Powstanie tej pracy uzasadnia znaczenie postaci Hermanna von Salzy. W czasie najwyższego politycznego napięcia próbował załagodzić sytuację, aby zapobiec wielkiej katastrofie, jaką dla zachodniego świata musiał oznaczać konflikt między cesarzem a papieżem.
Celem pracy badawczej jest wyzwolenie się z kruchego materiału ludzkiego. Być może heroiczna wizja historii wielkiego cesarza Fryderyka II, któremu służył Hermann von Salza, próbuje ponownie dzisiaj wyciągnąć go całkowicie z ram jego czasów. W stosunku do niej muszą zostać uwzględnione więc również osiągnięcia jego doradcy.
Plemię Apaczów z południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych i północnego Meksyku stało się tak znane ze swojej walki partyzanckiej, że ich imieniem wciąż określa się zaciętego, nieuchwytnego i nieprzewidywalnego nieprzyjaciela. Mistrzowie sztuki przetrwania i szybkiego przemieszczania się w trudnym terenie przez stulecia stawiali opór próbom naruszania ich terytorium przez Hiszpanów i Meksykan – a od czasu do czasu także próbom wytępienia – zanim spotkali się z pierwszymi osadnikami amerykańskimi w XIX wieku. Od 1860 do 1886 zaskakująco niewielkie grupy wojowników Apaczów prowadzone przez wodzów takich jak Cochise, Czerwone Rękawy, Victorio, Nana i Geronimo potrafiły wywieść w pole, a często także pobić jednostki amerykańskie, które były rozproszone po całym Terytorium Apaczów. Po raz pierwszy ta książka analizuje i wyjaśnia szczegóły taktyki i strategii Apaczów – sięgając zarówno do źródeł archiwalnych jak i badań autora na polach poszczególnych potyczek. Pośród ilustracji można znaleźć dokładne fotografie terenu oraz kolorowe plany odtwarzające niektóre starcia.
„Cudowny i wspaniały był wjazd pana księcia d’Engiem do Bourges w długo oczekiwanym dniu jego chrztu”. Tak opisane zostało pierwsze publiczne pojawienie się Ludwika Burbona, księcia d’Enghiem, który w następnych stuleciach znany był jako „Wielki Kondeusz”. Lista imponujących tytułów, które zdobył w późniejszych latach podane zostały przez wczesnego biografa: „Ludwik Burbon, drugi tego imienia, książę Condé; pierwszy książę krwi, zwany Wielkim”.
Chociaż życie Marlborougha zostało opisane wiele razy i w różnym stylu, opisanie go jeszcze raz jest aż nadto uzasadnione.
Dwaj i tylko dwaj biografowie potraktowali temat w odpowiedni sposób. Książka archidiakona Coxe’a jest bardzo dokładna, jeśli chodzi o okres po 1702 roku. Książka lorda Wolseleya, która kończy się na tej dacie, zupełnie zdezaktualizowała wcześniejsze rozdziały archidiakona. Łącznie te dwie prace obejmują cały temat. Zebranie wyników żmudnych badań ich autorów w jednym tomie wydaje się wskazanym, choć niezbyt ambitnym przedsięwzięciem.
Podejmując się tego, usiłowałem stworzyć opis, który bez nadmiernego znużenia będzie mogło przeczytać wielu ludzi nie będących zawodowymi historykami. Książka archidiakona Coxe’a, która z powodu obciążenia nieocenionymi fragmentami korespondencji Marlborougha jest niepotrzebnie długa, cierpi na pewną rozwlekłość i chaotyczność, irytującą dla wszystkich, którzy czytają dla przyjemności. Nawet lord Wolseley, z powodu pragnienia przedstawienia tła swego portretu w odpowiednich barwach, ma tendencję do dygresji i powtarzania się, co nie sprzyja ani zwięzłości, ani spójności. Z wyjątkiem kilku przypadków, w których rozwinięcie wydawało mi się potrzebne, konsekwentnie dążyłem do zwięzłości.
