„Wyspa dnia poprzedniego” to wciągająca opowieść o człowieku, który znalazł się na granicy czasu i możliwości pojmowania. W XVII wieku jednym z najważniejszych problemów naukowych było ustalenie dokładnego sposobu wyznaczania długości geograficznej. Zagadnienie to miało ogromne znaczenie dla wielu europejskich władców, którzy dążyli do opanowania mórz i oceanów, dzięki czemu mogliby stworzyć kolonialne imperia, zapewnić dostatek swoim państwom i umocnić ich pozycję międzynarodową. Umberto Eco osadził powieść właśnie w tej epoce wielkich odkryć i sporów uczonych, łącząc przygodę z refleksją nad wiedzą, wiarą i granicami poznania. Bohaterem książki jest szlachcic z Piemontu, który bierze udział w tajnej wyprawie mającej na celu sprawdzenie, czy jeden z badaczy odkrył już rozwiązanie tej zagadki. Kiedy jego statek rozbija się na morzach południowych, Robert jako jedyny ocalały cudem trafia na inny statek zakotwiczony nieopodal nieznanej Wyspy – miejsca osobliwego, bo położonego przy granicy zmiany daty. Eco prowadzi czytelnika przez świat pełen symboli, naukowych idei i pytań o to, co realne, a co urojone. W tle odnaleźć można echa klasycznych dzieł literatury europejskiej – od „Podróży Guliwera” po „Kandyda” – jednak ta powieść pozostaje oryginalną, autorską refleksją nad ludzkim dążeniem do poznania.
Fałszywe papiery dla Lisa? Tablica pamiątkowa, kiedy nic się nie pamięta? Czy Kogut jest antysemitą? Czy szuler powinien przegrywać w karty ze względów humanitarnych? Czy stojąc w kolejce do monopolowego zbliżamy się czy oddalamy od równika? Te i inne paradoksy egzystencjalne rozważają bohaterowie zbioru opowiadań Sławomira Mrożka.Krótkie opowieści zawarte w dwóch cyklach: "Kogut, Lis i ja" oraz "Nowosądecki, Majer i ja", po raz pierwszy wydane w jednym tomie.
„Ojczyzna Leca – Głowa” – pisał, efektownie choć nie całkiem zgodnie z prawdą, Adolf Rudnicki. Skąd zatem wziął się Lec, autor elektryzujących aforyzmów, brawurowych fraszek, dojmujących wierszy? Kto go zrodził? Jakie tradycje kontynuował? Z kim szedł na kawę, a z kim na barykadę? Kto chce zrozumieć poetę, musi się udać do kraju poety – na Podole, do Szerszeniowiec w zakolu Seretu. Nazwę tej wioski autorka nanosi na mapę życia i twórczości Stanisława Jerzego Leca obok Lwowa, Warszawy i Jerozolimy. Miasta te również odwiedzi podczas wycieczki. Na dłuższe przystanki zatrzyma się w Wiedniu, Czerniowcach i Tarnopolu. "Wycieczka do Szerszeniowiec" jest przewodnikiem po nakładających się na siebie krajobrazach realnych i intelektualnych. Opowieścią o pobratymstwie hardych środkowoeuropejskich duchów: Karla Krausa, Paula Celana, Thomasa Bernharda i Stanisława Jerzego Leca. Także o lwowskiej krawczyni i szerszeniowieckim ogrodniku, o łowcy motyli. O okrucieństwie i o orężu, jakim jest satyra. Wydanie zostało opatrzone posłowiem przez Tomasza Leca, syna Stanisława Jerzego Leca.
