem nie tylko Proppa, ale i znakomitej większości współczesnych mu rosyjskich myślicieli było odtworzenie procesu powstawania i rozwoju literatury. Teoria folkloru miała być więc poligonem i preambułą teorii literatury, a zwłaszcza poetyki; dzięki swoistej konstrukcji folkloru słownego dostarczała bowiem łatwych do uchwycenia i analizy prawidłowości.
Autor O komizmie i śmiechu proponuje czytelnikom wręcz detektywistyczne śledztwo, mające po kolejnych empirycznych tropach doprowadzić do odnalezienia istoty komizmu.
Fragment wstępu prof. dra hab. Andrzeja Szyjewskiego
Praca pana Kamila Łuczaja jest oryginalnym i ważnym wkładem w rozwój badań nad reklamą w naszym kraju (…). Zapoznanie czytelników i zaprezentowanie na polskim rynku najnowszych opracowań poświęconych tematyce reklamy w perspektywie kulturowej, socjologicznej czy biologicznej również stanowi atrybut tej pracy. Autor zaproponował podejście interdyscyplinarne, które zawsze jest obarczone większym ryzykiem niż pozostanie w jednym ściśle określonym paradygmacie badawczym. Jednak postawa interdyscyplinarna rodzi się zazwyczaj z ciekawości poznawczej i często też dostarcza inspirujących heurystycznych wyników. Jestem przekonana, że dla czytelników, ekspertów, nauczycieli, badaczy, ale także zwykłych odbiorców mediów, obrazów i reklam praca pana Kamila Łuczaja będzie ważną lekturą. Lekturą, która pozwoli zrozumieć lepiej odbiorcę reklam przez twórcę, twórcę przez odbiorców. (…) Profesjonaliści znajdą w niej wiele cennych informacji, które pozwolą lepiej przygotowywać i projektować kampanie reklamowe. Lektura obowiązkowa dla teoretyków, praktyków oraz osób zainteresowanych rozumieniem świata, w którym przyszło nam żyć!
Fragment recenzji dr hab. Małgorzaty Boguni-Borowskiej
Książka zwiera z pewnością istotne treści naukowe, gdyż podnosi problem istnienia człowieka w stosunku do różnych mediów, w tym historycznych, aż do czasów mediów elektronicznych. Tekst jest również dobrym historycznym przeglądem poglądów myślicieli, którzy nawiązywali do medium, nawet jeśli nie używali tego pojęcia. Analiza, jaką podejmuje Wacław Branicki, pokazuje, jak uniwersalne i ważne w antropologii filozoficznej jest medium. Autor analizuje m.in. ciekawą myśl o wielowarstwowości świadomości, co wynika z procesualności obecności. Jest to jeden z najważniejszych tematów książki, gdyż na tle transcendentalizmu łączy się w nim zagadnienie medium z problematyką istnienia.
Z recenzji dr. hab. Michała Ostrowickiego [Sidey Myoo]
Autor podejmuje problemy fundamentalne, ale także bardzo aktualne: wskazuje, bada i analizuje różnorakie związki, zależ noś ci i relacje na styku mediów, komunikacji, podmiotowości, toż samości, autentyczności, informacji i wiedzy, podkreślając przy tym rolę aktywności epistemicznej i epistemologicznej w rozbijaniu i scalaniu, a w efekcie ewolucji autentyczności osobowej. Jednocześnie interesująco i kompetentnie określa rolę medialności i mediów w jej konstytuowaniu. Autor rozpatruje tę problematykę w aspekcie ontologicznym, epistemologicznym i aksjologicznym; ostatecznie wymiar etyczny okazuje się najważniejszy: odpowiedzialność – za Drugiego i samoodpowiedzialność – za siebie to kolejne kluczowe pojęcia monografii. Opublikowanie książki Wacława Branickiego może stać się istotnym, zauważonym i szeroko komentowanym wydarzeniem, przynajmniej dla dość już znacznego i stale poszerzającego się kręgu osób profesjonalnie zainteresowanych problematyką medialności. Piszę o „wydarzeniu istotnym”, bowiem praca doktora Branickiego pozytywnie wyróżnia się głębią , szerokością i oryginalnością ujęcia tych niełatwych, a przecież naprawdę ważnych i – jak sądzę – wciąż zyskujących na randze problemów.