Nie roszczę sobie pretensji do ustalenia czegoś nowego ani do odkrycia nieznanych faktów. Obecnie opublikowano jednak wiele dokumentów niedostępnych dla archidiakona Coxe’a, a po części niedostępnych dla lorda Wolseleya; w ostatnich latach wielu współczesnych historyków, zarówno Anglików, jak i cudzoziemców, wydało pouczające prace na temat osób i wydarzeń z czasów Marlborougha. Swobodnie korzystałem z nich wszystkich.
Marlborough był albo żołnierzem, albo nikim. Nawet jego sukcesy dyplomatyczne można było w dużej mierze przypisać jego zwycięstwom w polu. Potraktowałem zatem jego karierę wojskową bardziej szczegółowo niż życie polityczne lub prywatne. Pisałem nie roszcząc sobie pretensji do posiadania fachowej wiedzy, lecz zawsze w nadziei, że moja praca może się przydać ludziom wykonującym zawód księcia.
Wiele z tego, co napisałem (niektórzy mogą uznać, że zbyt wiele) ma polemiczny wydźwięk. Jednakże zarówno za życia, jak i po śmierci, Marlborough był prześladowany przez tak wielu nieprzejednanych przeciwników, że z konieczności otaczają go kontrowersje.
Wzmianka o Wojsku Polskim, które walczyło o swoją ojczyznę w 1939 r., przywodzi od razu na myśl tragiczne obrazy całkowicie pobitej piechoty i pełnej werwy, lecz skazanej na zagładę kawalerii. Jednak w latach 30-tych XX w. Polska rozpoczęła program przezbrajania swojej armii, żeby odeprzeć zagrożenia ze strony potężnych sąsiadów. Kiedy w 1939 r. uderzyły niemieckie Panzery, armia polska posiadała nie tylko przestarzałe Renault FT oraz tankietki, ale także nowoczesne francuskie R-35, ulepszone przez Polaków czołgi Vickers oraz skonstruowany w samej Polsce 7TP – czołg porównywalny z wszystkimi, jakimi mogli chwalić się niemieccy czy radzieccy najeźdźcy.
Waleczne polskie jednostki pancerne ścierały się jednak z przeciwnikami mającymi znaczną przewagę liczebną, były atakowane na wielu frontach i ograniczała je przestarzała francuska doktryna, nie mogły wobec tego powstrzymać najazdu. Niniejsza książka, będąca wynikiem badań naukowych świeżo przeprowadzonych w Polsce i obejmująca temat polskich czołgów, tankietek, samochodów pancernych oraz ciągników pancernych, stanowi istotne nowe źródło informacji o siłach pancernych, które stawiały czoła Panzerom Wehrmachtu.
Poniższa książka, napisana przez piechura i weterana z Wietnamu, przedstawia ocenę taktyk stosowanych w tym konflikcie przez małe jednostki i proces ich rozwijania. Amerykańskie formacje kierowane od roku 1965 do Południowego Wietnamu były sformowane i wyszkolone do użycia na konwencjonalnym polu walki. Dopiero po przybyciu musiały na miejscu przystosować się do wymagań wojny nieliniowej, w zróżnicowanym, ale zawsze trudnym terenie i dokuczliwym tropikalnym klimacie. Mimo przewagi Amerykanów i ich sojuszników w sile ognia, a także w lotnictwie i mobilności, jednostki prowadzące na ziemi wojnę lekkiej piechoty musiały na drodze bolesnej praktyki przyswoić sobie techniki patrolowania i tworzenia zasadzek. Ilustrowany zdjęciami, kolorowymi diagramami i scenariuszami, poniższy tekst przedstawia rozwiązania zastosowane przez piechurów Amerykańskiej Armii, Korpusu Piechoty Morskiej, ANZAC i ARW.