„Serce za bezcen" to druga z cyklu „Tajemnice Kijowa" powieść detektywistyczna w stylu retro inspirowana autentycznymi dokumentami tajnej policji bolszewickiej Czeka. Tym razem Samson Kołeczko i jego towarzysz Serhij Chołodny mają wyjaśnić pochodzenie kałuży krwi wypływającej spod drzwi szopy na podwórzu jednego z domów w podkijowskiej wsi Puszcza-Wodyca. Nowe śledztwo nie budzi entuzjazmu młodego milicjanta, gdyż ma je nadzorować Nikanor Abiazow, przysłany na posterunek w ramach „posiłków” Czekista. Na dodatek życie prywatne Samsona też nie układa się pomyślnie: Nadia zostaje skierowana przez gubernialne biuro statystyczne do ewidencjonowania zasobów kolei i przepadła bez wieści. Mężczyzna próbuje ją odnaleźć, nieoczekiwanie przychodzą mu z pomocą znajomi chińscy czerwonoarmiści, czym zwracają na siebie uwagę tajnej policji. Czy Samson po raz kolejny sprawdzi się jako śledczy? Jak zdoła pogodzić poszukiwania ukochanej z rozwikłaniem bardzo ważnej sprawy nadzorowanej przez Czeka? Kim jest Abiazow, czy aby nie szpiegiem tropiącym sabotażystów w szeregach milicji?
Bohaterem kolejnej książki z serii "Lato z…" jest Charles Baudelaire. „Poeta wyklęty” kojarzony głownie z wierszami z tomu "Kwiaty zła" został przez Antoine’a Compagnona przedstawiony jako człowiek pełen sprzeczności: niezwykle wrażliwy a jednocześnie bezpardonowo krytykujący swoich przeciwników, owładnięty manią pracowitości a równocześnie ciągle zmagający się z niemocą twórczą i brakiem środków na utrzymanie, nieustannie dążący do doskonałości choć lubiący oddawać się rozrywkom. Ten oryginał, o którym krążyły legendy, był jednym z pierwszych twórców opisujących niepokój, samotność i złożoność miejskiego życia, jeszcze zanim stały się one ważnymi tematami literatury XX wieku. To właśnie on zwrócił uwagę na postępujący proces komercjalizacji sztuki w kapitalistycznym świecie, a walka o odwrócenie tej tendencji stała się jedną z jego obsesji. Z kart książki wyłania się obraz człowieka pełnego silnych emocji, lęków i niepewności, jakże bliskich współczesnemu czytelnikowi. Poeta nieustannie prowokujący swoim zachowaniem, stylem życia, strojami i wyglądem nie da się zaszufladkować, wszystkie przypinane mu łatki – dekadenta, dandysa, realisty – redukują jego złożoną osobowość oraz prowadzą do powierzchownego, płytkiego interpretowania wierszy, w których wyrażał siebie najpełniej.
Co łączy Świętą Małgorzatę, syryjskiego imigranta, pobożne małżeństwo usilnie, acz nieskutecznie starające się o dziecko, osła pana Mikuli, ćevapy, orkiestrę dętą i bankrutującego biznesmana obawiającego się, że zostanie impotentem?
Wszystko to znajdziecie w powieści Ante Tomicia, która rozpoczyna się zupełnie zwyczajnie: na Morzu Śródziemnym podczas burzy tonie statek z imigrantami. Z katastrofy szczęśliwie ocalał Selim, fale wyrzuciły go na plażę pewnego dalmatyńskiego miasteczka, którego mieszkańcy przygotowują się do obchodów dnia swojej świętej patronki. Jak co roku zjeżdżają liczne pary starający się o potomstwo, orkiestra ćwiczy repertuar na paradę, wszystkim udziela się radosna ekscytacja oczekiwania na wyjątkowe wydarzenie, ale ten sezon okaże się inny, zaskakujący i bogaty w cuda, również kulinarne.
W świecie stworzonym przez Tomicia nic nie jest oczywiste: przekraczane są kolejne tabu, jednostkowe historie obalają stereotypy, bohaterowie obnażają absurdy ludzkiej natury, a środkiem umożliwiającym zmierzenie się z poważnymi problemami rodzinnymi i społecznymi jest humor, który pozwala uwierzyć, że w rzeczywistości też są możliwe pozytywne zakończenia.