Z recenzji dr. hab. Jana Pleszczyńskiego
Książka ukazuje przemiany religijne w Polsce w kontekście szerszych zmian następujących w Europie Środkowo-Wschodniej w ostatnich dekadach, w szczególności w krajach sąsiednich: Białorusi - z dominującym prawosławiem i uwidaczniającym się po 1991 roku odrodzeniem religijnym, oraz Słowacji - z dominacją katolicyzmu, gdzie na przykładzie badań młodzieży można zauważyć żywotność religijnych zwyczajów.
Wymiar lokalny jest analizowany na przykładzie swoistych przejawów religii i religijności na Górnym Śląsku. Część II książki, dotycząca związków między religią, przeszłością i współczesną tożsamością mieszkańców Górnego Śląska, ukazuje fascynujący nie tylko dla socjologów religii fenomen kulturowy tego regionu.
Pejzaż religijny Polski, wyłaniający się z tej publikacji, jest zróżnicowany i wielobarwny. Dowiadujemy się zarówno o Kościele rzymskokatolickim, jak i subiektywnej religijności ogółu Polaków, która podlega pewnym przeobrażeniom (indywidualizacji, narastającej selektywności), a także o roli religii w podtrzymywaniu tożsamości przez członków rozmaitych mniejszości, wśród migrantów czy konwertytów. Znajdziemy też refleksje teoretyczne, na przykład na temat związków przemian religijnych z modernizacją, oraz rozdziały bazujące na przeprowadzonych badaniach empirycznych.
Zachęcamy do lektury!
Redaktorzy
Umieranie jest zorganizowanym społecznie procesem, nie zawsze uwzględniającym punkt widzenia umierającego. Można umrzeć społecznie będąc żywym biologicznie. Socjologia pokazując ten aspekt interakcji w kontekstach społecznych i organizacyjnych, odsłania i uświadamia nam wagę wzorów interakcji i wpływu społeczno-organizacyjnego na nie oraz ukazuje procesualność umierania. Do rozwoju takiej wiedzy właśnie przyczynia się książka „Świadomość umierania", która pod tym względem jest wyjątkowa i prekursorska.
Krzysztof T. Konecki
Glaser i Strauss pokazują w swojej mądrej, ponadczasowej książce marginalizację śmierci i umierania oraz przejęcie kontroli nad wiedzą pacjenta i procesem jego umierania przez służby medyczne. W przedostatnim rozdziale autorzy dają wskazówki jak teoria kontekstów świadomości może być praktycznie wykorzystana przez personel medyczny i rodziny umierających, a także przez tych wszystkich, którzy sami przeżywają doświadczenie terminalnej choroby lub towarzyszą w takiej chorobie bliskim osobom. Książkę Barneya G. Glasera i Anselma L. Straussa rekomenduję jako ważną pozycję humanistyczną, ogólnorozwojową, sprzyjającą rozumieniu ludzkiej kondycji i nieodzownie z nią związanego zjawiska śmierci.
Anna E. Kubiak
Uniwersalność doświadczenia umierania bliskiej osoby i nieraz trudne relacje rodziny z personelem medycznym powinny skłonić praktycznie każdą dorosłą osobę do sięgnięcia po tę lekturę. Nie bez znaczenia jest umocowanie prowadzonych analiz we własnym doświadczeniu Glasera, który niedługo przed napisaniem tej książki stracił ojca. Nadaje to narracji pewien ton osobistego zaangażowania. W odbiorze z pewnością pomocny też będzie znakomity styl pisarski; książka jest zrozumiała, nie narzuca nachalnie kategorii socjologicznych, lecz dyskretnie ukazuje je w drugim planie (dla specjalistów); żywe opisy, trafne cytaty z wywiadów, otwarte i taktowne stawianie najbardziej drażliwych kwestii, to dalsze cechy, które zapewnią książce szeroki krąg czytelników.