Należy podkreślić, że podręczniki strzeleckie J. Podoskiego cieszyły się dużym uznaniem, bowiem w większości książek z zakresu bronioznawstwa zarówno z okresu międzywojennego jak i wydanych współcześnie można zobaczyć odnośniki odwołujące się do prac tego autora. Pomimo upływu przeszło 80 lat wiele zawartych w nich porad i zaleceń nie straciło nic ze swej aktualności. Wszak podstawowe zasady celowania nie zmieniły się od stuleci. Obecnie podręczniki te dostępne są jedynie w specjalistycznych bibliotekach uniwersyteckich, sporadycznie pojawiają się też na aukcjach antykwarycznych osiągając dość wysokie ceny.
Bogusław Radziwiłł, ostatni męski potomek kalwińskiej linii książąt na Birżach i Dubinkach, należy do figur bardzo niepochlebnie opisanych w historii ojczystej. Porównując do innych figur historycznych mogłoby się nawet zdawać, iż był sądzony ze szczególną surowością. Co do usposobienia był chyba lepszy od innych: nie miał oburzającej, złej wiary Opalińskiego, nie miał nikczemności Radziejowskiego, nie miał mściwej duszy swego bliskiego krewniaka, Janusza Radziwiłła. Odegrał rolę mniejszą niż wszyscy tamci w historii. Pomimo to każdy z tamtych znajdował nieraz tłumaczenie, prawie każdego starano się, chociaż niesłusznie, usprawiedliwić, tak dawniej, jak później; o każdym zdania były podzielone, co już samo przez się łagodzi nieco wyrok bezwarunkowego potępienia. Bogusław Radziwiłł przeciwnie, od czasów współczesnych sobie do najnowszych zawsze był jednakowo i bezwzględnie potępiany. U współczesnych nie miał wcale stronników lub przyjaciół, czego żaden z największych zdrajców nie doświadczył. U potomnych nie spotkał się nigdy z sądem choć trochę łagodniejszym. Dość powiedzieć, że gorliwy obrońca Janusza Radziwiłła powiada o Bogusławie, że nic nie może go usprawiedliwić, a przecież istnieje wielkie pytanie, który z nich zrobił w swoim życiu więcej złego.
Od redaktora:
Przyjmuje się, że podczas I wojny światowej w siłach zbrojnych cesarskich Niemiec służyło około 850 000 żołnierzy polskiej narodowości. Już podczas mobilizacji w sierpniu 1914 roku w szeregi kaiserowskiego wojska trafiło 320 000 Polaków. Niezwykle trafnie ujął to jeden z tych żołnierzy Leon Gawroński, pisząc kredą na tablicy podczas pamiątkowego zdjęcia w atelier: „Obcy mundur — dola taka...”.
Oddaję do rąk czytelnika wspomnienia doktora i chirurga Wojciecha Jedliny-Jacobsona, który w sierpniu 1914 roku został zmobilizowany, jako lekarz III batalionu 49. Pułku Piechoty, 8. Brygady Piechoty z 4. Dywizji Piechoty. Jednostka ta wchodziła do II Korpusu Armijnego, a ten do 1. Armii dowodzonej przez generała Alexandra von Klucka, której postawiono zadanie okrążenia i zdobycia Paryża. Zgodnie z przysięgą lekarską dr Jacobson niósł pomoc medyczną dla wszystkich rannych znajdowanych na pobojowiskach, czy dostarczanych na punkt opatrunkowy batalionu. W roku 1914 na froncie zachodnim uczestniczył ze swoim pułkiem w bitwie nad rzeką Gette, pod Mons, nad rzeką Sommą, pod Senlis i Ourcq, nad rzeką Aisne, pod Roye, Soupir, Ypres, a pod koniec 1914 roku na froncie wschodnim w bitwie pod Łodzią oraz nad Rawką i Bzurą. Dr Jacobson nie ukrywał, że był Polakiem, co wielokrotnie wzbudzało podejrzenia przełożonych o nielojalność i wypominanie, że był „przyjacielem Francuzów”. Autor wspomnień szczególnie dużo miejsca poświęcił niemieckim zbrodniom wojennym w Belgii, przytaczając wiele szczegółów z wydarzeń, których był świadkiem.