Ten jest Bóg, o którym nie wiedzieliście, albowiem Ludzie go zapomnieli. Nazywamy go jego imieniem ABRAXAS. On jest jeszcze bardziej nieokreślony niż Bóg i Diabeł. Jest on nierzeczywiście urzeczywistniający, ponieważ jego urzeczywistnianie jest nieokreślone. C.G. Jung, "Septem Sermones ad Mortuos" Jest to powieść masywna, gęsta od wątków, często brutalna i niestroniąca od drastyczności, która może drażnić i niepokoić, ale nikogo nie pozostawi obojętnym. Drugie imię Michiego Lucescu. głównego bohatera i narratora tej historii, powinno brzmieć… Niepowodzenie, gdyż kroczy od porażki do porażki, jakby był zahipnotyzowany złem i cierpieniem, które nieuchronnie stają się jego udziałem. Czterdziestolatek zamknięty w odosobnieniu, z dala od ludzi i życia, w obskurnym, wynajętym pokoiku na poddaszu, pozwala się ponieść nurtowi wspomnień wywołanych przez korytarze typowego bloku z czasów komunizmu. Zanim w pełni zanurzymy się w deliryczne wizje bohatera, przechodzimy wraz z nim proces dojrzewania od najmłodszych lat dzieciństwa, przez okres nastoletni i młodość, aż po wiek średni. Śledzimy jego relacje z bliskimi, zwłaszcza z matką, piękną i demoniczną Ralu, w których miłość sąsiaduje z nienawiścią, a czułość z okrucieństwem. Michi dryfuje w czasie i przestrzeni −od średniowiecznej Europy i wyprawy krzyżowej Fryderyka Barbarossy, przez Paryż literackiej awangardy dwudziestego wieku, po postapokaliptyczny świat zalany wodami oceanu. Zawsze jednak wraca do Bukaresztu − przedwojennego, komunistycznego lub tego z okresu transformacji. Miasto ze swoimi legendami i traumami z epoki Ceauşescu jest drugim bohaterem tej książki, którą można czytać jak subiektywny i niezwykle ekspresyjny przewodnik po labiryncie zarówno ulic, jak i ludzkiej podświadomości.
„Czerwona woda” to powieść o rodzinnej tragedii zatopionej w nurtach współczesnej historii, ukazująca niczym krytyczne lustro zakamarki ludzkiej duszy. Siedemnastoletnią Silvępo raz ostatni widziano, jak bawiła się na rybackim festynie w małej miejscowości na dalmatyńskim wybrzeżu. A potem zniknęła. Cała lokalna społeczność jest wstrząśnięta, wszyscy zadają sobie pytanie, co mogło się z nią stać. Została porwana? Uciekła z domu? Poślizgnęła się na skałach i wpadła do morza? Ktoś ją zabił? W ciągu kilku dni sprawę nagłaśniają ogólnokrajowe media. Śledczy badają różne tropy, ale żaden nie doprowadza do rozwiązania zagadki. Z czasem zainteresowanie tajemniczym zaginięciem dziewczyny słabnie. Ludzie wciągnięci przez wiry historii nieustannie muszą sobie radzić ze zmiennymi warunkami życia: przemianami społeczno-politycznymi, upadkiem komunizmu, wojną na Bałkanach i wreszcie rozkwitem neoliberalnego kapitalizmu. Zajęci swoimi sprawami nie zaprzątają sobie głowy tragedią rodziny Velów, która staje się coraz bardziej odległa. Ale czy można zapomnieć o zaginięciu bliskiej osoby, ukochanej córki, siostry bliźniaczki? Czy czas leczy rany?