Grażyna Woroniecka
Mimo wielu odczytań najważniejszego przesłania książki Beckera warto podkreślić, że jakakolwiek jest jej główna konkluzja, każdy czytelnik znajdzie w niej odpowiedź na własne pytanie egzystencjalne dotyczące problemu śmierci: czy to w aspekcie wyjaśniającym i tłumaczącym jej „terror", czy w klasyfikującym i porządkującym kulturowo-religijne próby jej zanegowania poprzez akty heroizmu, unieśmiertelnianie się w dziełach i dokonaniach lub w Bogu. Pytanie to nie może być odczytane jednakowo i jednoznacznie. Czytelnik spotka się również ze swego rodzaju prowokacją zmuszającą do rewizji aksjomatów kulturowo-religijnych, do myślenia oraz własnych poszukiwań.
prof. dr hab. Janina Gajda-Krynicka
Książka The Denial of Death zainspirowała wielu intelektualistów amerykańskich ¬ od Jeffa Greenberga i Toma Pyszczynskiego po Woody'ego Allena. Stała się punktem wyjścia do jednej z najbardziej znaczących dziś teorii psychologicznych, mianowicie teorii opanowywania trwogi (terror management theory), ta zaś teoria stała się punktem wyjścia do setek badań, które znacznie wzbogaciły naszą wiedzę o ludzkiej naturze. Wydaje się nawet, że bez znajomości pracy Beckera nie można w pełni zrozumieć wielu idei we współczesnej antropologii, psychologii społecznej czy złożonej natury lęków egzystencjalnych. W obliczu powyższego trudno wręcz zrozumieć, dlaczego książka Beckera nie została do tej pory udostępniona czytelnikowi polskiemu. Okazji, aby to nadrobić, nie wolno zmarnować, zwłaszcza w okresie renesansu problematyki egzystencjalnej w społecznych dyskursach. Lepiej późno niż wcale.
prof. dr hab. Wiesław Łukaszewski
Książka dotyczy problematyki ważnej z teoretycznego i empirycznego punktu widzenia - ostatnie lata obfitują w wydarzenia społeczno-polityczne o znamionach protestu, a których jednoczesnym kontekstem i podmiotem są miasta. I choć, jak słusznie zauważa Autor, sam protest jest fenomenem wpisanym w życie społeczne jako takie, to treść i formy współczesnych protestów są tak dynamiczne i zróżnicowane, że potrzeba prac badawczych, które by ten ważny aspekt życia społecznego opisały i pozwoliły zrozumieć jego mechanizmy oraz konsekwencje. Książka Macieja Kowalewskiego w istotny sposób odpowiada na tę potrzebę.
Z recenzji dr hab. Marty Smagacz-Poziemskiej (UJ)
Książka Macieja Kowalewskiego wpisuje się w nurt rozważań dotyczących zachowań zbiorowych w przestrzeni publicznej. Autor podjął ryzykowną, ale udaną próbę opisu i wyjaśnienia zjawiska protestu miejskiego w kategoriach analiz socjologicznych. W swoich zniuansowanych, wielopoziomowych i pełnych interesujących konkluzji analizach Maciej Kowalewski umiejętnie porusza się w gąszczu wieloznacznych pojęć dotyczących ruchów społecznych, społeczeństwa obywatelskiego, partycypacji, samoorganizacji, sfery publicznej czy przestrzeni publicznej (...).W narracyjnym zamierzeniu autora miała to być próba wykazania związku protestu i podmiotowości politycznej mieszkańców miast. To przedsięwzięcie należy uznać jako w pełni udane.
Z recenzji dr hab. Wojciecha Misztala (UMCS)
Pishtaco w dialekcie hiszpańskiego używanym w Peru to osobnik wyjątkowo antypatyczny. Zazwyczaj jest Białym lub Metysem a zajmuje się mordowaniem Indian, z których wytapia tłuszcz. Tłuszcz sprzedaje innym Białym, zwykle na eksport do Europy lub Stanów Zjednoczonych, bo to niezbędne Białym niezawodne lekarstwo i kosmetyk, a także składnik do produkcji wszelakiego rodzaju urządzeń, zwykle metalowych, od dzwonów po rakiety kosmiczne. Książka jest chyba pierwszą obszerną i bardzo dobrą syntezą wiedzy na temat pishtaco, opisu form jego pojawiania się od XVI wieku, a zwłaszcza w XX i XXI wieku w kulturze ludowej Andów środkowych. Autorzy używając metod przyjętych w dzisiejszej antropologii kulturowej a także w etno-historii zebrali wszelkie możliwe świadectwa istnienia pishtaco w kulturze i za każdym razem spróbowali wytłumaczyć zaobserwowane cechy. Gorąco rekomenduję jej lekturę.