Do chwili obecnej ukazało się drukiem zaledwie kilka wspomnień żołnierzy wojsk niemieckich polskiej narodowości z czasu I wojny światowej. Jednak niewiele z nich reprezentuje, tak wysoki poziom pisarski. Dlatego też w tym miejscu należy podkreślić unikatowy charakter tych wspomnień, które zostały poddane edycji naukowej i opatrzone wstępem.
Dr Bartosz Kruszyński
Redaktor naukowy wydania
Autor podejmuje próbę analizy militarnej, wypraw krzyżowych zorganizowanych przez króla Francji Ludwika IX Świętego. Kampania w Egipcie, pobyt monarchy na Bliskim Wschodzie oraz krucjata do Tunisu została przedstawiona przez pryzmat francuskiej wojskowości w zderzeniu z muzułmańską sztuką wojenną. Sporo miejsca poświęcono też przygotowaniom finansowym, politycznym i aprowizacyjnym, którym król-krzyżowiec poświęcił dużo uwagi. Książka próbuje odpowiedzieć na pytania o przyczyny niepowodzeń obu wypraw oraz szanse powodzenia ostatnich krucjat w obronie Ziemi Świętej. Wojciech Lorek – doktorant na wydziale Historii Uniwersytetu imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zajmuje się historią wojskowości w średniowieczu, historią krucjat, królestwem Francji oraz Anglii w XII i XIII wieku. Popularyzator historii i rekonstruktor współpracujący z Wielkopolskim Muzeum Wojskowym. Publikował na portalu historyczno-wojskowym ,,Infolotnicze” i na łamach kwartalnika ,,Sensus Historiae”.
(…) Jest to drugie, poprawione i uzupełnione wydanie monografii walk 7 Dywizji Piechoty w dniach 1 – 3 września 1939 roku, przy czym już pierwsze wstrząsnęło środowiskiem polskich historyków zajmujących się kampanią 1939 roku w Polsce. Autor (…) z wielką biegłością przedstawił rzeczywistą historię zapomnianych bojów 7 Dywizji Piechoty. Pieczołowicie zebrał rozproszone dokumenty oraz relacje obu stron walki i godzina po godzinie odtworzył losy poszczególnych oddziałów i pododdziałów. Udowodnił, że dywizja tocząc walki o Częstochowę w dniach 1 – 3 września, wycofała się ze swoich pozycji nie z powodu przegranej, ale po to aby uniknąć okrążenia. Synowie Ziemi Częstochowskiej, po skutecznej obronie umocnionej pozycji „Częstochowa”, nie opuszczali jej jako przegrani, ale jako żołnierze wypełniający uzasadniony rozkaz o odwrocie. Drugie wydanie zostało wzbogacone o dodatkowe dokumenty, relacje i ustalenia, które Autor odnalazł lub otrzymał od czytelników już po wydaniu książki. Stanowią one kolejne uzupełnienia i uszczegółowienia historii walk i jeszcze dokładniej odsłaniają te jedne z najbardziej zapomnianych do tej pory epizodów wojennych z kampanii polskiej 1939 roku. Pozwalają na dokładne porównanie z dokumentami i relacjami niemieckimi. Przywracają nazwiska żołnierzy, zwłaszcza tych, którzy życiem zapłacili za wierność Rzeczypospolitej i spoczywają na okolicznych cmentarzach. Pokazują rzeczywiste straty Niemców i pozwalają skonstatować, że walki w okolicach Częstochowy były krwawym i ciężkim bojem dla niemieckich żołnierzy i że wielu z nich to właśnie tu zakończyło swój udział w II wojnie światowej. (…) Mortui viventes obligant – Zmarli zobowiązują żywych, aby w mrokach niepamięci nie zginęła dzielna 7 Dywizja Piechoty. Książka Adama Kurusa jest fundamentem zbiorowej świadomości o walkach w rejonie Częstochowy. Warto ją wykorzystać dla przywrócenia pamięci o krwawych, ale jakże chwalebnych tamtych wrześniowych dniach (…).