Tajemnicza, ironiczna, mroczna i genialna nie sposób oderwać się od nowej opowieści o komisarzu Montalbano. Nieustający psychologiczny suspens otacza czytelnika niczym gęsta mgła, potwierdzając niezaprzeczalną przynależność Andrei Camilleriego do grona mistrzów czarnego kryminału.W Vigacie nocne sceny zyskują szczególne piękno, jak z poezji Leopardiego. Na opustoszałej ulicy pewna trzydziestolatka zostaje porwana, odurzona chloroformem, po czym porzucona. To samo poprzedniego wieczora spotkało siostrzenicę Enza, właściciela ulubionej trattorii komisarza Salva Montablano. Kobiety są w podobnym wieki i pracują w filiach bankowych. Łączy je również to, że wyszły z tej przygody bez szwanku. Kilka dni później kolejna dziewczyna zostaje uprowadzona w identyczny sposób, ale tym razem zadano jej kilkadziesiąt płytkich ran. W tym samym czasie pożar, najwyraźniej wzniecony celowo, trawi część sklepu, którego właściciel wraz z narzeczoną znikają bez śladu.Sytuacja na pozór pachnie mafią, ale Montalbano, mimo upływu czasu jak zwykle czujny i dociekliwy, nie daje się zwieść. Gdy wszystko zdaje się wskazywać na oczywiste wyjaśnienie, nieskazitelna logika prowadzi komisarza ku znacznie bardziej złożonej prawdzie - splątanej sieci perwersji, zdrad i zemsty. W tym bagnistym labiryncie zależności i odrzuconych uczuć, wśród ponurego niepokoju i galimatiasu mylnych tropów, kryje się głęboko ukryta prawda.
Zabójstwa, kradzieże, zdrady małżeńskie i śledztwa oparte na wspomnieniach - trzydzieści opowiadań z komisarzem Montalbano w nowym wydaniu. Po jednym na każdy dzień miesiąca, jeśli tylko czytelnik będzie potrafił dawkować sobie przyjemność z lektury.Sympatyczny, nieco nerwowy detektyw, samotnik, erudyta i smakosz niestrudzenie usiłuje zaprowadzić na Sycylii sprawiedliwość. Wszystkie historie, nawet te rozgrywające się w początkach kariery komisarza, odznaczają się prostą, spójną konstrukcją, zaskakują nieoczekiwanymi zwrotami akcji i oryginalnymi puentami. Bez względu na to, czy chodzi o morderstwo, przestępczy proceder czy zbrodnicze zamiary, pod czujnym okiem Montalbana prawda wychodzi na jaw, mimo iż skrzętnie próbowano ją ukryć. Oprócz poważnych zbrodni komisarz zajmuje się także wykroczeniami lżejszego kalibru - to swoista galeria przestępstw motywowanych miłością, niewiernością, uniesieniem, wybuchem gniewu czy też popełnionych przez uwikłanie w mafijne interesy, a także tych, które zrodziła nużąca codzienność. Do rozwiązania każdej sprawy niezbędna jest żelazna logika bohatera, któremu nie brakuje też poczucia humoru.Andrea Camilleri, jeden z niekwestionowanych mistrzów czarnego kryminału, w krótkich formach zebrał nagromadzone przez lata pomysły motywów i wątków, które nie rozwinęły się w większe utwory, i stworzył z nich miniaturowe historie równie wciągające co cały cykl powieści o komisarzu Montalbano.