prof. dr hab. Jan Szemiński (Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie)
Publikacji na temat pishtaco jest sporo, ale nie ma dotąd żadnej tak szeroko opisującej ten fenomen i tak nowatorsko go interpretującej. Zwraca uwagę wnikliwa i wszechstronna analiza postaci pishtaco, powstałej poprzez zespolenie elementów natury mitycznej, symbolicznej, psychologicznej i historycznej, prowadzona przy wykorzystaniu ogromnej bazy bibliograficznej. Wartość książki podnosi i to, że autorzy w trakcie kilku pobytów w Peru mogli dokonywać własnych obserwacji i zebrać niedostępne w Polsce materiały. Książka Jodłowskiej i Mąki jest dziełem niezwykle interesującym i rzucającym zupełnie nowe światło na tę postać.
dr hab. Andrzej Krzanowski (Uniwersytet Jagielloński w Krakowie)
Praca napisana jest „wysmakowanym” stylem co powoduje, że czyta się ją z zainteresowaniem. Interesującym zabiegiem są liczne cytaty z przeprowadzonych wywiadów. Uzupełniają i wzbogacają one autorską analizę.Praca stanowi nowatorską i interesującą próbę ukazania historycznych i współczesnych uwarunkowań wpływających na postawy Polaków wobec Litwy i Litwinów. W polskiej literaturze socjologicznej brak było dotychczas tego typu monografii, która byłaby oparta na tak szeroko zakrojonych badaniach socjologicznych[...].
Podstawowym walorem pracy jest umiejętność przenikliwej a jednocześnie krytycznej analizy z syntezą złożonych zjawisk społecznych, politycznych czy historycznych. Na podkreślenie zasługuje także dążność do maksymalnej obiektywizacji problemu badawczego. Narosłe po stronie litewskiej i polskiej urazy powodują, iż istnieje niebezpieczeństwo patrzenia na relacje polsko-litewskie w sposób jednostronny i emocjonalny. Autorzy na podstawie własnych badań starają się ukazać na ile dotychczasowe oceny dotyczące dwustronnych stosunków odpowiadają rzeczywistości i na ile opierają się na fenomenie długiego trwania. Niektóre partie pracy, szczególnie rozdziały sprawozdawcze z badań mają charakter erudycyjny i miejscami błyskotliwy. Praca napisana jest „wysmakowanym" stylem co powoduje, że czyta się ją z zainteresowaniem. Interesującym zabiegiem są liczne cytaty z przeprowadzonych wywiadów. Uzupełniają i wzbogacają one autorską analizę.
Z recenzji prof. dr hab. Andrzeja Saksona
Niniejsza książka oraz dodany do niej przez Tłumaczkę list Franza Brentana do Eduarda Zellera stanowią próbę udowodnienia tezy, że Arystoteles był kreacjonistą, zwłaszcza w odniesieniu do tzw. duszy rozumnej. Na mocy tej tezy Arystoteles miał uważać, że to osobowy Bóg tworzy i umieszcza duszę w człowieku. Swego adwersarza, Eduarda Zellera, Brentano „oskarża" o preegzystencję, a więc pogląd, zgodnie z którym dusza rozumna istnieje przed naszymi narodzinami i jest niestworzona.
Współcześnie odchodzi się od obu tych poglądów, skłaniając się raczej ku temu, że nous poietikos jest pewną sferą noetyczną, w której poszczególne umysły mają udział, co jest w pewnym sensie nawiązaniem (nawet jeśli nieświadomym) do późnoantycznych i wczesnośredniowiecznych mistycznych oraz mistycyzujących odczytań Stagiryty.