Adam Kurus
Ur. 26 stycznia 1985 roku w Częstochowie. W 2009 roku ukończył studia magisterskie dzienne na kierunku historia ze specjalnością archiwistyczną, a w 2013 roku studia doktoranckie dzienne na kierunku historia Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie, pod kierunkiem prof. dr. hab. Tadeusza Dubickiego. Historyk wojskowości, specjalizujący się w tematyce uzbrojenia i wyposażenia Wojska Polskiego z lat 1918-1939. Autor opracowań i monografii w tym m.in. pierwszego wydania monografii Czołgi na przedmieściach. 7 Dywizja Piechoty w obronie Częstochowy 1-3 września 1939 roku oraz artykułów naukowych i popularnonaukowych w czasopismach ogólnopolskich, m.in. w Militariach XX Wieku, Archeologii Wojennej, Wielkim Leksykonie Uzbrojenia oraz wydawnictwach naukowych i pokonferencyjnych, m.in. Grot Zeszyty Historyczne czy Wywiad i kontrwywiad wojskowy II RP. Redaktor książek Jerzego Pelc-Piastowskiego, m.in. Zagłada batalionu czy Meldunki generała „Boruty”. Redaktor prowadzący cykliczną audycję historyczną Czołgi na przedmieściach w radiu Jasna Góra. Jeden z założycieli i prezes powstałego w 2010 roku Stowarzyszenia Historycznego Reduta Częstochowa. Pomysłodawca oraz inicjator wielu działań związanych z propagowaniem historii Częstochowy i regionu, a zwłaszcza wydarzeń z okresu 1939 roku, m.in. lokalizacji, ratowania i renowacji polskich fortyfikacji i nagrobków żołnierskich z września 1939 roku. Organizator uroczystości, prelekcji, wykładów oraz plenerowych imprez edukacyjnych i popularyzatorskich z wykorzystaniem rekonstrukcji historycznej. Jeden z inicjatorów umieszczenia pierwszej w Częstochowie tablicy upamiętniającej walkę żołnierzy 7 Dywizji Piechoty w obronie miasta 2 września 1939 roku – ku pamięci żołnierzy 6 kompanii 27 Pułku Piechoty broniącej wzgórza 296,6. W grudniu 2012 roku, za dotychczasową działalność, odznaczony Krzyżem Korpusu Wojska Polskiego.
Ta narracja biograficzna stanowi szczegółowy portret życia i kariery pierwszego chrześcijańskiego cesarza Konstantyna Wielkiego (273-337 po Chr.). Łącząc barwną narrację i historyczne analizy, Charles Odahl opowiada o błyskotliwej karierze Konstantyna w późnym rzymskim świecie pośród kryzysów tego okresu, o jego dramatycznym nawróceniu na chrześcijaństwo i publicznym patronacie nad nim oraz o jego programie budowy kościołów w Rzymie, Jerozolimie i Konstantynopolu, który przekształcił pogańskie państwo rzymskiej starożytności w chrześcijańskie Cesarstwo średniowiecznego Bizancjum. Wszechstronna znajomość źródeł literackich i rozległe badania autora dotyczące materialnych pozostałości tego okresu sprawiają, że praca ta przedstawia pełniejszy i dokładniejszy portret Konstantyna.
To poprawione II wydanie zawiera:
• rozszerzony i poprawiony rozdział końcowy
• nową genealogię i rozszerzoną chronologię
• nowe ilustracje
• poprawione i uaktualnione przypisy i bibliografię.
Ta przełomowa publikacja o rzymskiej historii okresu Cesarstwa, historii wczesnego chrześcijaństwa i Bizancjum – Konstantyn i chrześcijańskie Cesarstwo pozostanie standardową pracą o tych zagadnieniach przez wiele następnych lat.