Autobiografia Donny Leon to fascynujący wgląd w jej świat i codzienność, choć z zachowaniem dyskrecji i pozostawieniem kuszących niedopowiedzeń. Pozycja dla oddanych miłośników.W serii pełnych czułości, ironii i dobrego humoru wspomnień Donna Leon snuje opowieść o niezwykłym życiu, w którym - jak sama twierdzi - przydarzyło jej się więcej, niż zaplanowała.Od dzieciństwa spędzanego w New Jersey wśród rodziny, z częstymi wizytami na farmie dziadka, wśród ukochanych zwierząt, i letnich dni poświęconych sprzedaży pomidorów z własnego ogródka przy drodze, Donna Leon zawsze była otwarta na przygodę. W roku 1976 podjęła spontaniczną decyzję o nauczaniu angielskiego w Iranie, by wkrótce znaleźć się w wirze wydarzeń wczesnych dni Rewolucji z 1979 roku. Po okresach nauczania w Chinach i Arabii Saudyjskiej ostatecznie trafiła do Wenecji. Leon bardzo barwnie przedstawia swoją trwającą całe dekady miłość do Włoch - od pierwszej magicznej kolacji, gdy towarzyszyła znajomej w roli "opiekunki", przez poszukiwanie idealnego cappuccino, po iście wojenne strategie babć robiących zakupy na targu Rialto.Świętując niedawno swoje osiemdziesiąte urodziny, Leon konfrontuje się teraz zarówno z wyzwaniami, jak i przyjemnościami starzenia się. Jak zawsze nasycona muzyką, jedzeniem i nieposkromionym poczuciem humoru, Wędrówka przez życie ukazuje Donnę Leon w najbardziej osobistym wydaniu."Niewielu autorów kryminałów tworzy tak żywą, całościową i przekonującą narrację jak Donna Leon, amerykańska emigrantka z weneckim sercem." - "Washington Post"
Druga część cyklu o śledztwach Immy Tataranni.Prokurator Imma Tataranni jest pełna ironii, dystansu do siebie a jednocześnie zwyczajna w swojej niezwykłości; unika ckliwych sentymentów, nie przejmuje się nadwagą, nie znosi plotek ani kobiecej intuicji. Trochę Joanna d'Arc, a jeszcze bardziej Don Kichot, prowadzi śledztwo w sprawie, która może wstrząsnąć rządem lub zrujnować jej karierę.Pada deszcz, a pani prokurator ma wyjątkowo kiepski nastrój. W trakcie kampanii wyborczej do regionalnego parlamentu na jej drodze staje młoda dziewczyna - zbyt przedsiębiorcza, zbyt naiwna, być może mitomanka. Kiedy dziewczyna znika bez śladu, Imma zaczyna patrzeć na całą sytuację w zupełnie innym świetle: czyżby ktoś próbował ją wrobić? Wówczas ujawnia swoją waleczną naturę, na dwunastocentymetrowych obcasach przemierzając Basilicatę, która w tej ponurej aurze przypomina bardziej Transylwanię, i dosłownie oraz metaforycznie grzęznąc w błocie. Podążając za prawdą zakorzenioną głęboko w przeszłości, wyrusza aż do Rzymu. Między Koloseum a Placem Hiszpańskim mknie na skuterze w towarzystwie sierżanta Calogiuriego, nieuchronnie ulegając pokusie. Jednak nawet na jej ulubieńca pada cień podejrzeń.W parkach narodowych rozdzieranych przez kompanie naftowe, wśród wiejskich czarownic i zachodów słońca rodem z westernu, staje na pierwszej linii frontu. Zmaga się z mężem, który okazuje się mniej niezdarny, niż przypuszczała, z nazbyt przystojnym sierżantem, z córką i z dręczącym ją pytaniem: dlaczego wśród wąwozów błąka się ktoś, kto powinien być martwy? Tylko upór takiej kobiety jak Imma, bardziej nieposkromionej niż kiedykolwiek, może doprowadzić do rozwiązania zagadki.