Interpretacja Brentana jest tyle interesująca, co kontrowersyjna. Explicite powołuje się on na bezpośrednich uczniów Stagiryty - Teofrasta i Eudemosa, próbując połączyć ich, pod wieloma względami rozbieżne, poglądy. Jednak jeszcze bardziej ryzykownym krokiem jest całkowite oparcie się na wykładni św. Tomasza, co do której wiadomo dziś, że nie jest wierna Stagirycie, ale filozofii chrześcijańskiej, i stanowi próbę pogodzenia tych dwóch nurtów myślowych. Brentano uważa swą inspirację Akwinatą jedynie za umiarkowaną. Czytelnik tej, czy też pozostałych książek z Brentanowskiego cyklu „Aristotelica", przekona się, że inspiracja ta jest potężna. Choć tezy Brentana są kontrowersyjne, to dowodzi ich on bardzo skrupulatnie, wprowadzając Czytelnika w fascynujący świat psychologii Arystotelesa, w którym nic nie jest oczywiste.
Książka Piotra Domerackiego poświęcona zagadnieniu samotności wypełnia lukę w polskim piśmiennictwie filozoficznym, w którym dotąd nie zajmowało ono zbyt wiele miejsca. Samotność, która współcześnie jawi się jako problem psychologiczny i społeczny, można rzec, problem cywilizacyjny, w książce Piotra Domerackiego stanowi, jak głosi podtytuł, przedmiot studium filozoficznego. Należy jednak podkreślić, że Autor w swych analizach ukazuje wielość jej aspektów, także te psychologiczne i społeczne, co nadaje jego pracy charakter interdyscyplinarny. Jednakże zasadnicze staranie Autora idzie w kierunku filozoficznego naświetlenia tego zagadnienia z dwóch, przenikających się perspektyw, historycznej i na drodze analizy problemowej.
Prof. Czesława Piecuch, UP Kraków
Rekomendowana praca stanowi udaną próbę powiedzenia o temacie samotności, rozpatrywanym przede wszystkim w kontekście filozoficznym, lecz przecież nie tylko, nieomal wszystkiego, co o owym temacie powiedzieć można. Zdaję sobie sprawę, że sąd ten jest nader ryzykowny, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, iż zaiste trudno byłoby cokolwiek istotnego dodać do narracji Domerackiego w sensie jej pełności dokumentacyjnej. Szczegółowość i solidność prezentowanych przez niego rezultatów badań nad samotnością dosłownie zapiera dech w piersiach. Widać wyraźnie, że temat ten zaprząta jego uwagę od kilkunastu lat, a książka jest rezultatem wręcz pedantycznie przeprowadzonych badań, których jakość nota bene nie budzi najmniejszych zastrzeżeń. W tym sensie uważam ją za wybitną.
Prof. Andrzej Szahaj, UMK Toruń
Piotr Domeracki nie opisuje samotności jedynie jako zjawiska kulturowo-społecznego. Samotność staje się uprzywilejowanym miejscem spotkania ze sobą (das Sein, das wir sind), również w wymiarze owego genius loci, gdzie można szczerze płakać: solitudo sibi ad negotium flendi aptior suggereretur (św. Augustyn). Erudycja Piotra Domerackiego nie jest czystą dekoracyjnością. Żmudne analizy historyczno-filozoficzne są wyrazem szczerej troski o przybliżanie się do fenomenu samotności z różnych stron. Wielość prezentowanych poglądów nieraz zakrywa przedmiot refleksji, by za chwilę odsłonić nowe i ważne intuicje. Widzę w tym zmaganiu napięcie właściwe docieraniu do prawdy (???????), które odkrywając zaciemnia, a zakrywając odsłania (Dialektik von Entbergung und Verbergung).