CHARLES MATSON ODAHL długo pracował jako profesor starożytnej i średniowiecznej historii i łacińskiej literatury na Stanowym Uniwersytecie w Boise w stanie Idaho (1975-2011), a teraz jest profesorem wizytującym rzymskiej i bizantyjskiej historii na Stanowym Uniwersytecie w Corvallis w stanie Oregon. Jego główne zainteresowania badawcze dotyczą Cycerona i późnej republiki rzymskiej, wczesnego chrześcijaństwa oraz Konstantyna i wczesnego Cesarstwa Bizantyjskie-go. Podróżował po Europie i dookoła basenu Morza Śródziemnego, mieszkał na tym obszarze, tam studiował i nauczał. Zbadał wszystkie historyczne miejsca i monumenty z okresu cyceroniańskiego i konstantyńskiego. Wśród jego wcześniejszych publikacji są Early Christian Latin Literature (1993), Cicero and the Catilinarian Conspiracy (Routledge, 2010) oraz I i II wydanie Constantine and the Christian Empire (Routledge, 2004 i 2010).
Stephen Fritz napisał ważną pozycję. Wiele książek traktuje o operacjach wojskowych na wschodzie, a wiele innych zajmuje się zbrodniami, mordami i Holokaustem. Dopiero teraz jedna praca łączy oba tematy, poszukując więzi między działaniami militarnymi a masowym mordem. Powstała kompletna historia wojny niemiecko-radzieckiej osiągnięcie, któremu przez jakiś czas prawdopodobnie nikt nie dorówna. Robert M. Citino, autor Death of the Wehrmacht: The German Campaigns of 1942Fritz przeprowadził najwyższego lotu analizę strategiczno-operacyjną wojny rosyjsko-niemieckiej. Jego dzieło jest rzetelne i oparte na solidnych źródłach. Dennis Showalter, autor Hitler's Panzers: The Lightning Attacks that Revolutionized WarfareZ setek książek o kampanii rosyjskiej dzieło pana Fritza jest pierwszym mi znanym, które ukazuje więź masowych mordów z działaniami wojskowymi. Washington TimesStephen Fritz zastosował do źródeł swe nieprzeciętne zdolności analityczne i jasność wyrazu. Powstała atrakcyjna w lekturze rozprawa na temat najważniejszego frontu wojny w Europie, prezentująca nowe pojmowanie zachodzących tam zdarzeń i ich wpływu. New York Journal of BooksFritz prowadzi syntezę opartą na wcześniejszych badaniach, skupiając się wyłącznie na walce widzianej z Berlina. [...] Ostkrieg stanie się ważną pozycją w każdej bibliotece uniwersyteckiej. ChoiceNaprawdę wspaniałe dzieło z zakresu historii wojskowości, łączące ideologiczne, gospodarcze, polityczne i militarne wymiary tego teatru wojny. WaterlineZnakomite dla wykładowców i studentów. Teaching HistoryAmbitna i imponująca synteza dwóch ogromnych i często wyłączających się obszarów badań: historiografii Holocaustu oraz wschodniego frontu. [...] powinna służyć za punkt wyjściowy wszystkim historykom i badaczom II wojny, zainteresowanym związkiem wojny z ludobójstwem. Journal of Military HistoryLaureat pierwszej nagrody dla książki o tematyce historyczno-militarnej im. generała brygady Jamesa L. Collinsa Jra, przyznawanej przez U.S. Commission on Military HistoryZnakomity obraz obsesji nazistowskiego reżimu, które postawiły Niemcy przed w końcowym rozrachunku zabójczymi dylematami. HistorianUznałem Ostkrieg za jedną z moich od dawna najtreściwszych i przykuwających uwagę lektur. Zmuszony do przewracania kolejnych stron, towarzyszyłem Rosjanom w codziennej walce o przetrwanie. The Lone Star Book ReviewMamy teraz wyczerpującą, jasno napisaną i wartą uwagi pozycję, uwzględniającą najnowsze badania na temat frontu wschodniego. European History Quarterly