Najnowsza powieść Donny Leon z serii o komisarzu Guido Brunettim to inteligentna, powoli rozwijająca się, pełna dygresji historia pewnego niezupełnie oficjalnego śledztwa Brunettiego. Raz jeszcze komisarz Guido Brunetti decyduje się nagiąć policyjne zasady dla znajomej, choć Elisabetta Foscarini, kobieta prosząca go o przysługę, nie jest jego przyjaciółką. Jednak jej matka była niegdyś dobra dla matki Brunettiego, co sprawia, że czuje się zobowiązany do spłacenia tego długu i zgadza się zająć sprawą. Zięć pani Foscarini, Enrico Fenzo, powiedział żonie, że mogą być w niebezpieczeństwie z powodu czegoś, w co jest zamieszany. Ponieważ Fenzo jest księgowym, Brunetti podejrzewa, że przyczyną musi być działalność finansowa jednego z jego klientów. Po krótkim przyjrzeniu się tej sprawie Brunetti już zamierza powiedzieć znajomej, że nie widzi powodu do obaw, gdy miejsce pracy jej córki zostaje zdewastowane. To zmusza Brunettiego do skierowania uwagi na samą rodzinę Elisabetty.Donna Leon po raz kolejny zabiera czytelnika w podróż po Wenecji, pokazując, jak to piękne miasto zmaga się z trudami pandemii. Nie zabraknie też charakterystycznych dla prozy autorki głębokich refleksji na temat społeczeństwa i problemów, z którymi zmagają się na co dzień.
Mieszkańców Pellestriny - wąskiej, piaszczystej mierzei odgradzającej wenecką lagunę od Adriatyku - wyrywa nad ranem ze snu huk potężnej eksplozji na jednym z kutrów do połowu małży. Na oczach miejscowych rybaków łódź tonie. Poszukiwania jej właścicieli Giulia Bottina i jego syna Marca nie przynoszą rezultatu. Wkrótce nurkowie ze straży pożarnej wydobywają z kabiny zmasakrowane ciała obu mężczyzn - nie ulega wątpliwości, że zostali zamordowani.Komisarz Guido Brunetti, któremu powierzono śledztwo w tej sprawie, napotyka wśród mieszkańców Pellestriny swoistą zmowę milczenia, wyczuwa jednak, że Giulio Bottin, człowiek konfliktowy i porywczy, był tu powszechnie nielubiany. Signorina Elettra, sekretarka komendanta Patty, chcąc pomóc Brunettiemu, włącza się aktywnie do śledztwa. Wykorzystuje sprzyjającą okoliczność, że na Pellestrinie mieszka jej kuzynka, i wybiera się tam na krótki urlop, aby na własną rękę rozpoznać sytuację. Ta szlachetna misja narazi ją na ogromne niebezpieczeństwo.
Robert Forester, ceniony inżynier, od lat cierpiący na depresję, ulega nieodpartej fascynacji. Zakrada się co wieczór pod dom młodej kobiety i z ukrycia śledzi każdy jej ruch. Wkrótce nawiązuje się między nimi bliska znajomość. Paradoksalnie to dziewczyna, ofiara podglądacza, zakochuje się w nim bez wzajemności i zrywa zaręczyny z Gregiem. Ten, pragnąc się odegrać, znajduje sprzymierzeńca w byłej żonie Roberta, która, także z zemsty, kreuje publiczny wizerunek byłego męża jako człowieka niepoczytalnego i skłonnego do przemowy. W tym czworokącie zaczyna się toczyć wyrafinowana i niebezpieczna gra, która wymyka się spod kontroli i zmierza do tragicznego finału.Podobnie jak w innych powieściach Patricii Highsmith wątek sensacyjny stanowi jedynie tło - na plan pierwszy wysuwają się psychologiczne motywy działania postaci podlegające wpływowi nieoczekiwanych zdarzeń.