Prof. Andrzej Wierciński, Albert-Ludwigs-Universität Freiburg
W pracy przedstawiono oba problemy, tj. nacjonalizm żydowski i nacjonalizm arabski, konsekwentnie podobnie analitycznie. Oba nacjonalizmy miały swoich prekursorów i ideologów - i to zostało w pracy pokazane. […] Wartość pracy upatruję w następujących jej cechach: po pierwsze, jest to pierwsza znana mi monografia w której podjęto ryzykowny, ale w pełni uzasadniony teoretycznie i merytorycznie problem podobieństw dwóch dosyć różnych procesów społecznych. Po drugie przedstawienie tych procesów jest szerokie, pogłębione i kompetentne. Autorka swobodnie i prawidłowo porusza się po różnych sferach tematycznych, problemach i epokach. Dysponuje szeroką wiedzą historyczną i kulturową. Nie tworzy nowych teorii, ale umiejętnie zestawia i łączy różne koncepcje teoretyczne. Po trzecie, praca wprawdzie ma charakter historyczny, w tym znaczeniu że dotyczy procesów, które zachodziły na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku, ale które pozostają niedokończone i aktualne do dzisiaj.
Z recenzji prof. dr. hab. Grzegorza Babińskiego
Książka Kingi Sekerdej dotyka jednego z najciekawszych problemów społecznych i politycznych współczesnego świata: źródeł nowych nacjonalizmów i ich funkcjonowania […] jest liczącym się wkładem do polskich badań naukowych nad pojęciem narodu. Wykracza poza stereotypowe opracowania dotyczące świata zachodniego i dzięki analizie żydowskich idei stanowiących pomost do Bliskiego Wschodu, przenosi dyskusję na obszar pozaeuropejski.
Z recenzji prof. dr. hab. Janusza Daneckiego
Jesteśmy świadkami nowego zjawiska, jakim jest lokowanie pamięci społecznej w Sieci, gdzie najnowocześniejsza z technologii komunikacyjnych jest nośnikiem tworu tak dawnego, jak dawna jest historia ludzkich społeczeństw. Medium to wpływa na sposób dekodowania przeszłości, pełniąc wobec pamięci pozytywne jak i negatywne funkcje. Jako że badania tego tematu są stosunkowo nowym zagadnieniem, trudno na razie dokonać oceny, w jakim kierunku będą się rozwijać relacje pamięć – Internet. Czy technologia poprzez swoją dostępność i powszechność poszerzy pamięć zbiorową, łącząc przeszłe i obecne pokolenia, czy też dokona jej erozji, umieszczając społeczne traumy pomiędzy modą, reklamą i gorącymi newsami z portali i plotkarskich? Studia przypadków odnoszące się do „sieciowych” ram pamięci społecznej, przedstawione w zawartych w niniejszym tomie pracach, poświadczają sygnalizowaną złożoność problematyki dotyczącej relacji pamięć – Internet.
Leksykon jest adresowany nie tylko do socjologów, ale i do reprezentantów pokrewnych dziedzin naukowych, także do tych wszystkich, którzy interesują się problematyką moralną i etyczną, moralnością jako zjawiskiem indywidualnym i społecznym, oddziaływaniem społeczeństwa na moralność i moralności na społeczeństwo, lub — jeszcze szerzej — do wszystkich, którzy przejawiają w swoim myśleniu i działaniu zainteresowania moralne. Być może trafi on zarówno do bibliotek naukowych, jak i publicznych oraz prywatnych.
Opracowanie haseł ma charakter wielowymiarowy, zarówno od strony treściowej, jak i metodologicznej. Pomaga właściwie zrozumieć, interpretować i wyjaśniać moralność zmieniającą swoje formy i miejsce w społeczeństwie. Systematyzuje ono dotychczasową refleksję socjomoralną i wzmacnia status socjologii moralności na gruncie polskim, jako nauki autonomicznej od strony teoretycznej i metodologicznej.
Odwołując się do jasno wyłożonych przekonań i założeń co do "charakteru świata społecznego", Marta Skowrońska buduje zniuansowany model strukturalny (relacyjny) zjawiska komfortu, który dopełnia odwołaniami do rezultatów badań empirycznych i erudycyjnymi ich komentarzami. Model ten uznaję za istotne osiągnięcie autorki pracy, przesądzające o wartości przedsięwzięcia badawczego, a także niezwykle wartościowy wkład w dorobek polskiej socjologii ostatniej dekady.
Z recenzji prof. dra hab. Rocha Sulimy
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