Gdy bada się ewolucję Niemiec od 1918 roku, nie sposób nie postawić następujących pytań: w jaki sposób ten kraj potrafił się oprzeć wszystkim wstrząsom ostatnich dwudziestu lat? Jak się to stało, że nie załamał się pod naciskiem wypadków? Jak zdołał przeżyć cały szereg kryzysów, z których każdy mógł być dlań fatalny porażkę, rewolucję, separatyzm, inflację, bezrobocie słowem całą tę burzę polityczną i gospodarczą, umysłową i socjalną, która przywodzi na myśl okresy największego zamętu w historii? Człowiekowi, który bez uprzedzeń studiuje bieg tych lat zamętu tak jeszcze bliskich Niemcy wydają się jakby kłębowiskiem sprzeczności, miotanym od gniewu do rozpaczy, od napięcia do apatii, zapadającym w bezwład, skupiającym siły i znów opuszczającym dłonie, pogrążającym się niekiedy w pełnej rezygnacji bezczynności a potem nagle wysilającym całą swą energię do ostatka, z jakąś chorobliwą i niepohamowaną pasją.
Gdy bada się ewolucję Niemiec od 1918 roku, nie sposób nie postawić następujących pytań: w jaki sposób ten kraj potrafił się oprzeć wszystkim wstrząsom ostatnich dwudziestu lat? Jak się to stało, że nie załamał się pod naciskiem wypadków? Jak zdołał przeżyć cały szereg kryzysów, z których każdy mógł być dlań fatalny porażkę, rewolucję, separatyzm, inflację, bezrobocie słowem całą tę burzę polityczną i gospodarczą, umysłową i socjalną, która przywodzi na myśl okresy największego zamętu w historii? Człowiekowi, który bez uprzedzeń studiuje bieg tych lat zamętu tak jeszcze bliskich Niemcy wydają się jakby kłębowiskiem sprzeczności, miotanym od gniewu do rozpaczy, od napięcia do apatii, zapadającym w bezwład, skupiającym siły i znów opuszczającym dłonie, pogrążającym się niekiedy w pełnej rezygnacji bezczynności a potem nagle wysilającym całą swą energię do ostatka, z jakąś chorobliwą i niepohamowaną pasją.
W przedstawionym Czytelnikom opracowaniu autor zdecydował się na podział tematu łamaczy blokady na trzy oddzielne części.
W pierwszej z nich przedstawiono próby przedzierania się przez aliancką blokadę niemieckich statków handlowych do portów macierzystych, portów państw sprzymierzonych z Niemcami lub państw neutralnych.
W drugiej zostały przedstawione zagadnienia związane z przełamywaniem blokad przez zaopatrzeniowce, wspierające działania okrętów nawodnych, rajderów i okrętów podwodnych na rozległych akwenach oceanicznych.
W trzeciej natomiast autor starał się przedstawić działania i losy niemieckich łamaczy blokady, których zadaniem było dostarczenie, głównie z portów Dalekiego Wschodu, surowców i materaców strategicznych potrzebnych Niemcom do prowadzenia wojny.