Bohater "Słodkiej choroby", David, jest nieszczęśliwie, można rzec chorobliwie, zakochany w Annabelli i nie może pogodzić się z rozstaniem, mimo że jego wybranka dawno poślubiła innego mężczyznę. W miłosnej udręce śle do niej rozpaczliwe listy pełne namiętnych wyznań, napastuje ją telefonicznie. Na pozór David sprawia wrażenie człowieka sympatycznego i układnego: mieszka w pensjonacie, jest lubiany i towarzyski. Jednocześnie w tajemnicy przed wszystkimi kupuje dom na prowincji, gdzie całkowicie zmienia swoją tożsamość. Mąż Annabelli, zniecierpliwiony natrętnymi zalotami Davida, postanawia złożyć mu wizytę. Od tej pory zdarzenia przybierają tragiczny obrót, w równym stopniu z winy bohatera, co za sprawą niefortunnego przypadku."Słodka choroba" nie jest klasycznym kryminałem, lecz raczej psychologicznym studium człowieka zdesperowanego, który nie znalazł spełnienia w miłości. I mimo że bohater z wolna pogrąża się w psychozie, czytelnik utożsamia się, a nawet sympatyzuje z nim, odnajdując w jego przeżyciach echa własnych emocji i doświadczeń. Przejmująca książka, przy okazji kreśląca portret Ameryki końca lat pięćdziesiątych.
Dla prawdziwego "Henia" i za jego przyzwoleniem Lopold Chauveau tworzył opowieści pełne humoru i fantazji, osadzone w realnym życiu: historie o kanapkach, kangurze z dziurawą kieszenią, bajki opowiadane od końca. Opowieści, które nigdy nie mogłyby się wydarzyć... Jak ta o kaczce i kurze, które uciekają z koszyka w drodze na targ i wyruszają na przygody pełne zgryźliwego humoru, absurdów, komizmu i błyskotliwości.Chuda, stara wieśniaczka wyrusza na targ z koszem, w którym znajdują się kaczka i kura, przeznaczone na sprzedaż. W koszu zaś, ku ich przerażeniu, cuchnący ser rozprzestrzenia swoją woń. W połowie drogi, odpoczywając pod drzewem, kobieta przysypia, co ptaki wykorzystują, by uciec. Tak zaczyna się ucieczka, szaleńczy pościg, przygoda pełna zwrotów akcji. Ścigane przez gospodynię, znajdują schronienie na jeziorze, gdzie jednak kaczka połknie haczyk. Po kilku zupełnie nierealnych przygodach ich wędrówka zaprowadzi ich aż do Egiptu, a będzie to podróż pełna absurdów i niebezpieczeństw.Ta chwilami okrutna baśń, tak jak natura bywa okrutna, ale również ironiczna, żywa i po prostu śmieszna - budzi w młodym czytelniku na przemian dreszcz i uśmiech. Kontrasty i przeciwieństwa są znakiem rozpoznawczym twórczości Lopolda Chauveau. Tworzona przez niego atmosfera - czerń i biel, plany i kontrplany, czystość linii i nieoczywiste kadrowanie - doskonale sprzyja rozwijaniu wyobraźni.W miarę rozwoju fabuły zacieśnia się więź między dwoma zwierzętami, a czytelnik staje się uczestnikiem tej wyjątkowej relacji. Kłótnie są równie radosne, co sceny komiczne, a zabawne dialogi trzymają w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. To niezwykła książka, inna niż wszystkie, w której absurdalne momenty grozy idą w parze z oryginalnością, dzięki której są raczej śmieszne niż straszne - tę baśń, a może przypowieść, warto polecić każdemu czytelnikowi.Choć pisma Lopolda Chauveau są tłumaczone na wiele języków, jego twórczość wciąż jest niesłusznie niedoceniana. Dlatego wydawnictwo Noir sur Blanc postanowiło wznowić i przedstawić czytelnikom jego dzieła.