Piszac o Rosji, Clausewitz stwierdzil, ze ""byl to kraj, ktory mogl zostac pokonany tylko przez swoje wlasne slabosci i efekty wewnetrznych sporow. By uderzyc w te czule punkty jej politycznej struktury, nalezy wstrzasnac Rosja w samym jej centrum"". Przegladajac to opracowanie, czytelnik przekona sie, jak bardzo kosztowalo Niemcow zignorowanie rad Clausewitza. Celem tej ksiazki jest opisanie niemieckiego planowania i operacji w pierwszej fazie kampanii przeciw Rosji. Narracja rozpoczyna sie wraz z poczatkowymi planami Hitlera dotyczacymi inwazji na ZSRR, a konczy w okresie najwiekszych zdobyczy terytorialnych Niemcow, w czasie bitwy pod Stalingradem. Kolejny tom poswiecony bedzie wydarzeniom pomiedzy rosyjska kontrofensywa w listopadzie 1942 roku a zdobyciem Berlina w kwietniu 1944 roku. Materialy do tego opracowania pochodza glownie z niemieckich archiwow wojskowych, ktore obecnie znajduja sie w gestii Departamentu Armii. Dodatkowe informacje zapewnily monografie autorstwa bylych niemieckich oficerow, ktorzy brali aktywny udzial w planowaniu i operacjach. Autorzy tych monografii, przygotowanych dla Dzialu Historycznego Armii Stanow Zjednoczonych w Europie, to m.in. general Franz Halder, szef sztabu Oberkommando des Heeres w latach 1938-42; general Gotthard Heinrici, byly dowodca korpusu, armii i grupy armii na froncie wschodnim; oraz kilku innych. Praca ta zostala napisana przez George'a E. Blau z Oddzialu Badan Specjalnych w Biurze Szefa Historii Wojskowosci. Autor dolozyl wszelkich mozliwych staran, by swoim dziele ukazac obiektywny obraz pierwszej fazy niemieckich wysilkow podbicia ZSRR w trakcie drugiej wojny swiatowej.
Książka ta, choć rozmiarami mała, mówi o czynach wielkich, dokonanych przez wojsko pobratymczego narodu serbskiego.
Naród ten umiłował swój kraj i wolność nad życie i okupił je w wiekowych walkach bezmiernymi ofiarami życia i krwi najlepszych swych synów.
Cnoty wojenne wojska serbskiego zabłysły w ubiegłej wojnie nowym blaskiem, wieńcząc jego sztandary wawrzynem zwycięstw, odniesionych nad przeważającym nieprzyjacielem.
Książka niniejsza opowiada historię tych zmagań, Oddajemy jej tłumaczenie do użytku naszego wojska w tym przeświadczeniu, że wychowane w kulcie męstwa i miłości Ojczyzny przyjmie ją życzliwie i przeczyta z zainteresowaniem.
Dzieło gen. Manikowskiego należy rozpatrywać jako swojego rodzaju monografię, stanowiącą jedyny obecnie, niezmiernie ważny i cenny przyczynek w sprawie wyposażenia bojowego wojska rosyjskiego w omawianym okresie, aczkolwiek niewyczerpującą w całości w wszechstronnie powyższego zagadnienia.
W pracy swej autor stara się wykazać przyczyny, będące wynikiem miarodajnego wówczas planu mobilizacyjnego, a które złożyły się na to, że już w pierwszych miesiącach wojny wojsko rosyjskie odczuło dotkliwy brak we wszystkich prawie dziedzinach wyposażenia bojowego, skutkiem czego utarło się nawet mniemanie, jakoby właśnie ten brak wyposażenia stał się główną przyczyną klęski armii rosyjskiej.
Max Hoffmann (25.01.1869-08.07.1927) – niemiecki generał. W 1898 roku ukończył Akademię Wojskową. W latach 1898-99 przebywał w Rosji, gdzie doskonalił znajomość języka rosyjskiego. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej był attaché wojskowym przy sztabie armii japońskiej. Po mobilizacji 1914 r. szef sztabu 8. Armii w Prusach Wschodnich, a po utworzeniu 9. Armii wyznaczony na stanowisko generała-kwatermistrza tej armii. Od 1 października 1914 r. pełnił funkcję jako generał-kwatermistrz naczelnego wodza frontu wschodniego – feldmarszałka Hindenburga. Od 30 sierpnia 916 szef sztabu frontu wschodniego. Odegrał dużą rolę w tworzeniu niemieckiej strategii na wschodzie. Uczestnik rozmów pokojowych w Brześciu nad Bugiem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