Darko Cvijetić po raz kolejny podejmuje temat wojny w Bośni i Hercegowinie. Autor "Windy Schindlera" opowiada tragiczne losy jednostek ze zwaśnionych bratnich narodów za pomocą krótkich, przejmujących fraz z pogranicza prozy i poezji.Każdy z trzydziestu dwóch rozdziałów "Czemu na podłodze śpisz" jest osobną mikroopowieścią. Łączy je spojrzenie kilku narratorów, których oczami czytelnik przygląda się obu stronom konfliktu, a bohaterowie jawią się w coraz to innym świetle. Spoiwem powieści są powracające niczym refren zdania podkreślające, że wszystkie historie zbiegają się we wspólnym ludzkim doświadczeniu cierpienia.Darko Cvijetić, precyzyjnie operując poetyckim językiem, potrafi wydobyć zarówno surowe okrucieństwo wojny, jak i czułość matczynej troski. Szkicowane słowem sceny na długo zostają w pamięci. Przez wojenne zgliszcza przebija czasem krótki wybuch radości okraszonej rakiją, serbska dziewczyna gości w pamięci młodziutkiego żołnierza. Przepalone wojną istnienia starają się przetrwać pod tym samym niebem.Czas mija, a historia nie daje o sobie zapomnieć, po polu cierniowym bezkarnie chodzić nie można. Pod powiekami na zawsze został obraz zabitej babci ("Mnie też nie uczyli strzelać do staruszek"), ciepło ognia wskrzesi spalonych żywcem, w snach nawołują się zabici. Angelo-Andzielo, syn emigrantów, paradoks bratobójczej walki poznawać będzie z ekranu amerykańskiego kina, a na pytanie: "Którzy są nasi?" usłyszy odpowiedź: "Wszyscy, wszyscy są nasi, tylko się między sobą zabijają".
"Zadupia" to powieść o wojnie, samotności, rozczarowaniu, gniewie. António Lobo Antunes nie oszczędza czytelnika - jego proza jest intensywna, gęsta od emocji, prowokująca do refleksji. Przenikliwie, brutalnie szczerze rozlicza się z portugalską przeszłością kolonialną. Opowiada o wojnie w Angoli jak nikt inny - bez upiększeń, bez patosu, z perspektywy człowieka wrzuconego w tryby bezdusznej dyktatorskiej machiny. To powieść autobiograficzna, ale jednocześnie reprezentatywna dla całego pokolenia Portugalczyków.Antunes nie tylko rekonstruuje realia afrykańskich frontów, ale również opisuje powrót do ojczyzny żołnierzy, których życie na zawsze naznaczyła wojna. Konflikt, trwający niemal 14 lat, odcisnął piętno na całym społeczeństwie. Około miliona mężczyzn uciekło za granicę, żeby uniknąć wcielenia do armii. Zginęło ponad 8 tysięcy żołnierzy, 1000 białych cywilów i co najmniej 100 tysięcy czarnych, lecz nikt nie policzył rannych i osób okaleczonych psychicznie. Antunes należał do tej grupy, nie potrafił wrócić do codziennego życia. Jego małżeństwo się rozpadło. Dopiero łącząc doświadczenia płynące z wykonywania zawodu lekarza psychiatry z pasją do pisania, odnalazł sposób na rozliczenie się nie tylko z własną przeszłością, ale i z mitami narodu, który przez dekady żył karmiony propagandowymi iluzjami.
Komisarz Salvo Montalbano to człowiek niezwykle interesujący i skomplikowany. Z jednej strony cechują go pewne słabostki, np. łakomstwo, snobizm, niezdecydowanie, z drugiej zaś - wyjątkowa przenikliwość, konsekwencja i uczciwość, a także wielkie poczucie sprawiedliwości i empatia wobec ludzi prostych i szczególnie dotkniętych przez los.Powieści Camilleriego, których głównym bohaterem jest wspomniany komisarz również w Polsce cieszą się ogromną popularnością. Niniejsza książka to zbiór dwudziestu opowiadań - kunsztownych miniatur kryminalnych, dziejących się w normalnej na pozór rzeczywistości małego miasteczka sycylijskiego, ale poprzez osobliwości przestępstw, zagadkowość przypadków, dziwaczność ludzkich zachowań - odsłaniających świat dalece nienormalny, który próbuje naprawić komisarz Montalbano, z właściwym mu gorzkim dystansem i pełnym zaangażowaniem jednocześnie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
